Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędzia del. WSA Maciej Dybowski (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 1 września 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 27 maja 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 229/10 w sprawie ze skargi W. i D. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej zatwierdzenia granic ustalonych w wyniku rozgraniczenia 1. prostuje zaskarżony wyrok w ten sposób, że zamieszczone w rubrum słowa "[...] grudnia 2009r." zastępuje słowami "[...] lutego 2010r.", 2. oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 27 maja 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 229/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi D. i W. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] "grudnia 2009" [winno być "lutego 2010"] r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej zatwierdzenia granic ustalonych w wyniku rozgraniczenia: I. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...]; II. stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie na rzecz skarżących D. i W. B. kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe decyzje zapadły w następującym stanie faktycznym.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...], na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz.U. z 2001r., nr 79, poz. 856 ze zm.) w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2005r., nr 240, poz. 2027 ze zm., dalej p.g.k.), po przeprowadzeniu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza T. z dnia [...] października 2002 r., [...] w sprawie rozgraniczenia nieruchomości, oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako działki nr A z działkami B i C/1, działki nr C/2 z działkami C/1 i D oraz działki nr E z działkami F, G i H, położone w obrębie W., gmina T.:

1) stwierdziło nieważność powyższej decyzji w części dotyczącej zatwierdzenia granic ustalonych w wyniku rozgraniczenia między:

- działką nr A a działką nr C/1 na odcinku między punktami granicznymi nr I i J,

- działką nr C/2 a działką nr C/1 na odcinku między punktami granicznymi nr J i K;

- działką nr C/2 a działką nr D na odcinku między punktami granicznymi nr K i L,

2) nie stwierdziło nieważności powyższej decyzji w pozostałej części.

Kolegium w uzasadnieniu decyzji wykazało, że Skarb Państwa reprezentowany przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa Oddział Terenowy w Szczecinie, jako właściciel nieruchomości oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako działki nr E i A, położonych w obrębie W. gmina T., wnioskiem z dnia [...] września 2002 r. wystąpił o wszczęcie postępowania rozgraniczeniowego mającego na celu ustalenie granic między działkami nr [...] a [...],[...] i [...] oraz między działką nr A a działką B.

Burmistrz Miasta i Gminy T. (dalej Burmistrz T.), postanowieniem z dnia [...] września 2002 r., znak [...], wszczął postępowanie o rozgraniczenie między działkami nr E a F, G i H oraz między działką nr A a działką nr B i wskazał jako osobę upoważnioną do ustalenia granic w terenie geodetę K. P.

Upoważniony geodeta K. P. wykonał w toku postępowania czynności związane z ustaleniem granic i prace te zostały zgłoszone w Powiatowym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w G. pod nr [...]. Z czynności ustalenia granic w terenie, sporządzone zostały protokoły graniczne osobno dla działki nr E i osobno dla działki nr A.

W przypadku działki nr E dokonano ustalenia granic tej działki z działkami F,G i H, a w przypadku działki nr A dokonano ustalenia przebiegu granicy tej działki nie tylko z działką nr B, ale również z działką nr C i C/2 oraz z działką nr C/2, a nadto pomiędzy działkami nr C/2 i D. Dokumentacja z tej pracy geodezyjnej została przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] października 2002 r.

Decyzją z dnia [...] października 2002 r., znak [...] (dalej decyzja z [...] października 2002 r.), Burmistrz Miast i Gminy T. zatwierdził granice ustalone w wyniku rozgraniczenia w ten sposób, że:

- w przypadku działki nr [...] zatwierdził granicę między tą działką a działką nr [...] na odcinku między punktami granicznymi nr [...],[...] i [...] oraz działką nr C/1 na odcinku między punktami granicznymi nr I i J;

- w przypadku działki nr C/2 zatwierdził granicę między tą działką a działką nr C/1 na odcinku między punktami granicznymi nr J i K oraz działką nr D na odcinku między punktami granicznymi nr K i L;

- w przypadku działki nr E. zatwierdził granicę między tą działką a działką nr F na odcinku między punktami granicznymi nr Ł i M, działką nr G na odcinku między punkami granicznymi nr N, O, M, P i Q oraz działką nr H na odcinku między punkami granicznymi nr Q i R.

Decyzja z [...] października 2002 r. stała się ostateczną w dniu 25.10.2002 r.

Zachodniopomorski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Szczecinie pismem z dnia [...] czerwca 2009 r. zasygnalizował Kolegium konieczność stwierdzenia nieważności decyzji z [...] października 2002 r. Burmistrza T. podnosząc, że zgodnie z wnioskiem strony oraz postanowieniem o wszczęciu postępowania, rozgraniczeniu podlegać miały: działka nr [...] z działką nr B oraz działka E z działką F, G i H.

Tymczasem geodeta przeprowadzający czynności ustalenia granic na gruncie dodatkowo ustalił przebieg granic między działką nr A i C/2 oraz działką nr C/2 z działką nr C/1 i D, a organ zatwierdził rozgraniczenie również w tym zakresie. W przypadku ustalenia przebiegu granic między działkami nr A i B geodeta oparł się jedynie na oświadczeniu stron, podczas gdy analiza dokumentacji zgromadzonej w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym wskazuje, że istniały dokumenty obrazujące przebieg granic i które geodeta winien był wykorzystać w toku ustalania przebiegu granicy. Takie zaniechanie doprowadziło do znacznej zmiany powierzchni rozgraniczonych działek, co może wskazywać na nieformalne przeniesienie prawa własności z pominięciem właściwej procedury.

Kolegium ustaliło, że aktualnymi właścicielami działek będących przedmiotem kwestionowanej decyzji rozgraniczeniowej są: działki nr E – B. i M. G.; działki nr F/2 i F/3 (powstałych w wyniku podziału działki nr F) – T. i K. K.; działki nr F/4 (powstałej w wyniku podziału działki nr F) – Gmina T.; działki nr G/1 (powstałej w wyniku podziału działki nr G) – A. G.; działki nr G/2 (powstałej w wyniku podziału działki nr G) – E. i M. Z.; działki nr H – M. i A. G.; działki nr A i C/2 – Skarb Państwa ANR OT w Szczecinie; działki nr B – współwłasność w udziale ½ P. G. i ½ E. i M. B.; działki nr C/1 – D. i W. B., działki nr D – W. B.

Kolegium wskazało, że zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., nieważność decyzji stwierdza się w przypadku wydania decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, przy czym organem właściwym w sprawach stwierdzenia nieważności jest organ wyższego stopnia w stosunku do organu, który wydał kwestionowaną decyzję.

W przedmiotowej sprawie, stosownie do art. 30 ust. 1 p.g.k., postępowanie o rozgraniczenie działek nr E i nr A zostało wszczęte na wniosek ich właściciela. We wniosku, jak i w postanowieniu o wszczęciu postępowania wyraźnie wskazano, że przedmiotem rozgraniczenia ma być działka nr E z działkami F, G i H oraz działka A z działką B. W toku postępowania strona nie dokonała jakiejkolwiek modyfikacji wniosku, w szczególności nie rozszerzyła żądania o ustalenie granic między działkami nr A z działką nr C/2 oraz działki C/1 z działkami nr C/1 i D. Dlatego przedmiotem rozstrzygnięcia w omawianej sprawie mogła być wyłącznie kwestia ustalenia granic pomiędzy działkami nr E z działkami o nr F, G i H oraz działki A z działką nr B. Natomiast za całkowicie niedopuszczalne Kolegium uznało orzeczenie przez organ o zatwierdzeniu granic pomiędzy działką nr A z działką nr C/1 oraz działki C/1 z działkami nr C/1 i D, jako ewidentnie wykraczające poza istotę postępowania. W ocenie Kolegium działanie takie pozbawione było podstawy prawnej, gdyż postępowanie w sprawie rozgraniczenia działek nie zostało skutecznie uruchomione, a tym samym na żadnym etapie postępowania organ nie był uprawniony do podejmowania orzeczeń w tym zakresie. Podstawy takiej nie można też wywodzić z samowolnego działania geodety, który bez jakiegokolwiek upoważnienia ani formalnego uzasadnienia ustalił w terenie przebieg granic w kwestionowanym zakresie. Z tych względów Kolegium uznało, że decyzja Burmistrza Miasta i Gminy T. w części dotyczącej zatwierdzenia granic między działkami nr A z działką nr C/1 oraz działki C/1 z działkami nr C/1 i D dotknięta jest wadą, określoną w art. 156 § 1 pkt 2 i w tej części – przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 156 § 2 k.p.a. i dlatego stwierdziło jej nieważność.

W ocenie Kolegium nieprawidłowość polegająca na ustaleniu przebiegu granicy między działkami A i B wyłącznie w oparciu o oświadczenie stron, z pominięciem dokumentacji zgromadzonej w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym obrazującej odmienny od przyjętego przebieg granic, nie daje podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji. Omawiana wada nie tkwi bowiem w samej treści tej decyzji, a dotyczy jednego z dowodów, w oparciu o który decyzja ta została wydana, a mianowicie dokumentacji geodezyjnej z czynności rozgraniczeniowych, sporządzonej przez geodetę K. P. W tych okolicznościach, Kolegium uznało, że nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa przy wydawaniu kwestionowanej decyzji, a jedynie o niezgodnym z regułami określonymi w art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k. sposobie ustalenia przebiegu granicy przez geodetę, nie wykrytym przez Burmistrza w dacie wydawania decyzji rozgraniczającej, co z kolei wskazuje na wadliwość postępowania dowodowego przeprowadzonego przez ten organ.

Kolegium podniosło, że zgodnie z art. 31 ust. 1 p.g.k. – czynności ustalenia przebiegu granic dokonuje upoważniony geodeta. Geodeta pełnił w toku postępowania rozgraniczeniowego rolę quasi – biegłego, który sporządza stosowną dokumentację z podjętych czynności. Dokumentacja ta podlega weryfikacji przez organ prowadzący zasób geodezyjny i kartograficzny, a po uzyskaniu pozytywnej oceny podlega przyjęciu do zasobu. Tak też postąpiono w przedmiotowej sprawie.

Kolegium podkreśliło, że okoliczność, że dokumentacja została sporządzona w sposób wadliwy, ujawniona została w okresie późniejszym przez ZWINGiK w ramach postępowania skargowego. Nie ulega wątpliwości, że okoliczność ta istniała w dacie wydania kwestionowanej decyzji, a nie była znana organowi. Właściwym trybem do sanowania tego typu wad nie jest stwierdzenie nieważności decyzji, lecz wznowienie postępowania (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.).

W przedmiotowej sprawie stosownie do art. 150 § 1 k.p.a., organem właściwym do wznowienia postępowania w omawianym zakresie jest Burmistrz T., a postępowanie o wznowienie może nastąpić z urzędu lub na wniosek zainteresowanym stron. Kolegium uznało, że decyzja Burmistrza T. w części dotyczącej zatwierdzenia granic działki nr E nie wykazuje wad uzasadniających stwierdzenie jej nieważności.

Po wydaniu powyższej decyzji, do Kolegium wpłynęło pismo D. i W. B., opatrzone datą [...] grudnia 2009 r., w którym podnieśli, że w dokumentacji geodezyjnej w postaci protokołu granicznego dokonano fałszerstwa polegającego na podrobieniu podpisu nieżyjącego już wówczas L. I. Nadto zarzucili brak takich dowodów jak akt notarialny sprzedaży nieruchomości i mapy ewidencyjnej z dnia [...] września 2004 r. Wskazali, że stan prawny działki nr C/1 wykazany został kolorem czerwonym na załączonej do pisma (bliżej nieokreślonej) mapie oraz na wyrysie z mapy ewidencji gruntów i budynków. Do akt złożyli m.in. kopię postanowienia Burmistrza T. z dnia [...] grudnia 2007 r. o wszczęciu postępowania rozgraniczeniowego między działką nr C/1 a działkami nr F/4 i B. D. i W. B. wnieśli o ponowne rozpatrzenie sprawy wskazując, że decyzja z [...] grudnia 2009 r. została wydana przed otrzymaniem przez Kolegium ich pisma z dnia [...] grudnia 2009 r., w którym zgłosili istotne dla sprawy dowody. Podnieśli, że przy ustalaniu granicy między działkami nr A a B wydłużono granicę o 13 metrów, przez co pomniejszono powierzchnię ich działki nr C/1.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 oraz art. 156 § 1 pkt 2, 157 § 1 i 158 § 1 k.p.a. oraz art. 17 pkt 1 k.p.a. i art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz. U z 2001r. nr 79 poz. 856 ze zm.) w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 240 poz. 2027 ze zm.) – po rozpatrzeniu wniosku D. i W. B. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z [...] grudnia 2009 r., znak [...] – utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Kolegium w uzasadnieniu decyzji - z uwagi na treść środka odwoławczego – podniosło między innymi, że istotą postępowania nieważnościowego jest ustalenie czy decyzja podlegająca weryfikacji w tym postępowaniu obarczona jest jedną z kwalifikowanych wad, określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Jest to postępowanie nadzwyczajne w którym należy rozstrzygnąć kwestię, czy przy wydaniu badanej decyzji popełniono tak ważkie błędy, które wykluczają możliwość pozostawienia takiej decyzji w obrocie prawnym, przy czym katalog tych błędów został ściśle i wyczerpująco określony w art. 156 § 1 k.p.a. Nie jest zatem zadaniem organu prowadzącego postępowanie nieważnościowe ponowne rozstrzygnięcie sprawy co do meritum, dokonywanie po raz kolejny merytorycznej oceny dowodów czy przeprowadzenie dalszych dowodów mogących mieć w ocenie stron istotne znaczenie dla orzeczenia co do istoty sprawy rozstrzygniętej weryfikowaną decyzją. Kolegium podkreśliło, że ze względu na zamknięty katalog przesłanek, stwierdzenie nieważności decyzji może nastąpić wyłącznie w przypadkach określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Istnienie innych wad, nawet ewidentnych i poważnych, nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji. Kolegium uznało, że żadna z okoliczności wskazanych przez D. i W. B. nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza T. Ewentualne podrobienie podpisu na protokole granicznym może stanowić wyłącznie podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a.). Okoliczność ta wydaje się wątpliwa, bowiem na protokole granicznym brak jest podpisów L. I. Ujawnienie nowych dowodów takich jak nieuwzględnione mapy, wypisy z rejestru gruntów, dokumenty geodezyjne czy akty notarialne, może być co najwyżej podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.). Podobnie rzecz ma się z nieprawidłowościami przy dokonywanych przez geodetę pomiarach i wytyczaniu długości granic działek podlegających rozgraniczeniu. Odnosząc się do zarzutu nieprawidłowości przy określeniu przez geodetę długości granicy między działkami nr B i A, co zdaniem skarżących doprowadziło do pomniejszenia powierzchni działki nr C/1, Kolegium uznało go za bezprzedmiotowy. Podnoszone pomniejszenie powierzchni działki skarżących nr C/1 możliwe byłoby tylko w dwu wariantach tj. zmiany przebiegu granicy albo między działką nr C/1 a B albo między działką nr C/1 a A. Tymczasem przebieg granicy między działkami nr B i C/1 w ogóle nie był przedmiotem decyzji rozgraniczeniowej, a ustalony tą decyzją przebieg granicy między działką nr C/1 i A stał się przedmiotem stwierdzenia nieważności decyzją z [...] grudnia 2009 r.

Kolegium podniosło, że małżonkowie B. nie są właścicielami działek nr B i A, a tym samym nie są legitymowani do kwestionowania decyzji Burmistrza T. w części dotyczącej rozgraniczenia tych działek. Kolegium wskazało, że brak podstaw do zmiany stanowiska wyrażonego w zaskarżonej decyzji z [...] grudnia 2009 r. Organ podniósł, że w przedmiotowej sprawie postępowanie o rozgraniczenie działek nr Ł i A zostało wszczęte na wniosek ich właściciela. W toku postępowania wnioskodawca nie dokonywał żadnych modyfikacji wniosku, w szczególności nie rozszerzał żądania o ustalenie granic między działkami nr A z działką nr C/1 oraz działek C/2 z działkami C/1 i D. Dlatego przedmiot rozstrzygnięcia mogła stanowić wyłącznie kwestia ustalenia przebiegu granic między działkami wskazanymi we wniosku.

W tej sytuacji, niedopuszczalne było orzekanie przez organ o zatwierdzeniu granic między działką nr A z działką nr C/1 oraz działki C/2 z działkami nr C/1 i D, jako ewidentnie wykraczające poza istotę postępowania. Kolegium uznało, że takie działanie pozbawione było podstawy prawnej, gdyż postępowanie w sprawie rozgraniczenia działek nie zostało skutecznie uruchomione. Podstawy takiej nie można wywodzić z samowolnego działania geodety, wykonującego czynności geodezyjne w terenie, który bez jakiegokolwiek uprawnienia ani uzasadnienia formalnego ustalił w terenie przebieg granic w kwestionowanym zakresie.

Mając powyższe na względzie, Kolegium uznało, że decyzja Burmistrza T. w części dotyczącej zatwierdzenia granic między działkami nr A z działką nr C/1 oraz działki C/1 z działkami nr C/1 i D, dotknięta jest wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i w tej części – przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 158 § 2 k.p.a. – co uzasadnia stwierdzenie nieważności. W ocenie Kolegium nie daje podstaw do stwierdzenia nieważności nieprawidłowość, polegająca na ustaleniu przebiegu granicy między działkami A i B wyłącznie w oparciu o oświadczenia stron, z pominięciem dokumentacji zgromadzonej w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym, obrazującej odmienny od przyjętego przebieg granicy. Wada ta nie tkwi bowiem w samej decyzji, a dotyczy jednego z dowodów, w oparciu o który decyzja ta została wydana, a mianowicie dokumentacji geodezyjnej z czynności rozgraniczeniowych, sporządzonej przez geodetę K. P. W ocenie Kolegium, w takiej sytuacji, nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa, a jedynie o niezgodnym z regułami określonymi w art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k. sposobie ustalenia przebiegu granicy przez geodetę, nie wykrytym przez Burmistrza T. w chwili wydawania decyzji rozgraniczeniowej, co wskazuje na wadliwość postępowania dowodowego, przeprowadzonego przez ten organ. Organ wskazał, że stosownie do art. 31 ust. 1 p.g.k., czynności ustalenia przebiegu granic dokonuje upoważniony przez organ geodeta. Uregulowanie takie podyktowane jest koniecznością dysponowania przez osobę przeprowadzającą taką czynność specjalistyczną wiedzą techniczną i merytoryczną z zakresu geodezji i kartografii (potwierdzoną państwowymi uprawnieniami zawodowymi), a geodeta pełni w toku postępowania rozgraniczeniowego rolę quasi-biegłego, który sporządza stosowną dokumentację z podjętych czynności. Dokumentacja ta podlega weryfikacji przez organ prowadzący powiatowy zasób geodezyjny i kartograficzny (właściwego miejscowo starostę), a po uzyskaniu pozytywnej oceny, podlega przyjęciu do tego zasobu.

Taka kolejność działań miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Geodeta przeprowadził szereg czynności geodezyjnych, w tym czynność ustalenia przebiegu granic utrwaloną w dwu protokołach granicznych (osobno dla działki E i osobno dla działek A i C/2). Dokumentacja ta, zarejestrowana pod nr [...], przeszła pozytywną weryfikację w PODGiK w G. i została przyjęta do zasobu. Tak powstała dokumentacja stała się jednym z istotnych dowodów, w oparciu o który Burmistrz T. zatwierdził ustalony w tej dokumentacji przebieg granicy między działkami A i B. Okoliczność, że dokumentacja ta sporządzona została w sposób wadliwy, ujawniona została przez ZWINGiK w późniejszym okresie w ramach prowadzonego przez ten organ postępowania skargowego, stosownie do przysługujących mu kompetencji nadzorczych w dziedzinie geodezji i kartografii. Nie ulega przy tym wątpliwości, że okoliczność ta istniała w dniu wydania kwestionowanej decyzji, nie była jednak znana organowi ją wydającemu. Znaczenie tej okoliczności dla istoty sprawy wydaje się bezsporne i oczywiste, można bowiem z dużym prawdopodobieństwem zakładać, że w wyniku prawidłowo przeprowadzonych przez geodetę czynności ustalenia granicy nr A i B przyjętoby inny od ostatecznie zatwierdzonego przebieg granicy między tym działkami. Jednakże właściwym trybem sanowania tego typu wad nie jest stwierdzanie nieważności decyzji nimi dotkniętych lecz wznowienie postępowania (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.). W przedmiotowej sprawie organem właściwym do wznowienia postępowania w omawianym zakresie byłby Burmistrz T., stosownie do art. 150 § 1 k.p.a., przy czym postępowanie o wznowienie może nastąpić z urzędu lub na wniosek zainteresowanych stron. Decyzja Burmistrza T. w części dotyczącej zatwierdzenia granic działki nr E nie wykazuje w ocenie Kolegium wad uzasadniających stwierdzenie jej nieważności.

D. i W. B. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wnieśli o uchylenie w całości decyzji Burmistrza Miasta i Gminy T. z [...] października 2002 r. Zarzucili naruszenie prawa i ich interesu prawnego, gdyż doszło do odebrania ich własności (działki o pow. 0,10 ha), pomniejszając działkę o 10 arów i do zmiany słupków granicznych.

Skarżący podnieśli, że nabyli od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa działkę o pow. 50 ha (dowód akt notarialny). Przez pomiary geodezyjne w G. doszło do zmniejszenia powierzchni działki o 10 arów. Nieprawidłowości w pomiarach potwierdził nadzór wojewódzki w Szczecinie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie odpowiadając na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny, jak [głęboko] w świetle zebranych dowodów winno sięgać stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy T. z [...] października 2002 r., [...] w sprawie rozgraniczenia nieruchomości, objętej postępowaniem nieważnościowym. Skarga okazała się zasadna, bowiem rozumowanie, które legło u podstaw zaskarżonej decyzji okazało się niezgodne z prawem. Decyzja stwierdzająca nieważność, może stwierdzać nieważność decyzji w całości lub w części. Nie można mieszać ze sobą przesłanek nadzwyczajnych trybów weryfikacji decyzji a zatem, że nie jest dopuszczalne stwierdzenie nieważności decyzji z takich powodów, które stanowią przesłanki wznowieniowe.

Analiza toku rozumowania Kolegium przedstawionego na poparcie rozstrzygnięcia stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza T. z [...] października 2002 r., w części, prowadzi do wniosku, że Kolegium uznało, że nie wzięcie pod uwagę przez geodetę dowodów utrwalonych w dokumentach wymienionych w art. 31 p.g.k. stanowi okoliczności, które należałoby co najmniej kwalifikować jako podstawę wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją wskazaną w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Tak rozumując Kolegium doszło do wniosku, że nie może stwierdzić nieważności decyzji Burmistrza T. z [...] października 2002 r. w części zatwierdzenia granicy między działką nr A a działką nr B na odcinku między punktami granicznymi nr "....." [winno być "S"], T i I.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu, stanowisko Kolegium w tej kwestii jest błędne.

Wyjaśnienie tej kwestii wymaga w pierwszej kolejności sięgnięcia do przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne – tj. Dz.U. z 2005r. nr 240, poz. 2027 ze zm.) regulujących kwestię rozgraniczenia. Przepisy tej ustawy tak jak i przepisy Prawa cywilnego nie zawierają definicji rozgraniczenia nieruchomości. W doktrynie termin "rozgraniczenie nieruchomości" ujmuje się różnie, przy czym istota tego określenia sprowadza się do uznania, że rozgraniczenie nieruchomości polega na określeniu, jak na gruncie ma przebiegać linia graniczna i jak mają być rozmieszczone punkty graniczne które umożliwiają wytyczenie tej linii (Jerzy Ignatowicz "Prawo rzeczowe" Wyd. Prawnicze PWN 1997 r.). Istotą rozgraniczenia nieruchomości jest ustalenie na gruncie zasięgu prawa własności. Definicję techniczną rozgraniczenia zawiera art. 29 ust. 1 p.g.k. Zgodnie z tym przepisem, rozgraniczenie nieruchomości ma na celu ustalenie przebiegu ich granic przez określenie położenia punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie oraz sporządzenie odpowiednich dokumentów. Stosownie do art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k., przy ustalaniu przebiegu granic bierze się pod uwagę znaki i ślady graficzne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej. Jeżeli jest brak danych, o których mowa w ust. 2, lub są one niewystarczające albo sprzeczne, ustala się przebieg graniczny na podstawie zgodnego oświadczenia stron lub jednej strony, gdy druga strona w toku postępowania oświadczenia nie składa i nie kwestionuje przebiegu granicy.

Skoro istotą postępowania rozgraniczonego jest ustalenie, do jakich granic sięga prawo właściciela – to geodeta w pierwszej kolejności winien ustalić przebieg granicy prawnej przede wszystkim w oparciu o stan prawny nieruchomości wynikający z tytułów prawa własności. Należy podkreślić, że granice prawne nieruchomości to granice, których przebieg można odtworzyć na gruncie w oparciu o istniejące na tę okoliczność dokumenty, przy czym dokumenty te winny odpowiadać technicznym standardom geodezyjno – kartograficznym. W oparciu o delegację wynikającą z art. 32 ust. 6 p.g.k. zostało wydane przez Ministrów Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej rozporządzenie z dnia 14 kwietnia 1999 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości (Dz.U. nr 45, poz. 453, dalej rozporządzenie). Przepis § 3 rozporządzenia wprowadza rozróżnienie dokumentów stanowiących podstawę ustalenia przebiegu granic na dokumenty stwierdzające stan prawny nieruchomości i dokumenty określające położenie punktów granicznych przebiegu granic nieruchomości.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Kolegium nie wykluczyło możliwości przeprowadzenia przez geodetę błędnego rozgraniczenia działek A i B, uznało jednak, że w tej części decyzja Burmistrza T. z [...] października 2002 r. mogłaby być wzruszona w trybie wznowienia postępowania, co w ocenie Sądu pomija istotną dla postępowania w przedmiocie nieważności okoliczność wynikającą z art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k. Przepis ów stanowi ustawową gradację dowodów i nie zezwala geodecie na oparcie się na oświadczeniach stron nawet jeśli są zgodne, w sytuacji gdy istnieją takie dowody źródłowe.

W przypadku zatem dowolności działania geodety w zakresie sformułowanej powyższym przepisem dyscypliny dowodowej, mówić należy o rażącym naruszeniu art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k., zaś mówić nie można o tym, że zaistniała przesłanka określona w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Skoro bowiem geodeta naruszył pewien przewidziany tryb postępowania, to nie można mówić, że ujawniła się okoliczność nieznana organowi, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a). Burmistrz T. wydając decyzję, nie zweryfikował trybu postępowania geodety, a zatem nie dostrzegł i przez to powielił naruszenie art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k., które w ocenie Sądu miało postać rażącą, skoro nie wzięto pod uwagę tych dowodów, które obiektywnie istniały – jak wynika to z pisma Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z [...] czerwca 2009 r. i których uwzględnienie nakazuje konkretny, i jasny, nie wymagający interpretacji przepis prawa.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu, rozstrzygnięcie Kolegium w przedmiocie nieważności decyzji Burmistrza T. z dnia [...] października 2002 r. nie mogło objąć tylko jej części z takiego powodu, jaki wskazał ten organ. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, Kolegium uwzględni powyższe zapatrywania Sądu.

W tym stanie sprawy, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania zostało wydane w oparciu o art. 200 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie, reprezentowane przez radcę prawnego K. S. Kasator zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), a mianowicie:

1) art. 145 § 1 p.p.s.a. przez orzeczenie przez WSA w Szczecinie o uchyleniu decyzji SKO w Szczecinie w całości, podczas gdy Sąd ten nie stwierdziwszy ani nie wykazawszy żadnego z uchybień wymienionych w tym przepisie w odniesieniu do tej części rozstrzygnięcia SKO, w której orzeczono o częściowym stwierdzeniu nieważności decyzji Burmistrza T. (odnośnie granic między działkami nr A a C/1, C/2 a C/1 oraz C/2 a D) oraz o niestwierdzeniu nieważności tej decyzji odnośnie granic [między] działką nr E a działkami nr F,G i H, mógł uchylić zaskarżoną decyzję Kolegium co najwyżej w części;

2) art. 134 § 2 p.p.s.a., przez orzeczenie przez WSA w Szczecinie o uchyleniu decyzji SKO w Szczecinie w całości, a zatem również i w odniesieniu do tej części rozstrzygnięcia SKO, w której orzeczono o częściowym stwierdzeniu nieważności decyzji Burmistrza T., a tym samym wydanie wyroku na niekorzyść Skarżących, w sytuacji gdy nie zaszły okoliczności do odstąpienia od zakazu reformationis in peius;

3) art. 50 § 1 i art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a oraz art. 28 k.p.a. przez uznanie przez WSA w Szczecinie, że D. i W. B. posiadają przymiot strony, umożliwiający im skuteczne zaskarżenie tej części rozstrzygnięcia SKO w Szczecinie, która dotyczyła odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza T., podczas gdy w rzeczywistości osoby te nie były legitymowanie do zaskarżenia decyzji SKO w tej części z uwagi na brak interesu prawnego w tej mierze;

4) art. 156 § 2 i art. 145 § 1 pkt 5 kp.a., przez uznanie, że uchybienie polegające na nieprawidłowym wykonaniu przez geodetę czynności ustalenia przebiegu granic w terenie, wykryte w późniejszym czasie przez organ nadzoru geodezyjnego, stanowić winno jako rażące naruszenie prawa podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji, podczas gdy okoliczność ta stanowić może jedynie podstawę do wznowienia postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

W oparciu o owe zarzuty Samorządowe Kolegium wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania; zasądzenie na rzecz Samorządowego Kolegium kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W świetle art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania; bada przy tym wszystkie podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia prawa (uchwała pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010 z. 1 poz. 1).

W sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania.

Strona, która kwestionuje orzeczenie wojewódzkiego sądu administracyjnego, wnosząc skargę kasacyjną, obowiązana jest wskazać przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania, które jej zdaniem zostały przez Sąd naruszone (art. 174 i art. 176 p.p.s.a.). Wskazanie naruszonych przepisów winno nastąpić przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Zgodnie z art. 176 p.p.s.a., kasator ma obowiązek przytoczyć podstawy skargi kasacyjnej wnoszonej od wyroku Sądu pierwszej instancji i szczegółowo je uzasadnić wskazując, które przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało i jaki miało wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną nie może precyzować zarzutów ani ich konkretyzować, nie może też domniemywać, który przepis prawa Skarżący miał na uwadze, podnosząc określony zarzut.

Niniejsza skarga kasacyjna nie spełnia wymogów ustawowych odnośnie zarzutu naruszenia przepisów postępowania. Zgodnie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny bada w pierwszej kolejności czy zaskarżone rozstrzygnięcie - w świetle zarzutów kasacyjnych - odpowiada prawu. Jeżeli jest ono prawidłowe, Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną oddala, wskazując ewentualnie na uchybienia dotyczące uzasadnienia - jeżeli takowe stwierdzi (art. 184 p.p.s.a.). Kasator ograniczył pierwszy zarzut naruszenia przepisów postępowania jedynie do wskazania przepisu "art. 145 par. 1 p.p.s.a." bądź "art. 145 par. 1 pkt p.p.s.a." (s. 2, 7 skargi kasacyjnej). Tak określona podstawa z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. uniemożliwiła kontrolę zaskarżonego wyroku w zakresie wskazanym w zarzucie, bowiem § 1 artykułu 145 p.p.s.a. składa się z trzech odrębnych jednostek redakcyjnych tekstu prawnego (trzech punktów – z których pierwszy punkt dzieli się nadto na trzy litery), z których każdy reguluje odrębne zagadnienia i dotyczy innego rodzaju rozstrzygnięcia, które może podjąć sąd I instancji w wyniku rozpoznania skargi. Niedopuszczalne jest konstruowanie zarzutu przez pakietowe powoływanie przepisu o skomplikowanej budowie, jeśli skarga kasacyjna nie spełnia wymogu dokładnego sprecyzowania zarzutów i każdy z tych zarzutów nie jest należycie uzasadniony. Z całokształtu skargi kasacyjnej nie wynika, jakie konkretne naruszenie prawa kasator miał na myśli, formułując zarzut naruszenia "art. 145 par. 1 p.p.s.a." bądź "art. 145 par. 1 pkt p.p.s.a.". Zarzut naruszenia prawa procesowego z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie może polegać na powołaniu samego art. 145 § 1 p.p.s.a. (tym bardziej bez wskazania konkretnego punktu, a przy powołaniu punktu 1. – nadto konkretnej litery tego przepisu), lecz zarzut ten musi wskazywać ów skonkretyzowany przepis w związku z innym przepisem, którego naruszenie zarzuca skarżący kasacyjnie. Nadto w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i w doktrynie trafnie wskazuje się, że niezasadne oddalenie bądź uwzględnienie skargi nie polega samo w sobie na błędnym zastosowaniu art. 145 p.p.s.a. czy też art. 151 p.p.s.a., lecz na błędzie popełnionym w fazie kontroli decyzji, poprzedzającej etap orzekania. Stanowi ono następstwo błędu zasadniczego, polegającego na wadliwym przeprowadzeniu czynności kontrolnych. Dlatego nawet art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., stanowiąc szeroką podstawę kasacyjną, jednocześnie nie formułuje jej wcale, nie formułując normy dopełnienia (B. Gruszczyński "Skarga kasacyjna w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym" ZNSA 2005, nr 1, s. 27; W. Piątek "Podstawy skargi kasacyjnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym" Wolters Kluwer 2011 s. 378-379).

Nietrafnym okazał się zarzut naruszenia art. 134 § 2 p.p.s.a (zakazu reformationis in peius) przez orzeczenie przez WSA o uchyleniu decyzji SKO w całości – również w tej części rozstrzygnięcia SKO, w której orzeczono o częściowym stwierdzeniu nieważności decyzji Burmistrza T. Zakaz reformationis in peius oznacza, że w zakresie jego obowiązywania sąd administracyjny nie może uwzględnić skargi i wydać określonego w tych przepisach wyroku, mimo stwierdzenia wystąpienia wad, które taki wyrok uzasadniają (T. Woś w: T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz" LexisNexis 2011 s. 626, uw. 23 do art. 134). To strona winna ocenić, co jest w jej interesie, a co nie. Skoro D. i W. B. zaskarżyli decyzję z w całości, wnosząc "o uchylenie w całości decyzji Burmistrza MiG T. z dnia [...] października 2002 r. Znak [...] oraz decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] lutego 2010 r. Znak [...]" (skarga z 23 lutego 2010 r. - k. 3 akt II SA/Sz 228/10), to zaskarżony wyrok nie narusza art. 134 § 2 p.p.s.a. Żądania skargi w toku postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym Skarżący nie ograniczyli.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalonym jest pogląd, że dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności decyzji w części, jeżeli uchybienia stwierdzone w postępowaniu nieważnościowym za tym przemawiają (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21.01.1988 r., IV SA 859/87, ONSA 1990, z. 2-3, poz. 25, z akceptującą – co do zasady, w zakresie zagadnienia procesowego – glosą T. Wosia OSP 1991, z. 4, poz. 95; akceptowany przez Zespół w: red. A. Wróbel "Kodeks postępowania administracyjnego. Orzecznictwo. Piśmiennictwo" Zakamycze 2002 s. 767-768 uw. 13).

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu (art. 158 § 2 k.p.a.). Postępowanie nieważnościowe odnośnie granic między nieruchomościami, stanowiącymi działki nr C/1 (stanowiącą własność D. i W. B.) i działki nr D (stanowiącą własność W. B.), z działkami nr: F/4, A, C/2, A, B, wprost dotyczy interesu prawnego D. i W. B. (art. 28 k.p.a.). Z odpisów: mapy powykonawczej inwentaryzacyjnej Kerg: [...] i mapy nr [...] zdaje się wynikać, że działka nr F/4, powstała w wyniku podziału działki nr F, stanowi drogę publiczną i jest własnością Gminy T.; działka nr C/4 sąsiaduje zarówno z działką nr C/1, jak i z działkami nr: G, E i H (położonymi w innej części wsi W.).

Odnośnie rozgraniczenia działek nr: E, F/2, F/3, G/1, G/2, H (położonych w innej części wsi W.; oświadczenie W. B., złożone po obejrzeniu map znajdujących się w aktach administracyjnych, na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym dnia 1 września 2011 r.), D. i W. B. nie są bezpośrednio zainteresowani rozgraniczeniem nr: E, F/2, F/3, G/1, G/2, H. Nie ogranicza to obowiązków organu wyższego stopnia w postępowaniu nieważnościowym, dotyczącym całej decyzji Burmistrza T. z [...] października 2002 r.

Zarzut naruszenia art. 156 § 2 i art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. musi być postrzegany jako zarzut naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10.5.2006 r., II OSK 1356/05; odpowiednio - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4.6.2008 r., I OSK 920/07, akceptowane przez H. Knysiak-Molczyk "Skarga kasacyjna w postępowaniu sądowoadministracyjnym" LexisNexis 2010 s. 222 i przypis 20), nie zaś procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Przepis art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k. zawiera zarówno normy materialnoprawne, jak i normy prawa formalnego. Nie ulega wątpliwości, że sprawa o rozgraniczenie nieruchomości jest sprawą cywilną, która w pierwszym i obligatoryjnym stadium toczy się przed organem administracji publicznej (M. Durzyńska: "Charakter prawny ugody granicznej" Samorząd Terytorialny 2004, z. 4, s. 38; "Rozgraniczenie i podział nieruchomości" LexisNexis 2009 s. 13). Ustawodawca wprowadza bezwzględny obowiązek kolejności stosowania kryteriów rozgraniczenia – zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak przed sądem powszechnym. W postępowaniu administracyjnym pierwsze kryterium rozgraniczenia ma charakter materialno-techniczny, związany z możliwością odtworzenia na podstawie istniejących jednoznacznych danych geodezyjnych położenia punktów i przebiegu linii granicznych (D. Falcenloben "Rozgraniczenie po rozgraniczeniu" Samorząd Terytorialny 2010, z. 4, s. 62). W tym celu normodawca określił w § 3 pkt 1 i 2, § 4 , § 5, § 6 rozporządzenia charakter poszczególnych rodzajów dokumentów i nałożył na geodetę uprawnionego obowiązek badania we właściwej kolejności poszczególnych rodzajów dokumentów. Dopiero gdy brak dokumentów, o których mowa w § 5 i 6, normodawca dopuścił, by za podstawę ustalenia przebiegu granic nieruchomości można było przyjąć dokumenty określone w § 4, jeżeli zawierają dane o przebiegu granicy. Normodawca w § 8-11 rozporządzenia nałożył na geodetę uprawnionego obowiązek podejmowania kolejnych czynności dla ustalenia przebiegu granic. Dopiero gdy ustalenia przebiegu granic nie można wykonać na podstawie zebranych dowodów, geodeta przyjmuje oświadczenia stron dotyczące przebiegu granicy (§ 12 ust. 1 rozporządzenia).

Trafnie zaskarżony wyrok wskazuje na rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k.) w decyzji Burmistrza Trzebiatowa podlegającej kontroli w trybie nieważnościowym, nie tylko w tej części, w której geodeta uprawniony wyszedł poza granice wniosku o rozgraniczenie (art. 30 ust. 1 in fine p.g.k. – w sprawie nie zachodziły przesłanki przeprowadzenia rozgraniczenia z urzędu - art. 30 ust. 2 p.g.k.), lecz i w tej części, w której geodeta uprawniony naruszył ustawową gradację dowodów i dokonał rozgraniczenia z całkowicie dowolnym pominięciem pierwszego kryterium rozgraniczenia, a właściwy organ, nie dostrzegłszy tych wad, z rażącym naruszeniem prawa tak ustalone granice zatwierdził. Błędnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze upatrywało w tej sytuacji przesłanki wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Nie ulega wątpliwości, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja z [...] grudnia 2009 r., rozpatrywały wadliwość decyzji Burmistrza T. z [...] października 2002 r. z pominięciem przesłanek naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 31 ust. 2 i 3 p.g.k., co wskazuje, że zaskarżony wyrok, mimo częściowo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu (art. 184 p.p.s.a.).

O sprostowaniu oczywistej omyłki w przywołaniu w rubrum daty zaskarżonej decyzji, orzeczono na podstawie art. 156 § 3 p.p.s.a.