drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, Uchylono zaskarżony wyrok i orzeczenia organów I i II instancji, II OSK 1034/15 - Wyrok NSA z 2017-01-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1034/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-01-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-04-23
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Małgorzata Miron
Marzenna Linska - Wawrzon /przewodniczący sprawozdawca/
Tomasz Zbrojewski
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II OSK 1034/14 - Wyrok NSA z 2015-12-11
VII SA/Wa 973/14 - Wyrok WSA w Warszawie z 2014-10-23
II SA/Lu 518/13 - Wyrok WSA w Lublinie z 2013-12-17
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i orzeczenia organów I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 1994 nr 89 poz 414 art. 61 pkt 1 i art. 66 ust1 pkt 3
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.
Sentencja

Dnia 18 stycznia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon /spr./ Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Miron sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wielkopolskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 973/14 w sprawie ze skargi Wielkopolskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Poznaniu i Zarządu Województwa Wielkopolskiego na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 marca 2014 r. nr DON/ORZ/7100/212/14 w przedmiocie nałożenia obowiązku usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowanego z dnia 22 stycznia 2014 r. znak WIT.7720.3.2013.MPM; 2. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz Wielkopolskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Poznaniu kwotę 1300 (tysiąc trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 października 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 973/14, oddalił skargi Wielkopolskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Poznaniu i Zarządu Województwa Wielkopolskiego na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 marca 2014 r. w przedmiocie nałożenia obowiązku usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowanego decyzją z dnia 22 stycznia 2014 r. nałożył na Województwo Wielkopolskie obowiązek usunięcia nieprawidłowości w stanie technicznym rurociągu betonowego fi 300, biegnącego w drodze wojewódzkiej nr 450 (działka nr 724) w miejscowości Doruchów do stawu zlokalizowanego na działce nr 243/7 poprzez wykonanie:

– udrożnienia odcinka rurociągu betonowego fi 300 w drodze wojewódzkiej nr 450 wraz ze studnią rewizyjną, znajdującą się w rejonie stawu,

– odkopania wylotu rurociągu do rowu odprowadzającego wody z tego rurociągu,

– odtworzenia przedmiotowego rowu i wylotu do stawu,

– uporządkowania terenu po zakończeniu robót budowlanych.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 14 marca 2014 r., po rozpatrzeniu odwołań Zarządu Województwa Wielkopolskiego oraz Wielkopolskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Poznaniu, utrzymał w mocy decyzją z dnia 22 stycznia 2014 r.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w związku z pismem Sołtysa Wsi Doruchów z dnia 8 czerwca 2013 r. o podtapianiu podczas opadów atmosferycznych budynku mieszkalnego przy ul. Tokarskiej 1 w Doruchowie, Wielkopolski WINB przeprowadził w dniu 6 sierpnia 2013 r. kontrolę funkcjonowania odwodnienia dróg w rejonie skrzyżowania drogi wojewódzkiej nr 450 z drogami powiatowymi Doruchów-Kępno i Doruchów-Tokarzew w miejscowości Doruchów. Podczas ww. kontroli ustalono, że kanalizacja deszczowa – rurociąg betonowy Ø 300, ułożony w pasie drogi wojewódzkiej nr 450 – odprowadza wody opadowe z drogi powiatowej Doruchów-Kępno oraz przykanalikiem z pasa drogowego drogi wojewódzkiej (z terenu zieleni drogi wojewódzkiej znajdującej się przy skrzyżowaniu drogi wojewódzkiej i powiatowych).

Stwierdzono niedrożność kanalizacji odwadniającej (rurociągu betonowego) w jego przebiegu w pasie drogi wojewódzkiej nr 450 (działka nr 724) – w ostatniej studni rewizyjnej przelotowej bowiem wlot i wylot zostały zasypane piaskiem a dalej wylot rurociągu do rowu prowadzącego do stawu na działce nr 243/7 został zasypany i jest niewidoczny. Stwierdzono więc konieczność udrożnienia kanalizacji deszczowej zlokalizowanej w pasie drogi wojewódzkiej nr 450 (działka nr 4) w rejonie skrzyżowania z drogami powiatowymi.

Organ przywołał treść przepisu art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 260) i wskazał, że kanalizację deszczową (rurociąg, studnie rewizyjne, przykanaliki) należy zaliczyć do drogi.

Przedmiotowy niedrożny rurociąg jest zlokalizowany w pasie drogi wojewódzkiej i poprzez przykanalik odbiera wody opadowe z pasa drogowego drogi wojewódzkiej (z terenu zieleni pomiędzy jezdnią i chodnikiem) i z rejonu skrzyżowania z drogami powiatowymi przez rów drogi powiatowej.

Następnie organ wskazał, że podstawę wydania decyzji organu I instancji, stanowił przepis art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409), oraz, że adresatem takiej decyzji może być właściciel lub zarządca nieruchomości, bowiem zgodnie z art. 61 pkt 1 Prawa budowlanego, na obu tych podmiotach spoczywa obowiązek utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym.

Właścicielem działki nr 724 w miejscowości Doruchów, na której zlokalizowany jest pas drogowy drogi wojewódzkiej nr 450 (a w której zlokalizowany jest przedmiotowy rurociąg) jest Województwo Wielkopolskie.

Zarządcą drogi wojewódzkiej nr 450 jest Wielkopolski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Poznaniu, powołany z dniem 1 stycznia 1999 r. Uchwałą Nr VII/23/99 Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 25 stycznia 1999 r.

Powołując się na art. 19 ust. 2 pkt 2 oraz art. 25 ust 1 ustawy o drogach publicznych GINB wskazał, że wykonanie nałożonych obowiązków należy do zarządcy drogi właściwego dla drogi wyższej kategorii.

Biorąc powyższe pod uwagę adresatem obowiązków związanych z nieodpowiednim stanem technicznym kanalizacji deszczowej, zlokalizowanej w pasie drogi wojewódzkiej i odbierającej m.in. wody opadowe z pasa tej drogi winien być zarządca drogi wojewódzkiej.

Wbrew stanowisku odwołujących się organów adresatem powyższych obowiązków nie powinien być zarządca drogi powiatowej. Przedmiotowa kanalizacja deszczowa zlokalizowana w pasie drogi wojewódzkiej odbiera wody z pasa drogi wojewódzkiej przez przykanalik, ze skrzyżowania (drogi wojewódzkiej i powiatowych) poprzez rów odwadniający drogi powiatowe oraz z drogi powiatowej.

Ustawa o drogach publicznych nie rozstrzyga o podziale obowiązków w utrzymaniu instalacji odwadniającej, odbierającej wody opadowe w rejonie skrzyżowania dróg publicznych różnych kategorii, w proporcji wielkości zlewni (art. 25 ust 1 ustawy o drogach publicznych).

Zatem adresatem wskazanych obowiązków winien być zarządca drogi wyższej kategorii, a w tym przypadku również zarządca pasa drogowego na którym zlokalizowana jest kanalizacja deszczowa, a zatem Województwo Wielkopolskie.

Skargi na powyższą decyzję złożyli: Wielkopolski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Poznaniu i Zarząd Województwa Wielkopolskiego.

Wielkopolski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Poznaniu zarzucił naruszenie podstawowych zasad jakimi organ winien się kierować przy załatwianiu sprawy. Strona skarżąca wskazała, że urządzenie w postaci rurociągu betonowego nie służy do odwodnienia drogi wojewódzkiej – rurociąg fi 300 nie odwadnia drogi wojewódzkiej a drogi powiatowe. A zatem nie zostały spełnione dyspozycje art. 4 pkt 2 oraz art. 25 ustawy o drogach publicznych.

Organ błędnie więc zinterpretował art. 25 ust. 1 oraz art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych i na jego podstawie wskazał, że adresatem dyspozycji art. 61 Prawa budowlanego jest Województwo Wielkopolskie. Organ błędnie utożsamił właściciela działki z właścicielem rurociągu oraz zarządcą drogi.

Na koniec Wielkopolski Zarząd Dróg wskazał, że Województwo Wielkopolskie nie jest zarządcą drogi wojewódzkiej nr 450.

Zarząd Województwa Wielkopolskiego wskazał, że popiera w całości skargę Wielkopolskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich w Poznaniu.

GINB w odpowiedzi na skargi wniósł o ich oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku wskazał, że w myśl art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.), w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany jest w nieodpowiednim stanie technicznym i może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska, właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania obowiązku. Adresatem takiej decyzji może być właściciel lub zarządca nieruchomości, bowiem, zgodnie z art. 61 pkt 1 Prawa budowlanego, na obu tych podmiotach spoczywa obowiązek utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym.

Zgodnie z art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 260) droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym. Do instalacji stanowiącej całość techniczno-użytkową drogi, zgodnie z § 106 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 43, poz. 430 ze zm.), należy zaliczyć kanalizację deszczową (rurociąg, studnie rewizyjne, przykanaliki).

Stosownie do art. 25 ust 1 ustawy o drogach publicznych budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowań dróg różnej kategorii, wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi w pasie drogowym oraz urządzeniami bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanymi z funkcjonowaniem tego skrzyżowania, należy do zarządcy drogi właściwego dla drogi wyższej kategorii. Kanalizacja deszczowa – rurociąg betonowy fi 300, znajdujący się w pasie drogowym drogi wojewódzkiej nr 450 jest instalacją stanowiącą całość techniczno-użytkową drogi.

Z kolei z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy o drogach publicznych wynika, że zarządcą dróg wojewódzkich jest zarząd województwa.

Z akt sprawy wynika, że przedmiotowa kanalizacja deszczowa zlokalizowana w pasie drogi wojewódzkiej nr 450 odbiera wody z pasa drogi wojewódzkiej przez przykanalik, ze skrzyżowania (drogi wojewódzkiej i powiatowych) poprzez rów odwadniający drogi powiatowe oraz z drogi powiatowej. Właścicielem działki nr 724 w miejscowości Doruchów, na której zlokalizowany jest pas drogowy drogi wojewódzkiej nr 450 (w której z kolei zlokalizowany jest przedmiotowy rurociąg) jest Województwo Wielkopolskie. Zarządcą drogi wojewódzkiej nr 450 jest Wielkopolski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Poznaniu.

Ponieważ do przedmiotowego rurociągu spływa głównie woda opadowa z rowu odwadniającego drogi powiatowe, a drogą wyższej kategorii w stosunku do drogi powiatowej jest droga wojewódzka zatem, stosownie do art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy o drogach publicznych, obowiązki winny być nałożone na właściciela drogi wojewódzkiej. A zatem nałożone na zarząd województwa w decyzji I instancji obowiązki wynikają z dyspozycji art. 19 ust. 2 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, co prawidłowo wskazały organy.

Z tych względów Sąd oddalił skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Wielkopolski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Poznaniu w skardze kasacyjnej od powyższego orzeczenia wniósł o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszeniu prawa procesowego art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., poprzez błąd w ustaleniach faktycznych i nieuzasadnione przyjęcie, że woda opadowa z pasa drogi wojewódzkiej nr 450 w m. Doruchów jest odbierana poprzez istniejącą w drodze kanalizację deszczową oraz przyjęcie, że nieodpowiedni stan techniczny kanalizacji deszczowej zlokalizowanej w pasie drogi wojewódzkiej uzasadnia wydanie decyzji nakładającej na skarżącego obowiązek usunięcia nieprawidłowości w stanie technicznym rurociągu betonowego, pomimo braku dowodów na okoliczność odprowadzania wód opadowych z drogi wojewódzkiej poprzez ten rurociąg;

Zarzucono również naruszenie prawa materialnego:

– art. 61 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie, poprzez błędne przyjęcie, że przepis ten znajduje zastosowanie, w stosunku do właściciela nieruchomości drogowej w sytuacji, gdy właścicielem lub zarządcą obiektu budowlanego zlokalizowanego na tej nieruchomości (rurociągu) nie jest właściciel nieruchomości;

– art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie, poprzez błędne przyjęcie, że przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy właścicielem lub zarządcą obiektu budowlanego zlokalizowanego na tej nieruchomości nie jest właściciel nieruchomości;

– art. 4 pkt 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w zw. z § 106 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie, poprzez błędne przyjęcie, że przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy zlokalizowany w drodze obiekt budowlany nie stanowi z nią całości techniczno-użytkowej;

– art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane, poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż w sprawie niniejszej niespornie mamy do czynienia z odrębnym obiektem budowlanym – rurociągiem, posiadającego swojego właściciela lub zarządcę, odrębnego od zarządcy drogi, co skutkuje koniecznością zastosowania przez organy Nadzoru Budowlanego przepisów art. 61 oraz 66 prawa budowlanego w stosunku do tych podmiotów, a nie do zarządcy drogi;

– art. 25 ust. 1 ustawy z 21 marca 1985r. o drogach publicznych, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie, poprzez błędne przyjęcie, że przepis regulujący obowiązki zarządcy wyższej kategorii na skrzyżowaniach dróg różnych kategorii znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy zlokalizowany w drodze obiekt budowlany nie stanowi z nią całości techniczno-użytkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718, dalej: "p.p.s.a.") Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania, której przesłanki określone zostały w § 2 wymienionego przepisu.

Wobec niestwierdzenia przyczyn nieważności, skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach przytoczonych w niej podstaw.

Jako uzasadniony należało uznać zarzut kasacyjny dotyczący oceny Sądu Wojewódzkiego w zakresie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonej decyzji.

Sąd Wojewódzki bez należytej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i bez weryfikacji ustaleń zawartych w decyzji organu odwoławczego – przyjął, że kanalizacja deszczowa, a konkretnie rurociąg betonowy, znajdujący się w pasie drogowym drogi wojewódzkiej nr 450, jest instalacją stanowiącą całość techniczno-użytkową drogi i odbiera wody z pasa drogi wojewódzkiej przez przykanalik, ze skrzyżowania (drogi wojewódzkiej i dróg powiatowych) poprzez rów odwadniający drogi powiatowe oraz z drogi powiatowej. Tymczasem, jak słusznie podniesiono w skardze kasacyjnej, z przeprowadzonych czynności wyjaśniających wynika, że wody opadowe z drogi wojewódzkiej nr 450 oraz skrzyżowania odprowadzane są powierzchniowo i nie wpływają do kolektora związanego z przedmiotowym rurociągiem. Natomiast rurociąg betonowy odprowadza wody opadowe i roztopowe z dróg powiatowych i gruntów przyległych oraz z terenu zielonego zlokalizowanego przy skrzyżowaniu.

Mając na uwadze dokumentację zdjęciową, mapę sytuacyjną i protokół kontroli z 6 sierpnia 2013 r. należało przyjąć, że prawidłowe ustalenia poczynił organ pierwszej instancji podając, iż "rurociąg betonowy fi 300, ułożony w ciągu drogi wojewódzkiej nr 450, służy głównie do odwodnienia drogi powiatowej Doruchów – Kępno i tylko w niewielkim stopniu odprowadzeniu wody z elementu zieleni drogi wojewódzkiej, znajdującej się na skrzyżowaniu". Z przytoczonych ustaleń nie można było wyprowadzić wniosków, że przedmiotowy rurociąg, aczkolwiek usytuowany w pasie drogi wojewódzkiej, służy odprowadzaniu wód opadowych z tej drogi, czy też ze skrzyżowania.

W konsekwencji brak było przesłanek do zastosowania w sprawie art. 25 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, stanowiącego według Sądu Wojewódzkiego podstawę do nałożenia na Województwo Wielkopolskie obowiązku usunięcia nieprawidłowości w stanie technicznym przedmiotowego rurociągu betonowego.

Po pierwsze, należy zaznaczyć, że Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazując Województwo Wielkopolskie, jako podmiot zobowiązany do wykonania spornych robót, kierował się wyłącznie tym, iż jest ono właścicielem działki drogowej nr 724, przez którą przebiega rurociąg.

Z kolei Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, modyfikując ustalenia faktyczne przyjęte przez organ pierwszej instancji, uznał, że adresatem obowiązków w niniejszej sprawie, "winien być zarządca drogi wyższej kategorii, a w tym przypadku również zarządca pasa drogowego, na którym zlokalizowana jest kanalizacja deszczowa", przy czym odwołał się do treści przepisów art. 4 pkt 2, art. 19 ust. 2 pkt 2, i art. 25 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Sąd Wojewódzki zaakceptował stanowisko organu odwoławczego, jednak uczynił to bez dokonania właściwej interpretacji wymienionych przepisów.

W świetle art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych dane urządzenie lub instalacja stanowi element drogi tylko wówczas, gdy wraz z tą drogą stanowi całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego.

Jeżeli więc kanalizacja deszczowa nie służy do odwadniania drogi, ale jest usytuowana w pasie tej drogi, to nie stanowi z tą drogą "całości techniczno-użytkowej, przeznaczonej do prowadzenia ruchu drogowego". Dla określenia obowiązków zarządcy drogi związanych z jej utrzymaniem istotne jest ustalenie, czy dane urządzenia bądź instalacja tworzy z drogą funkcjonalną całość. Zgodnie z art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych, do zarządcy drogi należy utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2.

Stosownie zaś do art. 25 ust. 1 cyt. ustawy, budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowań dróg różnej kategorii, wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi w pasie drogowym oraz urządzeniami bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanymi z funkcjonowaniem tego skrzyżowania, należy do zarządcy drogi właściwego dla drogi wyższej kategorii.

W rozpoznawanym przypadku Sąd Wojewódzki przyjął za organem odwoławczym, że zarządca drogi wojewódzkiej – jako drogi wyższej kategorii – obowiązany jest do usunięcia nieprawidłowości w stanie technicznym rurociągu betonowego, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika jednoznacznie, aby przedmiotowy rurociąg był związany z funkcjonowaniem skrzyżowania. Z nieprecyzyjnych ustaleń dotyczących odwodnienia "terenu zielonego" trudno wyprowadzić wniosek, co do funkcjonalnego związku pomiędzy utrzymaniem skrzyżowania a wykorzystaniem przedmiotowego rurociągu. Dla ustalenia podmiotu obowiązanego do utrzymania rurociągu we właściwym stanie technicznym nie może być miarodajna tylko jego lokalizacja, lecz decydujące musi być zasadnicze przeznaczenie rurociągu. Czynności dowodowe w postępowaniu administracyjnym powinny doprowadzić do jednoznacznego ustalenia, czy dla prawidłowego utrzymania skrzyżowania niezbędne jest istnienie przedmiotowego rurociągu. Tylko w takim przypadku mógłby znaleźć zastosowanie art. 25 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. Mając powyższe na uwadze należało stwierdzić, że ocena prawna Sądu Wojewódzkiego, a wcześniej organu odwoławczego co do zastosowania art. 25 ust. 1 ustawy o drogach publicznych w zw. z art. 61 pkt 1 i art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego nie ma wystarczającego oparcia w ustaleniach faktycznych zawartych w kontrolowanych decyzjach. Sąd Wojewódzki zaakceptował stan faktyczny przedstawiony przez organ odwoławczy bez uprzedniej oceny materiału dowodowego i weryfikacji ustaleń odnoszących się do istotnych okoliczności sprawy. Tymczasem argumentacja zawarta w decyzjach organów obu instancji jest niespójna w zakresie przesłanek faktycznych i prawnych, warunkujących nałożenie na wskazany podmiot obowiązków w zakresie utrzymania stanu technicznego przedmiotowego rurociągu betonowego.

Wbrew wnioskom przyjętym przez Sąd Wojewódzki, kontrolowane decyzje podjęte zostały z uchybieniem przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 k.p.a. Jednocześnie wskazać należy, że braki w zakresie ustaleń faktycznych były częściowo wynikiem niewłaściwej interpretacji przepisów prawa materialnego zastosowanych w sprawie. Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy rzeczą organu pierwszej instancji będzie więc dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie tych okoliczności, które są istotne w świetle regulacji prawnej mającej stanowić podstawę orzeczenia, przy uwzględnieniu wykładni i oceny prawnej dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 153 w zw. z art. 193 p.p.s.a.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 188 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ p.p.s.a.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania sądowego znajduje oparcie w art. 200 i 203 pkt 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt