Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Rzecznika Praw Obywatelskich na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Kr 23/10 o zawieszeniu postępowania sądowego w sprawie ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej K. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SA/Kr 23/10 zawiesił z urzędu, na podstawie art. 124 §1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", postępowanie sądowe w sprawie ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków (Dz. Woj. Małop. z 2007 r. Nr 850, poz. 5589 ze zm.).

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że upoważniony przez Rzecznika Praw Obywatelskich Zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich pismem z dnia 2 grudnia 2009 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powołaną uchwałę Rady Miasta Krakowa dnia [...] października 2007r. w zakresie § 16 ust. 12 oraz § 12 ust. 3 tej uchwały w brzmieniu ustalonym uchwałą Rady Miasta Krakowa nr [...] z dnia [...] stycznia 2009 r. w sprawie zmiany uchwały nr [...] Rady Miasta Krakowa z dnia [...] października 2007 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków (Dz. Woj. Małop. z 2009 r. Nr 66, poz. 471).

Na rozprawę w dniu 13 kwietnia 2010 r. stawiła się jako pełnomocnik S. K. upoważniona dnia 7 kwietnia 2010 r. przez Zastępcę Rzecznika Praw Obywatelskich do występowania w sprawie.

Sąd mając na względzie powszechnie znany fakt, że w dniu 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie lotniczej zginął dr J. K. Rzecznik Praw Obywatelskich zażądał wykazania przez pełnomocnika legitymacji do działania w imieniu Rzecznika. Pełnomocnik złożyła do akt sprawy odpis zarządzenia Rzecznika Praw Obywatelskich nr [...] z dnia [...] października 2007 r. w sprawie określenia zadań Zastępców Rzecznika Praw Obywatelskich. W myśl § 3 tego zarządzenia Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich są upoważnieni do wnoszenia prawnych środków zaskarżenia oraz występowania z wnioskami, o których mowa w art. 14 i art. 16 ustawy z dnia 15 lipca 1987r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz. U. z 2001 r., Nr 14, poz. 147 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o RPO". W tej regulacji pełnomocnik upatrywał ciągłości działania Rzecznika Praw Obywatelskich i skuteczności umocowania do zastępowania Rzecznika w niniejszej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd zważył, że w świetle brzmienia art. 32 w związku z art. 8 P.p.s.a. wniesienie przez Rzecznika Praw Obywatelskich skargi w niniejszej sprawie uczyniło ten organ stroną sprawy sądowoadministracyjnej. Zdolność sądowa stanowi przymiot przysługujący danemu podmiotowi, pozwalający na występowanie przed sądem administracyjnym w charakterze strony. Przymiot zdolności sądowej przysługuje także Rzecznikowi Praw Obywatelskich. Sąd wskazał, że statuowana przepisami rozdziału IX Konstytucji RP instytucja Rzecznika Praw Obywatelskich pozostaje poza uregulowaniami rozdziałów Konstytucji określającymi ustrój państwa oraz centralne i zdecentralizowane organy władzy publicznej. Konstytucja przesądza, że Rzecznik Praw Obywatelskich jest organem ochrony prawa. Rzecznikowi Praw Obywatelskich nie przysługują uprawnienia władcze w zakresie ochrony praw i wolności obywatelskich. Konstytucja i ustawa o RPO przewidują też, że Rzecznik Praw Obywatelskich jest organem jednoosobowym. Tryb powoływania Rzecznika Praw Obywatelskich spośród osób spełniających określone kwalifikacje dowodzi, że zdolność sądowa Rzecznika Praw Obywatelskich jest nierozerwalnie związana ze spełnianiem warunków zdolności sądowej przewidzianych w ustawie przez osobę, która ma tę funkcję piastować. W ocenie Sądu, śmierć J. K. – Rzecznika Praw Obywatelskich spowodowała w niniejszej sprawie utratę przez stronę zdolności sądowej do czasu wyboru nowego Rzecznika Praw Obywatelskich.

Sąd rozważał również kwestię, czy z przepisów prawa można wywieść uprawnienie innej osoby do wykonywania określonych przepisem art. 14 pkt 6 ustawy o RPO kompetencji Rzecznika Praw Obywatelskich w postępowaniu sądowoadministracyjnym po śmierci J. K. - Rzecznika Praw Obywatelskich, a w szczególności – czy uprawnienia te może wykonywać Zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich. Sąd stwierdził, że Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich nie są powoływani w tym samym trybie i przez ten sam organ co Rzecznik. Art. 20 ust. 4 ustawy o RPO upoważnia Rzecznika Praw Obywatelskich tylko do określenia zakresu zadań swoich Zastępców, natomiast ustawa nie przyznaje im bezpośrednio żadnych kompetencji. Zarówno z regulacji Statutu Biura RPO ustalonego zarządzeniem nr [...] Marszałka Sejmu z 26 lutego 2003r. ze zm. z dnia 19 lipca 2007 r. (paragrafy 2, 3 4 i 8) jak i z Regulaminu organizacyjnego stanowiącego załącznik do zarządzenia nr [...] Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia [...] sierpnia 2007 r., a także z powołanego już powyżej zarządzenia nr [...] z dnia 31 października 2007 r. w sprawie określenia zadań Zastępców Rzecznika Praw Obywatelskich, nie wynikają żadne regulacje dotyczące wykonywania przez Zastępców Rzecznika Praw Obywatelskich kompetencji w postępowaniu sądowoadministracyjnym na wypadek śmierci Rzecznika. Przewidziane w tych przepisach zasady dotyczą jedynie upoważnień do wykonywania w postępowaniach sądowoadministracyjnych czynności w przypadku nieobecności Rzecznika Praw Obywatelskich. Zdaniem Sądu, regulacje te nie dają żadnej podstawy, znajdującej oparcie w Konstytucji lub ustawie o RPO, do przyjęcia umocowania Zastępców Rzecznika Praw Obywatelskich do działania w sprawach sądowoadministracyjnych w takiej sytuacji. Konkludując Sąd stwierdził, że w wypadku śmierci Rzecznika Praw Obywatelskich, a więc utraty zdolności sądowej przez ten organ w następstwie wygaśnięcia mandatu, Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich nie mogą wykonywać praw strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie zażalenie wniósł działający z upoważnienia Rzecznika Praw Obywatelskich Zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich S. T..

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił :

1) naruszenie art. 124 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przez jego błędne zastosowanie w sytuacji, w której konstytucyjny organ publicznoprawny - Rzecznik Praw Obywatelskich - nie traci przymiotu zdolności sądowej w wyniku śmierci osoby fizycznej pełniącej urząd Rzecznika Praw Obywatelskich;

2) naruszenie art. 20 ust. 4 ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz. U. z 2001 r. Nr 14, poz. 147 ze zm.) przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, ze zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich wykonują zadania w imieniu osoby pełniącej urząd - dr J. K., podczas gdy zastępcy wykonują kompetencje organu, tj. Rzecznika Praw Obywatelskich.

Na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że w myśl art. 20 ust. 3 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich na wniosek Rzecznika Marszałek Sejmu może powołać nie więcej niż trzech zastępców, w tym zastępcę do spraw żołnierzy. Na mocy wymienionej normy prawnej z dniem 1 stycznia 2002 r. S. T. został powołany przez Marszałka Sejmu na stanowisko Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich. Zastępca (por. "Słownik języka polskiego", t. III pod red. M. Szymczaka, PWN 1989) to osoba działająca w czyimś imieniu, pełniąca jakąś funkcję w czyimś zastępstwie. Zastępstwo w przypadku organu władzy publicznej (w tym przypadku konstytucyjnego organu ochrony prawa) służy zapewnieniu ciągłości i sprawności wykonywania kompetencji służących temu organowi. Sąd Najwyższy już w orzeczeniu z dnia 29 kwietnia 1960 r. (sygn. II CR 201/60 , OSPiKA z 1961r., Nr 11, poz. 311) przyjął pogląd o dopuszczalności wykonywania wszystkich funkcji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego i Prokuratora Generalnego przez ich zastępców. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy, oceniając kompetencje zastępców do złożenia rewizji nadzwyczajnej wyjaśnił, że uprawnienie do złożenia tego środka zaskarżenia nie stanowi uprawnienia o charakterze ściśle osobistym, lecz oczywiście pozostaje w związku z powierzonymi tym osobom funkcjami.

Natomiast w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2007 r. (bez sygn., OSNC z 2008 r., Nr 4, poz. 42) Sąd ten wskazał, w odniesieniu do organów administracji rządowej "(...) w sytuacji, gdy urząd ministra jest ukształtowany jako monokratyczny naczelny organ administracji państwowej (rządowej), to osoba pełniąca ten urząd nie jest w stanie samodzielnie podołać wszystkim postawionym przed nią zadaniom. Musi więc korzystać z pomocy i zastępstwa w wykonywaniu swoich kompetencji, co dokonuje się w ramach tzw. dekoncentracji wykonywanych funkcji (zasada biurowości) i jest niezbędne, aby tak zorganizowany jednoosobowy urząd mógł skutecznie działać. (...) Podkreślono przy tym, że monokratyczne organy administracji nie mogą być utożsamiane z samą osobą pełniącą urząd."

Uwagi te należy odnieść też do Rzecznika Praw Obywatelskich jako monokratycznego konstytucyjnego organu ochrony prawa. Urząd Rzecznika Praw Obywatelskich nie może więc być utożsamiany z samą osobą pełniącą ów urząd.

Odnosząc się natomiast do argumentacji Sądu dotyczącej usytuowania instytucji Rzecznika Praw Obywatelskich w systemie organów państwowych, podkreślono, że wyartykułowany przez Sąd brak możliwości zastosowania koncepcji organizacyjno-przedmiotowej do Rzecznika Praw Obywatelskich, nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach sprawy. Niewątpliwie Rzecznik Praw Obywatelskich nie jest organem administracji publicznej. Niemniej samo ukonstytuowanie Rzecznika Praw Obywatelskich poza tradycyjnym podziałem władz z art. 10 Konstytucji RP, a więc jako organu kontroli i ochrony prawa, nie może przemawiać za odmiennym rozumieniem terminu "piastun organu". Piastunem organu zawsze pozostaje osoba (lub grupa osób w przypadku organu kolegialnego) wykonująca poszczególne jego kompetencje, będące zawsze kompetencjami organu, a nie jego piastuna. Na podkreślenie zasługuje fakt, że wszystkie rozstrzygnięcia w istniejącym porządku prawnym podejmuje zawsze organ, a nie jego piastun. Z rozwiązań ustrojowych przyjętych zarówno w Konstytucji, jak i w przepisach prawa ustrojowego wynika zatem rozgraniczenie, które wskazuje na oparcie konstrukcji organu władzy publicznej, jakim jest Rzecznik Praw Obywatelskich, na koncepcji organizacyjno-przedmiotowej, a nie personalistycznej. Wynika to z rozdzielenia dwóch regulacji: regulacji organu w ujęciu organizacyjno-przedmiotowym oraz odrębnej regulacji powoływania składu osobowego.

Zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy o RPO Rzecznik Praw Obywatelskich określa zakres zadań zastępców Rzecznika. Tak określone zadania są wykonywane w imieniu organu, w tym przypadku Rzecznika Praw Obywatelskich, a nie osoby pełniącej urząd. Przekazane zastępcy Rzecznika w trybie art. 20 ust. 4 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich upoważnienie do wykonywania kompetencji organu ma charakter publicznoprawny i pozostaje w mocy, dopóki nie zostanie odwołane w przewidzianym przez przepisy prawa trybie. Dlatego też, chociaż osoba pełniąca urząd nie żyje, nic nie zwalnia zastępców Rzecznika Praw Obywatelskich od wykonywania powierzonych im zadań. Wręcz przeciwnie, zaniechanie ich wykonywania mogłoby zostać uznane za niedopełnienie obowiązków, rodzące odpowiedzialność karną w razie powstania uszczerbku w interesie publicznym lub prywatnym (art. 231 k. k.).

Wykonując zatem dyspozycję art. 20 ust. 4 ustawy o RPO zarządzeniem nr 7/2007 z dnia 31 października 2007 r. Rzecznik Praw Obywatelskich określił zadania Zastępców. Zgodnie z § 1 ust. 2 pkt 1 wymienionego zarządzenia do zadań Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich S. T. należy kierowanie pracą Biura Rzecznika Praw Obywatelskich w czasie nieobecności Rzecznika. Bez wątpienia również w przypadku, gdy jej powodem jest śmierć, mamy do czynienia z nieobecnością. Z mocy § 3 powołanego zarządzenia Zastępcy Rzecznika są ponadto upoważnieni do wnoszenia prawnych środków zaskarżenia oraz występowania z wnioskami, o których mowa w art. 14 i art. 16 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich.

W związku z tragiczną śmiercią osoby pełniącej urząd Rzecznika Praw Obywatelskich, jako upoważniony Zastępca Rzecznika S. T. objął kierowanie pracą Biura Rzecznika Praw Obywatelskich. Z mocy zaś § 3 zarządzenia przysługują mu kompetencje organu wymienione w art. 14 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich, w tym kompetencja do wnoszenia skarg do sądów administracyjnych i uczestniczenia w postępowaniach na prawach przysługujących prokuratorowi (art. 14 pkt 6 ustawy).

Dodatkowo podkreślono, że kierując sprawy do sądów administracyjnych Rzecznik Praw Obywatelskich nie chroni własnych praw podmiotowych, lecz zgodnie z treścią art. 208 ust. 1 Konstytucji RP stoi na straży wolności i praw człowieka i obywatela. Wnioski kierowane w tych sprawach do Rzecznika są zaś jednym z przewidzianych przez Konstytucję RP (art. 80) środków ochrony jednostki przed naruszeniami ze strony władzy publicznej. W istocie więc przyjęcie tezy, że śmierć osoby pełniącej urząd Rzecznika Praw Obywatelskich uzasadnia stan zawieszenia w zakresie ochrony wolności lub praw jednostki, prowadziłoby do kolizji ze wskazanymi normami konstytucyjnymi.

Mając zatem na względzie stanowisko doktryny w zakresie podmiotowości organów władzy publicznej oraz wykładnię funkcjonalną powołanych przepisów prawa ustrojowego i materialnego należy uznać, że mimo zmiany składu osobowego urzędu Rzecznika Praw Obywatelskich sam urząd trwa, a tym samym nie zachodzą zmiany w zakresie rozumienia zdolności sądowej strony skarżącej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest zasadność zawieszenia, na podstawie art. 124 § 1 pkt 1 P.p.s.a., postępowania sądowego wszczętego skargą Rzecznika Praw Obywatelskich, w związku ze śmiercią w dniu 10 kwietnia 2010 r. J. K. pełniącego do tej daty urząd Rzecznika Praw Obywatelskich.

Wskazać należy, że w art. 124 § 1 P.p.s.a. ustawodawca określił przesłanki obligatoryjnego zawieszenia z urzędu postępowania przez sąd administracyjny, do których w pkt 1 zaliczył: śmierć strony lub jej przedstawiciela ustawowego, utratę przez nich zdolności procesowej, utratę przez stronę zdolności sądowej lub utratę przez przedstawiciela ustawowego charakteru takiego przedstawiciela, z zastrzeżeniem § 3. Jest poza sporem, że w sprawie wszczętej skargą Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków wnoszący skargę Rzecznik Praw Obywatelskich posiada przymiot strony postępowania sądowego wszczętego tą skargą. Nie budzi też jakichkolwiek wątpliwości posiadanie przez Rzecznika Praw Obywatelskich zdolności sądowej, którego legitymacja do inicjowania postępowania sądowoadministracyjnego - i to nieuwarunkowana żadnymi przesłankami materialnoprawnymi (posiadaniem interesu prawnego) - wynika z art. 50 § 1 P.p.s.a.

Odpowiedź na pytanie, czy w postępowaniu sądowoadministracyjnym toczącym się ze wspomnianej wyżej skargi Rzecznika Praw Obywatelskich zaistniała przewidziana w art. 124 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przesłanka odnosząca się do utraty zdolności sądowej przez stronę tego postępowania, wymaga wzięcia pod uwagę ustrojowej koncepcji Rzecznika Praw Obywatelskich jako organu jednoosobowego (i nie tylko tego organu, gdyż odnosi się to również do innych monokratycznych organów państwa). Istotę tego organu należy odczytywać z kreujących go przepisów konstytucyjnych oraz ustrojowych przepisów ustawy o RPO.

Rzecznika Praw Obywatelskich kreuje Konstytucja RP (art. 208 - 212) jako jednoosobowy organ powołany do stania na straży wolności i praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji oraz w innych aktach normatywnych. Zakres i sposób działania Rzecznika Praw Obywatelskich określa ustawa.

Koncepcję organu należy pojmować przedmiotowo i organizacyjnie, a nie personalistycznie. O organie mówić należy w sensie abstrakcyjnym, jako o pewnej konstrukcji strukturalno-organizacyjnej, natomiast od tego odróżnić trzeba obsadę tego organu, którym w przypadku organu monokratycznego jest piastun tego organu. Tak to w odniesieniu do organu administracji publicznej ujmuje J. Zimmerman Prawo administracyjne, Kraków 2005, s. 117 i 118 (cyt. przez B. Adamiak w: O podmiotowości organów administracji publicznej w postępowaniu sądowoadministracyjnym - PiP z 2006 r. nr 11, poz. 43).

W takim rozumieniu omawianych pojęć i rozwiązań ustrojowych za oczywiście błędny należy uznać pogląd wyrażony w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie o "utracie zdolności sądowej" przez stronę, jaką w postępowaniu przed tym Sądem jest Rzecznik Praw Obywatelskich. Śmierć osoby fizycznej piastującej funkcję organu oznacza ustanie zdolności prawnej tej osoby, nie pozbawia natomiast organu jego prawnoustrojowego bytu.

Błędna jest również ocena prawna Sądu pierwszej instancji w kwestii umocowania Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich S. T. do podejmowania czynności w postępowaniu sądowoadministracyjnym wszczętym skargą Rzecznika Praw Obywatelskich. W nauce prawa administracyjnego podkreśla się, że koncepcja zastępstwa organu państwa oparta jest na zasadzie ciągłości wykonywania funkcji państwa. Wynika to z tezy, że organ stanowi w istocie tylko pewną konstrukcję strukturalno-organizacyjną i powinien być tak skonstruowany, aby nie dopuścić do powstania przerwy spowodowanej okolicznościami uniemożliwiającymi działalność piastuna organu.

Problematyka zastępstwa Rzecznika Praw Obywatelskich została uregulowana w ustawie o RPO. Akcentując charakter prawny Rzecznika Praw Obywatelskich jako konstytucyjnego organu ochrony praw i wolności stwierdzono, że jego zastępstwo jest możliwe i dopuszczalne tylko na wniosek Rzecznika, którego powołuje Marszałek Sejmu. Zakres zaś zadań zastępcy (zastępców) określa Rzecznik. Zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich Rzecznik Praw Obywatelskich określa zakres zadań zastępców Rzecznika. Jak trafnie stwierdził Zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich w uzasadnieniu zażalenia, określone w ten sposób zadania są wykonywane w imieniu organu, w tym przypadku Rzecznika Praw Obywatelskich, a nie osoby piastującej funkcję tego organu. Wydanym na podstawie art. 20 ust, 4 ustawy o RPO zarządzeniem nr [...] z dnia [...] października 2007 r. Rzecznik Praw Obywatelskich określił zadania Zastępców. Zgodnie z § 1 ust. 2 pkt 1 wymienionego zarządzenia do zadań Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich S. T. należy kierowanie pracą Biura Rzecznika Praw Obywatelskich w czasie nieobecności Rzecznika. Z mocy § 3 powołanego zarządzenia Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich są ponadto upoważnieni do wnoszenia prawnych środków zaskarżenia oraz występowania z wnioskami, o jakich mowa w art. 14 i art. 16 ustawy o RPO. Należy podzielić także pogląd wnoszącego zażalenie, że przekazane w powyższym trybie Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich upoważnienie do wykonywania kompetencji organu ma charakter publicznoprawny i pozostaje w mocy, dopóki nie zostanie odwołane w przewidzianym przez prawo trybie. Z uwagi na taki charakter zastępstwa Rzecznika Praw Obywatelskich należy przyjąć, że ma ono zakres nieograniczony przedmiotowo. Zastępca może więc wykonywać wszystkie kompetencje zastępowanego. Nie ulega zatem wątpliwości, że reprezentuje on stronę postępowania sądowoadministracyjnego w przedmiotowej sprawie. Tym samym może ustanawiać pełnomocników procesowych.

W świetle przedstawionych rozważań za pozbawione uzasadnionej podstawy prawnej należy uznać zaskarżone postanowienie o zawieszeniu postępowania na podstawie art. 124 § 1 P.p.s.a. W odniesieniu do będącego stroną postępowania sądowoadministracyjnego organu państwa obligatoryjne zawieszenie postępowania z powodu utraty zdolności sądowej mogłoby nastąpić tylko w sytuacji zniesienia tego organu stosownie do właściwych przepisów, w następstwie czego utraciłby on zdolność sądową.

Z przedstawionych powodów zażalenie wniesione przez Zastępcę Rzecznika Praw Obywatelskich zasługiwało na uwzględnienie.

W tych okolicznościach Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.