Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Zofia Borowicz (spr.) Sędzia NSA Maria Jagielska Protokolant asystent sędziego Elżbieta Jabłońska-Gorzelak po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Administracji i Cyfryzacji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 26 września 2014 r., sygn. akt V SA/Wa 2109/14 w sprawie ze skargi I. Spółki z o.o. w Ł. na informację zawartą w piśmie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...] w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu z budżetu Unii Europejskiej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., 2. zasądza od I. Spółki z o.o. w Ł. na rzecz Ministra Administracji i Cyfryzacji 340 zł (trzysta czterdzieści złotych) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 września 2014 r., sygn. akt V SA/Wa 2109/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu sprawy ze skargi I. Sp. z o.o. w W. na informację zawartą w piśmie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] lipca 2014 r. w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu z budżetu Unii Europejskiej stwierdził, że postępowanie w przedmiocie oceny projektu zostało przeprowadzone w sposób naruszający prawo.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny sprawy.

I. Sp. z o.o. w dniu 18 lipca 2013 r. złożyła do Regionalnej Instytucji Finansującej Fundacji Małych i Średnich Przedsiębiorstw, w ramach działania 8.1 "Wspieranie działalności gospodarczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej" Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka wniosek o dofinansowanie projektu: "[...]".

Regionalna Instytucja Finansująca pismem z dnia [...] września 2013 r. poinformowała Wnioskodawcę, iż jego wniosek nie uzyskał pozytywnej oceny w wyniku oceny merytorycznej obligatoryjnej wobec niespełnienia wymaganych kryteriów nr 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 i 11. Od powyższej informacji skarżąca złożyła protest.

Pismem z dnia [...] lipca 2014 r. Wnioskodawca został powiadomiony przez Ministra Administracji i Cyfryzacji, że jego protest z dnia [...] października 2013 r., złożony od informacji z dnia [...] września 2013 r. dotyczącej wyników oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie – został na podstawie art. 30i pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658, z późn. zm., dalej u.z.p.p.r.) pozostawiony bez rozpatrzenia. W uzasadnieniu wskazano, iż przyczyną pozostawienia protestu bez rozpatrzenia było wyczerpanie, z dniem 4 lipca 2014 r., alokacji na działanie 8.1 "Wspieranie działalności gospodarczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej" Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka 2007 – 2013. Jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia wskazano art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r.

Spółka zaskarżyła powyższe pismo do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., który zaskarżonym wyrokiem skargę uwzględnił uznając ją za zasadną i wskazując, że między wniesieniem protestu od negatywnej informacji z dnia [...] września 2013 r., tj. datą [...] października 2013 r. a datą wydania zaskarżonej informacji o pozostawieniu protestu bez rozpoznania, tj. dniem [...] lipca 2014 r. – upłynęło 256 dni. Równocześnie z dniem 4 lipca 2014 r. wyczerpanie zostały środki na działanie 8.1 "Wspieranie działalności gospodarczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej" Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka 2007 – 2013.

Sąd podkreślił, że jakkolwiek terminy określone w § 8 ust. 1 Procedury odwoławczej mają charakter instrukcyjny, to bezsprzecznie w rozpoznawanej sprawie doszło do rażącego ich przekroczenie, powodującego sytuację, iż protest nie został rozpoznany do momentu wyczerpania alokacji na działanie 8.1

Nierozpoznanie protestu w terminie wskazanym w § 8 ust. 1 Procedury odwoławczej mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż pozostawienie go bez rozpoznania zamknęło Wnioskodawcy drogę do weryfikacji przez organ II instancji rozstrzygnięcia zawartego w piśmie z dnia [...] września 2013 r. Takie działanie organu, w ocenie Sądu, stanowiło naruszenie prawa w toku oceny projektu, co zgodnie z art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. dało Sądowi podstawę do stwierdzenia, że postępowanie w przedmiocie oceny projektu zostało przeprowadzone w sposób naruszający prawo. Brak środków natomiast uzasadniał nie przekazywanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Sąd wywiódł, że uwzględnienie skargi i stwierdzenie przez sąd naruszenia prawa nie zmienia sytuacji prawnej wnioskodawcy, jednak orzeczenie Sądu administracyjnego może stanowić przesłankę odpowiedzialności instytucji zarządzającej na podstawie przepisów kodeksu cywilnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Administracji i Cyfryzacji, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie:

1. na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. naruszenie, poprzez błędną wykładnię, art. 30i pkt 2 w zw. z art. 30c ust. 3 pkt 1, art. 30a ust. 3, art. 30b ust. 1 i ust. 6 pkt 5 oraz art. 30f u.z.p.p.r. polegającą na tym, że Sąd przyjął niezgodność z prawem oceny jedynie ze względu na przekroczenie instrukcyjnego terminu rozpatrzenia protestu wynikającego z art. 30b ust. 7 u.z.p.p.r., całkowicie pomijając reguły prawa materialnego (Przewodnik po kryteriach) stosujące się w procesie oceny, co doprowadziło do błędnego stwierdzenia, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo,

2. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. naruszenie, poprzez błędną wykładnię, art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. polegającą na tym, że Sąd uznał, iż wyrok stanowi przesłankę odpowiedzialności instytucji zarządzającej na podstawie Kodeksu cywilnego, co mogło doprowadzić do błędnego wniosku, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo,

3. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. naruszenie, poprzez niezastosowanie, art. 49 § 1 p.p.s.a. i brak wezwania Wnioskodawcy do przedłożenia odpisów załączników dla strony przeciwnej, co skutkowało przedwczesnym merytorycznym rozpatrzeniem skargi, pomimo jej niekompletności, doprowadzając w konsekwencji do błędnego stwierdzenia, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo,

4. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. naruszenie, poprzez niezastosowanie, art. 32 p.p.s.a. poprzez brak wezwania do udziału w sprawie strony - Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (dalej: PARP), z której upoważnienia działała w sprawie w I instancji - Regionalna Instytucja Finansująca - Fundacja Małych i Średnich Przedsiębiorstw w Warszawie (dalej: RIF), co uniemożliwiło Sądowi I instancji analizę prawnych aspektów merytorycznych oceny i mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

5. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie poprzez niezastososowanie art. 141 § 4 p.p.s.a.:

a. polegające na niedokonaniu wykładni przepisu art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. oraz nie wskazaniu podstaw prawnych materialnych oceny projektu (reguł wynikających z Przewodnika po kryteriach), co uniemożliwia ustalenie motywów prawnych Wyroku i doprowadziło do błędnego wniosku, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo,

b. wyrażające się w pominięciu stanowiska Organu dotyczącego prawidłowej interpretacji art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. oraz prawidłowości stanowiska RIF zajętego w Autokontroli w odniesieniu do oceny kryteriów nr 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 i 11, co skutkowało wyrokowaniem w oderwaniu od stanu faktycznego sprawy i doprowadziło do błędnego wniosku, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo,

6. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.p.s.a. w zw. z art. 30e u.z.p.p.r. oraz w zw. z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.; dalej: p.u.s.a.) naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie postanowień opisu Przewodnika po kryteriach odnoszących się do sposobu oceny kryteriów obligatoryjnych,

a. Przedstawiony opis modelu biznesowego uwiarygodnia powodzenie rynkowe (dalej: " kryterium nr 2" - numeracja zgodna z Przewodnikiem po kryteriach),

b. Projekt jest zgodny ze zdefiniowanymi potrzebami zidentyfikowanej grupy odbiorców (dalej: kryterium nr 4),

c. Projekt polega na przygotowaniu, wdrożeniu i świadczeniu e-usług (dalej: kryterium nr 5),

d. Przedstawiono koncepcję promocji e-uslugi wśród potencjalnych odbiorców (dalej: kryterium nr 6),

e. Wnioskodawca zapewnia trwałość rezultatów projektu przez okres minimum 3 lat od zakończenia projektu (dalej: kryterium nr 7),

f. Planowane wydatki są kwalifikowalne w ramach Działania, uzasadnione, racjonalne i adekwatne do zakresu i celów projektu (dalej: kryterium nr 8),

g. Środki będą wykorzystanie w sposób efektywny (dalej: kryterium nr 9),

h. Projekt jest wykonalny technicznie i finansowo, a jego przebieg rzeczowo- finansowy jest czytelny, szczegółowy i realny do wykonania (dalej: kryterium nr 10),

i. Wskaźniki produktu i rezultatu są: obiektywnie weryfikowalne, odzwierciedlają założone cele projektu, adekwatne dla danego rodzaju projektu i realne do osiągnięcia (dalej: kryterium nr 11),

co uniemożliwiło Sądowi I instancji analizę prawnych aspektów merytorycznych oceny i doprowadziło do błędnego wniosku, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo.

W związku z powyższym organ wniósł, na podstawie art. 188 p.p.s.a., w razie nieuwzględnienia zarzutów procesowych skargi, o orzeczenie merytoryczne w sprawie poprzez uchylenie wyroku w całości oraz oddalenie skargi wniesionej przez Wnioskodawcę do WSA w W., lub na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., w razie uwzględnienia zarzutów proceduralnych, o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie na rzecz organu, od Wnioskodawcy, zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w wysokości 240 zł.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywiedziono, że przekroczenie terminu rozpatrzenia protestu nie mogło być przesłanką stwierdzenia, iż ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, bowiem okoliczność ta nie podważa prawidłowości merytorycznej oceny projektu.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną I. Sp. z o.o. wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie na jej rzecz od organu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty w niej zawarte okazały się być uzasadnione.

Odnosząc się zatem do zarzutów zawartych w punkcie 1 skargi kasacyjnej, należy uznać je za zasadne, z zastrzeżeniem zarzutów naruszenia art. 30b ust. 1 i ust. 6 pkt 5 oraz art. 30f u.z.p.p.r.

Zgodnie z art. 30i u.z.p.p.r. w przypadku, gdy na jakimkolwiek etapie postępowania w zakresie procedury odwoławczej, alokacja na realizację działania lub priorytetu, o której mowa w art. 30a ust. 1 pkt 2, zostanie wyczerpana: 1) właściwa instytucja zarządzająca pozostawia protest bez rozpatrzenia, informując o tym na piśmie wnioskodawcę, pouczając jednocześnie o możliwości wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego na zasadach określonych w art. 30c; 2) sąd, uwzględniając skargę stwierdza tylko, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i nie przekazuje sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Przepis art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r. nakłada na instytucję zarządzającą obowiązek pozostawienia protestu bez rozpatrzenia w przypadku wyczerpania alokacji co oznacza, że protest nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu. Z kolei sąd, uwzględniając skargę stwierdza tylko, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, jednakże nie przekazuje sprawy do ponownego rozpatrzenia. Zauważyć w tym miejscu należy, że przedmiotem kontroli sądowej jest ocena projektu, co wynika z postanowień art. 30c ust. 1 – 3 u.z.p.p.r. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w treści art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. Nie jest natomiast wyłącznym przedmiotem kontroli sądu administracyjnego informacja, o której mowa w art. 30b ust. 9 u.z.p.p.r., czyli informacja o wyniku rozpatrzenia protestu. Z art. 30c ust. 3 u.z.p.p.r. wynika, że sąd uwzględnia skargę, stwierdzając - co należy szczególnie podkreślić - iż ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo. Ustawodawca expressis verbis wskazał zatem, że przedmiotem kontroli sądu administracyjnego jest ocena projektu. Kryterium tej oceny jest natomiast zgodność z prawem.

Dodać należy, że intencją wprowadzenia przepisu art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r. jest bezprzedmiotowość ponownej oceny projektu w postępowaniu protestowym ze względu na niemożliwość jego realizacji. Pozbawienie sądowej kontroli oceny projektu oznaczałoby, że ewentualne naruszenia prawa popełnione przy jego ocenie przez organ pierwszej instancji pozostałyby poza zakresem jakiejkolwiek kontroli, co godziłoby w ustrojowe kompetencje sądu administracyjnego i niweczyło sens ustanowienia regulacji przewidzianej w art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r.

Trafnie zatem zarzuca kasator, że Sąd I instancji naruszył art. 30i pkt 2 w związku z art. 30c ust. 3 pkt 1 i art. 30a ust. 3 u.z.p.p.r., gdyż przyjął niezgodność z prawem oceny projektu jedynie ze względu na przekroczenie wynikającego z art. 30b ust. 7 u.z.p.p.r. terminu rozpatrzenia protestu. Sąd zobowiązany był natomiast do dokonania oceny, mając na uwadze zarówno normy prawa procesowego, jak również normy prawa materialnego, w tym w szczególności tzw. "Przewodnik po kryteriach". Na marginesie zauważyć jednak należy, że sąd ma obowiązek skontrolować postępowanie organu oceniającego tylko w tych granicach, które zostały zakreślone w proteście (zob. wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt II GSK 534/14).

Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł natomiast dokonać weryfikacji zaskarżonego orzeczenia w zakresie dokonania wykładni art. 30b ust. 1 i ust. 6 pkt 5 oraz art. 30f u.z.p.p.r., gdyż w skardze kasacyjnej nie zawarto uzasadnienia odnoszącego się do wykładni tych przepisów.

Nie jest zasadny zarzut ujęty w punkcie 2, a dotyczący naruszenia art. 30e oraz art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. w związku z tym, że Sąd I instancji w uzasadnieniu uznał, że wyrok stanowi przesłankę odpowiedzialności instytucji zarządzającej na podstawie Kodeksu Cywilnego. W istocie sąd administracyjny nie ma kompetencji do wypowiadania się w kwestii odpowiedzialności deliktowej. Jego zadaniem jest bowiem stwierdzenie naruszenia prawa w postępowaniu konkursowym oraz kwalifikacja tego naruszenia. Niemniej jednak autor skargi kasacyjnej w najmniejszym stopniu nie wykazał, że wskazane naruszenie przepisów procedury mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, do czego był zobowiązany na podstawie art. 174 pkt 2 i art. 176 p.p.s.a.

Nie jest również zasadny zarzut zawarty w punkcie 3 skargi kasacyjnej. Odnosząc się do tego zarzutu oraz mając na uwadze również jego uzasadnienie, w pierwszej kolejności należy wskazać, że autor skargi kasacyjnej stwierdził ogólnie, iż do skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego nie załączono odpisów załączników. W konsekwencji Sąd I instancji zobowiązany był do wezwania strony w trybie art. 49 § 1 p.p.s.a. do usunięcia wskazanego braku. Autor skargi kasacyjnej nie sprecyzował jednak jakich dokumentów (odpisów załączników) oczekiwał od strony wnoszącej skargę.

Niezależnie jednak od powyższego spostrzeżenia wskazać należy na art. 30c ust. 2 i 2a u.z.p.p.r. Zgodnie z art. 30c ust. 2 u.z.p.p.r. skarga jest wnoszona przez wnioskodawcę w terminie 14 dni od dnia doręczenia informacji, o której mowa w art. 30b ust. 9 albo art. 30i pkt 1, bezpośrednio do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego wraz z kompletną dokumentacją w sprawie. Skarga podlega wpisowi stałemu. Natomiast w myśl art. 30c ust. 2a u.z.p.p.r. kompletna dokumentacja, o której mowa w ust. 2, obejmuje: 1) wniosek o dofinansowanie; 2) informację o wynikach oceny projektu, o której mowa w art. 30a ust. 3; 3) wniesiony protest; 4) informację, o której mowa w art. 30b ust. 9 albo art. 30i pkt 1 - wraz z ewentualnymi załącznikami.

Z kolei zgodnie z art. 47 § 1 p.p.s.a. do pisma strony należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich stronom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych, z tym że art. 47 § 1 p.p.s.a. miał w tej prawie zastosowanie odpowiednie, a to za sprawą art. 30e u.z.p.p.r.

Odpowiednie stosowanie przepisów p.p.s.a. w zakresie sądowej kontroli ocen projektów uregulowanej w u.z.p.p.r. podyktowane jest koniecznością "dopasowania" norm zawartych w p.p.s.a. do odrębności postępowania uregulowanego w u.z.p.p.r., w tym np.: faktu wnoszenia skargi przez wnioskodawcę w terminie 14 dni od dnia doręczenia informacji, bezpośrednio do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego wraz z kompletną dokumentacją w sprawie. Odpowiednie stosowanie określonego przepisu może polegać na jego zastosowaniu wprost albo z pewnymi modyfikacjami, usprawiedliwionymi odmiennością stanu "podciągniętego" pod dyspozycję stosowanego przepisu, bądź na niedopuszczeniu jego stosowania do rozpatrywanego stanu w ogóle. Ta niedopuszczalność może wynikać albo bezpośrednio z treści wchodzących w grę regulacji prawych, albo z tego, że zastosowania danej normy nie dałoby się pogodzić ze specyfiką i odmiennością rozpoznawanego stanu (Zasady techniki prawodawczej. Komentarz do rozporządzenia, red. J. Warylewski, Warszawa 2003, s. 503).

Jeżeli zatem postanowienia art. 47 § 1 p.p.s.a. "dopasować" do odrębności postępowania uregulowanego w u.z.p.p.r., można dojść do wniosku, że skarżący nie ma obowiązku załączenia odpisów załączników, w sytuacji gdy są to dokumenty, które znajdują się w aktach organu, w tym w szczególności składające się na tzw. kompletną dokumentację w sprawie, czyli: wniosek o dofinansowanie, informacja o wynikach oceny projektu, o której mowa w art. 30a ust. 3, wniesiony protest oraz informacja, o której mowa w art. 30b ust. 9 albo art. 30i pkt 1. Są to bowiem dokumenty, którymi dysponuje (powinien dysponować) organ, którego działanie zostało zaskarżone do sądu administracyjnego. Za taką wykładnią przemawia również ekonomika postępowania przed sądem administracyjnym. Zbędne jest bowiem tworzenie kolejnych odpisów dokumentów, które są w posiadaniu organu administracyjnego, którego działanie zaskarżono do sądu administracyjnego.

Nie jest również zasadny zarzut ujęty w punkcie 4, a dotyczący naruszenia przepisów art. 30e i art. 32 p.p.s.a. poprzez brak wezwania do udziału w sprawie strony – Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, z której upoważnienia działała w sprawie w pierwszej instancji Regionalna Instytucja Finansująca – Fundacja Małych i Średnich przedsiębiorstw w Warszawie.

Otóż stronami postępowania sądowego są wnioskodawca oraz instytucja właściwa do rozpoznania protestu. Właściwą instytucją jest instytucja zarządzająca albo instytucja pośrednicząca, jeśli ta instytucja, na podstawie zawartego porozumienia, była podmiotem uprawnionym do rozpoznania protestu. Natomiast wykluczyć należy udział w postępowaniu sądowym instytucji wdrażającej, kompetencja której obejmuje wyłącznie postępowanie w pierwszej instancji (zob. też J. Jaśkiewicz, Ustawa o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, Komentarz 2013. LEX, komentarz do art. 30c, pkt B). Dla określenia, jaki podmiot jest stroną postępowania w rozumieniu art. 32 p.p.s.a. nie ma znaczenia to, że sądowej kontroli podlega ocena projektu, czyli de facto działanie organu pierwszej instancji. Zasadniczo sądowa kontrola obejmuje bowiem weryfikację nie tylko działania organu odwoławczego, ale również w pewnym sensie - pośrednio - obejmuje działanie organu pierwszoinstancyjnego. Z tego powodu jednak organ pierwszej instancji nie jest stroną postępowania przed sądem administracyjnym. Należy również zauważyć, że jak wynika z art. 30c ust. 1 u.z.p.p.r. skargę można wnieść po wyczerpaniu postępowania odwoławczego przed właściwą instytucją oraz w przypadku, o którym mowa w art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r. Już tylko na marginesie wskazać należy, że oba przypadki ("po wyczerpaniu postępowania odwoławczego przed właściwą instytucją" oraz "w przypadku, o którym mowa w art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r.") wyczerpują przesłankę wniesienia skargi do sądu, określoną w art. 52 § 4 p.p.s.a., zgodnie z którą skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia. Ponadto zgodnie z art. 30c ust. 2 u.z.p.p.r. skarga, o której mowa w ust. 1, jest wnoszona przez wnioskodawcę w terminie 14 dni od dnia doręczenia informacji, o której mowa w art. 30b ust. 9 albo art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r. Skoro zatem wniesienie skargi do sądu administracyjnego jest uzależnione od określonego działania organu odwoławczego, to zatem ten organ powinien być stroną postępowania przed sądem administracyjnym.

Nie jest zasadny zarzut zawarty w punkcie 5 skargi kasacyjnej, a dotyczący naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Należy zauważyć, że autor skargi kasacyjnej w żaden sposób nie wykazał, iż naruszenie tego przepisu mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co pozostaje w sprzeczności z postanowieniami art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Zgodnie z postanowieniami art. 141 § 4 p.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Wobec takiej regulacji wskazać należy, że zarzut taki może być skuteczny tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku sporządzone jest w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności gdy nie zawiera któregoś z elementów konstrukcyjnych wymienionych w powyższym przepisie, lub gdy nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 39). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie żaden z wymienionych wypadków nie nastąpił. Natomiast analiza uzasadnienia skargi kasacyjnej w części odnoszącej się do tego zarzutu daje podstawę do zajęcia stanowiska, że Skarżąca kwestionuje w tym zarzucie przede wszystkim wadliwą wykładnię art. 30i u.z.p.p.r., co skutkowało pominięciem w procesie orzekania kwestii, czy ocena projektu była przeprowadzona prawidłowo w aspekcie merytorycznym. Zaznaczyć jednak należy, że nie można mylić dostateczności uzasadnienia z siłą jego przekonywania i trafnością wskazanych w nim argumentów. Celem uzasadnienia jest wprawdzie przekonanie stron postępowania o adekwatności rozstrzygnięcia, jednakże ewentualna wadliwość argumentacji, bądź prezentowanie przez stronę innego poglądu, niż wskazany w uzasadnieniu, nie stanowi o naruszeniu przez sąd art. 141 § 4 p.p.s.a., gdy uzasadnienie zawiera w pełni odniesienie się do zarzutów zawartych w skardze poprzez odwołanie się do treści przepisów prawa i wyjaśnienie ich zastosowania lub niezastosowania w sprawie, jak ma to miejsce w zaskarżonym wyroku Sądu I instancji. W tej konkretnej sprawie uzasadnienie orzeczenia było jak najbardziej adekwatne do przyjętej przez Sąd I instancji interpretacji art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. Inną natomiast kwestią jest to, że była to wadliwa interpretacja.

Nie są również zasadne zarzuty zawarte w punkcie 6 skargi kasacyjnej. Ich niezasadność wiąże się z tym, że autor skargi kasacyjnej w ogóle nie uzasadnił, na czym miało polegać naruszenie art. 30e u.z.p.p.r. Ponadto zarzucono naruszenie art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, zgodnie z którym kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wskazuje się, że przepis art. 1 § 2 P.u.s.a. nie jest przepisem procesowym, lecz ustrojowym, określającym podstawowe kryterium sprawowania kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne. Może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną tylko wówczas, gdy sąd przyjmie inne, niż legalność, kryterium kontroli (wyrok NSA z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt II OSK 533/12, LEX nr 1408542). Do naruszenia art. 1 § 2 P.u.s.a. nie dochodzi, gdy sąd przeprowadza kontrolę wadliwie, tzn. nie dostrzega naruszenia przepisów prawa materialnego, czy postępowania (wyrok NSA z dnia 28 listopada 2011 r., sygn. akt I GSK 926/10, LEX nr 1133450). Z uzasadnienia skargi kasacyjnej pośrednio wynika, że autor skargi kasacyjnej zarzucał nie tyle wadliwe kryterium kontroli przyjęte przez Sąd I instancji, co raczej zarzucał fragmentaryczność kontroli dokonanej przez ten Sąd. Zarzut taki nie został jednak poparty stosowną podstawą kasacyjną.

W dalszej kolejności należy wskazać, że przedwczesne jest dokonanie przez Naczelny Sąd Administracyjny kontroli merytorycznej oceny projektu, z uwzględnieniem określonych kryteriów kwalifikacyjnych, gdyż kontroli takiej nie dokonał w ogóle w tej sprawie Sąd I instancji. Stąd też zarzuty ujęte w punkcie 6 skargi kasacyjnej, a dotyczące tej kwestii, uzasadnione szczegółowo w skardze kasacyjnej na stronach 11-15, nie mogły zostać uwzględnione przez Naczelny Sąd Administracyjny. Kontrola sprawowana przez Naczelny Sąd Administracyjny jest bezpośrednią kontrolą działalności orzeczniczej sądu pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny nie może natomiast zastąpić w działalności kontrolnej wojewódzkiego sądu administracyjnego, tym bardziej, że w sprawie stwierdzono naruszenie prawa procesowego, a mianowicie art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r., odnoszące się do schematu sprawowania kontroli sądowej w przypadku, gdy na podstawie art. 30i pkt 1 u.z.p.p.r. właściwa instytucja zarządzająca pozostawia protest bez rozpatrzenia.

Sąd I instancji rozpatrując sprawę ponownie powinien uwzględnić wykładnię art. 30i pkt 2 u.z.p.p.r. dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny. W konsekwencji Sąd ten powinien dokonać kompleksowej kontroli oceny projektu, zarówno pod względem zgodności z prawem materialnym, jak również z prawem procesowym, nie ograniczając się wyłącznie do przepisów regulujących terminy załatwiania spraw. Oznacza to, że ustalenie przez Sąd I instancji, czy nierozpoznanie protestu w terminie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, powinno być dokonane dopiero po wcześniejszym zweryfikowaniu oceny projektu ze względu na zgodność z prawem materialnym oraz ze względu na zgodność z innymi, niż dotyczące terminów załatwiania spraw, przepisami procesowymi.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a, orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a i § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490).