Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 lipca 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak – Kubiak Sędziowie: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia del. WSA Iwona Niżnik - Dobosz (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Katarzyna Miller po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 lipca 2015 r. sygn. akt II SA/Łd 54/15 w sprawie ze skargi D. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 27 listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 15 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Łd 54/15 w sprawie ze skargi D.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 27 listopada 2014 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia, skargę oddalił.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia 27 listopada 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, po rozpatrzeniu odwołania D.M., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 267 z późn. – dalej jako: k.p.a.), art. 71 ust. 2 pkt 2, art. 84, art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1235 z późn. zm. – dalej jako: ustawa lub ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie), § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. z 2004 r. Nr 257, poz. 2573 z późn. zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływa na środowisko (Dz.U. z 2010 r. Nr 213, poz. 1397 z późn. zm.) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 8 lipca 2014 r. stwierdzającą brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na budowie zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z parkingiem podziemnym i usługami w parterze oraz infrastruktury technicznej i zagospodarowania terenu w [...] ul. [...].

Wskazano, że jak wynikało z akt sprawy, postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2009 r. organ I instancji odstąpił od obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji. Jednakże w toku kontroli międzyinstancyjnej organ II instancji uchylił postanowienie organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Następnie postanowieniem z dnia 22 lutego 2011 r. organ I instancji ustalił pełen zakres raportu oddziaływania na środowisko. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy, postanowieniem organu odwoławczego z dnia 3 października 2011 r. Z kolei postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2011 r. organ II instancji stwierdził nieważność postanowienia z dnia 29 czerwca 2009 r., zaś rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy po kontroli instancyjnej, postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2011 r. Z kolei na skutek zaskarżenia postanowienia z dnia 3 października 2011 r. WSA w Łodzi wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r. (sygn. akt II SA/Łd 1370/11) stwierdził nieważność zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego je postanowienia organu I instancji z dnia 22 lutego 2011 r. oraz uchylił postanowienie organu I instancji z dnia 21 kwietnia 2009 r. Następnie wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 r. NSA uchylił wyrok z dnia 16 lutego 2012 r. w pkt 2, co oznaczało, że postanowienie organu I instancji z dnia 21 kwietnia 2009 r. o odstąpieniu od obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko pozostawało w obrocie prawnym.

W konsekwencji powyższego, decyzją z dnia 8 lipca 2014 r. organ I instancji stwierdził brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedmiotowego przedsięwzięcia i określił środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Wskazano, że wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia nastąpiło po uwzględnieniu uwarunkowań, o których mowa w art. 63 ust. 1 ustawy, tj.:

- rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, które wiąże się z przekształceniem terenu wykorzystywanego obecnie w części jako parkingu dla samochodów osobowych i ciężarowych, a w części stanowiącym nieużytek porośnięty drzewami, krzewami i roślinnością ruderalną. Podkreślono przy tym, że w ramach inwestycji zaplanowana jest budowa czterech budynków o V kondygnacjach i czterech budynków o VII kondygnacjach oraz budowa drogi dojazdowej z ul. [...], przebiegającej bezpośrednio w sąsiedztwie działki, na której zlokalizowana jest Fabryka [...]. W czterech parterach budynków przewiduje się lokale przeznaczone pod usługi. Projekt przewiduje budowę podziemnych garaży w bryłach budynków mieszkalnych w ilości 1500 miejsc parkingowych. Dodano również, że ze względu na budowę parkingów powyżej 300 miejsc postojowych dla samochodów osobowych, inwestycja zakwalifikowana została do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Przedstawiona na mapie sytuacyjno-wysokościowej linia projektowanej zabudowy odsunięta została ponad 100m od koryta rzeki [...], przebiegającego na północ od terenu inwestycji. Ponadto zaznaczono, że działkę porastają liczne drzewa i krzewy przeznaczone do wycięcia, ze względu na kolizję z inwestycją;

- powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływania przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie. Wskazano przy tym, że w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia nie znajdują się inne instalacje, których funkcjonowanie mogłoby powodować kumulowanie się oddziaływań na poszczególne komponenty środowiska. Dodatkowo podkreślono, że funkcjonowanie osiedla mieszkaniowego nie będzie stanowić zagrożenia ponadnormatywnego oddziaływania na środowisko, ze względu na brak źródeł emisji zanieczyszczeń do powietrza, znaczących źródeł hałasu do otoczenia oraz brak ścieków technologicznych. Nadmieniono także, że planowana zabudowa projektowana jest w niekorzystnej lokalizacji, ze względu na sąsiedztwo Fabryki oraz w obszarze oddziaływania drogi krajowej Al. [...]. Ponadto jak wykazano w "Ocenie oddziaływania na klimat akustyczny na teren planowanej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej hałasu przemysłowego (Zakładów [...] S.A.) oraz hałasu komunikacyjnego" wykonanej w sierpniu 2007 r. i przedłożonej, jako dokument w sprawie, funkcjonowanie zakładów i ruch samochodowy powodują przekroczenia standardów akustycznych na terenie przyszłej zabudowy mieszkaniowej;

- wykorzystania zasobów naturalnych – jako że funkcjonowanie obiektu wiąże się z wykorzystaniem wody, gazu ziemnego, w fazie budowy wykorzystane zostaną woda, materiały budowlane stal, drewno budowlane, olej napędowy;

- emisji i występowania innych uciążliwości – w tym zakresie podkreślono, że faza budowy obiektów będzie związana z emisją hałasu do środowiska i niezorganizowaną emisją zanieczyszczeń do powietrza, wytworzeniem odpadów oraz koniecznością odprowadzenia wód opadowych z terenu budowy. W związku z powyższym w karcie informacyjnej przedsięwzięcia zaproponowano szereg rozwiązań ograniczających te oddziaływania. Dodano przy tym, że wytwórcą odpadów w fazie budowy obiektu będzie podmiot prowadzący prace budowlane, na którym ciąży obowiązek przestrzegania przepisów ustawy o odpadach;

- na etapie eksploatacji przedsięwzięcia wystąpi emisja: hałasu komunikacyjnego i hałasu związanego z pracą urządzeń takich jak: wentylacja garaży podziemnych. Zaznaczono przy tym, że jak wykazały obliczenia propagacji hałasu uwzględniające wszystkie zewnętrzne źródła hałasu, dotrzymane zostaną standardy akustyczne dla terenów stanowiących otoczenie terenu inwestycji, które podlegają ochronie akustycznej (teren zabudowy jednorodzinnej i teren ogrodów działkowych). Substancji do powietrza – emisja z wyrzutni spalin z garaży podziemnych oraz emisja niezorganizowana z pojazdów poruszających się po terenie. Ponadto jak wynika z przedstawionych obliczeń rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń, obiekt nie będzie źródłem ponadnormatywnego oddziaływania na środowisko i zachowane zostaną normy czystości powietrza określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. z 2010 r. Nr 16, poz. 87). Dodatkowo podano, że odprowadzanie ścieków sanitarnych i deszczowych z terenów utwardzonych nastąpi poprzez wykorzystanie miejskich sieci sanitarnej i deszczowej, na warunkach określonych przez gestora sieci. Nadmieniono przy tym, że wody opadowe, tzw. czyste mogą być wprowadzane bezpośrednio do gruntu, po stwierdzeniu dogodnych warunków gruntowo-wodnych. Z kolei ścieki z mycia powierzchni garaży podziemnych zostaną podczyszczone w separatorze substancji ropopochodnych zintegrowanym z osadnikiem, a ścieki wytwarzane w punktach gastronomicznych zostaną podczyszczone w separatorach tłuszczu. W odniesieniu zaś do emisji odpadów podano, że na wytwórcy odpadów ciąży obowiązek prowadzenia selektywnej zbiórki odpadów; odpady magazynowane będą w wyznaczonych miejscach i przekazywane przedsiębiorcom posiadającym wymagane w tym zakresie pozwolenia. Zaznaczono również, że sposób postępowania z wytwarzanymi odpadami opisany w karcie informacyjnej przedsięwzięcia był zgodny z przepisami ustawy o odpadach;

- usytuowanie przedsięwzięcia, z uwzględnieniem możliwego zagrożenia dla środowiska w szczególności przy istniejącym użytkowaniu terenu, zdolności samooczyszczenia się środowiska odnawiania się zasobów naturalnych, walorów przyrodniczych i krajobrazowych – uwzględniającym: obszary wodno-błotne oraz inne obszary o płytkim zaleganiu wód podziemnych. W tym zakresie wskazano, że z przedłożonej dokumentacji wynikało, iż przedsięwzięcie realizowane będzie poza miejscem występowania obszarów o płytkim zaleganiu wód podziemnych; obszary objęte ochroną, w tym strefy ochronne ujęć wód i obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych. Ponadto przedsięwzięcie realizowane będzie poza tymi obszarami; obszary wymagające specjalnej ochrony ze względu na występowanie gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrodniczych objętych ochroną, w tym obszary sieci Natura 2000 oraz pozostałe formy ochrony przyrody. Podkreślono, że obszar ten nie został objęty ochroną prawną ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 627). Najbliższy obszar Natura 2000 – [...][...] znajdował się w odległości ok. 5,4 km w linii prostej od inwestycji. Dodatkowo w sąsiedztwie inwestycji brak uzdrowisk lub obszarów ochrony uzdrowiskowej; obszary o krajobrazie mającym znaczenie historyczne, kulturowe lub archeologiczne. Nieruchomość, na której planowana jest zabudowa nie została także objęta ochroną prawną ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2003 r., poz. 1568);

- rodzaj i skalę możliwego oddziaływania rozważanego w odniesieniu do uwarunkowań wymienionych w pkt 1 i 2 art. 63, wynikającymi z: zasięgu oddziaływania – obszaru geograficznego i liczby ludności, na którą przedsięwzięcie może oddziaływać; podano, że jak wynika z treści karty informacyjnej przedsięwzięcia, zasięg przestrzenny oddziaływania przedmiotowego przedsięwzięcia ograniczać się będzie do najbliższego otoczenia; transgranicznego charakteru oddziaływania przedsięwzięcia na poszczególne elementy przyrodnicze; położenie obiektu przedsięwzięcia (centralna część kraju) wyklucza natomiast jego transgraniczne oddziaływanie na środowisko; wielkości i złożoności oddziaływania, z uwzględnieniem obciążenia istniejącej infrastruktury technicznej; informacje zawarte w przedłożonej karcie informacyjnej przedsięwzięcia pozwalały wykluczyć możliwość wystąpienia oddziaływań o znacznej wielkości lub złożoności i nie przewidywano, aby eksploatacja obiektów spowodowała znaczne obciążenia infrastruktury technicznej; prawdopodobieństwa oddziaływania; oddziaływania w fazie budowy będą związane z krótkotrwałą emisją hałasu do środowiska, emisją zanieczyszczeń do powietrza, wytwarzaniem odpadów. Podkreślono przy tym, że oddziaływanie obiektu w fazie jego eksploatacji nie spowoduje ponadnormatywnego oddziaływania na środowisko; przedsięwzięcie ze względu na charakter i skalę nie należy do przedsięwzięć mogących powodować ryzyko wystąpienia poważnej awarii, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 9 kwietnia 2002 r. w sprawie rodzajów i ilości substancji niebezpiecznych, których znajdowanie się w zakładzie decyduje o zaliczeniu go do zakładu o zwiększonym ryzyku albo zakładu o dużym ryzyku wystąpienia awarii przemysłowej (Dz.U. z 2002 r. Nr 58, poz. 535 z późn. zm.) nie zalicza się ono do zakładów stwarzających zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej.

Odwołanie od ww. decyzji wniosła D.M., domagając się jej uchylenia, jak również uchylenia postanowienia z dnia 21 kwietnia 2009 r. Odwołująca się zarzuciła naruszenie art. 63 ust. 1 ustawy oraz przepisów rozporządzenia z dnia 9 listopada 2004 r., jak i przepisów postępowania: art. 7, art. 11, art. 107 § 3 k.p.a. Argumentacja odwołania zmierzała do wykazania, iż inwestor powinien zostać zobowiązany do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedmiotowego przedsięwzięcia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi wskazało, że w pełni podziela ocenę i towarzyszące jej argumenty organu I instancji przemawiające za odstąpieniem od potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Organ odwoławczy przypomniał, że przedmiotowe przedsięwzięcie wymienione jest w § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2004 r. – garaże lub parkingi samochodowe lub zespół parkingów dla nie mniej niż 100 samochodów ciężarowych lub 300 samochodów osobowych. Dodano przy tym, że przepis ten, na mocy § 4 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. znajdował nadal zastosowanie, gdyż postępowanie zostało wszczęte w dniu 23 stycznia 2009 r., tj. przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia. Tym samym, stosownie do powyższych zapisów planowane przedsięwzięcie zakwalifikowane zostało do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Organ II instancji zwrócił również uwagę na dolny próg decydujący o kwalifikacji przedsięwzięcia dotyczący liczby pojazdów ciężarowych lub osobowych, poniżej którego inwestycja nie zaliczałaby się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i brak górnego progu. Zdaniem organu odwoławczego oznaczało to, że w każdym przypadku powyżej określonego progu dolnego inwestycja będzie tylko potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Kolegium zaznaczyło, iż pięciokrotnie większa liczba miejsc parkingowych niż określona w rozporządzeniu – na co zwracała także uwagę odwołująca – nie oznaczało pięciokrotnie większej emisji i uciążliwości oddziaływania, bowiem gdyby tak było ustawodawca oznaczyłby także górny próg i zaliczył tego rodzaju przedsięwzięcie do mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, czego jednak nie uczynił. W dalszej kolejności organ odwoławczy ustosunkował się do zarzutów odwołania, posiłkując się argumentacją organu I instancji i własną oceną wywiedzioną w oparciu o materiał dowodowy.

Skargę na ww. decyzję wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący – D.M., K.C. i K.C. oraz W.M., domagając się uchylenia w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, jak również postanowienia organu I instancji z dnia 21 kwietnia 2009 r. Skarżący zarzucili naruszenia art. 63 ust. 1 ustawy przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowania oraz przepisów rozporządzenia z dnia 9 listopada 2004 r., poprzez przyjęcie, że nie występuje potrzeba przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia. Nadto naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 8, art. 11, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 i § 3 k.p.a.

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2015 r. Sąd I instancji odrzucił skargi K.C. i K.C. oraz W.M., wobec nieuiszczenia wpisu sądowego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że w jego ocenie skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Zdaniem Sądu I instancji, organy przyjęły i trafnie zatwierdziły kwalifikację planowanego przedsięwzięcia, jako mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż postępowanie – na wniosek inwestora – zostało wszczęte w dniu 23 stycznia 2009 r., tj. przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z 2010 r. Podkreślono przy tym, że taka kwalifikacja uzasadniona była ustaleniem, iż inwestycja obejmuje budowę parkingów powyżej 300 miejsc postojowych dla samochodów osobowych, stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia, którego treść przytoczono. Według Sądu I instancji, kwalifikacja spornego przedsięwzięcia była w pełni uzasadniona, bowiem jak zauważył organ ustawodawca oznaczył jedynie dolny próg ilości miejsc postojowych i ten próg był wiążący, jednocześnie nie było dopuszczalne narzucanie progu górnego, skoro ustawodawca go nie przewidział. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zwrócić również uwagę, że ustawodawca w art. 71 ust. 2 ustawy wskazał, iż uznanie inwestycji, jako mogącej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko skutkuje koniecznością uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W żadnym natomiast razie przyjęcie takiej kwalifikacji nie pociąga za sobą obowiązku sporządzenia oceny jej oddziaływania na środowisko, ponieważ o tym, czy taka potrzeba istnieje decyduje organ administracji na podstawie całokształtu okoliczności konkretnej sprawy. Następnie Sąd I instancji przytoczył treść art. 59 ust. 1 pkt. 2 ustawy i na tej podstawie wskazał, że w obrocie prawnym pozostawało postanowienie z dnia 21 kwietnia 2009 r., którym organ I instancji odstąpił od obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji. Dodano przy tym, że z treści przedmiotowego postanowienia wynikało, iż przy jego podejmowaniu organy, zgodnie z art. 63 ust. 2 ustawy uwzględniły uwarunkowania, o których mowa w art. 63 ust. 1 ustawy, czego konsekwencją było wydanie, stosownie do treści art. 84 ust. 1 ustawy, zaskarżonej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stwierdzającej brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. W ocenie Sądu I instancji, nie budziło wątpliwości, iż postanowienie to było prawidłowe. Wskazano również, że organy analizując materiał dowody uwzględniły rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem jego skali i wielkości zajmowanego terenu oraz ich wzajemnych proporcji, powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, wykorzystywania zasobów naturalnych, emisji i występowania innych uciążliwości, ryzyka wystąpienia poważnej awarii, przy uwzględnieniu używanych substancji i stosowanych technologii, usytuowanie przedsięwzięcia, z uwzględnieniem możliwego zagrożenia dla środowiska oraz rodzaj i skalę możliwego oddziaływania rozważanego w odniesieniu do wymienionych uwarunkowań, wynikających z zasięgu oddziaływania – obszaru geograficznego i liczby ludności, na którą przedsięwzięcie może oddziaływać, transgranicznego charakteru oddziaływania przedsięwzięcia na poszczególne elementy przyrodnicze, wielkości i złożoności oddziaływania, z uwzględnieniem obciążenia istniejącej infrastruktury technicznej, prawdopodobieństwa oddziaływania, jak i czasu trwania, częstotliwości i odwracalności oddziaływania. Ponadto zdaniem Sądu I instancji, niewątpliwie, w sposób przejrzysty odniesiono się do każdego uwarunkowania i jasno sformułowano wyniki dokonanej analizy, prowadzące do wniosku, że planowana inwestycja nie będzie w sposób istotny oddziaływać na środowisko. Dodatkowo, złożona dla potrzeb postępowania karta informacyjna o przedsięwzięciu, która została poddana wnikliwej analizie organu, zawierała wskazania w zakresie prognozowanych emisji: hałasu, pyłów i gazów, ścieków do środowiska wodnego i odpadów. Podkreślono także, że z dokonanych pomiarów i prognoz wynikało, iż zarówno na etapie realizacji przedsięwzięcia, ale i na etapie jego eksploatacji nie prognozuje się przekroczenia odpowiednich standardów, a jednocześnie sformułowane w ocenie końcowej karty informacyjnej zalecenia z zakresu ochrony środowiska zostały uwzględnione w warunkach zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zwrócił również uwagę, że strona kwestionując zaskarżoną decyzję i materiał dowodowy w oparciu, o który została wydana – m.in. kartę informacyjną przedsięwzięcia – nie przedłożyła żadnych konkretnych dowodów wskazujących na wadliwość tych ustaleń i treści karty informacyjnej przedsięwzięcia. Sąd I instancji przytoczył w tym zakresie treść art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy, w którym określono materię objętą kartą informacyjną przedsięwzięcia, a następnie podał, że taką kartę informacyjną przedsięwzięcia inwestor przedstawił i dokument ten, jako dokument prywatny, poddany został ocenie na równi z innymi dowodami zebranymi w sprawie. Ponadto Sąd I instancji powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, że nie można było uznać za skuteczne zarzuty strony skarżącej wobec ustaleń organów administracji, co do oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dokonanych na podstawie karty informacyjnej przedsięwzięcia w sytuacji, gdy strona skarżąca nie zaoferowała żadnych konkretnych dowodów wskazujących na wadliwość tych ustaleń i treści karty informacyjnej przedsięwzięcia. Podnosi się bowiem, że nie wystarczające jest w tym zakresie powoływanie się jedynie na ogólnikowe przypuszczenia wskazujące na nierzetelność karty. Sąd I instancji podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie strona nie poparła swych zarzutów własnym dokumentem, ani też argumentacją pozwalającą na odmienną ocenę informacji zawartych w karcie, niż zaprezentowana w zaskarżonej decyzji. Dlatego też, zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, trudno było niewątpliwie dać wiarę gołosłownym twierdzeniom, w sytuacji gdy dysponowało się dokumentem sporządzonym – co prawda na zlecenie inwestora – ale przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje. Skoro zatem w toku postępowania, nie został przedłożony dokument sporządzony również przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje, ale który w ramach norm prawa i wymogów prawa, w sposób odmienny określałby zakres negatywnego oddziaływania inwestycji na środowisko, to – według Sądu I instancji – trudno było odmówić wiary dokumentowi przedłożonemu przez inwestora. Tym bardziej, iż orzekając w niniejszej sprawie, realizując zasady postępowania dowodowego, organ nie ograniczył się wyłącznie to tej karty informacyjnej, ale uwzględnił również stanowisko organów opiniujących. W świetle powyższego, w ocenie Sądu I instancji zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego nie zasługiwały na uwzględnienie. Zarówno bowiem sama kwalifikacja spornego przedsięwzięcia jako nie wymagającego sporządzenia raportu odziaływania na środowisko, jak i analiza tego przedsięwzięcia w kontekście przesłanek opisanych w art. 63 ust. 1 ustawy nie budziła wątpliwości. Sąd I instancji zaznaczył, że przedmiotowa inwestycja nie była powiązana z innymi przedsięwzięciami, zatem nie wystąpiło zjawisko kumulowania się jej oddziaływań z innymi inwestycjami, co próbowała wykazać strona skarżąca wskazując na kumulację oddziaływania z Fabryką [...]. Sąd I instancji przytoczył również treść art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy, a następnie wskazał, że biorąc pod uwagę to, iż przez pojęcie przedsięwzięcia na gruncie ustawy rozumie się "zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin; przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty", nie sposób było przyjąć, jak wskazywała skarżąca, że dochodzi do kumulowania się oddziaływań przedsięwzięcia polegającego na zamiarze budowy zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z parkingiem podziemnym i usługami w parterze oraz infrastruktury technicznej i zagospodarowania terenu z przedsiębiorstwem – Fabryką [...]. W ocenie Sądu I instancji, były to niewątpliwie dwa odrębne przedsięwzięcia, niepowiązane technologicznie i co ważne generujące innego rodzaju oddziaływanie na otoczenie, na środowisko. Wobec powyższego Sąd I instancji uznał podniesione w skardze zarzuty za niezasadne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nie dostrzegł również innych istotnych wadliwości zaskarżonego aktu. Podkreślono, że obszerny materiał dowodowy, ale przede wszystkim jego wnikliwa analiza, znajdująca odzwierciedlenie w argumentach zaskarżonych decyzji czyniła niezasadnymi także podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca kasacyjnie – D.M..

Skarżąca kasacyjnie zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. – dalej jako: p.p.s.a.) naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. polegające na oddaleniu skargi przez Sąd I instancji w sytuacji, gdy powinna ona zostać uwzględniona z uwagi na naruszenie przez organy art. 107 § 1 k.p.a. polegające na nieoznaczeniu w decyzjach stron postępowania, który to element stanowi obligatoryjny składnik każdej decyzji;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. polegające na nieuwzględnieniu skargi przez Sąd I instancji w sytuacji przeprowadzenia przez organy postępowania administracyjnego z uchybieniem podstawowych reguł postępowania dowodowego, tj. art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., przez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, niewzięcie pod uwagę całokształtu materiału dowodowego, brak wnikliwego rozpoznania sprawy;

3. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez uzasadnienie wyroku w sposób uniemożliwiający poznanie motywów rozstrzygnięcia i kontrolę instancyjną orzeczenia w zakresie podniesionych w skardze zarzutów dotyczących naruszenia przepisów procesowych, w szczególności brak wyjaśnienia, dlaczego Sąd I instancji uznał te zarzuty za niezasadne.

Ponadto skarżąca kasacyjnie zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

art. 63 ust. 1 pkt 2 lit. f oraz

art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. a

ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie przez niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuwzględnieniu wskazanych w tych przepisach uwarunkowań w sytuacji, gdy mają one zastosowanie w niniejszej sprawie, a ich uwzględnienie powinno skutkować odmiennym rozstrzygnięciem sprawy, tj. nałożeniem obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

Wskazując na powyższe uchybienia skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi oraz zasądzenie od strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, skarżąca kasacyjnie przytoczyła dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie rozwinęła podniesione zarzuty, przedstawiając szczegółową argumentację na ich poparcie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718, ze zm., dalej p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji. Wniesienie skargi kasacyjnej uruchamia kontrolę Naczelnego Sądu Administracyjnego w granicach skargi kasacyjnej nad wyrokiem wydanym przez Sąd I Instancji.

Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona.

W pierwszej kolejności Sąd II instancji przystępuje do rozpatrzenia zarzutów skargi kasacyjnej podnoszących naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania, które miało, zdaniem kasatora, istotny wpływ na wynik sprawy. Ustosunkowując się do tej grupy zarzutów Sąd II instancji stwierdza, że nie znajduje uzasadnienia w świetle argumentacji zarzutów skargi kasacyjnej pogląd, że Sąd I instancji pominął okoliczność nieoznaczenia przez organy w decyzjach stron postępowania, który to element stanowi obligatoryjny składnik każdej decyzji. Z analizy akt sprawy wynika bowiem odmienny wniosek.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 pkt 3 k.p.a. decyzja powinna zawierać między innymi oznaczenie strony lub postępowania, zaś stroną postępowania administracyjnego, odpowiednio do przepisu art. 28 k.p.a., jest każdy podmiot, którego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo który żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Przepis art. 29 k.p.a. stanowi natomiast, że stronami mogą być osoby fizyczne i osoby prawne, a gdy chodzi o państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne i organizacje społeczne - również jednostki nie posiadające osobowości prawnej. Zarzut naruszenia art. 107 § 1 k.p.a., polegającego na tym, że w decyzji administracyjnej nie oznaczono stron postępowania nie jest zasadny. Oznaczenie stron postępowania, o którym mówi art. 107 § 1 k.p.a., dotyczy adresata decyzji, czyli tej strony postępowania, której sytuacja prawna jest decyzją administracyjną regulowana. Decyzja organu I instancji zawiera wykaz stron postępowania/adresatów decyzji przez sformułowanie i wskazanie kto otrzymuje decyzję, ponadto w piśmie przekazującym odwołanie od decyzji organu I instancji do organu II instancji jest podany pełny wykaz stron kontrolowanego postępowania. Decyzja organu II instancji wskazuje, że decyzję tę otrzymują strony postępowania według rozdzielnika. Sąd II instancji podziela poglądy doktryny podnoszące, że wskazanie stron stanowi element treści decyzji, jednak technika wskazania stron przez organy w kontrolowanych decyzjach, aczkolwiek odchodzi od założenia modelowego, jest dopuszczalna i nie stanowi uchybienia mającego wpływ na wynik sprawy. Oznaczenie stron przez wskazanie adresata - czyli kto otrzymuje decyzję jako podmiot, którego sytuacja prawna jest nią "dotknięta" w sposób prawem dopuszczalny lub nie - znajduje się na stronie podpisanej przez organ właściwy do wydania decyzji, zatem w tym przypadku wykaz stron można uznać za swoisty dopuszczalny załącznik do treści decyzji, znany organowi wydającemu decyzję. Jednocześnie skarżąca kasacyjnie strona nie wskazuje na podmioty prawa pominięte jako nieoznaczona strona lub wadliwie wskazana przez organ w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym. Jedynie na marginesie Sąd II instancji stwierdza i wyjaśnia, przechodząc od nieoznaczenia stron postępowania do niewłaściwego ustalenia stron postępowania, że należy przede wszystkim wskazać, że pominięcie strony w toku postępowania administracyjnego może być podstawą wznowienia postępowania, ale zarzut taki może formułować jedynie strona, która takiego udziału została pozbawiona. Skarżąca kasacyjnie nie ma uprawnienia aby taki zarzut podnosić, bowiem była aktywnym uczestnikiem postępowania, natomiast nie przedstawiła pełnomocnictwa, które by ją upoważniało do podnoszenia tego zarzutu w imieniu innych osób.

Ustosunkowując się do zarzutu drugiego skargi kasacyjnej, Sąd II instancji stwierdza, że nie jest on sformułowany zgodnie z wymogami ustawy. Zarzut ten wskazuje jedynie na przepisy postępowania administracyjnego naruszone, zdaniem kasatora, przez organy administracyjne, które pominął kontrolowany obecnie Sąd I instancji, lecz skarżący kasacyjnie nie podał, która norma postępowania sądowoadministracyjnego została naruszona w związku z tym i w jaki sposób. W tym przypadku, sposób sformułowania zarzutu wskazujący na naruszenie samej normy kompetencyjnej zawartej w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c , jako tej, z której Sąd I instancji nie skorzystał, czyni go niezdolnym do skontrolowania w jego świetle prawidłowości działań kontrolnych Sądu I instancji wobec kwestionowanych decyzji administracyjnych.

Sąd II instancji nie podziela także zarzutu podnoszącego naruszenie przez Sąd I instancji treści art. 141 § 4 p.p.s.a. przez uzasadnienie wyroku w sposób uniemożliwiający poznanie motywów rozstrzygnięcia i kontrolę instancyjną orzeczenia w zakresie podniesionych w skardze zarzutów dotyczących naruszenia przepisów procesowych, w szczególności brak wyjaśnienia, dlaczego Sąd I instancji uznał te zarzuty za niezasadne. Zgodnie z treścią art. 141 § 4 p.p.s.a.: " Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania". Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2017 r. I FSK 671/17, wypowiadającym się o wadliwym sporządzeniu uzasadnienia wyroku jako podstawie kasacyjnej, trzeba mieć na uwadze, iż: "Artykuł 141 § 1 p.p.s.a. stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Powołane unormowanie reguluje jedynie obligatoryjne elementy uzasadnienia i do ich zbadania sprowadza się kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia. Uzasadnienie wyroku albo jest sporządzone według wzorca określonego w 141 § 4 p.p.s.a., albo nie jest. Zarzut naruszenia powyższego przepisu może stanowić podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska, co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. można naruszyć wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się sąd pierwszej instancji podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala na kontrolę instancyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Jeśli uzasadnienie nie spełnia przesłanek określonych w tym przepisie na tyle, że nie jest możliwa kontrola instancyjna, wówczas zaskarżony wyrok podlega uchyleniu". Uzasadnienie kontrolowanego wyroku Sądu I instancji spełnia wymogi ustawy. Strona skarżąca podnosi, że uzasadnienie pomija zarzuty procesowe, w tym, dlaczego uważa je za niezasadne. Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, pozwoliły zdaniem Sądu II instancji, w realiach prawnych i faktycznych kontrolowanej przez Sąd I instancji sprawy administracyjnej, na uzasadniony prawem wniosek i ocenę prawną, że organy przyjęły i trafnie zatwierdziły kwalifikację planowanego przedsięwzięcia jako mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż postępowanie – na wniosek inwestora – zostało wszczęte w dniu 23 stycznia 2009 r. tj. przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z 2010 roku. Taka kwalifikacja uzasadniona jest, co podkreśla Sąd II instancji, prawidłowym ustaleniem, iż inwestycja obejmuje budowę parkingów powyżej 300 miejsc postojowych dla samochodów osobowych. Treść § 3 ust. 1 pkt 53 rozporządzenia stanowi, iż sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko mogą wymagać rodzaje przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - garaże lub parkingi samochodowe, lub zespoły parkingów, dla nie mniej niż 100 samochodów ciężarowych lub 300 samochodów osobowych. Kwalifikacja spornego przedsięwzięcia jest w pełni zasadna, gdyż jak zauważył Sąd I instancji dokonując prawidłowej wykładni prawa, ustawodawca oznaczył jedynie dolny próg ilości miejsc postojowych i ten próg jest wiążący, jednocześnie nie jest dopuszczalne narzucanie progu górnego, skoro ustawodawca go nie przewidział.

Sad I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i prawny sprawy, stwierdzając w wyniku analizy dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, że w kontrolowanej przez niego sprawie, w obrocie prawnym pozostaje postanowienie z dnia 21 kwietnia 2009 r., którym organ I instancji odstąpił od obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji.

Sad I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny kontrolowanej sprawy pod kątem, czy przedmiotowa inwestycja nie jest powiązana z innymi przedsięwzięciami, a zatem czy nie wystąpi zjawisko kumulowania się jej oddziaływań z innymi inwestycjami, co próbowała wykazać strona skarżąca wskazując na kumulację oddziaływania z Fabryką [...]. Zdaniem Sądu II instancji, zarówno sama kwalifikacja spornego przedsięwzięcia, jako nie wymagającego sporządzenia raportu odziaływania na środowisko, jak i analiza tegoż przedsięwzięcia w kontekście przesłanek opisanych w art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1235 z późn. zm.) nie budzi wątpliwości. Przedmiotowa inwestycja nie jest powiązana z innymi przedsięwzięciami, zatem nie wystąpi zjawisko kumulowania się jej oddziaływań z innymi inwestycjami. Zgodnie z art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy wypowiadając się w kwestii obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, bierze pod rozwagę m.in. rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem "powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie". Biorąc pod uwagę to, że przez pojęcie przedsięwzięcia na gruncie ustawy rozumie się "zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin; przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty", Sąd I instancji zgodnie z prawem stwierdził, że nie sposób przyjąć, jak wskazuje strona skarżąca, że dochodzi do kumulowania się oddziaływań przedsięwzięcia polegającego na zamiarze budowy zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z parkingiem podziemnym i usługami w parterze oraz infrastruktury technicznej i zagospodarowania terenu z przedsiębiorstwem – Fabryką [...]. Niewątpliwie są to dwa odrębne przedsięwzięcia, niepowiązane technologicznie i co ważne generujące innego rodzaju oddziaływanie na otoczenie, na środowisko. Na koniec rozważań dotyczących omawianego zarzutu, Sąd II instancji podkreśla, że Sąd I instancji wyraźnie wypowiedział się o kontroli postępowania dowodowego przeprowadzonego przez organy administracyjne, stwierdzając, że realizując zasady postępowania dowodowego, organ nie ograniczył się wyłącznie do karty informacyjnej, ale uwzględnił również stanowisko organów opiniujących. Sąd I instancji prawidłowo zwrócił uwagę, iż strona kwestionując zaskarżoną decyzję i materiał dowodowy, w oparciu o który została wydana – m.in. karta informacyjna przedsięwzięcia – nie przedłożyła żadnych konkretnych dowodów wskazujących na wadliwość tychże ustaleń i treści karty informacyjnej przedsięwzięcia. W myśl art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy karta informacyjna przedsięwzięcia obejmuje dane dotyczące a) rodzaju, skali i usytuowaniu przedsięwzięcia, b) powierzchni zajmowanej nieruchomości, a także obiektu budowlanego oraz informacji o dotychczasowym sposobie ich wykorzystywania i pokryciu nieruchomości szatą roślinną, c) rodzaju technologii, d) ewentualnych wariantach przedsięwzięcia, e) przewidywanej ilości wykorzystywanej wody, surowców, materiałów, paliw oraz energii, f) rozwiązaniach chroniących środowisko, g) rodzajach i przewidywanej ilości wprowadzanych do środowiska substancji lub energii przy zastosowaniu rozwiązań chroniących środowisko, h) możliwym transgranicznym oddziaływaniu na środowisko, i) obszarach podlegających ochronie na podstawie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, znajdujących się w zasięgu znaczącego oddziaływania przedsięwzięcia, j) wpływie planowanej drogi na bezpieczeństwo ruchu drogowego w przypadku drogi w transeuropejskiej sieci drogowej. Taką kartę informacyjną przedsięwzięcia inwestor przedstawił i dokument ten jako dokument prywatny, poddany został ocenie na równi z innymi dowodami zebranymi w sprawie. W orzecznictwie sądów administracyjnych zarysował się natomiast jednolity pogląd, iż nie można uznać za skuteczne zarzuty strony skarżącej wobec ustaleń organów administracji co do oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dokonanych na podstawie karty informacyjnej przedsięwzięcia w sytuacji, gdy strona skarżąca nie zaoferowała żadnych konkretnych dowodów wskazujących na wadliwość tychże ustaleń i treści karty informacyjnej przedsięwzięcia. (por. wyrok NSA z 14 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 1944/11 oraz wyrok WSA w Warszawie z 19 listopada 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 414/11; wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 810/14). W kontrolowanej sprawie strona nie poparła swych zarzutów własnym dokumentem, ani też argumentacją pozwalającą na odmienną ocenę informacji zawartych w karcie, niż zaprezentowana w zaskarżonej decyzji.

W ocenie Sądu II instancji, skarżąca kasacyjnie strona wyciąga wnioski niekorzystne dla siebie ze stwierdzenia odnoszącego się do terenu planowanej inwestycji i podnoszącego w Charakterystyce Przedsięwzięcia stanowiącej załącznik do decyzji organu I instancji Nr 38/U/2014 r. z dnia 8 lipca 2014 r., że "Planowana zabudowa projektowana jest w niekorzystnej lokalizacji, ze względu na sąsiedztwo Fabryki [...] oraz w obszarze oddziaływania drogi krajowej Al. [...]. Jak wykazano w >>Ocenie oddziaływania na klimat akustyczny na teren planowanej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej hałasu przemysłowego (Zakładów [...] S.A) oraz hałasu komunikacyjnego<< wykonanej w sierpniu 2007r. i przedłożonej, jako dokument w sprawie, funkcjonowanie zakładów i ruch samochodowy powodują przekroczenia standardów akustycznych na terenie przyszłej zabudowy mieszkaniowej. Należy zauważyć, że natężenie ruchu samochodowego po al. [...] od roku 2007 z pewnością uległo zwiększeniu, co wiąże się również ze zwiększeniem oddziaływania drogi. Ponieważ, jak wynika z oceny, w porze dziennej wyraźnie były słyszalne wentylatory zakładu "[...] ", przed rozpoczęciem budowy osiedla inwestor, dla dokonania oceny rzeczywistego oddziaływania akustycznego zakładu na klimat akustyczny tereny przyszłej zabudowy mieszkaniowej, które od roku 2007 mogło również ulec zmianie, powinien dokonać ponowne pomiarów hałasu na granicy obydwu nieruchomości. Wyniki tych pomiarów będą pomocne przy projektowaniu rozwiązań zapewniających dotrzymanie norm hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych. Ponadto, należy zbadać, czy budynki mieszkalne nie znajdą się w zasięgu oddziaływania pól elektromagnetycznych emitowanych przez anteny stacji I bazowej telefonii komórkowej, zlokalizowanej na jednym z obiektów fabryki; ze względu na i wysokość zawieszenia anten i małą odległość od projektowanych budynków występuje takie prawdopodobieństwo, co wymagałoby wyeliminowania zagrożenia (likwidacja stacji lub zmiana wysokości planowanych budynków)".

W związku z tym, zgodnie z treścią omawianego załącznika do decyzji pierwszoinstancyjnej jak wyżej, wprowadzono wymogi ochrony środowiskowej mające na celu eliminację powyższych oddziaływań na terenie inwestycji, z uwagi na stwierdzenie na terenie inwestycji odziaływania jak wyżej: " W projekcie budowlanym należy uwzględnić następujące rozwiązania w zakresie ochrony środowiska:

1) ochrony przed hałasem:

• wykonanie konstrukcji budynków zgodnie z normą PN-B-02151-03:1999 "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach - Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych. Wymagania". Projekt architektoniczny budynków wielorodzinnych, powinien spełniać warunki akustyki budowlanej w zakresie minimalnej izolacyjności akustycznej przegród zewnętrznych budynku,

• zastosowanie rozwiązań konstrukcyjnych budynków z uwzględnieniem zjawisk przenoszenia bocznego, zapewniających wymagany prawem komfort akustyczny w pomieszczeniach, tj. poziom hałasu przenikającego do pomieszczeń chronionych nie powinien przekroczyć wartości dopuszczalnych wg PN-02151-02:1987 Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach.

2) ochrony czystości powietrza:

• ogrzewanie budynków wyłącznie z miejskiej sieci ciepłowniczej,

• odprowadzanie gazów i pyłów z parkingów podziemnych za pośrednictwem wentylacji mechanicznej z emitorami umieszczonymi na dachach budynków, w których funkcjonować będą parkingi;

3) ochrony środowiska gruntowo-wodnego:

• zaopatrywanie osiedla w wodę z miejskiej sieci wodociągowej,

• odprowadzanie ścieków sanitarnych do miejskiej sieci sanitarnej; ścieki z mycia powierzchni garaży należy podczyszczać w osadniku i separatorze substancji ropopochodnych, a ścieki zawierające tłuszcze (z punktów gastronomicznych) podczyszczać w łapaczu tłuszczu,

• skierowanie wód opadowych z terenów utwardzonych ( dróg, placów) do kanału deszczowego w al. Włókniarzy, po uprzednim podczyszczeniu ich separatorze substancji ropopochodnych,

• budowę zbiornika retencyjnego dla spowolnienia spływu wód opadowych do kanału,

• włączenia wód opadowych z ul. [...] ( z odcinka drogi niewyposażonego w miejską kanalizację deszczową) w system wewnętrznej kanalizacji deszczowej odprowadzającej wody opadowe z osiedla,

• odprowadzanie wód opadowych tzw. czystych bezpośrednio do gruntu, po stwierdzeniu dogodnych warunków gruntowo-wodnych.

Powyższe ustalenia środowiskowe, zdaniem Sądu II instancji, mają na celu ochronę interesów prawnych osób mieszkających na terenie przeszłej inwestycji, jak i potencjalnie osób, które mogą być nastawione na jej oddziaływanie.

Jednak, co Sąd II instancji wyraźnie podkreśla, skarżąca kasacyjnie pomija przy tym, że jak organy ustaliły, na etapie eksploatacji przedsięwzięcia wystąpi emisja: hałasu komunikacyjnego i hałasu związanego z pracą urządzeń takich jak: wentylacja garaży podziemnych - jednak jak wykazały obliczenia propagacji hałasu uwzględniające wszystkie zewnętrzne źródła hałasu - dotrzymane zostaną standardy akustyczne dla terenów stanowiących otoczenie terenu inwestycji, które podlegają ochronie akustycznej (teren zabudowy jednorodzinnej i teren ogrodów działkowych).

Dalej, co do substancji do powietrza: emisja z wyrzutni spalin z garaży podziemnych oraz emisja niezorganizowana z pojazdów poruszających się po terenie. Jak wynika z przedstawionych obliczeń rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń, obiekt po rozbudowie nie będzie źródłem ponadnormatywnego oddziaływania na środowisko i zachowane zostaną normy czystości powietrza określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2010r. Nr 16, poz. 87). Odprowadzanie ścieków sanitarnych i deszczowych z terenów utwardzonych nastąpi poprzez wykorzystanie miejskich sieci sanitarnej i deszczowej, na warunkach określonych przez gestora sieci. Wody opadowe - tzw. czyste mogą zostać wprowadzane bezpośrednio do gruntu, po stwierdzeniu po stwierdzeniu dogodnych warunków gruntowo-wodnych. Ścieki z mycia powierzchni garaży podziemnych zostaną podczyszczone w separatorze substancji ropopochodnych zintegrowanym z osadnikiem, a ścieki wytwarzane w punktach gastronomicznych zostaną podczyszczone w separatorach tłuszczu. Emisja odpadów. Na wytwórcy odpadów ciąży obowiązek prowadzenia selektywnej zbiórki odpadów; odpady magazynowane będą w wyznaczonych miejscach i przekazywane przedsiębiorcom posiadającym wymagane w tym zakresie pozwolenia. Sposób postępowania z wytwarzanymi odpadami opisany w karcie informacyjnej przedsięwzięcia jest zgodny z przepisami ustawy o odpadach.

Zatem, z powyższego wynika, że zarzuty stawiane w zakresie braku rzetelności i obiektywizmu postępowania dowodowego są nieuzasadnione. Skarżąca kasacyjnie pomija, że kwestionowane decyzje zajmują się uwarunkowaniami środowiskowymi realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia i jego odziaływaniem na otoczenie, a nie zajmują się odziaływaniem na otoczenie innych obiektów/przedsięwzięć nie powiązanych z nim funkcjonalnie.

Sąd II instancji nie podziela także zarzutów podnoszących na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a naruszenie przez Sąd II instancji na podstawie naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 63 ust. 1 pkt 2 lit. f oraz art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie przez niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuwzględnieniu wskazanych w tych przepisach uwarunkowań w sytuacji, gdy mają one zastosowanie w sprawie, a ich uwzględnienie powinno skutkować odmiennym rozstrzygnięciem sprawy, tj. nałożeniem obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

W myśl art. 59 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie: "1. Przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja następujących planowanych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko:

1) planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko;

2) planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1.

2. Realizacja planowanego przedsięwzięcia innego niż określone w ust. 1 wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, jeżeli:

1) przedsięwzięcie to może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, a nie jest bezpośrednio związane z ochroną tego obszaru lub nie wynika z tej ochrony;

2) obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 został stwierdzony na podstawie art. 96 ust. 1.".

Zgodnie z art. 63 ww. ustawy: "1. Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie następujące uwarunkowania:

1) rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem:

a) skali przedsięwzięcia i wielkości zajmowanego terenu oraz ich wzajemnych proporcji,

b) powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie,

c) wykorzystywania zasobów naturalnych,

d) emisji i występowania innych uciążliwości,

e) ryzyka wystąpienia poważnej awarii, przy uwzględnieniu używanych substancji i stosowanych technologii;

2) usytuowanie przedsięwzięcia, z uwzględnieniem możliwego zagrożenia dla środowiska, w szczególności przy istniejącym użytkowaniu terenu, zdolności samooczyszczania się środowiska i odnawiania się zasobów naturalnych, walorów przyrodniczych i krajobrazowych oraz uwarunkowań miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego - uwzględniające:

a) obszary wodno-błotne oraz inne obszary o płytkim zaleganiu wód podziemnych,

b) obszary wybrzeży,

c) obszary górskie lub leśne,

d) obszary objęte ochroną, w tym strefy ochronne ujęć wód i obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych,

e) obszary wymagające specjalnej ochrony ze względu na występowanie gatunków roślin i zwierząt lub ich siedlisk lub siedlisk przyrodniczych objętych ochroną, w tym obszary Natura 2000 oraz pozostałe formy ochrony przyrody,

f) obszary, na których standardy jakości środowiska zostały przekroczone,

g) obszary o krajobrazie mającym znaczenie historyczne, kulturowe lub archeologiczne,

h) gęstość zaludnienia,

i) obszary przylegające do jezior,

j) uzdrowiska i obszary ochrony uzdrowiskowej;

3) rodzaj i skalę możliwego oddziaływania rozważanego w odniesieniu do uwarunkowań wymienionych w pkt 1 i 2, wynikające z:

a) zasięgu oddziaływania - obszaru geograficznego i liczby ludności, na którą przedsięwzięcie może oddziaływać,

b) transgranicznego charakteru oddziaływania przedsięwzięcia na poszczególne elementy przyrodnicze,

c) wielkości i złożoności oddziaływania, z uwzględnieniem obciążenia istniejącej infrastruktury technicznej,

d) prawdopodobieństwa oddziaływania,

e) czasu trwania, częstotliwości i odwracalności oddziaływania.

2. Postanowienie wydaje się również, jeżeli organ nie stwierdzi potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko".

Ustosunkowując się do zarzutu skargi kasacyjnej na tle przywołanych przepisów, zdaniem Sądu II instancji, Sąd I instancji trafnie zwrócił uwagę, iż ustawodawca w art. 71 ust. 2 ustawy wskazał, iż uznanie inwestycji jako mogącej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko skutkuje koniecznością uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W żadnym natomiast razie przyjęcie takiej kwalifikacji nie pociąga za sobą obowiązku sporządzenia oceny jej oddziaływania na środowisko. O tym, czy taka potrzeba istnieje decyduje organ administracji na podstawie całokształtu okoliczności konkretnej sprawy. Zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt. 2 ustawy przeprowadzenia oceny wymaga realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek taki został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy w drodze postanowienia przez organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie uwarunkowania szczegółowo wymienione pkt 1-3 tego przepisu. Jest bezsprzeczne, że w kontrolowanej sprawie, w obrocie prawnym pozostaje postanowienie z dnia 21 kwietnia 2009 r., którym organ I instancji odstąpił od obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowej inwestycji. Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu I instancji, że analiza treści przedmiotowego postanowienia nie pozostawia wątpliwości, że przy jego podejmowaniu organy, zgodnie z art. 63 ust. 2 ustawy uwzględniły uwarunkowania, o których mowa w art. 63 ust. 1 ustawy. Uwzględnienie to polega na ustosunkowaniu się do powyższych zagadnień. Konsekwencją tego postanowienia było wydanie, stosownie do art. 84 ust. 1 ustawy, kontrolowanej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stwierdzającej brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

Mając na uwadze powyższe, Sąd II instancji działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.