Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędzia NSA Janina Kosowska ( spr. ) Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 sierpnia 2006 r. sygn. akt VII SA/Wa 777/06 w sprawie ze skargi E.F. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 777/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. F. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], Nr [...], w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji oraz zasądził na rzecz skarżącej od organu odwoławczego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Przedstawiając stan faktyczny rozpoznanej sprawy, Sąd I instancji wskazał, iż Wojewoda M., po wszczęciu na wniosek T. W. postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty P. z dnia [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej T. F., zwanej dalej inwestorką, pozwolenia na budowę budynku usługowego na działce Nr [...] przy ul. [...] w P., decyzją z dnia [...], stwierdził jej nieważność. W uzasadnieniu wskazał, iż przedmiotowa decyzja wydana została z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane, gdyż organ administracji architektoniczno-budowlanej, przed jej wydaniem, nie dokonał określonych w tym przepisie sprawdzeń w zakresie zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, i zatwierdził projekt budowlany budynku, którego ściana z otworami okiennymi od strony granicy z działką sąsiednią Nr [...] zaprojektowana została w odległości mniejszej niż 4 m od granicy, co jest niezgodne z § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Po rozpoznaniu odwołania inwestorki od decyzji organu I instancji, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia [...], utrzymał przedmiotową decyzję w mocy. W uzasadnieniu wskazał, iż z projektu zagospodarowania terenu, stanowiącego załącznik do decyzji o pozwoleniu na budowę, wynika, iż sporny budynek ścianą z otworami okiennymi został posadowiony w odległości ok. 1,5 m od granicy działki sąsiedniej, co stanowi rażące naruszenie § 12 ust. 1 pkt 1 wskazanego w decyzji organu I instancji rozporządzenia Ministra Infrastruktury.

W skardze na decyzję organu odwoławczego, inwestorka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie od organu, z którego winy doszło do naruszenia prawa, kwoty 300.000 zł tytułem odszkodowania. Do pisma procesowego z dnia 21 lipca 2006 r., inwestorka załączyła zaświadczenie Burmistrza Miasta i Gminy P., z którego wynika, że działka Nr [...] stanowi fragment pasa drogowego ulicy gminnej.

W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko, wniósł o jej oddalenie.

W wyniku rozpoznania niniejszej sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż skarga, mimo, że inwestorka nie podniosła w niej żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do zaskarżonej decyzji, zasługuje na uwzględnienie. W toku dokonanej z urzędu kontroli jej legalności stwierdził bowiem, iż zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji, wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania, mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd I instancji wskazał, iż naczelnymi zasadami postępowania administracyjnego są, określone w art. 6 i 7 kpa, zasada praworządności oraz zasada prawdy obiektywnej. Zasady te nakładają na organy prowadzące postępowanie administracyjne obowiązek wszechstronnego zbadania sprawy, tak pod względem faktycznym, jak i prawnym. W myśl art. 77 § 1 kpa, organy administracji publicznej zobowiązane są również w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, co oznacza, że to na tych organach spoczywa obowiązek przeprowadzenia wszystkich dowodów niezbędnych do wyjaśnienia sprawy.

W ocenie Sądu I instancji, w niniejszej sprawie postępowanie administracyjne przeprowadzone zostało z istotnym naruszeniem powyższych zasad. Sąd ten zauważył, iż organy obu instancji nie poczyniły żadnych ustaleń co do charakteru działki sąsiadującej z działką inwestorki. Jeżeli natomiast działka ta nie jest działką budowlaną to nie dotyczą jej wymagania określone w § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, gdyż ograniczenia wynikające z tych przepisów dotyczą wyłącznie odległości budynku na działce budowlanej od granicy z sąsiednią działką budowlaną. Z zaświadczenia Burmistrza Miasta i Gminy P. z dnia [...] wynika natomiast, że działka Nr [...], na której zrealizowana została inwestycja, sąsiaduje z działką Nr [...], stanowiącą fragment pasa drogowego ulicy gminnej.

Sąd I instancji zauważył ponadto, iż postępowanie nieważnościowe jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego celem jest wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji obarczonej wadą kwalifikowaną. Stwierdzając nieważność decyzji, organ administracji publicznej powinien zatem wykazać ponad wszelką wątpliwość nie tylko, że doszło przy jej wydawaniu do naruszenia prawa, ale także, że naruszenie to ma charakter rażący. Postępowanie przeprowadzone w niniejszej sprawie nie wykazało natomiast, w ocenie Sądu, iż decyzja o pozwoleniu na budowę obarczona jest wadą tego rodzaju.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożyła, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, T. W.. Zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości, wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub ewentualnie o jego zmianę i oddalenie skargi oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Jako podstawy skargi kasacyjnej, skarżąca wskazała:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, polegającą na przyjęciu, że użyte w tym przepisie pojęcie "działka budowlana" nie obejmuje swoim zakresem działki gruntu położonej w pasie drogowym ulicy gminnej,

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 oraz art. 143 § 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania mającego wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, skarżąca podniosła, iż przepisy prawa budowlanego mimo, że posługują się pojęciem "działka budowlana", nie zawierają jego definicji legalnej. W konsekwencji stwierdziła, posiłkując się przy tym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 września 2001 r., sygn. akt: SK 11/00, oraz powołując się na zasady prawidłowej legislacji, że wobec braku definicji legalnej tego pojęcia w przepisach prawa budowlanego uzasadnione jest posłużenie się dla ustalenia jego znaczenia definicją legalną tego pojęcia określoną w przepisach prawa o zagospodarowaniu przestrzennym. Mając zaś na uwadze treść przytoczonego w skardze kasacyjnej art. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podniosła, iż o uznaniu danej działki gruntu za działkę budowlaną przesądza fakt jej odpowiedniej wielkości, cech geometrycznych oraz dostępu do drogi publicznej i odpowiedniej infrastruktury, tak aby spełniała ona wymogi dla realizacji na niej obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów. W świetle powyższego, stwierdziła natomiast, iż działka gruntu Nr [...] jest działką budowlaną w tym rozumieniu, a tym samym mają do niej zastosowanie przepisy § 12 ust. 1 i 2 powołanego rozporządzenia. Skoro natomiast fakt, że przedmiotowa działka leży w pasie drogowym jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, to nie ma potrzeby dokonywania w tym zakresie dalszych ustaleń przez organy administracyjne obydwu instancji. Podniosła, iż wskazane przepisy powołanego rozporządzenia, wprowadzają jasną regułę określającą minimalną odległość budynku od granicy działki. Jedyne odstępstwa od tej reguły wyznaczają przepisy § 13, 60, 271 i 273 powołanego rozporządzenia, które w niniejszej sprawie nie mają jednak zastosowania. Przepis art. 35 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane określa również w sposób jasny, iż przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ administracyjny sprawdza zgodność planu zagospodarowania działki z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. W konsekwencji, nieuwzględnienie przez organ administracyjny odległości, wskazanych w § 12 ust. 1 i 2 powołanego rozporządzenia, przy wydawaniu decyzji o pozwoleniu na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego, w którym określa się miejsce posadowienia budynku w odległości ok. 1,5 m od granicy działki, jest naruszeniem wskazanych wcześniej przepisów prawa, a z uwagi na jasne i konsekwentne ich brzmienie, naruszeniem o charakterze rażącym. Wskazała też, iż takie rozumienie zwrotu "rażące naruszenie prawa" jest zgodne z przytoczonym w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stanowiskiem przedstawicieli doktryny oraz linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Adminsiatrcyjnego.

Skarżąca dodała ponadto, iż w niniejszej sprawie Sąd I instancji naruszył również art. 141 § 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Posiłkując się wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. OSK 1468/04, stwierdziła, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest lakoniczne i niezrozumiałe. Po słowach "sąd zważył co następuje", Sąd skupia się bowiem w zasadzie przede wszystkim na wyjaśnieniu przyczyn wyjścia z kontrolą zaskarżonej decyzji poza merytoryczny zakres skargi. Wyjaśnienia zarzutów Sądu w stosunku do działań i ustaleń organów administracyjnych wydających kwestionowane decyzje ograniczają się natomiast wyłącznie do wskazania tych zarzutów bez poparcia ich jakimikolwiek argumentami.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli w sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania, wymienione w art. 183 § 2 powołanej ustawy, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, to Sąd rozpoznając sprawę związany jest granicami skargi. Związanie granicami skargi oznacza związanie podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej oraz jej wnioskiem.

Przed przystąpieniem do oceny podstaw kasacyjnych, na których oparta została skarga kasacyjna w niniejszej sprawie, na wstępie zauważyć należy, iż podstawą uchylenia przez Sąd I instancji decyzji organów administracji publicznej obu instancji było wprawdzie stwierdzone w toku kontroli ich legalności, mające istotny wpływ na wynik sprawy, naruszenie przepisów postępowania administracyjnego (art. 6, 7 i 77 § 1 kpa), przejawiające się w braku dokładnego wyjaśnienia jej stanu faktycznego, w szczególności w zakresie charakteru działki sąsiadującej z działką budowlaną inwestorki, jednakże co należy podkreślić o konieczności przeprowadzenia uzupełniającego postępowania wyjaśniającego w tym zakresie zadecydowała zaprezentowana przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykładnia § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). W konsekwencji, w warunkach niniejszej sprawy za zasadne uznać należy odniesienie się w pierwszej kolejności do podniesionego w podstawie kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię § 12 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia. Rozstrzygnięcie, czy podstawa oparta na tym zarzucie jest usprawiedliwiona, czy też nie, będzie miało bowiem decydujący wpływ na ocenę zasadności zarzutu naruszenia przepisów postępowania, opartego na założeniu, że dokonana przez Sąd I instancji wykładnia tego przepisu jest błędna.

Zgodnie z § 12 ust. 1 powołanego rozporządzenia, jeżeli z przepisów § 13, 60, 271 i 273 lub przepisów odrębnych nie wynikają inne wymagania, budynki na działce budowlanej sytuuje się od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości nie mniejszej niż: 1) 4 m – w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, 2) 3 m – w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy.

Zauważyć należy, iż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku można wysnuć tezę, zgodnie z którą w sytuacji, gdy budynek sytuuje się na działce gruntu sąsiadującej z działką, która leży w pasie drogowym, nie mają do jego usytuowania zastosowania przepisy § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia. Opierając się na tej tezie, Sąd I instancji uznał za zasadne przeprowadzenie przez organy administracji publicznej uzupełniającego postępowania wyjaśniającego w zakresie ustalenia przeznaczenia działki sąsiadującej z działką inwestorki.

Generalnie, stanowisko Sądu I instancji uznać należy w tym zakresie za prawidłowe. Wykazanie zasadności tak brzmiącej tezy wymaga jednak odmiennego od zaprezentowanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uzasadnienia.

Zauważyć należy, iż z treści § 12 ust. 1 powołanego rozporządzenia wynika, iż budynki na działce budowlanej sytuuje się w sposób określony w tym przepisie, jeżeli z przepisów § 13, 60, 271 i 273 lub przepisów odrębnych nie wynikają inne wymagania dotyczące ich usytuowania. Powyższe oznacza natomiast, że zastosowanie omawianego przepisu do określonego stanu faktycznego sprawy powinno być w każdym przypadku poprzedzone oceną, czy do obiektu budowlanego, którego dotyczy rozpoznawana sprawa, nie mają zastosowania takie odmienne wymagania. Wskazać należy, że wzmagania takie w stosunku do obiektów budowlanych sytuowanych przy drogach określają przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r., Nr 204, poz. 2086).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy z przedłożonego przez inwestorkę w toku postępowania sądowego zaświadczenia Burmistrza Miasta i Gminy P. z dnia [...] wynika, że jej działka sąsiaduje z działką stanowiącą fragment pasa drogowego ulicy gminnej, za słuszne uznać należy uchylenie decyzji organów administracji publicznej w celu jednoznacznego ustalenia przeznaczenia tej działki i w zależności od poczynionych ustaleń w tym zakresie ponownego rozważenia przez te organy, czy poddana kontroli w trybie nadzoru decyzja zatwierdzająca projekt budowlany, w którym przyjęte zostały określone rozwiązania co do usytuowania budynku usługowego, i udzielająca pozwolenia na jego budowę może być w tych warunkach uznana za wydaną z rażącym naruszeniem prawa.

Odnosząc się do zaprezentowanych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozważań skarżącej dotyczących interpretacji § 12 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia, stwierdzić natomiast należy, iż z uwagi na brak definicji legalnej użytego w tym przepisie pojęcia "działka budowlana", zarówno w powołanym rozporządzeniu, jak i w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016 ze zm.), zawierającej delegację do wydania przedmiotowego aktu wykonawczego, dopuszczalne jest posłużenie się dla ustalenia jego znaczenia definicjami tego pojęcia przyjętymi w innych aktach prawnych zawierających regulacje o charakterze publicznoprawnym. Zauważyć należy, iż pojęcie to zdefiniowane zostało w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz w art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 ze zm.). Mając zaś na uwadze przyjęty na gruncie tych aktów prawnych zakres znaczenia tego pojęcia, przyjąć można, że "działka budowlana" w rozumieniu § 12 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia to każda działka gruntu, na której możliwa jest realizacja obiektu budowlanego, zgodnie z wymogami wynikającymi z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Zauważyć jednak należy, iż dokonując oceny zgodności usytuowania budynku z wymogami określonymi w tym przepisie w każdym przypadku należy mieć na uwadze indywidualne warunki rozpoznawanej sprawy. Zasadniczo przepis ten rozumieć bowiem należy zgodnie z jego praktycznym przeznaczeniem i intencją normodawcy. Wskazać należy, iż w wyroku z dnia 13 stycznia 2006 r., sygn. akt II OSK 1275/05, Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, iż ograniczenia wynikające z tego przepisu podyktowane są przesłankami dwojakiej natury. Po pierwsze, otwory okienne lub drzwiowe w ścianie budynku usytuowanej w odległości mniejszej od 4 m od granicy działki, naruszałyby intymność i spokój właściciela sąsiedniej działki. Po drugie zaś, ograniczenia te wynikają z bezpieczeństwa pożarowego i zagrożenia z tym związanego dla obiektów budowlanych znajdujących się na sąsiedniej działce. W konsekwencji, stwierdzić należy, iż przeznaczenie sąsiadującej działki budowlanej, a tym samym istniejący lub też możliwy sposób jej zabudowy, ma w każdym przypadku istotne znaczenie dla oceny, czy planowane usytuowanie budynku na działce budowlanej jest w warunkach określonej sprawy dopuszczalne, ewentualnie, czy usytuowanie na działce już istniejącego budynku można uznać za rażąco sprzeczne z tym przepisem.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż wbrew zarzutom skargi kasacyjnej ustalenie charakteru działki sąsiadującej z działką inwestorki ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W konsekwencji, zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 oraz art. 141 § 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że w warunkach niniejszej sprawy istniały przesłanki do uchylenia decyzji organów administracji publicznej uznać należy za chybiony.

Zauważyć jednocześnie należy, iż zarzut naruszenia wskazanych przepisów postępowania nie mógłby być też generalnie uwzględniony z przyczyn formalnych. Zarzut naruszenia pierwszego z nich nie zawierał bowiem w istocie żadnego uzasadnienia. Wskazać natomiast należy, iż art. 145 § 1 pkt 1 powołanej ustawy wymienia trzy przesłanki uwzględnienia skargi, a mianowicie: lit. a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, lit. b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego oraz lit. c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ani w podstawie kasacyjnej ani w jej uzasadnieniu nie wskazano, o którą z wymienionych przesłanek chodzi skarżącej i w jaki sposób doszło do naruszenia statuującego ją przepisu. Naczelny Sąd Administracyjny, związany granicami skargi kasacyjnej, nie ma natomiast co do zasady możliwości dochodzenia we własnym zakresie, jaki był w tym zakresie zamiar skarżącej. W warunkach niniejszej sprawy, można byłoby wprawdzie przypuszczać, że skarżącej chodziło o art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) powołanej ustawy, lecz z przyczyn wskazanych wyżej zarzut ten i tak nie mógłby być uznany za usprawiedliwiony. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 powołanej ustawy, na wstępie zauważyć należy, iż w podstawie kasacyjnej przepis ten został błędnie oznaczony jako art. 143 § 4. Mając jednak na uwadze treść jej uzasadnienia uznać należy, że błąd ten jest jedynie skutkiem oczywistej omyłki. Wskazać należy, iż przepis ten określa elementy, jakie powinno zawierać uzasadnienie wyroku. Zgodnie też z tym przepisem, uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, a ponadto, jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji – wskazania co do dalszego postępowania. Stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie, uzasadnienie zaskarżonego wyroku, zawiera elementy określone w art. 141 § 4 powołanej ustawy. Sąd I instancji wyjaśnił w nim bowiem przyczyny uchylenia decyzji organów administracji publicznej. Zarzut braku wykazania przez te organy rażącego naruszenia prawa przez decyzję o pozwoleniu na budowę jest natomiast uzasadniony w kontekście wykazanego przez Sąd I instancji braku ustalenia charakteru działki sąsiadującej z działką budowlaną inwestorki. Zarzut ten nie może być zatem uznany za uzasadniony. Ponadto zauważyć należy, iż z uwagi na to, że czynność procesowa sporządzenia pisemnego uzasadnienia dokonywana jest już po rozstrzygnięciu sprawy, przyjmuje się, iż jako mająca wyłącznie sprawozdawczy charakter nie może sama przez się wpływać na rozstrzygnięcie sprawy. W konsekwencji, zarzut naruszenia wskazanego przepisu będzie skuteczny tylko wtedy, gdy połączony zostanie z innymi uchybieniami Sądu zaistniałymi na etapie rozpoznania skargi lub gdy wadliwość uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia jest tego rodzaju, że nie pozwala na kontrolę kasacyjną tego orzeczenia. W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z żadną z tych sytuacji.

Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.