Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Anna Klotz Sędziowie: sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik (spr.) sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 lipca 2012 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami 1. uchyla zaskarżoną decyzję w zakresie utrzymującym w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia [...] nr [...] w części dotyczącej zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności oraz uchyla decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia [...] nr [...] w części dotyczącej zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności, 2. w pozostałym zakresie skargę oddala, 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja w zakresie określonym w pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu, 4. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz skarżącego 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] nr [...], którą Prezydent Miasta T. orzekł na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) oraz art. 108 kpa o cofnięciu M. K. uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kategorii B i rozstrzygnięciu temu nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższa decyzja wydana została w następującym stanie sprawy.

W dniu [...] Prezydent Miasta T. decyzją nr [...] skierował M. K. na badania lekarskie, w związku z uzyskaną informacją, że był on leczony w Klinice Neurologicznej w B. z rozpoznaniem padaczki, co może prowadzić do niezdolności do prowadzenia pojazdów. Po przeprowadzeniu badań lekarz Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w T. orzeczeniem nr [...] z dnia [...] stwierdził u M. K. istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. W związku z zakwestionowaniem przez M. K. orzeczenia lekarskiego nr [...] dokumentacja diagnostyczno-orzecznicza została przesłana w trybie odwoławczym do Instytutu Medycyny Pracy im. prof. dr med. J. N. w Ł., który orzeczeniem nr [...] z dnia [..], po przeprowadzeniu badania ponownie stwierdził u niego istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi.

Powyższe orzeczenie nr [...] stało się podstawą do wydania w dniu [...] przez Prezydenta Miasta T. decyzji w przedmiocie cofnięcia M. K. uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi z jednoczesnym nadaniem jej rygoru natychmiastowej wykonalności.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji M. K. zarzucił naruszenie art. 7 i 8 w związku z art. 108 § 1 kpa poprzez nadanie rozstrzygnięciu rygoru natychmiastowej wykonalności mimo braku przesłanek niezbędności świadczących o wystąpieniu zagrożenia dla życia i zdrowia, na co wskazuje dotychczasowe zgodne z przepisami ruchu drogowego, bez niepożądanych zachowań korzystanie przez niego z przysługujących mu uprawnień do kierowania pojazdami oraz zakończenie leczenia przeciwpadaczkowego.

Nadto odwołujący się podniósł zarzut naruszenia art. 76 § 3 kpa poprzez uniemożliwienie mu przeprowadzenia dowodu przeciwko orzeczeniu lekarskiemu wystawionemu tylko na podstawie analizy dowodów przez lekarza orzecznika Instytutu Medycyny Pracy w Ł. w związku z niewezwaniem go przez organ do wypowiedzenia się w przedmiocie tego orzeczenia mimo powoływania się przez niego na wyniki specjalistycznego badania w Klinice Neurologii [..] WSK w B., w świetle którego aktualny stan zdrowia zezwala mu na prowadzenie pojazdów pod warunkiem wykonywania okresowych badań kontrolnych w celu wykluczenia ewentualnych przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Dowodem takim, o który zamierzał wnioskować byłoby przesłuchanie dwóch leczących go lekarzy w celu dopuszczenia następnie dowodu z opinii Wydziału Medycznego UMK w T. w zakresie aktualnego stanu jego zdrowia w aspekcie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Do odwołania M. K. załączył kserokopie trzech dokumentów lekarskich związanych z leczeniem padaczki.

W uzasadnieniu wymienionej na wstępie decyzji z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T., powołując się na orzeczenie ostateczne Instytutu Medycyny Pracy w Ł., w którym stwierdzono i to bezterminowo istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania przez M. K. pojazdami silnikowymi wskazało, iż wobec treści tego orzeczenia organ I instancji nie miał innej możliwości jak zastosowanie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jednocześnie SKO uznało za chybiony zarzut odwołującego się dotyczący naruszenia art. 76 § 3 kpa, gdyż organ nie ma możliwości prawnych do prowadzenia postępowania dowodowego lub wyjaśniającego i przeprowadzenia przeciwdowodu przeciwko orzeczeniu wydanemu przez uprawnionego lekarza orzecznika.

Nadto w kwestii zastosowania przez organ I instancji art. 108 § 1 kpa SKO uznało za trafne stanowisko odwołującego się, że nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności jest wyjątkiem od zasady, iż decyzja podlega wykonaniu po nabraniu waloru ostateczności oraz w związku z tym niezbędność niezwłocznego działania musi być uzasadniona ochroną dóbr osobistych wymienionych we wskazanym przepisie. Jakkolwiek decyzja organu I instancji nie zawiera żadnego uzasadnienia w powyższym zakresie, to jednak - według SKO - nie stanowi to podstawy do uchylenia jej, gdyż w istocie decyzja ta odpowiada prawu.

M. K. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. wnosząc o jej uchylenie.

Skarżący ponowił zamieszczone uprzednio w odwołaniu zarzuty dotyczące naruszenia:

- art. 7, 8 i 108 § 1 kpa poprzez dowolne uznanie, że decyzji organu I instancji należało nadać rygor natychmiastowej wykonalności, podczas gdy w rzeczywistości brak było przesłanek "niezbędności", które wskazywałyby na zagrożenie życia lub zdrowia,

- art. 76 § 3 kpa poprzez uniemożliwienie skarżącemu przez organy obydwu instancji przeprowadzenia dowodu z opinii Wydziału Medycznego UMK w T., dowodu z zeznań neurologa lek. med. J. S. oraz zeznań prof. dr med. Z. M. z Kliniki Neurologii [...] Wojskowego Szpitala Klinicznego w B., jako dowodów przeciwko treści dokumentu w postaci orzeczenia lekarza Instytutu Medycyny Pracy w Ł.

Z uzasadnienia skargi zawierającego powtórzenie argumentacji odwołania w szczególności wynika, że zarówno przebieg choroby skarżącego (brak od 3,5 lat napadów padaczkowych połączonych z utratą świadomości), jak i nienaganne korzystanie z prawa jazdy nie uzasadniają wniosku, iż jako kierowca stanowi on niebezpieczeństwo na drogach, a tymczasem żaden z organów nie przeprowadził postępowania dowodowego w tym zakresie i nie zamieścił szczegółowego uzasadnienia w odniesieniu od zastosowania art. 108 § 1 kpa w motywach decyzji.

W kwestii naruszenia art. 76 § 3 kpa skarżący podniósł, że w celu podważenia mało wiarygodnego orzeczenia lekarza Instytutu Medycyny Pracy jako wydanego wyłącznie w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, mimo jego ostateczności, możliwe było przeprowadzenie innego dowodu, gdy tymczasem organy wbrew wskazanemu przepisowi uniemożliwiły mu prowadzenie na jego wniosek takiego dowodu. Według skarżącego rozważając kwestię cofnięcia prawa jazdy organy winny dokonywać oceny innych, prócz wymaganego przepisami orzeczenia lekarskiego, dowodów, w szczególności tych przedstawionych przez zainteresowaną stronę, co wynika m.in. z wyroku WSA w Bydgoszczy sygn. II SA/Bd 748/09.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o jej oddalenie wywodząc między innymi, że stwierdzenie istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami uzasadniało nadanie decyzji cofającej uprawnienia rygoru natychmiastowej wykonalności, że do odwołania od orzeczenia lekarskiego nr [...] załączono kserokopie kart konsultacyjnych neurologicznych do badań kierowców, z których wynika, że konsultacje takie zostały przeprowadzone w [...] przed wydaniem orzeczenia przez Instytut Medycyny Pracy w Ł. oraz, że strona miała możliwość przedstawienia wyników konsultacji neurologicznych i przeprowadzenia dowodu z opinii Wydziału Medycznego UMK w T. przed wydaniem w dniu [...] orzeczenia przez uprawniony podmiot odwoławczy, którego orzeczenie jest ostateczne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem, a wzruszenie kwestionowanego rozstrzygnięcia następuje tylko wówczas, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przez organ przepisów prawa materialnego lub procedury administracyjnej w stopniu wpływającym na wynik sprawy. Z powyższego wynika, że sąd orzekając nie może kierować się względami celowości, czy słuszności. Poza tym, w myśl art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) podstawę orzekania przez sąd stanowi materiał zawarty w aktach sprawy.

Rozpoznając sprawę z uwzględnieniem powyższych kryteriów sąd uznał skargę za częściowo uzasadnioną.

Stosownie do art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) cofnięcie przez starostę uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi następuje w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

W świetle powyższego przepisu oraz podnoszonego przez skarżącego zarzutu (pkt II skargi) istotne znaczenie ma ustalenie zakresu związania organów kompetentnych do cofania uprawnień do kierowania pojazdami treścią orzeczenia lekarskiego w przedmiocie stwierdzenia istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Z uwagi na szczególny, specjalistyczny charakter badań kierowców, ich warunki i tryb przeprowadzania regulują kompleksowo (odrębnie od procedury administracyjnej) przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15) wydanego na podstawie delegacji zawartej w art. 123 ustawy Prawo o ruchu drogowym, określając, jednocześnie podmioty uprawnione do dokonywania tych badań.

Jak wynika z powyższego rozporządzenia nie każdy lekarz może przeprowadzić badanie lekarskie przewidziane w jego przepisach. Mogą to czynić tylko lekarze posiadający uprawnienia uzyskane po odpowiednim przeszkoleniu. Przesłanki uzyskania uprawnienia do przeprowadzania badań lekarskich określa Minister Zdrowia i Opieki Społecznej (art. 123 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy Prawo o ruchu drogowym).

W przypadku skierowania kierowcy na badania na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, muszą być one przeprowadzone we właściwym terytorialnie wojewódzkim ośrodku medycyny pracy (§ 9 ust. 1 rozporządzenia), zaś organem odwoławczym od orzeczenia wydanego w takim ośrodku jest jeden z podmiotów enumeratywnie wymienionych w § 12 ust. 3 rozporządzenia - w przypadku orzeczenia z województwa k. Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr med. J. N. w Ł. Taka regulacja, wyraźnie wskazująca krąg podmiotów uprawnionych do orzekania o istnieniu lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, w razie decyzyjnego skierowania na badania, ma na celu zapewnienie z jednej strony profesjonalizmu, zaś z drugiej - obiektywizmu przy ocenie stanu zdrowia osoby badanej.

Na etapie powyższego postępowania diagnostyczno - orzeczniczego strona może kwestionować wyniki badań przedstawiając będące w jej posiadaniu dokumenty lekarskie, takie jak orzeczenia, zaświadczenia, historie choroby, czy wreszcie wyniki innych badań mające znaczenie w sprawie, a w szczególności uprawniona jest do odwołania się od orzeczenia lekarskiego I instancji do specjalistycznego organu wyższego stopnia po doręczeniu jej, stosownie do § 11 ust. 1 rozporządzenia, tego orzeczenia. Uprawnienie do odwołania się stanowi gwarancję zapewnienia ochrony praw osoby badanej.

Uprawniony lekarz organu odwoławczego wydając orzeczenie uwzględnia nie tylko wyniki przeprowadzonego przez siebie badania, lecz również dokumentację medyczną zgromadzoną przez lekarza orzekającego w I instancji oraz wyniki konsultacji oraz badań specjalistycznych, pomocniczych, jeśli uznał je za niezbędne.

W rozpatrywanej sprawie lekarze obydwu uprawnionych jednostek orzeczniczych, to jest Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w T. oraz Instytutu Medycyny Pracy w Ł. na podstawie przeprowadzonych dwukrotnych badań stwierdzili u skarżącego istnienie - z uwagi na zdiagnozowane schorzenie (padaczka) - przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania przez niego pojazdami silnikowymi określonych kategorii, w tym kat. B.

W myśl § 17 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia uprawniony do badań lekarz jest obowiązany prowadzić dokumentację medyczną osób badanych w formie karty badania lekarskiego, której wzór określa załącznik nr 9 rozporządzenia. Do karty badania lekarskiego dołącza się wyniki konsultacji specjalistycznych i badań pomocniczych.

Jak wynika z pisma Prezydenta Miasta T. przekazującego w dniu [...] Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu odwołanie skarżącego, do jego odwołania od orzeczenia lekarskiego nr [...] załączono kserokopie kart konsultacyjnych neurologicznych do badań kierowców, świadczących o przeprowadzeniu takich konsultacji w odniesieniu do osoby skarżącego. Tak więc wydając orzeczenie lekarz Instytutu Medycyny Pracy w Ł. dysponował niezbędną dokumentacją. Orzeczenie jednostki odwoławczej w świetle § 13 ust. 2 rozporządzenia ma charakter ostateczny, co oznacza, że od orzeczenia lekarskiego Instytutu Medycyny Pracy w Ł. nie służył żaden środek zaskarżenia.

Ze względu na to, że na gruncie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym jedyną przesłanką obligującą organ administracji do wszczęcia z urzędu postępowania dotyczącego cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami i wydania w tym przedmiocie decyzji jest stwierdzone orzeczeniem lekarskim wydanym w trybie rozporządzenia wykonawczego Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. istnienia u kierowcy przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów, to niewątpliwie orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy w Ł. z dnia [...] stanowiło wystarczający wymagany dowód skutkujący wydaniem niekorzystnego dla skarżącego rozstrzygnięcia.

Podkreślić należy, że wskazane wyżej orzeczenie jest dokumentem urzędowym, zaś dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W związku z tym organy orzekające w sprawie zobligowane domniemaniem prawdziwości zawartej w tym dokumencie urzędowym treści musiały przyjąć, że stan zdrowia skarżącego uniemożliwia dalsze dysponowanie przezeń uprawnieniami do kierowania pojazdami.

Związanie ostatecznym orzeczeniem uprawnionego lekarza Instytutu Medycyny Pracy w Ł. wykluczało możliwość przeprowadzenia przez organy w postępowaniu administracyjnym o cofnięcie prawa jazdy, w celu jego weryfikacji, dowodów w postaci przesłuchania jako świadków lekarzy, czy też dowodu z opinii innych lekarzy, w tym biegłych, co do zawartych w tym orzeczeniu treści.

Nadmienić trzeba że pogląd, iż organy administracji w ramach postępowań w przedmiocie cofnięcia prawa jazdy nie dysponują formalnoprawnymi podstawami do kontrolowania i podważania orzeczeń lekarskich wydanych w oparciu o rozporządzenie Min. Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. przyjmowany jest powszechnie (z pewnymi wyjątkami) w orzecznictwie sądów administracyjnych w tym zwłaszcza w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide m.in. wyrok NSA z 8 lutego 2011 r. I OSK 532/10, wyrok NSA I OSK 1859/10 z dnia 25 października 2011 r., wyrok NSA z 11 stycznia 2011 r. I OSK 367/10 uchylający powoływany w skardze wyrok WSA w Bydgoszczy sygn. II SA/Bd 748/09, wyrok NSA z 22 czerwca 2009 r. I OSK 840/08). Wychodzi się bowiem z założenia, że regulacja przewidziana w wymienionym rozporządzeniu, a dotycząca czynności specjalistycznych, jakimi są badania lekarskie, sposób ich przeprowadzania i rozpoznawania odwołań stanowi procedurę kompleksową odrębną od procedury administracyjnej, a więc nie ma do niej odniesienia art. 76 § 3 kpa.

Skarżący jednak na etapie postępowania diagnostyczno - orzeczniczego miał możliwość, po wydaniu orzeczenia przez lekarza Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w T., z którym się nie zgadzał, zważywszy na okres ponad 5 miesięcy jaki upłynął od doręczenia mu tego orzeczenia do wydania orzeczenia lekarskiego II instancji, uzyskania stosownej opinii Wydziału Medycznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w T. i przedłożenia jej w Instytucie Medycyny Pracy w Ł., jak również doręczenia lekarzowi tej jednostki kserokopii dokumentacji związanej z jego stanem zdrowia, którą to załączył do skargi, które to dokumenty uprawniony lekarz Instytutu mógł przy orzekaniu wykorzystać, jednak wymienionych działań skarżący zaniechał. Opinia Wydziału Medycznego UMK nawet korzystna dla skarżącego sporządzona już po wydaniu orzeczenia przez medyczną jednostkę odwoławczą, jako nie mieszcząca się w procedurze określonej w rozporządzeniu i pochodząca od podmiotu w nim nie wymienionego, nie mogłaby być skuteczna jako przeciwdowód przeciwko treści orzeczenia lekarskiego z dnia [...]. Niemniej skarżący miał również możliwość przedłożenia takiej opinii wraz z odwołaniem do SKO w T. od decyzji organu I instancji.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd uznał, że zaskarżona decyzja w zakresie utrzymującym w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. w części dotyczącej rozstrzygnięcia cofającego skarżącemu uprawnienia do prowadzenia pojazdów nie narusza prawa w stopniu wpływającym na wynik sprawy jakkolwiek przed wydaniem decyzji skarżący nie został powiadomiony o uprawnieniach wynikających z art. 10 § 1 kpa.

Stosownie do art. 108 §1 kpa rygor natychmiastowej wykonalności może być nadany decyzji, od której nie służy odwołanie, gdy jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami bądź też ze względu na inny interes społeczny lub wyjątkowo ważny interes strony.

Cofnięcie uprawnień na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, obejmuje sytuacje, gdy jest wielce prawdopodobne, że kierowca ze względu na stan zdrowia nie jest w stanie kierować pojazdem w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu w ruchu drogowym i nie narażający kogokolwiek na utratę życia, zdrowia lub szkodę. Cofnięcie uprawnień w oparciu o powyższy przepis oznacza zatem, że stan zdrowia danej osoby uniemożliwia jej bezpieczne dla użytkowników dróg prowadzenie pojazdu.

Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji w powyższych sytuacjach nie ma jednak charakteru obligatoryjnego. Gdyby taki był zamysł ustawodawcy, wprowadziłby natychmiastową wykonalność wynikającą wprost z kolejnego zapisu art. 140 ww. ustawy (odpowiednio do art. 130 § 3 pkt 2 kpa). Skoro takiej regulacji nie ma i podstawą nadania decyzji cofającej uprawnienia rygoru natychmiastowej wykonalności może stanowić tylko art. 108 kpa, to oznacza, że dopuszcza się przypadki, w których mimo istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów, wykonanie decyzji przed uzyskaniem przez nią przymiotu ostateczności nie jest niezbędne.

Zatem fakt oparcia cofnięcia uprawnień do prowadzenia pojazdów na przesłance określonej w art. 140 ust. 1 pkt 4 ustawy nie uzasadnia sam przez się zastosowania omawianego rygoru w trybie art. 108 kpa. Użycie w art. 108 § 1 kpa pojęcia "niezbędności" niezwłocznego działania oznacza, iż warunkiem orzeczenia o natychmiastowej wykonalności decyzji jest ustalenie, że nie można obejść się bez niezwłocznego wykonania określonego w decyzji obowiązku (uprawnienia), gdyż odsuniecie jego wydania w czasie zagraża wymienionym w tym przepisie dobrom, w tym m.in. zdrowiu, lub życiu ludzkiemu. Jak przyjęto przy tym w orzecznictwie sądowym, zagrożenie, o którym mowa w tym przepisie nie może być tylko prawdopodobne - musi mieć ono charakter realny.

Tymczasem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wychodząc z błędnego założenia, iż stwierdzenie na podstawie dwóch orzeczeń lekarzy istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia przez skarżącego pojazdów, wystarcza do zastosowania art. 108 kpa, zaniechało przed wydaniem w tym zakresie, w odniesieniu do decyzji organu I instancji, rozstrzygnięcia i to w sytuacji sformułowania w odwołaniu pod tym kątem konkretnych zarzutów, jakiegokolwiek oceny, czy w okolicznościach rozpatrywanej sprawy zachodzi owa przesłanka niezbędności, to jest, czy istotnie ze stanem zdrowia skarżącego wiążą się takie zagrożenia dla życia- zdrowia użytkowników dróg, iż wymuszają one niezwłoczne, jeszcze przed ustatecznieniem się decyzji cofającej uprawnienia, pozbawienie go możliwości bycia kierującym.

Jakkolwiek z art. 108 § 1 kpa w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności ma charakter uznaniowy, to jednak skorzystanie przez organ lub nieskorzystanie z tego uznania musi być następstwem wszechstronnego rozważenia przezeń okoliczności sprawy w istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie. Skoro Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. z obowiązku tego się nie wywiązało, podobnie zresztą jak i Prezydent Miasta T., który w uzasadnieniu swojej decyzji z dnia [...] całkowicie pominął kwestię zastosowania art. 108 kpa, co jest równoznaczne z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1, art. 80 kpa w stopniu mogącym mieć istny wpływ na treść rozstrzygnięcia w tej części, Sąd uznając za zasadny zarzut skarżącego dotyczący przekroczenia w tejże części rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy granic swobodnego uznania orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), o uchyleniu zaskarżonej decyzji w zakresie określonym w pkt 1 sentencji. Jednocześnie na mocy art. 135 ppsa Sąd rozstrzygnął z tych samych przyczyn o uchyleniu decyzji organu I instancji w zakresie zastosowania art. 108 kpa. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 200 ppsa.