Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska (spr.) sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia del. WSA Iwona Kosińska Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prokuratora Okręgowego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. akt II SAB/Wa 139/13 w sprawie ze skargi J. M. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w Warszawie w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 22 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od J. M. na rzecz Prokuratora Okręgowego w Warszawie kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 139/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie ze skargi J. M. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w W. w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej, zobowiązał Prokuratora Okręgowego w W. do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 22 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Sąd stwierdził jednocześnie, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Prokuratora Okręgowego w W. na rzecz J. M. kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. Wyrok ten zapadł na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.

Wnioskiem z dnia 22 stycznia 2013 r. J. M. zwrócił się do Prokuratora Okręgowego w W. w trybie dostępu do informacji publicznej o udostępnienie w formie poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego wobec prokuratora referenta w sprawie [...], prowadzonego przez organ pod numerem [...].

W odpowiedzi na wniosek Prokurator Okręgowy w W. pismem z dnia 6 lutego 2013 r., poinformował J. M., iż wnioskowane dokumenty z postępowania służbowego [...] nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2001 r., Nr 112 poz. 1198 z późn. zm. – powoływanej dalej jako ustawa o dostępie do informacji publicznej), wobec czego wniosek nie został uwzględniony. Stanowisko to zostało podtrzymane w odpowiedzi z dnia 26 lutego 2013 r. na ponowne pismo wnioskodawcy z dnia 18 lutego 2013 r.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. M. zarzucił Prokuratorowi Okręgowemu w W. bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej i wniósł o nakazanie jej udostępnienia we wnioskowanej formie w terminie 7 dni oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zdaniem skarżącego, treść i postać dokumentów urzędowych, a w szczególności dokumentacja przebiegu postępowania służbowego wobec prokuratora referenta sprawy [...], prowadzonego przez organ pod numerem [...] wraz z wystąpieniami, stanowiskami, wnioskami i opiniami podmiotów ją przeprowadzających – stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 4a w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Prokurator Okręgowy w W. argumentował, że postępowanie służbowe, dotyczące ewentualnych przewinień dyscyplinarnych prokuratorów, jest częścią szerzej rozumianego postępowania stricte dyscyplinarnego, uregulowanego w ustawie z dnia 2 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2011 r., poz. 599 z późn. zm. – powoływanej dalej jako ustawa o prokuraturze), które prowadzone jest z wyłączeniem jawności. Dokumenty wytworzone w ramach postępowania dyscyplinarnego stanowią szeroko rozumianą informację publiczną, a ta z uwagi na treść przepisu art. 76 pkt 1 ustawy o prokuraturze nie podlega udostępnieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zaskarżonym wyroku stwierdził, że skarga na bezczynność Prokuratora Okręgowego w W. jest zasadna i zobowiązał Prokuratora Okręgowego w W. do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 22 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Zdaniem Sądu I instancji, prokuratura mieści się w pojęciu władzy publicznej. Rozpoznawana sprawa dotyczy udostępnienia poświadczonych kopii dokumentów dotyczących postępowania służbowego prowadzonego wobec prokuratora referenta sprawy [...], oznaczonego sygn. [...]. Z akt tego postępowania wynika, iż dotyczyło ono prokuratora Prokuratury Okręgowej w W. i zostało zakończone zarządzeniem Prokuratora Apelacyjnego w W., działającego na podstawie art. 8 ust. 7 w zw. z art. 17 ust. 5 ustawy o prokuraturze i § 69 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 marca 2010 r. – Regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (tekst jedn. z 2014 r., poz. 144 – powoływanego dalej jako regulamin).

W ocenie Sądu I instancji nie ulega wątpliwości, że Prokurator Okręgowy w W. jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu. Materiały postępowania służbowego [...], dotyczące sposobu działania prokuratora w sprawie [...], stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" ustawy o dostępie do informacji publicznej, przewidujących udostępnienie danych publicznych, w tym treści w postaci dokumentów urzędowych. Skoro udostępnieniu ma podlegać "treść i postać", w jakiej utrwalona została informacja publiczna, należy przyjąć, że udostępnieniu podlega sam dokument urzędowy lub jego kserokopia, po uprzednim podjęciu działań uniemożliwiających zapoznanie się z danymi chronionymi prawem (np. danymi osobowymi). Organ pozostaje zatem w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 22 stycznia 2013 r., bowiem nie udostępnił żądanych informacji, jak też nie wydał decyzji o odmowie ich udostępnienia. W ocenie Sądu I instancji, bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ wynikała ona z błędnego przekonania organu, iż żądana informacja nie stanowi informacji publicznej.

W skardze kasacyjnej z dnia 23 sierpnia 2013 r. Prokurator Okręgowy w W. zaskarżył na podstawie art. 173 w związku z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm. – powoływanej dalej jako p.p.s.a.) – wspomniany wyrok w całości, zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a.:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez użycie powołanego przepisu w sytuacji, gdy nie miał on w tej sprawie zastosowania, ponieważ wnioskodawca zażądał udostępnienia informacji publicznej w formie poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego wobec prokuratora referenta sprawy [...], a więc de facto dostępu do całości akt sprawy, bez sprecyzowania, o jaką informację w istocie chodzi (poza wskazaniem, że publiczną), co przy niedopuszczalności wezwania do uzupełnienia braków podania w oparciu o art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 - powoływanej dalej jako k.p.a.), obligowało prokuratora do odniesienia się do tego wniosku w formie pisma zawiadamiającego, że żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy i w konsekwencji brak jest możliwości zastosowania do przedmiotowego wniosku przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej,

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu poglądu prawnego, że akta postępowania służbowego (jako całość) stanowią informację publiczną, gdy prawidłowa jego interpretacja prowadzi do wniosku odmiennego,

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1 pkt 4 lit "a" ustawy o dostępie do informacji publicznej przez użycie powołanego przepisu w sytuacji, gdy nie miał on w tej sprawie zastosowania, gdyż przewiduje udostępnienie danych publicznych, w tym treści w postaci dokumentów urzędowych, wyłącznie w sytuacji, gdy wnioskodawca określi we wniosku rodzaj informacji, jaka ma być mu udostępniona, przy czym nie jest wystarczające takie sformułowanie żądania, które w istocie sprowadza się do udostępnienia kopii wszystkich dokumentów urzędowych znajdujących się w aktach postępowania służbowego (bez precyzyjnego określenia, o jaką informację chodzi).

W związku z powyższym na podstawie art. 188 p.p.s.a. wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi oraz zasądzenie na rzecz Prokuratora Okręgowego w W. kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podkreślono przede wszystkim, że Sąd I instancji nie wziął pod uwagę zakresu przedmiotowego wniosku J. M., który zażądał od Prokuratora Okręgowego w W. udostępnienia informacji publicznej w formie poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego wobec prokuratora referenta sprawy [...].

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, istota sporu odnosi się do szerszego zagadnienia, a mianowicie, czy akta jako całość w ogóle stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy, czy też nie. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie rozpoznającym sprawę o sygn. akt I OSK 2889/12 akta jako całość nie stanowią informacji publicznej, a omawiana ustawa nie reguluje uprawnienia określonego jako dostęp do akt czy wgląd do akt.

Dodatkowo podniesiono, że zaaprobowanie odmiennego poglądu w praktyce powodowałoby niemożność prawidłowego załatwienia wniosku o udostępnienie akt w sposób wymagany przez ustawę. Różnorodność informacji zawartych w aktach wymagałaby bowiem każdorazowo od podmiotu dysponującego aktami ich szczegółowej analizy, a następnie wyodrębnienia tych z nich, które mają charakter publicznych od tych, które takiego charakteru nie mają, przy czym podkreślenia wymaga, że chodzi o wyodrębnienie informacji, a nie ich nośników, czyli np. dokumentów.

Podkreślono jednocześnie, że przedmiotem regulacji ustawy jest informacja publiczna pojmowana jako pewna wiedza, wiadomość, fakt lub rzeczywistość. Zatem wniosek złożony w trybie tej ustawy musi wskazywać, o jaką informację tak naprawdę chodzi i co ma być jej przedmiotem. Wnioskodawca w niniejszej sprawie w żaden sposób nie sprecyzował, jakiej informacji publicznej żąda poza wskazaniem, że chodzi o "wszystkie dokumenty urzędowe dotyczące postępowania służbowego", a więc de facto o uzyskanie kserokopii całości akt sprawy. Zaakceptowanie takiego stanowiska przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku stoi w sprzeczności z dotychczasowym dorobkiem orzeczniczym Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W kontekście powyższego wskazano, że w sytuacji, kiedy żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, zarówno nie ma podstaw do stosowania trybu określonego w art. 14 ust. 2 ustawy, jak i nie wchodzi w grę możliwość wezwania do uzupełnienia braków podania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. Dopuszczalną formą odniesienia się do takiego wniosku jest pismo zawiadamiające o braku możliwości zastosowania do wniosku przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyrok NSA z 28 października 2009 r., w sprawie I OSK 714/09).

W skardze kasacyjnej nie zakwestionowano, że poszczególne dokumenty zawarte w aktach prokuratorskiego postępowania służbowego (które stanowi część szerzej rozumianego postępowania stricte dyscyplinarnego) mogą zawierać dane publiczne. Podkreślono jednak, że brak wskazania, o jaką konkretnie informację chodzi (poza określeniem, że publiczną) uniemożliwia organowi zakwalifikowanie danej informacji do udostępnienia w formie czynności materialno-technicznej, (np. wydania kserokopii dokumentu lub jego części, po uprzednim podjęciu działań uniemożliwiających zapoznanie się z danymi chronionymi prawem np. danymi osobowymi) czy też np. wydania decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej z uwagi na dyspozycję art. 76 pkt 1 ustawy o prokuraturze (art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

W konkluzji uzasadnienia skargi kasacyjnej wskazano, że przedmiotem wniosku było udostępnienie informacji publicznej w formie poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego wobec prokuratora referenta sprawy [...], a więc żądanie dostępu do akt sprawy, względnie uzyskanie kserokopii akt sprawy. Żądanie to nie odnosiło się do informacji publicznej, a zatem ustawa o dostępie do informacji publicznej nie miała w tym przypadku zastosowania. Sąd I instancji nie miał zatem podstaw do uznania stanu bezczynności Prokuratora Okręgowego w W.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, pismem z dnia 13 września 2013 r. skarżący wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej. Argumentował, że jego wniosek z dnia 22 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej nie dotyczył akt postępowania, ale udostępnienia kopii tych spośród dokumentów znajdujących się w aktach postępowania, które bez wątpienia stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Był to wniosek o udostępnienie informacji publicznej w formie poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego wobec prokuratora referenta, niezależnie od tego, czy akta tego postępowania służbowego zawierają dokumenty urzędowe, czy też nie, czy też - na przykład - wszystkie dokumenty w aktach tej sprawy stanowią dokumenty urzędowe.

Skarżący wskazał dodatkowo, że powołane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego nie przystaje do stanu niniejszej sprawy. Powoływał się na konstytucyjne prawo do informacji oraz podnosił, że prokurator jest funkcjonariuszem publicznym, a informacji publicznych objętych jego wnioskiem nie dotyczą ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o dostępie do informacji publicznej (prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu kasacyjnym obowiązuje wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami i granicami zaskarżenia, wskazanymi w skardze kasacyjnej. Przytoczone w tym środku prawnym przyczyny wadliwości kwestionowanego orzeczenia determinują zakres kontroli kasacyjnej. Do podjęcia działań z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie w sytuacjach określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a., które w tej sprawie nie występują.

Na wstępie rozważań należy zaznaczyć, że w rozpatrywanej sprawie znajduje zastosowanie szereg poglądów prawnych wyrażonych w uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 7/13 oraz wcześniejszym orzecznictwie sądów administracyjnych, które Sąd w niniejszym składzie podziela.

W świetle art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483 ze zm. – powoływanej dalej jako Konstytucja RP) obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Uprawnienie do uzyskania tak rozumianej informacji publicznej przysługuje każdemu. Musi zostać ono jednak skonkretyzowane we wniosku. Najogólniej mówiąc, każdy wniosek, niezależnie od tego, jaki rodzaj postępowania ma wszczynać, musi zawierać przynajmniej takie dane i być na tyle precyzyjny, aby możliwe było jego załatwienie zgodnie z prawem.

Nie może być uznany za prawidłowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej, jeżeli wnioskodawca nie wskazuje w nim określonej informacji, lecz jedynie ogólnie podaje, że dotyczy on wszystkich dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Tak sformułowany wniosek nie jest, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, żądaniem udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, lecz żądaniem dostępu do akt sprawy. Nie oznacza to, że wnioskodawca nie może żądać udostępnienia w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej określonej (konkretnej) i sprecyzowanej w stosownym wniosku, informacji znajdującej się w danych aktach postępowania lub zbiorze dokumentów. Należy jednak podkreślić, że żądana informacja powinna zostać wprost wyartykułowana przez wnioskodawcę we wniosku, tego zaś nie uczynił skarżący składając w dniu 25 stycznia 2013 r. wniosek do Prokuratora Okręgowego w W.

W rozpatrywanej sprawie skarżący wystąpił w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej do Prokuratora Okręgowego w W. z wnioskiem z dnia 22 stycznia 2013 r., którego zakres objął wszystkie dokumenty urzędowe dotyczące postępowania służbowego prowadzonego wobec prokuratora referenta w sprawie [...]. W istocie zatem jego wniosek nie dotyczył udzielenia konkretnej informacji publicznej, lecz dostępu do akt sprawy postępowania służbowego stanowiącego odrębną instytucję procesową.

W świetle art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Oznacza to, że przepisów tej ustawy nie stosuje się wtedy, gdy są one nie do pogodzenia z przepisami ustaw szczególnych, które w sposób odmienny regulują zasady i tryb dostępu do określonych informacji. Taką regulację przewidziano m. in. na gruncie przepisów ustawy o prokuraturze, która przewiduje szereg szczegółowych przepisów prawnych dotyczących postępowania służbowego, jako części szeroko rozumianego postępowania dyscyplinarnego.

Na gruncie tych regulacji prawnych, postępowanie dyscyplinarne toczy się z wyłączeniem jawności. Na rozprawie mogą być obecni prokuratorzy i asesorzy pełniący czynności prokuratorskie. Orzeczenie dyscyplinarne można podać do wiadomości publicznej po jego uprawomocnieniu się, na podstawie uchwały sądu dyscyplinarnego. Protokolantem może być prokurator lub asesor wyznaczony przez przewodniczącego sądu dyscyplinarnego (art. 76 ust. 1-3 ustawy o prokuraturze). Z kolei, na podstawie art. 82 ust. 1 i 2 ustawy o prokuraturze, uzasadnienie orzeczenia sądu dyscyplinarnego sporządza się na piśmie w terminie siedmiu dni od ogłoszenia orzeczenia. Jest ono doręczane rzecznikowi dyscyplinarnemu i obwinionemu. Na podstawie art. 89 pkt 1 ustawy o prokuraturze w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r., Nr 89, poz. 555 ze zm. - powoływanej dalej jako k.p.k.).

W odniesieniu do postępowania dyscyplinarnego (służbowego) znajdują zatem zastosowanie przepisy określające zasady dostępu do akt przewidziane w rozdziale 17 Kodeksu postępowania karnego (art. 156-159 k.p.k.). Zgodnie z przyjętą tam regulacją prawną stronom, podmiotowi określonemu w art. 416 (podmiot, który uzyskał korzyść majątkową w warunkach określonych w art. 52 Kodeksu karnego), obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym udostępnia się akta sprawy sądowej i daje możność sporządzenia z nich odpisów. Za zgodą prezesa sądu akta te mogą być udostępnione również innym osobom.

W tym kontekście należy stwierdzić, że dostęp do akt postępowania dyscyplinarnego jest odrębną (autonomiczną) instytucją prawa procesowego, co do której ustawowo określono zakres osób mających możliwość dostępu do tego rodzaju akt. Celem tej regulacji jest przyznanie wyraźnie określonym uczestnikom postępowania prawa do zapoznania się z aktami sprawy w związku z realizacją przysługujących im w ramach danego postępowania praw procesowych. Przyjęcie, że strona postępowania, której interesów sprawa bezpośrednio dotyczy, uzyskuje dostęp do akt na innych, bardziej sformalizowanych zasadach, niż osoby działające na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, byłoby naruszeniem zasady równości przewidzianej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

W konkluzji należy jeszcze raz podkreślić, że wnioskodawca żądając dostępu do poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego, nie domagał się udostępnienia informacji publicznej zawartej w aktach, lecz żądał w istocie dostępu do akt sprawy tego postępowania, co z kolei regulują odrębne przepisy szczególne. W tym stanie rzeczy za zasadne uznano naruszenie w zaskarżonym wyroku art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 4 lit "a" ustawy o dostępie do informacji publicznej. Uprawniało to Naczelny Sąd Administracyjny do zastosowania art. 188 p.p.s.a., zgodnie z którym, jeżeli nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zachodzi jedynie naruszenie prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny może uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać skargę. W tym przypadku Sąd orzeka na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku.

W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny był uprawiony do uchylenia zaskarżonego wyroku i merytorycznego rozpoznania skargi, co doprowadziło do jej oddalenia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. w związku z § 18 pkt 2 lit "b" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w prawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. tekst jedn. z 2013 r., poz. 461).