Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Skoro strona kwestionowała ustalenia faktyczne oparte na dowodach, to winna była wskazać inne dowody i przedstawić przekonywujące wyjaśnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA S. Prutis, Sędziowie NSA J. Bujko (spr.), E. Trykoszko, Protokolant A. Bazydło, po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2004 r. sprawy ze skargi P. S.A. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] stycznia 2004r. Nr [...] w przedmiocie kary za przejazd pojazdem ponadnormatywnym oddala skargę.-

Decyzją Nr [...] z dnia [...] XI 2003r., wydaną z upoważnienia naczelnika Urzędu Celnego w S., przedsiębiorstwo "P." – S.A. w W. zostało obciążone karą pieniężną w wysokości 1560 zł. za przejazd pojazdem nienormatywnym, bez uzyskania na to pozwolenia. Na podstawie kontroli, przeprowadzonej w dniu [...] XI 2003r. na granicznym przejściu drogowym w B. organ stwierdził, iż należący do wymienionej wyżej spółki ciągnik typu "I." nr rej. [...] z naczepą o numerze [...] przekraczał dopuszczalny nacisk na drugą oś

o 5,75 kN. Na podstawie przepisów art. 13 ust. 2 "a" i 2 "b" oraz art. 40 "b" ust. 1 i 2 ustawy z 21 III 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) w związku

z art. 64 ust. 1 ustawy z 20 VI 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602) oraz rozp. Ministra Infrastruktury z dnia 31 XII 2002r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003r. Nr 32, poz. 262)

za stwierdzone przekroczenie nacisku na oś wymierzono podaną wyżej karę pieniężną.

Od wymienionej wyżej decyzji ukarana spółka "P." S.A. w W. wniosła odwołanie. Powołując się na naruszenie przepisów proceduralnych (art. 10, 64 § 4, 79, 107

i 130 kpa) skarżąca podała, iż naruszenie tych norm uniemożliwiło jej obronę i udowodnienie, że nie była przewoźnikiem skontrolowanej przesyłki.

Dyrektor Izby Celnej w B. uznał to odwołanie za nieuzasadnione i decyzją z dnia [...] I 2004r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W obszernym uzasadnieniu własnej decyzji organ odwoławczy za nieuzasadnione uznał zarzuty z odwołania. W szczególności za nieuzasadnioną uznano obronę, iż środek transportu, co do którego stwierdzono przekroczenie dopuszczalnego nacisku na oś, nie należał do skarżącej spółki. Wynika to zarówno ze zgromadzonych w czasie kontroli dokumentów, jak i z faktu, że dysponujący tymi dokumentami kierowca nie kwestionował, iż kontrolowany pojazd należy do firmy przewozowej "P." S.A. w W., co potwierdził podpisując odpowiedni protokół.

W skardze wniesionej na ostatnio wymienioną decyzję pełnomocnik Spółki "P." S.A. w W. zarzucił naruszenie art. 7 kpa "przez zaniechanie podjęcia kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a mianowicie osoby przewoźnika. Spółka "P." S.A. w W. nie była przewoźnikiem kontrolowanej przesyłki".

Organ odwoławczy wniósł o oddalenie tej skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za gołosłowną i nieuzasadnioną. Wbrew jej zarzutowi organy dokładnie wyjaśniły stan faktyczny sprawy, a skarżąca podważa te ustalenia bez nawet próby uzasadnienia swego stanowiska. O tym, że skontrolowany na przejściu granicznym w B. w dniu [...] XI 2003r. pojazd należał do skarżącej, przekonuje nie tylko treść sporządzonego w czasie kontroli protokołu, podpisanego przez kierowcę, ale i inne zebrane dokumenty. Kierowca tego pojazdu złożył dokumenty, których kopie znajdują się na kartach 3-7 akt administracyjnych. Są to karnet TIR [...], wydany przez Ministra Infrastruktury wypis Nr [...] z licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu oraz wypis z wykazu numerów rejestracyjnych pojazdów samochodowych, uprawnionych do wykonywania tego transportu. Z dokumentów tych wynika, że przedmiotowy pojazd, w którym stwierdzono nadmierny nacisk na oś, należy do skarżącej.

Dysponując takimi dowodami organ miał pełne podstawy do uznania, że sprawa własności pojazdu jest wystarczająco wyjaśniona. Skoro zaś strona kwestionowała to ustalenie, to winna była wskazać odpowiednie dowody i złożyć przekonywujące wyjaśnienia – czego nie zrobiła. Gołosłowne i przedstawione wbrew dowodom wyjaśnienie,

że przedmiotowy pojazd nie należy do strony, nie mogło odnieść zamierzonego skutku. Dlatego na mocy art. 151 ustawy z 30 VIII 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzeczono, jak w sentencji.