Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz Sędziowie sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Renata Owczarzak (spr.) Protokolant referent – stażysta Aleksandra Pietruczuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę.

II SA/Bd 1336/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...], na podstawie art. 48 ust. 1 w związku z art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14.06.1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 267) w związku z prowadzonym postępowaniem administracyjnym dotyczącym budowy obiektu budowlanego - budowli konstrukcji drewnianej z wiatą usytuowanej na terenie działki oznaczonej nr [...] przy ul. [...], wykonywanego bez wymaganej prawem decyzji o pozwoleniu na budowę właściwego organu administracji architektoniczno – budowlanej, nakazał M. K. jako inwestorowi rozbiórkę obiektu budowlanego budowli konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie około 5,00 x 5,00m połączonego z wiatą o wymiarach w rzucie około 4,00 x 4,00m na terenie działki oznaczonej nr ewid. 123 przy ul. [...], gmina[...], zrealizowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, że w dniu 28.05.2013 r. wszczęte zostało postępowanie administracyjne w sprawie obiektu budowlanego - budowli konstrukcji drewnianej z wiatą usytuowanej na terenie działki oznaczonej nr 123 przy ul. [...], wykonywanego bez wymaganej prawem decyzji o pozwoleniu na budowę właściwego organu administracji architektoniczno - budowlanej, którego inwestorem był M. K..

Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w [...] w dniu [...] r. przeprowadził oględziny na ww. terenie, z których sporządzono stosowny protokół i dokumentację fotograficzną do akt sprawy[...]. Współwłaściciele w dniu kontroli nie przedstawili żadnych dokumentów świadczących, że realizacja obiektów usytuowanych na tym terenie, w tym również obiekt wskazany w sentencji wykonano zgodnie z przepisami prawa.

Pismem z dnia [...]r. organ wezwał współwłaścicieli o przedłożenie dokumentów świadczących, że obiekty budowlane na tym terenie powstały zgodnie z przepisami prawa. W dniu 14.05.2013 r. odpowiadając na wezwanie, pełnomocnik inwestora przedłożył kserokopie dokumentów dotyczących legalności powstania części zabudowy na terenie działki oznaczonej nr ewid. 123 przy ul. [...]. W tym przypadku organ I instancji uznał, iż obiekty szklarni oraz budynku gospodarczego z kotłownią powstały zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami. Dla pozostałych budynków i budowli nie przełożono takich dokumentów.

Organ zwrócił uwagę, że obiekt budowlany - budowla konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie około 5,00 x 5,00m połączona z wiatą o wymiarach w rzucie około 4,00 x 4,00m zgodnie z informacją uzyskaną od współwłaścicieli nieruchomości, powstał w 2012 r. Jest to obiekt składający się z "domku" konstrukcji drewnianej z werandą o wymiarach w rzucie około 5,00x5,00m. Niepołączony trwale z gruntem, ustawiony na bloczkach betonowych, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród, posiadający dach stromy dwuspadowy, usytuowany w odległości około 14,00m od narożnika istniejących zabudowań szklarni z kotłownią, w kierunku północno-wschodnim. Do tego obiektu dołączono wiatę konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie około 4,00 x 4,00m. opartą na dwóch słupach z dachem jednospadowym. Inwestor tego obiektu budowlanego zarówno w dniu kontroli jak i później, nie przedłożył do wglądu zatwierdzonego projektu budowlanego stanowiącego integralną cześć decyzji o pozwoleniu na budowę.

Następnie organ, zmierzając do zalegalizowania przedmiotowej samowoli budowlanej, postanowieniem znak [...] r., wstrzymał prowadzenie robót budowlanych oraz nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia dokumentów, wymaganych zgodnie z art. 48 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane, w wyznaczonym terminie. Inwestor nie przedłożył żądanych dokumentów, a termin ich przedłożenia upłynął w dniu 10.12.2013 r.

Mając powyższe na uwadze, organ I instancji pismem z dnia [...] r., wystąpił do inwestora o złożenie stosownych wyjaśnień w przedmiotowej sprawie, jednak pomimo prowadzonej korespondencji, do dnia wydania decyzji nie wypłynęły do inspektoratu wymienione w postanowieniu dokumenty umożliwiające odstąpienie od wydania nakazu rozbiórki samowolnie zrealizowanego obiektu.

W odwołaniu od powyższej decyzji inwestor zarzucił naruszenie przepisu art. 104 w zw. z art. 101 § 3 K.p.a., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, w związku z wydaniem zaskarżonej decyzji w dniu [...] r., pomimo złożenia przez odwołującego, w dniu 12 marca 2014 r., zażalenia na postanowienie z [...] r. odmawiające zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie, bez oczekiwania na wydanie przez organ II instancji ostatecznego postanowienia w tym zakresie. Wskazał przy tym na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 listopada 2011 r., sygn. akt II OSK 1589/10)

Jednocześnie, z ostrożności procesowej, przedmiotowej decyzji zarzucił także naruszenie przepisów art. 48 ust. 1 ustawy z 7 lipca 1994 - Prawo budowlane poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, oraz art. 49b ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane, poprzez ich niezastosowanie, w związku z nakazaniem rozbiórki obiektu budowlanego wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, pomimo tego, że budowa wskazanego obiektu (budynku gospodarczego i wiaty) wymaga zgłoszenia określonego w przepisie art. 30 ustaw - Prawo budowlane.

Zgodnie z treścią przepisu art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m² przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m² powierzchni działki, natomiast z zebranego w sprawie materiału dowodowego zdaniem inwestora wynika, iż przedmiotowy obiekt budowlany stanowi budowla konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie ok. 5,00x5,00m, połączona z wiatą o wymiarach w rzucie ok. 4,00x4,00m, niepołączona stale z gruntem, ustawiona na bloczkach betonowych, tj. de facto dwa obiekty - budynek gospodarczy i wiatę.

Powyższe niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego wynika w ocenie skarżącego z naruszenia przez organ I instancji także przepisów postępowania, tj.: art. 7 w zw. z art. 77 i art. 80 K.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, i doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, w związku z niezebraniem i zarazem nierozpatrzeniem całego materiału dowodowego, z uwagi na niepodjęcie przez organ administracji jakichkolwiek działań w celu ustalenia, czy przedmiotowy obiekt stanowi budynek gospodarczy, a przez to przejęcie, że jego budowa wymagała pozwolenia na budowę, a nie jedynie zgłoszenia właściwemu organowi administracji budowlanej.

Skarżący przyznał, że przedmiotowy obiekt jest budynkiem gospodarczym i wraz z połączoną z nim wiatą jest wykorzystywany przez odwołującego przy wykonywaniu przez niego działalności w zakresie produkcji rolnej. Pomimo powyższego, tj. faktu, iż przedmiotowy obiekt budowlany (budynek gospodarczy oraz wiata) spełnia wszelkie cechy charakterystyczne wskazane w treści ww. przepisów, a w szczególności warunki dotyczące powierzchni zabudowy i przez to jego budowa wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno - budowlanej, organ I instancji uznał, że odwołujący powinien uzyskać na jego budowę pozwolenie w formie decyzji administracyjnej, co w jego ocenie jest całkowicie bezpodstawne.

Wyjaśnił przy tym, iż w przedmiotowej sprawie, obiekt budowlany, z którego korzystał odwołujący w związku z prowadzeniem produkcji rolnej, stanowił - przed dokonaniem podziału majątku spadkowego - uzupełnienie zabudowy zagrodowej, tj. domu, z którego korzystał jego brat, jednakże nie ma to większego znaczenia w sprawie, bowiem przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy — Prawo budowlane dotyczy obiektów gospodarczych nie tylko stanowiących uzupełnienie zabudowy zagrodowej w ramach istniejącej działki siedliskowej, ale także związanych z produkcją rolną, co potwierdza treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 25 stycznia 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 811/10, iż "Nie ma wystarczających argumentów, aby uważać, że budowa budynku gospodarczego na działce siedliskowej, na której znajduje się jedynie budynek mieszkalny, nie stanowi uzupełnienia zabudowy zagrodowej. Jest natomiast oczywiste, że art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy — Prawo budowlane dotyczy obiektów gospodarczych nie tylko stanowiących uzupełnienie zabudowy zagrodowej w ramach istniejącej działki siedliskowej, ale także związanych z produkcją rolną".

W zakresie postawionej przez odwołującego wiaty, wskazał on na treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 października 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 1171/09.

[...] Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W przedmiotowej sprawie organ nadzoru budowlanego II instancji stwierdził, iż bezsporne jest wybudowanie obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej z dołączoną wiatą, usytuowanego na terenie działki oznaczonej nr ew. 123 przy ul. [...], w warunkach samowoli budowlanej, bez wymaganego przepisami prawa budowlanego pozwolenia na budowę, co zostało potwierdzone w toczącym się postępowaniu przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego. Powyższe stanowi naruszenie art. 28 ust. 1 obowiązującej ustawy z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowlane.

Badając sprawę w postępowaniu odwoławczym, organ w trybie art. 136 Kpa przeprowadził postępowanie wyjaśniające. Uzupełniony został materiał dowodowy o kopię projektu biegłego geodety wraz z opinią uzupełniającą stanowiące integralną część postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 13.08.2012 r. o sygn. akt[...], dotyczącego podziału spadku i wyodrębnienia z działki nr 123 trzech działek o numerach 123/1, 123/2 i 123/3. Powyższe dokumenty były niezbędne w celu uzgodnienia właściciela nieruchomości, na której zlokalizowany jest przedmiotowy obiekt budowlany. Na podstawie projektu podziału działki 123 ustalono, że sporny obiekt usytuowany jest na działce nr 123/3 przyznanej ww. postanowieniem sądu M. K. - inwestorowi przedmiotowej samowoli budowlanej.

Nadto w dniu 3.06.2014 r. powiatowy organ nadzoru budowlanego przekazał organowi odwoławczemu pismo Starosty [...] o z dnia [...] o przyjęciu bez sprzeciwu zamiaru wykonania przez M. K. budynku gospodarczego o powierzchni 24,00 m² w ramach działki 123/2 w[...]. Z załączonej mapy z naniesionym zgłoszonym obiektem wynika, że nie jest to budynek, odnośnie którego toczy się przedmiotowe postępowanie. Natomiast organ powziął również informację, że w dniu 30.05.2014 r. inwestor dokonał zgłoszenia zamiaru wykonania budynku gospodarczego o konstrukcji drewnianej i wymiarach 5,00 x 5,00 m zlokalizowanego w miejscu istniejącego budynku będącego przedmiotem niniejszego postępowania (wszczętego przez organ nadzoru budowlanego I instancji w dniu 28.05.2013 r.), a następnie w dniu 3.06.2014 r. inwestor wycofał powyższe zgłoszenie.

Odnosząc się do treści odwołania, organ odwoławczy poinformował, iż zgodnie z art. 143 K.p.a. wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania postanowienia, a zatem bezzasadny jest zarzut niewłaściwego zastosowania przepisów Kpa poprzez brak oczekiwania z wydaniem decyzji na rozpatrzenie przez organ II instancji zażalenia na poprzedzające decyzję postanowienie.

W związku z zarzutem naruszenia przepisów art. 48 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, organ wyjaśnił, że przedmiotowy obiekt nie może być uznany za budynek nie wymagający pozwolenia na budowę, wyszczególniony w art. 29 ust. pkt 2 ustawy Prawo budowlane, tj. wolno stojący parterowy budynek gospodarczy o powierzchni zabudowy do 25 m², gdyż z akt sprawy a także z protokołu kontroli obiektu z dnia 18.04.2013 r. oraz załączonych zdjęć i sporządzonego szkicu pomiarów budynku (załącznik nr 2 do protokołu) wynika, że na parterze obiektu znajduje się pomieszczenie użytkowe wraz z zapleczem socjalnym (WC) i taras, nadto obiekt posiada poddasze z oknem balkonowym oraz wyposażony jest w instalacje wodociągowe, kanalizacyjne i elektryczne.

Organ II instancji stwierdził zatem, że obiekt nie pełni funkcji gospodarczej zgodnie z definicją zamieszczoną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, według której "przez budynek gospodarczy należy rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych".

Zgodnie z powyższym, zarzut skarżącego odnośnie naruszenia przepisów art. 7 w związku z art. 77 i art. 80 Kpa poprzez nie podjęcie przez organ I instancji działań w celu ustalenia czy przedmiotowy obiekt stanowi budynek gospodarczy jest w ocenie organu niezasadny, gdyż powiatowy organ nadzoru budowlanego podczas kontroli przedmiotowego obiektu nie stwierdził jego użytkowania w sposób zgodny z ww. definicją budynku gospodarczego.

Nadto organ odwoławczy zaznaczył, że organ I instancji stwierdził wystąpienie samowoli budowlanej dla dwóch powiązanych ze sobą obiektów - obiektu o konstrukcji drewnianej o wymiarach 5,00 x 5,00 m wraz z dołączoną wiatą o wymiarach 4,00 x 4,00 m. Z uwagi na konstrukcyjne powiązanie wiaty z obiektem drewnianym organ wszczął jedno postępowanie administracyjne odnośnie wybudowania ww. obiektów w warunkach samowoli budowlanej, dlatego też z uwagi na konieczność pozyskania pozwolenia na budowę budowli o konstrukcji drewnianej, nieuzasadnione byłoby prowadzenie odrębnego postępowania dla konstrukcyjnie powiązanej z nim wiaty, gdyż pozwolenie na budowę objęłoby również niniejszą wiatę.

W skardze do sądu M. K. wniósł o uchylenie decyzji organu I i II instancji oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, zaskarżonej decyzji zarzucając naruszenie:

• art. 7 w zw. z art. 77, art. 80 i 85 § 1 K.p.a - przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez ich niezastosowanie, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, przede wszystkim niepopartych w zebranym w sprawie materiale dowodowym, z uwagi na fakt, iż w przedmiotowym obiekcie nigdy nie miała miejsca kontrola wnętrza obiektu, a kontrola w dniu 18 kwietnia 2013 r. ograniczyła się do oględzin wyłącznie z zewnątrz, a aby dokonać ustaleń o treści zawartej w uzasadnieniu decyzji organu II instancji, konieczne jest dokonanie oględzin przedmiotowego obiektu także i wewnątrz - zgodnie z przepisem art. 85 § 1 Kp.a.;

• art. 48 ust. 1 ustawy — Prawo budowlane, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, oraz art. 49b ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane, poprzez ich niezastosowanie, w związku z nakazaniem rozbiórki obiektu budowlanego wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, pomimo tego, że budowa wskazanego obiektu (budynku gospodarczego i wiaty) wymaga zgłoszenia określonego w przepisie art. 30 ustawy — Prawo budowlane.

Skarżący wskazał, iż w przedmiotowej sprawie naruszone zostały przepisy art. 7 w zw. z art. 77 i art. 80 K.p.a., co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, przede wszystkim niepopartych zebranym w sprawie materiale dowodowym, z uwagi na fakt, iż w obiekcie należącym do skarżącego nigdy nie miała miejsca kontrola, w toku której dokonano pomiarów przedmiotowego obiektu, a kontrola w dniu 18 kwietnia 2013 r. ograniczyła się do oględzin obiektu wyłącznie z zewnątrz.

Ponadto skarżący zwrócił uwagę, że mając na względzie wspomniane czynności dokonane w dniu 18 kwietnia 2013 r., w aktach sprawy nie znajduje się żaden dowód, który potwierdzałby, iż przedmiotowy obiekt nie jest użytkowany w sposób zgodny z definicją budynku gospodarczego, określoną w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

Podkreślił przy tym, iż dokonanie istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie ustaleń, musi być zgodnie z przepisem art. 85 § 1 K.p.a., gdyż w toku prowadzonego postępowania, właśnie ten przepis stanowi prawną podstawę do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i dokonywania ustaleń będących podstawą do wydania decyzji kończącej postępowanie. W związku z tym, aby dokonać ustaleń o treści zawartej w uzasadnieniu decyzji organu II instancji, konieczne jest zdaniem skarżącego - dokonanie oględzin przedmiotowego obiektu także i wewnątrz, przy czym nie można zapomnieć także o treści przepisu art. 10 § 1 K.p.a., aby nie pozbawić strony możliwości udziału w tym postępowaniu przy przeprowadzaniu wskazanego dowodu (vide: wyrok NSA z 20 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 465/12).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem skarżącego zasadny jest wniosek o uchylenie decyzji zarówno organu I, jak i II instancji, bowiem przedmiotowe oględziny powinny zostać dokonane przez powiatowego inspektora nadzoru budowlanego, jako organ I instancji, w związku z treścią przepisu art. 15 K.p.a., zgodnie z którym każda sprawa administracyjna powinna zostać rozpoznana i rozstrzygnięta dwukrotnie.

Skarżący podkreślił, iż prawdą jest, że przedmiotowy obiekt jest budynkiem gospodarczym i wraz z połączoną z nim wiatą jest wykorzystywany przez niego przy wykonywaniu przez niego działalności w zakresie produkcji rolnej. Pomimo powyższego, tj. faktu, iż przedmiotowy obiekt budowlany (budynek gospodarczy + wiata) spełnia wszelkie cechy charakterystyczne wskazane w treści ww. przepisu, w szczególności warunki dotyczące powierzchni zabudowy i przez to jego budowa wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno - budowlanej, organy I i II instancji bezpodstawnie uznały, że skarżący powinien uzyskać na jego budowę pozwolenie w formie decyzji administracyjnej.

Wyjaśnił przy tym, iż w przedmiotowej sprawie, obiekt budowlany, z którego korzystał skarżący w związku z prowadzeniem produkcji rolnej, stanowił - przed dokonaniem podziału majątku spadkowego - uzupełnienie zabudowy zagrodowej, tj. domu, z którego natomiast korzystał jego brat, jednakże nie ma to większego znaczenia w sprawie, bowiem przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy - Prawo budowlane dotyczy obiektów gospodarczych nie tylko stanowiących uzupełnienie zabudowy zagrodowej w ramach istniejącej działki siedliskowej, ale także związanych z produkcją rolną, co potwierdza treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 25 stycznia 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 811/10.

Jednocześnie, z ostrożności procesowej, przedmiotowej decyzji skarżący zarzucił także naruszenie przepisów art. 48 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, oraz art. 49b ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy — Prawo budowlane, poprzez ich niezastosowanie, w związku z nakazaniem rozbiórki obiektu budowlanego wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, pomimo tego, że budowa wskazanego obiektu (budynku gospodarczego i wiaty) wymaga zgłoszenia określonego w przepisie art. 30 ustawy — Prawo budowlane. Wskazał, że zgodnie z treścią przepisu art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m², przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m² powierzchni działki. Natomiast z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż przedmiotowy obiekt budowlany stanowi budowla konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie ok. 5,00 x 5,00m, połączona z wiatą o wymiarach w rzucie ok. 4,00 x 4,00m, niepołączona stale z gruntem, ustawiona na bloczkach betonowych, tj. de facto dwa obiekty - budynek gospodarczy i wiatę.

W odpowiedzi na skargę organ, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia, wniósł o jej oddalenie wskazując, że po ponownej analizie akt sprawy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, ponieważ została ona podjęta zgodnie ze stanem faktycznym oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwany dalej p.p.s.a., stanowiący, że sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W rozpoznawanej sprawie Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli legalności w niniejszej sprawie uczyniono decyzję organu nadzoru budowlanego, który orzekając w trybie art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tj.: Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.), zwanej dalej Prawem budowlanym, nakazał rozbiórkę obiektu budowlanego - konstrukcji drewnianej z wiatą, wykonanego bez wymaganej prawem decyzji o pozwoleniu na budowę.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji należy wskazać, iż organy nadzoru budowlanego - w takim zakresie, który był niezbędny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy - zgromadziły pełny materiał dowodowy i ustaliły stan faktyczny sprawy w następstwie jego wszechstronnej oceny. Tym samym należycie wywiązały się z obowiązków nałożonych przepisami dotyczącymi gromadzenia i oceny materiału dowodowego (art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a.).

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że z ustaleń organów nadzoru budowlanego wynika, że przedmiotowy obiekt budowlany - budowla konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie około 5,00 x 5,00m, połączona z wiatą o wymiarach w rzucie około 4,00 x 4,00m, zgodnie z informacją uzyskaną od współwłaścicieli nieruchomości, powstał w 2012 r. Jest to obiekt składający się z "domku" konstrukcji drewnianej z werandą o wymiarach w rzucie około 5,00 x 5,00m, niepołączony trwale z gruntem, ustawiony na bloczkach betonowych, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród, posiadający dach stromy dwuspadowy, usytuowany w odległości około 14,00m od narożnika istniejących zabudowań szklarni z kotłownią, w kierunku północno-wschodnim. Do tegoż obiektu trwale przymocowano wiatę konstrukcji drewnianej o wymiarach w rzucie około 4,00 x 4,00m. opartą na dwóch słupach z dachem jednospadowym. Inwestor kwestionował prawidłowość ustaleń dotyczących opisu obiektu ale nie przedłożył żadnych dowodów, które zasadnie mogłyby podważać ustalenia organu dotyczące parametrów obiektu i jego funkcji. Co też istotne - inwestor tego obiektu budowlanego zarówno w dniu kontroli jak i później, nie przedłożył do wglądu zatwierdzonego projektu budowlanego stanowiącego integralną cześć decyzji o pozwoleniu na budowę.

W myśl art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Zgodnie zaś z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m², przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m² powierzchni działki. W takim wypadku stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, wymagane jest dokonanie zgłoszenia właściwemu organowi.

Jednak skorzystanie z wyżej określonej instytucji Prawa budowlanego, wymaga bezspornych ustaleń dotyczących kwalifikacji analizowanego obiektu budowlanego do wolnostojących parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 25 m², objętych dyspozycją art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Protokół kontroli obiektu z dnia 18.04.2013 r. oraz załączone zdjęcia i sporządzony szkic pomiarów budynku (załącznik nr 2 do protokołu) jednoznacznie wskazuje, że na parterze obiektu znajduje się pomieszczenie użytkowe wraz z zapleczem socjalnym (WC) i taras, a nadto obiekt posiada poddasze z oknem balkonowym oraz wyposażony jest w instalacje wodociągowe, kanalizacyjne i elektryczne.

Bezsporne jest, że w sprawie doszło do powstania obiektu w warunkach samowoli budowlanej. Obiekt o konstrukcji drewnianej o wymiarach 5,00 x 5,00 m połączony jest trwale z wiatą o wymiarach 4,00x4,00 m. Z uwagi na konstrukcyjne powiązanie wiaty z obiektem drewnianym, słusznie wszczęto postępowanie administracyjne dla obu obiektów, stanowiących funkcjonalną i konstrukcyjną całość. Wiata wsparta na dwóch słupach, bez trwałego połączenia z budynkiem drewnianym nie mogła stanowić odrębnego obiektu budowlanego, z uwagi na brak przeciwległego podparcia. W tych okolicznościach słusznie przyjęto, postępowanie dotyczy jednego obiektu, choć opisanego jako "domek" z wiatą.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie jednoznacznie zatem wskazuje, że w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia ani z wolnostojącym parterowym budynkiem gospodarczym, ani też z ogólną powierzchnią zabudowy do 25 m².

Odnosząc się zaś do podniesionego przez skarżącego zarzutu, dotyczącego funkcji budynku, prawidłowo orzekające organy powołały definicję zamieszczoną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, według której przez budynek gospodarczy należy rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych. Powiatowy organ nadzoru budowlanego podczas kontroli przedmiotowego obiektu nie stwierdził jego użytkowania w sposób zgodny z ww. definicją, dlatego dokonane ustalenia pozwoliły na przyjęcie, iż obiekt nie pełni funkcji gospodarczej. Skarżący na rozprawie też przyznał, że obiekt ten służy do mieszkania, gdy tam przebywa. Ponadto wbrew zastrzeżeniom skarżącego należy podkreślić, że o charakterze obiektu nie decyduje wyłącznie funkcja jaką będzie pełnił, ale przede wszystkim jego cechy i parametry techniczno-budowlane (por. wyrok WSA w Poznaniu z 15.07.2015 r., sygn. akt II SA/Po 196/15). Drewniany budynek z tarasem oraz użytkowym poddaszem i oknem balkonowym, wyposażony w instalacje wodociągowe, kanalizacyjne i elektryczne, w połączeniu z konstrukcyjnie powiązaną wiatą garażową, trudno uznać za budynek gospodarczy w rozumieniu cyt. wyżej przepisu rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Należy też wskazać, że parterowy budynek gospodarczy z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy musi mieć tylko parter, natomiast wybudowany na działce skarżącego obiekt budowlany, oprócz parteru ma również poddasze użytkowe, jest więc dwukondygnacyjny. Brak jest wprawdzie w ustawie - Prawo budowlane definicji "budynku parterowego", o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2, jednakże utrwalone w języku polskim oraz w budownictwie potoczne rozumienie słowa "parter" tłumaczyć trzeba jako pierwszą kondygnację nadziemną, stanowiącą poziom, na którym znajduje się główne wejście do budynku. Natomiast ostatnie piętro położone bezpośrednio pod dachem spadzistym jest określane jako poddasze. Z kolei terminologia związana z kondygnacjami jest zdefiniowana w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Podkreślenia zatem wymaga, że wybudowany obiekt nie jest stricte budynkiem parterowym, czyli posiadającym jedną kondygnację nadziemną, albowiem posiada użytkowe poddasze. Tym samym zasadnie organy oceniły, iż wybudowany obiekt nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, szczególnie wobec tego, że wyłączenia od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę są wymienione enumeratywnie i nie jest dopuszczalna ich rozszerzająca interpretacja. Przedmiotowy obiekt podlegać zatem winien reżimowi określonemu w art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane. To zaś ustalenie spowodowało, że trafnie organy zastosowały w niniejszej sprawie tryb legalizacyjny przewidziany przepisami art. 48 ust. 2 i 3 ustawy - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego, jeżeli obiekt budowlany, lub jego część, będący w budowie albo wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę, jest zgodny z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności i nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem, właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

Organ nadzoru budowlanego umożliwił inwestorowi legalizację przedmiotowego obiektu budowlanego nakładając obowiązek przedłożenia w wyznaczonym terminie określonych dokumentów, w drodze postanowienia z dnia [...]r., jednak inwestor do dnia wydania rozstrzygnięcia w sprawie, nie przedłożył wszystkich wymaganych dokumentów. Skutkiem niedopełnienia powyższego obowiązku, zgodnie z art. 48 ust. 1 (w związku z art. 48 ust. 4) Prawa budowlanego, stanowiącym podstawę prawną rozstrzygnięcia organu I instancji, był brak możliwości kontynuowania postępowania legalizacyjnego przez organ nadzoru budowlanego i konieczność wydania nakazu rozbiórki.

W tym miejscu wskazać należy, że procedura legalizacyjna, uregulowana w art. 48 Prawa budowlanego nie zawiera norm uznaniowych, ale normy o charakterze bezwzględnie obowiązującym, co oznacza, że ich zastosowanie nie zależy od organu nadzoru budowlanego. Tym samym, w przypadku ustalenia, że obiekt budowlany powstał w ramach samowoli budowlanej i po przeprowadzeniu procedury z art. 48 cyt. ustawy, a następnie niewywiązaniu się przez inwestora z obowiązku przedłożenia wymaganych do legalizacji dokumentów, ustawodawca nie pozostawił organowi wyboru w zakresie rozstrzygnięcia, nakładając wymóg orzeczenia nakazu rozbiórki (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 11 listopada 2012r., II SA/Op 271/12, LEX nr 1234423).

Podsumowując stwierdzić należy, że rozpoznając sprawę przedmiotowej samowoli budowlanej, organy nadzoru budowlanego obu instancji dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych, które były niezbędne i wystarczające do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie oraz znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym; procedowały w zgodzie z przepisami postępowania administracyjnego oraz prawidłowo powołały i zastosowały przepisy Prawa budowlanego. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi art. 107 § 3 k.p.a., a także odpowiada wynikającej z art. 11 k.p.a. zasadzie przekonywania.

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie dopatrując się jakiegokolwiek naruszenia prawa, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę jako bezzasadną oddalił.