Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 października 2019 r. sygn. akt II SA/Po 400/19 w sprawie ze skargi P.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odebrania zwierząt oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wyrokiem z dnia 3 października 2019 r., sygn. akt II SA/Po 400/19, oddalił skargę P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odebrania zwierząt.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...], którą na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2019 r., poz. 122 ze zm.) oraz art. 104 i 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej: k.p.a.) - w ramach prowadzonego postępowania administracyjnego z zawiadomienia Fundacji na rzecz ochrony praw zwierząt [...] z siedzibą w [...] w przedmiocie czasowego odebrania zwierzęcia tj. psa w typie husky - orzeczono o odebraniu czasowym psa, którego właścicielem jest P. K. oraz nadano tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. Zdaniem SKO w przedmiotowej sprawie zgromadzono obszerny materiał dowodowy, który jest wystarczający dla stwierdzenia stanu zagrożenia dla zdrowia zwierzęcia, a także wysokiego prawdopodobieństwa zagrożenia życia w dacie przeprowadzenia interwencji.

Uzasadniając oddalenie skargi P. K. na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że w świetle okoliczności sprawy uzasadnione było wydanie decyzji w trybie określonym w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt - ustalone przez organ okoliczności wskazywały, że dalsze pozostawanie zwierzęcia u właściciela w dotychczasowych warunkach zagraża jego zdrowiu i życiu. Badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji Sąd podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez organy. Sąd wskazał, iż zapoznał się również z dokumentacją zdjęciową znajdującą się w aktach sprawy i nie miał wątpliwości, że miejsce w którym skarżący przetrzymywał zwierzę nie nadawało się do przebywania zwierząt. Z akt sprawy wynika także, że oprócz tego, że skarżący nie zapewniał zwierzęciu właściwych warunków bytowych, uchybiał również obowiązkom związanym z utrzymaniem go w należytej kondycji zdrowotnej. Organy ustaliły, że pies nie był zaszczepiony, nie miał zapewnionej należytej opieki weterynaryjnej, a fakt, iż pies chorował od dłuższego czasu był zdaniem Sądu aż nazbyt oczywisty. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że warunki w jakich znajdował się pies stwarzały zagrożenie dla jego zdrowia i życia. Dalsze przebywanie zwierzęcia na posesji skarżącego, w złych warunkach, z postępującymi chorobami, rozpadającym się guzem i kolejnym rosnącym, utrudniającym jedzenie guzem na pysku wypełniało przesłanki art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy, co uzasadniało zastosowanie wskazanego przez organy trybu art. 7 ust. 3. Sąd podkreślił, iż nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że pies przebywał w dobrych warunkach i miał zabezpieczone leczenie, a choroba nie była dostrzegalna do czasu bezpośrednio poprzedzającego interwencję. Gołosłowne twierdzenia skarżącego nie znoszą krytyki ze strony twardego materiału dowodowego, w szczególności dokumentacji zdjęciowej. W ocenie Sądu orzekające organy podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zebrały i rozpatrzyły w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, dokonując oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego czemu dały wyraz w uzasadnieniach zaskarżonych rozstrzygnięć.

Skargą kasacyjną P. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie:

1. prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt, poprzez niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne uznanie, że dalsze pozostawanie psa u skarżącego bezpośrednio zagrażało życiu lub zdrowiu zwierzęcia, wobec czego zachodził przypadek niecierpiący zwłoki, uzasadniający odebranie zwierzęcia,

2. przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) w zw. z art. 7 k.p.a., poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, która narusza zasady ogólne postępowania administracyjnego tj. zasadę prawdy obiektywnej i zasadę oficjalności, poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i stanu prawnego sprawy oraz dokonanie rozstrzygnięcia sprzecznego ze słusznym interesem strony,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, w której organ nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności okoliczności przemawiających za brakiem podstaw do wydania i utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji oraz utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji wydaną m. in. na podstawie dokumentów, których wartość dowodowa w niniejszej sprawie budzi wątpliwości,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 81a § 1 i art. 136 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przypadku, gdy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w postępowaniu administracyjnym w sprawie nadal istniały niedające się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego, których organ drugiej instancji nie rozwiał w drodze uzupełniającego postępowania dowodowego, w szczególności w przypadku, gdy nie udzielono odpowiedzi na skierowane przez organ pismo do lekarza weterynarii w celu ustalenia, czy stan zwierzęcia w dniu jego przyjęcia zagrażał jego życiu lub zdrowiu.

Z uwagi na powyższe zarzuty w skardze kasacyjnej wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie skargi i uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2019r., ewentualnie, w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku – o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Jednocześnie skarżący oświadczył, że zrzeka się rozprawy i wnosi o rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia.

Po pierwsze, chybiony jest zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7 k.p.a. oraz w zw. z art. 77 § 1 k.p.a., a także w zw. z art. 81a § 1 i art. 136 § 1 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i prawnego sprawy oraz nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Istotą prowadzonego w niniejszej sprawy postępowania wyjaśniającego było ustalenie, czy spełnione zostały warunki - przesłanki do zastosowania w stosunku do psa w typie husky, którego właścicielem jest P. K., unormowanej w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt sankcji w postaci niezwłocznego odebrania zwierzęcia jego właścicielowi.

Przepis art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 122 ze zm. - dalej: ustawa o ochronie zwierząt) dotyczy tzw. interwencyjnego trybu odebrania zwierzęcia. W przypadkach niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu, policjant, strażnik gminny, lub upoważniony przedstawiciel organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, odbiera zwierzę, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta (burmistrza, prezydenta miasta), celem podjęcia przez ten organ decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia. W tym przypadku odebranie zwierzęcia następuje zatem w drodze czynności faktycznych jeszcze przed wydaniem decyzji. Decyzja wydana w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt jest decyzją następczą, ponieważ stanowi szczególny rodzaj decyzji, która zostaje wydana, gdy zwierzę zostało już faktycznie odebrane. Organ zobligowany jest wówczas do oceny, czy w momencie odebrania zwierzęcia właścicielowi, wystąpiły ustawowe przesłanki tej czynności ( por. uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu administracyjnego z dnia 24 lutego 2020 r., sygn. akt II OPS 2/19 – publik. CBOSA).

W świetle ustawy o ochronie zwierząt, możliwość niezwłocznego, odebrania zwierzęcia uzależniona jest od ustalenia, że miało miejsce znęcanie się nad nim (w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy) oraz w sytuacji, gdy jest to przypadek niecierpiący zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu (art. 7 ust. 3 ustawy).

Przepis art. 6 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt jednoznacznie zabrania znęcania się nad zwierzętami. Przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności: utrzymywanie ich w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego niechlujstwa bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji (art. 6 ust. 2 pkt 10 tej ustawy), wystawianie zwierzęcia domowego lub gospodarskiego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu (art. 6 ust. 2 pkt 17 ustawy), utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku (art. 6 ust. 2 pkt 19). Intencją ustawodawcy było stworzenie w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt narzędzia umożliwiającego pilne działanie w momencie stwierdzenia, że dalsze przebywanie zwierzęcia u właściciela zagraża jego życiu lub zdrowiu.

Ustawodawca w art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt jednoznacznie stwierdza, że zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę. Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania (art. 5 tej ustawy), przez co należy rozumieć traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewnienie mu opieki i ochrony (art. 4 pkt 1 ustawy). Zaznaczyć przy tym należy, iż w ustawie zawarto szereg definicji legalnych, m.in. takich pojęć jak "humanitarne traktowanie zwierząt" oraz "rażące zaniedbanie" – przez które rozumie się przez to drastyczne odstępstwo od określonych w ustawie norm postępowania ze zwierzęciem, a w szczególności w zakresie utrzymywania zwierzęcia w stanie zagłodzenia, brudu, nieleczonej choroby, w niewłaściwym pomieszczeniu i nadmiernej ciasnocie.

Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach konsekwentnie podkreśla, że własność zwierzęcia przede wszystkim zobowiązuje, a zakres i treść uprawnień wobec zwierzęcia jest modyfikowany przez konieczność jego humanitarnego traktowania; człowiek w stosunku do zwierząt powinien wykazywać zachowania, które odnoszą się do istot żywych zdolnych do pewnych odczuć (np. cierpienia), a nie przedmiotów (por. wyroki NSA: z dnia [...] marca 2019 r., sygn. akt II OSK 1066/17; z dnia 28 stycznia 2020r., sygn. akt II OSK 659/18 - publik. CBOSA).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, analiza zgromadzonego w przedmiotowej sprawie obszernego materiału dowodowego zasadnie doprowadziła Sąd pierwszej instancji do wniosku, że orzekające w sprawie organy podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz zebrały i rozpatrzyły materiał dowodowy w sposób wyczerpujący. Na materiał ten składa się przede wszystkim dokumentacja zdjęciowa, a także orzeczenie lekarsko-weterynaryjne sporządzone przez lekarza weterynarii A. W. uczestniczącą w interwencji, w którym wprost wskazano, że stan zwierzęcia (brudna, matowa sierść pokryta odchodami i licznymi kołtunami, niewyczesany podszerstek, przerośnięte pazury) znajdującego się w kojcu bez zadaszenia z dużą ilością odchodów i dodatkowo uwiązanego na łańcuchu, świadczy o długotrwałym zaniedbaniu i braku pielęgnacji psa, stwierdzone u psa rozpadające się i bolesne zmiany guzowate (na podbrzuszu – podejrzenie nowotworu listwy mlecznej – zmiana na pewno jest od dłuższego czasu oraz na szczęce – pies ma problemy z przyjmowaniem pokarmu), wyciek z pochwy stanowią bezpośrednie zagrożenie dla jego zdrowia i życia. Wskazano przy tym na wzdęte i bolesne w trakcie obmacywania powłoki brzuszne psa i stwierdzono, że pies wymaga interwencji chirurgicznej, aby nie przysparzać mu dalszego cierpienia i aby nie doszło do pogorszenia stanu zdrowia i śmierci.

Ponadto w aktach sprawy znajduje się m.in.: karta informacyjna wizyty w dniu 22 czerwca 2018r. w Klinice Weterynaryjnej dr. G. W. w [...], sporządzona przez lekarza weterynarii M. P., która potwierdza informacje zawarte w przywołanym powyżej orzeczeniu lekarsko-weterynaryjnym (tkliwe powłoki brzuszne, sierść matowa z dużą ilością podszerstka niewyczesanego, zmiana guzowata w fazie rozpadu - tkanka podskórna i skóra jama brzuszna strona lewa, zmiana guzowata na szczęce po stronie lewej), oraz z której wynika, że psa skierowano na hospitalizację i zalecono dalszą diagnostykę oraz konsultację chirurgiczną lub onkologiczną (diagnoza – choroba nowotworowa). Jak wynika z akt sprawy, zabieg chirurgiczny dotyczący powłok brzusznych ( macica, jajniki) przeprowadzono w dniu 27 czerwca 2018r.- karta informacyjna Kliniki Weterynaryjnej dr. G. W. w [...] dotycząca zabiegu chirurgicznego i kolejna karta informacyjna z wizyty kontrolnej po operacji.

Zaznaczyć należy, iż była to pierwsza interwencja chirurgiczna, zaś drugi zabieg chirurgiczny wykonano u psa w dniu 5 września 2018r. W aktach sprawy znajduje się oświadczenie lekarsko-weterynaryjne lekarza weterynarii A. M.. z dnia 5 września 2018 r., w którym wskazano, że w dniu 5 września 2018r. przeprowadzono zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu u psa guza nowotworowego zlokalizowanego w tkance podskórnej lewego policzka o średnicy ok. 4 cm, przy czym w oświadczeniu tym podkreślono - co istotne w kontekście stwierdzenia długotrwałego zaniedbywania zwierzęcia i istnienia stanu zagrożenia jego zdrowia i życia - że zmiana ta nie powstała z dnia na dzień, a jej powstanie i wzrost mógł trwać od 3 do 6 miesięcy. Jednocześnie podkreślić należy, iż z opinii zoopsychologa i tresera psów - K. W. wynika m.in., że warunki bytowania psa (długotrwałe odosobnienie w kojcu z przypięciem do łańcucha, przewlekły ból związany z nieleczonymi guzami, dyskomfort odczuwany przy poruszaniu spowodowany przerostem pazurów) zdecydowanie nie spełniały wymogów zachowania dobrostanu psa zarówno w odniesieniu do zdrowia fizycznego jak i kondycji psychicznej. W konsekwencji niezapewnienia podstawowych potrzeb fizycznych (leczenie, ruch) społecznych (kontakt z człowiekiem, innymi psami), potrzeb psychicznych oraz potrzeb rasy suczka wykazuje nadmierną lękliwość i nieufność wobec ludzi, nadmierną lękliwość w stosunku do psów, ma problem z załatwianiem potrzeb fizjologicznych na spacerze, podwyższoną reakcję lekową na nowe bodźce środowiskowe – zwłaszcza nowe dźwięki - może przerodzić się w fobie lękowe. W opinii podkreślono, że praca z psem będzie procesem długotrwałym.

Z powyższych dokumentów jednoznacznie wynika, że w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki ustanowione w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt. Ponad wszelką wątpliwość zachodził przypadek niecierpiący zwłoki, dalsze przebywanie psa u P. K. zagrażało jego zdrowiu i życiu.

Wynikające z powyższej dokumentacji okoliczności jednoznacznie świadczyły o istniejącym - w dacie odebrania psa - stanie zagrożenia zarówno zdrowia jak i życia psa. Podkreślić należy, iż choroby stwierdzone u psa nie powstały z dnia na dzień, był to proces długotrwały, któremu towarzyszyły ogromne cierpienia psa, a stan chorobowy – jak wynika chociażby z załączonych zdjęć - był widoczny gołym okiem. Niehumanitarne traktowanie psa, rażące zaniedbanie psa i znieczulica dotychczasowego właściciela na cierpienie psa – w tej sprawie bardzo chorego psa - którego choroba była bardzo widoczna, nie pozostawia wątpliwości, że gdyby nie doszło do interwencji odebrania psa, pies mógłby nadal nie uzyskać koniecznej pomocy, nadal cierpieć i umierać w cierpieniu. Takie zachowanie właściciela zwierzęcia należy zakwalifikować jako sytuację, o której mowa w art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 122 ze zm.) dającą podstawę do interwencyjnego odebrania zwierzęcia.

W stwierdzonych okolicznościach sprawy Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że decyzje organów obu instancji potwierdzające zasadność dokonanego odbioru psa są zgodne z obowiązującym prawem.

Należy zgodzić się przy tym ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że podnoszone przez skarżącego wątpliwości odnośnie dokumentów (wskazanie w orzeczeniu lekarsko-weterynaryjnym sporządzonym przez lekarza weterynarii A. W. daty 25 czerwca 2018 r. zamiast 22 czerwca 2018r. jako dnia odebrania psa, czy wadliwego oszacowania wieku psa w opinii zoopsychologicznej), w żaden sposób nie wpłynęły na wartość dowodową tych dokumentów, bowiem wynikające z nich okoliczności znajdują potwierdzenie w całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Z tych samych względów podnoszona przez skarżącego okoliczność braku odpowiedzi lekarza weterynarii M. P. na pytanie organu, czy stan zwierzęcia w dniu jego przyjęcia do Kliniki zagrażał jego życiu lub zdrowiu, nie powodowała sytuacji, w której organ nie mógł zastosować art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt.

Odnośnie natomiast pominięcia w sprawie - zdaniem skarżącego - korzystnych dla skarżącego zeznań świadków zwrócić należy uwagę, że dla dokonania oceny, czy w dacie czasowego odebrania zwierzęcia istniały podstawy faktyczne i prawne uzasadniające wydanie decyzji w tym przedmiocie, zasadnicze znaczenie mają stwierdzone warunki jego bytowania oraz jego stan fizyczny istniejące w momencie odebrania zwierzęcia. Okoliczności te zostały natomiast ustalone przede wszystkim w oparciu o dokumentację zdjęciową oraz weterynaryjną. Strona skarżąca kasacyjnie nie wykazała natomiast, że w niniejszej sprawie wystąpiły takie braki w postępowaniu dowodowym, które w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie pozwoliły organom na uzyskanie pełnego obrazu stanu faktycznego sprawy. P. K. nie przedstawił też żadnych dokumentów, z których wynikałoby, że zapewnił psu właściwą i konieczną opiekę weterynaryjną.

Z tych wszystkich przyczyn nie można skutecznie zarzucić organom naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania, a w konsekwencji Sądowi pierwszej instancji naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 81a § 1 i art. 136 § 1 k.p.a.

Z powyższych względów chybiony jest także zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt. W świetle ustalonych w sprawie okoliczności istnienia stanu zagrożenia zdrowia i życia psa P. K. zarzut naruszenia art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt poprzez jego niewłaściwe zastosowanie nie jest uzasadniony. Przeprowadzone postępowanie i zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadniały bowiem wydanie przez Prezydenta Miasta [...] decyzji o czasowym odebraniu psa skarżącemu, jak i utrzymanie jej w mocy decyzją organu II instancji.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.