Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński, Sędziowie sędzia SO del. do WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz, sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Świętochowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi E. Spółka z o.o. Spółka Komandytowa w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] kwietnia 2015 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lutego do września 2013 r. oddala skargę.

Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B.

z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], wydaną w sprawie rozliczenia E. Sp. Komandytowa w B. (dalej: "Skarżąca", "Spółka") podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lutego do września 2013 r.

Organ I instancji stwierdził, że w ramach wykonywanych czynności, mających na celu realizację planu rolnośrodowiskowego, obejmującego ochronę rzadkich ptaków, Skarżąca nie występowała jako podatnik podatku od towarów

i usług. Prowadzona przez nią działalność nie wyczerpywała definicji działalności gospodarczej w znaczeniu przewidzianym w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej w skrócie: "u.p.t.u."). Z uwagi na powyższe organ ten stwierdził, że Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego za miesiące: luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień

i wrzesień 2013 r. w łącznej kwocie 44.787 zł, wynikającego z faktur VAT, wystawionych przez B. sp. z o. o., gdyż uprawnienie to przysługuje jedynie podatnikom VAT, w zakresie w jakim usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, zgodnie z art. 86 ust. 1 u.p.t.u. Wskazał ponadto,

że Skarżąca, stosownie do art. 108 u.p.t.u., zobowiązana była do zapłaty podatku należnego w kwocie 24 zł, wykazanego w wystawionej przez nią fakturze VAT

nr [...] z dnia [...] września 2013 r.

Utrzymując w mocy powyższe rozstrzygnięcie, Dyrektor Izby Skarbowej potwierdził stanowisko wyrażone decyzją organu I instancji.

Dyrektor Izby Skarbowej przytoczył treść art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. i stwierdził, że dany podmiot będzie podatnikiem tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Sam fakt złożenia zgłoszenia rejestracyjnego w urzędzie skarbowym, nie jest równoznaczny

z uzyskaniem statusu podatnika podatku VAT, gdyż bezwzględnie wymagany jest jeszcze zamiar wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w sposób częstotliwy. Rejestracja dla celów VAT jest czynnością administracyjną, która nie wpływa na zobowiązania, ani prawa podatników.

Wskazał, że w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. Spółka nie podjęła działalności rolniczej we wskazanym przez siebie zakresie. Prowadziła działania mające na celu ochronę siedlisk rzadkich gatunków ptaków i roślin, które realizowane były na obszarze B. Parku Narodowego. Na dzierżawionych gruntach (umowa poddzierżawy zawartą z M. G. oraz z Gospodarstwem Rolnym M. K.) Spółka realizowała "Plan działalności rolnośrodowiskowej na lata 2011-2016", poprzez określone czynności (koszenie, zbiór skoszonych roślin, tj. biomasy, ułożenie jej w stogi oraz wywiezienie pozyskanej biomasy poza teren Parku Narodowego), co było ściśle powiązane z realizacją Planu rolnośrodowiskowego, pakietu "Ochrona zagrożonych gatunków ptaków i siedlisk przyrodniczych". Zawieranie umów dzierżawy gruntów rolnych oraz obsługę tych umów zlecono B. sp. z o.o. Z uwagi na to, że Skarżąca nie dysponowała odpowiednimi maszynami umożliwiającymi wykonanie określonych czynności wynikających z realizacji planu rolnośrodowiskowego, wykonanie przedmiotowych prac zleciła sp. z o.o. B. Na okoliczność sprzedaży usług spółka ta wystawiła fakturę VAT na kwotę netto 507.691,20 zł, VAT 40.615,30 zł. Jednocześnie, w celu pozostawienia w stanie niepogorszonym dróg dojazdowych do miejsc, w których wykonywane było koszenie oraz zbiór, spółka B. wykonała na rzecz Skarżącej usługi polegające na przygotowaniu i ułożeniu faszyny (powiązaniu ze sobą w pęczki łóz) na pow. 150 m2. Na okoliczność dokonanej sprzedaży usług faszynowania spółka wystawiła fakturę VAT o wartości netto 26.600 zł, VAT 2.128 zł. Organ wskazał, że daty realizacji zobowiązań wobec spółki B. z tytułu świadczonych usług pokrywały się z datami wpływu uzyskanych z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa dotacji unijnych. W trakcie przesłuchania prezes zarządu Spółki D. K. zeznał, że plany rolnośrodowiskowe zgłaszane przez Spółkę były wymogiem ARiMR w celu otrzymania dopłat unijnych. Zgodnie z tymi zeznaniami, realizacja określonych czynności na dzierżawionych terenach była narzucona, poprzez założenie realizowanego planu rolnośrodowiskowego i polegała m.in. na tym, że w określonym terminie musiało być wykonane koszenie, które to mogło być wykonane raz w roku, natomiast trawy po skoszeniu i belowaniu leżały luzem na polu, aż do momentu gdy warunki atmosferyczne powodujące przymarznięcie gruntu pozwalały na wywiezienie bel na pole składowe. Wskazano, że Spółka w 2013 r. wystawiła tylko jedną fakturę VAT z dnia 25 września 2013 r. na kwotę netto 300 zł, VAT 24 zł, która dotyczyła sprzedaży biomasy w postaci 20 bel siana. W trakcie postępowania kontrolnego ustalono także, że uzyskana biomasa nie przedstawiała żadnej wartości ekonomicznej. Organ odwoławczy podniósł, że z akt sprawy wynika, że Spółka przystępując do programu rolnośrodowiskowego nie miała żadnego projektu

na zagospodarowanie biomasy, zaś w okresie objętym postępowaniem kontrolnym nie podjęła jakichkolwiek czynności mających na celu pozyskanie potencjalnych nabywców.

Zatem, w ocenie organu odwoławczego, zasadne było stwierdzenie, że celem podejmowanych przez Spółkę działań było otrzymanie dopłat z ARiMR, a nie pozyskanie biomasy w celu sprzedaży, która stanowiła wyłącznie element uboczny wykonywanych działań ochronnych.

Organ odwołał się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

z dnia15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w których stwierdzono m.in., że o tym, że dokonujący sprzedaży działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu, który wskazuje, że angażuje on środki podobne

do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Takich aktywnych działań (np. działań marketingowych) Skarżąca nie podjęła.

Reasumując, organ stwierdził, że podejmowane przez Spółkę czynności mające na celu ochronę siedlisk rzadkich gatunków ptaków i roślin nie wyczerpują działalności gospodarczej w znaczeniu przewidzianym w art. 15 ust. 2 u.p.t.u.

i dlatego Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego

o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur VAT, wystawionych przez B. sp. z o.o., gdyż jak wynika z art. 86 ust. 1 u.p.t.u. uprawnienie takie przysługuje wyłącznie podatnikom, w zakresie w jakim towary i usługi

są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponadto organ kontroli skarbowej słusznie wskazał, że strona - stosownie do art. 108 u.p.t.u. - zobowiązana była do zapłaty kwoty wynikającej z faktury.

Za bezzasadny Dyrektor Izby Skarbowej w B. uznał zarzut naruszenia art. 15 ust. 1, art. 86 ust. 1 oraz art. 108 ust. 1 u.p.t.u. Prowadzenie prac związanych z realizacją planu rolnośrodowiskowego nie było równoznaczne

z uzyskaniem statusu podatnika VAT, gdyż zasadnicze znaczenie ma zamiar wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu w sposób częstotliwy,

co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Zdaniem organu odwoławczego nie doszło też do naruszenia przepisów postępowania podatkowego.

Końcowo organ odwoławczy nie zgodził się ze stwierdzeniem Dyrektorem Urzędu Kontroli Skarbowej w B., że poczynione w sprawie ustalenia, związane z nie uznaniem Skarżącej za podatnika VAT, wskazują na nierzetelność ksiąg.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem, Spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji

oraz poprzedzającej jej wydanie decyzji organu I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

a mianowicie:

a) art. 15 ust. 2 u.p.t.u., poprzez błędną wykładnię i niezasadne przyjęcie,

że skarżąca Spółka w kontrolowanym okresie nie prowadziła działalności gospodarczej, a tym samym nie przysługiwał jej status podatnika VAT

w sytuacji, gdy wszechstronne rozważenie materiału dowodowego, uwzględniające w szczególności fakt profesjonalnego przygotowania

do prowadzonej działalności, dokonywane sprzedaże towaru - biomasy

w sposób ciągły i zorganizowany, zawieranie umów na ich zbycie wskazują

na podjęcie czynności w charakterze podatnika VAT;

b) art. 15 ust. 1 u.p.t.u., poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że niska jakość sprzedawanej przez skarżącą biomasy oraz częstotliwość dokonywanych dostaw ma wpływ na status podatnika VAT, w sytuacji, gdy ustawa wskazuje, że podatnikiem podatku od towarów i usług jest m.in. osoba prawna prowadząca działalność gospodarczą bez względu na cel i rezultat takiej działalności;

c) art. 86 ust. 1 u.p.t.u., poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w miesiącach od stycznia do grudnia 2013 r. z tytułu dokonanych zakupów usług księgowych, prawnych, wyrobu pieczątek firmowych, zakupu

do części samochodowych i paliwa do samochodu, zaś prawo takie nie przysługuje w zakresie nabytych od kontrahenta B. sp. z o.o. usług m.in. koszenia, faszynowania, obsługi czynszów dzierżawnych, w sytuacji, gdy organ stwierdził, że skarżąca wykonywała czynności opodatkowane uprawniające

do obniżenia kwoty podatku należnego;

d) art. 9 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia

28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej przez ich niezastosowanie i pominięcie przy wydawaniu decyzji okoliczności, iż w rozumieniu powołanych norm prawa unijnego, implementowanych przez ustawodawcę krajowego podatnikiem VAT jest każdy, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności;

e) art. 108 ust. 1 u.p.t.u., poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie,

że skarżąca jest zobowiązana do zapłaty podatku wynikającego

z wystawionych faktur, pomimo, iż w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji utrzymanej w całości w mocy przez organ skarżony wynika,

iż - przynajmniej w części - skarżąca działała w charakterze podatnika VAT;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

a) art. 121 § 1, art. 122, art. 123 § 1 w zw. z art. 180 § 1, art. 188 ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tj. Dz. U z 2012 r., poz. 749 ze zm. dalej powoływana jako: "o.p."), poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego skarżącej o przesłuchanie prezesa zarządu Spółki D. K. z udziałem pełnomocnika skarżącej na okoliczności istotnej dla sprawy, tj. częstotliwości, zamiaru oraz charakteru dokonywanych przez spółkę dostaw, pomimo, iż organy obu instancji uznały ostatecznie, że okoliczności

te nie zostały wykazane przez stronę postępowania;

b) art. 187 § 1 o.p., poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie jedynie o część zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań prezesa zarządu skarżącej Spółki i przyjęcie, że skarżąca dokonała jednej dostawy biomasy

w kontrolowanym 2013 r., w sytuacji, gdy z całości wypowiedzi D. K. wynikało, że "Pozostałe bele zostały sprzedane w 2014 r., w lutym, marcu lub kwietniu dla B. sp. z o. o.", a terminy i częstotliwość sprzedaży biomasy była i jest uzależniona wyłącznie od warunków atmosferycznych, które maja wpływ na możliwość wjazdu ratraków, koszenia dzierżawionych terenów

i pozyskiwania biomasy;

c) art. 193 § 2, § 3, 6 o.p., poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie

na podstawie protokołu kontroli, który w swojej treści nie stwierdzał wadliwości prowadzonych przez skarżącą spółkę ksiąg, a co za tym idzie nie mógł stanowić dowodu w zakresie w jakim organ zakwestionował fakt prowadzenia przez skarżącą działalności gospodarczej;

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga okazała się niezasadna.

Spór w sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie: Czy podejmowane przez Spółkę czynności, których celem była ochrona rzadkich gatunków ptaków

i roślin, realizowane w ramach programu rolnośrodowiskowego wyczerpują definicję działalności gospodarczej w znaczeniu przewidzianym w art. 15 ust. 2 u.p.t.u.?

Zdefiniowana w art. 15 ust. 2 u.p.t.u. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności

w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych

w sposób ciągły do celów zarobkowych. Podatnikami są natomiast osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (art. 15 ust. 1 u.p.t.u.). Tym samym określony podmiot będzie podatnikiem tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych wykonanych w ramach działalności gospodarczej.

Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 wskazał, że "Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać

o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu

do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (pub. ONSAiWSA 2008/1/8, M.Podat. 2007/12/2, POP 2008/2/28, PP 2008/2/42, Glosa 2008/1/136). Skład orzekający w sprawie powyższy pogląd podziela i przyjmuje za swój.

Z ustaleń dokonanych przez organy bezsprzecznie wynika,

że na dzierżawionych gruntach Spółka realizowała "Plan działalności rolnośrodowiskowej na lata 2011-2016", poprzez określone czynności, takie jak koszenie, zbiór skoszonych roślin, tj. biomasy, ułożenie jej w stogi oraz wywiezienie pozyskanej biomasy poza teren Parku Narodowego, co było związane z realizacją planu rolnośrodowiskowego, pakietu "Ochrona zagrożonych gatunków i siedlisk przyrodniczych na obszarze Natura 2000", wariantu "Ochrona siedlisk lęgowych ptaków", który jako jeden ze schematów pomocowych, zawartych w "Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007-2013", polegał na realizacji określonych działań, zmierzających do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich oraz do zachowania różnorodności biologicznej na tych terenach.

Jak wynika z akt sprawy Spółka nie dysponowała odpowiednimi maszynami, które doprowadziłyby do realizacji programu rolnośrodowiskowego, wobec czego zleciła wykonanie tych prac B. sp. z o.o. Zakres pracy wykonanych przez zleceniobiorcę (m.in. koszenie traw oraz usunięcie ściętej biomasy, a także przygotowanie i ułożenie faszyny) pokrywał się z pracami, jakie miały być wykonane zgodnie z zasadami użytkowania dzierżawionych gruntów zawartymi

w sporządzonym planie działalności rolnośrodowiskowej.

Zatem w ocenie Sądu, organ dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego sprawy, podkreślając, że usługi nabywane od B. sp. z o.o. miały na celu realizacje zadań wyznaczonych przez przyjęty plan rolnośrodowiskowy i to realizacja tego planu zobowiązała do wykonywania określonych czynności. Co więcej, data regulacji zobowiązań wobec B. s sp. z o.o. z tytułu świadczonych usług następowała po wpłynięciu na rachunek bankowy Spółki dopłat Daty realizacji zabiegów pielęgnacyjnych uwarunkowane były okresami lęgowymi ptaków, a nie celowością pozyskania biomasy z użytków zielonych, co powodowało niskie plony,

o słabej jakości, nienadające się na pasze dla bydła z uwagi na niskie wartości odżywcze. Zatem uzyskując biomasę słabej jakości trudno mówić o jakimkolwiek uzasadnieniu ekonomicznym pozyskiwania biomasy, tym bardziej zestawiając

ze sobą koszty jej pozyskiwania w stosunku do jej wartości. Należy też wskazać,

że spółka zleciła wykonanie czynności związanych z pozyskaniem biomasy dla spółki ze sobą powiązanej poprzez osoby Pana M. G. (prokurent Spółki)

i Pana P. Ś. (członek Zarządu Spółki).

Dodatkowo Spółka w toku postępowania kontrolnego jak i podatkowego nie przedstawiła żadnych dokumentów związanych z zagospodarowaniem uzyskanej biomasy. Organy kontrolne nie stwierdziły, aby Spółka w jakikolwiek sposób próbowała pozyskać ewentualnych kupców na koszone siano, czy też podejmowała jakiekolwiek udokumentowane próby mające na celu przyszłe zagospodarowanie uzyskanych w wyniku realizacji zabiegów produktów. Nie posiadała też własnych pól składowych, ani magazynów, na których gromadziłaby skoszone bele.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu, sam fakt pozyskiwania biomasy był konsekwencją i efektem ubocznym prowadzonych działań ochronnych oraz nie stanowił dla Spółki celu samego w sobie.

Warto też wskazać, że Spółka w ciągu kontrolowanego okresu (2013 r.) sprzedała tylko raz biomasę o znikomej wartości, wystawiając fakturę VAT nr [...] w dniu [...].09.2013 r. na kwotę netto 300,00 zł, kwotę podatku VAT 24,00 zł. Zasadnie wskazuje organ pierwszoinstancyjny, że powyższe wskazuje,

że wystawiony dokument służył najprawdopodobniej uprawdopodobnieniu wykonania czynności opodatkowanych, a nie na zamiar częstotliwości sprzedaży.

Jak wynika z akt sprawy administracyjnej, ww. faktura VAT dotyczyła czynności, która nie była objęta opodatkowaniem, a podatek ujęty w tej fakturze mógł zostać odliczony przez odbiorcę, co uzasadniało zastosowanie przez organy art. 108 ust. 1 u.p.t.u., zgodnie z którym w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę,

w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Mając powyższe na uwadze należy zgodzić się z organami, że prowadzona przez Spółkę działalność w spornym okresie, nie wyczerpywała znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u., bowiem nie była związana

z wykonywaniem czynności opodatkowanych, lecz jedynie z realizacją umów zawartych z B. Parkiem Narodowym oraz podjętych zobowiązań rolnośrodowiskowych.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego należało uznać,

że Skarżącemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie usług gdyż uprawnienie takie przysługuje jedynie podatnikom VAT, w zakresie w jakim usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 u.p.t.u.). Skarżący

w kwestionowanym zakresie nie posiadał statusu podatnika VAT, a zatem nie spełniał zasadniczego warunku uprawniające do odliczenia podatku naliczonego. Okolicznością bez znaczenia jest przy tym fakt złożenia przez Skarżącego zgłoszenia rejestracyjnego dla potrzeb VAT. Rejestracja jest czynnością

o charakterze administracyjnym i nie przesądza o uzyskaniu statusu czynnego podatnika VAT (podobnie NSA w przywoływanej uchwale z dnia o sygn. I FPS 3/07).

Tożsame stanowisko Sąd zawarł w wyroku z dnia 12 grudnia 2013 r. o sygn. akt I SA/Bk 406/13, LEX nr 1529419.

Zatem za niezasadne Sąd uznał zarzuty naruszenia przez organy art. 15 ust. 1-2, art. 86 ust. 1 u.p.t.u. oraz art. 9 ust. 1 ("Podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.") w zw.

z art. 12 ust. 1 ("Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: (a) dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem; (b) dostawa terenu budowlanego.") dyrektywy 2006/112/WE Rady

z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1).

Organ dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego, uznając, że Spółka miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

z tytułu dokonanych zakupów związanych z wynajmem lokalu, usług księgowych

i prawnych, wyrobu pieczątki firmowej, zakupu asortymentu i paliwa do samochodu,

z uwagi na ocenę, że zakupione towary i usługi będą wykorzystywane do działalności opodatkowanej. Spółka zaś nie miała tego prawa, nie działając jako podatnik podatku od towarów i usług w ramach czynności, mających na celu ochronę rzadkich gatunków ptaków i roślin w zakresie programu rolnośrodowiskowego,

co powodowało, że nie spełniła w tym zakresie zasadniczego warunku uprawniającego do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT, dokumentujących nabycie usług od B. sp. z o.o., gdyż uprawnienie

to przysługuje jedynie podatnikom VAT, w zakresie w jakim usługi

są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych na co wskazuje art. 86 ust. 1 u.p.t.u.

W sprawie okazjonalność dokonywania transakcji przez Spółkę nie była kluczowym dowodem, wyłącznie decydującym o rozstrzygnięciu, a jedynie jednym

z wielu dowodów w prawidłowo i skrupulatnie ustalonym stanie faktycznym przez organ kontrolny.

Oceniając przeprowadzone w sprawie postępowanie wskazać należy, co już wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie sądów administracyjnych, że to na organy nałożony jest obowiązek podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, czemu towarzyszy obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 122 i 187 § 1 o.p.). Warunkiem prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy jest zarówno zebranie wszystkich istotnych dla sprawy dowodów, a także ich prawidłowa ocena. Oceny tej organ dokonuje natomiast na podstawie własnej wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a o jej prawidłowości decyduje to, czy wyciągnięte przez organ wnioski mają logiczne uzasadnienie (art. 191 o.p.). Podkreślenia wymaga ponadto, że dowodem w sprawie podatkowej jest wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, o ile nie jest to sprzeczne z prawem (art. 180

§ 1 o.p.).

W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie organy nie uchybiły powyższym zasadom postępowania podatkowego i dołożyły wszelkich starań, by dokładnie ustalić stan faktyczny sprawy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny, podjęto wszelkie działania zmierzające do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Dokonując oceny wiarygodności zgromadzonych dowodów organy skarbowe nie były skrępowane żadnymi regułami określającymi wartość poszczególnych rodzajów dowodów i dokonały jej w sposób swobodny, na podstawie własnego przekonania opartego na wiedzy, doświadczeniu życiowym, prawach logiki, wzajemnych relacjach między poszczególnymi dowodami, z uwzględnieniem całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W oparciu o zebrane dowody, zrekonstruowano ciąg zdarzeń mających miejsce w sprawie. Powyższe znajduje swoje odzwierciedlenie w treści decyzji, w szczególności przedstawiono tam argumenty, jakimi kierowały się organy przy podejmowaniu rozstrzygnięć. Sposób prowadzenia postępowania w kontrolowanej sprawie w pełni odpowiada też wymogom stawianym przez zasadę budzenia zaufania do organów podatkowych.

W szczególności nie daje podstaw do uwzględnienia skargi zarzut dotyczący odrzucenia środków dowodowych wnioskowanych przez stronę skarżącą. Zgodnie

z art. 188 o.p. żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem. Organ nie ma obowiązku ciągłego poszukiwania dowodów, czy uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych. Granice tego obowiązku są wyznaczane przez zasadę prawdy obiektywnej. W przypadku wniosku dowodowego strony organ musi ocenić, czy przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, jak też, czy okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem. W sprawie uznano, co zaakceptował Sąd, że nie ma potrzeby ponownego przesłuchiwania prezesa zarządu Spółki. Spółka wniosła pismem z dnia [...].12.2014 r. o ponowne przesłuchanie prezesa zarządu Spółki Pana D. K. na okoliczność charakteru czynności dokonanych przez Spółkę w kontrolowanym okresie,

a postanowieniem z dnia [...].12.2014 r. organ pierwszej instancji odmówił przeprowadzenia dowodu, wskazując, że okoliczności istotne dla sprawy zostały stwierdzone w protokole z przesłuchania Strony z dnia [...].09.2014. W odwołaniu

od decyzji Spółka nie wnioskowała o ponowne przesłuchanie Pana D. K., zatem zarzut naruszenia zasady prawdy obiektywnej oraz zasady uwzględniania żądań Spółki dotyczących przeprowadzenia tego dowodu Sąd uznał za bezzasadny.

Nie doszło też do naruszenia normy prawnej, wynikającej z treści art. 187 § 1 o.p. z uwagi na nieuwzględnienie treści zeznać Prezesa Spółki, z której wynikało,

że bele sprzedawane były również w 2014 r. Skoro zakresem przedmiotowym prowadzonego postępowania kontrolnego była rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2013 r., to organ był zobowiązany do zawężenia swoich konstatacji wynikających z zebranego materiału dowodowego do tego okresu.

Za niezasadny uznać należy także zarzut naruszenia art. 193 o.p., poprzez błędną interpretację przepisów w zakresie nie stwierdzenia wadliwości prowadzonych przez Spółkę ksiąg.

Zgodnie z art. 193 § 2, 3 i 6 o.p. księgi podatkowe uważa się za rzetelne, jeżeli dokonywane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty. Nierzetelność jest błędem co do faktów, a nie co do prawa. Za niewadliwe uważa się księgi podatkowe prowadzone zgodnie z zasadami wynikającymi z odrębnych przepisów. Jeżeli organ podatkowy stwierdzi, że księgi podatkowe są prowadzone nierzetelnie lub w sposób wadliwy, to w protokole badania ksiąg określa, za jaki okres i w jakiej części nie uznaje ksiąg za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów.

Jak słusznie zauważył organ odwoławczy z akt sprawy wynika, że organ pierwszoinstancyjny w odpowiedzi na wniesione zastrzeżenia do protokołu badania ksiąg uznał za zasadne zastrzeżenia Spółki dotyczące rzetelności ksiąg podatkowych. Powyższe doprowadziło również do dokonania prawidłowej oceny przez organ drugiej instancji, z której wynika, że nieprawidłowości zapisów

w ewidencji zakupu VAT za miesiące od lutego do września 2013 r. i ewidencji sprzedaży VAT za wrzesień 2013 r., które zostały opisane w protokole badania ksiąg i decyzji pierwszoinstancyjnej wskazują na wadliwość tych ewidencji w powyższym zakresie. Biorąc powyższe pod uwagę także w tym zakresie Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości.

Uznając podniesione w skardze zarzuty za niezasadne Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) orzekł, jak sentencji.