Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) Sędziowie NSA Joanna Kabat-Rembelska Czesława Socha Protokolant Magdalena Sagan po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej O. Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 9 maja 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 442/07 w sprawie ze skargi O. Spółki z o.o. w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy 1) oddala skargę kasacyjną, 2) oddala wniosek Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 9 maja

2007 r., o sygn. akt VI SA/Wa 442/07 oddalił skargę "O" Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] grudnia 2006 nr [...]odmawiającą udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy "orlen".

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 5 lutego 2003 r. O. Sp. z o.o. złożyła w Urzędzie Patentowym RP wniosek o udzielnie prawa ochronnego na słowny znak towarowy "orlen" z zastrzeżeniem dla towarów wymienionych w klasach: 3, 9,10, 12, 18, 20, 25, 29, 30, 32 i 33 (zgłoszenie nr Z - ...). Organ poinformował spółkę, że zgłoszony do ochrony znak towarowy jest podobny do renomowanego znaku towarowego "orlen" zarejestrowanego pod numerem R – [...] na rzecz P. K. N. O. SA w P., z pierwszeństwem od 31 sierpnia 1999 r., dla towarów i usług objętych klasami: 1, 4, 6, 7, 9, 11, 16, 17, 35, 36, 37, 39, 40, 41 i 42. W piśmie z dnia 9 grudnia 2005 r. Urząd Patentowy RP powiadomił zgłaszającego o materiałach znajdujących się w aktach sprawy, potwierdzających renomę znaku "orlen" należącego do P. O. SA.

Urząd Patentowy RP w decyzji z dnia 22 marca 2006 r. odmówił zgłaszającemu na podstawie art. 132 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117), dalej p.w.p., udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy "orlen". W uzasadnieniu decyzji organ podał, że nie jest dopuszczalna rejestracja znaku towarowego, który jest naśladownictwem innego, cieszącego się renomą znaku należącego do P. O. SA - znanej i jednoznacznie kojarzonej firmy na rynku polskim. Organ podkreślił, że udzielenie prawa ochronnego na zgłoszone oznaczenie może spowodować naruszenie dobrego wizerunku marki podmiotu uprawnionego i przyczynić się do pogorszenia odbioru wśród konsumentów jakości produktów i usług opatrywanych znakiem "orlen" przez spółkę P. O. SA.

W wyniku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Urząd Patentowy RP decyzją z [...] grudnia 2006 r. nr [...]podtrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Organ stwierdził, że w dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego, znak "orlen" był oznaczeniem renomowanym i powszechnie rozpoznawanym. W celu potwierdzenia tych okoliczności organ powołał się na liczne nagrody i prestiżowe wyróżnienia, jakie przyznano marce "orlen" w latach od 2000 do 2002 r. Spółka O. zgłosiła sporny znak towarowy do ochrony z zastrzeżeniem dla towarów, które znajdują się lub mogą się znajdować w ofercie stacji benzynowych należących do

P. O. SA, tj. akcesoria podróżne, artykuły spożywcze lub napoje alkoholowe. Część towarów zgłoszonych do ochrony, tj. lustra i meble stanowi także wyposażenie sklepów na stacjach P. O. SA. Udzielnie prawa ochronnego na te towary doprowadziłoby w konsekwencji do osłabienia renomy znaku towarowego "orlen". Jednocześnie organ podkreślił, że w decyzji z dnia [...] lipca 2006 r., wydanej na wniosek skarżącej spółki, unieważnił prawo ochronne na znak towarowy nr R-[...] w części dotyczącej urządzeń do przekazywania informacji telekomunikacyjnych i informatycznych wymienionych w klasie 42 (zgłoszenie nr Z- ...). Powodem podjęcia takiej decyzji było prowadzenie od 1992 r. przez O. Sp. z o.o. działalności gospodarczej polegającej na oferowaniu sprzętu i oprogramowania komputerowego. Organ stwierdził, że była to drobna i samodzielna działalność gospodarcza o zasięgu lokalnym.

Oddalając skargę O. Sp z o.o. na tę ostateczną decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. stwierdził, że Urząd Patentowy RP właściwie zastosował art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. jako podstawę prawną do odmowy udzielenia prawa ochronnego na sporny znak towarowy. Zdaniem Sądu I instancji, organ administracji publicznej prawidłowo ustalił renomowany charakter znaku towarowego "orlen" na podstawie zebranych w sprawie materiałów dowodowych. Liczne nagrody i wyróżnienia prestiżowe otrzymane przez koncern P. O. SA w okresie od 2000 do 2002 r. dowodzą o renomie tego znaku. Sąd I instancji podkreślił również, że wszelkie materiały w tej kwestii zostały przekazane skarżącej pismem z 9 grudnia 2005 r. Skarżąca została również powiadomiona o dowodach na istnienie renomy znaku "orlen" w piśmie z 29 sierpnia 2005 r. informującym o przeszkodach udzielenia prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

Według Sądu I instancji, w sytuacji gdy skrócona nazwa firmy przedsiębiorcy (P. O. SA) jest tożsama ze słownym znakiem towarowym przeznaczonym do oznaczania szerokiej gamy towarów i usług tego przedsiębiorcy, to wszelkie działania mające na celu wyrobienie dobrej marki służą zarówno firmie jak i znakowi towarowemu używanemu przez tego przedsiębiorcę. Z tego względu liczne nagrody przyznawane na rzecz P. O. SA sprawiają, że opatrzone tym znakiem towary i usługi są traktowane przez odbiorców jako szczególnie wartościowe.

W ocenie Sądu I instancji nie ma znaczenia podnoszona przez skarżącą okoliczność, że organ nie wykazał renomy znaku "orlen" w stosunku do innych towarów objętych rejestracją tego znaku, niż produkty paliwowe. Sąd I instancji stwierdził, że dla zastosowania przepisu art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. wystarczające jest jedynie wykazanie renomy samego znaku towarowego niezależnie od towarów i usług, dzięki którym znak ten uzyskał renomę. Działania P. O. SA nad stworzeniem prestiżu znaku towarowego trwały 1,5 roku, tj. od momentu jego zgłoszenia. Sąd podkreślił przy tym, że o wartości znaku nie decyduje okres jego używania lecz działania reklamowe i nakłady finansowe poniesione przez przedsiębiorcę w celu rozpowszechniania znaku towarowego. Według Sądu, skarżąca spółka, która prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą "Orlen" od 1992 r., powinna była wcześniej podjąć działania zmierzające do ochrony jej prawa do firmy, zanim znak towarowy "orlen" stał się oznaczeniem renomowanym.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. O.

Sp. z o.o. złożyła skargę kasacyjną, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., skarżąca zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 141 § 4 p.p.s.a., polegające na przedstawieniu przez Sąd sprawy w uzasadnieniu wyroku na podstawie niekompletnych ustaleń faktycznych dotyczących renomy znaku "orlen" i art.145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. polegające na nieuwzględnieniu skargi pomimo naruszenia przez Urząd Patentowy RP przepisów proceduralnych w toku postępowania administracyjnego i nieuwzględnienia przez organ całego materiału dowodowego w sprawie na okoliczność braku renomy znaku towarowego "orlen". Ponadto skarżąca na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na niewłaściwym zastosowaniu art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p.

W ramach zarzutów procesowych skarżąca podniosła, że dokumenty dowodowe w sprawie nie potwierdzały renomy znaku R-[...], gdyż odnosiły się tylko do rynku paliw. Sąd I instancji nie ustalił przy tym liczby odbiorców towarów i usług opatrzonych tym znakiem. Twierdzenia Sądu o istnieniu renomy znaku R-[...] podważa, według skarżącej, decyzja Urzędu Patentowego RP o unieważnieniu prawa ochronnego dla znaku P. O. w odniesieniu do towarów wymienionych w klasach 9 i 42 i przyznanie w tym zakresie prawa wyłącznego na rzecz skarżącej (zgłoszenie Z- [...], decyzja UPRP z 11 maja 2007 r. o udzieleniu prawa ochronnego). Skoro renoma znaku dotyczy wszystkich towarów i usług, to powinna ona obejmować także towary wymienione w klasach 9 i 42. Zdaniem skarżącej renoma znaku odnosi się bowiem do właściwości określonych towarów i usług oferowanych na rynku przez przedsiębiorcę. Skarżąca podkreśliła również, że pisemne poinformowanie strony o dokumentach znajdujących się w aktach sprawy potwierdzających renomę znaku towarowego nie czyni zadość wymaganiom stawianym organom administracji publicznej w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego, o których mowa w przepisach art. 6 – 11 k.p.a. Zdaniem skarżącej strona powinna mieć możliwość wypowiedzenia się co do zebranych materiałów dowodowych.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego skarżąca podniosła, że Sąd nie rozważył przesłanki "nienależnej korzyści" wymienionej w art. 132 ust. 2

pkt 3 p.w.p. Według skarżącej dla stwierdzenia naruszenia renomy znaku towarowego niezbędne jest wykazanie, że używanie tego oznaczenia przez nieuprawniony podmiot w dziedzinie niekonkurencyjnej może przynieść używającemu nienależną korzyść. Przy czym używanie renomowanego znaku musi być nieusprawiedliwione. W tym kontekście posiadanie przez skarżącą prawa do firmy od 1992 r. i używanie przez nią oznaczenia "Orlen" wcześniej niż przez P. O. nie pozwala stwierdzić, że po stronie skarżącej zachodzi przesłanka "nienależnej korzyści."

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Z powodu niewystąpienia w tej sprawie przesłanek nieważności postępowania, ocena legalności zaskarżonego wyroku została dokonana według zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna O. Spółki z o.o. została oparta na dwóch podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., tj. zarzucie naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia w sprawie oraz zarzucie naruszenia przepisu prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie. W pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty podniesione w ramach art. 174 pkt 2 p.p.s.a., gdyż jedynie prawidłowe i niebudzące wątpliwości ustalenia faktyczne Sądu I instancji uzależniają rozpoznanie w dalszej kolejności przez Naczelny Sąd Administracyjny zarzutu niewłaściwego zastosowania prawa materialnego. Zdaniem skarżącej w ramach tej podstawy kasacyjnej Sąd I instancji naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję Urzędu Patentowego, w której organ ten błędnie ustalił renomowany charakter znaku towarowego "orlen" należącego do P. O. SA i w konsekwencji odmówił rejestracji znaku towarowego o identycznym brzmieniu na rzecz skarżącej. Zbadanie tego zarzutu przez Naczelny Sąd Administracyjny wymaga odwołania się do pojęcia znaku renomowanego. Regulacje prawne zawarte w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. –Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117) tworzą ochronę dla tej kategorii oznaczeń w art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., jednak nie zawierają one legalnej definicji renomowanego znaku towarowego. Z tego względu konieczne jest odwołanie się do stanowiska doktryny wypracowanego w tej kwestii. Znak renomowany jest oznaczeniem, które w odróżnieniu od znaków zwykłych pełniących tylko funkcje wskazywania pochodzenia towaru realizuje funkcję przyciągania klienteli. Atrakcyjność tego znaku towarowego wiąże się z ustaloną wśród odbiorców bardzo dobrą opinią o cechach towaru opatrzonego tym znakiem. Renoma jest więc utrwalonym w świadomości konsumentów wyobrażeniem o wyjątkowych walorach towaru, oczekiwanych i niezawodnie spełnianych cechach (Por .U. Promińska "Prawo do znaku towarowego a wolność konkurencji", Państwo i Prawo nr 2 z 1998 r., str. 46). Znak renomowany jest zatem, jak słusznie stwierdził Sąd I instancji, gwarantem wysokiej jakości i prestiżu towarów nim sygnowanych.

W skardze kasacyjnej spółka podniosła, że o renomie znaku towarowego decyduje w szczególności zakres znajomości towarów opatrzonych tym znakiem wśród konsumentów, a nie, jak uznał Sąd I instancji, działania marketingowe przeznaczone na promocję znaku. Dalej spółka zarzuciła, że nie została również wykazana szeroka znajomość renomy znaku "orlen" wśród różnorodnej klienteli lecz jedynie wśród jednej grupy odbiorców, tj. kierowców zaopatrujących się w paliwo na stacjach P. O . Zarzuty te nie zasługują na uwzględnienie.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego należy podzielić pogląd ugruntowany w doktrynie prawa w tej kwestii, zgodnie z którym, ustalenie renomy znaku towarowego wiąże się z koniecznością analizowania, obok stopnia znajomości znaku, innych istotnych czynników, tj.: terytorialnego i czasowego zasięgu używania znaku, udziału w rynku towarów nim oznaczonych ale i rozmiaru nakładów poniesionych przez uprawniony podmiot w związku z reklamą znaku oraz liczby udzielonych licencji dla innych przedsiębiorców. Szeroka znajomość znaku wśród odbiorców nie ma przy tym istotnego znaczenia. Wystarczy, jeżeli znak towarowy cieszy się uznaniem wśród klientów, do których jest skierowany (Por. Joanna Piotrowska "Renomowane znaki towarowe i ich ochrona" Wydawnictwo C.H. Beck 2001, str. 16 i 19). Za takim ujęciem renomy znaku towarowego opowiedział się również Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu wydanym w dniu 14 września 1999 r. nr C- 375/97 ws Chevy. Podkreślić również należy, że działania promocyjne nie muszą obejmować wyłącznie produktów sygnowanych znakiem uprawnionego ale mogą być prowadzone także w innych dziedzinach niezwiązanych bezpośrednio z przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez uprawniony podmiot, tak jak ma to miejsce w rozpoznawanej sprawie. Będące efektem działań promocyjnych wyróżnienia i nagrody przyznawane przedsiębiorcy w tych dziedzinach oddziaływają nie tylko na prestiż samego przedsiębiorcy, ale również na atrakcyjność oznaczeń (firmy i znaku towarowego), jakimi posługuje się on w obrocie gospodarczym. Jak wynika z akt sprawy P. O. SA otrzymał w okresie poprzedzającym złożenie przez skarżącą wniosku o rejestrację znaku "orlen" znaczące wyróżnienia tj. wyróżnienie I miejsca w kategorii lidera polskiej gospodarki w 2001 r., medal europejski dla kart flotowych P. O. oraz uhonorowanie koncernu prestiżową nagrodą Dobroczyńca Roku 2000 r. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego wymienione okoliczności nie mogą być obojętne dla oceny renomy znaku towarowego "orlen". Stwierdzić zatem należy, że ocena ustaleń faktycznych dokonana przez Sąd I instancji w tej materii była prawidłowa.

W ramach zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. skarżąca podniosła również, że nie została należycie poinformowana o dowodach dotyczących renomy znaku towarowego "orlen", czym w rezultacie uniemożliwiono jej wypowiedzenie się o tych dowodach zgodnie z regułami określonymi w art. 6 - 11 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten jest niezasadny. Regulacja zawarta w przepisie

art. 9 k.p.a. nakłada na organy administracji publicznej obowiązek wyczerpującego powiadamiania stron postępowania o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Oznacza to, że organ administracji publicznej jest zobowiązany do udzielenia informacji o stanie faktycznym założonym w normie prawa materialnego, z którego ustaleniem wiążą się określone następstwa prawne korzystne lub niekorzystne dla pozytywnego załatwienia sprawy (Por. B. Adamiak, J. Borkowski, "Kodeks postępowania administracyjnego", Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck 2005 r., str. 79). Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, to zawiadamia stronę przed wydaniem decyzji o dowodach i materiałach uniemożliwiających rejestrację znaku towarowego i wyznacza jej odpowiedni termin na zajęcie stanowiska (art. 145 ust. 1 i 2 p.w.p.). Z obowiązkiem informacyjnym organu administracji publicznej związane jest prawo strony do czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym, o którym mowa w art. 10 § 1 k.p.a. Czynny udział strony obejmuje każdy etap postępowania administracyjnego i przejawia się nie tylko w prawie do inicjowania takiego postępowania (np. złożenie wniosku o rejestrację znaku towarowego "orlen") ale także umożliwia jej zajęcie stanowiska wobec materiału dowodowego i zgłoszonych żądań zawartych w aktach sprawy, przed wydaniem przez organ decyzji administracyjnej. W rozpoznawanej sprawie Urząd Patentowy w piśmie z 9 grudnia 2005 r. powiadomił O. Spółkę z o.o. o przeszkodach do udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy nr Z- [...], wskazując na istnienie zarejestrowanego na rzecz P. O. SA z siedzibą w P. renomowanego znaku towarowego "orlen". Organ administracji publicznej poinformował spółkę skarżącą o dowodach potwierdzających tę okoliczność i wyznaczył wnioskodawcy - stronie termin jednego miesiąca na ustosunkowanie się do tych materiałów. Skarżąca, wbrew podnoszonym zarzutom, miała więc możliwość wypowiedzenia się w tej kwestii. Sąd I instancji nie stwierdził uchybień procesowych w tym zakresie i orzekł prawidłowo (nie naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.).

Niezasadny jest również podniesiony w ramach tej samej podstawy kasacyjnej zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. dotyczący wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku, polegający na zbyt lakonicznym przedstawieniu stanu sprawy i nieuwzględnieniu materiału dowodowego w sprawie. W skardze kasacyjnej nie przedstawiono jednak na czym to naruszenie mogłoby polegać oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik postępowania. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie wszystkie elementy, które powinny znaleźć się w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, zgodnie z wymogami powołanego przepisu, zostały w nim zawarte.

W świetle dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny oceny ustaleń faktycznych Sądu I instancji nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 132

ust. 2 pkt 3 p.w. p. przez jego niewłaściwe zastosowanie. Przepis art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. stanowi, że nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do renomowanego znaku towarowego zarejestrowanego lub zgłoszonego z wcześniejszym pierwszeństwem do rejestracji na rzecz innej osoby dla jakichkolwiek towarów, jeżeli mogłoby to przynieść zgłaszającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego. Z treści zacytowanego przepisu wynika, że sfera praw wyłącznych uprawnionego do renomowanego znaku towarowego wykracza poza granice specjalizacji tzn., że dla ochrony praw podmiotowych wynikających z rejestracji znaku towarowego uznanego za renomowany nie jest konieczne dodatkowe wykazanie podobieństwa towarów, jak ma to miejsce w przypadku znaków zwykłych, lecz wystarczy podobieństwo oznaczeń (znaku zgłoszonego i znaku renomowanego). Można zatem powiedzieć, że skoro nie kwestionuje się, że znak "orlen" jest oznaczeniem renomowanym dla paliw i płynów samochodowych, to tym bardziej nie można odmówić mu funkcji renomy w odniesieniu do innych towarów związanych z rynkiem paliw, wprowadzanych do obrotu w tych samych miejscach co paliwa (na stacjach paliw) np. produktów spożywczych i przemysłowych, które zostały wymienione w zgłoszeniu skarżącej z 5 lutego 2003 r.

Nie można zgodzić się z poglądem skarżącej, że Urząd Patentowy odmawiając przyznania prawa ochronnego na rzecz O. Spółki z o.o. powinien był wykazać korzyści, jakie mogła uzyskać skarżąca spółka z tytułu renomy istniejącego już znaku towarowego "orlen". W świetle art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. przeszkodą uzasadniającą odmowę udzielenia prawa wyłącznego na oznaczenie identyczne lub podobne do wcześniejszego znaku renomowanego jest prawdopodobieństwo uzyskania nienależnej korzyści ze znaku towarowego cieszącego się renomą. Wystarczy zatem przypuszczenie, że zgłaszający mógłby wykorzystać nakłady i wysiłki finansowe, które zostały wcześniej poczynione przez uprawniony podmiot na zbudowanie atrakcyjnego wizerunku znaku towarowego i przyciągnięcie klienteli. W rozpoznawanej sprawie skarżąca prowadziła działalność gospodarczą od 1992 r. zaś wniosek o zarejestrowanie znaku towarowego "orlen" złożyła w Urzędzie Patentowym w lutym 2003 r., zatem w czasie, gdy zarejestrowany z pierwszeństwem od 31 sierpnia 1999 r. znak towarowy "orlen" należący do koncernu paliwowego P. O. SA cieszył się uznaniem - renomą na rynku paliw. Na tej podstawie zarówno organ, jak i Sąd I instancji mogli wysnuwać przypuszczenia, że przyznanie skarżącej prawa ochronnego na znak towarowy o identycznym brzmieniu jak znak renomowany spółki P. O. mogłoby jej przynieść nienależne korzyści.

Podniesiony w skardze kasacyjnej argument na uzasadnienie zarzutu naruszenia art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., dotyczący unieważnienia prawa ochronnego P. O. SA dla niektórych produktów wymienionych w klasach 9 i 42 i przyznania praw wyłącznych w tym zakresie skarżącej, nie może być rozważony przez Naczelny Sąd Administracyjny, gdyż jest to odrębna sprawa administracyjna i nie była ona objęta zaskarżonym rozstrzygnięciem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Z wyżej wymienionych powodów Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wyrok Sądu I instancji jest zgodny z przepisami prawa i na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.