Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Protokolant Iwona Sumikowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi S. S.A. z siedzibą w V., Szwajcaria na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy 3 IN 1 oddala skargę

Znak towarowy R-90234 (3 IN 1) jest zarejestrowany na rzecz "M." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, [...], Polska (dalej jako uczestnik lub uprawniony) ze skutkiem od dnia [...] maja 1993 r. i służy do oznaczania towarów w klasach 29 i 30, to jest: mleko i wyroby z mleka, galaretki, koncentraty, śmietanki, kawa, kakao, budynie, herbata.

Na mocy umowy z dnia [...] sierpnia 2004 r. uczestnik nabył od "M." S.A. z siedzibą w U. prawo własności znaku towarowego "3 IN 1" wraz z prawem ochronnym na słowno - graficzny znak towarowy "3 IN 1". W oparciu o tę umowę decyzją z dnia [...] września 2005 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej jako: UP albo organ) na podstawie art. 229 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117, ze zm.; dalej jako: P.w.p.) postanowił w rejestrze znaków towarowych pod numerem R-90234 dokonać w rubryce A wpisu: "M." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, [...], Polska.

W dniu [...] czerwca 2005 r. do UP wpłynął wniosek, złożony przez S. SA, [...], Szwajcaria (dalej jako: skarżący), o stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji znaku towarowego R-90234 (3 IN 1) z powodu jego nieużywania. Skarżący powołał się na art. 28 ust. 1 nieobowiązującej już ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17, ze zm., dalej jako u.z.t.) oraz na art. 169 ust. 1 pkt 1 P.w.p.

W piśmie z dnia [...] września 2005 r. swoje stanowisko w sprawie przedstawił uczestnik, wnosząc o odrzucenie wniosku jako niespełniającego przesłanek formalnych, ewentualnie o oddalenie wniosku jako nieuzasadnionego. Uczestnik podkreślił, że skarżący nie wykazał istnienia interesu prawnego, a to jest równoznaczne z brakiem legitymacji do wystąpienia z niniejszym wnioskiem, co powinno skutkować jego odrzuceniem.

Co do bezzasadności wniosku uczestnik podał, że skarżący z jednej strony wstępuje z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak, z drugiej zaś strony w dniu [...] marca 2005 r. wystąpił do uczestnika z wezwaniem o dobrowolne spełnienie świadczeń określonych w art. 47912 kpc. Wezwanie to, zdaniem uczestnika, jest sprzeczne z żądaniem z obecnego wniosku i świadczy o tym, że skarżący potwierdza używanie spornego znaku. Stąd wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia jest niezgodne z prawdą, wobec faktu używania spornego znaku, które skłoniło skarżącego do wystąpienia z pismem ostrzegawczym. Uczestnik podkreślił, że we wniosku brak jest także wskazania konkretnych towarów, których dotyczy żądanie skarżącego.

Na rozprawie w dniu [...] czerwca 2006 r. skarżący podtrzymał wniosek, precyzując zakres swojego żądania do stwierdzenia wygaśnięcia prawa wyłącznego w całości, z kolei istnienie interesu prawnego wywiódł z okoliczności wystosowania przez uczestnika listów, w których zarzucono skarżącemu naruszenie praw wyłącznych do spornego znaku towarowego. Jednocześnie skarżący podkreślił, że oznaczenie używane przez uczestnika różni się od zarejestrowanego spornego znaku. Skarżący złożył kserokopię tejże korespondencji od dnia [...] maja 2005 r. do [...] lipca 2005 r.

Uczestnik w piśmie z dnia [...] lipca 2006 r., przedstawiając swoje stanowisko w sprawie, powtórnie zakwestionował istnienie interesu prawnego po stronie skarżącego, podając, że przywołane przez skarżącego pisma, z których uczestnik wywodził swój interes, nie zawierają ani informacji o naruszeniu praw wyłącznych uprawnionego, ani też ostrzeżeń o możliwości dochodzenia roszczeń z tego tytułu. Zdaniem uczestnika, skarżący nie może wiązać tych okoliczności ze swoją sytuacją prawną, aby uzasadniać istnienie interesu prawnego. Uczestnik załączył dowody na używanie spornego znaku 3 IN 1, pochodzące z okresu pięciu lat poprzedzających datę złożenia przedmiotowego wniosku. Jednocześnie nie zgodził się on z opinią skarżącego o braku realizacji obowiązku używania spornego znaku, bowiem sporny znak jest używany i zawiera wszelkie znamiona odróżniające znaku zarejestrowanego. Na poparcie takiego stanowiska uczestnik przytoczył przepis art. 5 C ust. 2 Konwencji Paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. (tekst sztokholmski konwencji, Dz. U. z 1975 r., Nr 9, poz. 51).

Na rozprawie w dniu [...] października 2006 r. skarżący, uzasadniając istnienie interesu prawnego, powołał przepis art. 20 Konstytucji RP, gwarantujący podmiotom wolność działalności gospodarczej. Podkreślił, że zgodnie z przepisami wspólnotowymi nie ma obowiązku wykazania konkretnej normy materialnoprawnej świadczącej o istnieniu interesu prawnego we wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa wyłącznego. Zatem wymóg wykazania interesu prawnego jest sprzeczny z prawem wspólnotowym, ale pomimo tego, zdaniem wnioskodawcy interes prawny został prawidłowo wykazany.

Z kolei uczestnik podał, że odwołanie się do zapisów konstytucyjnych byłoby jednoznaczne z faktem przyznania swoistej actio popularis w odniesieniu do przedsiębiorców, ponieważ każdy z nich mógłby twierdzić, że jakiś znak ogranicza jego swobodę działalności gospodarczej i wystąpić z odpowiednim wnioskiem do UP. Z pism, na które powołał się skarżący - zdaniem uczestnika - wynika, iż skarżący nie wiedział, iż sporny znak był objęty rejestracją. Natomiast w toku postępowania przed organem skarżący zmienił koncepcję i powołał odpowiednie przepisy Konstytucji RP z jednoczesnym zastrzeżeniem o sprzeczności przepisów P.w.p. z prawem wspólnotowym w zakresie wymogu wykazania interesu prawnego. Uczestnik wyjaśnił, że taka sprzeczność nie zachodzi, bowiem przepisy dyrektywy harmonizują pewną grupę zagadnień związanych ze znakami towarowymi w ustawodawstwie państw członkowskich. Z istoty dyrektywy wynika, że państwom członkowskim pozostawiono możliwość pewnego luzu legislacyjnego przy implementacji prawa, przy czym jest to uzależnione od rodzaju dyrektywy, konkretnego przepisu i preambuły. Problem ten jednak - w opinii uczestnika - nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ dyrektywa nie wskazuje na wyeliminowanie instytucji interesu prawnego, jako przesłanki w postępowaniu o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego. Odpowiednie przepisy dyrektywy stanowią o możliwości, a nie nakazie dostosowania ustawodawstwa w zakresie znaków towarowych, stąd też - według uczestnika - nie jest uzasadniony zarzut sprzeczności przepisów ustawy P.w.p. z dyrektywą. Jak podkreślił uczestnik, dyrektywa znakowa pozostawia państwom członkowskim swobodę w uregulowaniu zagadnień procesowych i kwestii interesu prawnego, jako przesłanki łączącej przepisy materialnoprawne i procesowe. Wedle ogólnej zasady prawo wspólnotowe należy rozumieć wąsko, stąd też rozszerzająca interpretacja prawa wspólnotowego byłaby sprzeczna z zasadą umów międzynarodowych z jednej strony, z drugiej zaś zawężałaby suwerenność państwa.

Odnosząc się do modyfikacji uzasadnienia istnienia interesu prawnego po stronie skarżącego, uprawniony podkreślił, że nie ma on interesu prawnego, stąd próba odniesienia się w tej kwestii do uregulowania wspólnotowego. Nawet jednak przyjmując, że skarżący wykazał istnienie interesu prawnego to, w ocenie uprawnionego, brak jest przesłanek do uznania prawa spornego za wygasłe. Podstawowe elementy znaku 3 IN 1 zostały zachowane przy założeniu, że nastąpiły trzeciorzędne modyfikacje. Natomiast o używaniu spornego znaku stanowi, zdaniem uprawnionego, korespondencja z której jednoznacznie wynika, że sporny znak był używany i używanie właśnie tego znaku stanowiło przyczynę wystąpienia skarżącego z pismami. Do akt sprawy uczestnik złożył kserokopie fotografii opakowań kawy, uwidoczniające sposób używania znaku 3 IN 1.

Skarżący podał natomiast, że nie kwestionował używania znaku towarowego 3 IN 1, lecz używanie opakowania, które swoim wyglądem przypomina opakowanie kawy [...] 3 IN 1. Podtrzymał stanowisko o sprzeczności P.w.p. z prawem wspólnotowym w zakresie obowiązku wykazania interesu prawnego, ponieważ jego zdaniem z preambuły do dyrektywy wynika wyraźnie, że państwa członkowskie mają swobodę w zakresie unormowania przesłanek wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wyłącznie w kwestiach proceduralnych. Jednocześnie skarżący stwierdził, że swój interes prawny wywodzi - oprócz powołania się na odpowiednie przepisy Konstytucji RP - także z powołania się przez uczestnika na istniejące prawo z rejestracji znaku towarowego, do którego jest uprawnionym. Ponadto, skarżący podał, że nigdy nie był stawiany zarzut, iż uczestnik neguje używanie przez niego znaku, a także zakwestionował przedłożone przez uczestnika dowody na jego używanie.

Decyzją z dnia [...] października 2006 r. nr [...] na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 w zw. z art. 315 ust. 1 i ust. 2 P.w.p. UP oddalił wniosek skarżącego. W uzasadnieniu organ podał, że celem postępowania o uznanie za wygasłe prawa z rejestracji znaku towarowego jest eliminacja znaków faktycznie nieużywanych w obrocie. Przyznanie prawa wyłącznego na znak towarowy w zakresie określonych towarów i usług niesie za sobą obowiązek używania zarejestrowanego znaku w zakresie wskazanych w rejestracji towarów i usług. Nieużywanie zaś znaku może skutkować, w określonych przez prawo sytuacjach, stwierdzeniem wygaśnięcia prawa z rejestracji na znak towarowy, która to instytucja została unormowana w artykule 28 i 30 u.z.t. i odpowiednio, w artykule 169 ust. 1 pkt 1, ust. 2-6 P.w.p. W obu tych regulacjach ustawodawca wskazał jako przesłankę wystąpienia z wnioskiem, obowiązek wykazania istnienia interesu prawnego w żądaniu wygaśnięcia prawa z rejestracji (art. 30 u.z.t.) lub wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy (art. 169 ust. 2 P.w.p.). Zdaniem organu, chodzi o wskazanie normy prawa materialnego, która z uwagi na prawa, obowiązki lub sytuację, w której znalazł się wnioskodawca uzasadnia wystąpienie z konkretnym wnioskiem rozstrzyganym w trybie postępowania spornego. W rozpoznawanej sprawie w ocenie organu skarżący nie wykazał istnienia interesu prawnego, który uzasadniałby żądanie stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku z powodu jego nieużywania. Skarżący wywiódł bowiem istnienie interesu prawnego, wykazując, że jego sytuacja prawna doznaje ograniczeń wobec obecności na rynku opakowań, w których użyto jako elementu spornego znaku towarowego, a całość opakowania nawiązuje do oznaczeń jego produktów. Uzasadnieniem dla podniesienia przez skarżącego zarzutu o nieużywaniu spornego znaku stało się używanie w obrocie oznaczenia zawierającego sporny znak, który jest podobny do oznaczenia stosowanego na opakowaniach skarżącego. Jak podał organ, wynika z tego, że prawa skarżącego doznają ograniczeń z powodu podobieństwa, a nie nieużywania spornego znaku. Takie uzasadnienie interesu prawnego nie znajduje - zdaniem UP - potwierdzenia w stanowisku doktryny i w orzecznictwie sądów administracyjnych. Utrwalony jest pogląd, że interes prawny powinien być konkretny, dający się obiektywnie stwierdzić i aktualny (W. Klonowiecki, Strona postępowania administracyjnego, Lublin 1938 r.). Organ stwierdził, że na podstawie argumentacji przedstawionej przez skarżącego nie można uznać, aby jego sytuacja charakteryzowała się tymi cechami. W postępowaniu przed UP skarżący nie wyjaśnił na czym polega związek pomiędzy niemożnością korzystania z wolności działalności gospodarczej a istnieniem ważnego prawa z rejestracji, które ze swej istoty zakłada monopol wyłączności uprawnionego, co w konsekwencji uzasadniałoby wszczęcie postępowania o stwierdzenie wygaśnięcia spornego prawa z powodu nieużywania znaku towarowego. Skarżący nie powołał się skutecznie ani na blokujący charakter spornej rejestracji, ani też na podobieństwo znaków, a odwołanie się do Konstytucji RP zostało uznane przez organ za nietrafne w oparciu o wyrok NSA z dnia 25 października 2006 r. o sygnaturze akt II GSK 163/06 (omyłkowo wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jako II GSK 163/03).

Organ podkreślił też, że w jego ocenie zapisana w P.w.p. przesłanka wykazania interesu prawnego wnioskodawcy w postępowaniu o unieważnienie lub stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy nie jest sprzeczna z dyrektywą Rady Wspólnot Europejskich nr 89/104 EWG o harmonizacji przepisów Państw Członkowskich o znakach towarowych z dnia 21 grudnia 1988 r., mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich w zakresie znaków towarowych. Organ odniósł się do dyrektywy jako szczególnego rodzaju źródła prawa, spełniającego ściśle określony cel, podając, że przywołana pierwsza dyrektywa poprzez harmonizacje czy też ujednolicenie krajowych unormowań w zakresie znaków towarowych ma eliminować zakłócenia w swobodnym przepływie towarów i usług na rynku wewnętrznym państw członkowskich. Zawarte w niej przepisy, zabezpieczając ich wprowadzenie do prawa krajowego, zobowiązują poszczególne kraje do wprowadzenia norm dyrektywy lub nie wprowadzania norm, które są sprzeczne z celami lub treścią dyrektywy. Organ podkreślił, że ujednolicenie dotyczy unormowań, które mają podstawowe znaczenie dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego Unii i nie obejmuje przepisów proceduralnych. Państwa członkowskie przyjęły dwa możliwe rozwiązania w kwestii wykazania interesu prawnego: zobligowanie do wykazania interesu prawnego (Polska, Grecja, Dania) albo niewprowadzenie tej przesłanki (kraje Beneluksu, Irlandia, Słowacja). Wynika z tego, w ocenie UP, iż zapisana w P.w.p. przesłanka wykazania interesu prawnego wnioskodawcy w postępowaniu o unieważnienie lub stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy nie jest sprzeczna z dyrektywą. Takie rozwiązanie kwestii interesu prawnego przewiduje - zdaniem organu - możliwość indywidualnego uregulowania tej kwestii przez każde z Państw Członkowskich Unii przy jednoczesnym zapewnieniu podstawowego celu dyrektywy jakim jest prawidłowe funkcjonowanie europejskiego rynku.

Odnośnie natomiast kwestii używania spornego znaku organ wskazał, że musi ono mieć miejsce na obszarze Polski, mieć niedwuznaczny charakter, być rzeczywiste i poważne oraz powinno dotyczyć znaku dla towarów i usług, dla których znak ten został zarejestrowany. Rzeczywiste używanie - jak podał UP - z reguły polega na nakładaniu znaku na towary i wprowadzaniu tak oznaczonych towarów do obrotu lub też posługiwaniu się znakiem w dokumentach związanych z działalnością uprawnionego czy reklamie. W niniejszej sprawie przedłożone przez uczestnika faktury z lat 2003 - 2005, zdaniem organu wykazały, że sporny znak był używany, jednak nie dotyczy to faktur z lat 2005 - 2006 roku, świadczących o używaniu spornego znaku już pod dacie złożenia wniosku.

Na powyższą decyzję z dnia [...] października 2006 r. S. S.A., [...], Szwajcaria złożyła skargę, wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, zarzucając naruszenie: 1) Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. U. UEL 89.40.1); 2) art. 169 ust. 1 i 2 P.w.p.; 3) art. 6, 7, 8, 9, 77 § 1 i 107 § 3 kpa w zw. z art. 256 ust. 1 P.w.p.

Skarżący przedstawił historię instytucji interesu prawnego w P.w.p., zaś odnośnie prawa wspólnotowego podał, że w roku 1988 uchwalona została Pierwsza Dyrektywa Rady mająca na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. U. UE L z dnia 11 lutego 1989 r.). Jednym z celów tej regulacji, określonym wyraźnie w jej preambule, jest ograniczenie ogólnej liczby zarejestrowanych i chronionych we Wspólnocie znaków towarowych. Osiągnięciu tego celu służy wynikający z dyrektywy wymóg rzeczywistego używania znaków towarowych oraz zastosowanie określonych w art. 10 i 12 Dyrektywy sankcji z tytułu niewypełnienia tego obowiązku. Zdaniem skarżącego, zgodnie z art. 12 Dyrektywy uprawnienie do znaku towarowego wygasa, jeżeli w nieprzerwanym okresie pięciu lat znak ten nie został wprowadzony do rzeczywistego używania w Państwie Członkowskim w powiązaniu z towarami lub usługami, dla których jest zarejestrowany, i nie istnieją żadne uzasadnione powody jego nieużywania.

Skarżący podał, że ustawodawca wspólnotowy przewidział wyraźnie w preambule do Dyrektywy, iż "osiągnięcie celów, którym ta harmonizacja prawa ma służyć wymaga, aby warunki (...) utrzymywania ochrony wynikającej z rejestracji znaku towarowego były zasadniczo identyczne we wszystkich Państwach Członkowskich". Jak podkreślił skarżący, pozostawiona Państwom Członkowskim swoboda regulacji ogranicza się wyłącznie do kwestii proceduralnych, a co za tym idzie nie mają one możliwości kreowania żadnych, nieprzewidzianych w Dyrektywie przesłanek o charakterze materialnoprawnym.

Skarżący wskazał, że kolejnym fundamentalnym celem, jakiemu służyć ma Dyrektywa jest m.in. utrzymanie jednolitych we wszystkich krajach członkowskich warunków utrzymywania w mocy prawa z rejestracji i w tym kontekście skarżący stwierdził, że Polska jest jedynym krajem Unii Europejskiej, w którym stosuje się przedmiotową przesłankę interesu prawnego, rozumianą jako konieczność wskazania dodatkowej, niepowołanej w Dyrektywie normy o charakterze materialnoprawnym.

W skardze została również szeroko przedstawiona zasada prawno -wspólnotowej wykładni prawa krajowego. Odnośnie zaś istnienia po stronie skarżącego interesu prawnego, skarżący wskazał, że interes ten został wykazany, co znalazło odzwierciedlenie w ustnym uzasadnieniu decyzji UP, mimo bezprawności stawiania takiego wymogu. Skarżący podał, że kwestia podobieństwa oznaczeń nie stanowiła jego kluczowej argumentacji, a znacznie ważniejszym argumentem, do którego UP nie odniósł się w pisemnym uzasadnieniu decyzji, jest fakt pozostawania stron w sporze, w trakcie którego uprawniony powoływał się na przedmiotowe prawo.

Skarżący zarzucił również organowi błędne ustalenia faktyczne, polegające na przyjęciu, w oparciu o faktury z lat 2003-2005, że sporny znak był używany oraz że faktury te są wystarczającym dowodem na używanie znaku słowno-graficznego, w którym ze względu na opisowy charakter elementu słownego, to grafika ma decydujące znaczenie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, przedstawiając argumentację analogiczną, jak zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz podając, że jego zdaniem przedstawiono pełne uzasadnienie stanowiska w przedmiotowej kwestii. UP dokonał ustalenia znaczenia Dyrektywy w procesie stosowania prawa w sposób - zdaniem organu - nie budzący wątpliwości. Podstawowym problemem w ocenie organu było ustalenie czy i w jakim zakresie mają zastosowanie zapisy Dyrektywy w odniesieniu do kwestii interesu prawnego w postępowaniu o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy. Dyrektywa przewiduje indywidualne uregulowanie aspektu interesu prawnego przez każde z Państw Członkowskich Unii Europejskiej, ale przy zapewnieniu realizacji celu tejże Dyrektywy, a więc gwarancji prawidłowego funkcjonowania europejskiego rynku.

Organ nie zgodził się z zarzutem skarżącego, że nieużywanie spornego znaku jest przesłanką stwierdzenia jego wygaśnięcia, a nie podstawą uzasadniającą istnienie interesu prawnego. UP wskazał, że skarżący nie zakwestionował, iż przed datą wniesienia przedmiotowego wniosku wystosował do uczestnika pismo z dnia [..] marca 2005 r. z wezwaniem do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Organ podkreślił również, że przywołanie przez skarżącego konstytucyjnych zasad gwarantujących swobodę działalności gospodarczej nastąpiło podczas rozprawy w dniu [...] października 2006 r. wraz z powołaniem się na zarzut sprzeczności wymogu wykazania interesu prawnego z przepisami Dyrektywy.

W dniu [...] października 2007 r. uczestnik złożył pismo procesowe, w którym przedstawił swoje stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi. Odnośnie braku interesu prawnego skarżącego uczestnik podniósł wzajemną sprzeczność zarzutów skargi. Zdaniem uczestnika, skarżący zarzuca zaskarżonej decyzji, z jednej strony, naruszenie przepisów Pierwszej Dyrektywy z 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich o znakach towarowych poprzez przyjęcie, że przewidziany w art. 169 ust. 1 i 2 P.w.p. wymóg wykazania interesu prawnego przez wnoszącego o wygaszenie prawa ochronnego na znak towarowy jest zgodny z przepisami wspomnianej Dyrektywy. Skarżący wyraża bowiem pogląd, że powyższy wymóg nie może znajdować zastosowania ze względu na jego sprzeczność z przepisami Dyrektywy. Jednak, z drugiej strony, zarzuca jednocześnie zaskarżonej decyzji naruszenie tego samego przepisu P.w.p. (art. 169 ust. 1 i 2) poprzez przyjęcie, że skarżący nie ma interesu prawnego w dochodzeniu wygaszenia prawa ochronnego na znak towarowy "3 IN 1" (R-90234) z powodu jego nieużywania. Wewnętrzna sprzeczność cytowanych zarzutów skargi - zdaniem uczestnika - wynika z faktu, że zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Skarżący nie może kwestionować słuszności zaskarżonej decyzji, opowiadając się za brakiem uzasadnienia dla wymogu wykazania przez niego interesu prawnego i zarazem podważać słuszność tej decyzji, wykazując posiadanie takiego interesu.

Uczestnik podniósł również, że zarzut niezgodności art. 169 ust. 1 i 2 P.w.p. z przepisami Dyrektywy w kwestii wymogu wykazania interesu prawnego, przez wnoszącego o wygaszenie prawa ochronnego na znak towarowy, jest bezprzedmiotowy. Zarzut ten ma charakter formalnoprawny. Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa, powołanego zarówno w zaskarżonej decyzji, jak i odpowiedzi na skargę, a także w pismach uczestnika postępowania w postępowaniu przed UP, zagadnienie interesu prawnego, w tym zagadnienie to rozważane na tle przepisów o znakach towarowych, pozostaje w ścisłym związku z art. 28 kpa. Zdaniem uczestnika, skarżący nie wykazał w skardze, aby zarzut sprzeczności przewidzianego w art. 169 ust. 1 i 2 P.w.p. wymogu wykazania interesu prawnego z przepisami Dyrektywy miał istotny wpływ na wynik sprawy.

W dalszej kolejności uczestnik wskazał na brak naruszenia przepisów Pierwszej Dyrektywy o znakach towarowych, a tenże zarzut skarżącego (dotyczący naruszenia przepisów Dyrektywy) uczestnik uznał za bezprzedmiotowy. Jedynie z ostrożności wskazał, że przewidziany w art. 169 ust. 1 i 2 P.w.p. wymóg wykazania interesu prawnego pozostaje zgodny z przepisami Dyrektywy.

Uczestnik podniósł brak naruszenia przez organ art. 169 ust. 1 i 2 P.w.p. i zgodził się ze stanowiskiem UP, wyrażonym w zaskarżonej decyzji, że skarżący nie ma interesu prawnego w dochodzeniu wygaszenia prawa ochronnego na znak towarowy "3 IN 1" (R-90234), nawet biorąc pod uwagę powołane przez skarżącego okoliczności, uzasadniające w jego ocenie istnienie po jego stronie takiego interesu.

Uczestnik omówił szeroko także brak naruszenia przepisów postępowania, w szczególności w zakresie zarzutów skarżącego odnośnie: niespójności i nielogiczności błędnych ustaleń faktycznych; naruszenia art. 169 ust. 4 pkt 1 P.w.p.; braku uzasadnienia i wyjaśnienia naruszenia przepisów kpa.

W dniu [...] grudnia 2007 r. skarżący złożył załącznik do protokołu rozprawy, podtrzymując wniosek o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz ponownie przedstawiając argumentację, przemawiającą za uwzględnieniem złożonej przez niego skargi oraz wniósł jednocześnie o skierowanie pytania prejudycjalnego do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Skarżący wskazał na naruszenie przepisów Pierwszej Dyrektywy Rady, mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich, odnoszących się do znaków towarowych. Skarżący podtrzymał zawartą w skardze argumentację, dotyczącą zarzutu naruszenia przepisów Dyrektywy w zakresie wymogu wykazywania interesu prawnego w sprawach o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy. W jego ocenie argumenty przedstawione przez UP oraz przez uczestnika postępowania nie zmieniają tej oceny prawnej. Organ ograniczył się, zdaniem skarżącego, w tej kwestii jedynie do stwierdzenia, iż Dyrektywa przewiduje indywidualne uregulowanie aspektu interesu prawnego przez każde z Państw Członkowskich Unii Europejskiej, ale przy zapewnieniu realizacji celu tejże Dyrektywy, a więc gwarancji prawidłowego funkcjonowania europejskiego rynku. Według zaś skarżącego Dyrektywa nie przewidywała indywidualnego uregulowania kwestii interesu prawnego, a przeciwnego twierdzenia nie sposób wywieść z tekstu Dyrektywy. Dyrektywa daje Państwom Członkowskim swobodę jedynie w zakresie regulacji przepisów proceduralnych, zaś (co podkreślił skarżący) interes prawny - jak stwierdził UP w zaskarżonej decyzji - należy do kategorii prawa materialnego, a zatem nie jest on objęty wspomnianą swobodą regulacji.

Skarżący przedstawił również argumentację, wskazującą na istnienie po jego stronie interesu prawnego oraz wykazanie tegoż interesu, mimo bezprawności - w ocenie skarżącego - stawiania tego wymogu. Podniósł, że kwestia podobieństwa oznaczeń nie stanowiła argumentacji skarżącego, a ważniejszym elementem, do którego organ nie odniósł się w pisemnym uzasadnieniu decyzji, ani w odpowiedzi na skargę był fakt pozostawania stron w sporze, w trakcie którego uczestnik powoływał się na przedmiotowe prawo, sugerując podjęcie na jego podstawie kroków prawnych przeciwko skarżącemu. Nie ulega zatem wątpliwości - w ocenie skarżącego - że istnienie spornego prawa może mieć wpływ na sytuację skarżącego w zakresie prawa materialnego. Ogranicza ono bowiem swobodę działalności gospodarczej skarżącego, stawiając go jednocześnie w sytuacji niepewności prawnej co do zakresu ochrony wynikającej ze spornego prawa z rejestracji.

Skarżący podniósł również naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 8 kpa oraz art. 6, 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 kpa, przedstawiając analizę błędnych w jego opinii ustaleń faktycznych, dokonanych przez organ.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Legalność decyzji administracyjnej wymaga jej zgodności nie tylko z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron, lecz także z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych powyżej kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem w zaskarżonej decyzji nie można dopatrzyć się naruszenia prawa, przynajmniej w stopniu uzasadniającym uchylenie tej decyzji.

Zaskarżoną decyzją Urząd Patentowy w oparciu o art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 w zw. z art. 315 ust. 1 i 2 P.w.p. oddalił wniosek S. S.A. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy 3 IN 1.

Zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 P.w.p. prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych rejestracją w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat chyba, że istnieją ważne powody jego nieużywania.

Decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy Urząd Patentowy wydaje na wniosek osoby, która ma w tym interes prawny (ust. 2 cyt. art.).

Obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego (ust. 6 ww. przepisu).

W świetle powyższych regulacji uznać należy, że pierwszą przesłanką podlegającą badaniu przez organ, po otrzymaniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego, jest istnienie po stronie wnioskującej interesu prawnego do wystąpienia ze stosownym wnioskiem. Organ jest zatem zobligowany do ustalenia, czy żądanie pochodzi od podmiotu legitymującego się przymiotem strony, tzn. czy podmiot ów legitymuje się w tym postępowaniu interesem prawnym. Jeżeli żądanie zostało wysunięte przez podmiot niebędący stroną, organ nie może rozpatrywać sprawy co do istoty.

W przedmiotowej sprawie, wobec zarzutów sformułowanych w skardze, na wstępie należało rozstrzygnąć czy wymóg określony w art. 169 ust. 2 P.w.p., a odnoszący się do posiadania interesu prawnego przez podmiot pragnący wystąpić z wnioskiem o wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy, jest zgodny z prawem wspólnotowym tj. Pierwszą Dyrektywą Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. U. UE 89.40.1).

W ocenie Sądu niezgodność w określonym powyżej zakresie nie występuje, co zasadnie przyjął w uzasadnieniu decyzji organ, a zatem brak było podstaw do skierowania pytania prejudycjalnego do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowane jest już stanowisko, że nie ma żądnych przesłanek prawnych, aby na podstawie ustawy Prawo własności przemysłowej pojęciu interesu prawnego przypisywać dla potrzeb postępowania administracyjnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej, odmienną treść, niż ma ono na gruncie Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że interesem prawnym w rozumieniu ww. ustawy jest interes prawny, o którym mowa w art. 28 kpa (por. np. wyrok NSA z dnia 17 lipca 2003 r., sygn. akt II SA 1165/02 nie publ.).

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie panuje nadto zbieżność poglądów co do tego, że interes prawny powinien znajdować oparcie w przepisach prawa materialnego. W orzecznictwie podkreśla się, że podstawę legitymacji procesowej strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Tak więc istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego – taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Może to być norma należąca do każdej gałęzi prawa, a więc nie tylko do prawa administracyjnego. Interes prawny nie może być jednak wyprowadzany z samego tylko faktu istnienia jakiegoś aktu prawnego, czy istnienia jakiejś instytucji prawnej (por. wyrok NSA z dnia 17 lipca 2003 r. sygn. akt II SA 1165/02 nie publ.). Od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny. Podmiot posiadający interes faktyczny jest co prawda bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, ale nie może swego interesu poprzeć żadnym przepisem prawa powszechnie obowiązującego, mogącego stanowić podstawę żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji.

Istnienie interesu prawnego przesądza o tym, że dany podmiot może wystąpić w charakterze strony. Jak wskazuje się w doktrynie strona postępowania administracyjnego jest instytucją procesową, rozumianą jako zespół norm prawnych odnoszących się do sytuacji prawnej wyodrębnionej ze względu na jej doniosłość społeczną lub prawną (por. B. Adamiak /w:/ B. Adamiak, J. Borkowski, Postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 2003). W tym zespole norm prawnych będą m. in. zmienne, ze swej natury, normy prawa materialnego, gdy poddają one niektóre sprawy władczej, decyzyjnej regulacji przez administrację publiczną.

Powyższe oznacza, że interes prawny, mający oparcie w normie prawa materialnego, określa kto może być stroną postępowania, a więc ma odniesienie do kwestii proceduralnych. Sąd podziela zatem pogląd wyrażony w orzeczeniu WSA z dnia 12 lipca 2006 (sygn. akt VI SA/Wa 704/06, nie publ.), zgodnie z którym, "brak interesu prawnego (stwierdzenie braku tego interesu na gruncie prawa materialnego), jeżeli takie ustalenie przyjmie organ jako podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, stanowi kategorię procesową i bez znaczenia jest, że interesu tego wymaga norma prawa materialnego – art. 169 ust. 2 P.w.p. Na prawo procesowe składają się bowiem normy Kpa i te przepisy prawa materialnego, które regulują kwestie procesowe. Niezdefiniowanie pojęcia interesu prawnego na gruncie P.w.p. prowadzi do konieczności zastosowania wprost przepisu art. 28 kpa". Wbrew zarzutom strony skarżącej nie jest to pogląd odosobniony, albowiem podobne stanowisko zajął WSA w wyroku z dnia 20 marca 2007 r. (sygn. akt VI SA/Wa 1998/06, nie publ.).

Za takim rozumieniem powyższej instytucji przemawia także dotychczasowe orzecznictwo NSA i WSA w Warszawie, o czym będzie mowa poniżej.

W motywach powołanej wcześniej Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 21 grudnia 1988 r., podkreśla się, że nie wydaje się konieczne podejmowanie procesu zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie znaków towarowych w pełnym zakresie (motyw 3 preambuły cyt. dyrektywy). Państwom Członkowskim pozostawia się swobodę ustalania przepisów proceduralnych dotyczących rejestracji, wygaśnięcia i nieważności znaków towarowych nabytych przez rejestrację (motyw 5 preambuły cyt. Dyrektywy). W wyroku z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie C-246/05 Armin Häupl przeciwko Lidl Stiftung & Co. KG, Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że ze wskazanych powyżej motywów dyrektywy wynika, iż nie dokonuje ona harmonizacji aspektów proceduralnych rejestracji znaków towarowych.

Oznacza to, że dokonując implementacji powyższej Dyrektywy do polskiego porządku prawnego ustawodawca był uprawniony do samodzielnej regulacji na gruncie ustawy – Prawo własności przemysłowej kwestii proceduralnych, w tym także kwestii interesu prawnego.

O tym, że kwestia legitymacji do wystąpienia czy to z wnioskiem, czy też z powództwem o wygaszenie prawa do znaku jest pozostawiona ustawodastwom krajowym świadczy to, iż omawiany aspekt proceduralny jest różnie regulowany w aktach prawnych Państw Członkowskich. I tak np. zgodnie z prawem duńskim do wniesienia powództwa uprawniony jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Prawo szwedzkie określa, że do wystąpienia z powództwem uprawniony jest każdy, czyje prawo jest naruszone przez rejestrację nieużywanego znaku, a także właściwy urząd oraz zrzeszenie przedsiębiorców, których dotyczy sprawa wygaszenia. Zgodnie z ustawodawstwem austriackim z wnioskiem o wygaszenie może wystąpić każdy, nawet podmiot niemający interesu faktycznego w wygaszeniu znaku, natomiast prawo francuskie możliwość dochodzenia wygaszenia z powodu nieużywania przewiduje dla osoby zainteresowanej.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że w literaturze przedmiotu zgodnie i konsekwentnie podkreśla się obowiązek badania interesu prawnego w przypadku wystąpienia z wnioskiem o wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy, natomiast w Studium z prawa polskiego na tle prawnoporównawczym "Obowiązek używania znaku towarowego" (Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2007) M. Trzebiatowski wprost sformułował tezę, iż " nie powinno być natomiast wątpliwości co do zgodności z prawem wspólnotowym wymogu wykazania interesu prawnego przez osobę wnioskującą o wygaszenie nieużywanego znaku". Również w dotychczasowym orzecznictwie przesłanka interesu prawnego jest rozważana w pierwszej kolejności i to zarówno w sprawach dotyczących unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, jak i stwierdzenia wygaśnięcia takiego prawa. Zarówno NSA, jak i WSA w Warszawie stoi konsekwentnie na stanowisku, że tylko podmioty legitymujące się interesem prawnym mogą wystąpić z wnioskiem o unieważnienie bądź stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy. Przyjąć zatem należy, że dotychczasowe orzecznictwo uznaje zgodność przepisów ustawy – Prawo własności przemysłowej z prawem wspólnotowym – Pierwszą Dyrektywą Rady z dnia 21 grudnia 1988 r.

Reasumując – zdaniem Sądu – ocena Urzędu Patentowego, że wykazywanie interesu prawnego jest zgodne z cyt. Dyrektywą jest prawidłowa i Sąd ze wskazanych wyżej względów w pełni ją podziela.

Wobec zajęcia takiego stanowiska przez Urząd, był on zobowiązany do zbadania czy skarżący legitymuje się interesem prawnym uprawniającym go do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego do znaku towarowego słowno-graficznego 3 IN 1.

Nawiązując do wcześniejszych rozważań dotyczących interesu prawnego dodać należy, że interes prawny musi być interesem indywidualnym strony, a więc dotyczyć jej bezpośrednio. Pomiędzy sytuacją prawną podmiotu, a przedmiotem postępowania musi istnieć – uzasadnione treścią normy prawa materialnego – realne, aktualne i rzeczywiste powiązanie, czyniące dany podmiot "zainteresowanym" tym postępowaniem. Nie jest legitymowany do wystąpienia w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony ten, kto uzasadnia swój interes prawny zdarzeniami i okolicznościami przewidywanymi (por. wyrok WSA z dnia 7 września 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1051/05 Lex nr 191888). Norma prawna decydująca o tym, czy określonemu podmiotowi będzie przysługiwało prawo strony, winna być normą konkretną, z której będą dla danego podmiotu wynikały określone prawa lub obowiązki, a zatem taką, którą można wskazać jako źródło interesu prawnego tego podmiotu.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się – co do zasady - że źródłem interesu prawnego w przypadku znaków towarowych mogą być normy prawne, gwarantujące swobodne prowadzenie działalności gospodarczej (art. 20, 22 Konstytucji RP, art. 6 i 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej – Dz. U. Nr 173, poz. 1807, ze zm.).

Czyni się jednakże założenie, że normy te mogą być źródłem interesu prawnego tylko wówczas, gdy cudzy znak towarowy przeszkadza wnioskodawcy w prowadzeniu działalności gospodarczej. Jak określa się to w orzecznictwie i literaturze przedmiotu może to mieć miejsce wtedy, gdy dany podmiot otrzymał np. list ostrzegawczy z żądaniem zaniechania naruszania prawa do zarejestrowanego znaku, bądź też gdy przeciwko podmiotowi wytoczone zostało powództwo cywilne albo gdy odmawia się mu przyznania prawa ochronnego z powodu kolizji zgłaszanego przez niego znaku ze znakiem wcześniejszym. Jednocześnie przyjmuje się, że z faktu konkurowania na rynku nie wynika interes prawny do pozbawienia konkurenta należnego mu prawa z rejestracji znaku towarowego, ani też do żądania wygaszenia konkurentom należnego mu prawa (por. wyrok WSA z dnia 8 marca 2004 r., sygn. akt 6 II SA 1235/02, nie publ., wyrok z dnia 30 marca 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 2048/05, Lex nr 197261, wyrok z dnia 7 września 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 1051/05, Lex 191888).

W rozpoznawanej sprawie skarżący, opierając swój interes prawny na przepisach gwarantujących swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, nie wykazał dostatecznie, aby sporny znak towarowy był aktualnie i rzeczywiście przeszkodą w używaniu przez niego podobnego znaku do oznaczania jego towarów.

Nie udowodnił zatem, że znak ten ograniczał go w jakikolwiek sposób w prowadzeniu działalności gospodarczej lub wpływał negatywnie na jego sytuację prawną. Dowodem takim nie może być bowiem korespondencja jaka toczyła się między uprawnionym ze spornego znaku a skarżącym. W korespondencji tej, stanowiącej odpowiedź na żądania skarżącego kierowane do uprawnionego ze znaku towarowego, uprawniony powołuje się jedynie na przysługujące mu prawa z rejestracji znaku towarowego 3 IN 1, odwołując się jednocześnie do obowiązujących w tym zakresie zasad prawnych. Nie formułuje jednak pod adresem skarżącego żadnych roszczeń, ani też nie żąda zaprzestania korzystania ze znaku podobnego. Pisma te zatem w żaden sposób nie oddziaływują na sytuację prawną i gospodarczą skarżącego.

Z określenia, że "to właśnie uprawniony z rejestracji znaku towarowego może domagać się zaniechania używania znaku towarowego przez inny podmiot", nie można wywodzić aktualnej i rzeczywistej przeszkody w używaniu przez skarżącego jego oznaczenia, jak również sugestii podjęcia kroków prawnych przeciwko niemu. Powyższe stwierdzenie odnosi się jedynie do pozycji uprawnionego w świetle obowiązujących przepisów prawnych.

W orzecznictwie przyjmuje się, że zarejestrowany znak towarowy nie jest aktualną i rzeczywistą przeszkodą w używaniu znaku podobnego. Dla wykazania interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy nie wystarczy powoływanie się na fakt wprowadzenia do obrotu produktów tego samego rodzaju, co produkty oznaczone spornym znakiem. Prawo do prowadzenia działalności gospodarczej nie koliduje z prawem ochronnym na znak towarowy, przysługującym innemu podmiotowi (por. wyrok NSA z dnia 25 października 2006 r., sygn. akt II GSK 163/06).

W świetle powyższego uznać należy za zasadne stanowisko organu, odmawiające uznania istnienia po stronie skarżącej interesu prawnego, uprawniającego do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego do znaku towarowego 3 IN 1.

Po dojściu do takich konkluzji organ nie powinien przystępować do badania merytorycznej zasadności wniosku, albowiem jest to możliwe jedynie wówczas – na co wskazano wcześniej – gdy stosowny wniosek składa legitymowany podmiot. Poczynione w tym zakresie ustalenia organu i przyjęcie, że uprawniony używał spornego znaku w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 P.w.p. pozostaje jednak bez wpływu na wynik sprawy, wobec treści podjętego w niej rozstrzygnięcia. W tym stanie rzeczy nie zachodzi konieczność odnoszenia się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów postępowania, w tym zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, albowiem nawet w sytuacji, gdyby doszło do naruszenia przepisów postępowania podanych w skardze, to uchybienia te pozostają bez wpływu na wynik sprawy.

Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia art. 8 kpa należy wskazać, że Sąd ocenia legalność decyzji administracyjnej w postaci, która pozwala na dokonanie takiej oceny. Jest nią decyzja wraz z uzasadnieniem sporządzona na piśmie.

Decyzje Urzędu Patentowego zgodnie z art. 2559 P.w.p. podlegają wprawdzie co do zasady bezpośrednio po przeprowadzeniu rozprawy ogłoszeniu, lecz ta forma decyzji z oczywistych względów nie może być przez Sąd oceniana. W tym stanie rzeczy niemożliwe jest odniesienie się do zarzutu sprzeczności pomiędzy ustnym a pisemnym uzasadnieniem decyzji.

W nawiązaniu do stanowiska skarżącego, że organ wobec uznania braku po jego stronie interesu prawnego, nie powinien oddalać wniosku, zasadnym jest wskazanie, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie istnieje rozbieżność w zakresie formy rozstrzygnięcia przy stwierdzeniu braku interesu prawnego. Część przedstawicieli doktryny i praktyki uważa, że w takiej sytuacji należy wydać decyzję odmowną z przyczyn formalnych, część natomiast stoi na stanowisku, że organ powinien wówczas wydać decyzję o umorzeniu postępowania.

Należy jednak wyraźnie podkreślić, że niezależnie od treści rozstrzygnięcia organu w niniejszej sprawie (decyzja oddalająca wniosek, czy też decyzja o umorzeniu postępowania), wywoływałoby ono tożsame skutki prawne dla strony skarżącej.

Mając wszystkie powyższe względy na uwadze Sąd na zasadzie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.