drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Starosta, Uchylono zaskarżony wyrok, zobowiązano organ do rozpatrzenia wniosku oraz stwierdzono, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, I OSK 2807/15 - Wyrok NSA z 2017-06-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2807/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-06-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-09-14
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Agnieszka Miernik
Irena Kamińska /sprawozdawca/
Roman Ciąglewicz /przewodniczący/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Gd 50/15 - Wyrok WSA w Gdańsku z 2015-05-20
Skarżony organ
Starosta
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok, zobowiązano organ do rozpatrzenia wniosku oraz stwierdzono, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 782 art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Dz.U. 2013 poz 1414 art. 4 pkt 21a, art. 7a ust. 1 i 3 pkt3
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 maja 2015 r. sygn. akt II SAB/Gd 50/15 w sprawie ze skargi M.B. na bezczynność Starosty Kartuskiego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. zobowiązuje Starostę Kartuskiego do rozpoznania wniosku M.B. z dnia 10 grudnia 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku wraz z aktami sprawy; 3. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 4. zasądza od Starosty Kartuskiego na rzecz M.B. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 10 grudnia 2014 r. M.G. złożyła do Starosty Kartuskiego wniosek o udzielenie, w ramach dostępu do informacji publicznej, informacji dotyczących lokalizacji baz eksploatacyjnych przedsiębiorstw S. oraz U.

W odpowiedzi na powyższe Starosta Kartuski przekazał informację, że dane takie nie są gromadzone przez organ w żadnym rejestrze.

M.G. wniosła skargę na bezczynność Starosty Kartuskiego, zarzucając naruszenie art. 13 ust. 1, art. 13 ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm). przez jej nieudzielenie i wniosła o zobowiązanie Starosty do niezwłocznego udostępnienia żądanej informacji w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi, zobowiązanie Starosty do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie, wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 p.p.s.a w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. oraz zasądzenie kosztów postępowania. W przekonaniu skarżącej celowo wprowadzono ją w błąd, albowiem przedmiotowe dane muszą być gromadzone przez Starostę, gdyż ich wskazanie wymagane są do uzyskania pozwolenia na licencję przewoźnika drogowego.

Po złożeniu do Starosty skargi na czynności urzędnika udzielającego powyższej odpowiedzi skarżąca otrzymała informację, że przedmiotowe dane są w posiadaniu Starosty, jednak nie stanowią informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Starosta Kartuski wniósł o jej oddalenie wskazując, że żądane informacje nie zostały przesłane wnioskodawczyni, ponieważ nie stanowią informacji publicznej, organ nie pozostaje zatem w bezczynności. Stosownie do przepisów ustawy z 6 września o transporcie drogowym – art. 7a ust. 3 pkt 3 przedsiębiorca do wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego dołącza m.in. oświadczenie, że dysponuje bazą eksploatacyjną wraz ze wskazaniem adresu bazy, jeżeli adres ten jest inny niż adres wskazany zgodnie z ust. 2 (tj. inny niż adres siedziby przedsiębiorcy).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 maja 2015 r., II SAB/Gl 50/15 oddalił skargę.

Jak wyjaśnił Sąd pierwszej instancji, dostęp do informacji publicznej i zasady oraz tryb jej udostępnienia reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz 1198), dalej u.d.i.p. Zgodnie przepisem z art. 1 ust. 1 tej ustawy informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, która podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w przepisach u.d.i.p.

W przedmiotowej sprawie, w przekonaniu Sądu pierwszej instancji, żądane przez skarżącą dane nie stanowiły informacji publicznej.

WSA w Gdańsku wskazał, że zgodnie z treścią przepisu art. 7a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. DZ. U. z 2013 r. poz 1414) zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz licencji wspólnotowej udziela się na wniosek przedsiębiorcy złożony na piśmie lub w postaci dokumentu elektronicznego, za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2013 r. poz. 235), po uiszczeniu opłat, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 1 i 11. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana oraz zawieszenie lub cofnięcie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego następuje w drodze decyzji administracyjnej. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera m.in. oznaczenie przedsiębiorcy, jego adres i siedzibę albo miejsce zamieszkania. Do wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego dołącza się natomiast m.in. oświadczenie przedsiębiorcy, że dysponuje bazą eksploatacyjną wraz ze wskazaniem adresu bazy, jeżeli adres ten jest inny niż adres wskazany zgodnie z ust. 2 pkt 1 (adres siedziby lub miejsce zamieszkania). Definicję bazy eksploatacyjnej zawiera przepis art. 4 pkt 21 a ustawy o transporcie drogowym.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarżąca domaga się ujawnienia treści oświadczenia złożonego Staroście Kartuskiemu przez podmioty wnioskujące o udzielenie zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego. Przywołał w związku z tym art. 6 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym udostępnieniu podlega informacja publiczna, którą w szczególności stanowi treść danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności:

- treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć,

- dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,

Dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 ww. ustawy jest natomiast treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

W rezultacie Sąd pierwszej instancji stwierdził, że informację publiczną stanowi treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a które na podstawie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia informacji, które mają charakter informacji publicznej.

W dalszej kolejności Sąd pierwszej instancji odróżnił dokumenty urzędowe od dokumentów prywatnych. Wskazał, że przymiot informacji publicznej posiadają dokumenty urzędowe organu (będące dowodem tego, co w nich urzędowo stwierdzono, zatwierdzono lub podano), wytworzone w ramach realizacji powierzonych mu zadań, a więc dokumenty powstałe w związku z prowadzeniem konkretnych spraw. Natomiast przymiotu informacji publicznej nie posiadają dokumenty prywatne, które podmiot prywatny kieruje do organu administracji publicznej. W rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej dokumenty prywatne nie stanowią informacji publicznej.

W przekonaniu Sądu pierwszej instancji, żądana przez skarżącą informacja o siedzibach baz transportowych dwóch firm wykonujących usługi transportowe, zawarta w załączniku do wniosku zawierającym oświadczenie przedsiębiorcy, stanowi dokument prywatny, które nie podlega udostępnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tej oceny nie mógł zdaniem WSA w Gdańsku zmieniać fakt, że Starosta Kartuski dysponuje powyższymi informacjami dla potrzeb prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej.

Dalej Sąd ten skonstatował, że skoro żądanych informacji, o których mowa we wniosku skarżącej, nie można zakwalifikować do kategorii informacji publicznej, w rozumieniu art. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to nie można też stwierdzić, że Starosta Kartuski pozostaje w bezczynności w zakresie ich udostępnienia lub wydania decyzji o odmowie ich udostępnienia. Z tego względu WSA w Gdańsku, stosując art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.

Skargę kasacyjną od całości powyższego wyroku wniosła M.G., wnosząc o jego uchylenie i zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie skargi w całości, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Gdańsku, oraz wniosła o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi M.G. postawiła zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, polegającą na przyjęciu, że kryterium wykluczającym określoną informację z zakresu pojęć "informacja o działalności organów władzy publicznej" i "informacja publiczna" jest wskazanie, iż za informację publiczną nie można uznać dokumentu, który nie ma charakteru urzędowego oraz ma charakter dokumentu prywatnego, a co za tym idzie informacji w nim zawarte nie mają charakteru informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zwrócono m.in. uwagę, że skarżąca w rzeczywistości pragnie uzyskać informację związaną odnośnie adresów baz eksploatacyjnych, które są w posiadaniu organu. Zaznaczyła, że określenie adresu tych baz ma znaczenie społeczne z uwagi na obowiązki wynikające z art. 4 pkt 21a ustawy o transporcie drogowym. Dodała też, że wnioskowane informacje mają znaczenie publiczne i są zbierane jako obowiązek władz publicznych, a zatem nie mogą być utożsamiane z informacjami prywatnymi, których władze publiczne nie zbierają i nie znajdują się w ich posiadaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Analizowana pod tym kątem skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwiony zarzut, jakkolwiek nie ze wszystkimi wywodami skargi kasacyjnej można się zgodzić.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Skarżąca kasacyjnie upatruje naruszenia tego przepisu w niezakwalifikowaniu żądanej informacji przez Sąd pierwszej instancji, jako dotyczącej działalności organów władzy publicznej. Art. 61 ust. 2 Konstytucji RP stanowi z kolei, że prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. Skarżąca kasacyjnie upatruje na tej podstawie swego prawa dostępu do dokumentów. Wreszcie art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że istota sprawy dotyczy tego, czy żądana informacja o lokalizacji baz eksploatacyjnych przedsiębiorstw transportowych stanowi informację publiczną podlegającą załatwieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, gdyż Sąd pierwszej instancji wadliwie ocenił stan faktyczny, przyjmując, że skarżąca żąda udostępnienia dokumentu prywatnego, gdy tymczasem jej wniosek dotyczy informacji, która z takiego dokumentu wynika, a nie samego dokumentu. A zatem odnosi się do treści dokumentu, a nie jego postaci. Przyjmuje się, uwzględniając art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, że dokumenty prywatne nie podlegają udostępnieniu w postaci, w jakiej są ujęte. Zapatrywanie to odnotował również Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku. Należy jednak podkreślić, że również dokumenty prywatne znajdujące się w posiadaniu organu mogą stanowić podstawę do sformułowania odpowiedzi na wniosek o informację publiczną, a zatem zawierać informacje podlegające udostępnieniu (por. wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2014 r., I OSK 3070/13; wyrok NSA z dnia 15 marca 2017 r., I OSK 1531/15). Kwestii tej Sąd pierwszej instancji jednak nie uwzględnił, ma zaś kluczowe znaczenie dla sprawy i w tym zakresie wywód skargi kasacyjnej jest zasadny.

Naczelny Sąd Administracyjny pragnie wyjaśnić, że w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych. Z przepisu tego wynika, że tylko w przypadku dokumentów urzędowych podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznej udostępnia je zarówno co do treści, jak i postaci w jakiej zostały utrwalone. W przypadku innych rodzajów nośników informacji publicznej, niż dokument urzędowy, podmiot zobowiązany nie ma obowiązku ich udostępniać, a jedynie zawartą w nich informację publiczną. W rezultacie, jak wskazano w literaturze i judykaturze, wnioskodawca nie ma prawa, wynikającego z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) przywołanej ustawy, do żądania zachowania określonej treści i postaci dokumentu prywatnego, może natomiast domagać się zawartej w nim informacji, jeżeli jest to informacja publiczna (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2016, s. 39; wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2014 r., I OSK 3070/13).

Definicję dokumentu urzędowego zawiera art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej – dokumentem tym jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Jak wskazuje się w literaturze, dokument prywatny różni się tym od dokumentu urzędowego, że nie pochodzi od organu publicznego i niczego w sposób urzędowy nie zaświadcza (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie..., s. 33).

Mając na uwadze powyższe przyjęto w orzecznictwie, że żądanie udostępnienia informacji publicznej przez udostępnienie dokumentu prywatnego w postaci, w jakiej został utrwalony, nie podlega uwzględnieniu na gruncie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W rezultacie skarga na bezczynność w udostępnieniu postaci dokumentu prywatnego podlega oddaleniu (por. wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2014 r., I OSK 2799/13).

Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, że od żądania udostępnienia postaci dokumentu prywatnego, choćby zawierającego informacje o sprawie publicznej, odróżnić należy żądanie udostępnienia konkretnej informacji publicznej, którą może zawierać także dokument prywatny. Trzeba bowiem zaznaczyć, że na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej ustawodawca nie zawęził katalogu informacji publicznej tylko do informacji zawartej w dokumentach urzędowych, lecz może ona wynikać lub być formułowana z każdego materiału znajdującego się w posiadaniu organu. Tym samym również dokumenty prywatne, jak każde inne źródła informacji będące w posiadaniu podmiotu wskazanego w art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, mogą stanowić podstawę do udzielenia informacji publicznej na sprecyzowany wniosek.

Powyższe rozróżnienie ma istotne znaczenie dla sprawy. M.G. we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. w ramach dostępu do informacji publicznej poprosiła o udzielenie jej informacji "gdzie zlokalizowane są Bazy eksploatacyjne firm: S., oraz S.". A zatem nie wnosiła o udostępnienie postaci dokumentu prywatnego, jakim istotnie jest wniosek o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego (wniosek podmiotu prywatnego jest bowiem dokumentem prywatnym – zob. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie..., s. 189), lecz o udostępnienie informacji, jaką posiada adresat wniosku (organ) w oparciu o treść złożonego do niego wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Skoro zatem skarżąca nie wnosiła o udostępnienie dokumentu prywatnego, to oparte na takiej kwalifikacji oddalenie skargi przez Sąd pierwszej instancji było niezasadne. Jednocześnie sprawia to, że norma powołanego w zarzucie skargi kasacyjnej art. 61 ust. 2 Konstytucji nie miała odniesienia do sprawy.

Kolejno należy zatem rozważyć, czy informacja o lokalizacji bazy eksploatacyjnej firmy wykonującej przewozy drogowe stanowi informację publiczną. Zgodnie z art. 4 pkt 21a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.), miejsce wyposażone w odpowiedni sprzęt techniczny i urządzenia techniczne umożliwiające prowadzenie działalności transportowej w sposób zorganizowany i ciągły, w skład której wchodzi co najmniej jeden z następujących elementów: miejsce postojowe, miejsce załadunku, rozładunku lub łączenia ładunków, miejsce konserwacji lub naprawy pojazdów. Zgodnie z art. 7a ust. 1 tej ustawy, zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz licencji wspólnotowej udziela się na wniosek przedsiębiorcy. Zgodnie z art. 7a ust. 3 pkt 3 wskazanej ustawy, do wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego dołącza się oświadczenie przedsiębiorcy, że dysponuje bazą eksploatacyjną wraz ze wskazaniem adresu bazy, jeżeli adres ten jest inny niż adres wskazany zgodnie z ust. 2 pkt 1. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany oraz zawieszenia lub cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego jest, w myśl art. 7 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy.

Mając na uwadze powyższe informacja o lokalizacji bez eksploatacyjnych przewoźnika drogowego stanowi element formalny wniosku o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, który podlega weryfikacji przez starostę w ramach wykonywania przez niego zadań publicznych, o których mowa w art. 61 ust. 1 Konstytucji. Prawidłowe wykonywanie przez starostę funkcji organu wydającego rzeczone zezwolenia stanowi sprawę publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś umożliwienie poznania lokalizacji zgłoszonych baz eksploatacyjnych pozwala na ocenę działania władzy publicznej w tym zakresie. Z tego względu wniosek M.G. z dnia 10 grudnia 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny uznał za obejmujący swoim zakresem informację publiczną, a co za tym idzie podlegającą załatwieniu w trybie tej ustawy. Czyniło to usprawiedliwionym w tej części zarzut skargi kasacyjnej.

W konsekwencji wyjaśnić należy, że w myśl art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Ustęp 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Jak wynika ze stanu faktycznego sprawy, Starosta Kartuski do dnia wydania wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny nie udostępnił wnioskodawczyni żądanej przez nią informacji, ani też nie wydał decyzji administracyjnej o odmowie jej udostępnienia. Z tych względów uznać należało, że dopuścił się bezczynności w załatwieniu wniosku M.G.

Mając na względzie, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, stosując art. 188 w zw. z art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę kasacyjną i skargę, uchylił zaskarżony wyrok i zobowiązał Starostę Kartuskiego do rozpoznania wniosku M.G. z dnia 10 grudnia 2014 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku wraz z aktami sprawy. W wykonaniu tego organ będzie miał obowiązek w zakreślonym terminie rozpatrzeć wskazany wniosek w trybie i na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 w zw. z art. 149 § 1a p.p.s.a. stwierdził, że bezczynność organu nie miała w sprawie miejsca z rażącym naruszeniem prawa, gdyż wynikła z usprawiedliwionych wątpliwości interpretacyjnych i kwalifikacyjnych, a Starosta Kartuski nie zbył wniosku M.G. milczeniem, jak też jego bezczynność nie nosi znamion celowego unikania realizacji prawa jednostki do informacji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 203 pkt 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt