Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Drachal (spr.) Sędziowie NSA Jan Bała del. NSA Piotr Piszczek Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. K. "I." od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 sierpnia 2008 r. sygn. akt III SA/Łd 31/08 w sprawie ze skargi I. K. "I." na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Łodzi z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od I. K. "I." na rzecz Dyrektora Izby Celnej w Łodzi 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2008 r. sygn. akt III SA/Łd 31/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę I. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Łodzi z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.

Ze stanu faktycznego sprawy ustalonego przez Sąd I instancji wynika, że w dniu 15 maja 2002 r. I. K., na podstawie jednolitego dokumentu administracyjnego SAD nr [...], zgłosił celem objęcia procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym importowane z Chin bluzki damskie i młodzieżowe z dziany syntetycznej, zaklasyfikowane do kodu PCN 610620000 w poz. 1 SAD oraz spódnice damskie z tkanin z włókien syntetycznych zaklasyfikowane do kodu PCN 620453000 w poz. 2 SAD, ze stawką celną konwencyjną 18% wartości celnej. Jako podstawę zastosowania stawki konwencyjnej organ uwzględnił świadectwo zgłoszenia Form A nr [...] z dnia 9 maja 2002 r., potwierdzające chińskie pochodzenie towarów w nim opisanych. Zgłoszone towary objęte procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym zwolniono w dniu 15 maja 2002 r.

W sprawie powyższego zgłoszenia Naczelnik Urzędu Celnego II w Ł. postanowieniem z dnia [...] lutego 2005 r. wszczął z urzędu postępowanie. Dyrektor Izby Celnej w Łodzi pismem z dnia [...] lutego 2005 r. wystąpił do właściwego organu kraju eksportu o przeprowadzenie weryfikacji świadectwa Form A nr [...] z dnia 9 maja 2002 r. w celu sprawdzenia autentyczności tego dokumentu i prawidłowości danych w nim zawartych. Urząd ds. Kontroli Importowo-Eksportowej i Kwarantanny Republiki Ludowej Chin pismem z dnia [...] kwietnia 2005 r. poinformował, że świadectwa pochodzenia przekazane do weryfikacji są sfałszowane.

W związku z tym Naczelnik Urzędu Celnego II w Ł. postanowieniem z dnia [...] lipca 2005 r. wyznaczył stronie termin siedmiu dni do wypowiedzenia się co do zgromadzonych w postępowaniu dowodów, a następnie decyzją z dnia [...] sierpnia 2005 r. nr [...] uznał zgłoszenie celne z dnia 15 maja 2002 r. za nieprawidłowe w części dotyczącej zastosowanych stawek celnych, określił prawidłową kwotę wynikającą z długu celnego w wysokości 14.012 zł, stosując do jej wymiaru stawkę autonomiczną 60 % wartości celnej towaru.

I. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji. W dniu 24 października 2005 r. przedłożył jako dowód pochodzenia towarów objętych złożonym zgłoszeniem świadectwo Form A nr [...] z dnia 9 października 2005 r.

Dyrektor Izby Celnej Łodzi pismem z dnia [...] listopada 2005 r. wystąpił do właściwego organu kraju eksportu o weryfikację autentyczności i rzetelności świadectwa, przesyłając wraz z nim kopię załączonej do zgłoszenia faktury nr [...] z dnia 9 maja 2005 r. i inne dokumenty w celu wykorzystania ich w procedurze weryfikacji. W odpowiedzi Biuro Wejścia-Wyjścia Inspekcji i Kwarantanny ChRL w Pekinie pismem z dnia 17 lutego 2006 r. potwierdziło wystawienie tego świadectwa. Poinformowało też, że eksporter nie może dostarczyć potrzebnych dokumentów, aby dowieść, że towary objęte tym świadectwem pochodzą z Chin i dlatego organ administracji chińskiej zdecydował tymczasowo unieważnić świadectwo. Wobec powyższego Dyrektor Izby Celnej w Łodzi ponownie wystąpił do organu chińskiej administracji o udzielenie w terminie 4 miesięcy ostatecznej i jednoznacznej odpowiedzi, czy dokument jest autentyczny i czy zawiera prawidłowe dane. Organ chińskiej administracji pismem z dnia 31 marca 2006 r. stwierdził, że nie można znaleźć ostatecznego dowodu, aby sprawdzić, czy towary wymienione pochodzą z Chin i zdecydował się unieważnić świadectwo.

I. K. w dniu 18 lipca 2006 r. przedłożył świadectwo nr [...] z dnia 29 czerwca 2006 r. jako dowód niepreferencyjnego chińskiego pochodzenia towarów objętych zgłoszeniem z dnia 15 maja 2002 r. i wniósł o zastosowanie na podstawie tego dokumentu stawki celnej konwencyjnej wobec zgłoszonych towarów.

Dyrektor Izby Celnej w Łodzi pismem z dnia [...] sierpnia 2006 r. skierował ww. świadectwo do organu wystawiającego świadectwo. Ponieważ organ, do którego skierowano świadectwo w celu jego weryfikacji, nie udzielił odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku o weryfikację, Dyrektor Izby Celnej w Łodzi postanowieniem z dnia 1 października 2007 r. wyznaczył stronie siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego, a następnie decyzją z dnia 2 listopada 2007 r. uchylił decyzję organu I instancji co do odsetek wyrównawczych i umorzył postępowanie w tej części oraz utrzymał w mocy decyzję organu I instancji w pozostałej części. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz.U. Nr 130, poz.851 ze zm.) niepreferencyjne pochodzenie towarów uprawniające do zastosowania stawki celnej konwencyjnej, która jest niższa od autonomicznej, musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, spełniającym warunki określone w § 13 rozporządzenia. Dyrektor Izby Celnej w Łodzi podniósł, że organ chińskiej administracji, do którego skierowano wniosek o weryfikację świadectwa potwierdził odbiór pisma Dyrektora Izby Celnej w Łodzi, nie udzielił jednak odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku, co - zgodnie z § 20 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia - nie pozwala uznać tego dokumentu za prawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru. Wobec powyższego zastosowano autonomiczną stawkę celną zgodnie z punktem 10 części pierwszej Postanowień wstępnych do Taryfy celnej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz.U. Nr 146, poz.1639 ze zm.), w oparciu o załączoną do zgłoszenia fakturę. Dyrektor Izby Celnej uznał, że skarżący spełnił przesłanki do odstąpienia od poboru odsetek wyrównawczych zgodnie z § 1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 listopada 1997 r. w sprawie określenia wypadków i warunków pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposobu ich naliczania (Dz.U. Nr 143, poz. 958 ze zm.).

Oddalając skargę I. K. na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że nieuzasadniony jest zarzut naruszenia przez organ art. 65 Kodeksu celnego. Zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo celne (Dz.U. Nr 63, poz.623) ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz.U z 2001 r. Nr 75, poz.802 ze zm.) utraciła moc obowiązującą, lecz stosownie do art. 26 tej ustawy przepisy dotychczasowe stosuje się do spraw dotyczących długu celnego, jeżeli dług celny powstał przed dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej. Zgodnie zatem z art. 65 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego po przyjęciu zgłoszenia celnego organ może z urzędu wydać decyzję, w której uznaje zgłoszenie celne za nieprawidłowe w całości lub w części: a) rozstrzyga o nadaniu towarowi właściwego przeznaczenia celnego, b) określa kwotę wynikającą z długu celnego zgodnie z przepisami prawa celnego lub c) zmienia elementy zawarte w zgłoszeniu celnym inne niż określone w lit. a) i b). Decyzja ta nie może zostać wydana, jeżeli upłynęły 3 lata od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 65 § 5), przy czym art. 65 § 5a stanowi, że przepisy art. 230 § 5 i 6 stosuje się odpowiednio. Bieg terminów ulega więc zawieszeniu z dniem zawieszenia postępowania w sprawie celnej, natomiast terminy te biegną dalej z dniem podjęcia zawieszonego postępowania w sprawie celnej.

Przepis art. 65 § 5a dodano, a przepis art. 230 § 5 i 6 zmieniono ustawą z dnia 23 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej (Dz.U. Nr 120, poz. 1122), która weszła w życie 10 sierpnia 2003 r. Przyjęcie przez organy celne zgłoszenia celnego z dnia 15 maja 2002 r. wywołało skutki, o których mowa w art. 65 § 3 Kodeksu celnego i w tym dniu zostało zakończone postępowanie celne w tym przedmiocie. Zgodnie jednak z art. 83 § 1 Kodeksu celnego organ celny po zwolnieniu towarów z urzędu lub na wniosek może dokonać kontroli zgłoszenia celnego. Takie postępowanie wszczął Naczelnik Urzędu Celnego II w Ł. postanowieniem z dnia [...] lutego 2005 r., które to postanowienie skarżący otrzymał w dniu 24 lutego 2005 r. - w tym dniu wszczęto postępowanie weryfikacyjne (art.165 § 4 Ordynacji podatkowej w związku z art. 262 Kodeksu celnego) i to postępowanie jest przedmiotem oceny w toku postępowania sądowoadministracyjnego. Do tego postępowania zastosowanie mają przepisy Kodeksu celnego po zmianach i uzupełnieniach dokonanych ustawą z dnia 23 kwietnia 2003 r. Zdaniem Sądu I instancji nie ma zatem żadnych przesłanek, aby nie stosować art.65 § 5a Kodeksu celnego. W tej sytuacji organ I instancji, uwzględniając czas zawieszenia postępowania celnego, zachował trzyletni termin do wydania decyzji w sprawie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.

W świetle § 13 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania sposobu jego dokumentowania oraz liczby towarów, którego pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, jeżeli pochodzenie przywożonego towaru na polski obszar celny musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, dowodem pochodzenia towaru może być świadectwo pochodzenia, które spełnia łącznie określone w tym przepisie warunki: zostało sporządzone przez organ upoważniony w danym kraju do wydawania świadectw pochodzenia oraz dający gwarancję rzetelności kontroli pochodzenia towarów; zawiera dane niezbędne do identyfikacji towaru objętego świadectwem, w szczególności dane określone w punktach a – d; poświadcza, że towar, którego świadectwo dotyczy pochodzi z określonego kraju. Jeżeli organ, do którego skierowano świadectwo w celu jego weryfikacji, nie udzieli odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku o weryfikację lub udzielona odpowiedź nie będzie zawierała informacji pozwalających na stwierdzenie, że weryfikowany dokument uznaje się za prawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru, dokument ten uznaje się za nieprawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru (§ 20a ust. 2). Wniosek o weryfikację został nadany w dniu 30 sierpnia 2006 r. Organ administracji chińskiej nie udzielił odpowiedzi we wskazanym wyżej terminie. Skoro dokument został uznany za nieprawidłowy, to organ – stosownie do punktu 10 części pierwszej postanowień wstępnych do Taryfy Celnej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej - mógł zastosować stawkę celną autonomiczną.

Zdaniem Sądu I instancji, nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut, że świadectwo pochodzenia towarów zostało skierowane pod niewłaściwy adres. Świadectwo to zostało skierowane do organu wystawiającego świadectwo pochodzenia. Adresat pismo to odebrał i potwierdził jego odbiór. Organ oparł się na informacjach przekazanych z Departamentu Ceł Ministerstwa Finansów. Nie można więc twierdzić, że nie wyczerpał wszelkich środków celem dokonania weryfikacji wiarygodności świadectwa. W tym stanie faktycznym nie miał obowiązku, wobec braku odpowiedzi, poszukiwania innych jeszcze organizacji potwierdzających świadectwo pochodzenia, czy też sprawdzania adresów tych instytucji. Sąd stwierdził, że skarżący zapoznał się z aktami. Miał możliwość wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego przed wydaniem decyzji. Jeżeli miał wątpliwości co do prawidłowości adresu, to powinien w trosce o ochronę własnego interesu aktywnie włączyć się do postępowania, przedstawiając stosowne dokumenty informujące o właściwym adresie. Uczynił to jednak dopiero w piśmie skierowanym do organu już po wydaniu decyzji i w skardze skierowanej do Sądu.

W skardze kasacyjnej I. K. wniósł o uchylenie powyższego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) naruszenie przepisów o postępowaniu w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., tj. art. 141 § 4 i art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych skutkujących bezpodstawnym przyjęciem, że zaskarżona decyzja Dyrektora Izby Celnej w Łodzi z dnia [...] listopada 2007 r., utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego II w Ł. z dnia [...] sierpnia 2005 r. uznającą za nieprawidłowe zgłoszenie celne z dnia 15 maja 2002 r. wydana została po spełnieniu przesłanek z § 20a ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, tj. po uprzednim prawidłowym przeprowadzeniu weryfikacji świadectwa pochodzeniu towaru nr [...] z dnia 29 czerwca 2006 r., w sytuacji gdy faktycznie prośba o weryfikację przedmiotowego świadectwa wysłana została pod niewłaściwy adres i brak jest wiarygodnego dowodu potwierdzenia doręczenia wniosku o weryfikację do właściwego organu, oraz bezpodstawne przyjęcie, że organy celne nie naruszyły art. 122 oraz 187 § 1 Ordynacji podatkowej, w sytuacji gdy wydały decyzje bez wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności związanych z przedmiotową sprawą i bez zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego przyjęcia, że przedłożone świadectwo jest nieprawidłowe, ponieważ organ, który je wystawił nie odpowiedział na zapytanie o jego wiarygodność, oraz że nie naruszyły art. 123 Ordynacji podatkowej, odmawiając skarżącemu prawa do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, ignorując prośbę skarżącego z dnia 6 listopada 2007 r. o umożliwienie pisemnego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, w sytuacji kiedy okazało się, że świadectwo pochodzenia wysłane zostało do weryfikacji pod niewłaściwy adres i brak jest potwierdzenia jego doręczenia, gdyż na zwrotnym potwierdzeniu odbioru jest jedynie nieczytelna pieczęć i brak jest jakiegokolwiek podpisu odbiorcy, oraz nieuwzględnienie faktu, że przedmiotowe doręczenie nie spełnia wymogów wynikających z art. 152 Ordynacji podatkowej, skoro odbiór pisma nie został potwierdzony własnoręcznym podpisem odbierającego ze wskazaniem daty doręczenia i nie jest wyjaśniona przyczyna braku podpisu odbiorcy oraz braku daty odbioru;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt. 1 p.p.s.a., tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie § 20a ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, prowadzące do bezprawnego uznania, że w sprawie tej przeprowadzono weryfikację świadectwa pochodzenia towaru nr [...] z dnia 29 czerwca 2006 r. zgodnie z procedurą przewidzianą w powołanym wyżej § 20a ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia.

Dyrektor Izby Celnej w Łodzi wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a jedynie nieważność postępowania (której w niniejszej sprawie się nie dopatrzono) bierze pod uwagę z urzędu.

Związanie skargą kasacyjną oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest władny badać, czy zaskarżony wyrok nie narusza innych przepisów niż wskazane w podstawach, na których środek oparto.

Możliwy zaś zakres podstaw zaskarżenia skargą kasacyjną orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych został zdeterminowany treścią art. 174 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

a) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

b) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że błędna wykładnia oznacza niewłaściwe odczytanie treści przepisu; niewłaściwe zaś zastosowanie – tzw. błąd w subsumcji, czyli wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Nie ulega też wątpliwości, że niekiedy niewłaściwe zastosowanie prawa jest często konsekwencją jego błędnej wykładni.

Z kolei naruszenie przepisów postępowania, będące także podstawą skargi kasacyjnej, winno mieć postać kwalifikowaną, albowiem ustawodawca wymaga tego, aby mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Analizując treść skargi kasacyjnej w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj. art. 141 § 4 i art. 151 w zw. z art. 145 § 1 lit. c/ p.p.s.a. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych skutkujących bezpodstawnym przyjęciem, że decyzje w niniejszej sprawie wydane zostały po spełnieniu przesłanek z § 20a ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r., tj. po uprzednim prawidłowym przeprowadzeniu weryfikacji świadectwa pochodzenia towaru nr [...] z dnia 29 czerwca 2006 r. Z treści ustępu 1 powołanego aktu normatywnego o charakterze podustawowym wynika, że w celu sprawdzenia autentyczności świadectwa pochodzenia towarów lub prawidłowości danych w nim zawartych organ celny może skierować je do weryfikacji do organu wystawiającego to świadectwo. Powyższe uprawnienie – jak wynika z treści tego przepisu – ma charakter fakultatywny, co oznacza, że należy się zastanowić, czy wystąpienie do odpowiednich władz chińskich było w ogóle uzasadnione.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego weryfikację przedmiotowego świadectwa można było dokonać w Polsce, albowiem wiarygodność tego dokumentu (z dnia 29 czerwca 2006 r. – nr [...]) i dane w nim zawarte budzą istotne wątpliwości zwłaszcza w zestawieniu z ich odpowiednikami w zgłoszeniu celnym jak i dokumentami towarzyszącymi przesyłce. Z akt sprawy bowiem wynika, że zgodnie z deklaracją zgłaszającego przedmiotem importu były bluzki damskie i młodzieżowe z dziany syntetycznej, zaklasyfikowane do kodu PCN 6106 oraz spódnice damskie z tkanin z włókien syntetycznych zaklasyfikowane do kodu PCN 6204, tymczasem przedstawione świadectwo potwierdza pochodzenie spódnic i bluzek syntetycznych o kodzie – odpowiednio – 6104 i 6110.

Nie są to bynajmniej jedyne różnice, albowiem inne jest oznaczenie eksportera w świadectwie, a inne w zgłoszeniu celnym; W pierwszym jest to Z. CO, Ltd, w drugim zaś przypadku mamy do czynienia z H. Ponadto przesyłce towarzyszyła faktura nr [...] z dnia 9 maja 2002 r., natomiast w weryfikowanym świadectwie, w polu 10, powołano fakturę o tym samym numerze z dnia [...] czerwca 2006 r. Już z tej racji stwierdzić należy, że przedmiotowe świadectwo – z uwagi na przedstawione wyżej sprzeczności – powinno zostać zdyskwalifikowane bez konieczności jego przesyłania chińskiemu organowi.

Uwzględniając powyższe, a także argumenty wskazane w decyzji organu II instancji uznać należy, że podniesiona w skardze kasacyjnej kwestia zachowania prawidłowości procedury weryfikacji świadectwa pochodzenia towaru nr [...] z dnia 29 czerwca 2006 r. miałaby istotne znaczenie, gdyby było ono powiązane integralnie z importowanym towarem; kiedy taki związek nie istnieje, wadliwość tego trybu nie dyskwalifikuje wydanych w sprawie aktów administracyjnych.

W konsekwencji – zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego – brak jest też podstaw aby uznać za zasadny zarzut obrazy treści art. 122 i 187 § 1 w zw. z art. 152 Ordynacji podatkowej. Z kolei w kwestii naruszenia art. 123 tegoż aktu normatywnego (co do wadliwości doręczenia władzom chińskim świadectwa do weryfikacji) wskazać trzeba, że skarżący w ramach postępowania wyjaśniającego zapewne zaprezentowałby twierdzenie zbieżne z tym co zawarł w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, a także w skardze kasacyjnej; kwestia prawidłowości doręczenia władzom chińskim przesyłki zawierającej świadectwo do weryfikacji – co wyżej obszernie ukazano – jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W świetle powyższych rozważań za bezzasadny należy uznać również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt 1 p.p.s.a., tj. naruszenia art. 145 § 1 pkt 1a p.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie treści § 20a ust. 1 i ust. 2 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. Jak wyżej to wykazano świadectwo pochodzenia towaru winno być zdyskwalifikowane w Polsce bez stosowania procedury przewidzianej we wspomnianym rozporządzeniu. Nie doszło więc do naruszenia powołanego przepisu prawa materialnego.

Mając na względzie powyższe należało na podstawie art. 184, art. 204 ust. 1 p.p.s.a. orzec jak w sentencji wyroku.