Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) sędzia del. WSA Marcin Kamiński Protokolant asystent sędziego Anna Armińska po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 stycznia 2016 r. sygn. akt IV SAB/Po 154/15 w sprawie ze skargi M. W. na bezczynność Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w zakresie pkt 3 i 4 oraz stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. oddala skargę kasacyjną w pozostałej części; 3. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 27 stycznia 2016 r.

po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. W. na bezczynność Rektora Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, w punkcie 1. zobowiązał Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza

w Poznaniu do rozpoznania w terminie 14 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wniosku skarżącego z dnia [...] marca 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej obejmującego podanie wysokości dodatku funkcyjnego jaki otrzymuje prof. dr hab. P. Ł. z tytułu pełnienia funkcji "p.o. Dziekana" Wydziału [...] UAM w Kaliszu; w punkcie 2. oddalił skargę w zakresie żądania doręczenia skanu (kopii) powołania prof. dr hab. P. Ł. na funkcję "p.o. Dziekana" Wydziału [...] UAM w Kaliszu; w punkcie 3. stwierdził, że Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu dopuścił się bezczynności w zakresie określonym w pkt 1; w punkcie 4. stwierdził, iż bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; w punkcie 5. zasądził na rzecz M. W. od Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych

i prawnych.

M. W. w dniu 3 marca 2015 r. jako dziennikarz miesięcznika "Forum Akademickie" zwrócił się drogą mailową z prośbą do Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu m.in. o udostępnienie nieanonimizowanego skanu (kopii) powołania prof. P. Ł. na funkcję "p.o. Dziekana" Wydziału [...] w K. oraz podanie wysokości dodatku funkcyjnego jaki on otrzymuje pełniąc obowiązki Dziekana. Skarżący powołał się na ustawę prasową oraz ustawę o dostępie do informacji publicznej wskazując, że powyższe dokumenty są informacją publiczną.

Skarżący otrzymał od organu skan powołania prof. P. Ł.

na funkcję "p.o. Dziekana" Wydziału [...] w K. Ponadto

w dniu [...] marca 2015 r. otrzymał odpowiedź w której powołując się na art. 151 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. 2012 r., poz. 572 ze zm., dalej u.p.s.w.) stwierdzono, że informacja o wysokości dodatku funkcyjnego osób nie wymienionych w tym artykule nie podlega pod ustawę o dostępie do informacji publicznej.

Z powyższym stanowiskiem Rektora UAM skarżący się nie zgodził. W skardze na bezczynność organu wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, iż ponieważ sformułowania zawarte w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2014 r. poz. 782, ze zm., dalej u.d.i.p.) nie są zbyt jasne, przy ich wykładni należy kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego

i zawodowego, a także innych podmiotów w zakresie, w jakim wykonują one zadania publiczne i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Jego zdaniem państwowe szkoły wyższe, ściślej zaś ich organy, wykonują zadania publiczne. Wykonywanie tych zadań przybiera przy tym, szczególnie w obszarze, którego dotyczy niniejsza sprawa, formę decyzji administracyjnych. Skoro stosowne organy uczelni wykonują zadania władzy publicznej i wydają w związku z tym akty administracyjne (decyzje), to nie ulega wątpliwości, że ich działalność podlega ustawie o dostępie

do informacji publicznej. W świetle powyższych norm, informacja dotycząca wynagrodzeń miesięcznych pracowników publicznej szkoły wyższej jaką jest Uniwersytet, jest informacją publiczną, gdyż zatrudnieni w niej pracownicy naukowi pełnią funkcję publiczną. Wobec powyższego w ocenie skarżącego wysokość dodatku funkcyjnego jaki otrzymywał dr hab. P. Ł. w ramach pełnienia funkcji Dziekana Wydziału [...] w K. jest informacją publiczną dostępną na wniosek. Adresatem żądania udzielenia informacji na zasadach ustawy, jest Rektor, tj. jednoosobowy organ państwowej szkoły wyższej, który jest częścią zakładu administracyjnego i jest podmiotem obowiązanym do jej udzielenia. Żądana informacja znajduje się w posiadaniu Rektora, tj. podmiotu do którego zwrócono się o jej udzielenie.

Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie. Podkreślił, że informacja o wysokości dodatku funkcyjnego nie podlega pod ustawę o dostępie do informacji publicznej. Wynika to bowiem z art. 151 u.p.s.w., w myśl którego w uczelni publicznej wynagrodzenia rektorów, prorektorów, kanclerzy i kwestorów są jawne, nie podlegają ochronie danych osobowych. Oznacza to, że wynagrodzenie osób niewskazanych w art. 151 ust. 3 u.p.s.w. podlega ochronie,

a ustawa o dostępie do informacji publicznej, na mocy art. 1 ust. 2 u.p.s.w., nie znajduje do nich zastosowania. Wniosek skarżącego dotyczył osoby niewymienionej w art. 151 ust. 3 u.p.s.w.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał skargę za uzasadnioną.

W pierwszej kolejności Sąd podkreślił, że organizacja powszechnego kształcenia jest zadaniem władzy publicznej, a publiczne szkoły wyższe są elementem powszechnego systemu kształcenia. W myśl art. 15 ust. 1 u.p.s.w. władze publiczne zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań. Wobec powyższego Sąd stwierdził, że Uniwersytet, a ściślej jego organy, wykonują zadania publiczne i jako takie są zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy.

Uwzględniając stan faktyczny sprawy Sąd wskazał, że zasadniczą kwestią jest ustalenie, czy część wnioskowanych przez skarżącego w mailu z dnia [...] marca 2015 r. informacji stanowi informację publiczną. W ocenie Sądu orzekającego w świetle powyższych rozważań nie budzi wątpliwości, że Rektor jest organem zobligowanym co do zasady do udzielania informacji publicznych. Bezspornym jest, że wniosek skarżącego z dnia [...] marca 2015r. został zrealizowany w zakresie dostarczenia skarżącemu kopii powołania prof. dr hab. P. Ł. na funkcję "p.o. Dziekana" Wydziału [...] w K. Niespornym jest także, że Rektor jest w posiadaniu niezrealizowanej informacji, której skarżący domaga się w mailu z dnia [...] marca 2015 r. Spór dotyczy tego, czy informacja ta - a mianowicie wysokość dodatku funkcyjnego jaki otrzymywał prof. dr hab. P. Ł. w ramach pełnienia funkcji p.o. Dziekana Wydziału [...] w K. - posiada status informacji publicznej.

Odnosząc się do kwestii, czy wysokość dodatku funkcyjnego jaki otrzymywał

prof. dr hab. P. Ł. w ramach pełnienia funkcji p.o. Dziekana Wydziału [...] w K. stanowi informację publiczną Sąd podzielił zapatrywanie Rektora, że w myśl art. 151 ust. 3 u.p.s.w. w uczelni publicznej wynagrodzenia rektorów, prorektorów, kanclerzy i kwestorów są jawne i nie podlegają ochronie danych osobowych. Przyjmuje się, że nie istnieje obowiązek publikowania danych o wynagrodzeniach osób pełniących w/w funkcje, lecz informacja o nich musi być udostępniona na żądanie, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wbrew stanowisku organu nie oznacza to jednak, że wynagrodzenie osób niewskazanych w art. 151 ust. 3 u.p.s.w. podlega ochronie, a ustawa o dostępie

do informacji publicznej, na mocy art. 1 ust. 2 u.p.s.w., nie znajduje do nich zastosowania.

W ocenie Sądu wysokość dodatku funkcyjnego w publicznej szkole wyższej stanowi informację publiczną. Informacja ta bowiem dotyczy instytucji i osób publicznych, a dodatek funkcyjny jest finansowany ze środków publicznych. Nie ma więc żadnych przesłanek przemawiających za nieujawnianiem tego typu informacji. W drodze analogii Sąd wskazał, że przyjmuje się, iż dane w przedmiocie wysokości wynagrodzeń prokuratorów, w tym zwłaszcza zajmujących stanowiska kierownicze i funkcyjne stanowią informację publiczną podlegającą udostępnieniu w trybie u.d.i.p. Informacją publiczną jest bowiem każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do szeroko rozumianych władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. W zakresie tym niewątpliwe mieszczą się dane o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje. Sąd podkreślił, że skarżący domagał się skonkretyzowanej informacji dotyczącej wysokości dodatku funkcyjnego otrzymywanego przez osobę p.o. dziekana, a nie na temat normatywnych zasad ustalania jego wymiaru (dostępnych dla każdego po zapoznaniu się z treścią odpowiednich aktów prawnych). Odrębną kwestią jest natomiast czy przy uwzględnieniu treści art. 151 ust. 3 u.p.s.w. wysokość dodatku funkcyjnego podlega ochronie. O tym jednak przy uwzględnieniu faktu, iż przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność, a nie ewentualna decyzja odmawiająca udzielenia informacji publicznej, Sąd przy uwzględnieniu zakresu skargi nie może orzec w niniejszej sprawie

Reasumując Sąd wskazał, że wysokość przedmiotowego dodatku funkcyjnego posiada status informacji publicznej, co nie wyklucza odmowy jej udzielenia (w formie decyzji administracyjnej, a nie zwykłego pisma) w oparciu o inne przesłanki zasygnalizowane wyżej.

Sąd podkreślił, że przedmiotem kontroli była bezczynność Rektora

w udostępnieniu informacji publicznej. Bezczynność ta w ocenie Sądu miała miejsce, gdyż Rektor poinformował jedynie pismem (mailem) wnioskodawcę, że żądana informacja nie spełnia kryteriów informacji publicznej. W niniejszej sprawie organ nie wydał więc ani decyzji odmawiającej udostępnienia wnioskowanej informacji, ani też jej nie udzielił, co jest równoznaczne z pozostawaniem w stanie bezczynności. Działanie Rektora należałoby uznać za poprawne w sytuacji, gdyby w rzeczywistości żądana informacja była pozbawiona waloru informacji publicznej. Ponieważ jednak w ocenie Sądu posiada ona taki walor Rektor w ponownym postępowaniu powinien dokonać analizy przedmiotowych informacji pod kątem możliwości ich udostępnienia i albo wydać decyzję odmawiającą udzielenia informacji publicznej z uwagi na ograniczenie prawa do informacji publicznej wynikające z art. 5 u.d.i.p., albo w ustawowym terminie udostępnić te informację publiczną w drodze czynności materialno-technicznej. Organ nie udostępniając tej informacji lub nie wydając decyzji odmawiającej udzielania informacji publicznej popadł w zwłokę.

Mając powyższe na uwadze Sąd w pkt 1 wyroku na podstawie art.149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) zobowiązał organ do rozpoznania w terminie 14 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej. Jednocześnie, pomimo stwierdzonego rażącego naruszenia prawa, w ocenie Sądu brak jest przesłanek wymierzenia grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. W związku z powyższym, mając na uwadze poczynione ustalenia i działając w oparciu o art. 149 § 1 pkt 3 i §1a p.p.s.a Sąd stwierdził, że Rektor dopuścił się bezczynności oraz że bezczynność organu w rozpoznaniu wniosku – z uwagi na to, że przyczyny przewlekłości i bezczynności leżały wyłącznie po stronie organu oraz że termin do załatwienia sprawy został wielokrotnie przekroczony - miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzekł w pkt 3 i 4 wyroku.

W pkt 2 oddalono skargę w zakresie żądania doręczenia skanu (kopii) powołania prof. dr hab. P. Ł. na funkcję "p.o. Dziekana" Wydziału [...] UAM w K., gdyż zostało ono już zrealizowane, a z treści skargi nie wynikało jednoznacznie, że nie obejmuje ona tego żądania.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art.200 p.p.s.a.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżając wyrok ten w części obejmującej pkt 1, 3, 4 i 5, podniósł następujące zarzuty:

I. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) niewłaściwe zastosowanie art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 151 ust. 3 u.p.s.w. poprzez przyjęcie, że dodatek funkcyjny z tytułu pełnienia funkcji p.o. dziekana podlega pod ustawę o dostępie do informacji publicznej;

2) błędną wykładnię art. 2 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 2 Konstytucji RP poprzez pominięcie przy wyznaczaniu granic prawa do informacji publicznej osobistego interesu skarżącego;

II. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1) art. 3 p.p.s.a. poprzez rozstrzygnięcie sprawy na podstawie § 1 i 2 tego przepisu, zamiast na podstawie art. 3 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 17 ust. 1 i art. 21 u.d.i.p.;

2) art. 149 § 1 i § 1a w zw. z art. 3 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 17 u.d.i.p. poprzez przyjęcie, że w sprawie udostępnienia informacji przez rektora szkoły wyższej istnieją podstawy do stwierdzenia, że w postępowaniu miało miejsce rażące naruszenie prawa;

3) art. 149 § 1 i § 1a p.p.s.a. poprzez stwierdzenie, że w sprawie miała miejsce bezczynność z rażącym naruszeniem prawa;

4) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez :

- niewystarczające wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia - art. 149 § 1 i § 1a p.p.s.a. w zakresie zastosowania trybu wskazanego w tym przepisie oraz przyjęcia bezczynności z rażącym naruszeniem prawa;

- brak odniesienia do stanowiska Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zawartego w odpowiedzi na skargę, zgodnie z którym Pan M. W. jest osobiście zaangażowany w sprawę, której dotyczy wniosek o udostępnienie informacji.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku

w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz orzeczenie o zwrocie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna częściowo została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że zarzut naruszenia art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 151 ust. 3 u.p.s.w. został w skardze kasacyjnej usprawiedliwiany pominięciem przez Sąd okoliczności, iż ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym w odniesieniu do wynagrodzenia ze środków publicznych przyjmuje węższe pojęcie informacji publicznej.

Z taką argumentacją nie sposób się zgodzić.

W myśl art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Powyższa norma kolizyjna nie może być, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, rozumiana w ten sposób, że jakakolwiek regulacja dotycząca jawności określonych danych wskazanych osób w konkretnych okolicznościach wykluczałaby możliwość zastosowania trybu określonego ustawą

o dostępie do informacji publicznej celem uzyskania innych danych, niewymienionych

w regulacji szczególnej. Oznacza to bowiem tyle, że informacje wskazane w ustawie szczególnej mogą być udostępnione jedynie w trybie i na zasadach w niej przewidzianych. W niniejszej sprawie regulacją szczególną, na jaką powołuje się organ jest art. 151 u.p.s.w., zgodnie z którym w uczelni publicznej wynagrodzenia rektorów, prorektorów, kanclerzy i kwestorów są jawne, nie podlegają ochronie danych osobowych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego regulacja ta znajduje zastosowanie tylko w zakresie ściśle w niej wskazanym. Dotyczy bowiem jedynie wynagrodzenia konkretnych podmiotów, które nie podlegają ochronie przewidzianej ustawą o ochronie danych osobowych. Zauważyć trzeba, że przepis ten wpisuje się w wynikającą z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. zasadę, zgodnie z którą ograniczenie prawa do informacji publicznej osoby publicznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne. Nie można zatem uznać, że art. 151 ust. 3 u.p.s.w. wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Powyższe czyni nieuzasadnioną argumentację skargi kasacyjnej, która zmierza do wykazania, że analizowany przepis powinien być odczytany w ten sposób, iż skoro ustawodawca wymienił wprost te stanowiska w uczelni publicznej, na których wynagrodzenia są jawne, to tym samym uznał, że wynagrodzenia innych osób zatrudnionych na uczelni publicznej nie są jawne, a co za tym idzie nie podlegają udostępnieniu w drodze dostępu do informacji publicznej. Podkreślić wyraźnie należy, że w orzecznictwie utrwalony jest, oparty na art. 1 ust. 1 u.d.i.p., pogląd zgodnie z którym, informacja o wysokości środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne stanowi informację publiczną (por. m.in.: wyrok NSA z 18 września 2014 r., I OSK 59/14; wyrok NSA z 30 września 2015 r., I OSK 1853/14). Informacja o przysługiwaniu tak wydatkowanych środków publicznych osobie pełniącej funkcję publiczną stanowi tylko inny aspekt tego samego zjawiska ekonomicznego. Nie można odmiennie traktować obu stron tej samej czynności finansowej: wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenie i przysługiwania wynagrodzenia osobie pełniącej funkcję publiczną. Informacja o wysokości wynagrodzenia przysługującego osobie pełniącej funkcję publiczną jest zatem informacją publiczną (por. wyrok NSA z 5 stycznia 2016 r., I OSK 3087/14). W świetle powyższego stwierdzić należy, że ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym nie wyłącza prawa do uzyskania w trybie wnioskowym informacji o wynagrodzeniu nauczycieli akademickich.

Nie mogła również odnieść zamierzonego skutku argumentacja skargi kasacyjnej nakierowana na wykazanie błędnej wykładni art. 2 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 2 Konstytucji. Należy w tej mierze podkreślić, że prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu (art. 2 ust. 1 u.d.i.p.). Tym samym ustawa nie zakreśla kryteriów, jakimi powinien charakteryzować się podmiot, czy osoba, która chce z tego prawa skorzystać. Okoliczność zatem "osobistego zaangażowania" skarżącego w sprawę, której dotyczy wniosek o udostępnienie informacji publicznej, nie mogła stać na przeszkodzie realizacji przysługującego wnioskodawcy ustawowego uprawnienia, tym bardziej więc nie powinna wpływać na wypełnianie ustawowych obowiązków przez organ.

Uznając za nieusprawiedliwiony zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. podkreślić trzeba, że za pomocą zarzutu naruszenia tego przepisu przedstawionego jako samodzielna podstawa nie można kwestionować dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, jak również podejmować polemiki ze stanowiskiem zajętym w skarżonym wyroku. Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 tej ustawy), jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. uchwała z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA z 2010 r. Nr 3, poz. 39). Kontrolowany wyrok Sądu pierwszej instancji takie stanowisko zawiera. Wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie sposób wyprowadzić z odmiennego stanowiska co do zasadności argumentacji przytoczonej w odpowiedzi na skargę.

Przechodząc następnie do oceny słuszności pozostałych zarzutów naruszenia przepisów postępowania wskazać należy, że przedmiotem rozpoznawanej przez Sąd I instancji skargi była bezczynność Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w rozpoznaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Zasadnie zatem Sąd I instancji przywołał przepisy postępowania, które znajdują podstawę do orzekania

w sprawach ze skarg na bezczynność, mając na uwadze, iż w myśl art. 21 u.d.i.p. do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy ( Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W konsekwencji, z uwagi na cel prowadzonego postępowania sądowego, prawidłowym było zastosowanie środka wskazanego w art. 149 § 1 p.p.s.a. poprzez zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] marca 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej, o czym Sąd zasadnie orzekł w punkcie 1 zaskarżonego wyroku. Uwzględniając powyższe Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zbędne zawarte w punkcie 3 wyroku orzeczenie w zakresie bezczynności organu, jako stanowiące powtórzenie punktu 1. Podkreślić trzeba, że zobowiązanie organu do załatwienia sprawy oznaczało, że bezczynność zaistniała.

Nie sposób natomiast podzielić oceny Sądu I instancji, że w sprawie miało miejsce rażące naruszenie prawa, o którym mowa w art. 149 § 1a p.p.s.a. W tym zakresie istotnym było uwzględnienie przyczyny, dla której doszło do bezczynności organu w załatwieniu wniosku. W warunkach tej sprawy należy podkreślić, że na wniosek z

[...] marca 2015 r. organ odpowiedział pismem z dnia [...] marca 2015 r., czyniąc częściowo zadość żądaniu strony oraz poinformował, iż w pozostałej części wniosek odnosi się do danych, które nie podlegają pod ustawę o dostępie do informacji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że odmienne rozumienie charakteru żądanych informacji przez organ nie może zostać ocenione jako rażące naruszenie prawa. Stwierdzić zatem należy, że Sąd I instancji orzekając w punkcie 4 wyroku naruszył art. 149 § 1a p.p.s.a. Brak odpowiedniej reakcji organu w określonych ustawą terminach na wniosek, który

w swej treści zawierał żądania udostępnienia informacji publicznej, spowodowany błędem działania organu, nie miał charakteru oczywistego.

Z tych względów na podstawie art. 188 p.p.s.a. w związku z art. 149 § 1 i 1a p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w zakresie pkt 3 i 4 oraz uznając, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, z przyczyn podanych wyżej stwierdził, iż bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 1 wyroku). W pozostałej części na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

Na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a. odstąpiono od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.