Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędzia WSA Iwona Dąbrowska (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, Protokolant Eliza Kusy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2010 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargę w zakresie wniosku z dnia 4 września 2009 r., 2. zobowiązuje Ministra Skarbu Państwa do rozpatrzenia wniosku z dnia 17 września 2009 r. w terminie 14 dni od otrzymania prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy w zakresie udostępnienia raportów i sprawozdań obserwatorów, 3. zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę [...] zł zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 4 września 2009 r. Stowarzyszenie [...], reprezentowane przez Prezesa Zarządu E. S. zwróciło się do Ministra Skarbu Państwa o udostępnienie w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.):

– urzędowo poświadczonego odpisu umowy zawartej pomiędzy Ministrem Skarbu Państwa, bądź zarządcą kompensacji majątku Stoczni Gdynia S.A. i Stoczni Szczecińskiej Nowa Sp. z o.o. w Szczecinie, a SPF [...] w sprawie nabycia składników majątkowych ww. podmiotów,

– urzędowo poświadczonego odpisu dowodu uiszczenia przez SPF [...] wadium w kwocie [...] zł, bądź jej równowartości w walucie obcej. Żądając kopii umowy Stowarzyszenie wniosło aby doręczony odpis umowy sporządzony był zarówno w wersji polskojęzycznej, jak też w wersji obcojęzycznej, o ile w takiej wersji umowa została również sporządzona.

Uzasadniając swój wniosek Stowarzyszenie powołało się na art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej i wskazało, że przedmiotowa umowa jest niewątpliwie dokumentem urzędowym, albowiem zawiera oświadczenie woli funkcjonariusza publicznego podpisane w ramach jego kompetencji. Wskazało również, że prawo do powyższej informacji nie podlega ograniczeniom bowiem jak wynika z wypowiedzi Ministra Skarbu Państwa umowa powyższa wygasła, co oznacza, że stron nie wiążą zawarte w niej klauzule, w tym także klauzule dotyczące tajemnicy przedsiębiorcy. O ile zaś umowa zawiera dane chroniące prywatność osób fizycznych to Stowarzyszenie wniosło o dokonanie odpowiednich działań w celu uniemożliwienia identyfikacji tych osób.

Pismem z dnia 10 września 2009 r. Dyrektor Departamentu Nadzoru Właścicielskiego i Prywatyzacji w Ministerstwie Skarbu Państwa, odpowiadając na pismo Stowarzyszenia wskazał, że informacja dotycząca sprzedaży składników majątkowych Stoczni Szczecińskiej Nowa Sp. z o.o. i Stoczni Gdynia S.A. została umieszczona na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu Państwa w zakresie w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego i tym samym ustawy wynikający z art. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej został zrealizowany. Ponadto organ wyjaśnił, że nie ma możliwości przekazania kopii żądanej umowy bowiem Minister Skarbu Państwa nie był stroną tej umowy, a były one zawierane pomiędzy Zarządcą Kompensacji działającym na rzecz ww. Stoczni, a nabywcami poszczególnych składników majątkowych Stoczni. Również przetargi na poszczególne składniki majątkowe przeprowadzał, zgodnie z ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego (Dz. U. Nr 233, poz. 1569), Zarządca Kompensacji.

Kolejnym pismem z dnia z dnia 17 września 2009 r. Stowarzyszenie zmodyfikowało swój wniosek z dnia 4 września 2009 r. w ten sposób, że dodatkowo wniosło o doręczenie urzędowo poświadczonych odpisów raportów i sprawozdań, o jakich mowa w art. 10 ust. 6 i art. 69 ust. 1 ustawy o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego. W piśmie tym odniosło się też do odpowiedzi Ministra Skarbu Państwa z dnia 10 września 2009 r., wskazując, że informacja żądana nie została publicznie udostępniona bowiem informacje, które zostały udostępnione były ogólnikowe i nie zawierały danych o jakie Stowarzyszenie wnosiło. Ponadto Stowarzyszenie nie zgodziło się z organem, że żądane dane nie są dokumentami urzędowymi, i powołując się na art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazało, że zarządca kompensacji jako podmiot dysponujący składnikami majątkowymi Stoczni jest obowiązany do udzielenia informacji publicznej w żądanym zakresie. Stowarzyszenie powołało się również na art. 115 § 13 pkt. 3 kk, zgodnie z którym funkcjonariuszem publicznym uznano także syndyka i nadzorcę sądowego oraz zarządcę.

Kolejnym pismem z dnia 5 października 2009 r. Minister Skarbu Państwa, udzielając odpowiedzi Stowarzyszeniu podtrzymał stanowisko, wskazując, że zarówno zarządca kompensacji jak i obserwator nie są funkcjonariuszami publicznymi zgodnie z art. 115 § 13 kk. Wskazał też, że nie można ich traktować identycznie jak syndyka lub nadzorcę sądowego pomimo kilkukrotnego odesłania w ustawie do prawa upadłościowego. Gdyby bowiem mieli oni identyczne uprawnienia jak syndyk to racjonalny ustawodawca nie tworzyłby w ustawie nowej funkcji. Ponadto powołując się na orzeczenie NSA o sygn. akt II Sa/Łd 951/02 wskazał, że umowy cywilnoprawne nie są dokumentami urzędowymi.

Pismem z dnia 29 października 2009 r. Stowarzyszenie wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Skarbu Państwa, polegającą na braku rozpatrzenia do chwili złożenia skargi, pomimo obowiązku wynikającego z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, złożonego wniosku z dnia 4 września 2009 r., zmodyfikowanego w dniu 17 września 2009 r. Stowarzyszenie wniosło też o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Ministra Skarbu Państwa wniósł o jej odrzucenie ewentualnie o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przypisanych. Uzasadniając postulat odrzucenia skargi organ podał, że Stowarzyszenie nie wyczerpało trybu przewidzianego w art. 52 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i nie wezwało organu do usunięcia naruszenia prawa. W sytuacji gdyby jednak Sąd nie podzielił tego poglądu i merytorycznie rozpoznawał sprawę to organ wskazał, że odnośnie wniosku Stowarzyszenia z dnia 4 września 2009 r. udzielił żądanej odpowiedzi w piśmie z dnia 10 września 2009 r., informując o udostępnieniu jej w trybie art. 7 ust. 1 pkt. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez publikację na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu Państwa. Organ uznał, że skoro informacja przetworzona została udostępniona w trybie ogłoszenia to organ nie mógł wydać decyzji o odmowie jej udostępnienia. Takie samo stanowisko organ zajął odnośnie zmodyfikowanego wniosku strony skarżącej z dnia 17 września 2009 r. i wskazał, że udzielił odpowiedzi, że żądane raporty i sprawozdania nie są dokumentami urzędowymi co powoduje, że organ nie mógł ich udostępnić. Organ podał, że możliwe by było uzyskanie jedynie informacji przetworzonej w trybie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej pod warunkiem wykazania przez wnioskodawcę, że uzyskanie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu prawnego bądź też mogłoby dojść do wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. Organ wskazał ponadto, że nie było potrzeby wydawania decyzji administracyjnej bowiem wnioskowane treści nie stanowią informacji publicznej. Reasumując organ stwierdził, że nie dopuścił się bezczynności.

Kolejnym pismem z dnia 9 grudnia 2009 r. Stowarzyszenie ustosunkowało się do odpowiedzi na skargę i powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazało, że w odniesieniu do skargi na bezczynność w zakresie informacji publicznej nie ma konieczności wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Ponadto podtrzymało, też swoje stanowisko wyrażone we wcześniejszych pismach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, sprawowaną pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do art. 3 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. Właściwość sądu administracyjnego w sprawach skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej wynika z art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje w części na uwzględnienie.

Rozpoznając skargę, w pierwszej kolejności, należy odnieść się do stanowiska organu odnośnie konieczności odrzucenia skargi z powodu niewezwania ze strony skarżącego Stowarzyszenia do usunięcia naruszenia prawa. Wskazać należy, że przedmiotem skargi jest bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. Jednocześnie ustawa w bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się przepisy kpa. Wobec powyższego, w przypadku, gdy skarga na bezczynność dotyczy udostępnienia informacji publicznej, nie musi być ona poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarga na bezczynność w przedmiotowej sprawie może być wniesiona bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa (zob. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 262/08).

Przechodząc do merytorycznego badania sprawy wskazać należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej określa informację publiczną bardzo szeroko, jako każdą informację w sprawach publicznych. Zgodnie z jej art. 1 ust. 1 i art. 61 Konstytucji RP, informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji. Taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne lecz odnoszące się do tych podmiotów (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, Monitor Prawniczy 2002/23/1059). Ustawa powyższa nie definiuje pojęcia sprawy publicznej, zaś wyliczenie wskazane w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest jedynie przykładowe. W związku z tym, dla wyjaśnienia pojęcia sprawy publicznej, należy kierować się treścią art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. W myśl zaś art. 61 ust. 2 Konstytucji RP, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. Na prawo do informacji publicznej, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej składa się również uprawnienie do wglądu do dokumentów urzędowych, których definicja zawarta jest w art. 6 ust. 2 cytowanej ustawy. Przepis ten należy zatem interpretować rozszerzająco, zgodnie z konstytucyjną zasadą dostępu do wszelkich dokumentów obejmujących informację publiczną. Kryterium uzyskania dostępu do dokumentu jest istnienie okoliczności wyłączających udostępnienie informacji publicznej, a nie jego kwalifikacja jako dokumentu urzędowego (por. M.Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 37-39). Ponieważ zgodnie z art. 61 ust. 2 Konstytucji RP prawo do informacji obejmuje też dostęp do dokumentów, a Konstytucja na podstawie jej art. 8 jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej i jej przepisy stosuje się bezpośrednio, zatem nie można dokonywać takiej interpretacji art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, która ograniczałaby wspomniane prawo wbrew wyraźnej regulacji art. 61 Konstytucji RP (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 stycznia 2004r., sygn. akt II SAB 364/03, Lex nr 162285).

Reasumując, informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, które na gruncie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia informacji, które mają walor informacji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzone, jak i te, które używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że Minister Skarbu Państwa jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy). Trzeba również dodać, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy (nie ma także innego trybu dostępu do niej - art. 1 ust. 2 ustawy) i nie funkcjonuje w obiegu publicznym.

Natomiast jeśli chodzi o przedmiot żądania skarżącego to zdaniem Sądu, zakresem ustawy o dostępie do informacji publicznej objęte mogą być również umowy cywilnoprawne, jeżeli zawierane są przez organy władzy publicznej lub też przez podmioty pełniące funkcje publiczne, gdy dotyczą spraw publicznych. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest m.in. informacja o majątku publicznym, w tym majątku Skarbu Państwa i majątku państwowych osób prawnych. Niewątpliwie żądane wnioskiem umowy takiego majątku dotyczą co nie oznacza, że dostęp do nich nie może podlegać ograniczeniu w myśl art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przypomnieć należy, że Stowarzyszenie, występując z wnioskiem do Ministra Skarbu Państwa w dniu 4 września 2009 r. zażądało urzędowo poświadczonego odpisu umowy zawartej pomiędzy Ministrem Skarbu Państwa, bądź zarządcą kompensacji majątku Stoczni Gdynia S.A. i Stoczni Szczecińskiej Nowa Sp. z o.o. w Szczecinie, a SPF [...] w sprawie nabycia składników majątkowych ww. podmiotów, oraz urzędowo poświadczonego odpisu dowodu uiszczenia przez SPF [...] wadium w kwocie [...] zł, bądź jej równowartości w walucie obcej, a następnie ten wniosek zmodyfikowało pismem z dnia 17 września 2009 r. poprzez dodatkowe żądanie doręczenia mu urzędowo poświadczonych odpisów raportów i sprawozdań, o jakich mowa w art. 10 ust. 6 i art. 69 ust. 1 ustawy o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego. Minister Skarbu Państwa odpowiadając na pierwszy z tych wniosków wskazał, że nie ma możliwości przekazania kopii żądanej umowy bowiem nie był stroną tej umowy, a były one zawierane pomiędzy Zarządcą Kompensacji działającym na rzecz ww. Stoczni a nabywcami poszczególnych składników majątkowych Stoczni.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno - techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy.

Organ może odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Jednakże jeśli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej. W zależności od rodzaju tajemnicy, wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy).

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji.

Sąd zwraca uwagę, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy (nie ma także innego trybu dostępu do niej - art. 1 ust. 2 ustawy) i nie funkcjonuje w obiegu publicznym. Dotyczy to oczywiście sytuacji, kiedy żądana informacja znajduje się w posiadaniu organu. Sprawa wygląda inaczej, gdy organ żądanych informacji nie posiada.

W przypadku skarg na bezczynność, Sąd, uwzględniając skargę w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, zobowiązuje organ do rozpatrzenia wniosku o udzielenie informacji publicznej w całości lub w części w myśl art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Nie ma jednak podstaw do zastosowania tego przepisu, gdy organ żądanych informacji po prostu nie ma.

Jak wynika ze sprawy, Minister Skarbu Państwa istotnie nie był stroną umowy, żądanej we wniosku. Wynika to bezpośrednio z zapisu art. 83 ustawy o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego, zgodnie z którym sprzedaż składników majątku stoczni następuje w drodze umowy sprzedaży zawartej pomiędzy stocznią a kupującym lub kupującymi (ust. 1). Zgodnie zaś z ust. 2 tego przepisu umowę lub umowy sprzedaży zawiera w imieniu własnym, lecz na rachunek stoczni zarządca kompensacji. I mimo, iż minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, sprawuje nadzór nad całością postępowania to z żadnego przepisu tej ustawy nie wynika, obowiązek przekazania takiej umowy Ministrowi Skarbu Państwa.

W takim stanie sprawy Sąd nie mógł uwzględnić w tym zakresie skargi i zobowiązać Ministra Skarbu Państwa do udostępnienia treści urzędowo poświadczonego odpisu umowy, zawartej pomiędzy Ministrem Skarbu Państwa, bądź zarządcą kompensacji majątku Stoczni Gdynia S.A. i Stoczni Szczecińskiej Nowa Sp. z o.o. w Szczecinie, a SPF [...] w sprawie nabycia składników majątkowych ww. podmiotów, oraz urzędowo poświadczonego odpisu dowodu uiszczenia przez SPF [...] wadium. Nie można bowiem zobowiązać organu do udostępnienia informacji, której nie ma.

Z tych względów, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku.

Jeśli zaś chodzi o stanowisko organu, wyrażone w piśmie z dnia 5 października 2009 r. odnośnie zmodyfikowanego wniosku skarżącego z dnia 17 września 2009 r., a dotyczącego jego żądania w zakresie kopii raportów składanych Ministrowi Skarbu Państwa przez obserwatorów, to Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie podziela zawartego tam stanowiska. Organ wskazał bowiem, że obserwator nie jest funkcjonariuszem publicznym, zgodnie z art. 115 § 13 kk oraz, że nie można go traktować identycznie jak syndyka lub nadzorcę sądowego, pomimo kilkukrotnego odesłania w ustawie do prawa upadłościowego. Wskazać należy, że zgodnie z powołaną wyżej ustawą o postępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego, uczestnikiem postępowania kompensacyjnego jest również obserwator, którego powołuje minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, spośród kandydatów uzgodnionych z Komisją Europejską (art. 10 ust. 1 ustawy). Zgodnie zaś z art. 10 ust. 6 obserwator jest zobowiązany do przekazywania Komisji Europejskiej miesięcznych raportów z monitorowania postępowania kompensacyjnego. Kopie raportów obserwator przekazuje ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa. Nie ulega zatem wątpliwości, że Minister Skarbu Państwa jest w posiadaniu tych raportów, które były przedmiotem żądania skarżącego Stowarzyszenia. Ponadto jak zostało już wywiedzione wyżej Minister Skarbu Państwa jest organem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy). Trzeba również dodać, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy (nie ma także innego trybu dostępu do niej - art. 1 ust. 2 ustawy) i nie funkcjonuje w obiegu publicznym. Bez znaczenia dla sprawy pozostaje zatem czy obserwator, o którym mowa w ustawie jest funkcjonariuszem publicznym, bowiem z żądaniem udostępnienia informacji publicznej Stowarzyszenie zwróciło się do Ministra Skarbu Państwa nie zaś do obserwatora. Raporty zaś, o których mowa w ustawie sporządzane przez obserwatora mają niewątpliwie przymiot informacji publicznej bowiem jak zostało powiedziane wyżej informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a nadto że podlega ona udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. W doktrynie i orzecznictwie przyjęła się rozszerzająca wykładnia tego pojęcia, obejmująca swoim zakresem nie tylko wiadomości wytworzone przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące takie funkcje, ale także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, ale również wiadomości niewytworzone przez te podmioty publiczne lecz odnoszące się do tych podmiotów (por. wyrok NSA z 30 października 2002 r. sygn. akt II SA 1956/02).

A zatem, zgodnie z powołanym wyżej art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej organ zobowiązany jest udostępnić informację, będącą w jego posiadaniu, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji określonej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno - techniczną.

Organ może odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Jednak jeżeli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej. W zależności od rodzaju tajemnicy, wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie organ otrzymał wniosek w dniu 21 września 2009 r. i do chwili rozprawy nie udzielił odpowiedzi w żądanym zakresie, nie wydał też decyzji odmownej.

Organ pozostawał więc w bezczynności, dlatego też Sąd zobowiązał Ministra Skarbu Państwa do załatwienia wniosku Stowarzyszenia zmodyfikowanego wnioskiem z dnia 17 września 2009 r. do jego rozpatrzenia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 149 - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.