drukuj    zapisz    Powrót do listy

6197 Służba Celna, Służba celna, Dyrektor Izby Celnej, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1454/08 - Wyrok NSA z 2009-07-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1454/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-07-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-04
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Arkadiusz Despot-Mładanowicz
Jan Kacprzak /przewodniczący sprawozdawca/
Janina Antosiewicz
Symbol z opisem
6197 Służba Celna
Hasła tematyczne
Służba celna
Sygn. powiązane
III SA/Lu 201/08 - Wyrok WSA w Lublinie z 2008-07-16
Skarżony organ
Dyrektor Izby Celnej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 156 poz 1641 art. 25 ust. 1 pkt 8a
Ustawa z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 184 w zw. z art. 193
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Kacprzak (spr.), Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędzia WSA del. do NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej U. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 lipca 2008r. sygn. akt III SA/Lu 201/08 w sprawie ze skargi U. M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w [...] z dnia [...] marca 2008r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze Służby Celnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od skarżącej U. M. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w [...] kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Lu 201/08 oddalający skargę U. M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze Służby Celnej.

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie sprawy:

Dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] zwolnił U. M. ze służby celnej w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej. Zwolnienie nastąpiło na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy o Służbie Celnej (Dz.U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641 ze zm.) w związku z informacją otrzymaną w dniu [...] lutego 2008 r. z Prokuratury Krajowej w Lublinie, iż w dniu [...] stycznia 2008 r. do Sądu Okręgowego [...] [...] w Zamościu skierowano przeciwko skarżącej akt oskarżenia o czyny z art. 258 § 1, art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. i inne.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy swoją decyzję wskazując, że kierował się treścią art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy o Służbie Celnej, zgodnie z którym funkcjonariusza celnego zwalnia się ze służby w wypadku wniesienia aktu oskarżenia publicznego. Ww. przepis ma charakter obligatoryjny. W tej sytuacji obowiązkiem Dyrektora Izby Celnej jest zwolnienie funkcjonariusza celnego ze służby. Organ odnosząc się do zarzutów podnoszonych we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy stwierdził, że wydanie decyzji o zwolnieniu funkcjonariusza celnego na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 8a w przypadku wniesienia aktu oskarżenia o umyślne popełnienie przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego nie wymaga przeprowadzenia postępowania. Dyrektor Izby Celnej podkreślił, że art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy Kodeks Celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej (Dz.U. Nr 120, poz. 1122), na mocy którego rozszerzono katalog przesłanek obligatoryjnego zwolnienia funkcjonariuszy celnych ze służby dodając do art. 25 ustawy o Służbie Celnej pkt 8a i 8b, został poddany kontroli Trybunału Konstytucyjnego pod względem jego zgodności z Konstytucją (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 października 2004 r. sygn. akt K 1/04).

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt III SA/Lu 201/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę U. M. na wyżej opisaną decyzję Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej z dnia [...] marca 2008 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd podniósł, że zgodność regulacji dotyczącej obligatoryjnego zwolnienia funkcjonariuszy celnych ze służby w przypadku wniesienia aktu oskarżenia o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego oraz tymczasowego aresztowania z konstytucyjnym porządkiem Rzeczypospolitej Polskiej była badana przez Trybunał Konstytucyjny na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich, który był zdania, że narusza to zasadę domniemania niewinności. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 października 2004 r. sygn. akt K 1/04 (opubl. w Dz.U. Nr 236 poz. 2371) orzekł, że art. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 120, poz. 1122) jest zgodny z art. 32 oraz nie jest niezgodny z art. 42 ust. 3 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał uznał, że wyrażona w art. 42 ust. 3 Konstytucji zasada domniemania niewinności główną rolę odgrywa w ramach toczącego się procesu karnego. Zasada ta nie może być traktowana tak szeroko, by uniemożliwiała sprawowanie nadzoru nad instytucjami zaufania publicznego. Zdaniem Trybunału dopuszczalność wprowadzenia konsekwencji prawnych toczącego się postępowania karnego nie może być analizowana na tle zasady domniemania niewinności. Art. 42 ust. 3 i art. 2 Konstytucji nie są więc adekwatnymi wzorcami kontroli kwestionowanych przepisów.

Wojewódzki Sąd zwrócił uwagę, że funkcjonariusze celni są zaliczani do tzw. służb mundurowych. Problem uczciwości i wiarygodności osób pełniących służbę publiczną jest w Polsce wyjątkowo istotny. Stąd osoby pełniące taką służbę poddane są specyficznym rygorom. Status prawny celników wyróżnia się na tle innych służb mundurowych, a specyfika ich pracy uzasadnia dopuszczalność wprowadzenia bardziej rygorystycznych wymogów zatrudniania. Działania służby celnej kształtują autorytet państwa, stąd wyjątkowo wysokie wymogi wobec etyki postępowania jej funkcjonariuszy. Kwestionowane zmiany są zatem usprawiedliwione i nie naruszają konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa (art. 32 Konstytucji).

Sąd I instancji stwierdził, że organ orzekał w dacie obowiązywania normy prawnej na którą się powołał. W ocenie Sądu ustalając datę zakończenia postępowania należy brać pod uwagę datę wydania decyzji w sensie jej sporządzenia i podpisania, a nie np. jej wysłania czy doręczenia. Termin doręczenia przez pocztę, a więc instytucję całkowicie zewnętrzną wobec toczącego się postępowania, nie może przesądzać o kwestiach intertemporalnych stosowania prawa. Organ nie może wiedzieć, w jakim dniu decyzja zostanie doręczona, co w omawianym przypadku - gdy zbliża się istotna zmiana stanu prawnego - oznaczałoby, że nie jest w stanie ustalić, jaki stan prawny ma wziąć pod uwagę w dniu orzekania. Nie można racjonalnie zakładać, że organ orzekając bierze pod uwagę przyszły stan prawny, jaki będzie obowiązywał w chwili doręczenia decyzji. Nie ma też dostatecznych podstaw przemawiających za tym, że Organ mając tego typu wątpliwość powinien wstrzymać się od rozpoznania sprawy, czekając, aż wejdzie w życie nowy stan prawny. Byłoby to sprzeczne z zasadą szybkości działania wyrażoną w art. 12 § 1 i 2 k.p.a. Zgodnie zaś z art. 110 k.p.a. organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej. Z chwilą podpisania decyzji administracyjnej mamy do czynienia z wydaniem decyzji w sensie procesowym w tym znaczeniu, że istnieje decyzja administracyjna, a dzień wydania decyzji jest miarodajny dla oceny podstawy prawnej i podstawy faktycznej decyzji. Zasada związania decyzją rozciąga się zatem także na okres między wydaniem decyzji a jej doręczeniem, bowiem również w tym czasie organ administracji publicznej nie może zmieniać wydanej decyzji, która "-istnieje- już w momencie wydania, choć wywiera skutki prawne dopiero z chwilą doręczenia stronie".

Pomimo oddalenia skargi Wojewódzki Sąd uznał, że organ uchybił swym obowiązkom proceduralnym, nie powiadamiając strony o wszczęciu postępowania, a następnie o prawie zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, równocześnie podkreślił, że nie każde uchybienie proceduralne organów administracji stanowi w myśl art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zm.) podstawę do uchylenia orzeczenia, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd w przedmiotowej sprawie doszedł do przekonania, że mimo uchybień proceduralnych, nie ma podstaw do przyjęcia, aby organowi nie udało się uchwycić sedna sprawy i orzec o jej meritum, zatem trudno jest określić jakiś wymierny wpływ tych uchybień na ostateczny jej wynik.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła U. M. domagając się jego uchylenia w całości i uchylenia decyzji Dyrektora Izby Celnej lub uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi wojewódzkiemu do ponownego rozpoznania.

Podstawę skargi kasacyjnej oparto na naruszeniu przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) tj. naruszenie przez Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11 oraz art. 12, art. 61 § 4, art. 104 § 1 k.p.a. oraz nierozpatrzenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny zebranego w spawie materiału dowodowego i niezbadanie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spawy poprzez przyjęcie, że Dyrektor Izby Celnej wszczął postępowanie w spawie pomimo wyraźnego stwierdzenia w uzasadnieniu decyzji Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] marca 2008 r., że w sprawie nie zostało wszczęte postępowanie - naruszenie przepisów o postępowaniu dowodowym oraz art. 133 § 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a także przyjęcie, że wskazane naruszenie przepisów postępowania administracyjnego nie miały wpływu na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że organ nie powiadomił U. M. o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu zgodnie z art. 61 § 4 k.p.a., a także nie zapewnił jej czynnego udziału w każdym stadium postępowania czym naruszył art. 10 § 1 k.p.a. Znamienne dla skarżącej kasacyjnie jest również fakt, że Dyrektor Izby Celnej po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wydał decyzję w dniu [...] marca 2008 r. mając świadomość, że w dniu 28 marca 2008 r. wejdzie w życie ustawa z dnia 18 marca 2008 r. o zmianie ustawy o Służbie Celnej. Wspomniana nowelizacja uchyliła m.in. przepis art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy o Służbie Celnej, a zatem 28 marca 2008 r. upadła podstawa do zwolnienia funkcjonariusza tylko na podstawie wniesionego aktu oskarżenia o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego. Decyzje zapadłe w tej sprawie wydawane były z niezmiernym pośpiechem, aby zdążyć przed zmianą przepisów. Tym samym zabrakło czasu na powiadomienie strony o wszczęciu postępowania i nie zapewniono stronie czynnego udziału w postępowaniu pozbawiając ją możliwości obrony w całym postępowaniu. Nowelizacja ustawy o Służbie Celnej przewidywała w art. 2 że "postępowania w spawie o zwolnienie ze służby funkcjonariusza celnego, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 8a lub 8b ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, podlegają umorzeniu".

W skardze kasacyjnej podkreślono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie przy rozpoznaniu skargi U. M. nie wziął pod uwagę uregulowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i oddalił skargę mimo, iż istniały podstawy do jej uwzględnienia. W przedmiotowej sprawie istniały przesłanki do zastosowania przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., wobec naruszenia przez organ administracji publicznej art. 10 § 1 k.p.a. oraz art. 61 § 4 k.p.a.

Reasumując autor skargi kasacyjnej wskazał, że na gruncie powyższych przepisów oczywistym jest, że gdyby organ rozpatrujący sprawę wydając decyzję uwzględnił przywołane przepisy i doszłoby do zawiadomienia strony oraz umożliwiono by jej aktywny udział w postępowaniu administracyjnym, to czas tego postępowania zbiegłby się z terminem wejścia w życie ustawy zmieniającej ustawę o Służbie Celnej, a co za tym idzie nie doszłoby do zwolniona skarżącej ze służby.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, zaś z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania sądowego. W niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Dokonując oceny zasadności wniesionej przez U. M. skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt III SA/Lu 201/08, Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że skarga ta nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Odnośnie oceny zasadności wskazanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przepisów postępowania, przypomnieć należy, iż nie każde naruszenie przepisów postępowania sądowego może stanowić podstawę kasacyjną, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zatem stawiając zarzut, autor skargi kasacyjnej musi wykazać, że gdyby nie doszło do naruszenia przepisów, to zaskarżony wyrok byłby odmienny. W skardze kasacyjnej podniesiono zarzut obrazy przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie skargi mimo naruszenia przez organ w toku postępowania administracyjnego art. 10 § 1 oraz art. 61 § 4 k.p.a. Zarzut ten nie jest trafny, bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny zasadnie uznał, że decyzje obu instancji nie naruszają prawa. Zarówno w decyzji z dnia [...] lutego 2008 r. jak i w decyzji z dnia [...] marca 2008 r. (wydanej po ponownym rozpatrzeniu sprawy) Dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej prawidłowo zastosował art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz.U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641 ze zm.) i zwolnił skarżącą U. M. ze służby celnej w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy o Służbie Celnej, obowiązującym w dacie wydania decyzji, funkcjonariusza celnego zwalnia się ze służby w wypadku wniesienia aktu oskarżenia o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego. Z treści tego przepisu jednoznacznie wynikało, że już sam fakt wniesienia aktu oskarżenia przeciwko funkcjonariuszowi celnemu o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego stanowił obligatoryjną przesłankę zwolnienia funkcjonariusza ze służby celnej. Taka okoliczność miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Prokuratura Krajowa w dniu [...] lutego 2008 r. poinformowała Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej, że w dniu [...] stycznia 2008 r. do Sądu Okręgowego [...] [...] w Zamościu skierowała akt oskarżenia przeciwko U. M. oraz przeciwko innym osobom o czyn z art. 258 § 1, art. 228 § 1 k.k. Dlatego też w świetle obowiązujących wówczas przepisów Dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej mógł podjąć tylko jedną decyzję tj. o zwolnieniu skarżącej ze służby celnej. Podkreślić trzeba, że omawiany przepis nie tylko nie pozostawiał kwestii zwolnienia funkcjonariusza celnego ze służby swobodnemu uznaniu organom służby celnej, lecz wręcz obligował do zwolnienia w razie zaistnienia podstawy w nim wymienionej.

Zgodnie z konstytucyjną zasadą praworządności organ orzekający dokonał prawidłowej subsumpcji prawa, czyli prawidłowo podciągnął stan faktyczny sprawy (złożenie aktu oskarżenia przeciwko U. M. o umyślne popełnienie przestępstwa, ściganego z oskarżenia publicznego) pod sformułowaną w wyniku wykładni normę prawną (art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy o Służbie Celnej).

Wspomnieć należy, że stosownie do art. 7 Konstytucji RP, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Organ administracji publicznej obowiązany jest działać na podstawie przepisów prawa (art. 6 k.p.a.). Wobec tego, że ogólne postępowanie administracyjne jest procesem stosowania prawa, rzeczą organu administracji publicznej w tym postępowaniu jest ustalić jaka norma prawna obowiązuje, jakie jest jej rozumienie, a następnie normę tę zastosować. Oczywiście chodzi o normę powszechnie obowiązującą w dacie orzekania. Oznacza to, że właściwy organ obowiązany jest stosować normę prawną obowiązującą w chwili podejmowania rozstrzygnięcia i to bez względu na planowane przez ustawodawcę (nawet w niedługiej przyszłości) zmiany przepisów. Przyjęcie poglądu odmiennego oznaczałoby, że organ administracji publicznej byłby uprawniony do procesowego wstrzymania się z załatwieniem sprawy i oczekiwania na zmianę stanu prawnego, co jest niedopuszczalne. Takie stanowisko na gruncie zawieszenia postępowania administracyjnego zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z dnia 8 czerwca 2005 r., sygn. akt II GSK 80/05 (publ. ONSA i WSA 2006 r. Nr 3, poz. 80), z dnia 29 stycznia 1996 r., sygn. akt I SA 1843/94 (publ. ONSA 1996 r. Nr 4, poz. 191).

W tym kontekście nie można zarzucić Dyrektorowi Izby Celnej w Białej Podlaskiej naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, mających wpływ na wynik sprawy. Po pierwsze na gruncie przedmiotowej sprawy brak powiadomienia skarżącej o wszczęciu postępowania administracyjnego, jak również brak powiadomienia jej o możliwości zapoznania się z aktami sprawy (wynikający z art. 61 § 1 i z art. 10 § 1 k.p.a.) nie można uznać za tego typu naruszenie przepisów postępowania, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżąca miała świadomość tego jaki dokument znajduje się w posiadaniu Dyrektora Izby Celnej, wiedziała bowiem, że jest oskarżona o przestępstwo z art. 258 § 1 i art. 228 § 1 k.k. i tego faktu nie negowała. Ewentualne wypowiedzenie się skarżącej co do informacji uzyskanej od Prokuratury Krajowej w Lublinie nie zmieniłoby rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Celnej. Decyzja "pierwszoinstancyjna" z dnia [...] lutego 2008 r. została skarżącej doręczona wraz z uzasadnieniem, a zatem skarżąca miała możliwość wypowiedzenia się co do tej jedynej istotnej okoliczności sprawy we wniosku o ponowne jej rozpatrzenie.

Ponadto nie można czynić organowi administracji publicznej zarzutu, że nie oczekiwał na zmianę przepisów w zakresie obligatoryjnych zwolnień funkcjonariuszy ze służby celnej. Niedopuszczalne jest bowiem wstrzymywanie się organu administracji publicznej od rozpatrywania indywidualnej sprawy, niezależnie od tego czy w niedługiej przyszłości mają nastąpić zmiany ("na korzyść lub niekorzyść strony"). Jak wcześniej zaznaczono organ zobowiązany jest do ustalenia stanu faktycznego, sprawdzenia jaka norma prawna obowiązuje w dniu wydawania decyzji i prawidłowego jej zastosowania. Ponadto art. 12 § 2 k.p.a. nakłada na organy administracji obowiązek niezwłocznego załatwienia spraw, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, a ogólny obowiązek szybkiego działania jest skonkretyzowany w art. 35 § 3 k.p.a., który określa że załatwienie sprawy powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca (jeżeli sprawa nie jest skomplikowana).

Mając powyższe na względzie Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił, iż pomimo uchybień proceduralnych, nie było podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Z powyższych względów wbrew stanowisku strony wnoszącej skargę kasacyjną, Wojewódzki Sąd Administracyjny przy rozpoznawaniu sprawy nie naruszył powołanych przepisów postępowania, a zatem skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 184 p.p.s.a. o oddaleniu skargi kasacyjnej.

O kosztach postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł

w oparciu o art. 204 pkt 1 w związku z art. 205 § 2 i § 3 p.p.s.a. i w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt