Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędziowie WSA Wojciech Gapiński, Bożena Pindel (spr.), Protokolant Dominika Zabielska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2017 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości odsetek za zwłokę od nieuiszczonej w terminie zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za kwiecień 2012 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z [...], nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. działając na podstawie art. 207, art. 53 oraz art. 53a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.; dalej: O.p.), art. 25 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: u.p.d.o.p.) oraz § 2, § 4 ust. 1 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w rachunkach (Dz. U. z 2005 r. Nr 165, poz. 1373 ze zm.) – po rozpatrzeniu odwołania podatnika A (A) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. (dalej: Spółka lub skarżąca) od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia [...], nr [...] określającej podatnikowi wysokość odsetek za zwłokę od nieuiszczonej w terminie zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiąc kwiecień 2012 r. w wysokości [...] zł – utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym.

Organ I instancji po stwierdzeniu w toku prowadzonych czynności kontrolnych nieprawidłowości postanowieniem z [...] wszczął postępowanie podatkowe w zakresie określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r. W decyzji z [...] określił Spółce należny podatek dochodowy od osób prawnych za 2012 r. w wysokości [...] zł. Z treści decyzji wynika, że na podstawie art. 25 ust. 1 oraz ust. 1a u.p.d.o.p. na Spółce ciążył obowiązek zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiąc kwiecień 2012 r. w kwocie [...] zł, który nie został wykonany. W decyzji z dnia [...] organ I instancji określił podatnikowi wysokość odsetek za zwłokę od nieuiszczonej w terminie zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiąc kwiecień 2012 r. w wysokości [...] zł. Wskazał, że wysokość odsetek za zwłokę wynika z obwieszczeń Ministra Finansów w sprawie stawek odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych i powołał się na Monitor Polski z 2012 r., poz. 319, 846 i 1008 oraz Monitor Polski z 2013 r., poz. 26, 90 i 163.

Organ II instancji rozpoznając odwołanie Spółki od tej decyzji utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W uzasadnieniu uznał za prawidłowe ustalenia organu I instancji, że po upływie roku podatkowego nie istnieje obowiązek zapłaty zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy od osób prawnych, a powstaje obowiązek zapłaty podatku za dany rok podatkowy, tj. podatnicy są obowiązani w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następnego wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Po roku podatkowym zobowiązanie z tytułu zaliczek traci swoją odrębność prawną, a tym samym byt prawny. Utrata bytu prawnego zaliczek na podatek dochodowy nie zwalnia organu podatkowego od obowiązku naliczenia odsetek za zwłokę na podstawie art. 53a O.p., jeżeli nie zostały one w terminie uiszczone lub uiszczono je w wysokości mniejszej niż należne.

Ponadto organ odwoławczy zauważył, że zarzuty Spółki stanowią powielenie argumentów zawartych w odwołaniu od decyzji wymiarowej określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r. do których tutejszy organ odwoławczy odniósł się w wydanej dnia [...] decyzji nr [...]. W rozpatrywanym zaś odwołaniu Spółka nie zawarła żadnych zarzutów dotyczących określenia podatnikowi wysokości odsetek od nieuiszczonej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiąc kwiecień 2012 r. pomimo, że zgodnie z art. 222 O.p. odwołanie od decyzji winno je zawierać a także określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Powołując art. 53a O.p. stwierdził, że organ I instancji w prawidłowej kwocie określił wysokość odsetek od nieuiszczonej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiąc kwiecień 2012 r.

W skardze Spółka domagała się uchylenia w całości decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. i zasądzenia kosztów postępowania.

Uzasadnienie skargi stanowi powielenie zarzutów dotyczących decyzji wymiarowej. Spółka obszernie opisuje przebieg prowadzonej kontroli w Spółce wskazując ponownie na naruszenie przepisów art. 284 § 1, art. 291 § 4 oraz art. 139 § 3 O.p. W ocenie Spółki naruszając trzymiesięczny termin do rozpoznania odwołania organ odwoławczy naruszył prawo. Spółka ponowiła również zarzut niezaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków przeznaczonych na zakup oleju opałowego przeznaczonego do ogrzewania hal, w których przebywało bydło.

Zarzuciła organowi naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej a to art. : 120, 121, 122, 124, 125 § 1, 139 § 1 i 3, 180 § 1, 181, 187 § 1, 191, 197 oraz 198.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację. Ponadto odpowiadając na zarzuty skargi przedstawił ponownie stanowisko zawarte w decyzji wymiarowej oraz odpowiedzi na skargę w sprawie o sygn. akt I SA/Gl 444/17.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Kontroli Sądu – na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej P.p.s.a.) – podlegała decyzja określająca skarżącej Spółce wysokość odsetek za zwłokę od nieuiszczonej w terminie zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za miesiąc kwiecień 2012 r. w wysokości [...] zł.

Podniesione na etapie kontroli sądowej zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Stan faktyczny sprawy w zakresie przedmiotu niniejszej sprawy w zasadzie nie jest sporny, bowiem zarzuty skargi i ich uzasadnienie stanowią powtórzenie argumentacji zaprezentowanej w sprawie dotyczącej określenia Spółce zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r. Skarga nie zawiera żadnych zarzutów negujących ustalenia organu w przedmiocie nieodprowadzenia przez skarżącą zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za kwiecień 2012 r., co skutkowało naliczeniem odsetek za zwłokę w wysokości [...] zł. Polemika skarżącej z ustaleniami organów podatkowych skupia się bowiem na zarzutach wskazujących na uchybienia w prowadzonym przez organ I instancji postępowaniu, które jej zdaniem miały wpływ na wynik sprawy, a nie zostały przez organ odwoławczy dostrzeżone bądź właściwie ocenione. Dotyczyły one prawidłowości przeprowadzonej kontroli w trybie art. 284 § 1 oraz art. 291 § 4 O.p. Kwestionując czasokres prowadzenia kontroli naruszający art. 83 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1829 ze zm.; dalej także u.s.d.g.), jak również rozpoznanie odwołania przez organ II instancji z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 139 § 3 O.p., skarżąca wskazała na naruszenie zasad przewidzianych w art. 121 § 1 oraz art. 125 § 1 O.p.

Badając legalność zaskarżonej decyzji Sąd nie dopatrzył się uchybień w części niekwestionowanej przez skarżącą. Za podstawę faktyczną wyroku Sąd przyjął prawidłowe ustalenia stanu faktycznego dokonane w zaskarżonym rozstrzygnięciu organu odwoławczego (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09).

Odnosząc się do wskazanych wyżej zarzutów skargi Sąd odwoła się do argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu wyroku z 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 444/17, który zapadł w wyniku rozpoznania skargi Spółki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z [...] określającej skarżącej Spółce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r.

Kwestionowany przepis art. 284 § 1 O.p. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia kontroli) stanowił: wszczęcie kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem § 4 i art. 284a § 1, następuje przez doręczenie kontrolowanemu lub osobie, o której mowa w art. 281a, upoważnienia do jej przeprowadzenia oraz okazanie legitymacji służbowej. Kontrolowany jest obowiązany wskazać osobę, która będzie go reprezentowała w trakcie kontroli, w czasie jego nieobecności, jeżeli nie wskazał tej osoby w trybie art. 281a. Obecnie przepis brzmi: wszczęcie kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem § 3 i art. 284a § 1, następuje przez doręczenie kontrolowanemu upoważnienia do jej przeprowadzenia oraz okazanie legitymacji służbowej. Kontrolowany jest obowiązany ustanowić pełnomocnika na wypadek swojej nieobecności w czasie kontroli, jeżeli nie ustanowił pełnomocnika ogólnego lub szczególnego. Zgodnie zaś z art. 291 § 4 O.p. kontrola zostaje zakończona w dniu doręczenia protokołu kontroli.

Poza sporem pozostaje, że kontrolę rozpoczęto [...] a zakończono [...], doręczając skarżącej protokół kontroli. Strona skarżąca zarzuca organowi jej prowadzenie przez okres blisko 2 lat, a nie przez 78 dni jak wskazuje organ.

Organ I instancji w protokole kontroli podatkowej w pkt 7 wyszczególnił daty, w których była przeprowadzana kontrola, a w pkt 8 określił łączny czas jej trwania (78 dni). W piśmie z dnia [...], stanowiącym odpowiedź na złożone przez skarżącą zastrzeżenia do protokołu kontroli, organ powołał przepis art. 83 ust. 2 pkt 2 u.s.d.g., jako uzasadniający przedłużenie kontroli ponad limit 12 dni.

Na potrzeby rozpoznania analizowanej sprawy należy również przytoczyć przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej; zgodnie z jej art. 83 ust. 1: czas trwania wszystkich kontroli organu kontroli u przedsiębiorcy w jednym roku kalendarzowym nie może przekraczać:

1) w odniesieniu do mikroprzedsiębiorców - 12 dni roboczych;

2) w odniesieniu do małych przedsiębiorców - 18 dni roboczych;

3) w odniesieniu do średnich przedsiębiorców - 24 dni roboczych;

4) w odniesieniu do pozostałych przedsiębiorców - 48 dni roboczych.

Ograniczeń czasu kontroli nie stosuje się, w przypadkach gdy przeprowadzenie kontroli jest niezbędne dla przeciwdziałania popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia, przeciwdziałania popełnieniu przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego lub zabezpieczenia dowodów jego popełnienia (art. 83 ust. 2 pkt 2). Przedłużenie czasu trwania kontroli jest możliwe jedynie z przyczyn niezależnych od organu kontroli i wymaga uzasadnienia na piśmie. Uzasadnienie doręcza się przedsiębiorcy i wpisuje do książki kontroli przed podjęciem dalszych czynności kontrolnych. Przedłużenie czasu trwania kontroli nie może naruszać terminów, o których mowa w ust. 1 (art. 83 ust. 3).

Cytowany przepis został wprowadzony do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej na podstawie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 18, poz. 97). W uzasadnieniu projektu tej nowelizacji wskazano, że nowelizacja przywołanego przepisu ma na celu zmniejszenie uciążliwości kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy (druk sejmowy nr 1204 - LEX). Mając na uwadze ów cel, należy przyjąć, że pod pojęciem dni roboczych rozumieć należy te dni, podczas których organ podatkowy prowadzi faktycznie czynności kontrolne w siedzibie przedsiębiorcy lub w miejscu w którym znajduje się dokumentacja podatkowa dotycząca okresu kontrolowanego. Czynności związane z kontrolą, które kontrolujący wykonują w siedzibie organu podatkowego, polegające np. na analizie dokumentów dostarczonych przez podatnika bądź na sporządzeniu protokołu z kontroli, nie stanowią uciążliwości dla przedsiębiorcy.

Przyjmując powyższą wykładnię Sąd miał również na uwadze cel kontroli podatkowej określony w art. 281 § 2 O.p. Zgodnie z przywołanym przepisem celem kontroli podatkowej jest sprawdzenie, czy kontrolowani wywiązują się z obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego. Cel ten może być zrealizowany jedynie pod warunkiem, że kontrolujący mają realną możliwość przeprowadzenia czynności kontrolnych wymienionych w art. 286 § 1 O.p. z zachowaniem warunków przewidzianych dla tych czynności (art. 190 § 1 w związku z art. 292 O.p.). Gdyby zaaprobować pogląd zgodnie z którym dni robocze to kolejne dni tygodnia (z wyłączeniem sobót i niedziel), to w takiej sytuacji kontrolujący nie mieliby realnej możliwości wykonania czynności kontrolnych zgodnie z obowiązującymi przepisami o dowodach (rozdział 11 działu IV O.p.). Z tych względów stwierdzić należy, że czas kontroli to tylko ten okres, w którym kontrolujący faktycznie przebywają w przedsiębiorstwie kontrolowanym, więc z czasu trwania kontroli należy wyłączyć czynności podejmowane poza siedzibą kontrolowanego przedsiębiorcy (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 8 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1163/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 listopada 2012 r., sygn. akt II GSK 1593/11; wszystkie wymienione w uzasadnieniu orzeczenia dostępne są w internetowej bazie orzeczeń: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W orzecznictwie istnieją poglądy, zgodnie z którymi przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie mają pierwszeństwa przed przepisami szczególnymi, regulującymi poszczególne rodzaje kontroli. W wyroku z 18 marca 2011 r., I GSK 142/10 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził: "Przyjęcie stanowiska skarżącej spółki, iż przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mają pierwszeństwo (art. 77 ust. 2), a kontrola w jej rozumieniu obejmuje także postępowanie podatkowe w rozumieniu Ordynacji podatkowej, prowadziłoby nadto do uniemożliwienia organom podatkowym wykonywania ich funkcji w zakresie dotyczącym rozstrzygania decyzją spraw podatkowych. Kierując się ograniczeniami czasowymi wprowadzonymi tą ustawą należałoby bowiem dojść do absurdalnego wniosku, że postępowanie podatkowe nie może trwać dłużej niż limity określone w art. 83 ust. 1 u.s.d.g., a więc od 12 do 48 dni w zależności od wielkości przedsiębiorcy a przepisy ordynacji podatkowej, regulujące m.in. termin trwania postępowania podatkowego (art. 139 Ordynacji podatkowej), w tym postępowanie dowodowe i odwoławcze, w praktyce nie znajdowałyby zastosowania. W istocie rzeczy niemożliwe byłoby więc przeprowadzenie zgodnego z Ordynacją podatkową postępowania podatkowego, kończącego się decyzją podatkową" (wyrok NSA z 18 marca 2011 r. I GSK 142/10 i poprzedzający go wyrok WSA w Olsztynie sygn. I SA/Ol 591/09). Stąd uregulowania z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej należy traktować jako uzupełnienie a nie jako zmianę istniejących przepisów regulujących sytuację podatnika w poszczególnych procedurach kontrolnych (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 listopada 2011 r., II FSK 993/10).

Nie oznacza to jednak, że do kontroli działalności gospodarczej podatnika będącego przedsiębiorcą nie stosuje się przepisów rozdziału 5 u.s.d.g. O konieczności stosowania tych przepisów stanowi art. 291c O.p., zatem organ podatkowy musi uwzględniać uregulowania zawarte w art. 77-84d u.s.d.g. Nie sposób jednak nie zauważyć, że regulacje te, dotyczące zasad wszczęcia, prowadzenia i zakończenia kontroli są takie same lub analogiczne do uregulowań zawartych w przepisach Działu VI Ordynacji podatkowej. Podkreślić zatem ponownie należy, że przepisy Ordynacji podatkowej nie ograniczają czasu trwania kontroli. Art. 284b O.p. stanowi, że kontrola powinna być zakończona bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie wskazanym w upoważnieniu, przy czym nie jest to bezwzględny wymóg. Wymogiem bezwzględnym jest natomiast zawiadomienie kontrolowanego na piśmie o niezakończeniu kontroli w podanym terminie, podanie przyczyny i wskazanie nowego terminu zakończenia kontroli. Od ograniczania czasu kontroli wskazanego w art. 83 ust. 1 u.s.d.g przewidziane są w ust. 2 oraz dalszych przepisach odstępstwa, między innymi wynikające z uwzględniania konieczności kontroli podatkowych w zakresie wynikającym z przepisów prawa podatkowego. Odstępstwa te polegają bądź na braku ograniczenia czasu kontroli, bądź na niestosowaniu w ogóle przepisów u.s.d.g., bądź na możliwości przedłużenia czasu trwania kontroli, gdy ustalenia początkowe wskazują na naruszenie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie zaś z treścią art. 77 ust. 6 u.s.d.g. dowody przeprowadzone w toku kontroli przez organ kontroli z naruszeniem przepisów prawa w zakresie kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, jeżeli miały istotny wpływ na wynik kontroli, nie mogą stanowić dowodu w żadnym postępowaniu administracyjnym, podatkowym, karnym lub karno-skarbowym dotyczącym kontrolowanego przedsiębiorcy. Zarzut naruszenia art. 83 ust. 1 u.s.d.g. nie może być także uwzględniony, bowiem nawet przekroczenie terminu kontroli nie uzasadnia dyskwalifikacji dowodów uzyskanych w jej trakcie na podstawie art. 77 ust. 6 tej ustawy. Konieczne jest jeszcze wykazanie, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czego skarżąca nie wykazała (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 grudnia 2016 r., I FSK 775/15).

Zaakcentować także należy, że skarżąca wskazując na naruszenia omawianych wyżej przepisów nie podaje jaki miały one wpływ na zakres przeprowadzanej kontroli i podejmowanych przez organy podatkowe w jej toku czynności. Samo negowanie wszczęcia czynności kontrolnych, w tym ze wskazaniem na przekroczenie ich ram czasowych, bez podania jaki miały one wpływ na zasadność przeprowadzanej kontroli i w jakim zakresie naruszały prawa strony nie mogą dezawuować zasadności podejmowanych przez organy podatkowe działań kontrolnych, przeprowadzanych dowodów i ich oceny a w konsekwencji poczynionych ustaleń, włącznie z wydaniem decyzji w obu instancjach. Podsumowując przekroczenie określonego ustawowo limitu czasu trwania kontroli przedsiębiorcy nie może być kwalifikowane jako uchybienie stwarzające podstawę do uwzględnienia skargi, jeżeli nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. W analizowanej sprawie skarżąca takiej okoliczności nie wykazała, zaś podjęte przez organy czynności należy uznać za prawidłowe.

Również za chybiony Sąd uznał zarzut naruszenia art. 139 § 3 O.p. Zgodnie z tym przepisem "załatwienie sprawy w postępowaniu odwoławczym powinno nastąpić nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy, a sprawy, w której przeprowadzono rozprawę lub strona złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy - nie później niż w ciągu 3 miesięcy". Niewątpliwie wydanie decyzji w II instancji w badanej sprawie determinowało rozstrzygnięcie sprawy dotyczącej decyzji wymiarowej za 2012 r. Organ w obu sprawach orzekał równolegle, z tych względów należy się odnieść do podejmowanych przez organy podatkowe czynności w tym postępowaniu.

Z akt sprawy wynika, że odwołanie skarżącej od decyzji organu I instancji wpłynęło do tego organu w dniu [...]. Organ odwoławczy wydał zaś postanowienie o zleceniu organowi I instancji przeprowadzenia dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiału dowodowego dopiero w dniu [...]. Tym niemniej oceniając zarzut naruszenia art. 139 § 3 O.p. Sąd stwierdza, że nie miało ono wpływu na wynik sprawy, a wręcz odwrotnie doprowadziło do uwzględnienia w części odwołania skarżącej. Organ odwoławczy bowiem w wyniku dodatkowo przeprowadzonego dowodu przez organ I instancji (przesłuchanie świadka M.U.) uchylił w całości decyzję organu I instancji i orzekł co do istoty. Uwzględnił w całości zwolnienie przedmiotowe podatnika przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 49 u.p.d.o.p. w kwocie [...] zł, które ten wykazał w złożonym zeznaniu CIT-8 za 2012 r.

Sąd nie podzielił stanowiska skarżącej, że upływ terminu do załatwienia sprawy pozbawia organ podatkowy możliwości orzekania w sprawie, ani też nie powoduje wadliwości wydanej w takim postępowaniu decyzji. Sąd uchyla decyzję jeżeli stwierdza naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Chodzi tu zatem o taką sytuację, w której, gdyby nie naruszono przepisów proceduralnych w sprawie najprawdopodobniej zapadłaby decyzja o innej treści. Sytuacja taka nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Co za tym idzie również w ocenie Sądu nie został naruszony przepis art. 125 § 1 O.p. Przepis ten wymienia jedną z naczelnych zasad prowadzenia postępowania podatkowego tj. zasadę szybkości postępowania. Stanowi ona, że organy podatkowe powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Obowiązek działania szybkiego skorelowany jest jednak z obowiązkiem podejmowania działań wnikliwych, prowadzących do realizacji wyrażonej w art. 122 O.p. zasady prawdy materialnej. Chodzi zatem zarówno o wyczerpujące zbadanie wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa, jak i o to, by czynności zmierzające do tego celu nie trwały nadmiernie długo (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 marca 2017 r., I FSK 1337/15).

Skarżącą podniosła także zarzut naruszenia art. 15 u.p.d.o.p. poprzez przyjęcie przez organy podatkowe zawyżenia przez nią kosztów uzyskania przychodów w łącznej wysokości [...] zł netto zł i nieuprawnione zaliczenie do nich kosztów ogrzewania hal. Odnośnie tego zarzutu kontroli Sądu podlegała decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z [...] określająca skarżącej Spółce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r. Argumentację w tej części przedstawiono w uzasadnieniu wyroku z 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 444/17.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji we wskazanym zakresie Sąd nie stwierdził, że przy wydaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia prawa materialnego podatkowego oraz zasad postępowania, w tym zasady zaufania do organów podatkowych wyrażonej w art. 121 § 1 O.p.

W tej sytuacji skarga nie znajduje uzasadnionych podstaw, wobec czego podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 P.p.s.a.