Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2017 r. sprawy ze skargi A. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] maja 2014 r.

Komendant Główny Policji (dalej: organ odwoławczy) decyzją z dnia [...] czerwca 2014r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] maja 2014r. nr [...] odmawiającą wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

Decyzja została wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r. poz. 267 ze zm. – dalej: k.p.a.) oraz art. 29 ust. 5 pkt 1 w zw. z art. 26 ust.3 pkt 8 i ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. z 2005r. nr 145, poz. 1221 ze zm. – dalej ustawa o ochronie ).

Decyzję wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia [...] marca 2014 r. A. W. (dalej wnioskodawca, skarżący) wniósł o wpisanie go na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Do wniosku dołączono kserokopię świadectwa ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej, kserokopię świadectwa złożenia egzaminu na chorążego Milicji Obywatelskiej, kserokopię Rozkazu Personalnego nr [...] z dnia [...] lipca 1999 r. o mianowaniu na aspiranta sztabowego Policji, kserokopię zaświadczenia z dnia [...] września 2001 r. o ukończeniu szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego Policji, kserokopię zaświadczenia z dnia [...] sierpnia 1994 r. z CSP w L. oraz kserokopię świadectwa służby z dnia [...] lutego 2014 r.

Decyzją z dnia [...] maja 2014 r. [...] Komendant Wojewódzki Policji odmówił A. W. wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Zdaniem organu, spełnienie wymogów posiadania przygotowania teoretycznego, praktycznego w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, potwierdzają dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej. Zdaniem organu uznanie świadectw szkół lub uczelni funkcjonujących przed utworzeniem Policji, tj. świadectw szkół Milicji Obywatelskiej, stanowiłoby rozszerzającą, a nie literalną interpretację normy prawnej.

Odwołanie od powyższej decyzji do Komendanta Głównego Policji złożył A. W., domagając się jej uchylenia i wpisania na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. W uzasadnieniu wskazał, iż posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów, bowiem w trakcie służby uczestniczył w szkoleniach podnoszących jego kwalifikacje zawodowe. Ponadto odnosząc się do przebiegu swojej służby w Policji, a także zarzucając dyskryminację, wnioskodawca stwierdził, że powyższa decyzja jest dla niego krzywdząca.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję pierwszoinstancyjną. W uzasadnieniu organ odwołując się do zapisu art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy o ochronie wskazał, że spełnienie przesłanek wymienionych w tym przepisie tj. przygotowania teoretycznego i praktycznego w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, potwierdzają dokumenty wymienione w ust. 7 tego przepisu. Zdaniem organu odwoławczego, przedstawione przez stronę na potwierdzenie swych kwalifikacji kserokopie świadectw Ministra Spraw Wewnętrznych o ukończeniu Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej i złożeniu egzaminu na chorążego Milicji Obywatelskiej oraz zaświadczenia o ukończonych szkoleniach w ramach doskonalenia zawodowego nie są dokumentami, o których mowa w art. 26 ust. 7 ustawy o ochronie. Przedstawione przez wnioskodawcę dokumenty nie dotyczą kursów prowadzonych zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 68c ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), ani też nie są świadectwami ukończenia szkolenia lub kursu prowadzonego przez uczelnię lub służbę więzienną, a nadto nie są świadectwami uczelni, bądź szkoły oficerskiej lub podoficerskiej Policji bądź Straży Granicznej, lecz Milicji Obywatelskiej. Organ stwierdził również, że faktu tego nie zmienia okoliczność, iż ustawą z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287 poz. 1687 ze zm. – dalej: ustawa o Policji) uznano funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy Policji oraz ukończone przez nich kursy i szkolenia bez konieczności ich powtarzania w nowo powołanej formacji, bowiem ustawa o ochronie wyraźnie stanowi – jako o warunku potwierdzającym posiadanie wymaganych kwalifikacji - o szkołach m. in. Policji, a nie - ogólnie o - szkołach resortu spraw wewnętrznych.

Niezgadzając się z w/w orzeczeniem A. W. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej: WSA, Sąd I instancji), zaskarżając decyzję w całości i wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie decyzji ją poprzedzającej. Skarżący zarzucił, naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wydanych decyzji, tj.: art. 6, art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a.. Ponadto zarzucił również naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik postępowania, tj.: art. 26 ust. 3 pkt 8 oraz ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie. Zdaniem skarżącego, przedłożone przez niego dokumenty należy traktować na równi ze świadectwami Szkoły Podoficerskiej Policji, ponieważ zarówno absolwenci szkoleni w Policji, jak i w Milicji Obywatelskiej byli szkoleni w dziedzinie bezpieczeństwa i porządku prawnego i należy przyjąć, że nie jest im obca znajomość przepisów prawa związana z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Skarżący podkreślił, że w sytuacji, gdy obecne regulacje uznały funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy Policji (art. 149 ust. 1 oraz art. 153 ustawy o Policji), ukończone przez nich szkoły podoficerskie należy traktować na równi ze szkołami podoficerskimi Policji. Przemawia za tym zasada równości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wyrokiem z dnia 30 marca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję. Sąd stwierdził, że istota sporu sprowadza się do kwestii, czy przedłożone wraz z wnioskiem dokumenty potwierdzają posiadanie przez skarżącego przygotowania teoretycznego i praktycznego w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia w rozumieniu art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy o ochronie. Zdaniem WSA, ustalenia organu odwoławczego poczynione w powyższym zakresie były niewystarczające, stanowisko Komendanta Głównego Policji było ogólnikowe i w zasadzie sprowadzało się do powołania przepisów. Sąd wskazał, że w ocenie skarżącego przy dokonywaniu wykładni powyższego przepisu, niezbędne było odwołanie do ustawy o, zwłaszcza do art. 149 i art. 153.

Za niewystarczające WSA uznał również stwierdzenie przez organ odwoławczy, że uznanie ustawą o Policji funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy tworzonej formacji niczego nie zmienia, ponieważ ustawa o ochronie nie odwołuje się do ustawy o Policji. W ocenie Sądu ze względu na to, iż w ustawie o ochronie brak legalnej definicji pojęcia "policja", w celu prawidłowej interpretacji przepisów ustawy o ochronie niezbędne jest sięgnięcie właśnie do ustawy o Policji. Ponadto organ nie odniósł się do posiadania przez odwołującego się przygotowania teoretycznego i praktycznego, jak też odpowiedniego wyszkolenia, z uwagi na fakt uczestniczenia w szkoleniach w okresie służby w Policji. Organ, wskazując na wolę ustawodawcy co do możliwości wykazania odpowiedniego przygotowania wyłącznie za pomocą dyplomów lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej, pominął uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie ustaw regulujących warunki dostępu do wykonywania niektórych zawodów (Nr druku: 2331), zgodnie z którym zmiany miały na celu zmniejszenie liczby zawodów regulowanych. Zdaniem Sądu, organ powinien rozważyć czy wykształcenie skarżącego, które uprawniało go do dalszego pełnienia służby w Policji, nie jest wystarczające do wykonywania zawodu pracownika ochrony fizycznej oraz czy odmowa wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej nie prowadzi do ograniczenia konstytucyjnej zasady wolności wyboru i wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy.

Za niezasadny Sąd uznał również argument organu, że gdyby celem ustawodawcy było przyznanie uprawnień wynikających z art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie absolwentom szkół podoficerskich resortu spraw wewnętrznych, to zapisane byłoby to w ustawie. WSA podkreślił, że nie ma za zadanie wyręczania organów administracji w obowiązku stosowania przez nich zasady przekonywania z art. 11 k.p.a., realizowanej na mocy art. 107 § 3 k.p.a. Obowiązkiem organu odwoławczego przy uzasadnianiu decyzji jest więc ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w trakcie toczącego się postępowania. W związku z tym, iż WSA nie czyni własnych ustaleń w sprawie, oceniając jedynie zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, Sąd I instancji za niezbędne uznał uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi administracji do ponownego przeprowadzenia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wskazanego wyżej wyroku WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2017r. sygn. akt II GSK 2183/15 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji. NSA uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów postępowania. W ocenie NSA nie da się podzielić tezy Sądu I instancji, który naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. łączy z niedokładnym wyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy, niewłaściwym rozpatrzeniem przez organ całokształtu zebranego materiału dowodowego i naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a. NSA nie zgodził się z poglądem WSA, że organy orzekające w sprawie rozstrzygnęły problem zakwalifikowania przedstawionego przez skarżącego świadectwa ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej dokonując pobieżnej analizy terminologicznej. Przeciwnie, organ wyraźnie przedstawił swoje stanowisko w powyższej kwestii oraz je umotywował. Należy również zauważyć, że organy Policji ustosunkowały się do argumentów skarżącego podniesionych w aspekcie wykładni art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie wskazując powody, dla jakich uznały je za niezasadne. Według sądu kasacyjnego, wbrew zarzutom Sądu I instancji, uzasadnienie zaskarżonej decyzji odzwierciedla rację decyzyjną i wyjaśnia tok rozumowania organu prowadzący do zastosowania art. 29 ust.5 pkt 1 ustawy o ochronie zgodnie, z którym (w brzmieniu adekwatnym dla potrzeb sprawy) odmowa wpisu na listę następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w przypadku, gdy pracownik ochrony fizycznej nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 26 ust. 3 ww. ustawy. NSA wskazał, że to stanowisko organu powinno zostać ocenione przez Sąd I instancji podczas wykonywanej przezeń działalności kontrolnej ocen stosowania prawa przez organy administracyjne. Tymczasem, na gruncie niniejszej sprawy, WSA nie zajął w zaskarżonym wyroku jednoznacznego stanowiska (a powinien to uczynić), czy prawidłowe jest stanowisko organu, że przedstawione przez skarżącego świadectwo ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej nie jest dokumentem potwierdzającym spełnienie wymogu określonego w art. 26 ust.1, ust.3 pkt 8 w zw. z art. 27 ust.7 pkt 2 ustawy o ochronie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. Sąd I instancji nie zajął merytorycznego stanowiska również w odniesieniu do innych dokumentów przedstawionych przez stronę, w tym m.in. odnośnie zaświadczenia o ukończeniu przez skarżącego szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego Policji (v. znajdujące się aktach administracyjnych zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego zorganizowanego przez CSP w L. – karta akt administracyjnych nr [...]). NSA wskazał również, że Sąd I instancji powinien wyrazić swoje stanowisko także w powyższym zakresie, gdyż organ wywiódł, że złożone zaświadczenia także nie potwierdzają, aby skarżący spełnił wymóg określony w art. 26 ust. 3 pkt 8 ustawy o ochronie, co w rezultacie stanowiło powód odmowy wpisu skarżącego na listę kwalifikowanych pracowników ochrony.

Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie podnieść należy, że zgodnie z treścią art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jt. Dz.U. 2012r. poz. 270 ze zm. – dalej p.p.s.a.) Sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania na skutek uwzględnienia skargi kasacyjnej, związany jest wykładnią prawa dokonana w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Związanie wykładnią prawa oznacza obowiązek podporządkowania się Sądu w trakcie ponownej kontroli legalności zaskarżonego aktu administracyjnego sposobem rozumienia interpretowanego przepisu i nie jest możliwe nadanie odmiennego znaczenia prawnego treści tego przepisu. Związanie, o którym mowa powyżej miało miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, bowiem w postępowaniu poprzedzającym wydanie skarżonego wyroku zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2014, sygn. akt II GSK 593/13.

Przystępując zatem do merytorycznego rozpoznania sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, będąc związany wyrokiem NSA uznał, że skarga A. W. jest uzasadniona.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym powyżej wyroku jednoznacznie wskazał, iż ponownie rozpoznając sprawę WSA winien rozważyć i ocenić przedstawione w zaskarżonej decyzji stanowisko organu odwoławczego w zakresie odzwierciedlonej w zaskarżonym orzeczeniu racji decyzyjnej i toku rozumowania organu prowadzącego do zastosowania art. 29 ust.5 pkt 1 ustawy o ochronie, zgodnie z którym (w brzmieniu adekwatnym dla potrzeb sprawy) odmowa wpisu na listę następuje w formie decyzji administracyjnej właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w przypadku, gdy pracownik ochrony fizycznej nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 26 ust. 3 ww. ustawy. Sąd kasacyjny podkreślił także, że Sąd I instancji winien zająć jednoznaczne merytoryczne stanowisko, czy prawidłowe jest stanowisko organu, że przedstawione przez skarżącego świadectwo ukończenia Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej nie jest dokumentem potwierdzającym spełnienie wymogu określonego w art. 26 ust.1 i 3 pkt 8 w zw. z art. 26 ust.7 pkt 2 ustawy o ochronie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. oraz winien zająć merytoryczne stanowisko w odniesieniu do innych dokumentów przedstawionych przez stronę, w tym m.in. odnośnie zaświadczenia o ukończeniu przez skarżącego szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego Policji (v. znajdujące się aktach administracyjnych zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego zorganizowanego przez CSP w L. – karta akt administracyjnych nr [...]).

Ponownie zatem rozpoznając sprawę w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz stanowiska stron Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nie zostały naruszone przepisy postępowania i podnoszone w tym zakresie przez skarżącego zarzuty są niezasadne. Organ bowiem zgromadził w sprawie niezbędny materiał dowodowy, który został złożony przez skarżącego w załączeniu do wniosku, a który zdaniem Sądu pozwalał na podjęcie merytorycznego rozstrzygnięcia.

Uznając zatem, że w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogłyby mieć wpływ na wydane w sprawie rozstrzygniecie Sąd jest zobligowany do rozpoznania zarzutu dot. naruszenia przez organ przepisu prawa materialnego tj. art. 26 ust. 3 pkt 8 oraz art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochotnie osób i mienia, poprzez błędne ich zastosowanie.

Ten zarzut Sąd uznał za uzasadniony. Nie można bowiem uznać za prawidłowe stanowisko organu, że przedstawione przez skarżącego dokumenty (kserokopia świadectwa ukończenia szkoły podoficerskiej Milicji Obywatelskiej, kserokopia świadectwa złożenia egzaminu na chorążego Milicji Obywatelskiej, kserokopia Rozkazu Personalnego nr [...] z dnia [...] lipca 1999 r. o mianowaniu na aspiranta sztabowego Policji, kserokopia zaświadczenia z dnia [...] września 2001 r. o ukończeniu szkolenia w ramach doskonalenia zawodowego Policji, kserokopia zaświadczenia z dnia [...] sierpnia 1994 r. z CSP w L. oraz kserokopia świadectwa służby z dnia [...] lutego 2014 r.) nie są dokumentami potwierdzającymi spełnienie wymagań określonych w art. 26 ust.3 pkt 8 w zw. z art. 27 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie osób i mienia w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014r.

Przepis art. 26 ust.3 pkt 8 wskazuje, że na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wpisuje się osobę, która posiada przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia. Z kolei przepis art. 26 ust. 7 pkt 2 określa, że spełnienie wymagań o których mowa we wskazanym wyżej ust. 3 pkt 8 art. 26 potwierdzają dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej.

Powyższe zdaniem organu wskazuje, w świetle przedłożonych przez skarżącego dokumentów w tym świadectwa potwierdzającego ukończenie Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej, że nie spełnia on przesłanki zawartej w tych przepisach bowiem nie ukończył żadnej ze wskazanych w ww. przepisie uczelni lub szkół. Organ podkreślił przy tym, że faktu tego nie zmienia okoliczność, że przepisy ustawy o Policji uznały funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej za funkcjonariuszy Policji oraz ukończone przez nich kursy i szkolenia bez konieczności ich powtarzania w nowo powołanej formacji, bowiem ustawa o ochronie osób i mienia wyraźnie stanowi –jako o warunku potwierdzającym posiadania wymaganych kwalifikacji – o szkołach m. in. Policyjnych- a nie ogólnie – o szkołach resortu spraw wewnętrznych.

Wskazany pogląd należy uznać za błędny, aczkolwiek został on oparty na wykładni literalnej wskazanych przepisów.

Zdaniem Sądu organy nieprawidłowo przyjęły, że ustawodawca chciał wykluczyć z kręgu osób uprawnionych do wpisania na listę kwalifikowanych pracowników ochrony tych którzy uzyskali świadectwa szkół Milicyjnych (resortu spraw wewnętrznych). Takie odczytywanie wskazanego przepisu wskazywałoby na nieracjonalność ustawodawcy, który uznawałby, że kadry wyszkolonych Milicjantów, którzy następnie przez wiele lat pracowali w Policji i byli odpowiednio przygotowani do pełnienia tej służby (co sam ustawodawca uznał w art.149 ustawy o Policji), a także podnosili podczas jej pełnienia swą wiedzę i wyszkolenie zawodowe odbywając szkolenia, nie są osobami mogącymi wykazać się wiedzą i doświadczeniem niezbędnym do wykonywania pracy jako pracownicy ochrony. Zdaniem Sądu dokonana przez organ interpretacja art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o ochronie wprowadza w istocie dyskryminację ze względu na wiek i rodzaj kończonej szkoły (moment uzyskania dyplomu). Tymczasem kryterium, co wynika z brzmienia art. 26 ust. 23 pkt 8 ustawy, winno być przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia a zatem wiedza i praktyka (posiadane umiejętności praktyczne).

Stosując zatem reguły wnioskowania prawniczego reductio ad absurdum – sprowadzenie do absurdu, można wniosek organu zawarty w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji sprowadzić do tezy, że świeżo upieczeni absolwenci np. szkół Policyjnych lub kursów ochrony osób i mienia, bez doświadczenia, są bardziej predysponowani (posiadają większą wiedzę i umiejętności) do wpisu na listę kwalifikowanych pracowników ochrony niż osoba z wieloletnim doświadczeniem (wiedzą i umiejętnościami), przez wiele lat pracująca w organach ścigania (Milicji i Policji) oraz na bieżąco doszkalana na różnego rodzaju kursach doszkalających i sprawdzianach wymaganych w tych jednostkach, jedynie ze względu na uzyskanie dyplomu Szkoły Podoficerskiej Milicji Obywatelskiej (wydanego przez resort spraw wewnętrznych). W ocenie Sądu nie można zakładać, że racjonalny ustawodawca premiuje we wpisie na listę kwalifikowanych pracowników ochrony osoby niedoświadczone, kosztem osób posiadających fachową wiedzę i umiejętności oraz doświadczenie zawodowe.

W ocenie Sądu, ponieważ niewątpliwie w ustawie o ochronie osób, brak jest legalnej definicji pojęcia "policja", przy czym – jak wskazano wyżej w art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawa o ochronie odwołuje się do tego terminu tj. do dyplomów lub świadectw uczelni, "szkół oficerskich lub podoficerskich Policji" – to w celu prawidłowej interpretacji przepisów ustawy o ochronie, niezbędne jest sięgnięcie do zapisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2011r. nr 287, poz.1687 z późn. zm- dalej: ustawa o Policji). W art. 149 powołanej ustawy ustawodawca jednoznacznie wskazał, że z chwilą rozwiązania Milicji Obywatelskiej jej funkcjonariusze stają się policjantami (ust.1) przy czym w ust.3 wskazanego przepisu określono, że Minister Spraw Wewnętrznych, w ciągu trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, nada odpowiednie stopnie policyjne policjantom, którzy do tego czasu zachowują dotychczasowe stopnie Milicji Obywatelskiej. Pan skarżący jak wynika z akt sprawy z chwilą rozwiązania Milicji Obywatelskiej stał się funkcjonariuszem Policji przy czym Minister, zgodnie z ust.3 wskazanego przepisu, jak wynika z kserokopii rozkazu Personalnego nr [...] z dnia [...] lipca 1999 r., nadał mu stopień aspiranta sztabowego Policji. Stopień ten, jak wynika z obowiązujących wówczas przepisów prawa – rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 grudnia 1995r. w sprawie określenia stopni policyjnych odpowiadających stopniom wojskowym (Dz.U. Nr 147, poz. 718), odpowiadał w ramach stopni wojskowych starszemu chorążemu sztabowemu i chorążemu sztabowemu i był dziewiątym stopniem policyjnym w hierarchii stopni (generalny inspektor Policji, nadinspektor Policji, inspektor Policji, młodszy inspektor Policji, podinspektor Policji, nadkomisarz Policji, komisarz Policji, podkomisarz Policji, aspirant sztabowy Policji ).

Należy również zauważyć, że zgodnie z obowiązującym w dniu nadania skarżącemu ww. stopnia policyjnego, § 3 ust. 4 rozporządzenia z dnia 6 maja 1999r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu mianowania policjantów na stopnie policyjne (Dz.U. Nr 47 poz. 471) absolwentów szkół policyjnych mianuje się na pierwszy stopień w korpusie podoficerów Policji oraz na pierwszy stopień w korpusie aspirantów Policji po zakończeniu przeszkolenia zawodowego lub po złożeniu egzaminu podoficerskiego bądź aspiranckiego (...) przy czym zgodnie z § 1 na pierwszy stopień w korpusie aspiranckim (skarżący ma 3 stopień tj. aspiranta sztabowego) mianuje się osoby, które spełniają wymagania określone w art. 49 i 50 ustawy o Policji. Wskazane przepisy określają w art. 49 ust.1 m. in. że aspirantem Policji może być mianowana osoba, która spełnia warunki określone w art. 25 ww. ustawy tj. jest obywatelem polski, osobą o nieposzlakowanej opinii, nie karaną, korzystającą z pełni praw publicznych, posiadającą co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować, a nadto ukończyła szkołę podoficerską lub szkołę aspirantów Policji albo złożyła egzamin podoficerski bądź aspirancki.

Skoro zatem w roku 1999 skarżącemu jako policjantowi nadano stopień aspiranta sztabowego to znaczy, że spełniał on kryteria do nadania wskazanego stopnia, o których mowa we wskazanych przepisach w tym w szczególności w art. 49 ust.1 ustawy o Policji, tj. ukończył szkołę podoficerską lub szkołę aspirantów. Skarżący ukończył szkołę podoficerską Milicji Obywatelskiej, jak wynika ze złożonej przezeń kserokopii świadectwa a zatem nie ulega żadnej wątpliwości, iż przyznając skarżącemu wskazany wyżej stopień uznano, że szkoła podoficerska Milicji Obywatelskiej odpowiada szkole podoficerskiej Policji.

Tym samym za niezasadny należy uznać argument organu, że Szkoła Podoficerska Milicji Obywatelskiej to nie to samo co Szkoła Podoficerska Policji, o której mowa w art. 26 ust.7 pkt 2 ustawy o ochronie.

W ocenie Sądu nie jest zatem przekonujący argument organu, że gdyby celem ustawodawcy było uznanie jako równoważnego wykształcenia absolwentów szkół podoficerskich resortu spraw wewnętrznych to zapisane byłoby to w ustawie. Zauważenia wymaga bowiem, że ustawa o ochronie osób i mienia uchwalona została w dniu dnia 22 sierpnia 1997 r. przy czym zapis art. 26 ust.7 pkt 2 został uchwalony w wyniku nowelizacji, która miała miejsce w dniu 13 czerwca 2013r. (art. 9 pkt 12 ustawy o mianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów - Dz. U. poz. 829) a zatem odnosiła się ona do istniejącego stanu prawnego i posługiwała się nową nomenklaturą.

Nadto za przyjęciem interpretacji, iż ukończenie podoficerskiej szkoły Policyjnej, to również odpowiednie ukończenie podoficerskiej szkoły Milicji Obywatelskiej przemawia także treść art. 32 Konstytucji RP. Zgodnie bowiem z ust.1 tego przepisu wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Z kolei w myśl art. 32 ust. 2 Konstytucji RP nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmuje się (m. in. wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., sygn. akt P 14/10, OTK z 2011 r. Nr 6/A, poz. 49; wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt P 41/11, OTK z 2012 r., Nr 4/A, poz. 41; wyrok z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt P 6/12, OTK z 2014 r., Nr 6/A, poz. 62), że zasada równości nakazuje identyczne traktowanie podmiotów znajdujących się w takiej samej lub podobnej sytuacji prawnie relewantnej. Równość wobec prawa zakłada zatem istnienie wspólnej cechy istotnej, uzasadniającej równe traktowanie podmiotów.

W wyroku z dnia 15 lipca 2010 r. (sygn. akt K 63/07, OTK z 2010 r. Nr 6/A, poz. 60) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "zakaz dyskryminacji wynikający z art. 32 ust. 2 Konstytucji nie jest tożsamy z zakazem różnicowania sytuacji podmiotów prawa. Jest to natomiast zakaz nieuzasadnionego, różnego traktowania podobnych podmiotów prawa, w procesie stanowienia oraz stosowania prawa. Dyskryminacja oznacza zatem nienadające się do zaakceptowania tworzenie różnych norm prawnych dla podmiotów prawa, które powinny być zaliczone do tej samej klasy (kategorii), albo nierówne traktowanie podobnych podmiotów prawa w indywidualnych przypadkach, gdy zróżnicowanie nie znajduje podstaw w normach prawnych. Tak więc dla oceny danej sytuacji jako dyskryminacji, albo jej braku, istotne jest określenie kryterium zróżnicowania, a także ocena zasadności jego wprowadzenia. W przypadku podmiotów podobnych, należących do tej samej klasy (kategorii) istotnej, domniemanie przemawia za brakiem zróżnicowania."

W związku z powyższym Sąd stwierdza, że przepis art. 26 ust.3 pkt 8 w zw. z ust.7 pkt 2 oraz w związku z zapisami ustawy o Policji w tym w szczególności zapisem art. 149 należy rozumieć w taki sposób, że wprowadza on kryterium posiadania przygotowanie teoretyczne i praktyczne w zakresie wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomość przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia a spełnienie wskazanych w ust.3 pkt 8 wymogów potwierdzają dyplomy lub świadectwa uczelni, szkół oficerskich lub podoficerskich Policji lub Straży Granicznej niezależnie od daty ich ukończenia i zmieniającej się nazwy lub jednostki pod którą podlega.

Tym samym w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez wydanie decyzji o odmowie. Z uwagi na powyższe niezbędnym stało się uchylenie zaskarżonego aktu w oparciu o przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ppsa.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy obowiązkiem Komendanta Głównego Policji będzie uwzględnienie powyższych uwag Sądu i usunięcie w toku postępowania administracyjnego wskazanego naruszenia prawa.