Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędzia WSA Iwona Wiesner, Protokolant Specjalista Beata Mahlhofer, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2014 r. przy udziale sprawy ze skargi "A" S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie obrotu alkoholami (cofnięcia zezwolenia) 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 740 zł (słownie: siedemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją nr [...] z [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. nr [... ] z [... ]r.

W podstawie prawnej organ powołał art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 267), art. 18 ust. 10 pkt 2 oraz art. 18 ust. 7 pkt 6 ustawy z 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2012r. poz. 1356 z późn. zm.)

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Decyzją nr [... ] z [...] r.Przeydent Miasta K. postanowił cofnąć zezwolenia wydane dla "A" Spółka Akcyjna:

1) na sprzedaż napojów do 4.5% zawartości alkoholu oraz na piwo,

2) na sprzedaż napojów pow. 4.5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa),

3) na sprzedaż napojów powyżej 18% zawartości alkoholu,

w sklepie przy ul. [...] w [...] .

Rozstrzygnięcie to było wynikiem kontroli, jakie Wojewódzki Inspektorat Inspekcji Handlowej przeprowadził w "B" podlegające "A" S.A. K., ul. [...] . W trakcie kontroli stwierdzono, że na stronie "B" oferowano między innymi 986 asortymentów napojów alkoholowych. WIIH (przez inspektora WIIH pozorującego nabywcę) dokonał zakupu kontrolowanego 2 napojów alkoholowych. Kupujący złożył zamówienie i zakupił alkohol przez Internet. W dniu [...]r. (zgodnie ze złożonym zamówieniem) zamówiony alkohol dostarczono do siedziby Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K. .

W związku z transakcją kupującemu wręczono paragon fiskalny wydany w toku zakupu kontrolowanego dokonanego [...].

Pismem z [...]. WIIH w K. przekazał Prezydentowi Miasta K. pismo Inspekcji do Prokuratury Rejonowej K. informujące o wynikach przeprowadzonej kontroli w "B" .

W związku z opisanym stanem faktycznym [...] r. zostało z urzędu wszczęte postępowanie w sprawie cofnięcia zezwoleń alkoholowych.

W dniu [...] r. do Urzędu Miasta K. wpłynęły pisma Prezesa Zarządu Spółki, w treści których Spółka podkreśla, że sklep internetowy nie jest miejscem sprzedaży, w rozumieniu art. 18 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, ale jedynie narzędziem, za pośrednictwem którego klient zamawia towary znajdujące się w ofercie sklepu prowadzonego przez Spółkę w K. przy ul. [...] . W ocenie Spółki towary, które sprzedawane są za pośrednictwem platformy "B" , zlokalizowane są w placówce posiadającej stosowne zezwolenia, co potwierdza paragon fiskalny dokumentujący transakcję. Natomiast dostawcy dowożą do klienta towar nabyty przez niego już uprzednio w prowadzonym przez Spółkę sklepie. Na poparcie swojego stanowiska Spółka przedstawiła ekspertyzę prawną pracowników naukowych Uniwersytetu Warszawskiego z 25 maja 2012r. oraz postanowienie z [...]. sygn. akt [...] Prokuratury Rejonowej K. , w którym Prokuratura odmawia wszczęcia postępowania dotyczącego naruszenia art. 43 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

W wyżej wymienionej ekspertyzie stwierdzono, że :

- przepis ustawy w wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie zawiera zakazu detalicznej sprzedaży wyrobów alkoholowych z zastosowaniem technologii składania zamówień przy pomocy środków komunikacji na odległość;

- jeśli w przepisach ww. ustawy nie ma wyraźnego zakazu detalicznej sprzedaży alkoholu z zastosowaniem technologii ewidencjonowania zamówień przy pomocy środków komunikacji na odległość, dokonywanej równolegle do sprzedaży tradycyjnej to takiego zakazu nie wolno domniemywać;

- skoro Spółka dysponuje ważnymi zezwoleniami na detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych w poszczególnych punktach sprzedaży (sklepach stacjonarnych), to wykorzystywanie przez nią platformy internetowej do zbierania zamówień na napoje alkoholowe jest legalne;

- ewidencjonowanie zamówień przy pomocy platformy internetowej przez punkt detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych nie stanowi naruszenia art. 96 ust. 1 oraz art. 18 ust. 7 pkt 6 ww. ustawy, gdyż przepisy te w ogóle nie odnoszą się do sposobu zbierania zamówień, a jedynie do miejsca zawierania umów sprzedaży napojów alkoholowych.

W toku postępowania Wojewódzki Inspektorat Inspekcji Handlowej w K. poinformował organ I instancji o postanowieniu z [...] r., sygn. akt [...]wydanym przez Prokuraturę Rejonową K. , odmawiającym wszczęcia dochodzenia. W piśmie tym WIIH stwierdził także, że nie podziela zasadności decyzji prokuratora, dlatego też 9 lipca 2012r skierował do Sądu Rejonowego dla K. w K. zażalenie na odmowę wszczęcia dochodzenia.

Wobec przedstawionej ekspertyzy organ I instancji zwrócił się do Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych pismem z [...]r. o wyrażenie stanowiska w tej sprawie.

Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych pismem z [...]. stwierdziła, że:

- ustawa wskazuje poszczególne rodzaje zezwoleń na prowadzenie sprzedaży określonych napojów alkoholowych i jest to katalog zamknięty, co oznacza, że organ zezwalający może udzielić tylko i wyłącznie zezwolenia przewidzianego w ustawie;

- dopuszczenie możliwości sprzedaży alkoholu za pośrednictwem Internetu w znacznym stopniu zwiększyłoby dostępność alkoholu, a przepis wprowadzający obowiązek ustalania limitu punktów, w których może być prowadzona sprzedaż alkoholu stałby się martwy;

- przepis art. 96 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zawiera zamknięty katalog punktów prowadzących detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych. Z powyższego wynika, że sprzedaż detaliczna napojów alkoholowych może być prowadzona wyłącznie we wskazanych ww. artykule stacjonarnych punktach sprzedaży;

- w myśl art. 18 ust. 7 pkt 6 ww. ustawy jednym z warunków sprzedaży napojów alkoholowych jest prowadzenie sprzedaży wyłącznie w miejscu określonym w zezwoleniu. W przypadku sprzedaży internetowej pojawia się problem miejsca sprzedaży;

- przepis art. 15 ust. 1 wspomnianej ustawy wprowadza wymóg przestrzegania zakazu sprzedaży napojów alkoholowych osobom nieletnim, nietrzeźwym oraz na kredyt i pod zastaw. W przypadku sprzedaży internetowej, powstaje problem w zakresie kontroli omawianego zjawiska.

Pełnomocnik Spółki [...]r. wniósł na podstawie art. 97 §1 pkt 4 Kpa o zawieszenie postępowania do czasu rozpoznania zażalenia Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w K. na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania karnego, co do którego sprawa toczyła się przed Sądem Rejonowym dla K. w K. . Jednocześnie wniósł, na podstawie art. 89 Kpa, o wyznaczenie rozprawy administracyjnej w celu przesłuchania świadka.

Decyzją nr [...] z [...] r . Prezydent Miasta K. cofnął zezwolenia wydane dla "A" S.A. na sprzedaż napojów do 4,5% zawartości alkoholu oraz piwo, na sprzedaż napojów pow. 4,5 % do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz na sprzedaż napojów pow. 18 % zawartości alkoholu.

Pismem z [...] . pełnomocnik Spółki złożył odwołanie od ww. decyzji. W ślad za odwołaniem pełnomocnik Spółki złożył pismo uzupełniające do niego poprzez przedłożenie odpisu postanowienia Sądu Rejonowego dla K. w K. .

Decyzją nr [...] z [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. orzekło o uchyleniu w całości zaskarżonej decyzji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu swej decyzji SKO zaleciło organowi I instancji załatwienie wniosku o zawieszenie postępowania w formie postanowienia.

W dniu [...] . organ wydał postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania w sprawie cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych wydanych dla "A" S.A. do czasu rozpatrzenia zażalenia Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K. na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania karnego, ponieważ wniosek o zawieszenie postępowania stał się bezprzedmiotowy.

Na to postanowienie pełnomocnik Spółki złożył zażalenie pismem z [...] r.

Przychylając się do wniosku pełnomocnika Spółki z dnia [...] . w sprawie wyznaczenia rozprawy administracyjnej w celu przesłuchania świadka organ dwukrotnie ( pismami z dnia [...] . oraz [...] br.) wzywał wskazanego we wniosku pełnomocnika strony, S. K. w charakterze świadka do złożenia zeznań. W obydwóch przypadkach wezwany nie mógł się stawić na przesłuchanie. W pierwszym przypadku powodem była opieka nad dzieckiem, a w drugim pobyt zagraniczny świadka.

Pismem z [...] . pełnomocnik strony wniósł o dopuszczenie dowodu z Protokołu Kontroli przeprowadzonej przez Miejską Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w K. 25 kwietnia 2013r. w sklepie spożywczym "A" w K. , przy ul. [...] , w zakresie przestrzegania zasad i warunków korzystania z zezwoleń na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych.

Postanowieniem z [...]. nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowiło utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania w sprawie cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych wydanych dla "A" S.A. do czasu rozpatrzenia zażalenia Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K. na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania karnego.

Wobec powyższego zawiadomieniem z [...]br. pełnomocnik strony został ponownie poinformowany o zakończeniu postępowania dowodowego prowadzonego w sprawie cofnięcia zezwoleń wydanych dla "A" S.A. i pouczony o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranych dowodów i materiałów pod rygorem wydania decyzji w oparciu o posiadany materiał dowodowy. Pomimo prawidłowego doręczenia zawiadomienia 1 lipca 2013r. strona nie skorzystała z jej prawa.

Decyzją [...]r. Prezydent Miasta K. orzekł o cofnięciu skarżącej wszystkich trzech ww. rodzajów zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych. Stanął bowiem na stanowisku, że w aktualnym stanie prawnym nie przewidziano zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Dokonywanie sprzedaży w ten sposób narusza postanowienia ustawy, to jest: art.18 ust. 7 pkt 6, art. 2 ust. 1, art. 96. Zdaniem organu Spółka prowadząc sprzedaż napojów alkoholowych za pośrednictwem Internetu (sklepu internetowego) prowadziła działalność wykraczającą poza zakres objęty zezwoleniem, naruszając w ten sposób określone ustawą warunki prowadzenia działalności regulowanej oraz ustawową zasadę dostępności alkoholu.

W myśl art. 18 ust. 1 wskazanej ustawy "sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży". Przywołana powyżej ustawa wskazuje poszczególne rodzaje zezwoleń na prowadzenie sprzedaży określonych napojów alkoholowych. Wymieniony w ustawie katalog ma charakter zamknięty, co oznacza, iż organ zezwalający może udzielić tylko i wyłącznie zezwolenia przewidzianego w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Takie stanowisko potwierdza orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten w wyroku z 14 kwietnia 2011r. sygn. akt II GSK 431/10 wyraźnie stwierdził: Jeśli ustawodawca nie przewidział prawnej możliwości sprzedaży alkoholu za pośrednictwem Internetu, to na gruncie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie dozwolił jej, ponieważ - co wynika z celu ustawy - nadrzędnym celem jest wychowanie w trzeźwości łącznie z przeciwdziałaniem alkoholizmowi. Za przeciwdziałanie alkoholizmowi nie może być uznana taka wykładnia art. 18 ww. ustawy, która rozszerzałaby enumeratywnie w nim wymieniony katalog zezwoleń na sprzedaż alkoholu

Przywołał konstytucyjną zasadę praworządności, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Oznacza to, że organ zezwalający nie ma formalnej możliwości udzielenia zezwolenia nieprzewidzianego przez obowiązujące przepisy. Podkreślił, iż "organ administracji publicznej nie działa w myśl zasady, co nie jest zabronione jest dozwolone " (por. Leszek Bielecki, glosa do wyroku NSA z 14 kwietnia 2011 r., II GSK 431/10).

Organ wskazał, że przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymieniają zasadę wolności działalności gospodarczej. Jednakże należy podkreślić, iż zasada wolności gospodarczej nie jest absolutna (por. Leszek Bielecki, glosa do wyroku NSA z dnia 14 kwietnia 2011 r., II GSK 431/10) i doznaje ograniczeń, które wynikają z przepisów szczególnych. W przedmiotowej kwestii tego rodzaju ograniczenia wynikają bezpośrednio z przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, która nakazuje podejmowanie działań, które ograniczają dostępność alkoholu.

Zdaniem organu w świetle tych regulacji nie ulega wątpliwości, że sprzedaż napojów alkoholowych za pośrednictwem Internetu stanowi jaskrawe zaprzeczenie opisanej zasady ograniczania dostępności alkoholu, bowiem oznacza w istocie upowszechnianie dostępności napojów alkoholowych.

Odnośnie przepisów unijnych, z których miałaby wynikać możliwość dopuszczenia w obrocie handlowym internetowej sprzedaży napojów alkoholowych zaznaczył, iż tzw. dyrektywa o handlu elektronicznym, tj. dyrektywa nr 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (Dz. U. UE L.2000.178.1: Dz. U. UE - sp. 13-25-399) nie ma zastosowania do sprzedaży napojów alkoholowych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 dyrektywy, celem ww. jest przyczynienie się do właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego przez zapewnienie swobodnego przepływu usług społeczeństwa informacyjnego między Państwami Członkowskimi. Z art. 2 ww. wynika, że "usługi społeczeństwa informacyjnego" są to usługi w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 98/34/WE zmienionej dyrektywą 98/48/WE, czyli usługi normalnie świadczone za wynagrodzeniem, na odległość, drogą elektroniczną, na indywidualne żądanie odbiorcy usługi. Powyższe wskazuje, iż przytoczona dyrektywa nie ma zastosowania w omawianej kwestii. Należy podkreślić, iż przepisy unijne dopuszczają stosowanie systemu zezwoleń oraz innego rodzaju ograniczeń w prawie państw członkowskich. W Dyrektywie 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym, która ustanawia ogólne ramy prawne, których założeniem jest likwidacja barier w prowadzeniu działalności usługowej na terytorium Unii Europejskiej znajdziemy np. następujący zapis: "Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, względy zdrowia publicznego, ochrony konsumentów, zdrowia zwierząt i środowiska miejskiego stanowią nadrzędny interes publiczny. Takie nadrzędne względy mogą uzasadniać stosowanie systemów zezwoleń i innych ograniczeń

Przepis art. 96 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zawiera zamknięty katalog punktów sprzedaży prowadzących detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych (z wyjątkiem piwa). Natomiast w myśl art. 18 ust. 7 pkt 6 tej ustawy, jednym z warunków sprzedaży napojów alkoholowych jest prowadzenie tej sprzedaży wyłącznie w miejscu określonym w zezwoleniu. Z powyższego wynika, iż sprzedaż detaliczna napojów alkoholowych może być prowadzona wyłącznie we wskazanych powyżej stacjonarnych punktach sprzedaży (spełniających dodatkowo przesłanki określone w innych przepisach ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz aktach prawa miejscowego).

Organ powołał się także na uregulowania Kodeksu cywilnego, dotyczące umowy sprzedaży. Wskazał, że zgodnie z treścią art. 535 Kodeksu cywilnego ( Dz. U. z 1964r., Nr 16 poz. 93) "przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę". Umowa sprzedaży lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, jednakże - w myśl art. 155 par. 2 k.c. - jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy. W przypadku napojów alkoholowych mamy niewątpliwie do czynienia z rzeczami oznaczonymi co do gatunku, co oznacza iż do zawarcia umowy tj. zrealizowania zarówno jej zobowiązującego jak i rozporządzającego charakteru, wymagane jest przeniesienie własności poprzez przeniesienie posiadania rzeczy. Innymi słowy umowa zostaje zawarta dopiero w czasie jak i miejscu przekazania towaru kupującemu. Należy ponadto pamiętać, iż w przypadku umowy sprzedaży świadczeniu sprzedającego odpowiada świadczenie kupującego i powinny one (co do zasady) następować jednocześnie. Skoro przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wymagają, aby sprzedaż napoju alkoholowego nastąpiła na terenie wyznaczonego punktu sprzedaży, to zarówno zaplata ceny jak i wydanie towaru powinno nastąpić we wskazanym miejscu.

W podsumowaniu organ stwierdził, że Spółka prowadząc sprzedaż napojów alkoholowych za pośrednictwem Internetu (sklepu internetowego) prowadziła działalność wykraczającą poza zakres objęty zezwoleniem, naruszając w ten sposób określone ustawą warunki prowadzenia tego rodzaju działalności regulowanej oraz ustawową zasadę ograniczania dostępności alkoholu. 

Od tego rozstrzygnięcia Spółka wniosła odwołanie.

Zarzuciła jej naruszenie:

1. przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a., polegające na niepodjęciu przez organ wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz zgromadzeniu i rozpatrzeniu materiału dowodowego w sposób wybiórczy,

- art. 75 § 1 k,p.a. , poprzez bezpodstawne pominięcie przez organ dowodów zgłaszanych przez stronę w szczególności dowodu z zeznań świadka S. K. oraz Protokołu Kontroli przeprowadzonej 25 kwietnia 2013 r. w sklepie "A" ,

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i sporządzenie wyłącznie ogólnikowego uzasadnienia decyzji, nieodpowiadającego wymogom określonym w w/w przepisie,

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. tj. art. 18 ust. 7 pkt. 6 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zw. z art. 75 pkt. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, poprzez ich błędną wykładnię i bezpodstawne przyjęcie, że poprzez sprzedaż napojów alkoholowych z zastosowaniem technologii składania zamówień przy pomocy środków komunikacji na odległość naruszany jest obowiązek prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych w miejscu wskazanym w zezwoleniu, podczas gdy żaden z przepisów ustawy nie zakazuje składania zamówień napojów alkoholowych w Internecie w przypadku posiadania przez przedsiębiorcę zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w danym punkcie sprzedaży.

Na tej podstawie strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego.

Zaskarżoną decyzją z [...]r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało zaskarżone rozstrzygnięcie Prezydenta Miasta K. w mocy.

W uzasadnieniu Kolegium stwierdziło, że katalog zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych na charakter zamknięty a wśród nich "ustawodawca nie przewidział kategorii zezwolenia na sprzedaż napojów przez internet (w sklepie internetowym)." Zdaniem Kolegium nie jest dopuszczalne dokonywanie wykładni rozszerzającej tych przepisów i wnioskowanie, że skoro ustawa nie zakazuje wprost sprzedaży internetowej napojów alkoholowych, to sprzedaż taka jest dozwolona. Powołując się na preambułę do ustawy o wychowaniu w trzeźwości ..., zwróciło uwagę, że ustawodawca uchwalając przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości miał na celu co do zasady ograniczenie dostępności alkoholu, a nie wprowadzenie ogólnej dostępności tych produktów. Natomiast potencjalne dopuszczenie sprzedaży w sklepach internetowych prowadziłoby do rozszerzenia zakresu dostępności tych napojów. Powołało się na wyrok NSA z 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt II GSK 431/10, gdzie Sąd ten uznał, że "Jeżeli ustawodawca nie przewidział prawnej możliwości sprzedaży alkoholu za pośrednictwem internetu, to na gruncie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie dozwolił jej, ponieważ to wynika z celu ustawy – nadrzędnym celem jest wychowanie w trzeźwości łącznie z przeciwdziałaniem alkoholizmowi. Za przeciwdziałanie alkoholizmowi nie może być uznana taka wykładnia art. 18 ww. ustawy, która rozszerzałaby enumeratywnie w nim wymieniony katalog zezwoleń na sprzedaż alkoholu." W ocenie Kolegium właśnie brak w ustawie jednoznacznego przyzwolenia na sprzedaż za pomocą internetu alkoholu, to nic innego jak ograniczanie jego dostępności. Z art. 18 ust.7 pkt 6 ustawy wywiódł, że ustawa o wychowaniu w trzeźwości wskazuje, że sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych prowadzi się w punktach sprzedaży (placówkach handlowych) i tylko tam, tzn. w ściśle określonym w zezwoleniu miejscu, a wymogi w zakresie lokalizacji takich punktów określa uchwała rady miejskiej. Zatem dopuszczenie sprzedaży napojów alkoholowych za pośrednictwem internetu prowadziłaby do naruszenia tych uregulowań. Ponadto w art. 96 ustawodawca zawarł również zamknięty katalog punktów bezpośredniej sprzedaży alkoholu i nie przewidział w niej innej formy handlu tymi napojami. Tymczasem, na co – zdaniem organu - jednoznacznie wskazuje zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, strona uchybiła temu obowiązkowi, umożliwiając zakup napojów alkoholowych nie tylko bezpośrednio w punkcie sprzedaży, ale także za pośrednictwem Internetu, tj. poza punktem sprzedaży wykazanym w zezwoleniu, co stanowi również naruszenie art. 96 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, a w istocie swej naruszenie warunków na jakich może być prowadzony obrót napojami alkoholowymi. W ocenie Kolegium nie doszło także do naruszenia przepisów postępowania.

Rozstrzygnięcie to stało się przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W skardze strona zarzuciła:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a., polegające na niepodjęciu przez organ wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz zgromadzeniu i rozpatrzeniu materiału dowodowego w sposób wybiórczy, polegające na rozpatrzeniu dowodów, opinii i stanowisk niekorzystnych dla strony, przy jednoczesnym pominięciu rozpatrzenia dowodów, opinii i stanowisk korzystnych – postanowienia Sądu Rejonowego dla K. w K. , Wydział XIV Karny z [...] r. do sygn. akt: [...] , postanowienia prokuratora Prokuratury Rejonowej K. w K. z [.. ]. r., sygn. akt: [...] o odmowie wszczęcia dochodzenia, pisma z [...] r. numer [...] Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, stanowiących dokumenty urzędowe, oraz Ekspertyzy Prawnej z [...] r. - w wyniku czego poczynione przez organ ustalenia faktyczne stanowiące podstawę rozstrzygnięcia miały charakter dowolny;

2. Naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 136 w zw. z art. 75 § 1 k,p.a., poprzez nieprzeprowadzenie postępowania w celu uzupełnienia dowodów wnioskowanych przez stronę bezpodstawnie pominiętych przez organ I instancji a to dowodu z zeznań świadka S. K. oraz Protokołu Kontroli przeprowadzonej 25 kwietnia 2013 r. w sklepie "A" mimo, iż miały one znaczenie dla wyjaśnienia sprawy,

3. Naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i sporządzenie uzasadnienia decyzji, nieodpowiadającego wymogom określonym w w/w przepisie, w szczególności niezawierającego wskazania dowodów, na których organ się oparł i przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,

4. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że Spółka prowadziła sprzedaż napojów alkoholowych za pośrednictwem Internetu, podczas gdy z analizy zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wyraźnie wynika, że napoje alkoholowe były jedynie zamawiane przez klientów poprzez stronę internetową Spółki, a następnie dostarczane do klientów za pośrednictwem dostawcy, natomiast zawarcie umowy sprzedaży odbywało się w Delikatesach "A" w K. ;

5. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art.96 w zw. z art. 18 ust. 7 pkt. 6 w zw. z art. 18 ust.10 pkt 2 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez ich błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że poprzez sprzedaż napojów alkoholowych z zastosowaniem technologii składania zamówień przy pomocy środków komunikacji na odległość naruszany jest obowiązek prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych w miejscu wskazanym w zezwoleniu, w wyniku czego organ błędnie ustalił, że wypełnione zostały przesłanki wynikające z art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy, uzasadniające cofnięcie zezwolenia, podczas gdy żaden z przepisów ustawy nie zakazuje możliwości składania zamówień napojów alkoholowych w Internecie w przypadku posiadania przez przedsiębiorcę zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w danym punkcie sprzedaży.

Na tej podstawie strona wniosła o:

1/ Uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji w całości i o umorzenie postępowania w sprawie;

2) zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Nadto sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 w/w ustawy z 30 sierpnia 2002 r.).

W ocenie Sądu orzekającego organy obu instancji dokonały błędnego ustalenia stanu faktycznego, co w konsekwencji skutkowało naruszeniem prawa materialnego, co zasadnie zarzuciła strona skarżąca w punktach 4.i 5. skargi.

U podstaw tego błędnego ustalenia leżało przyjęcie, że skarżąca dokonywała sprzedaży alkoholu przez internet "w sklepie internetowym" (decyzja organu I instancji, str. 8 akapit ostatni, decyzja organu II instancji, str. 2, akapit 2. od dołu strony).

Zdaniem Sądu orzekającego należy zaś odróżnić sytuację, gdy sklep istotnie jest "internetowy", tzn. działa jedynie wirtualnie i prowadzi działalność jedynie w sieci i dokonuje transakcji za jej pośrednictwem od sytuacji, gdy przedsiębiorca posiada realne, "stacjonarne" miejsce prowadzenia działalności, a w internecie jedynie prezentuje ofertę handlową (jak to jest w niniejszej sprawie) lub reklamuje swe wyroby lub usługi.

Tezę tę potwierdza powoływany przez organ wyrok NSA o sygn. akt II GSK 431/10 z 14 kwietnia 2011 r. Z jego uzasadnienia wynika bowiem, że wyrokiem tym NSA oddalił skargę kasacyjną od wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego oddalającego skargę na rozstrzygnięcie organu utrzymujące w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne, odmawiające wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w sytuacji, gdy ubiegał się o nie przedsiębiorca istotnie prowadzący sklep internetowy w podanym wyżej znaczeniu. W tej sprawie strona wystąpiła bowiem z wnioskiem o wydanie zezwolenia na punkt sprzedaży oznaczony jako "sklep internetowy "Sulimar.pl". Również Miejska Komisja Rozwiązywania Problemów alkoholowych, opiniująca wniosek, stwierdziła, że nie może ustosunkować się co do takiej formy sprzedaży, wskazanej przez przedsiębiorcę we wniosku.

Natomiast z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach rozpoznawanej sprawy wynika, że jej stan faktyczny jest zupełnie odmienny. Strona posiada bowiem placówkę stacjonarną, o wskazanej lokalizacji, w której posiada ważne zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. W internecie jedynie prezentuje swoją ofertę handlową, obejmującą wszystkie dostępne u niej towary, na co wskazuje fakt, że podczas zakupu kontrolowanego pracownicy WIIH zakupili nie tylko alkohol, ale także sok owocowy, kukurydzę i dwa rodzaje parówek. Zakup potwierdzony był paragonem fiskalnym, wystawionym w owej stacjonarnej placówce.

W uzasadnieniu swych rozstrzygnięć organy powołując się na art. 155 § 2 Kc twierdziły, że umowy sprzedaży w stanie faktycznym sprawy jako dotyczące rzeczy oznaczonych co do gatunku zawierane były w chwili wydania rzeczy i miejscu, gdzie to miało miejsce, a więc poza lokalem handlowym przedsiębiorcy, objętym udzielonymi zezwoleniami. Dlatego też w tym miejscy należy dokonać analizy przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących umowy sprzedaży.

Po pierwsze zauważyć przyjdzie, że poprzez publikację informacji co do posiadanego w sprzedaży asortymentu, sprzedający złożył w istocie ofertę zawarcia umowy sprzedaży w rozumieniu art. 543 Kc, znajdującym się w Tytule XI Kc – Sprzedaż, w myśl którego wystawienie rzeczy w miejscu sprzedaży na widok publiczny z oznaczeniem ceny uważa się za ofertę sprzedaży. Okoliczność, że platforma internetowa nie jest takim "miejscem sprzedaży" bo po prostu realnie nigdzie nie istnieje nie przesądza o tym, że informacja internetowa o dostępnym asortymencie traci charakter oferty skoro publikujący ją przedsiębiorca ma zamiar zawarcia umowy i ujawnił istotne jej warunki.

Zgodnie zaś z art. 66 § 1 Kc oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy.

W myśl art. 661 § 1 oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże składającego, jeżeli druga strona niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie.

Wreszcie w art. 70 § 1 Kc. wprowadza zasadę, że w razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w chwili otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane - w chwili przystąpienia przez drugą stronę do wykonania umowy.

§ 2. W razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w miejscu otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane albo oferta jest składana w postaci elektronicznej - w miejscu zamieszkania albo w siedzibie składającego ofertę w chwili zawarcia umowy.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć przyjdzie, że miejscem zawarcia umowy jest konkretny sklep zgodnie z treścią paragonu fiskalnego dokumentującego sprzedaż. Gdyby jednak powstały w tym zakresie wątpliwości miejsce zawarcia umowy należałoby określić z uwzględnieniem powyższych regulacji. Z nich wynika zaś, że – wbrew twierdzeniu organu – umowa sprzedaży zawarta jest w chwili złożenia zamówienia na określony asortyment i w siedzibie oferenta, przez co Sąd rozumie nie siedzibę "A" S. A., lecz siedzibę tej jej placówki, na którą udzielono zezwolenia na sprzedaż alkoholu i która realizuje takie zamówienie zgodnie z regulaminem Platformy "A" 24 (karta 183 akt administracyjnych), stanowiącym w punkcie 1.1, że w odniesieniu do alkoholu zawarcie umowy sprzedaży przy wykorzystaniu technologii składania zamówień na Platformie "A" 24 jest możliwe wyłącznie w sklepie posiadającym wymagane prawem zezwolenie i w jego zakresie, a zamówienia składane i ewidencjonowane na Platformie "A" 24 realizowane są z najbliższego sklepu. Nie było to zresztą wątpliwe także dla samych organów, które nie miały wątpliwości, że sprzedającym jest sklep spożywczy ul. [...]w K. , bo to on zrealizował zamówienie internetowe i zaewidencjonował tę transakcję – jako własną - w kasie fiskalnej. Jak zaś wynika z cytowanego Regulaminu, reguluje on zasady składania i ewidencjonowania Zamówień za pośrednictwem Platformy "A" 24 (...) a ilekroć w Regulaminie tym jest mowa o Platformie "A" 24 rozumie się przez to platformę internetową (...) służącą prezentacji towarów oferowanych przez sklepy oraz składaniu i ewidencjonowaniu zamówień.

Z uwagi na powyższe, Sąd nie podziela twierdzeń organu, jakoby do zawarcia umowy sprzedaży dochodziło w chwili i miejscu wydania napojów alkoholowych z uwagi na fakt, że są one jedynie rzeczami oznaczonymi co do gatunku, zatem dla przejścia prawa własności konieczne jest ich wydanie zgodnie z art. 155 § 2 Kc wprowadzającym zasadę, że jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy. Stawiając taką tezę organ pominął bowiem fakt, że przepis ten dotyczy umowy jedynie zobowiązującej, to jest sytuacji, gdy strony wyłączyły skutek rozporządzający umowy sprzedaży, który jest zasadą.

W myśl art. 535 § 1 Kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Owe dwa zobowiązania sprzedawcy i kupującego stanowią essentialia negotii umowy sprzedaży, co wskazuje, że ma ona charakter umowy konsensualnej, gdyż objęte jej treścią zobowiązania stron dochodzą do skutku mocą zgodnych oświadczeń stron umowy, a wydanie rzeczy czy też zapłata ceny są zdarzeniami będącymi wyłącznie przejawami jej wykonania.

Przechodząc do analizy stanu faktycznego sprawy i internetowej oferty sprzedaży alkoholu w kontekście przepisów ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2012, poz.1356) zauważyć przyjdzie, że - biorąc pod uwagę datę uchwalenia tej ustawy – kwestia ta z oczywistych względów nie jest w niej uregulowana wprost. Tak więc poszukując odpowiedzi na pytanie o prawną dopuszczalność metody sprzedaży przy użyciu technologii internetowej należy dokonać wykładni przepisów powołanej ustawy regulujących omawianą problematykę. Wynika z nich, że:

- Art. 96 ust. 1 sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych, zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, prowadzi się w punktach sprzedaży, którymi są:

1) sklepy branżowe ze sprzedażą napojów alkoholowych;

2) wydzielone stoiska - w samoobsługowych placówkach handlowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 200 m2;

3) pozostałe placówki samoobsługowe oraz inne placówki handlowe, w których sprzedawca prowadzi bezpośrednią sprzedaż napojów alkoholowych.

- art. 12 ust. 1. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży.

2. Rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.

- art. 18 ust. 1 sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej "organem zezwalającym".

2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy.

3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się oddzielnie na następujące rodzaje napojów alkoholowych:

1) do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo;

2) powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa);

3) powyżej 18% zawartości alkoholu.

7. Warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży jest:

1) posiadanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1;

2) wniesienie opłaty, o której mowa w art. 111;

3) zaopatrywanie się w napoje alkoholowe u producentów i przedsiębiorców posiadających odpowiednie zezwolenie na sprzedaż hurtową napojów alkoholowych;

4) w terminach do dnia 1 lutego, 1 czerwca, 1 października każdego roku kalendarzowego objętego zezwoleniem, okazanie przedsiębiorcy zaopatrującemu dany punkt sprzedaży napojów alkoholowych odpowiedniego dowodu potwierdzającego dokonanie opłaty, o której mowa w art. 111;

5) posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt sprzedaży;

6) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem tylko przez przedsiębiorcę w nim oznaczonego i wyłącznie w miejscu wymienionym w zezwoleniu;

7) zgłaszanie organowi zezwalającemu zmian stanu faktycznego i prawnego, w stosunku do danych zawartych w zezwoleniu, w terminie 14 dni od dnia powstania zmiany;

8) prowadzenie sprzedaży w punkcie sprzedaży spełniającym wymogi określone przez radę gminy, na podstawie art. 12 ust. 1 i 2;

9) przestrzeganie innych zasad i warunków określonych przepisami prawa.

Odnosząc cytowane przepisy zauważyć przyjdzie, że przyjęta przez skarżącą metoda marketingowa żadnego z powołanych przepisów nie narusza.

I tak:

- sprzedaży dokonano w punkcie sprzedaży (co wynika z powyżej analizy przepisów Kc, regulaminu Platformy "A" 24 i paragonu),

- punkt ten mieści się w limicie ustalonym w uchwale Rady Gminy i odpowiada ustalonym zasadom jego usytuowania (na co wskazuje postanowienie Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w K. z [...]r., pozytywnie opiniujące wniosek "A" S.A. w sprawie wydania zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych w sklepie przy ul. [...], albowiem – jak wynika z uzasadnienia postanowienia - na podstawie posiadanej dokumentacji stwierdzono, że punkt sprzedaży spełnia warunki wymagane tymi przepisami),

- punkt ten objęty jest zezwoleniami na handel wszystkimi rodzajami alkoholu.

Z powyższego wynika, że prowadząc działalność w sposób istniejący w stanie faktycznym sprawy Spółka w istocie nie naruszyła żadnego z przepisów wymienionej ustawy, co wskazuje na zasadność zarzutu naruszenia przez organ prawa materialnego, w szczególności przepisów powołanych w punkcie 5 skargi. Fakt, że – jak zauważył organ – podmiot wydający zezwolenie może wydać tylko takie zezwolenie, jakie jest przewidziane w przepisach ustawy, a nie przewiduje ona zezwolenia na handel internetowy, niczego w tej ocenie nie zamienia, jeśli wziąć pod uwagę, że – z jednej strony – skarżąca nie prowadziła sklepu internetowego w podanym wcześniej rozumieniu, lecz jedynie za jego pośrednictwem zbierała zamówienia a z drugiej – że prowadzona przez nią działalność mieści się w już udzielonym zezwoleniu, w tym także co do miejsca sprzedaży, o czym była mowa w poprzedniej części uzasadnienia, co wskazuje, że nie naruszyła warunków udzielonych zezwoleń.

Podobnie ocenił sprawę Prokurator Prokuratury Rejonowej w K. postanowieniem z [...] r. sygn. akt [....] odmawiając wszczęcia dochodzenia w sprawie prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych poprzez realizowanie zamówień przy pomocy środków komunikacji na odległość w delikatesach internetowych ""B" " wbrew zakazowi określonemu w ustawie o wychowaniu w trzeźwości..., tj. o przestępstwo z art. 43 ust.1 tej ustawy, który stanowi, że kto sprzedaje lub podaje napoje alkoholowe w wypadkach, kiedy jest to zabronione, albo bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom podlega grzywnie, z czego a contrario wynika, że w ocenie Prokuratora Spółka nie dokonywała sprzedaży napojów alkoholowych wbrew warunkom określonym w zezwoleniu, a pogląd ten podzielił Sąd Rejonowy dla K. w K. , gdy postanowieniem z [...] r. sygn. akt [...] utrzymał w mocy ww. postanowienie, zaskarżone przez Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K. z uwagi na brak znamion typu czynu zabronionego, określonego w art. 43 ust.1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

W tym zakresie Sąd orzekający uznał za usprawiedliwione zarzuty strony dotyczące wybiórczego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, albowiem w żaden sposób nie odniosły się one do powołanych wyżej dokumentów mimo, że strona wywodziła z nich korzystne dla siebie tezy. Przesądza to także o wadliwości rozstrzygnięć poprzez niepełne ich uzasadnienie, co narusza art. 107 § 3 k.p.a. Okoliczności te wskazują na zasadność zarzutów zawartych w punktach 1 i 3 skargi.

Odnosząc się do twierdzenia organów, jakoby taka działalność skarżącej stała w sprzeczności z celem ustawy, jakim jest ograniczenie dostępności do alkoholu Sąd stwierdza, że w jego ocenie twierdzenie to jest nieuprawnione. Zauważyć bowiem trzeba, że skarżący posiadał zezwolenia na handel różnymi rodzajami napojów alkoholowych w sklepie stacjonarnym (w odróżnieniu od sklepów internetowych, które ich nie posiadają), tak więc potencjalny klient nie musiał się uciekać do zamówienia go przez internet, lecz mógł po prostu udać się do sklepu. Co więcej, wcale nie musiał się korzystać sklepu prowadzonego przez skarżącą Spółkę. Sklepy oferujące alkohol są bowiem liczne, a wiele z nich prowadzi sprzedaż całodobową. Jeśli chodzi o sprzedaż alkoholu nieletnim, to prawdopodobieństwo sprzedaży alkoholu wbrew temu ograniczeniu jest w przypadku Spółki wręcz mniejsza, gdyż zakup wymaga podania danych osobowych, przez co możliwa jest identyfikacja nabywcy. Również osoba dostarczająca alkohol może żądać okazania przez odbiorcę towarów dokumentów pozwalających ustalić jego wiek. Co do sprzedaży osobom nietrzeźwym dostawca nie wydaje takiej osobie alkoholu (Regulamin Platformy "A" 24, punkt IV. 7 – karta 182 akt administracyjnych). Nadto wydaje się, że taka forma sprzedaży może wręcz przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa, gdyż eliminuje potrzebę udania się przez konsumenta do sklepu, w tym nocnego.

Natomiast zaniechanie przez organ przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka K. jest w ocenie Sądu prawidłowe. Zgodnie z art. 78 § 2 K.p.a. organ administracji publicznej może nie uwzględnić żądania strony (przeprowadzenia dowodu), które nie zostało zgłoszone w toku przeprowadzania dowodów lub w czasie rozprawy, jeżeli żądanie to dotyczy okoliczności już stwierdzonych innymi dowodami, chyba że mają one znaczenie dla sprawy.

Zauważyć trzeba, że organ dwukrotnie podjął próbę przesłuchania wnioskowanego świadka i dwukrotnie nie stawił się on na przesłuchanie, przy czym powodem w jednym przypadku była konieczność opieki nad dzieckiem a w drugim wyjazd zagraniczny. Sąd wyraża wobec tego pogląd, że organ nie ma obowiązku wstrzymywać się z zakończeniem postępowania do czasu, aż możliwe będzie przeprowadzenie wszystkich wnioskowanych dowodów o ile na podstawie materiału już zgormadzonego możliwe jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, gdyż założenie przeciwne praktycznie uniemożliwiałoby to ukończenie każdego postępowania. Natomiast na podstawie materiału już zgormadzonego (tj. bez zeznań świadka K. ) ustalenie stanu faktycznego było możliwe. Inną jest rzeczą, że organ uczynił to wadliwie.

Podsumowując powyższe wywody w ocenie Sądu organ błędnie ustalił stan faktyczny sprawy stwierdzając, że czynności podejmowane przez stronę stanowią umowy sprzedaży zawierane w ramach sklepu internetowego (str. 8 decyzji i instancji), podczas gdy internet służył jedynie prezentacji oferty towarowej i zbieraniu zamówień a sprzedaż była dokonywana w sklepie stacjonarnym. Fakt ten czyni uzasadnionym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, zawarty w punkcie 4 skargi.

Z uwagi na powyższe i fakt, że zaskarżona decyzja narusza zarówno przepisy prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, jak i przepisy postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, koniecznym stało się jej wyeliminowanie z obrotu prawnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia jest stwierdzenie, stosownie do art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania nastąpiło na podstawie art. 200 i 205 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) przy uwzględnieniu uiszczonego przez stronę skarżącą wpisu od skargi i faktu reprezentowania go przez pełnomocnika będącego adwokatem.