Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak Sędziowie WSA Andrzej Góraj Eugeniusz Wasilewski (spr.) Protokolant starszy referent Marcin Borkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2013 r. sprawy ze skargi J. M. na bezczynność Prokuratora Okręgowego [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 22 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Prokuratora Okręgowego [...] do rozpatrzenia wniosku J. M. z dnia 22 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Prokuratora Okręgowego [...] na rzecz J. M. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 22 stycznia 2013 r. J. M. zwrócił się do Prokuratora Okręgowego w [...] w trybie dostępu do informacji publicznej o udostępnienie w formie poświadczonych kopii wszystkich dokumentów urzędowych dotyczących postępowania służbowego wobec prokuratora referenta sprawy [...], prowadzonego przez organ za numerem [...]

W odpowiedzi na wniosek, Prokurator Okręgowy w [...], pismem z dnia [...] lutego 2013 r., poinformował J. M., iż wnioskowane dokumenty z postępowania służbowego [...] nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, wobec czego wniosek nie został uwzględniony.

Powyższe stanowisko zostało podtrzymane w odpowiedzi z dnia [...] lutego 2013 r. na pismo wnioskodawcy z dnia [...] lutego 2013 r.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. M. zarzucił Prokuratorowi Okręgowemu w [...] bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej i wniósł o nakazanie jej udostępnienia we wnioskowanej formie w terminie 7 dni oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż treść i postać dokumentów urzędowych, a szczególności dokumentacja przebiegu postępowania służbowego wobec prokuratora referenta sprawy [...], prowadzonego przez organ za numerem [...] wraz z wystąpieniami, stanowiskami, wnioskami i opiniami podmiotów ją przeprowadzających – stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 4a w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Prokurator referent sprawy [...], której dotyczy postępowanie służbowe prowadzone przez organ za nr [...], jak i organ oraz prokurator prowadzący przedmiotowe postępowanie są funkcjonariuszami publicznymi w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny, wobec czego wniosek dotyczy kopii dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw.. z art. 5 ust. 2 i 3 K.k. i w stosunku do przedmiotowej informacji publicznej nie mają zastosowania ograniczenia, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3 ustawy.

W odpowiedzi na skargę Prokurator Okręgowy w [...] wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego.

Organ wskazał, iż postępowanie służbowe dotyczące ewentualnych przewinień dyscyplinarnych prokuratorów, jest częścią szerzej rozumianego postępowania stricte dyscyplinarnego, uregulowanego w ustawie z dnia 2 czerwca 1985 r. o prokuratorze (Dz. U. z 2011 r., poz. 599 z późn. zm.), które prowadzone jest z wyłączeniem jawności (na rozprawie mogą być obecni jedynie prokuratorzy i asesorzy pełniący czynności prokuratorskie). Dokumenty wytworzone w ramach postępowania dyscyplinarnego stanowią szeroko rozumianą informację publiczną, a ta z uwagi na treść przepisu art. 76 pkt 1 ustawy o prokuraturze nie podlega udostępnianiu.

Natomiast akta tzw. postępowania służbowego, samodzielnie waloru informacji publicznej nie posiadają. Przedmiotowe akta są tworzone przez organ jedynie dla celów wewnętrznych w celu ustalenia, czy zaistniały podstawy do skierowania żądania wszczęcia postępowania wyjaśniającego przez Rzecznika Dyscyplinarnego Prokuratury Apelacyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), kontrola sądowa obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownej czynności.

W ocenie Sądu skarga na bezczynność Prokuratora Okręgowego w [...] jest zasadna.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2 prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzację tego prawa dokonuje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), która w art. 1 wskazuje, iż każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym. Natomiast przepis art. 2 ust. 1 wprowadza zasadę, że każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej. Realizacja tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Prokuratura mieści się w pojęciu władzy publicznej.

Odnosząc się do definicji informacji publicznej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż za taką należy uznać informację wytwarzaną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym.

W uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1774/10, który to pogląd Sąd w pełni podziela, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego. Podkreślić również należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzecznictwie przyjął bardzo szerokie pojęcie informacji publicznej i sprawy publicznej. Stwierdził bowiem, że może być ona wyodrębniana zarówno na podstawie kryterium podmiotowego, jak i przedmiotowego. Uznał w związku z tym, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują. Stąd informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów, wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2002 r. w sprawach o sygn. akt II SA 181/02, II SA 1956/02 i II SA 2036-2037/02, niepubl.).

Rozpoznawana sprawa dotyczy udostępnienia poświadczonych kopii dokumentów dotyczących postępowania służbowego prowadzonego wobec prokuratora referenta sprawy [...], oznaczonego sygn. [...].

Z akt tego postępowania, z którymi Sąd się zapoznał, wynika, iż dotyczyło ono prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] i zostało zakończone zarządzeniem Prokuratora Apelacyjnego w [...], działającym na podstawie art. 8 ust. 7 w zw. z art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 – o prokuraturze (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599) i § 69 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 marca 2010 r. – Regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że Prokurator Okręgowy w [...] jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielania informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu.

Materiały postępowania służbowego [...] dotyczące sposobu działania prokuratora w sprawie [...] stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a o dostępie do informacji publicznej przewidującym udostępnienie danych publicznych, w tym treści w postaci dokumentów urzędowych. Skoro udostępnieniu ma podlegać "treść i postać", w jakiej utrwalona została informacja publiczna, należy przyjąć, że udostępnieniu podlega sam dokument urzędowy lub jego kserokopia, po uprzednim podjęciu działań uniemożliwiających zapoznanie się z danymi chronionymi prawem (np. danymi osobowymi).

Organ pozostaje zatem w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 22 stycznia 2013 r., bowiem nie udostępnił żądanych informacji, jak też nie wydał decyzji o odmowie ich udostępnienia.

W ocenie Sądu bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Wynikała ona z błędnego przekonania organu, iż żądana informacja nie stanowi informacji publicznej.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w wyroku.

O kosztach rozstrzygnięto w myśl art. 205 § 1 powołanej ustawy.