Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Protokolant Marcin Just po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi P. P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

W dniu [...] sierpnia 2007 r., we W., zatrzymano do kontroli drogowej pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...] wraz z naczepą o nr rejestracyjnym [...] należący do przedsiębiorcy P. P. Pojazdem kierował T. O. Wyniki kontroli zamieszczono w protokole nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r., podpisanym przez kontrolowanego.

Podczas kontroli kierowca udokumentował okres pracy za 19 poprzednich dni. Analiza danych, po uwzględnieniu zdarzeń lub błędów wykazała, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu za każdą następną rozpoczęta godzinę oraz skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego.

Kierowca podczas kontroli nie okazał dokumentu (wykresówki/wydruku/karty dziennej), uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu pracy prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2007 r., organ I instancji zawiadomił stronę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, jak również pouczył o treści art. 10 § 1 k.p.a. tj. prawie czynnego udziału w postępowaniu, wypowiadania się, co do zebranych materiałów i dowodów, oraz możliwości zgłaszania żądań. W piśmie tym organ zawarł również wezwanie do uzupełnienia materiału dowodowego zgodnie z dyspozycją art. 50 § 1 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2007 r., skierowanym do Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego we W., przedsiębiorca P. P., wyjaśnił iż, kierowca T. O., zatrudniony był w jego firmie od niedawna. Specyfika wykonywanego w dniu kontroli transportu wymagała od niego szczególnej uwagi. Kierowca przewoził wówczas masę asfaltową, na rzecz firmy B., a z uwagi na brak doświadczenia w tym przedmiocie obawiał się, iż masa ta może zastygnąć w aucie i dlatego też nie wykonywał odpowiednich przerw w pracy. Przedsiębiorca podkreślił, iż masa asfaltowa przewożona jest w temperaturze 170oC i w czasie postojów stygnie co następnie uniemożliwia jej położenie. P. P., oświadczył iż z powodu braku doświadczenia kierowcy, doszło do stwierdzonych naruszeń, jednak sytuacja taka nie powtórzy się więcej, gdyż w dniu [...] sierpnia 2007 r. przeprowadził w swej firmie odpowiednie przeszkolenie zaznajamiając szczegółowo kierowców z zasadami przewozu mas bitumicznych oraz przepisami ustawy o transporcie drogowym. Przedsiębiorca w załączeniu pisma przedstawił kopię wpisu do ewidencji działalności gospodarczej oraz oświadczenie spółki B. z siedzibą we W. Według załączonego oświadczenia spółki z dnia [...] sierpnia 2007 r., firma P. P., w okresie od [...] lipca do [...] sierpnia 2007 r., wykonywała usługi transportowe z zakresu przewozu mieszanek mineralno-bitumicznych, używanych do budowy dróg, których technologia budowania wymagała odpowiedniej temperatury materiału, co związane było z pracą ciągłą samochodu ciężarowego.

Organ administracyjny po zapoznaniu się z całym zgromadzonym materiałem dowodowym uznał, iż nie było podstaw do umorzenia postępowania lub zmiany kwalifikacji naruszenia w tym zakresie. W związku z powyższym [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, w oparciu o zebrany w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy, na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., nałożył na P. P., karę pieniężną w kwocie 8400 złotych. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał konkretne naruszenia stwierdzone w okresie 19 dni, sankcjonując je odpowiednio karami pieniężnymi:

• przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny - 150,00 zł,

• przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu za każdą następną rozpoczętą godzinę - 200,00 zł,

• przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 2.600,00 zł,

• przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 600,00 zł,

• przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 1.400,00 zł,

• przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut - 4 x 150,00 zł,

• przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu o 3 godziny - 1.000,00 zł,

• skrócenie tygodniowego czas odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego o czas do jednej godziny - 50 zł,

• przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 1.800,00 zł.

W odwołaniu od niniejszej decyzji, (data nadania pisma [...] grudnia 2007 r.) strona zarzuciła organowi I instancji rażące naruszenie prawa materialnego, m.in. art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym poprzez ich niezastosowanie i nieumorzenie postępowania mimo ziszczenia się przesłanek określonych w tych przepisach; art. 12 ust. 2, art. 13, art. 14 i art. 15 ust. 1 oraz art. 17 ustawy o czasie pracy kierowców poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji naruszenie art. 92 ustawy o transporcie drogowym i lp. 10.3 lit a i b załącznika do ustawy poprzez bezpodstawne wymierzenie kar pieniężnych oraz art. 6 ust. 1 i 4 oraz art. 7 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 poprzez błędną wykładnię tych przepisów i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji naruszenie art. 92 ustawy o transporcie drogowym i lp. 10.3 lit. a i b załącznika do ustawy poprzez bezpodstawne wymierzenie kar pieniężnych. Strona podniosła, iż organ dopuścił się również rażącego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego oraz rozstrzygnięcie niniejszej sprawy w sposób sprzeczny z interesem społecznym i słusznym interesem skarżącego, art. 7, 77 § 1, 80, 107 § 3 i 139 k.p.a. przez niedostateczne i niewyczerpujące odniesienie się w zaskarżonej decyzji do zarzutów i wyjaśnień skarżącego do protokołu kontroli oraz przedstawionego przez niego dowodu w postaci zaświadczenia firmy B. Sp. z o.o. we W. z dnia [...] sierpnia 2007 r. o rodzaju ładunku przewożonego w czasie zakwestionowanych transportów. Strona w odwołaniu podkreśliła również błędy organu w ustaleniach faktycznych, polegające na przyjęciu, że zatrudniony przez skarżącego kierowca dopuścił się przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego.

W uzasadnieniu skarżący podkreślił, iż wykonuje usługi transportowe od 1998 r. na potrzeby budowy dróg i autostrad na terenie W. i okolic, współpracując z firmami z W., które zlecają mu transport kruszyw i mas asfaltowych. Skarżący wyjaśnił, iż cykl technologiczny układania asfaltu wymaga nieprzerwanej pracy aż do ukończenia odcinka. Kierowca T. O. nie mając doświadczenia w tego typu transportach, bał się, że asfalt zastygnie na aucie i dlatego nie wykonywał odpowiednich przerw w pracy. Powstałe zaś przekroczenia czasów pracy zaistniały wskutek zdarzeń niezależnych od skarżącego, tj. utrudnień w ruchu drogowym i korków. Skarżący nie miał więc wpływu na powstanie stwierdzonego naruszenia podkreślając, iż w związku z powyższym według niego spełnione zostały przesłanki do zastosowania w sprawie art. 92a ust. 4 oraz art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

Po rozpatrzeniu odwołania, Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...], utrzymał zaskarżoną decyzję w zakresie nałożonych kar pieniężnych z tytułu naruszeń przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu, przy wykonywaniu przewozu drogowego, zaś uchylił zaskarżoną decyzję w zakresie orzeczonej kary pieniężnej z tytułu skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego.

Jako podstawę wskazał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz lp. 10.1 lit. a, lp. 10.3 lit. a, lp. 10.3 lit. b, lp. 10.4. lit. a, lp. 10.4 lit. b załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 4 lit. g, art. 6 ust. 1, art. 8 ust. 1, ust. 3 pkt 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 (Dz. Urz. UE nr L 102/1 z 11 kwietnia 2006 r.), art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r., Nr 92, poz. 879 ze zm.). Przytaczając treść wymienionych wyżej przepisów, organ stwierdził, iż działanie organu I instancji było prawidłowe i zgodne z prawem. Uzasadniając swą decyzję w zakresie utrzymania w mocy części zaskarżonej decyzji, organ podkreślił, iż przekroczenie czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, oraz skrócenie dziennego czasu odpoczynku jest rażącym naruszeniem prawa i w istotny sposób zagraża bezpieczeństwu na drodze. Organ uznał, iż w niniejszym stanie faktycznym należało stwierdzić, że przedsiębiorca miał wpływ na powstałe naruszenia i mógł w taki sposób zaplanować przejazd, aby do wymienionych naruszeń nie doszło. Podkreślono również, iż wymierzenie kary pieniężnej nie miało żadnego związku z winą lub jej brakiem po stronie przedsiębiorcy, czy też zatrudnionego przez niego kierowcy, gdyż kary te nakładane są bowiem za naruszenie przepisów administracyjnych i to niezależnie od przyczyn, które leżą u podstawy tych naruszeń. Tak więc kwestie winy lub jej braku, szkodliwości czynu, znajdowały się poza zakresem badania i orzekania przez organy inspekcyjne.

Odpierając zarzuty zawarte w odwołaniu organ, podkreślił iż za działalność przedsiębiorstwa zawsze ponosi odpowiedzialność osoba, która je prowadzi - z podmiotowego punktu widzenia - przedsiębiorca. To na nim spoczywa ciężar odpowiedzialności za ewentualne skutki działań osób (w tym kierowcy), którymi w wykonywaniu działalności gospodarczej się posługuje. Zgodnie bowiem z zasadą ryzyka pracodawcy, to właśnie pracodawca obciążony jest skutkami niewłaściwego doboru pracowników i zmuszony jest ponosić straty wynikłe wskutek ich niezaradności i braku należytego przygotowania do pracy (Ludwik Florek, Tadeusz Zieliński, Prawo pracy, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004). Reguła ta obowiązuje tak na gruncie prawa cywilnego jak i administracyjnego. Strona jako profesjonalista ma obowiązek i powinność zadbać o staranne wykonywanie ciążących na niej obowiązków wskazanych w przepisach regulujących daną sferę prowadzonej działalności gospodarczej.

Organ odwoławczy wypowiadając się w zakresie uchylenia zaskarżonej decyzji w części, przywołał treść lp. 10.1. załącznika do ww. ustawy, sankcjonującego skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku, przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 50 złotych oraz karą w wysokości 100 złotych za każdą następną rozpoczętą godzinę, a z uwagi na brak uzasadnienia faktycznego naruszenia w decyzji podlegała ona uchyleniu i przekazaniu do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, w tym zakresie.

P. P. zaskarżył opisaną wyżej decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się jej uchylenia w całości, zarzucając jej obrazę przepisów prawa materialnego, która miała istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez dowolne i błędne przyjęcie, że brak było podstaw do zastosowania w sprawie art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

W uzasadnieniu strona potrzymała argumentację zawartą w odwołaniu oraz dodała, iż w postępowaniu odwoławczym brak było dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co stanowiło naruszenie przepisów art. 7, art. 77, art. 80, art. 107 § 3 oraz art. 139 k.p.a. Zdaniem skarżącego, organy obu instancji przyjęły jednostronnie stan faktyczny bez uwzględnienia wyjaśnień strony. Strona podkreśliła również, iż do stwierdzonych naruszeń doszło wyłącznie na skutek okoliczności całkowicie niezależnych, których skarżący nie mógł przewidzieć i zapobiec.

Główny Inspektor Transportu Drogowego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko i argumentację zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Sprawy należące do właściwości sądów administracyjnych rozpoznają, w pierwszej instancji, wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 w/w ustawy).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna.

Zaskarżona decyzja nakładała na P. P. kary pieniężne za naruszenie przepisów o czasie pracy kierowcy. Skarga faktycznie jest treściowo tożsama z odwołaniem po dokonaniu drobnych korekt i sprowadza się do zakwestionowania niezastosowania art. 93a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

Sąd administracyjny nie dokonuje ustaleń faktycznych. Skarżący zarzucał natomiast organowi administracji niewłaściwe odczytanie danych z wykresówek. Badając zatem czy wydana decyzja jest w tym zakresie zgodna z prawem należy stwierdzić, iż odpowiada ona m. in. wymaganiom art. 107 § 3 k.p.a. Organ administracji uzasadnił każde naruszenie ze wskazaniem i omówieniem właściwych przepisów, które te naruszenia regulowały.

Zważyć należy, iż kontrola miała miejsce już w dacie obowiązywania przepisów wspólnotowych, tj. rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, dlatego zasadnie organ administracji na podstawie art. 4, art. 6, art. 7 i art. 8 rozporządzenia nr 561/2006 określił naruszenia dotyczące czasu pracy kierowcy. W tym zakresie organ administracji uwzględnił również przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, która w dacie kontroli miała również zastosowanie. Po zastosowaniu tych przepisów, ustalając karę pieniężną uwzględniono art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym naruszenie warunków wynikających z przepisów wspólnotowych podlega karze pieniężnej w wysokości, o której mowa w załączniku wskazanym w ust. 4 art. 92 ustawy. Uwzględniono również ust. 1 pkt 2 art. 92 ustawy o transporcie drogowym, co wynika z powołania się również na ustawę o czasie pracy kierowców.

Stosownie do wymienionego art. 92 ust. 4 ww. ustawy, w pkt 10 załącznika wskazanego w ust. 4, określono kary pieniężne za wykonywanie przewozu drogowego z naruszeniem przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerwach i odpoczynkach. Zgodnie z powołanymi przepisami tego załącznika, zawartymi w lp. 10.3. i 10.4. – przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego i przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego – zostały naliczone kary pieniężne w wielkości sumarycznej podanej w decyzji.

Żądanie skarżącego kierowało się zasadniczo na zastosowanie art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, a nie zastosowanie tych przepisów przez organ administracji przedsiębiorca uważał za wadę decyzji.

Stosownie do art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3, nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Natomiast zgodnie z art. 93 ust. 7 ww. ustawy przepisów ust. 1-3 (przepisy te mówią o tym jakie organy są właściwe w sprawie nałożenia kary pieniężnej oraz o nakładaniu rygoru natychmiastowej wykonalności) nie stosuje się, jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej.

Cytowane przepisy określają nieco odmienne stany faktyczne, gdyż art. 92a ust. 4 jako przesłankę jego zastosowania wskazuje na brak wpływu przedsiębiorcy na powstanie naruszenia, a przepis art. 93 ust. 7 uzależnia jego zastosowanie od braku możliwości przewidzenia przez przedsiębiorcę, że mogło dojść do naruszenia przepisów. W przypadku określonym w art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca powinien wykazać, okolicznościami sprawy i dowodami, że nie miał wpływu na powstanie naruszenia. W ocenie Sądu w składzie orzekającym przedsiębiorca nie wykazał tej okoliczności bowiem nie kontrolował wykresówek kierowcy, a powinien to zrobić chociażby z uwagi na fakt, iż kierowca T. O. był zatrudniony od niedawna, co podkreślał sam skarżący. Nadto należy zauważyć, iż zgodnie z art. 92a ust. 5 ustawy o transporcie drogowym przepisu ust. 4 nie stosuje się, jeżeli naruszenie, o którym mowa w ust. 1, ma charakter rażący, a w szczególności zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub zostało popełnione wielokrotnie. Odwołanie do ust. 1 art. 92a ustawy wskazuje na rodzaje naruszeń, z których wymienione pod pkt 2 zostało stwierdzone w przypadku dotyczącym skarżącego. Punkt ten wskazuje na naruszenie zasad dotyczących maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu, dziennego czasu odpoczynku lub przekraczania maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 oraz w Umowie europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1086 i 1087). Nie powinno być wątpliwości co do tego, że naruszenie zasad dotyczących czasu pracy kierowcy nastąpiło wielokrotnie. Ustalenia organu administracji w tym zakresie są jednoznaczne, zatem zachodzi przesłanka – art. 92a ust. 5 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym – (wielokrotność popełnienia naruszenia) wyłączająca możliwość zastosowania art. 92a ust. 4 ww. ustawy. Zdaniem Sądu nie można również wykluczyć przesłanki z art. 92a ust. 5 pkt 1 (zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego), gdyż nieprzestrzeganie zasad czasu pracy kierowcy prowadzi bardzo często do zmniejszenia wydolności psychomotorycznej kierującego na skutek zmęczenia i w rezultacie do braku należytej jego koncentracji, co w efekcie może doprowadzić do spowodowania przez kierowcę kolizji drogowej lub nawet wypadku drogowego.

Przechodząc do omówienia braku podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym należy przypomnieć, iż ma on zastosowanie w przypadku, gdy przedsiębiorca nie mógł przewidzieć, że do naruszenia przepisów dojdzie. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej i takiego rozstrzygnięcia skarżący się domagał. Organ administracji nie wymienił co prawda wprost art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, lecz odniósł się do przesłanki występującej w tym przepisie – braku możliwości przewidzenia, że dojdzie do naruszenia. Organ podkreślał bowiem, że sprawą przedsiębiorcy jest takie zorganizowanie wykonywanej działalności, by nie dochodziło na łamania prawa. Wypowiedź ta koreluje z tłumaczeniem skarżącego, iż do naruszenia przepisów o czasie pracy kierowcy dochodził z powodu zmian w organizacji ruchu na trasie przewożenia asfaltu. Trudno jest przyjąć, iż skarżący nie mógł przewidzieć, że dojdzie do naruszenia przepisów wskazanych w zaskarżonej decyzji, w świetle jego stwierdzenia, że od dziesięciu lat trudni się wykonywaniem transportu na potrzeby budowy dróg, w tym również przewozi asfalt. Jest on zatem przedsiębiorcą z pokaźnym doświadczeniem w szczególności dotyczącym sposobu przewożenia gorącego asfaltu oraz przewidywania takich sytuacji jak ewentualne zmiany organizacji ruchu z powodu np. remontu drogi. Dlatego tłumaczenie skarżącego, że nowy kierowca przewożąc asfalt naruszał przepisy o czasie pracy z tego powodu, że bał się by ładunek nie zastygł, nie można uznać za uzasadniające możliwość zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Skarżący bowiem wiedząc, że zatrudnia kierowcę bez doświadczenia w przewożeniu takiego ładunku, powinien poinstruować go jak się z tym ładunkiem obchodzić. Potrzebę przeprowadzenia właściwego szkolenia w tym zakresie przedsiębiorca dostrzegł, lecz dopiero po kontroli.

W tych warunkach Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.