Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

II SA/Bd 502/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 października 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędziowie: sędzia WSA Grzegorz Saniewski (spr.) sędzia WSA Małgorzata Włodarska Protokolant Krzysztof Cisewski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 września 2012 r. sprawy ze skargi [...] Pracowników Skarbowych w [...] na decyzję Przewodniczącego Wspólnej Komisji Dyscyplinarnej dla Izby Skarbowej w [...] i urzędów skarbowych [...] z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Przewodniczącego Wspólnej komisji Dyscyplinarnej dla Izby Skarbowej w [...] i urzędów skarbowych Województwa [...] na rzecz skarżącego 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] r. Sekcja Krajowa Pracowników [...]" (dalej zwana skarżącą) wystąpiła o przekazanie drogą elektroniczną orzeczeń [...] Komisji Dyscyplinarnej dla Izby Skarbowej [...] i urzędów skarbowych województwa [...] (dalej zwana "Komisją"), wydanych w latach 2010 - 2011 r. na podstawie przepisów o służbie cywilnej.

Decyzją z dnia [...] Przewodniczący Komisji na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 oraz na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., zwanej w skrócie "u.d.i.p.") odmówił skarżącej udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu organ podniósł, że zgodnie z art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach m. in. o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Ponadto organ wskazał ograniczenia zawarte w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 101, poz. 926 ze zm., zwanej w skrócie "u.o.d.o."), w której art. 6 ust. 1 mówi, że za dane osobowe - w rozumieniu tej ustawy - uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Z kolei według art. 6 ust. 2 u.o.d.o. osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne. Według organu dla zachowania powyższych wymogów nie wystarczy usunięcie takich informacji jak: imię, nazwisko, stanowisko, dane urzędu, w jakim dana osoba była zatrudniona. Również pozostałe informacje zawarte w orzeczeniach dyscyplinarnych, opisujące stan faktyczny i okoliczności zdarzenia, mogą w większości przypadków pozwolić na łatwą identyfikację osoby, której zdarzenie dotyczy, tym bardziej, przez wzgląd na fakt, że krąg osób jest zawężony i stosunkowo łatwy do zidentyfikowania, skoro dotyczy jednorodnej grupy zawodowej na określonym terenie.

Organ wskazał ponadto, że zgodnie z art. 27 ust. 1 u.o.d.o. zabrania się przetwarzania danych dotyczących m.in. skazań, orzeczeń o ukaraniu i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym, przy czym w ocenie organu w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 27 ust. 2 u.o.d.o., której wystąpienie umożliwiłoby przetworzenie, a tym samym udostępnianie żądanych danych.

Pismem z dnia [...] r. skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wnosząc jednocześnie o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i udostępnienie jej informacji publicznej w zakresie przedmiotowego wniosku z dnia [...] r. Zaskarżonej decyzji odwołująca zarzuciła naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 7 i art. 8 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.);

2) art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1, w szczególności art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret pierwsze, art. 6 ust. 2, art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p.;

3) art. 6, art. 7 oraz art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine k.p.a. - w związku z art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze u.d.i.p.;

4) art. 27 ust. 1, art. 27 ust. 2 pkt 1 i 2 w związku z art. 6 ust. 3 u.o.d.o.

Ponadto w ocenie odwołującej w zaskarżonej decyzji:

1) nie dokonano wykładni art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. w kontekście praw określonych w art. 31 ust. 3 i art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) błędnie oceniono, iż w sprawie mamy do czynienia z ograniczeniem prawa do informacji publicznej, wynikającym z art. 5 ust. 1 u.d.i.p.;

3) zaprezentowano taką interpretację przepisów u.d.i.p, która w efekcie uniemożliwia uzyskanie informacji o działaniach władzy publicznej przejawiających się w orzekaniu w sprawach dyscyplinarnych wobec funkcjonariuszy publicznych oraz jakąkolwiek formę kontroli społecznej;

4) dokonano błędnej wykładni art. 27 ust. 1 u.o.d.o.;

5) pominięto postanowienia art. 6 ust. 3 oraz art. 27 ust. 2 pkt 1 i 2 u.o.d.o.;

6) rozstrzygnięcie narusza art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz ww. przepisy u.d.i.p.;

7) decyzja powinna być podjęta przez całą Komisję, a jest przez samego Przewodniczącego. Oznacza to także, że winna być podpisana nie tylko przez Przewodniczącego, ale przez wszystkich członków Komisji. Skarżąca podniosła, że uzasadnienie prawne zaskarżonej decyzji nie spełnia wymagań k.p.a., a tym samym narusza art. 7 konstytucji RP.

Odwołująca zaznaczyła, że zgodnie z zasadą określoną w art. 61 Konstytucji należy w realizacji prawa dostępu do informacji publicznej zagwarantować maksymalną jawność, natomiast ograniczenia, o jakich mowa w art. 61 ust. 3 Konstytucji winny zostać stosowane wyjątkowo i może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

W ocenie odwołującej ustawodawca sferę prywatności chronioną przepisami art. 47 i 51 Konstytucji w niektórych wypadkach ogranicza sferą działań publicznych, o której mowa w jej art. 61, będącej pod kontrolą społeczną w zakresie dostępu do informacji o działalności publicznej organów publicznych oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto ochrona danych osobowych nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego i w zakresie osób pełniących funkcje publiczne podlega pewnym ograniczeniom.

Zdaniem odwołującej fakt, iż pewne informacje trafiają do akt osobowych danych osób nie oznacza, że same przez się są wyłączone spod działania u.d.i.p.. Orzeczenia dyscyplinarne zawierają informacje publiczne, a rzeczą wystarczającą do ochrony danych osobowych osób, wobec których prowadzono postępowanie, jest ich usunięcie. Danymi kwalifikującymi się do usunięcia są również stanowiska służbowe i nazwy urzędów. Te środki są wystarczające, aby spełniony został obowiązek nieujawniania danych chronionych ustawowo.

Jako motyw ubiegania się o przedmiotowe dane skarżąca podała, że interesuje ją sposób i jakość wykonywania funkcji publicznej przez Komisję w prowadzeniu postępowań dyscyplinarnych, wydawaniu orzeczeń. Skarżąca podniosła, że komisje dyscyplinarne powołane na mocy ustawy o służbie cywilnej realizują funkcje publiczne w zakresie prowadzenia postępowań dyscyplinarnych, które z istoty sprawy dotyczą sfery obowiązków zawodowych funkcjonariuszy publicznych, którymi są członkowie korpusu służby cywilnej. Ponadto ograniczenia w dostępnie do informacji publicznej zawarte w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. nie dotyczy informacji o osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Na poparcie swoje tezy skarżąca przytoczyła wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (w piśmie błędnie określonego jako Sąd Najwyższy) z dnia 6 maja 1997 r. (sygn. akt II SA/Wr 929/96), w którym to NSA stwierdził, iż ochrona prywatności nie obejmuje ani działalności publicznej osoby, ani też sfery działań czy zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.

Zdaniem skarżącej Przewodniczący powinien wykazać, jakie przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej decydują o tym, iż nie można udostępnić informacji publicznej i dlaczego, wiążąc je z okolicznościami faktycznymi sprawy. W zaskarżonej decyzji tego nie uczyniono.

W zakresie zarzutu dotyczącego błędnej wykładni art. 27 ust. 1 u.d.i.p. skarżąca podniosła, że w decyzji organu oparto się na orzeczeniu WSA w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2010 r. (sygn. akt IV SA/Po 702/10), który to w ocenie skarżącej zawiera błędne tezy, a organ, zdaniem skarżącego nie zapoznał się bądź nie był w stanie odnaleźć innych orzeczeń sądów administracyjnych, które nie podzielają tego "odosobnionego" poglądu. Skarżący ponadto nie podzielił poglądu organu, że usunięcie danych osobowych będzie niewystarczające do anonimizacji orzeczeń dyscyplinarnych.

Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2011 r. (sygn. akt I OSK 125/11), skarżąca podkreśliła, ogłoszenie orzeczenia w sprawie dyscyplinarnej jest jawne, wobec czego treść orzeczenia jest jawna, a więc powinna być udostępniona jako informacja publiczna." Ponadto odwołała się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. (K17/05, OTK-A 2006, nr 3, poz. 30), który stwierdził, że w zakresie informacji dotyczącej osoby publicznej zakres dopuszczalnej ingerencji w sferę prywatną jest ujmowany szerzej.

Za wydaniem wnioskowanych orzeczeń, zdaniem skarżącej, przemawiają argumenty sformułowane na gruncie przepisów rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007 roku w sprawie szczegółowego trybu postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich, gdzie stwierdzono, że zgodnie z § 6 ust. 4 powołanego rozporządzenia w przypadku wydania ostatecznego postanowienia o umorzeniu postępowania wyjaśniającego wszystkie zapisy dotyczące tego postępowania znajdujące się w aktach osobowych nauczyciela akademickiego usuwa się niezwłocznie. Ponadto skarżąca wskazała, że przepis ten odnosi się jedynie do usunięcia zapisów w aktach osobowych, a nie do usunięcia samej dokumentacji postępowania wyjaśniającego.

Jako istotną okoliczność skarżąca podniosła, że podobne orzeczenia zostały już jej udostępnione przez Prezesa Rady Ministrów (orzeczenia [...] Komisji Dyscyplinarnej [...] z lat 2009-2011) pismem z dnia [...] r. znak [...]oraz przez Komisje Dyscyplinarne z województw[...].

Kwestionując prawidłowość podpisania decyzji jedynie przez przewodniczącego Komisji skarżąca podniosła, że komisja jest organem kolegialnym, a jak wskazuje orzecznictwo sądów administracyjnych oraz piśmiennictwo "nie jest spełniony warunek wydania decyzji przez organ kolegialny, gdy wszyscy członkowie organu podpisali protokół rozprawy zawierający treść rozstrzygnięcia, natomiast tylko przewodniczący składu podpisał decyzję wraz z uzasadnieniem". Dopuszczalność podpisania decyzji tylko przez przewodniczącego nie może wynikać z wewnętrznego regulaminu organu (tak NSA w wyroku z 26 marca 1993 r. II SA 869/92, ONSA 1993 nr 4, poz. 110).

Decyzją z dnia [...] Przewodniczący [...] Komisji [...] i urzędów [...] województwa [...] utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...]r.

Zdaniem organu w formie kolegialnej [...] Komisja [...] orzeka tylko w sprawach dyscyplinarnych tj. w sprawach, do których z mocy ustawy o służbie cywilnej została powołana. Inne sprawy nie należą do ich właściwości, co oznacza że właściwym w takim przypadku pozostaje organ reprezentujący komisję, czyli jej przewodniczący. Zarzut braku podpisów członków komisji pod decyzją jest wobec tego niezasadny, gdyż decyzję wydano jednoosobowo.

Jako niezasadny organ określił zarzut naruszenia norm Konstytucji Rzeczypospolitej, gdyż art. 61 ustawy zasadniczej stanowi o obywatelskim prawie do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, jednak to dopiero na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do uzyskania tej informacji przysługuje każdemu podmiotowi.

Jednocześnie jak podnosi organ w art. 31 Konstytucji Rzeczypospolitej wskazano z kolei ograniczenia w zakresie korzystania z praw i wolności człowieka (a nie innych podmiotów), a ponadto komisja dyscyplinarna nie jest organem władzy publicznej, o którym stanowi art. 7 Konstytucji. Wreszcie organ wskazał na fakt, iż nakaz bezpośredniego zastosowania Konstytucji Rzeczypospolitej w sprawie z zakresu dostępu do informacji publicznej jest wyłączony z mocy art. 61 ust. 3 Konstytucji.

Organ podniósł, że na mocy art. 3 ust. 2 u.d.ip. istnieje wprawdzie przywilej do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej, jednak Konstytucja RP wprowadza pewne ograniczenia w tym uprawnieniu. Takim ograniczeniem jest art. 5 ust. 1 u.d.i.p. który stanowi, że prawo to ograniczone jest w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. W odniesieniu do niniejszej sprawy ograniczenie to zawiera się w art. 27 ust. 1 u.o.d.o. Mieści się tam zakaz przetwarzania tzw. danych wrażliwych, m.in. dotyczących skazań, orzeczeń o ukaraniu i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym. Organ stwierdził, że każda z okoliczności usprawiedliwiających przetwarzanie danych wrażliwych ma charakter autonomiczny i niezależny. Na potwierdzenie tego stanowiska organ przytoczył wyrok sądu administracyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2006 r. (sygn. akt II SA/Wa 9/06) oraz decyzję [...] Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...].

Organ wskazał, że w ocenie wnioskodawcy usprawiedliwieniem przetwarzania danych dotyczących orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym, a w niniejszej sprawie orzeczeń komisji dyscyplinarnych, jest nie tylko przepis ustawy, lecz może nim być także inna przesłanka wymieniona w art. 27 ust. 2 u.o.do., w tym zwłaszcza zgoda danego podmiotu. Jednak w ocenie organu w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności wymienionych w ww. normie, umożliwiających przetworzenie, a tym samym udostępnienie żądanych danych. Ponadto anonimizacja danych osobowych zamieszczonych w orzeczeniach dyscyplinarnych stałaby w sprzeczności z zakazem zawartym w art. 27 ust. 1 u.o.d.o., skoro w pojęciu przetwarzania mieści się również usuwanie omawianych danych.

Ponadto organ podniósł, że stosownie do art. 6 u.o.d.o., danymi osobowymi są wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Organ jako takie właśnie dane wymienia w szczególności numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne. Zdaniem organu usunięcie w orzeczeniach takich informacji, jak: imię, nazwisko, stanowisko, dane urzędu, w jakim osoba ta była zatrudniona, byłoby niewystarczające dla zachowania powyższych wymogów ustawowych, a ponadto informacje zawarte w orzeczeniach dyscyplinarnych, w szczególności opisujące stan faktyczny i okoliczności zdarzenia, mogą w wielu przypadkach pozwolić na łatwą identyfikację osób, które uczestniczyły w zdarzeniu, w tym także świadków, m. in. z uwagi na zawężenie kręgu osób do jednorodnej grupy zawodowej na określonym terenie. Dodatkowym faktem przemawiającym za odmową udostępnienia wnioskowanych danych jest to, iż wnioskodawca ma zamiar upublicznienia udostępnionych orzeczeń w portalu internetowym Skarbowcy.pl, po uprzednim dokonaniu ich podziału na poszczególne województwa. Zdaniem organu przyczyniłoby się to do jeszcze łatwiejszej identyfikacji osób, o których mowa jest we wnioskowanych orzeczeniach.

Organ podniósł, że w sprawie nie znajduje zastosowania art. 5 ust 2 u.d.i.p., skoro w decyzji pierwszoinstancyjnej odmawiającej udostępnienia żądanych informacji nie powoływano się na prywatność osób pełniących funkcje publiczne, lecz na wyłączenia, o których mowa w art. 5 ust. 1 ww. ustawy i w art. 6 ust. 1 - 2 oraz art. 27 ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych. Organ stwierdził, że nie można się zgodzić ze stanowiskiem skarżącego, który przyjął, że orzeczenia dyscyplinarne są ściśle związane z publicznym charakterem wykonywanych obowiązków przez członków korpusu Służby Cywilnej, ponieważ naruszenie obowiązków członka tego korpusu może polegać również na niegodnym zachowaniu na służbie i poza nią, a w takim przypadku, jak wskazał organ, nie ma to zdarzenie związku z pełnioną przez danego członka funkcją publiczną.

Organ uznał także, iż nieuzasadnione jest twierdzenie skarżącego, że skoro orzeczenie dyscyplinarne jest jawne to istnieje możliwość udostępnienia treści takiego orzeczenia jako informacji publicznej. Jawne ogłoszenia orzeczenia nie oznacza bowiem, iż każdy może uzyskać odpis takiego orzeczenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca wniosła o uchylenie decyzji Przewodniczącego Komisji. Skarżąca w zakresie naruszenia prawa materialnego powtórzyła zarzuty przedstawione w odwołaniu od decyzji I instancji, a ponadto podniosła zarzuty naruszenia prawa procesowego w zakresie art. 6, art. 7, art. 10, art. 15 w zw. z art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej zwanej k.p.a., w związku z art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o dostępnie do informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podtrzymała argumentację przedstawioną w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Bezsporne w niniejszej sprawie jest, że żądane przez skarżącą informacje są informacjami publicznymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 u.d.i.p. Sporne jest natomiast, czy możliwość udostępnienia tych informacji podlega ograniczeniom wynikającym z danych osobowych.

W tym względzie Sąd podziela stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt VIII SA/Wa 160/12.

Stosownie do wskazanego stanowiska - ograniczenia wynikające z ochrony danych osobowych to ograniczenia o jakich mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Ograniczenia ze względu na prywatność osoby fizycznej, to właśnie ograniczenia uregulowane przepisami ustawy o ochronie danych osobowych. Ochrona prywatności ma swoje konstytucyjne umocowanie w art. 47 Konstytucji RP, a ustawa o ochronie danych osobowych służy właśnie realizacji tego konstytucyjnego prawa. Niewątpliwie orzeczenia dyscyplinarne wchodzą w sferę prywatności osób, których dotyczą. Dlatego też błędne jest wywodzenie prawa do odmowy udostępnienia orzeczeń dyscyplinarnych, czy też w ogóle prawa do odmowy informacji dotyczących prywatności osoby fizycznej z przepisu art. 5 ust. 1 u.d.i.p. Orzeczenia dyscyplinarne jako takie nie wchodzą w zakres tajemnicy chronionej ustawowo. Wręcz przeciwnie - zgodnie z art. 126 ustawy o służbie cywilnej postępowanie co do zasady jest jawne, a nawet w przypadku ograniczenia jawności, jawne jest samo ogłoszenie orzeczenia.

Jak wynika z do art. 5 ust. 2 u.d.i.p. co do zasady prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Jednak w drugim zdaniu tego przepisu określono, kiedy takie prawo nie podlega ograniczeniom ze względu na prywatność – ograniczenie to nie dotyczy informacji spełniających łącznie dwa kryteria:

a) informacji dotyczących osób pełniących funkcje publiczne,

b) mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.

Co do kryterium określonego w pkt a), to ma ono charakter podmiotowy. Zgodnie z przepisami ustawy o służbie cywilnej (art. 113 i następne), postępowanie dyscyplinarne, o jakim mowa w tej ustawie, dotyczy członków korpusu służby cywilnej i może dotyczyć tylko naruszenia obowiązków członka służby cywilnej. Członkami korpusu służby cywilnej są przy tym zgodnie z art. 3 tej ustawy urzędnicy służby cywilnej (zatrudnieni na podstawie mianowania) i pracownicy służby cywilnej (zatrudnieni na podstawie umowy o pracę). Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje użytego w art. 5 ust. 2 pojęcia "osób pełniących funkcje publiczne". Pozostaje więc dokonanie wykładni tego określenia na gruncie wykładni językowej, ale też i wykładni systemowej. Uzasadnione przy tym jest uznanie za osobę pełniąca funkcję publiczną - funkcjonariusza publicznego. Pojęcie funkcjonariusza publicznego zostało jednoznacznie zdefiniowane w Kodeksie karnym. Zgodnie z art. 115 § 13 pkt 4 Kk funkcjonariuszem publicznym jest m.in. osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych.

Niewątpliwie członek korpusu służby cywilnej w takim znaczeniu jest funkcjonariuszem publicznym. Również art. 104 ustawy o służbie cywilnej wskazuje, że w zakresie ochrony członkowie korpusu służby cywilnej są traktowani jak funkcjonariusze publiczni. Uzasadnione jest zatem traktowanie członków korpusu służby cywilnej (a więc i osób, których dotyczą przedmiotowe orzeczenia dyscyplinarne) jako osób pełniących funkcje publiczne, do których ma zastosowanie przepis art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p.

Taka wykładnia zgodna też jest z poglądami Trybunału Konstytucyjnego zawartymi w wyroku z 20 marca 2006 r. w sprawie K 17/05 dotyczącym oceny zgodności z Konstytucją RP art. 5 ust. 2 u.d.i.p. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wypowiadając się co do zakresu informacji podlegających ujawnieniu zgodnie z art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p wskazał między innymi:

"Po pierwsze, informacje, których natura i charakter może naruszać interesy i prawa innych osób, nie mogą wykraczać poza niezbędność określoną potrzebą transparentności życia publicznego, ocenianą zgodnie ze standardami przyjętymi w demokratycznym państwie. Po drugie, muszą to być zawsze informacje mające znaczenie dla oceny funkcjonowania instytucji oraz osób pełniących funkcje publiczne. Po trzecie, nie mogą to być informacje - co do swej natury i zakresu - przekreślające sens (istotę) ochrony prawa do życia prywatnego."

Tylko wtedy regulacja zawarta w art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy o dostępie do informacji naruszałaby normy konstytucyjne, jeśli jej stosowanie wykraczałoby poza wyżej zakreślone ramy. Biorąc pod uwagę te wskazania, zdaniem Sądu przy wykładni kryterium przedmiotowego (związek informacji z pełnieniem tych funkcji) należy wziąć pod uwagę treść art. 113 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, zgodnie z którym członek korpusu służby cywilnej odpowiada dyscyplinarnie za naruszenie obowiązków członka korpusu służby cywilnej. Z kolei obowiązki członka korpusu służby cywilnej określa art. 76 ust 1 tej ustawy, zgodnie z którym członek korpusu służby cywilnej jest obowiązany w szczególności:

1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa;

2) chronić interesy państwa oraz prawa człowieka i obywatela;

3) racjonalnie gospodarować środkami publicznymi;

4) rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywać powierzone zadania;

5) dochowywać tajemnicy ustawowo chronionej;

6) rozwijać wiedzę zawodową;

7) godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią.

Przy tak określonym zakresie obowiązków członka korpusu służby cywilnej można przyjąć, że niekiedy odpowiedzialność dyscyplinarna może dotyczyć zachowań takiej osoby nie mających związku z pełnieniem funkcji (w szczególności naruszenie przepisów prawa czy niegodne zachowanie poza służbą). Tylko w takich przypadkach odpowiedzialność dyscyplinarna może nie mieć związku z pełnieniem funkcji publicznej w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. i tylko w takim przypadku zasadna może być odmowa udzielenia informacji o orzeczeniu dyscyplinarnym. W pozostałych przypadkach na gruncie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej należy przyjąć, że orzeczenia dyscyplinarne dotyczące członków korpusu służby cywilnej dotyczące przewinień związanych z wykonywaniem ich funkcji są informacjami publicznymi nie podlegającymi ograniczeniom co do dostępu. Co do takich informacji nie ma zastosowania przepis art. 27 ustawy o ochronie danych osobowych, dlatego też dokonywanie analizy tego przepisu przez Sąd w tej sprawie wykracza poza granice rozpoznania.

Sąd w niniejszym składzie podziela także pogląd wyrażony w powołanym wyroku WSA w Warszawie, iż nietrafnym jest pogląd, iż anonimizacja (w tym wypadku orzeczeń dyscyplinarnych) stanowi niedozwolone przetwarzanie danych osobowych. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, przepisy tej ustawy stosuje się do przetwarzania danych w: kartotekach, skorowidzach, księgach, wykazach i innych zbiorach ewidencyjnych oraz w systemach informatycznych. Do takiego katalogu nie można zaliczyć odpisu dokumentu w postaci orzeczenia komisji dyscyplinarnej. Dlatego usunięcie danych osobowych z odpisu orzeczenia komisji dyscyplinarnej nie stanowi przetwarzania danych osobowych objętych regulacją tej ustawy, bo nie stanowi jednego z przejawów przetwarzania danych (o jakim mowa w definicji zawartej w art. 7 pkt 2 tej ustawy) dotyczącego zbioru danych, o jakich mowa w art. 2 ust. 2.

Taka anonimizacja nie stanowi też przetwarzania, o jakim mowa w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem czynności takie sprowadzają się jedynie do czynności technicznych.

Odrębną kwestią w sprawie jest rozstrzygnięcie, kto - Komisja [...] czy jej Przewodniczący – winien udostępnić informację publiczną. Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. w pierwszej kolejności do udzielenia informacji publicznej są organy administracji publicznej.

Zgodnie z art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. ilekroć w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego jest mowa o organach administracji publicznej – rozumie się przez to ministrów, centralne organy administracji rządowej, wojewodów, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy jednostek samorządu terytorialnego oraz organy i podmioty wymienione w art. 1 pkt 2. W myśl zaś tego ostatniego przepisu, Kodeks postępowania administracyjnego normuje postępowanie przed innymi organami państwowymi oraz przed innymi podmiotami, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwiania spraw określonych w pkt 1, w którym jest mowa o "sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych". Analizując cytowane przepisy zdaniem Sądu należy uznać, że Komisja [...] nie jest organem administracji publicznej. Komisja nie jest żadnym z podmiotów wymienionych w art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. Komisja rozstrzyga wprawdzie sprawy indywidualne (odpowiedzialność indywidualnych osób), nie czyni jednak tego w drodze decyzji administracyjnych, lecz w drodze orzeczeń wydawanych w postępowaniu odrębnym od postępowania uregulowanego w k.p.a. Stosownie bowiem do art. 130 ustawy o służbie cywilnej sposób prowadzenia postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego określa w drodze rozporządzenia Prezes Rady Ministrów.

Należy jednocześnie jednak mieć na względzie charakter działań podejmowanych przez Komisję [...]. Otóż podobnie jak np. w przypadku nauczycieli postępowanie dyscyplinarne prowadzone przeciwko członkowi służby cywilnej ma mieszany publiczno – pracowniczy charakter.

W sferze publicznej funkcją tej odpowiedzialność jest ochrona powagi i godności danego zawodu lub służby oraz niezbędnego do ich prawidłowego funkcjonowania zaufania społecznego. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego zamierzenia jest dyscyplinowanie i kontrola osób zatrudnionych w tych zawodach w celu wykonywania funkcji publicznych (zawodów zaufania publicznego) z uwagi na specyfikę realizowanych przez nich celów (zadań) publicznych oraz wynikające stąd wymagania w zakresie standardów zawodowych i etycznych. Akt władztwa sprawowanego przez organ władzy dyscyplinarnej polegający na wymierzeniu sankcji dyscyplinarnej wyraża ujemną ocenę służbową pracownika rodzącą negatywne skutki w sferze publicznoprawnej (utrata funkcji publicznej, ograniczenie możliwości ubiegania się o taką funkcję, pozbawienie na czas określony niektórych uprawnień służbowych lub korporacyjnych, pozbawienie prawa ponownego powołania do służby). W sferze pracowniczej akt wspomnianego władztwa rodzi skutki obligacyjne w postaci czynności zmiany treści lub rozwiązania albo stwierdzenia ustania stosunku pracy bądź pozbawienia albo ograniczenia ekspektatywy uzyskania określonych świadczeń płacowych.

Z uwagi na wskazane aspekty odpowiedzialności dyscyplinarnej łączącej w sobie pierwiastek służbowy (publiczny) oraz pracowniczy (zobowiązaniowy), ogólnie traktowanym informacjom związanym z publicznoprawną sferą postępowania dyscyplinarnego należy przypisać walor informacji publicznych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lipca 2012 r., sygn. akt IV SAB/Wr 39/12).

Powyższy publiczny charakter władztwa wykonywanego w postępowaniu dyscyplinarnym przemawia jednocześnie zdaniem Sądu za uznaniem, iż Komisja Dyscyplinarna jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., tj. jest jednostką organizacyjną wykonującą zadanie publiczne – orzekanie o prawie do służby publicznej.

Pozostaje pytanie kto jest podmiotem reprezentującym Komisję, zobowiązanym w myśl wskazanego art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. do udostępnienia informacji publicznej zawartej w orzeczeniach Komisji Dyscyplinarnej.

Zdaniem Sądu takim reprezentantem nie jest skład orzekający Komisji. Składy orzekające Komisji powołane są bowiem wyłącznie do orzekania merytorycznego w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej. Udostępnianie orzeczeń Komisji należy natomiast do sfery kierowania pracami Komisji jako pewnego rodzaju jednostki organizacyjnej. Do kierowania pracą komisji dyscyplinarnych oraz czuwania nad sprawnym przebiegiem postępowania dyscyplinarnego powołany jest Przewodniczący Komisji [...] (§ 13 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 kwietnia 2009 r. w sprawie postępowania wyjaśniającego i postępowania dyscyplinarnego w służbie cywilnej, Dz. U. Nr 60 poz. 493). Rozstrzygnięcie Przewodniczącego Komisji w zakresie udostępnienia informacji publicznej jest zatem jego osobistą kompetencją, a tym samym nie wymaga podpisania przez członków składu orzekającego Komisji – wystarczającym jest podpis wyłącznie Przewodniczącego.

Ponieważ, jak wyżej wskazano, organ wydając decyzję objętą kontrolą Sądu, błędnie zinterpretował przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie, w szczególności nie stosując przepisu art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p., dlatego też nie rozpoznał istoty sprawy. Skutkiem naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie było niewyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, to jest naruszenia art. 87 i art. 77 k.p.a. Naruszenia te miały wpływ na wynik sprawy, gdyż przeprowadzenie postępowania bez tych naruszeń prawa mogłoby doprowadzić do udostępnienia skarżącej przynajmniej części żądanych informacji.

Ze względu na powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" p.p.s.a. należało orzec jak w pkt 1 wyroku.

W ponownym postępowaniu Przewodniczący Komisji będzie zobowiązany rozpatrzyć wniosek skarżącej uwzględniając powyższe stanowisko Sądu.

Orzeczenie zawarte w pkt 2 wyroku podjęto stosownie do art. 152 p.p.s.a.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. mając na względzie wysokość wniesionego wpisu.