Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) Sędzia WSA del. Magdalena Józefczyk po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 108/16, ze skargi W. L. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Krakowie z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia odwołania oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 108/16 oddalił skargę W. L. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Krakowie z dnia [...] października 2015 r. nr [...], w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia odwołania.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

W dniu 23 września 2015 r. W. L. złożył do Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. wniosek o wydanie karty parkingowej. W tym samym dniu, tj. w dniu 23 września 2015 r. organ – na podstawie art. 8 § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych (Dz. U 2014 r., poz. 870, ze zm.), zawiadomił skarżącego o możliwości odbioru karty parkingowej w dniu 24 września 2015 r. (zawiadomienie znak [...]). Skarżący odebrał kartę parkingową w dniu 25 września 2015r.

W dniu 1 października 2015 r. skarżący złożył pismo zatytułowane "Odwołanie", w którym kwestionował pięcioletni termin ważności karty parkingowej oraz wniósł o wydanie jej na stałe.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Krakowie postanowieniem z dnia [...] października 2015 r., nr [...] – na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) oraz art. 134 k.p.a. – stwierdził niedopuszczalność wniesienia odwołania w uzasadnieniu wskazując, że karta parkingowa została wydana skarżącemu zgodnie z treścią przepisu art. 8 ust. 5c ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012, poz. 1137 ze zm. – dalej "p. r. d.") na okres 5 lat. Zawiadomienie o możliwości odbioru karty parkingowej oraz samo jej wydanie, w ocenie organu odwoławczego, nie wymagało formy decyzji administracyjnej. Była to czynność materialno – techniczna, o której należy poinformować stronę, co w niniejszej sprawie miało miejsce.

Na powyższe postanowienie W. L. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wskazując, że mamy do czynienia z decyzją, gdyż poprzez wydanie karty parkingowej w sposób władczy rozstrzyga się o uprawnieniach indywidualnie wskazanej w karcie osoby. Ponadto, zdaniem skarżącego brak jest podstaw prawnych, by karta parkingowa wydawana była na czas określony, wynoszący 5 lat.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, jako bezzasadnej, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie powołanym na wstępie wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 r. – wydanym na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym – oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie zachodzi przedmiotowa przyczyna niedopuszczalności odwołania, jako że czynność organu administracji państwowej – zawiadomienie skarżącego o możliwości odbioru karty parkingowej – nie jest decyzją administracyjną. W ocenie Sądu organ II instancji słusznie wskazał, że ze względu na brak przedmiotu zaskarżenia nie jest dopuszczalne wniesienie odwołania w sprawie.

Sąd wskazał, że wydanie karty parkingowej skarżącemu miało charakter czynności materialno-technicznej. Jej podstawę prawną stanowił art. 8 ust. 3 p. r. d., a fakt terminowości wynika expressis verbis z art. 8 ust. 5c) p r. d. W związku z wydaniem tejże karty wystąpił skutek prawny w postaci stwierdzenia, że osobie ją posiadającej przysługują uprawnienia do niestosowania się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju. Sąd podkreślił przy tym, że wydanie karty parkingowej nie doprowadziło do utworzenia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego, czyli do materialnoprawnego określenia relacji między skarżącym a organem I instancji. Czynność ta miała na celu ukształtowanie stosunków prawnych jedynie poprzez fakty, a nie reguły postępowania. Sąd podał, że w związku ze stwierdzeniem zaistnienia przesłanek uzasadniających wydanie skarżącemu karty parkingowej dla niepełnosprawnego, w wyniku czynności materialno – technicznej, został on o tym fakcie poinformowany i wezwany do odebrania karty.

Tym samym, w ocenie Sądu, organ II instancji prawidłowo stwierdził niedopuszczalność odwołania na podstawie art. 134 k.p.a., bowiem brak rozstrzygnięcia w postaci decyzji organu I instancji wykluczał możliwość rozpoznania odwołania.

Od powyższego wyroku skarżący wniósł skargę kasacyjną zaskarżając wyrok w całości. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zaskarżonego postanowienia z dnia 30 października 2015 r. i przekazania odwołania skarżącego od wydania karty parkingowej tylko na pięć lat do rozpatrzenia merytorycznego. Na podstawie art. 176 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 – dalej "p.p.s.a."), zrzeczono się rozprawy.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 3a) p.r.d., poprzez błędne przyjęcie, że wydanie karty parkingowej osobie niepełnosprawnej nie jest decyzją administracyjną, a jedynie czynnością materialno – techniczną.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący podnosił, że wydanie karty parkingowej jest decyzją administracyjną. Wskazał także, iż niezasadne było wydanie mu karty parkingowej jedynie na 5 lat, gdyż narusza to jego konstytucyjne prawa i wolności. Podkreślił, że w poprzednim stanie prawnym dysonował kartą parkingową wydaną na stałe, a tamta karta dawała takie same uprawnienia, jak karta obecna.

Skarżący poddał pod rozwagę Naczelnego Sądu Administracyjnego możliwość wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego, który oceniłby przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym z przepisami Konstytucji RP.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie stwierdzono żadnej z przesłanek nieważności wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a., wobec czego rozpoznanie sprawy nastąpiło w granicach zgłoszonych podstaw i zarzutów skargi kasacyjnej.

Wniesiona skarga kasacyjna została oparta na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., a – na podstawie art. 176 § 2 p.p.s.a. – skarżący zrzekł się rozprawy. Strona przeciwna w ustawowym terminie nie zawnioskowała o przeprowadzenie rozprawy, wobec czego rozpoznanie skargi kasacyjnej nastąpiło na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a.

Odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej wskazać należy, że w istocie sprowadzają się one do kwestionowania przez skarżącego charakteru prawnego wydania karty parkingowej – w jego ocenie jest to decyzja administracyjna.

Wskazać należy, że tryb wydawania kart parkingowych został uregulowany w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 870, ze zm.), które weszło w życie w dniu 15 lipca 2014 r., a więc obowiązywało w chwili, gdy skarżący złożył wniosek o wydanie karty parkingowej (23 września 2015 r.). Zgodnie z § 8 ust. 2 tego rozporządzenia, w przypadku spełnienia warunków do otrzymania karty parkingowej przewodniczący zespołu w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku spełniającego wymogi formalne informuje osobę niepełnosprawną lub placówkę o terminie i miejscu odbioru karty. Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że przyznanie karty nie następuje w formie decyzji administracyjnej, ale informacji mającej charakter czynności materialno – technicznej. Oznacza to, że wydanie karty parkingowej nie wymaga wydania w tym przedmiocie decyzji.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, że skarżący, który złożył stosowny wniosek o wydanie karty parkingowej, zawiadomieniem z dnia 23 września 2015 r. został poinformowany przez organ, że w dniu 24 września 2015 r. może odebrać kartę parkingową w siedzibie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Gorlicach. Jak wynika z akt, skarżący tę kartę odebrał w dniu 25 września 2015 r. Wobec tego nie został naruszony przepis art. 8 ust. 3a p.r.d., co podnoszono w skardze kasacyjnej.

Uznać zatem należy, że skoro w oparciu o obowiązujące przepisy prawa wydano skarżącemu kartę parkingową, która to czynność – zgodnie z wywodami poczynionymi powyżej – nie ma formy decyzji administracyjnej, lecz stanowi czynność materialno – techniczną, to zasadnie organ II instancji orzekł o niedopuszczalności odwołania w niniejszej sprawie. Wobec tego niniejsza skarga kasacyjna jest niezasadna, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.