Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Marek Kraus, Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi K. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 sierpnia 2014 r., sygn. akt [...] w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę.

I SA/Gd 1182/14

UZASADNIENIE

I.

Zaskarżonym postanowieniem z 4 sierpnia 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.

z 2013 r. poz. 267 ze zm., zwanej dalej w skrócie: K.p.a.) oraz art. 17 § 1, art. 18,

art. 33 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1015 ze zm., zwanej dalej w skrócie: u.p.e.a.), utrzymał w mocy postanowienie Prezydenta Miasta z dnia 8 kwietnia 2014 r.

w przedmiocie zarzutów wniesionych przez skarżącego K. S. w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej opłaty dodatkowej z tytułu nieopłacenia postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania.

II.

Stan sprawy jest następujący: na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 15 kwietnia 2011 r. nr [...], Prezydent Miasta, będący w niniejszej sprawie jednocześnie wierzycielem i organem egzekucyjnym, wszczął egzekucję administracyjną opłaty dodatkowej z tytułu nieopłacenia przez K. S. postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania.

Pismem z dnia 29 maja 2011 r. skarżący wniósł zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej podnosząc:

1. brak udowodnienia, że do zdarzeń skutkujących postaniem egzekwowanego obowiązku w ogóle doszło,

2. brak rozpatrzenia skargi na działalność Kierownika Obsługi Strefy Płatnego Parkowania T. W., co uniemożliwia wystawienie tytułu wykonawczego,

3. wszczęcie przez Policję postępowania w trybie art. 92 K.w., co powoduje niemożność wystawienia tytułu wykonawczego,

4. brak zapewnienia sprawności parkomatów, co uniemożliwia dokonanie opłat; zaniechanie odśnieżenia miejsc parkingowych.

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2011 r. Prezydent Miasta uznał ww. zarzuty za nieuzasadnione. Po rozpatrzeniu zażalenia na to postanowienie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, postanowieniem z dnia 5 grudnia 2011 r., utrzymało je w mocy.

Po rozpoznaniu skargi K. S., wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r. sygn. akt III SA/Gd 107/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił oba wydane w sprawie postanowienia.

Następnie, postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 r., nr [...], Prezydent Miasta, rozpoznając ponownie zarzuty K. S., odmówił ich uznania.

Pismem z 11 kwietnia 2014 r. skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie uznając, że postępowanie egzekucyjne prowadzone jest bezprawnie z uwagi na uchylenie poprzednich orzeczeń organów obu instancji przez sąd administracyjny, który uznał zarzut nieistnienia obowiązku za zasadny. Kierownik Referatu Egzekucji Urzędu Miasta przekroczył swoje uprawnienia, ponieważ wierzycielem jest Biuro Obsługi Strefy Płatnego Parkowania w G., a ponadto działał na szkodę strony. Zwrócono także uwagę, że skarżący został uniewinniony od zarzutu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu. Z tych względów postanowienie organu egzekucyjnego jest nieważne. Jednocześnie wierzyciel nie dopełnił obowiązków wynikających z regulaminu strefy płatnego parkowania, ponieważ zamiast wymaganych dziewięć fotografii wykonano tylko cztery. W ocenie wnoszącego zażalenie, Kierownik Referatu Egzekucji Administracyjnej miał postępować w stosunku do strony w sposób stronniczy i represyjny z uwagi na zaskarżenie przez niego uchwały Rady Miasta dotyczącej strefy płatnego parkowania, zaś Prezydent Miasta zmierzał do podwójnego ukarania za ten sam czyn, ponieważ złożył wniosek o ukaranie go z powodu popełnienia wykroczenia niezastosowania się do znaku drogowego.

Po rozpatrzeniu zażalenia, postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy postanowienie organu egzekucyjnego pierwszej instancji.

Zdaniem Kolegium, fakt powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej

z tytułu nieopłacenia postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania w dniach

8 października 2010 r. i 5 listopada 2010 r. został w sprawie udowodniony.

Wyjaśniono, że z raportu kontrolera nr "A" wynika, iż w dniu 8 października 2010 r. pojazd marki Peugeot, nr rej. [...], został zaparkowany przy ulicy [...] w G. bez uiszczenia należnej opłaty. Na tę okoliczność wykonano trzy fotografie, na których uwidoczniono ten pojazd bez umieszczonego za przednią szybą dowodu potwierdzającego uiszczenie opłaty z tytułu pozostawienia pojazdu w strefie płatnego parkowania. Nie budzi wątpliwości, że fotografie te wykonane zostały na ulicy [...], ponieważ na fotografiach wykonanych przez organ pierwszej instancji w dniu 31 marca 2014 r. widoczna jest ta sama okolica (m.in. wjazd do bramy po lewej stronie fotografii i siedziba SKOK-u w środku fotografii). Spełnione zostały też wymogi określone przez Regulamin Strefy Płatnego Parkowania - wykonano trzy fotografie, na podstawie których możliwa jest identyfikacja zarówno pojazdu, jak i miejsca, gdzie pojazd został zaparkowany, sporządzono również stosowny raport.

Z kolei z raportu kontrolera nr "B" wynika, że w dniu 5 listopada 2010 r. ten sam pojazd został zaparkowany przy ulicy [...]. Kontroler strefy płatnego parkowania wykonał dwie fotografie, na których widoczny jest pojazd marki Peugeot o nr rej. [...]. Za przednią szybą pojazdu nie umieszczono biletu zaświadczającego o uiszczeniu opłaty za postój. Fotografie niewątpliwie wykonane zostały na ulicy [...]. Po drugiej stronie ulicy, przy której zaparkowano należący do strony pojazd widoczny jest fragment fasady Hotelu "C", który znajduje się przy ulicy [...]. Dodatkowo budynki widoczne za pojazdem widnieją również na fotografiach wykonanych w dniu 31 marca 2014 r. Kontroler, zgodnie z wymogami zawartymi w Regulaminie, sporządził odpowiedni raport, jednak zamiast trzech fotografii wykonał dwie. W ocenie Kolegium, uchybienie to nie może jednak skutkować uznaniem, że okoliczność parkowania przedmiotowego pojazdu przy ulicy [...] bez uiszczenia stosownej opłaty nie została udowodniona, skoro zebrany materiał jednoznacznie potwierdził tę okoliczność. Stąd trzecia fotografia nie była niezbędna.

Kolegium podniosło także, że wskazana przez zobowiązanego kwestia zaniechania odśnieżenia miejsc parkingowych nie może wpłynąć na brak obowiązku uiszczenia opłaty. Gdyby przyjąć, że płatne miejsca parkingowe były zaśnieżone

w sposób uniemożliwiający zaparkowanie pojazdu, to niemożliwe byłoby zaparkowanie pojazdu, a więc uiszczenie opłaty nie wchodziłoby w rachubę. Oczywistym jest,

że gdy miejsce parkingowe jest zaśnieżone, ale w sposób umożliwiający parkowanie, istnieje obowiązek uiszczenia opłaty.

Kolegium zapewniło przy tym, że wykonując zalecenia WSA w Gdańsku, zapoznało się z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 16 lutego 2012 r., sygn. akt [...], uniewinniającym skarżącego od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń. W ocenie Kolegium, wyrok ten nie stanowi jednak dowodu na okoliczność, że strona nie pozostawiła pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty. Strona została uniewinniona, ponieważ Sąd doszedł do wniosku, że niezastosowanie się do znaku nr D-44, będącego znakiem informacyjnym, oznaczającym wjazd do strefy płatnego parkowania, poprzez nieuiszczenie opłaty za parkowanie nie stanowi wykroczenia z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń (niezastosowanie się do znaku lub sygnału drogowego). Sąd nie oceniał zatem, czy w dniach 8 października 2010 r. i 5 listopada 2010 r. K. S. pozostawił pojazd w strefie płatnego parkowania, a jedynie, czy niewniesienie opłaty za postój w strefie płatnego parkowania stanowi wykroczenie przewidziane przez art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń. Uniewinnienie skarżącego od zarzutu popełnienia wykroczenia nie oznacza zatem zwolnienia z obowiązku wniesienia opłaty dodatkowej.

Ustosunkowując się do pozostałych wskazań zawartych w wyroku WSA

w Gdańsku Kolegium wyjaśniło, że w aktach sprawy znajduje się upomnienie z dnia

16 lutego 2011 r. nr [...], wzywające K. S. do wykonania obowiązku polegającego na uiszczeniu opłaty dodatkowej za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania w dniach 8 października 2010 i 5 listopada 2010 r. Zostało ono doręczone skarżącemu w dniu 5 marca 2011 r., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru.

Kolegium nie podzieliło również pozostałych przedstawionych w zażaleniu argumentów. W uzasadnieniu ww. wyroku Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Gdańsku Sąd ten nie stwierdził bowiem, że zarzut nieistnienia obowiązku jest zasadny, a jedynie nakazał przeprowadzenie postępowania celem udowodnienia zaistnienia okoliczności skutkujących powstaniem obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej. Prowadzenie postępowania egzekucyjnego wobec strony jest uzasadnione, ponieważ zarzut nieistnienia obowiązku nie jest zasadny. Prezydent Miasta jest organem właściwym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Jak bowiem wynika z art. 19 § 2 u.p.e.a, właściwy organ gminy o statusie miasta wymienionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania właściwy jest ten organ. Zgodnie natomiast z art. 1a pkt 13 u.p.e.a., wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku. W niniejszej sprawie organem właściwym do pobrania opłaty dodatkowej jest Zarząd Dróg i Zieleni, co wynika z art. 13f ust. 3 u.d.p. Jest to jednostka działająca w imieniu Prezydenta Miasta. Nie ma ona jednak upoważnienia do występowania w imieniu Prezydenta Miasta jako wierzyciel w egzekucji opłaty dodatkowej. Wierzycielem jest więc Prezydent Miasta, który, w myśl przytoczonego art. 19 § 2 u.p.e.a. w związku z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 25 listopada 1994 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz o miejskich strefach usług publicznych, jest organem egzekucyjnym uprawnionym do przymusowego ściągnięcia tej opłaty. Postępowanie egzekucyjne jest prowadzone w imieniu Prezydenta Miasta przez osobę do tego upoważnioną - w niniejszej sprawie jest nią Kierownik Referatu Egzekucji. Kolegium wyjaśniło przy tym, że w postępowaniu wszczętym wniesieniem zarzutów może ocenić, czy osoba prowadząca w imieniu organu postępowanie egzekucyjne legitymuje się stosownym upoważnieniem. Nie może jednak oceniać, czy osoba ta postępuje w sposób stronniczy, czy też nie.

III.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 sierpnia 2014 r. K. S. zarzucił temu rozstrzygnięciu rażące naruszenie prawa.

Skarżący podtrzymał zarzuty wniesione pismem z dnia 29 maja 2011 r. dotyczące nieistnienia obowiązku, a także niemożności przypisania mu odpowiedzialności z uwagi na treść zapadłego wyroku sądu powszechnego.

Skarżący podniósł, że uniemożliwiono mu zapoznanie się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, który z uwagi na niewystarczającą ilość wykonanych zdjęć,

i tak jest wadliwy. Podkreślono również, że wyrok sądu powszechnego wydziału karnego powinien być dla organów administracyjnych wiążący. Tymczasem, pomimo wydania w stosunku do skarżącego wyroku uniewinniającego organy ponowiły zarzut parkowania samochodu bez uiszczenia opłaty.

Zdaniem skarżącego, zarówno SKO, jak i Prezydent naruszyli przepisy ustawy o drogach publicznych wymuszając nienależne opłaty postojowe, albowiem miejsca postojowe w gdyńskiej strefie płatnego parkowania nie zostały prawidłowo wyznaczone.

IV.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując zajęte w sprawie zarzutów skarżącego stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

V.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1259 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje

w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem.

Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej

w skrócie: p.p.s.a.) wynika, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas – w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność, bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd jednocześnie zauważa, że stan faktyczny sprawy został wyżej szczegółowo przedstawiony i nie będzie powtarzany w całości. W dalszej części uzasadnienia jego elementy będą przywoływane wyłącznie w zakresie niezbędnym do oceny prawidłowości dokonanej przez organ subsumcji.

Posiadając tak określony zakres swojej kognicji Sąd uznał, że w ustalonym stanie faktycznym skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

VI.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy egzekucji administracyjnej opłaty dodatkowej z tytułu nieopłacenia postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania. Zobowiązany w tym postępowaniu K. S. uważa, że dochodzony przez wierzyciela obowiązek w ogóle nie wystąpił w związku z czym podniósł zarzut, o którym mowa w art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a.

Przypomnienia wymaga na wstępie, że w rozpoznawanej sprawie zapadł już wyrok, który zdaniem Sądu ma istotne znaczenie dla oceny zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia. Mianowicie, prawomocnym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r. (sygn. akt III SA/Gd 107/12) WSA w Gdańsku uchylił wydane uprzednio postanowienia organów egzekucyjnych obu instancji, zobowiązując ponownie rozpoznający sprawę organ do dokonania nie budzących wątpliwości i prawidłowych ustaleń faktycznych, co do istnienia tego obowiązku.

W przywołanym wyroku WSA w Gdańsku doszedł bowiem do wniosku, że wniesienie zarzutu wszczyna postępowanie w sprawie jego rozpoznania i wydania rozstrzygnięcia w zakresie jego zasadności (co do zasadności tego obowiązku). Organ egzekucyjny zostaje wówczas zobowiązany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, przy zastosowaniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. W sytuacji, kiedy obowiązek powstaje z mocy prawa, jest to bowiem jedyna możliwość obrony przez dłużnika.

Uznano, że organ egzekucyjny w pierwszej kolejności był zobowiązany

do wykazania istnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym, w tym faktu parkowania pojazdu samochodowego w sferze płatnego parkowania w dniach:

8 października 2010 r. i 5 listopada 2010 r. bez uiszczenia wymaganej opłaty. Zdaniem Sądu, ciążącego na nim obowiązku organy nie wypełniły.

Jak wskazano, znajdujące się w aktach egzekucyjnych cztery fotografie nie mogą stanowić miarodajnego dowodu w sprawie; z samych tylko ww. zdjęć nie wynika gdzie zostały wykonane, na jakiej ulicy, a przede wszystkim, czy zostały wykonane w strefie płatnego parkowania. Ponadto, w aktach sprawy nie ma "raportów kontrolerów Strefy Płatnego Parkowania", ani pisemnego upomnienia wzywającego do realizacji obowiązku.

W konsekwencji wskazano, że istnienie obowiązku objętego spornym tytułem wykonawczym nasuwa uzasadnione wątpliwości i nie zostało w pełni wykazane. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na jednoznaczne stwierdzenie jego istnienia. Za przedwczesne tym samym uznano stanowisko organu egzekucyjnego, jakoby doszło do zdarzeń powodujących obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej. Stwierdzono, że kwestia ta wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego

i poczynienia niezbędnych ustaleń, w tym m.in. w oparciu o ww. raporty kontrolerów.

Osobno zwrócono uwagę na wyrok Sądu Rejonowego z dnia 26 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt [...] uniewinniający skarżącego od popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń, a mianowicie, że w dniu 8 października 2010 r. około 10.45 w G. na ulicy [...] i w dniu 5 listopada 2010 r. około godziny 16.34 w G. na ul. [...] zaparkował pojazd samochodowy w strefie płatnego parkowania i nie uiścił wymaganej opłaty, który organy pominęły.

Należy podkreślić w tej sprawie, że stosownie do art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Przez ocenę prawną rozumie się wyjaśnienie przez sąd pierwszej instancji istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w danej sprawie, a więc nie tylko samą wykładnię w ścisłym tego słowa znaczeniu. Pojęcie to obejmuje zarówno krytykę sposobu zastosowania normy prawnej w zaskarżonym akcie (czynności),

jak i wyjaśnienie, dlaczego stosowanie tej normy przez organ, który wydał ten akt (czynność) zostało uznane za wadliwe. Ocena ta może odnosić się do przepisów prawa materialnego, jak i prawa procesowego i dotyczy dotychczasowego postępowania organów administracyjnych w sprawie. Z kolei wskazania sądu administracyjnego co do dalszego postępowania stanowią konsekwencję oceny prawnej, zwłaszcza oceny przebiegu postępowania przed organami administracyjnymi i rezultatu tego postępowania w postaci materiału procesowego zebranego w danej sprawie. Mają one wytyczać kierunek działania organu przy ponownym, przyszłym rozpoznaniu sprawy, określają sposób ich postępowania w przyszłości. Zmierzają do uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazują kierunek, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości. Między oceną prawną, a wskazaniami co do dalszego postępowania zachodzi więc ścisły związek.

Podnieść nadto należy, że skutki wyroku sądu administracyjnego dotyczą każdego nowego postępowania prowadzonego w zakresie danej sprawy i obejmują zarówno postępowanie sądowoadministracyjne, w którym orzeczenie to zostało wydane; postępowanie administracyjne, w którym zapadło zaskarżone rozstrzygnięcie administracyjne; przyszłe postępowanie administracyjne, w tym także w sprawie stwierdzenia nieważności aktu i wznowienia postępowania administracyjnego oraz ewentualne przyszłe postępowanie sądowoadministracyjne, w tym także przed NSA

w przypadku ewentualnego rozpoznawania skargi kasacyjnej od ponownego wyroku sądu pierwszej instancji. Skutkiem wyroku sądu administracyjnego w toku każdego

z tych postępowań jest zakaz formułowania nowych ocen prawnych – sprzecznych

z wyrażonym wcześniej przez sąd administracyjny poglądem.

Przyjmuje się przy tym, że wiążąca ocena prawna traci na znaczeniu jedynie

w przypadku, gdy po wydaniu wyroku nastąpiła zmiana stanu prawnego (mającą wpływ na wynik sprawy), bądź istotna zmiana stanu faktycznego (tak np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 1990 r., sygn. akt SA/Wr 137/90, A. Kabat (w:) B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz" Zakamycze 2006, wyd. II, str. 325-326 oraz Jan Paweł Tarno "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2004, str. 220).

Zgodnie z tak ugruntowanym poglądem, możliwość odstąpienia od oceny prawnej dotyczącej stanu faktycznego jest zatem dopuszczalna w sytuacji,

gdy po wydaniu wyroku zajdą okoliczności mające znaczenie dla sprawy, nie stanowi natomiast takiej okoliczności możliwość przeprowadzania nowych dowodów, mających podważyć dotychczasowe ustalenia, uznane za prawidłowe. Nie wyklucza to odstąpienia od związania wyrokiem w sytuacji, gdy zostanie on wzruszony w odpowiednim trybie przewidzianym przepisami prawa.

Rozstrzygnięcie co do zakresu związania wydanym wcześniej wyrokiem jest

o tyle istotne, że naruszenie przez organ podatkowy reguły z art. 153 p.p.s.a. powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Jeżeli zatem w prawomocnym wyroku WSA w Gdańsku podniesiono, że materiał dowodowy zebrany na okoliczność pozostawienia samochodu skarżącego w obrębie gdyńskiej strefy płatnego parkowania wymagał istotnego uzupełnienia, albowiem w takim kształcie wniosek o zaistnieniu zdarzeń powodujących powstanie obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej okazał się być przedwczesny, to taką konkluzją związane były zarówno organy egzekucyjne, jak i sąd kolejno orzekający w tej sprawie. Niedopuszczalne jest formułowanie odmiennych ocen, sprzecznych w swojej istocie z poprzednio wyrażonym poglądem, lecz musi mu się w pełni podporządkować do wyrażonej w wyroku oceny prawnej (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 1999 r., sygn. akt IV SA 527/97, a także z 20 stycznia 2006 r., sygn. akt I FSK 506/05). Logicznym jest w konsekwencji wniosek, że działanie organu ponownie rozpoznającego sprawę miało, zgodnie z wolą WSA w Gdańsku, zmierzać do ponownej oceny, czy przedmiotowy pojazd zaparkowany został na terenie wspomnianej strefy płatnego parkowania bez uiszczenia należnej opłaty w oparciu o dodatkowe, nie znane wcześniej materiały dowodowe uzyskane na tę okoliczność. Rozpoznający sprawę Sąd powinien zatem wziąć pod uwagę, czy zalecenia te zostały przez organy egzekucyjne wypełnione.

VII.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd stwierdził,

że organy egzekucyjne uczyniły zadość ww. wytycznym. Przede wszystkim, akta postępowania egzekucyjnego uzupełnione zostały o brakujące wcześniej dokumenty. Do akt tych włączono bowiem upomnienie z 16 lutego 2011 r. nr [...] (karta 50), jak również oba raporty kontrolera o nr: "A" i "B" (odpowiednio karty 63 i 58).

Ponadto, sporządzono dodatkową dokumentację fotograficzną na wskazane przez WSA w Gdańsku okoliczności. Dnia 31 marca 2014 r. pracownik organu egzekucyjnego udał się na ul. [...] w G. i wykonał siedem fotografii, na których widoczna jest ta sama zatoczka parkingowa, w której dnia 8 października 2010 r. parkował samochód zobowiązanego. Trzy z nich przedstawiają w zbliżeniu elementy fasady budynku widocznego również na zdjęciach z 2010 r. Tego samego dnia pracownik organu egzekucyjnego udał się również na ul. [...] w G. i wykonał sześć fotografii, na których widoczny jest ten sam fragment ulicy, na której dnia 5 listopada 2010 r. parkował samochód skarżącego.

Ponownie rozpoznające sprawę organy odniosły się również do przywołanego przez skarżącego wyroku Sądu Rejonowego z dnia 26 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt [...] wyjaśniając znaczenie tego wyroku dla rozstrzygnięcia sprawy i ustosunkowując się do płynących z niego wniosków.

Organy egzekucyjne wypowiedziały się także odnośnie stwierdzonych pierwotnie nieścisłości związanych z osobą wierzyciela. Wyjaśniono w związku z tym, że organem właściwym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego wobec skarżącego jest Prezydent Miasta. Jak bowiem wynika z art. 19 § 2 u.p.e.a., właściwy organ gminy o statusie miasta wymienionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzącej

w skład powiatu warszawskiego, jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania właściwy jest ten organ. Zgodnie natomiast z art. 1a pkt 13 u.p.e.a., wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku.

W niniejszej sprawie organem właściwym do pobrania opłaty dodatkowej jest Zarząd Dróg i Zieleni, co wynika z art. 13f ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Jak wskazano, jest to jednostka działająca w imieniu Prezydenta Miasta. Nie ma ona jednak upoważnienia do występowania w imieniu Prezydenta Miasta jako wierzyciel

w egzekucji opłaty dodatkowej. Wierzycielem jest więc Prezydent Miasta. Organ ten - w myśl przytoczonego art. 19 § 2 u.p.e.a. w związku z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 25 listopada 1994 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz o miejskich strefach usług publicznych - jest organem egzekucyjnym uprawnionym do przymusowego ściągnięcia tej opłaty. Postępowanie egzekucyjne jest prowadzone w imieniu Prezydenta Miasta przez osobę do tego upoważnioną, którą w niniejszej sprawie jest Kierownik Referatu Egzekucji.

Bez wątpienia organy wykonały zatem wszystkie, nałożone na nie wyrokiem

WSA w Gdańsku, wskazania co do dalszego postepowania w sprawie.

W tej sytuacji, przeprowadzone postępowanie uznać należało za pozbawione pierwotnych wad uzasadniających uchylenie zaskarżonego aktu.

VIII.

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego podkreślić należy, że został on zebrany w zgodzie z obowiązującymi w tej mierze przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Postępowanie dowodowe przeprowadzone zostało dokładnie, rzetelnie, bez pomijania jakichkolwiek okoliczności, czy dowodów. Zgromadzony materiał jest przy tym zupełny i pozwala na przeprowadzenie miarodajnej oceny, czy realizowany na wniosek wierzyciela obowiązek rzeczywiście powstał. Również dokonany przez organy wywód w przedmiocie oceny ustalonego stanu faktycznego jest prawidłowy. Należy bowiem podkreślić, że zaprezentowana

w uzasadnianiu obu wydanych w sprawie postanowień ocena dowodów jest logiczna, zgodna z doświadczeniem życiowym i nie nosi cech dowolności. Przyjęta argumentacja nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Oceniając zebrane dowody organy egzekucyjne obu instancji odniosły się do każdego z nich, dokonując ich analizy z osobna, ale też we wzajemnej łączności. Taki sposób procedowania powinien w ocenie Sądu wzbudzać zaufane do organów władzy publicznej.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę zauważa przy tym, że obiektywna analiza materiału dowodowego prowadzi do identycznych, jak stwierdzone przez organy, wniosków. Obszerna dokumentacja fotograficzna nie pozostawia bowiem wątpliwości co do okoliczności związanych z zaparkowaniem przedmiotowego pojazdu. Na wykonanych fotografiach widać dokładnie zarówno sam samochód, jak i elementy otoczenia, w którym się on znajdował (nazwy lokali usługowych, specyfikę krajobrazu). Za szybą pojazdu nie uwieczniono dowodu uiszczenia opłaty za pozostawienie samochodu w strefie płatnego parkowania. Uwidocznione na zdjęciach szczegóły pozwalają natomiast na bezbłędną identyfikację nazwy ulicy, ale także jej konkretnego fragmentu. Przedmiotowe fotografie, których łącznie wykonano aż 18, stanowią zatem potwierdzenie informacji zawartych we wspomnianych raportach kontrolera, sporządzonych na okoliczność zaparkowania pojazdu.

W przypadku zdarzenia z dnia 5 listopada 2010 r. zasygnalizowania w tym miejscu wymaga drobne uchybienie organu polegające na wykonaniu dwóch jedynie zdjęć pojazdu, zamiast wymaganych Regulaminem trzech zdjęć. Podkreślić jednak należy, że uchybienie to nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, albowiem brak trzeciego zdjęcia nie podważa przyjętej przez organy tezy. Okoliczność parkowania pojazdu bez wymaganej opłaty ustalono niezbicie na podstawie innych wiarygodnych źródeł.

Z raportu kontrolera nr "A" z dnia 8 października 2010 r. wynika, że tego dnia pojazd marki Peugeot, nr rej. [...], został zaparkowany przy ulicy [...] w G. bez uiszczenia należnej opłaty. Raport nr "B" z dnia listopada 2014 r. potwierdza z kolei, że w dniu tym ww. pojazd zaparkowany został przy ulicy [...] również bez uiszczenia wymaganej opłaty.

Opisaną dokumentację organy wzbogaciły dodatkowo o wydruki z ogólnodostępnej internetowej mapy (https://www.google.pl/maps) oraz zrzuty ekranu z tej mapy zawierające widok ulicy w jej konkretnym punkcie (funkcja: "Street view"). Tym samym udowodnione zostało, że miejsce, w którym wykonano fotografie pojazdu skarżącego znajdowało się w strefie płatnego parkowania, co również zostało wykazane za pomocą planu graficznego stanowiącego załącznik nr 1 do Regulaminu Strefy Płatnego Parkowania w G. włączonego do akt egzekucyjnych.

Jak zatem wynika z powyższego, w realiach sprawy ponad wszelką wątpliwość wykazano, że realizowany w drodze egzekucji administracyjnej obowiązek zaistniał, ponieważ samochód skarżącego dwukrotnie parkował w obrębie Strefy Płatnego Parkowania w G. bez uiszczenia stosownej opłaty.

Sąd zgadza się także z tym, że wyrok Sądu Rejonowego z dnia 26 lutego 2012 r. sygn. akt [...] pozostawał bez wpływu na sytuację skarżącego w niniejszym postępowaniu. Należy bowiem podkreślić, że kwestię podlegającą ocenie sądu karnego stanowiło to, czy czyn skarżącego polegający na zaparkowaniu pojazdu w strefie płatnego parkowania bez wymaganej opłaty stanowił wykroczenie przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń. Wskazany przepis penalizuje bowiem zachowanie polegające na nie zastosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Sąd karny nie zajmował się więc kwestią opłaty dodatkowej z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie. Problematyka ta zresztą i tak nie należy do kompetencji sądów karnych, z uwagi na ich właściwość rzeczową.

Niemniej jednak, czego nie dostrzega skarżący, w postępowaniu przed sądem karnym okoliczność parkowania pojazdu w niedozwolony sposób była bezsporna.

W związku z tym faktem rozstrzygano jedynie, czy zachowanie to wyczerpuje znamiona ww. wykroczenia.

W konsekwencji, wspomniany wyrok nie wiązał organów w zasadniczej

dla postępowania kwestii, albowiem w ogóle się do niej nie odnosił. Wiążące dla organów były jedynie te ustalenia sądu, które dotyczyły zwolnienia skarżącego

z odpowiedzialności za popełnienie zarzucanego mu czynu, których to organy jednak

w żaden sposób nie kwestionowały.

Odnosząc się z kolei do argumentacji zaprezentowanej w skardze stwierdzić należy, że jest ona błędna.

Jak już bowiem wskazywano w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2012r., III SA/Gd 107/12, obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej określony został

w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2007 r. nr 19, poz. 115, ze zm.; dalej jako u.p.d.); stosownie do art. 13 ust. 1 pkt 1 u.p.d., korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

W przepisie art. 13b ust. 2 u.p.d. ustawodawca wskazał na cel ustalania stref płatnego parkowania, stanowiąc, że strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają

to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

Strefę płatnego parkowania ustala rada gminy (rada miasta) - art. 13b ust. 3 u.p.d. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.p.d., pobiera się, jak to określa art.13b ust. 1 u.p.d., za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (miasta) ustala też wysokość stawek ww. opłaty oraz określa sposób jej pobierania - art. 13b ust. 4 pkt 1 i 3 u.p.d.

Natomiast, za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego

w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową, której wysokość oraz sposób jej pobierania określa również rada gminy (rada miasta), przy czym jej wysokość nie może przekroczyć 50,00 zł (art. 13f ust. 1 i 2 u.p.d.).

Rada Miasta, w oparciu o upoważnienie zawarte w przywołanych przepisach ustawy, w dniu 27 lutego 2008 r. podjęła uchwałę Nr XVII/410/08 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie Miasta oraz wysokości stawek opłat za parkowanie i opłaty dodatkowej oraz sposobu ich pobierania oraz wprowadzenia opłaty abonamentowej (Dz. U. Województwa Pomorskiego z 2009 r. nr 140, poz. 2595).

Stosownie do § 1 uchwały, ustala się na terenie Miasta strefę płatnego parkowania (zwaną dalej SPP), określoną na planie graficznym, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej uchwały. Wykaz ulic wchodzących w skład strefy płatnego parkowania przedstawiono w załączniku nr 2 do niniejszej uchwały. Wprowadza się w strefie płatnego parkowania, o której mowa w § 1, opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych, zwane dalej "opłatami" (§ 2 ust. 1 uchwały). Za nieuiszczenie opłaty za parkowanie lub przekroczenie czasu opłaconego parkowania w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową w wysokości 50,00 zł (§ 3 uchwały).

Należy wskazać, że przedmiotowe opłaty, a więc zarówno opłatę za parkowanie w strefie płatnego parkowania, jak i opłatę dodatkową za nieuiszczenie takiej opłaty, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi (art. 13b ust. 7

i art. 13f ust. 3 u.p.d.), którym w przypadku dróg publicznych (ulic) położonych w granicach miasta na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19 ust. 5 u.p.d.).

Tym samym, wobec wykazania, że przedmiotowy pojazd nieopłacony parkował

w strefie płatnego parkowania wierzyciel posiadał legitymację do żądania od skarżącego uregulowania dodatkowej opłaty. Uprawnienie to wynikało wprost

z przywołanych przepisów prawa miejscowego, uchwalonych na podstawie delegacji ustawowej. Nie można więc zgodzić się ze skarżacym, że dochodzony obowiązek nie istniał skoro organy działały zgodnie z obowiązującym prawem.

Jednocześnie Sąd pragnie zauważyć, że przywołane w skardze okoliczności,

jak niesprawność parkomatu, czy zaśnieżenie miejsca postojowego nie zostały

w żaden sposób wykazane. Tymczasem, gołosłowne twierdzenie skarżącego co do stanu utrzymania miejsca postojowego pozostają w oczywistej sprzeczności

z zebranym materiałem dowodowym. Zdjęcia zaparkowanego samochodu nie wskazują, aby w dniu ich sporządzenia w tym miejscu zalegał jakikolwiek śnieg.

Mając na uwadze, że przedmiotowy obowiązek był wymagalny nie sposób również odnieść się do pozostałych opisanych w uzasadnieniu skargi zarzutów dotyczących stronniczości, czy woli zemsty ze strony osób zatrudnionych w organach. Pozostałe rozważania skarżącego pozostają bez wpływu na wynik tej sprawy. Nie wpływają one bowiem z żaden sposób na podjęte w sprawie rozstrzygnięcie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że organy podatkowe przy rozpoznaniu sprawy nie naruszyły przepisów prawa, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.

EK/K