Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Pasternak Sędziowie: WSA Halina Jakubiec (spr.) WSA Janusz Kasprzycki po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi W. L. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 30 października 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia odwołania oddala skargę.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności postanowieniem z dnia 30 października 2015 r., nr [...] stwierdził niedopuszczalność wniesienia odwołania przez W. L. – dalej skarżącego – w związku z pismem skarżącego zatytułowanym "Odwołanie od decyzji o przyznaniu karty parkingowej nr [...]".

Jako podstawa prawna postanowienia wskazany został przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 267) oraz przepis art. 134 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267).

Powyższe postanowienie wydano w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny:

Skarżący złożył w dniu 23 września 2015r. w Powiatowym Zespole do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wniosek o wydanie karty parkingowej. W tym samym dniu, organ zawiadomił skarżącego o możliwości odbioru karty parkingowej w dniu 24 września 2015 r. (zawiadomienie znak [...]). Skarżący odebrał kartę parkingową w dniu 25 września 2015 r. W dniu 1 października 2015 r. złożył pismo zatytułowane "Odwołanie", w którym kwestionował pięcioletni termin ważności karty parkingowej oraz wniósł o wydanie jej na stałe.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności uznał, że odwołanie jest niedopuszczalne, uzasadniając rozstrzygnięcie okolicznościami, iż karta parkingowa została wydana skarżącemu zgodnie z treścią przepisu art. 8 ust. 5c ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012, poz. 1137 ze zm., dalej: p. r. d.) na okres 5 lat. Zawiadomienie o możliwości odbioru karty parkingowej oraz samo jej wydanie, w ocenie organu odwoławczego, nie wymagało formy decyzji administracyjnej. Była to czynność materialno-techniczna, o której należy poinformować stronę, co w niniejszej sprawie miało miejsce.

Organ przyjął w związku z tym, że wobec braku w sprawie rozstrzygnięcia, od którego stronie przysługuje odwołanie do organu II instancji, nie miał kompetencji do merytorycznego rozpoznania sprawy.

Powyższe postanowienie stało się przedmiotem skargi W. L. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

W uzasadnieniu skargi zakwestionował stanowisko organu o charakterze prawnym wydania karty parkingowej. Zdaniem skarżącego mamy do czynienia z decyzją, gdyż poprzez wydanie karty parkingowej w sposób władczy rozstrzyga się o uprawnieniach indywidualnie wskazanej w karcie osoby. Ponadto, zdaniem skarżącego brak jest podstaw prawnych, by karta parkingowa wydawana była na czas określony, wynoszący 5 lat.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, jako bezzasadnej, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z z 2014, poz. 1647) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p. p. s. a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądowa polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kierując się powyższymi kryteriami należy uznać, że skarga W. L. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpatrywanej sprawie jest postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności stwierdzające niedopuszczalność odwołania wniesionego przez skarżącego od wskazanego przez niego pisma Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności zawiadamiającego o możliwości odbioru karty parkingowej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że od decyzji wydanej w I instancji strona może wnieść odwołanie, na podstawie przepisu art. 127 § 1 k. p. a. Zgodnie z treścią przepisu art. 127 § 2 k. p. a., organem właściwym do jego rozpatrzenia jest organ wyższego stopnia. W konsekwencji, rozpatrzenie sprawy w trybie odwoławczym jest możliwe dopiero w przypadku wydania decyzji przez organ I instancji i wniesienia od niej odwołania przez podmiot do tego legitymowany.

Jak wynika z treści art. 134 k. p. a., organ odwoławczy, w drodze postanowienia, stwierdza niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do jego wniesienia. Postanowienie takie jest ostateczne.

Zgodnie z orzecznictwem sądowym, ukształtowanym na gruncie treści art. 134 k. p. a., wyróżnia się dwojakie przyczyny niedopuszczalności odwołania – przedmiotowe i podmiotowe. Za przyczyny przedmiotowe uznaje się brak przedmiotu zaskarżenia oraz przypadki braku możliwości zaskarżenia decyzji w toku instancji. Należy zatem uznać, że odwołanie nie jest możliwe, gdy dotyczy decyzji, która nie weszła do obrotu prawnego lub gdy czynność organu administracji państwowej nie jest decyzją administracyjną, a stanowi np. czynność materialno-techniczną. Niedopuszczalne jest także odwołanie od decyzji wydanej w postępowaniu jednoinstancyjnym w trybach szczególnych przewidzianych przepisami prawa. Przyczyny podmiotowe niedopuszczalności odwołania mają miejsce w przypadku wniesienia odwołania przez osobę nieposiadającą legitymacji do wniesienia tego środka zaskarżenia zgodnie z art. 28 k. p. a (por. wyrok WSA w Warszawie z 28 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 598/13, Lex nr 1368972 oraz wyrok NSA z dnia 16 listopada 2000 r., sygn. akt V SA 235/00, LEX nr 81351).

W niniejszej sprawie zachodzi przedmiotowa przyczyna niedopuszczalności odwołania, jako że czynność organu administracji państwowej – zawiadomienie skarżącego o możliwości odbioru karty parkingowej – nie jest decyzją administracyjną. Organ II instancji słusznie wskazał, że ze względu na brak przedmiotu zaskarżenia nie jest dopuszczalne wniesienie odwołania w sprawie.

W nawiązaniu do zarzutu skarżącego, zgodnie z którym, ze względu na władczy charakter rozstrzygnięcia wynikającego z otrzymanego przez niego zawiadomienia, należy uznać, że przyznanie karty parkingowej dla niepełnosprawnego powinno mieć formę decyzji administracyjnej, należy zwrócić uwagę na dopuszczalne formy działalności organów administracji publicznej. Decyzja administracyjna nie jest jedyną władczą formą działania organów. Istnieje bowiem kategoria czynności faktycznych, a w ich obrębie czynności materialno-technicznych, które oparte są na wyraźnej podstawie prawnej i wywołują konkretne skutki prawne. Od aktów administracyjnych (decyzji) czynności materialno-techniczne różnią się tym, że są działaniami faktycznymi i nie prowadzą one do powstania żadnej normy postępowania. Czynności materialno-techniczne mogą mieć charakter zewnętrzny i odnosić się do osoby spoza pionu organizacyjnego administracji publicznej.

Wydanie karty parkingowej skarżącemu miało charakter właśnie takiej czynności materialno-technicznej. Jej podstawą prawną stanowił art. 8 ust. 3 p. r. d., a fakt terminowości wynika expressis verbis z art. 8 ust. 5c p. r. d. W związku z wydaniem tejże karty wystąpił skutek prawny w postaci stwierdzenia, że osobie ją posiadającej przysługują uprawnienia do niestosowania się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju. Wydanie karty parkingowej nie doprowadziło do utworzenia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego, czyli do materialnoprawnego określenia relacji między skarżącym a organem I instancji. Czynność ta miała na celu ukształtowanie stosunków prawnych jedynie poprzez fakty, a nie reguły postępowania. W związku ze stwierdzeniem zaistnienia przesłanek uzasadniających wydanie skarżącemu karty parkingowej dla niepełnosprawnego, w wyniku czynności materialno-technicznej, został on o tym fakcie poinformowany i wezwany do odebrania karty.

Tym samym, w ocenie Sądu, organ II instancji prawidłowo stwierdził niedopuszczalność odwołania na podstawie art. 134 k. p. a., bowiem brak rozstrzygnięcia w postaci decyzji organu I instancji wykluczał możliwość rozpoznania odwołania.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, działając na podstawie art. 151 p. p. s. a., orzekł jak w sentencji wyroku.