Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 23 listopada 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Paweł Mierzejewski, Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Kinga Czernis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2017 r. sprawy ze skargi E. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 8 czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku solidarnej zapłaty kosztów powstałych w związku z usunięciem, przechowywaniem oraz oszacowaniem pojazdu oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia 8 czerwca 2017 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję Starosty z dnia 13 lutego 2017 r. o nałożeniu na E. M. i M. M. solidarnie obowiązku zapłaty w wysokości 17.650,14 zł z tytułu usunięcia i przechowywania pojazdu i orzekło o nałożeniu na wyżej wymienionych obowiązku zapłaty 10.893,14 zł z tytułu kosztów wynikających z usunięcia, przechowywania i oszacowania pojazdu.

W sprawie zaistniały następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Starosta decyzją z dnia 13 lutego 2017 r. (nr [...]) - działając na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U z 2016 r., poz. 23 ze zm. – dalej zwanej: "k.p.a.") oraz art. 130a ust. 2 pkt 1 lit. a/ oraz pkt 2 w zw. z art. 130a ust. 10h, art. 130a ust. 10i, art. 130a ust. 10j ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 128 ze zm. – dalej jako: "p.r.d.") - nałożył na E. M. i M. M. jako zobowiązanych solidarnie, obowiązek zapłaty kwoty w wysokości 17.650,14 zł tytułem obciążenia kosztami wynikającymi z usunięcia i przechowywania pojazdu marki Volkswagen [...] (powinno być [...]) o nr rejestracyjnym [...], numer identyfikacyjny pojazdu [...], w terminie 30 dni od daty, w której niniejsza decyzja stanie się ostateczna.

Organ wskazał, że dnia 15 sierpnia 2015 r. Komenda Powiatowa Policji w K. wydała dyspozycję usunięcia pojazdu marki Volkswagen [...] o numerze rejestracyjnym [...] z uwagi na pozostawienie pojazdu w miejscu, w którym jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób stanowi zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu. Pojazd odholowano na parking strzeżony firmy [...] w K.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego przez Komendę Powiatową Policji w K., pismem z dnia 19 września 2015 r. powiadomiono strony o usunięciu i przemieszczeniu pojazdu na parking strzeżony oraz o skutkach jego nieodebrania.

W dniu 26 stycznia 2016 r. Starosta wystąpił do Sądu Rejonowego w K. z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu na rzecz Powiatu [...]. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 7 czerwca 2016 r. (sygn. akt [...]) orzekł o przepadku wymienionego pojazdu na rzecz Powiatu K.

Zgodnie z art. 130a ust. 10h p.r.d. koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta w oparciu o art. 130a ust. 6 ustawy. Zgodnie z art. 130a ust. 10i cytowanej ustawy, jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.

Organ w toku prowadzonego postępowania administracyjnego ustalił, że E. M. dnia 1 grudnia 2014 r. udzieliła upoważnienia synowi M. M. do użytkowania przedmiotowego pojazdu.

Uchwałą Rady Powiatu [...] nr [...] z dnia 30 października 2014 r. w sprawie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu, ustalono wysokość opłat z tym związanych z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2015 r. Kolejne uchwały z dnia 18 listopada 2015 r. oraz z dnia 23 listopada 2016 r. nie zmieniły wysokości opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów. Organ stwierdził, że na ustaloną należność składają się:

- opłata za usunięcie pojazdu 440,00 zł;

opłata za parkowanie pojazdu w 2015 r. 139 dni x 33,00 zł 4.587,00 zł;

opłata za parkowanie pojazdu w 2016 r. 356 dni x 33,00 zł 11.748,00 zł;

opłata za parkowanie pojazdu w 2017 r. 17 dni x 33,00 zł 561,00 zł ;

- koszt oszacowania pojazdu 268,14 zł;

opłata sądowa 46,00 zł.

E. M. odwołała się od decyzji organu I instancji podnosząc, że od dnia 1 grudnia 2014 r. samochód był w użytkowaniu syna, ona zaś nie posiada prawa jazdy i nigdy nie używała samochodu.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 8 czerwca 2017 r. (nr [...]) orzekło w następujący sposób:

1. uchyliło decyzję organu pierwszej instancji w całości;

2. nałożyło na E. M. i M. M. obowiązek solidarnej zapłaty kwoty w wysokości 10.839,14 zł z tytułu kosztów wynikających z usunięcia, przechowywania i oszacowania pojazdu marki Volkswagen [...] nr rej. [...].

W uzasadnieniu organ odwoławczy przytoczył treść art. 130a ust. 1 pkt 1, ust. 10, ust. 10a, ust. 10h, ust. 10i p.r.d., a następnie wskazał, że tryb oraz warunki współdziałania z Policją i innymi podmiotami uprawnionymi do podejmowania decyzji o usunięciu pojazdu jednostek usuwających pojazdy lub prowadzących strzeżone parkingi zostały określone w rozporządzeniu z dnia 22 czerwca 2011 r. Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie usuwania pojazdów, których używanie może zagrażać bezpieczeństwu lub porządkowi ruchu drogowego albo utrudniających prowadzenie akcji ratowniczej (Dz. U. Nr 143, poz. 846 ze zm. – dalej zwanym: "rozporządzeniem"). Zgodnie z rozporządzeniem usunięcie pojazdu z drogi rozpoczyna się z chwilą wydania uprawnionej jednostce dyspozycji usunięcia pojazdu, zwanej dalej "dyspozycją" (§ 2 ust. 1 rozporządzenia). W przypadku, o którym mowa w art. 130a ust. 1 pkt 1 p.r.d. podmiot, który wydał dyspozycję, po usunięciu pojazdu powiadamia o tym niezwłocznie właściwego dla miejsca zdarzenia komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji, ze wskazaniem parkingu strzeżonego, na którym umieszczono pojazd, przesyłając mu kopię dyspozycji oraz właściciela pojazdu, osobę, która dysponowała pojazdem na podstawie innego niż własność tytułu prawnego w chwili jego usunięcia, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 130a ust. 1 pkt 1, 4 i 5 albo ust. 3 p.r.d. (§3 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 rozporządzenia).

Organ zaznaczył, że z akt sprawy wynika, iż w dniu 15 sierpnia 2015 r. funkcjonariusz Policji wydał dyspozycję usunięcia ww. pojazdu z powodu pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie utrudnia i zagraża bezpieczeństwu w ruchu drogowym (art. 130a ust. 1 pkt 1 p.r.d.). Z dyspozycji wynika, że pojazd został usunięty przez firmę [...] w K. W aktach sprawy znajduje się "Powiadomienie" z dnia 19 września 2015 r. o usunięciu pojazdu na parking strzeżony, skierowane do E. M., zawierające pouczenie o nieodebraniu pojazdu w terminie 3 miesięcy, skutkach tego nieodebrania i kosztach związanych z usunięciem, przechowywaniem i oszacowaniem pojazdu, które zostało skutecznie doręczone. Pojazd nie został odebrany z parkingu w terminie 3 miesięcy od dnia usunięcia z drogi.

Organ jednocześnie zwrócił uwagę, że w aktach sprawy znajduje się upoważnienie z dnia 1 grudnia 2014 r., z którego wynika, że E. M. upoważniła syna M. M. do używania pojazdu od tego dnia. Następnie, w dniu 1 grudnia 2015 r. E. M. przeniosła własność pojazdu na M. M.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2016 r. (sygn. akt [...]) Sąd Rejonowy w K. orzekł o przepadku na rzecz Powiatu [...] pojazdu marki Volkswagen [...] o nr rej. [...], które stało się prawomocne w dniu 17 czerwca 2016 r. Strona została zawiadomiona o wszczęciu postępowania i możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym.

W dniu 19 grudnia 2016 r. rzeczoznawca sporządził opinię dotyczącą wyceny przedmiotowego pojazdu, w której jego wartość rynkową brutto oszacowano na 350 zł. Następnie pojazd został zdemontowany i wyrejestrowany decyzją z dnia 18 stycznia 2017 r. (nr [...]).

Organ odwoławczy stwierdził, że w okolicznościach sprawy zaistniały wszystkie warunki przewidziane w art. 130a ust. 10 i ust. 10a p.r.d., wymagane do wydania decyzji w przedmiocie zapłaty kosztów związanych z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem pojazdu, na podstawie art. 130a ust. 10h p.r.d. Nałożenie solidarnego obowiązku zapłaty za koszty usunięcia, przechowania oraz oszacowania wartości pojazdu na E. M. i M. M. jest zasadne, bowiem w dniu usunięcia pojazdu, tj. 15 sierpnia 2015 r. właścicielem tego pojazdu była E. M.

Kolegium podkreśliło, że przepis art. 130a ust. 10h p.r.d. w sposób enumeratywny wskazuje koszty, którymi może zostać obciążona osoba będąca właścicielem (dysponentem) pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu - i są to wyłącznie koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu.

W ocenie Kolegium, dotychczasowy właściciel pojazdu winien jednak ponosić koszty przechowywania pojazdu tylko do daty uprawomocnienia się orzeczenia sądowego o jego przepadku. Koszty przechowywania powstałe po tym dniu powinien ponosić jego aktualny właściciel czyli w tym wypadku Powiat [...]. W tej sytuacji nieuzasadnione są koszty obciążające właściciela dotyczące przechowywania pojazdu od dnia uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w K. o przepadku przedmiotowego pojazdu (czyli po dniu 17 czerwca 2016 r.), jak również opłata sądowa. Z tych powodów organ odwoławczy uchylił decyzję Starosty i orzekł o kosztach w wysokości 10.839,14 zł. Zgodnie z uchwałami Rady Powiatu [...] stawka za usunięcie pojazdu wynosi 440 zł., a stawka za przechowywanie pojazdu za każdą dobę wnosi 33 zł. Koszty powstały od momentu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu do dnia prawomocności postanowienia Sądu, a na wyliczoną kwotę w wysokości 10.839,14 zł składają się koszty: usunięcia pojazdu (440 zł), przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym (w roku 2015 - 139 dni x 33 zł = 4.587 zł, w roku 2016 - 168 dni x 33 zł = 5.544 zł.) oraz oszacowania pojazdu (faktura VAT nr [...] - 268,14 zł).

Organ odwoławczy ponadto wyjaśnił, że nie ma podstaw do zawierania w sentencji decyzji rozstrzygnięcia w przedmiocie terminu płatności kosztów. Dyspozycje w tym zakresie wynikają bezpośrednio z przepisów prawa i nie powinny być powtarzane przez organ administracji w części stanowczej rozstrzygnięcia, które powinno obejmować jedynie ustalenie kosztów.

E. M. zaskarżyła decyzję organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wnosząc o jej uchylenie. Wnioskowała też o przesłuchanie świadka M. M.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła obrazę przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 39 w zw. z art. 42 § 1 i art. 43 w zw. z art. 9 k.p.a. przez uznanie, że powiadomienie z dnia 19 września 2015 r. o usunięciu pojazdu na parking strzeżony zawierające pouczenie o nieodebraniu pojazdu w terminie 3 miesięcy, skutkach jego nieodebrania i kosztach związanych z usunięciem, przechowaniem i oszacowaniem pojazdu, zostało skutecznie doręczone, podczas gdy powiadomienie to zostało doręczone synowi skarżącej, który nie jest ani domownikiem skarżącej, ani jej sąsiadem. Nie pozostawiono w oddawczej skrzynce pocztowej ani w drzwiach mieszkania, zawiadomienia skarżącej o doręczeniu pisma sąsiadowi czy też dozorcy. Niezawiadomienie skarżącej w tej sprawie spowodowało, że nie mogła ona skutecznie uchylić się od nałożonych na nią przez organ administracji obowiązków, czy też je wykonać.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko, bowiem - zdaniem Kolegium - skarżąca została prawidłowo powiadomiona o usunięciu pojazdu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) oraz art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przypadku stwierdzenia określonych naruszeń prawa sąd administracyjny uwzględniając skargę uchyla zaskarżony akt albo stwierdza jego nieważność lub wydanie z naruszeniem prawa (art. 145 § 1 p.p.s.a.) bądź oddala skargę w razie jej nieuwzględnienia (art. 151 p.p.s.a.). Oznacza to, że sąd nie rozstrzyga sprawy administracyjnej co do jej istoty a jedynie ocenia, czy postępowanie przeprowadzono prawidłowo i czy wydany akt pozostaje w zgodzie z prawem.

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego eliminacji z obrotu prawnego w oparciu o przesłanki określone w art. 145 § 1 p.p.s.a.

Przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 8 czerwca 2017 r. uchylająca decyzję Starosty z dnia 13 lutego 2017 r. o nałożeniu solidarnie na E. M. i M. M. obowiązku zapłaty w wysokości 17.650,14 zł z tytułu usunięcia i przechowywania pojazdu i orzekło o nałożeniu na wyżej wymienione osoby obowiązku zapłaty 10.893,14 zł z tytułu kosztów wynikających z usunięcia, przechowywania i oszacowania pojazdu.

Materialnoprawną podstawę wydania ww. decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 128 ze zm. – dalej w skrócie jako: "p.r.d."), a także uchwały Rady Powiatu [...] Nr [...] z dnia 30 października 2014 r. w sprawie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi oraz wysokości kosztów powstałych w razie usunięcia pojazdu (Dz. Urz. Woj. Pom. z 2014 r., poz. 4027) oraz uchwały Rady Powiatu [...] Nr [...] z dnia 18 listopada 2015 r. w sprawie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi oraz wysokości kosztów powstałych w razie usunięcia pojazdu (Dz. Urz. Woj. Pom. z 2015 r., poz. 3878).

Zgodnie z art. 130a ust. 1 p.r.d. pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku m.in. pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu (pkt 1). Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c p.r.d.). Stosownie do art. 130a ust. 6 p.r.d. rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu (art. 130a ust. 6e p.r.d.), a wydanie pojazdu następuje po okazaniu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 5c, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1a, również dowodu uiszczenia kaucji (art. 130a ust. 7 p.r.d.).

W myśl art. 130a ust. 10 p.r.d. starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia, a powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu, przy czym starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia (art. 130a ust. 10a p.r.d.). W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 130a ust. 10e p.r.d.). Jednostka prowadząca parking strzeżony, w przypadku nieodebrania pojazdu z parkingu w terminie określonym w ust. 10, powiadamia o tym fakcie właściwego miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu (art. 130a ust. 10e p.r.d.). Zgodnie z art. 130a ust. 10h p.r.d. koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i, a decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta, przy czym – stosownie do art. 130a ust. 10i p.r.d. - jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że skarżąca (E. M.) przekazała od dnia 1 grudnia 2014 r. do użytkowania, stanowiący jej własność pojazd marki Volkswagen [...] o nr rej. [...], synowi – M. M. (pismo pn. "upoważnienie" z dnia 1 grudnia 2014 r.; k. – 45 akt organu I instancji). Następnie, dyspozycją funkcjonariusza Posterunku Policji w L. z dnia 15 sierpnia 2015 r., znajdujący się w miejscowości G. pojazd marki Volkswagen [...] o nr rej. [...] został usunięty i odholowany na parking strzeżony przez firmę [...] w K. (dyspozycja usunięcia pojazdu Nr [...]; k. - 6 akt organu I instancji). W dniu 19 września 2015 r. wydano powiadomienie o usunięciu ww. pojazdu z drogi na parking strzeżony w K. przy ul. [...] na podstawie dyspozycji Nr [...], z powodu pozostawienia pojazdu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu. Jednocześnie z treści powiadomienia wynikała informacja, że "nieodebranie pojazdu w okresie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia będzie skutkowało wystąpieniem do sądu o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu. Kosztami związanymi z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałym od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania, obciąża się każdorazowo właściciela lub posiadacza pojazdu (solidarnie) – nie dotyczy sytuacji, gdy pojazd usunięto/przemieszczono a wyłączną przyczyną usunięcia/przemieszczenia była prowadzona akcja ratownicza – art. 130a ust. 3 ustawy–Prawo o ruchu drogowym". Powiadomienie to zostało w dniu 19 września 2015 r. odebrane przez M. M., o czym świadczy wpisana data i podpis na pokwitowaniu odbioru (k. – 5 akt organu I instancji). W dniu 1 grudnia 2015 r. została zawarta umowa sprzedaży pomiędzy E. M. a M. M. o zbyciu pojazdu marki Volkswagen [...] o nr rej. [...] (k. – 16 akt organu I instancji). W dniu 26 stycznia 2016 r. Starosta wystąpił do Sądu Rejonowego w K. z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu na rzecz Powiatu [...]. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny postanowieniem z dnia 7 czerwca 2016 r. (sygn. akt [...]) orzekł o przepadku wymienionego pojazdu na rzecz Powiatu [...] (k. – 17 akt organu I instancji).

Podstawę do ustalenia kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu stanowi art. 130a ust. 10h p.r.d., z którego wynika, że co do zasady koszty te ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, jednakże – stosownie do art. 130a ust. 10i p.r.d. - gdy w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, to także ta osoba – solidarnie z właścicielem pojazdu - zobowiązana jest do pokrycia ww. kosztów.

Z ustaleń poczynionych przez organy w toku postępowania bezsprzecznie wynika, że w dniu usunięcia z drogi pojazdu marki Volkswagen [...] o nr rej. [...] (tj. w dniu 15 sierpnia 2015 r.) pojazd ten stanowił własność skarżącej, jednakże dysponentem (użytkownikiem) jego na podstawie złożonego przez skarżącą w dniu 1 grudnia 2014 r. oświadczenia woli (upoważnienia), był jej syn – M. M., co - w świetle powołanego powyżej art. 130a ust. 10h w zw. z ust. 10i p.r.d. - dawało organom podstawę do nałożenia na E. M. i M. M. (solidarnie) zobowiązania poniesienia kosztów wynikających z usunięcia, przechowywania i oszacowania ww. pojazdu. Wskazać przy tym należy, że organ odwoławczy w sposób prawidłowy dokonał kasacji pierwszoinstancyjnej decyzji w całości a następnie reformacji rozstrzygnięcia poprzez: 1/ ponowne ustalenie wysokości kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem i oszacowaniem ww. pojazdu, wyliczając te koszty jedynie za okres od dnia usunięcia pojazdu do dnia uprawomocnienia się postanowienia o przepadku ww. pojazdu, a także poprzez: 2/ "anulowanie" rozstrzygnięcia o terminie płatności zobowiązania (kosztów).

W ocenie Sądu podniesiony w skardze zarzut co do prawidłowości doręczenia powiadomienia z dnia 19 września 2015 r. o usunięciu przedmiotowego pojazdu na parking (zawierającego pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu w wyznaczonym terminie), nie znajduje uzasadnienia. Skarżąca dowodzi nieprawidłowości doręczenia ww. pisma argumentując to tym, że powiadomienie zostało odebrane przez jej syna – M. M. w jego miejscu zamieszkania, który nie jest domownikiem ani sąsiadem, a nie umieszczono o tym zawiadomienia w oddawczej skrzynce pocztowej ani w drzwiach mieszkania.

Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu zwrócić przede wszystkim należy uwagę, że przepis art. 130a ust. 10 p.r.d. mówi o prawidłowym powiadomieniu właściciela lub osoby uprawnionej do odebrania pojazdu. Ponieważ w przepisie tym użyto alternatywy (zwykłej) oznacza to, że prawidłowe powiadomienie, o którym mowa w omawianym przepisie, nastąpi w przypadku: powiadomienia właściciela pojazdu oraz (innej) osoby uprawnionej do odebrania pojazdu; powiadomienia właściciela bądź powiadomienia osoby uprawnionej do odebrania pojazdu. Jak zostało powyżej wskazane M. M. w dniu odbioru powiadomienia był użytkownikiem przedmiotowego pojazdu, tym samym uznać należy, że był także osobą uprawniona do odebrania tego pojazdu, co w świetle brzmienia art. 130a ust. 10 p.r.d. czyni skutecznym (prawidłowym) i wystarczającym doręczenie tegoż powiadomienia do jego rąk.

Fakt prawidłowego doręczenia powiadomienia znajduje także potwierdzenie w uzasadnieniu postanowienia Sądu Rejonowego w K. o przepadku przedmiotowego pojazdu z dnia 7 czerwca 2016 r. (sygn. akt [...]), w którym Sąd wskazał, że "uczestnicy [czyli E. M. i M. M. – przyp. tut. Sąd) zostali prawidłowo pouczeni o skutkach nieodebrania pojazdu w terminie 3 miesięcy od jego zatrzymania. W zakreślonym ustawą terminie uczestnik postępowania nie odebrał pojazdu z parkingu strzeżonego. Z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika nadto, aby nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby uprawnionej". Przyjąć zatem należy, że okoliczność prawidłowego powiadomienia skarżącej była badana w toku postępowania sądowego. Postępowanie to wykazało prawidłowość tego powiadomienia, a skarżąca tej okoliczności nie kwestionowała w tym postępowaniu, choćby zaskarżając postanowienie z dnia 7 czerwca 2016 r.

W okolicznościach niniejszej sprawy mało prawdopodobne wydaje się także, by skarżącą dokonując umową zawartą w dniu 1 grudnia 2015 r. przeniesienia własności ww. pojazdu na syna, nie znała losu zbywanego przez nią pojazdu. Nie sposób także przyjąć za wiarygodne twierdzenia skarżącej - w kontekście stawianego zarzutu skuteczności doręczenia jej powiadomienia przez syna - że M. M. nie był domownikiem, skoro zarówno skarżąca, jak i jej syn wskazywali w tym czasie ten sam adres zamieszkania: [...] L., [...] (vide: upoważnienie oraz umowa sprzedaży – k. 45 i 16 akt organu I instancji).

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w aspektach wykraczających poza zarzuty podniesione w skardze, tut. Sąd doszedł do wniosku, że nie narusza ona prawa w stopniu, który uzasadniałby jej uchylenie.

Mając powyższe na uwadze, skargę jako bezzasadną należało oddalić, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 p.p.s.a.