Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch Sędziowie Joanna Banasiewicz (spr.) NSA Tadeusz Geremek Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. I. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 8 listopada 2007 r. sygn. akt II SA/Bk 418/07 w sprawie ze skargi A. I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie przyznania pomocy w formie usług opiekuńczych oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt II Sa/Bk 418/07 oddalił skargę A. I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] marca 2007 r., nr [...] w przedmiocie przyznania prawa pomocy w formie usług opiekuńczych.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Decyzją z dnia [...] marca 2007 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 17 pkt 1 k.p.a. oraz art. 50 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Burmistrza W. przez Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. w dniu [...] stycznia 2007 r., nr [...] w przedmiocie przyznania A. i K. I. pomocy w formie usług opiekuńczych na okres od listopada 2006 r. do kwietnia 2007 r. w wymiarze 160 godzin miesięcznie i odmowy przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych.

A. I. wniosła od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku zarzucając naruszenie zarówno przepisów ustawy o pomocy społecznej, jak i Kodeksu postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując w całości argumenty przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalając skargę stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Sąd wskazał, że zasady udzielania świadczeń z publicznych środków pomocy społecznej regulują przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, zaś tryb rozpatrywania tych spraw reguluje Kodeks postępowania administracyjnego, z pewnymi modyfikacjami wynikającymi z przepisów ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy, celem pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Według art. 3 – pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Decyzje mają charakter uznaniowy. Uznanie administracyjne nie pozwala organowi na dowolność w załatwieniu sprawy, ale i nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela. Rozmiar pomocy warunkowany jest bowiem nie tylko potrzebami strony, ale i możliwościami finansowymi organu.

Zgodnie z treścią art. 50 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem. Specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym – ust. 2 i 3 art. 50 ustawy. Ośrodek pomocy społecznej przyznaje usługi opiekuńcze, ustala ich zakres, okres i miejsce świadczenia – ust. 5 art. 50 ustawy. Podstawą decyzji w przedmiocie pomocy w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych oprócz przepisu art. 50 ustawy o pomocy społecznej powinna być również uchwała rady gminy określająca szczegółowo kwestie dotyczące usług – art. 50 ust. 6 ustawy, a w przypadku specjalistycznych usług opiekuńczych także rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz.U. Nr 189, poz. 1598) – art. 50 ust. 7 ustawy.

Z treści powyższych przepisów wynika, że przypadek przyznania usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy ma charakter obligatoryjny co oznacza, że usługi te muszą być przyznane w przypadku spełnienia ustawowych przesłanek, niemniej jednak decyzje w sprawie tych usług mają charakter uznaniowy zarówno w zakresie przyznania świadczenia, jak też w części odnoszącej się do okresu i miejsca świadczenia. Wyznacznikami ustalenia zakresu przyznania usługi są – z jednej strony – rozmiar potrzeb wnioskodawcy a z drugiej strony – możliwości finansowe organów pomocy społecznej.

Sąd I instancji podniósł, że w sprawie bezspornym jest, iż wnioskodawczyni i jej mąż z uwagi na wiek i stan zdrowia wymagają pomocy w formie usług opiekuńczych. Sporem w sprawie natomiast objęta jest kwestia związana z zakresem przyznanych usług opiekuńczych oraz z odmową przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych. W ocenie wnioskodawczyni czas i forma przyznanej w zakwestionowanej decyzji pomocy jest niewystarczająca. Motywem odmowy przyznania świadczenia całodobowej opieki były lakonicznie uzasadnione przyczyny finansowe i hipotetyczna możliwość braku środków na zapewnienie realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku nie godząc się z powyższym stanowiskiem stwierdził, że MOPS w W., mając na uwadze interes wszystkich osób ubiegających się o pomoc w formie usług opiekuńczych, nie tylko wnioskodawczynię i jej męża, oraz ograniczone (w stosunku do potrzeb) możliwości finansowe, przyznał usługi opiekuńcze w zakresie określonym w zaskarżonej decyzji, co nie odpowiada oczekiwaniom wnioskodawczyni, ale co mieści się w granicach uznania administracyjnego. W uzasadnieniu w sposób wyczerpujący i przekonujący organ uzasadnił swoje stanowisko, łącznie z podaniem wysokości budżetu oraz liczby osób ubiegających się o taką pomoc, dane te w oczywisty sposób tłumaczą czas i formę przyznanej pomocy w sprawie niniejszej. Ośrodek pomocy przyznał wnioskodawczyni i jej mężowi usługi opiekuńcze w zakresie nieodbiegającym od zwykle przyznawanego wymiaru godzin (usługi opiekuńcze przyznawane są w wymiarze 2, 3 godzin dziennie i regułą jest, że nie zaspokajają w pełni potrzeb podopiecznych), a wręcz przeciwnie przewyższają one ten wymiar godzin, gdyż pomoc został przyznana w wymiarze 8 godzin dziennie. Przeznaczono zatem jednego pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie do świadczenia usług dla wnioskodawczyni i jej męża.

Kolejny zarzut, który dotyczył nieprzyznania psychiatrycznych usług specjalistycznych dla męża skarżącej został również uznany za nieuzasadniony. Podkreślając, że K. I. spełnia wszystkie przesłanki uzasadniające przyznanie specjalistycznych usług psychiatrycznych Sąd uznał, że brak osób wykwalifikowanych do świadczenia tej formy pomocy mógł stanowić podstawę odmowy jej przyznania. Specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być świadczone jedynie przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym. Brak osoby z odpowiednimi kwalifikacjami czyni bezzasadnym przyznanie prawa pomocy w tym zakresie, gdyż de facto nie będą one wykonywane. Nie można przy tym, postawić zarzutu organom administracyjnym, że nie podjęły wszelkich starań w zatrudnieniu osoby z odpowiednimi kwalifikacjami zawodowymi. Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że organ podjął wszelkie możliwe próby znalezienia takiej osoby.

Za bezzasadny uznano również zarzut naruszenia art. 7 i 77 k.p.a.

W takim stanie sprawy Wojewódzki Sad Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.).

Od powyższego wyroku A. I. reprezentowana przez adwokata wniosła skargę kasacyjną, zarzucając mu:

1. Naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez oddalenie skargi i nie uchylenie decyzji, pomimo naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, zwłaszcza:

a) art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593) poprzez uznanie, iż forma i zakres przyznanej skarżącej i jej mężowi pomocy spełnia cele pomocy społecznej oraz umożliwia zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb umożliwiając życie w warunkach odpowiadających godności człowieka, w sytuacji gdy pomoc ta tylko w minimalnym zakresie odpowiada potrzebom wnioskujących;

b) art. 50 ust. 1, 3, 5, 6 powołanej ustawy poprzez uznanie, iż przyznana pomoc w formie i ilości wskazanej w decyzji organu I instancji jest adekwatna do potrzeb skarżącej i jej męża, gdyż mieć (zapewne winno być "mieści") się ona w granicach uznania administracyjnego, pomimo że skarżąca jak i jej mąż, z uwagi na stan zdrowia i wiek wymagają zwiększonej pomocy w formie usług opiekuńczych, te przyznane są całkowicie niewystarczające, wskazane motywy finansowe w żaden sposób nie wskazują na brak środków na zapewnienie realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej, zwłaszcza iż gmina miała świadomość od co najmniej czterech lat o problemach zdrowotnych państwa I., tym samym miała możliwości na pozyskanie dodatkowych środków;

c) art. 50 ust. 2 i 4 powołanej ustawy poprzez:

– nieprzyznanie specjalistycznych usług psychiatrycznych K. I., w sytuacji, gdy spełnia on wszystkie przesłanki do przyznania takiej formy pomocy;

– przyjęcie, iż odmowę przyznania wnioskowanego świadczenia usprawiedliwia brak osób wykwalifikowanych do świadczenia tej formy pomocy i że nie jest to przesłanką pozaustawową w sytuacji, gdy ustawa takiej przesłanki nie przewiduje.

2. Naruszenie art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi:

a) poprzez niepełne przedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanowiska strony skarżącej i nieodniesienie się do argumentów skarżących dotyczących:

– błędnego uznania, iż przyznana skarżącym pomoc jest adekwatna do ich potrzeb biorąc pod uwagę niekwestionowany zły stan zdrowia i podeszły wiek oraz brak możliwości zapewnienia opieki we własnym zakresie,

– lakonicznego i niepełnego wykazania ilości i sposobu rozdysponowania środków finansowych przeznaczonych na pomoc społeczną,

– całkowitej stagnacji i braku reakcji na zwiększające się potrzeby skarżących w zakresie pomocy społecznej oraz braku inicjatywy gminy do pozyskiwania większych środków na pomoc społeczną w sytuacji gdy jest to możliwe, a organ I instancji od co najmniej 5 lat ma świadomość potrzeb skarżącej i jej męża oraz faktów pogarszania się ich stanu zdrowia;

b) niepełne wyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku stanowiska w przedmiocie przyjęcia, iż decyzja organu I instancji mieści się w granicach uznania administracyjnego, w sytuacji gdy z okoliczności sprawy zwłaszcza w postaci zaświadczeń lekarskich o stanie zdrowia i o wymaganej całodobowej opiece wynika, iż uznaniowość administracyjna przerodziła się w całkowitą dowolność;

c) niedokładne i niewyczerpujące wyjaśnienie stanu faktycznego, jak też niezebranie i nierozpatrzenie całego materiału dowodowego przy uwzględnianiu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, m.in. poprzez brak wyjaśnienia możliwości i potencjału gminy do świadczenia wnioskowanych form pomocy społecznej, w szczególności ilości i sposobie rozdysponowania środków finansowych, podczas, gdy brak jest dowodów na brak środków finansowych na świadczenie wnioskowanej przez skarżącą pomocy.

Mając powyższe zarzuty na uwadze skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem pomimo naruszenia przez organ administracyjny prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy oddalił skargę. W sprawie doszło do zarzuconego naruszenia art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Z szeregu znajdujących się w niniejszej sprawie zaświadczeń o stanie zdrowia zarówno skarżącej, jak i jej męża wynika, iż oboje są osobami schorowanymi, cierpiącymi na szereg schorzeń, co biorąc pod uwagę podeszły wiek kwalifikuje ich do przyznania pomocy w formie usług opiekuńczych, zaś mąż skarżącej potrzebuje całodobowej pomocy, której z uwagi na swój stan zdrowia A. I. nie jest w stanie mężowi udzielić. Tym samym stwierdzenie, iż przyznana pomoc jest adekwatna i spełnia cele pomocy społecznej rozmija się z rzeczywistością. Zwłaszcza że z faktu, iż jest przyznana w formie większej niż pozostałym mieszkańcom gminy nie można wyprowadzić wniosku, że umożliwia ona zaspokojenie potrzeb skarżącej i jej męża i pozwala na egzystencję odpowiadającą godności człowieka. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem sądu, że decyzja mieści się w granicach uznania administracyjnego, albowiem podniesione argumenty wskazują, iż w niniejszym przypadku uznaniowość przeradza się w dowolność. Za stanowiskiem takim przemawia fakt, iż organ nie przyznał specjalistycznych usług psychiatrycznych w sytuacji, gdy K. I. z uwagi na stan zdrowia niezbędnie ich wymaga.

Pomimo szczegółowo określonych okoliczności uzasadniających przyznanie pomocy w formie i ilości wnioskowanej przez skarżącą, szczegółowy opis dolegliwości, uciążliwości i niemożność zapewnienia we własnym zakresie pomocy organ w sposób dowolny zadecydował o odmowie przyznania specjalistycznych usług psychiatrycznych i ograniczył czas przyznanej opieki. Zastrzeżenie skarżącej budzi fakt, iż organy wbrew postanowieniom ustawy o pomocy społecznej za przesłankę uzasadniającą brak uwzględnienia wniosku uznały, iż może zabraknąć środków na różne formy pomocy, wskazując jedynie hipotetyczną możliwość zaistnienia takiej okoliczności, a taką praktykę usankcjonował również Sąd.

Trudno podzielić stanowisko Sądu, iż potrzeby skarżącej i jej męża zostały ocenione prawidłowo, w sytuacji, gdy przyznana forma pomocy zaspokaja zaledwie 10% ich niezbędnych potrzeb, przy jednoczesnej odmowie udzielenia pomocy w postaci specjalistycznych usług psychiatrycznych, bardzo istotnych dla chorego na Alzheimera. W ocenie skarżącej Sąd dopuścił się naruszenia art. 50 ustawy o pomocy społecznej zarówno w ilości przyznanych zwykłych usług opiekuńczych, jak i w wyniku nieprzyznania specjalistycznych usług psychiatrycznych.

Nieprzyznanie specjalistycznych usług psychiatrycznych jednoznacznie wskazuje, iż doszło do naruszenia art. 50 ust. 2 i 4 ustawy, w szczególności w sytuacji, gdy mąż skarżącej spełnia wszystkie przesłanki do przyznania takiej formy pomocy. Odmawiając przyznania tego świadczenia MOPS powołał się na pozaustawową przyczynę – brak osób wykwalifikowanych do świadczenia tej formy pomocy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu może wziąć pod rozwagę jedynie nieważność postępowania sądowego. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy Naczelny Sąd Administracyjny obowiązany był rozpoznać sprawę w granicach zarzutów zawartych w tej skardze.

Wobec tego, że skarga kasacyjna pełnomocnika A. I. zawiera zarzuty oparte na obu podstawach wymienionych w art. 174 p.p.s.a. w pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzuconych naruszeń przepisów postępowania.

Za nieuzasadniony uznać należało zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku art. 141 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Kwestionowane w skardze kasacyjnej motywy wyroku Sądu I instancji odpowiadają powyższym wymaganiom, zawierają niezbędne elementy wskazane w powyższym przepisie, ich treść umożliwia dokonanie kontroli stanowiska tego Sądu. Przypomnieć też należy, że aby zarzut naruszenia przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) mógł być uznany za skuteczny należy w skardze kasacyjnej wykazać, nie tylko że doszło w sprawie do uchybienia określonemu przepisowi ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ale również, że to właśnie uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik tej sprawy. Takiego uzasadnienia zarzutu brak jest w rozpoznawanej sprawie.

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę pomimo naruszenia przez organy powołanych w skardze kasacyjnej przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593), które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy, czym uchybił art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/. Również ten zarzut nie został prawidłowo sformułowany. Art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ reguluje sposób rozstrzygnięcia Sądu, a nie tryb postępowania. Powiązanie zarzutu z przepisami prawa materialnego wskazywać może, że strona skarżąca opiera skargę kasacyjną również na podstawie z art. 174 pkt 1 p.p.s.a., to jest naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Jednakże z analizy treści zarzutów dotyczących naruszenia art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 3, art. 50 ust. 1, 3, 5 i 6 i art. 50 ust. 2 i 4 ustawy o pomocy społecznej wynika, że w istocie kwestionowane są dokonane w sprawie ustalenia faktyczne. Tymczasem niedopuszczalne jest poprzez postawienie zarzutu naruszenia prawa materialnego podważanie dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, bowiem może to jedynie nastąpić w ramach zarzutów dotyczących uchybienia przez Sąd przepisom postępowania.

Nieskuteczność zarzutów opartych na podstawie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. powoduje, że stan faktyczny sprawy ustalony w postępowaniu administracyjnym i przyjęty przez Sąd I instancji za podstawę wyrokowania jest wiążący.

Do tak ustalonego stanu faktycznego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku prawidłowo zastosował w niniejszej sprawie przepisy prawa materialnego.

Przypomnieć należy, że na wniosek A. I. przyznane zostały dla niej i jej męża na okres od listopada 2006 r. do kwietnia 2007 r. usługi opiekuńcze w wymiarze 160 godzin miesięcznie i odmówiono przyznania specjalistycznych usług psychiatrycznych na rzecz K. I. z uwagi na brak możliwości zapewnienia świadczenia tych usług (brak osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym gotowej do ich wykonywania).

Zauważyć ponadto trzeba, że w sprawie nie mógł w ogóle mieć zastosowania wskazany w skardze kasacyjnej jako naruszony przez Sąd I instancji przepis art. 50 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub z innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. W art. 6 pkt 9 ustawy stwierdzono, że użyte w tej ustawie określenie "osoba samotna" oznacza osobę samotnie gospodarującą, niepozostającą w związku małżeńskim i nieposiadającą wstępnych ani zstępnych". Z oczywistych więc względów małżonkowie A. i K. I. nie mogli być uznani w świetle powyższej definicji ustawowej za "osobę samotną", której dotyczy regulacja zawarta w art. 50 ust. 1 ustawy. Wniosek A. I. rozpoznany został w oparciu o art. 50 ust. 2 ustawy, z którego wynika, że usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie zamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić.

Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego uznając, że organy administracji prawidłowo w ustalonym stanie faktycznym sprawy zastosowały przepisy ustawy o pomocy społecznej, a decyzja dotycząca zakresu przyznanego świadczenia mieści się w ramach uznania administracyjnego. Zgodnie z art. 50 ust. 4 ustawy specjalistyczne usługi opiekuńcze to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym. W sytuacji, gdy mimo podjętych przez Ośrodek starań nie udało się zatrudnić osoby posiadającej odpowiednie kwalifikacje zawodowe i w konsekwencji z tego powodu odmówiono na wnioskowany okres przyznania tych świadczeń, za słuszne uznać należy stanowisko Sądu, że wskazana okoliczność uzasadniała odmowę przyznania świadczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalając skargę A. I. nie naruszył również art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o pomocy społecznej. Pomoc społeczna ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb, a rodzaj forma i rozmiar świadczeń winny być odpowiednie do okoliczności konkretnej sprawy. Pamiętać też trzeba, co pominięte zostało w skardze kasacyjnej, że zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej, co także musiał mieć na uwadze Sąd I instancji oceniając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

Wobec tego, że skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.