Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Adam Lipiński, Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną sportową oddala skargę

Komendant Główny Policji, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...], którą to decyzją cofnięto J. S. pozwolenie na posiadanie broni palnej sportowej.

Jako podstawę materialnoprawną organ podał art. 18 ust. 4 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576).

W motywach uzasadnienia organ podał, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń palną do celów sportowych po przedstawieniu ważnej przyczyny posiadania broni. Za takie uważa się w szczególności: udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim; posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b; oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Powyższe wymogi ustawowe dotyczą również osób, posiadających już pozwolenia na broń sportową, które chcą zachować te uprawnienia.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego organ stwierdził, że strona nie posiada licencji na uprawianie strzelectwa sportowego. Tym samym, nie spełnia ona wszystkich wymogów, określonych obowiązującymi przepisami prawa. Zatem w stosunku do strony ustały okoliczności faktyczne, stanowiące podstawę wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych.

Podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji za ważną przyczynę posiadania pozwolenia na broń do celów sportowych uważa się w szczególności: udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim; posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b; oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Tym samym posiadacz pozwolenia na broń wydanego dla celów sportowych oprócz przynależności do stowarzyszenia o charakterze strzeleckim, winien legitymować się kwalifikacjami do uprawniania sportów strzeleckich i aktualną licencją wydaną przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego. Strona natomiast nie posiada licencji PZSS.

Organ ustalił też, że strona przynależy do stowarzyszenia w charakterze strzeleckim – Bractwa Kurkowego w [...].

Aktualnie przepisy prawa w celu uprawiania strzelectwa sportowego wymagają legitymowania się "stosownym dokumentem (tzw. patent strzelecki) i aktualną (ważną 1 rok kalendarzowy) licencją sportową (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji oraz Regulamin PZSS). Przepisy ustawy o broni i amunicji uzależniają więc uprawianie sportów o charakterze strzeleckim od posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem, wydanym po przeprowadzeniu przez Polski Związek Sportowy egzaminu z przestrzegania obowiązujących w tym sporcie zasad bezpieczeństwa (art. 10b ustawy), a ponadto licencji zawodnika wydanej przez ten związek. Dotyczy to wszystkich posiadaczy pozwoleń na broń do celów sportowych, niezależnie od kiedy je posiadają.

W konsekwencji organ uznał, iż rodzaj strzelectwa, jakie uprawia się w bractwach kurkowych, działających poza strukturami PZSS, nie jest tożsamy ze strzelectwem sportowym. Jak wynika bowiem ze Statutu Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej, uchwalonego na Nadzwyczajnym Zjeździe Delegatów Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich RP w dniu 12 marca 2011 r. w Poznaniu, jednym z celów Stowarzyszenia jest: "kontynuowanie tradycyjnego strzelania obywatelskiego celem pielęgnowania gotowości bojowej do obrony Państwa" (§ 7 ust. 1 pkt 2 Statutu). Uprawianie takiego rodzaju strzelectwa nie uzasadnia potrzeby posiadania własnej broni, a strona może je realizować, jak każdy inny nieposiadający pozwolenia na broń obywatel, pragnący pielęgnować umiejętność strzelania, na każdej strzelnicy dysponującej bronią obiektową.

Mając powyższe na uwadze, organ stwierdził, że w stosunku do strony ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania jej pozwolenia na broń do celów sportowych. Wskazał też, że za takim rozstrzygnięciem przemawia interes społeczny, który organ Policji musi respektować.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi J. S. do tutejszego Sądu.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, ewentualnie stwierdzenie jej nieważności, skarżący podniósł naruszenie art. 61 § 1 K.p.a. w zw. z art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji. Twierdził, iż błędnie organ przyjął, że ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania skarżącemu pozwolenia na broń palną sportową.

Skarżący wywodził, że zaskarżone decyzje zawierają liczne sprzeczności. Zarzucał błędną wykładnię art. 52 ustawy o broni i amunicji. Wskazywał też na naruszenie art. 10 ust. 3 pkt 4 tej ustawy, przewiduje możliwość uzyskania pozwolenia na broń w przypadku "udokumentowanego członkostwa w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), zwanej dalej ustawą, właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jego wydania. Przepis ten ma charakter fakultatywny, co oznacza, że organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń na tej właśnie podstawie powinien ze szczególną starannością wyjaśnić okoliczności danej sprawy, biorąc pod uwagę i oceniając cały materiał dowodowy, winien też wszechstonnie uzasadnić, z jakich powodów cofa pozwolenie, uwzględniając przy tym wzajemne relacje interesu społecznego oraz słusznego interesu obywatela.

Z akt sprawy wynika, że skarżący uzyskał pozwolenie na broń sportową do czynnego uprawiania strzelectwa sportowego, w związku z członkostwem w [...] Klubie Sportowym "[...]" w [...]. Miało to miejsce jeszcze pod rządami ustawy o broni, amunicji i materiałach wybuchowych z 1961 r., która kwestię nabywania kolejnych egzemplarzy broni w ramach pozwolenia regulowała w sposób odmienny, niż ma to miejsce w obecnie obowiązującej ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Trafnie podnosi organ, iż wcześniejsza ustawa nie określała rodzaju, ilości broni, ani celu, do jakiego dana broń miała służyć, a w ramach jednego pozwolenia (na podstawie jednej decyzji) można było nabywać nieograniczoną liczbę egzemplarzy, o ile okoliczności faktyczne, na które powoływała się dana osoba, ubiegająca się o pozwolenie na broń, uzasadniały wydanie takiego pozwolenia (art. 5 ust. 1 tej ustawy).

Racjonalny ustawodawca, zachowując (art. 52 nowej ustawy) ważność dotychczasowych pozwoleń na broń (uzyskanych na podstawie dotychczasowych przepisów), objął je zarazem wynikającymi z tej ustawy obowiązkami. Nowelizacja ustawy o broni i amunicji, która weszła w życie w dniu 10 marca 2011 r. uzależniła uprawianie sportów o charakterze strzeleckim od posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem, wydanym po przeprowadzeniu przez Polski Związek Sportowy egzaminu, od przestrzegania obowiązujących w tym sporcie zasad bezpieczeństwa (art. 10b ust. 1 ustawy), a ponadto od uzyskania licencji zawodnika wydanej przez ten związek. Dotyczy to wszystkich posiadaczy pozwoleń na broń do celów sportowych niezależnie od tego, od kiedy je posiadają i nie ma to żadnego związku z terminowością pozwoleń i prawami nabytymi. Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy, pozwolenia na broń, zatem także pozwolenia wydane przed jej wejściem w życie, są bezterminowe.

W pełni zgodzić należy się z organem, że chcąc dalej realizować cel, tj. strzelanie w ramach współzawodnictwa sportowego (dla celów którego strona uzyskała pozwolenie) winna się ona legitymować dokumentami potwierdzającymi, iż ma kwalifikacje niezbędne do uprawiania strzelectwa sportowego (tj. patent, o którym mowa w art. 10b ust. 2 ustawy o broni i amunicji), a także bierze udział we współzawodnictwie sportowym (potwierdza to aktualna licencja PZSS).

W ocenie Sądu, pomimo tego, iż skarżący posiada przygotowanie w zakresie teoretycznego i praktycznego posługiwania się bronią sportową i uzyskał licencję nr [...] na uprawianie strzelectwa sportowego w dziedzinie strzelań kulowych i licencję nr [...], to stwierdzić należy, iż dowód ten stracił walor aktualności. W 1995 r., tj. w dacie, kiedy skarżący uzyskał pozwolenie na broń palną sportową, w ogóle nie obowiązywały patenty strzeleckie, a wydane później zgodnie z przepisem art. 5 nieobowiązującej już ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o kulturze fizycznej oraz ustawy o żegludze śródlądowej (Dz. U. Nr 85, poz. 726 ze zm.) zachowywały ważność do czasu ich wygaśnięcia, ale nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2005 r.

Zgodnie zaś z art. 78 również nieobowiązującej już ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.), z dniem 31 grudnia 2006 r. utraciły ważność licencje wydane na podstawie ustawy o kulturze fizycznej, a zatem także licencję wydane stronie w dniu 18 lutego 1999 r. (k. 30) i w dniu 9 grudnia 2000 r. (k. 49). Zasadnie organ twierdzi, że licencja strzelecka potwierdza, iż dana osoba faktycznie uprawia strzelectwo w ramach rywalizacji sportowej, organizowanej przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, a nie tylko rekreacyjnie strzela z broni w ramach okazjonalnych spotkań towarzyskich, czy podczas lokalnych imprez kulturalnych. Uzyskanie licencji wymaga bowiem spełnia określonych warunków, w tym uczestnictwa w ciągu roku w minimalnej, wskazanej przez PZSS, liczbie zawodów sportowych. Dlatego też jej brak oznacza, że posiadacz broni sportowej nie spełnia warunków, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Powyższe w pełni uzasadnia wydaną przez organy Policji decyzji w oparciu o przepis prawa, o którym mowa w art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji.

Prawidłowo organ uznał, iż, skarżący powinien legitymować się dokumentami potwierdzającymi, iż nadal uprawia zawodniczo strzelectwo sportowe, albowiem sama przynależność do Stowarzyszenia nie może zostać uznana za wystarczającą.

Trafnie więc organ uznał, że ustały okoliczności, które stanowiły podstawę przyznania skarżącemu prawo do posiadania broni palnej sportowej.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 i art. 138 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.