drukuj    zapisz    Powrót do listy

6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f, Egzekucyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II GSK 2624/15 - Wyrok NSA z 2017-06-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 2624/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-06-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-09-22
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Skoczylas /przewodniczący/
Małgorzata Rysz /sprawozdawca/
Tomasz Smoleń
Symbol z opisem
6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane
I SA/Gd 1182/14 - Wyrok WSA w Gdańsku z 2015-01-13
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1257 art. 7, art. 77 § 1, art. 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 718 art. 134 § 1, art. 153
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 1440 art. 13b ust. 1 i 6
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jedn.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 1182/14 w sprawie ze skargi K. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku na rzecz K. S. 200 (dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: WSA lub Sąd I instancji) wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1182/14 oddalił skargę K. S. (dalej: skarżący) na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku (dalej: SKO) z dnia [...] sierpnia 2014 r., sygn. akt [...] w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że Prezydent Miasta Gdyni działając jako wierzyciel i organ egzekucyjny, na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] wszczął egzekucję administracyjną opłaty dodatkowej z tytułu nieopłacenia przez skarżącego postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania.

Skarżący pismem z dnia [...] maja 2011 r. wniósł zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.

Prezydent Miasta Gdyni postanowieniem z dnia [...] lipca 2011 r. uznał zarzuty skarżącego za nieuzasadnione. Orzekając na skutek zażalenia, SKO postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r. utrzymało zaskarżone postanowienie w mocy.

Po rozpoznaniu skargi skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SA/Gd 107/12 uchylił wydane uprzednio postanowienia organów egzekucyjnych obu instancji, zobowiązując ponownie rozpoznający sprawę organ do dokonania niebudzących wątpliwości i prawidłowych ustaleń faktycznych, co do istnienia obowiązku.

Następnie, postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2014 r., nr [...], Prezydent Miasta Gdyni, rozpoznając ponownie zarzuty skarżącego odmówił ich uznania.

Po rozpatrzeniu zażalenia, SKO postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2014 r. utrzymało w mocy postanowienie organu egzekucyjnego I instancji. Zdaniem SKO, fakt powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej z tytułu nieopłacenia postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania w dniach [...] października 2010 r. i [...] listopada 2010 r. został w sprawie udowodniony. Organ odwoławczy szeroko odniósł się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazując w szczególności, że nie budzi on wątpliwości co do zaparkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia należnej opłaty. W ocenie SKO wykonane fotografie oraz sporządzony raport umożliwiają identyfikację zarówno pojazdu, jak i miejsca gdzie został zaparkowany pojazd. SKO odniosło się również do wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia [...] lutego 2012 r., sygn. akt [...], uniewinniającego skarżącego od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń. W ocenie SKO, wyrok ten nie stanowi jednak dowodu na okoliczność, że strona nie pozostawiła pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty. Organ odwoławczy wskazał, że Sąd nie oceniał, czy w dniach [...] października 2010 r. i [...] listopada 2010 r. skarżący pozostawił pojazd w strefie płatnego parkowania, a jedynie, czy niewniesienie opłaty za postój w strefie płatnego parkowania stanowi wykroczenie. Tym samym uniewinnienie skarżącego od zarzutu popełnienia wykroczenia nie oznacza zwolnienia z obowiązku wniesienia opłaty dodatkowej. Jednocześnie SKO wskazało na znajduje się w aktach sprawy upomnienie z dnia [...] lutego 2011 r. wzywające skarżącego do wykonania obowiązku polegającego na uiszczeniu opłaty dodatkowej za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania w dniach [...] października 2010 i [...] listopada 2010 r., doręczonego skarżącemu w dniu [...] marca 2011 r.

WSA w Gdańsku, orzekając na skutek skargi wniesionej przez skarżącego i uzasadniając motywy podjętego rozstrzygnięcia wskazał, że spór w sprawie dotyczy egzekucji administracyjnej opłaty dodatkowej z tytułu nieopłacenia postoju pojazdu w strefie płatnego parkowania. Jednocześnie Sąd I instancji podkreślił fakt związania wydanym wcześniej wyrokiem WSA z dnia 26 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SA/Gd 107/12, stosownie do treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.)

Sąd I instancji stwierdził, że organy egzekucyjne uczyniły zadość wytycznym zawartym w wyroku z dnia 26 kwietnia 2012 r. zaznaczając, że przede wszystkim, akta postępowania egzekucyjnego uzupełnione zostały o brakujące wcześniej dokumenty. Do akt tych włączono bowiem upomnienie z [...] lutego 2011 r. nr [...] jak również oba raporty kontrolera. Ponadto, sporządzono dodatkową dokumentację fotograficzną na wskazane przez WSA w Gdańsku okoliczności. Pracownik organu egzekucyjnego udał się na ul. W. w G. i wykonał siedem fotografii, na których widoczna jest ta sama zatoczka parkingowa, w której dnia [...] października 2010 r. parkował samochód zobowiązanego. Trzy z nich przedstawiają w zbliżeniu elementy fasady budynku widocznego również na zdjęciach z 2010 r. Tego samego dnia pracownik organu egzekucyjnego udał się również na ul. J. w G. i wykonał sześć fotografii, na których widoczny jest ten sam fragment ulicy, na której dnia [...] listopada 2010 r. parkował samochód skarżącego. Ponownie rozpoznające sprawę organy odniosły się również do przywołanego przez skarżącego wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia [...] lutego 2012 r. wyjaśniając znaczenie tego wyroku dla rozstrzygnięcia sprawy i ustosunkowując się do płynących z niego wniosków. Organy egzekucyjne wypowiedziały się także odnośnie do stwierdzonych pierwotnie nieścisłości związanych z osobą wierzyciela, wyjaśniając że organem właściwym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego wobec skarżącego jest Prezydent Miasta Gdyni.

WSA oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy podkreślił, że został on zebrany w zgodzie z obowiązującymi przepisami a samo postępowanie dowodowe przeprowadzono dokładnie, rzetelnie, bez pomijania jakichkolwiek okoliczności, czy dowodów. W ocenie WSA zgromadzony materiał jest zupełny i pozwala na przeprowadzenie miarodajnej oceny, czy realizowany na wniosek wierzyciela obowiązek rzeczywiście powstał.

Sąd I instancji zaznaczył, że w przypadku zdarzenia z dnia [...] listopada 2010 r. drobne uchybienie organu polegające na wykonaniu jedynie dwóch zdjęć pojazdu, zamiast wymaganych Regulaminem trzech zdjęć, nie miało wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, albowiem brak trzeciego zdjęcia nie podważa przyjętej przez organy tezy. Okoliczność parkowania pojazdu bez wymaganej opłaty ustalono niezbicie na podstawie innych wiarygodnych źródeł. WSA wskazał w szczególności na raporty kontrolera oraz wydruki z ogólnodostępnej internetowej mapy (https://www.google.pl/maps) oraz zrzuty ekranu z tej mapy zawierające widok ulicy w jej konkretnym punkcie. W ocenie WSA w realiach przedmiotowej sprawy ponad wszelką wątpliwość wykazano, że realizowany w drodze egzekucji administracyjnej obowiązek zaistniał, ponieważ samochód skarżącego dwukrotnie parkował w obrębie strefy płatnego parkowania bez uiszczenia stosownej opłaty.

WSA zgodził się ze stanowiskiem, że wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia [...] lutego 2012 r. pozostawał bez wpływu na sytuację skarżącego w niniejszym postępowaniu zaznaczając, że w postępowaniu przed sądem karnym okoliczność parkowania pojazdu w niedozwolony sposób była bezsporna.

W konkluzji Sąd I instancji stwierdził, że wobec wykazania, że przedmiotowy pojazd nieopłacony parkował w strefie płatnego parkowania, wierzyciel posiadał legitymację do żądania od skarżącego uregulowania dodatkowej opłaty. Uprawnienie to wynikało wprost z przepisów prawa miejscowego, uchwalonych na podstawie delegacji ustawowej. Jednocześnie Sąd I instancji zauważył, że powoływane przez skarżącego okoliczności takie jak niesprawność parkomatu, czy zaśnieżenie miejsca postojowego nie zostały w żaden sposób wykazane, zaś gołosłowne twierdzenie skarżącego co do stanu utrzymania miejsca postojowego pozostawały w oczywistej sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym. W ocenie WSA zdjęcia zaparkowanego samochodu nie wskazywały, aby w dniu ich sporządzenia zalegał tam jakikolwiek śnieg.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości. Ponadto skarżący wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa nieopłaconej pomocy prawnej według norm przepisanych.

Na podstawie art.174 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego przez jego błędną wykładnię polegającą na:

- nieuprawnionym przyjęciu, że dla pobierania opłaty postojowej w strefie płatnego parkowania wystarczające jest podjęcie przez radę miasta uchwały ustalającej strefę płatnego parkowania, wysokość stawek za parkowanie oraz sposób ich pobierania oraz umieszczenie znaku D-44 gdy zgodnie z treścią przepisów art. 13b ust. 1 i 6 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. 2007, nr 19, poz. 15 ze zm.– dalej: u.d.p.) oraz przepisów pkt 5.2.50 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U.2003, Nr 220,poz.2 181 z ze zm. – dalej: rozporządzenie) dotyczącego znaku D-44 "strefa płatnego parkowania" niezbędne jest wyznaczenie stanowisk postojowych.

- nieuwzględnieniu treści wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia [...] lutego 2012r. sygn. akt [...] uniewinniającego K. S. od zarzutu zaparkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania i nieuiszczenia wymaganej opłaty oraz okoliczności tamże wskazanych, co w konsekwencji doprowadziło do wydania postanowienia rażąco naruszającego prawo oraz krzywdzącego stronę skarżącą, które to postanowienie na skutek błędnej wykładni przepisów prawa materialnego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny zostało utrzymane w mocy.

Ponadto, na podstawie art.174 pkt 2 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania tj.:

1. art.134 § 1 p.p.s.a. poprzez niezbadanie przez WSA zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia oraz jego legalności. W rezultacie nastąpiło utrzymanie w mocy postanowienia Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...], wydanego w oparciu o sfabrykowane dowody w postaci wezwań o nr [...] oraz [...] datowanych na [...].10.2010 r. oraz [...].11.2010 r. W ocenie skarżącego WSA powinno stwierdzić nieważność tego postanowienia,

2. art. 153 p.p.s.a. poprzez:

- uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uzupełnionego przez organ egzekucyjny w sposób jednostronny i wybiórczy materiału dowodowego za wystarczający dla oceny stanu faktycznego oraz zgodny z wytycznymi wskazanymi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 kwietnia 2012r., sygn. akt III SA/Gd 107/12 w sytuacji gdy Sąd w tymże wyroku wyraźnie wskazał, że istnienie obowiązku objętego spornym tytułem wykonawczym nasuwa wątpliwości i nie zostało w pełni wykazane, że materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie jego istnienia i powinien on uwzględniać wszystkie niezbędne dla stwierdzenia istnienia obowiązku okoliczności, w tym również podnoszone w zarzutach przez skarżącego. WSA, wydając niniejszy zaskarżony wyrok uznał, że załączenie do akt sprawy przez organ egzekucyjny przykładowo wskazanych wcześniejszym wyrokiem dowodów w pełni wyczerpuje wytyczne zawarte w poprzednim wyroku, co w związku z niedostatecznym wyjaśnieniem stanu faktycznego i całkowitym pominięciem okoliczności podnoszonych przez skarżącego, stanowi poważne uchybienie mające istotny wpływ na wynik sprawy,

- uznanie za prawidłowy i odpowiadający wytycznym dostarczone przez organ egzekucyjny dowody w postaci dwóch raportów kontrolerów nazwanych wezwaniami o nr [...] oraz [...] datowanych na [...].10.2010 r. oraz [...].11.2010 r. gdzie w treści wezwania organ egzekucyjny wskazuje nieistniejącą jeszcze w tamtym czasie podstawę prawną uchwałę Rady Miasta Gdyni nr XXI/443/12 z dnia 27 czerwca 2012 r. w sprawie płatnego parkowania co ewidentnie świadczy o sfabrykowaniu dowodu a tym samym oparciu orzeczenia na sfałszowanym dowodzie.

Argumenty na poparcie powyższych zarzutów skarżący przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Organ nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Z powyższego wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest więc weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania (por. H. Knysiak-Molczyk, Skarga kasacyjna w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Warszawa 2009, s. 238–240; wyrok NSA z dnia 15 lipca 2005 r., sygn. akt FSK 2706/04; wyrok NSA z dnia 13 lutego 2007 r., sygn. akt II FSK 329/06).

Ponadto przypomnieć należy, że stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę przyczyny nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, której w sprawie nie stwierdzono.

Z postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów, które oparte zostały na obydwu podstawach wymienionych w art. 174 p.p.s.a. wynika, że spór prawny w rozpoznawanej sprawie dotyczy kwestii prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem postanowienia SKO w Gdańsku utrzymującego w mocy postanowienie Prezydenta Miasta Gdyni odmawiające uznania zarzutów w sprawie prowadzenia przeciwko K. S. egzekucji opłat dodatkowych za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania w G. w dniach [...].10 i [...].11. 2010r. stwierdził, że w trakcie postępowania organy nie naruszyły przepisów prawa.

Istota tego sporu – jak wynika z treści zarzutów kasacyjnych oraz ich uzasadnienia – dotyczy tego, czy słusznie Sąd I instancji uznał, że dla obowiązku uiszczenia opłaty postojowej w strefie płatnego parkowania (konsekwencją nieuiszczenia, której jest obowiązek wniesienia opłaty dodatkowej) wystarczające jest podjęcie przez radę miasta uchwały ustalającej strefę płatnego parkowania, wysokość stawek za parkowanie oraz sposób ich pobierania i umieszczenie znaku D–44 "strefa płatnego parkowania", czy też niezbędne jest także wyznaczenie stanowisk postojowych. A także to, czy Sąd I instancji właściwie ocenił, że organy zrealizowały, nałożony na nie, zgodnie z art. 153 p.p.s.a., przez wcześniej wydany w tej sprawie wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2012r., obowiązek zgromadzenia kompletnego materiału dowodowego pozwalającego na stwierdzenie istnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W tamtym wyroku, jak twierdzi autor skargi kasacyjnej, WSA zobowiązał organ do poczynienia niezbędnych ustaleń m.in. w oparciu o raporty kontrolerów. Sąd I instancji uznał ten obowiązek za wykonany, podczas gdy dołączone wezwania - raporty kontrolerów zostały sporządzone następczo i na potrzeby już toczącego się postępowania, co wynika wprost z ich treści. W tych raportach - o numerach [...] oraz [...] wskazuje się na nieistniejącą w tamtym czasie podstawę prawną tzn. uchwałę Rady Miasta Gdyni nr XXI/443/12 z dnia 27 czerwca 2012r. w sprawie płatnego parkowania.

W związku z tak zdefiniowaną istotą sporu, w pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, czy wobec tego, że sprawa była już wcześniej przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny i sformułowano w niej ocenę prawną oraz zalecenia dla organów do wykonania w ponownym postępowaniu, ocena ta została wyrażona stanowczo, a więc przy ponowny rozpatrzeniu sprawy organy i sąd były nią związane.

Zgodnie bowiem z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem zarówno sąd, orzekający ponownie w tej samej sprawie, jak i organ zobowiązane są zastosować się do wiążącej oceny, wyrażonej w prawomocnym wyroku sądu. Naruszenie art. 153 p.p.s.a. może polegać na pominięciu wiążącej oceny i przyjęciu stanowiska odmiennego niż z niej wynikające, bądź niewykonaniu wytycznych co do dalszego postępowania.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012r., opartym na podstawie z art.145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz 135 p.p.s.a., WSA w Gdańsku uchylił wydane w sprawie postanowienia i stwierdził, że istnienie obowiązku objętego spornym tytułem wykonawczym nasuwa uzasadnione wątpliwości i nie zostało wykazane. Sąd podkreślił, że zobowiązany konsekwentnie podnosił, iż nie przedstawiono dowodów, że miejsce na którym stał samochód było płatnym miejscem postojowym (zdaniem zobowiązanego, fakt istnienia strefy nie jest warunkiem dostatecznym, aby to stwierdzić, a miejsce powinno być wyznaczone i oznakowane). Za przedwczesny należało uznać stanowisko organu egzekucyjnego, że doszło do zdarzeń powodujących obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej, kwestia ta wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i poczynienia niezbędnych ustaleń, w tym m.in. w oparciu o raporty kontrolerów Strefy Płatnego Parkowania. Zaniechanie dostatecznego i wyczerpującego wyjaśnienia okoliczności, dotyczących istnienia obowiązku powoduje, że zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie zostały wydane z naruszeniem przepisów art. 7, a zwłaszcza art. 77 § 1 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. 2013, poz. 267 ze zm. – dalej: k.p.a.), które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

Wyrok ten został zaskarżony skargą kasacyjną, lecz Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 11.12.2013r. oddalił tę skargę stwierdzając, że prawidłowo Sąd I instancji wytknął organowi dostrzeżone uchybienia, które miały wpływ na wynik sprawy i za prawidłowe należało uznać stanowisko Sądu I instancji wskazując na potrzebę wyjaśnienia występujących w sprawie wątpliwości.

Z przedstawionych wywodów wynika zatem, że: - Sąd uznał za mające znaczenie twierdzenia skarżącego, iż fakt istnienia strefy płatnego parkowania nie jest warunkiem wystarczającym dla stwierdzenia, że za pozostawiony tam samochód należało uiścić opłatę za parkowanie; - organy nie wyjaśniły w dostatecznym stopniu, że doszło do zdarzeń powodujących obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej; - należy dokonać dalszych ustaleń, w tym m.in. o raporty kontrolerów strefy.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego za zasadny należało uznać więc zarzut skarżącego kasacyjnie, że ponownie rozpoznając sprawę uchybiono treści art. 153 p.p.s.a. przyjmując, że wykonaniem wytycznych zawartych w wyroku z dnia 26 kwietnia 2012r. było dołączenie do akt raportów nr [...] i [...], z których wprost wynika, że nie mogły to być raporty sporządzone w dniach zdarzeń, z którymi wiąże się obowiązek uiszczenia opłaty, gdyż powołują się one na nieistniejącą jeszcze w tamtym czasie podstawę – uchwałę Rady Miast Gdyni nr XXI/443/12 z dnia 27 czerwca 2012r. w sprawie płatnego parkowania, co świadczy, że dowody te zostały sporządzone w czasie późniejszym, niż dzień zdarzenia.

Pominięcie przez Sąd I instancji tych okoliczności uzasadnia przyjęcie, że stanowisko Sądu, że organy egzekucyjne uczyniły zadość wytycznym zawartych we wcześniejszym wyroku WSA w Gdańsku jest nietrafne, nie chodziło przecież o dołączenie jakichkolwiek raportów (nazwanych też wezwaniami) lecz dokumentów autentycznych, sporządzonych w dniu określonych zdarzeń.

Stwierdzić więc należy, że Sąd I instancji akceptując odstąpienie przez Dyrektora Izby Skarbowej od wskazań dotyczących uzupełnienia postępowania dowodowego o określone dokumenty dopuścił się naruszenia art. 153 p.p.s.a., gdyż wspomniane wskazania były wiążące także dla tego Sądu przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał także za zasadny zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego, o którym mowa w części pierwszej skargi kasacyjnej – tiret pierwsze, poprzez błędną wykładnię art. 13b ust. 1 i 6 u.d.p. i przyjęcie, że dla pobierania opłaty parkingowej w strefie płatnego parkowania wystarczające jest podjęcie przez radę miasta uchwały ustalającej strefę płatnego parkowania, wysokość stawek i sposób ich pobierania oraz umieszczenie znaku D–44, podczas, gdy dla pobierania tej opłaty niezbędne jest także wyznaczenie stanowisk postojowych. Słusznie wskazywano w skardze kasacyjnej, że WSA w zaskarżonym wyroku błędnie przyjął, że obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej za parkowanie zaistniał, ponieważ samochód skarżącego dwukrotnie parkował w obrębie strefy płatnego parkowania bez wniesienia stosownej opłaty. Sąd podał przy tym, że Rada Miasta Gdyni podjęła uchwałę – w dniu 27 lutego 2008r. Nr XVII/410/08 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta Gdyni oraz wysokości stawek opłat za parkowanie i opłaty dodatkowej oraz sposobu ich pobierania oraz wprowadzania opłaty abonamentowej, wykaz ulic wchodzących w skład strefy przedstawiono w załączniku nr 2 do tej uchwały. "Tym samym, wobec wykazania, że przedmiotowy pojazd nieopłacony parkował w strefie płatnego parkowania wierzyciel posiadał legitymację żądania od skarżącego uregulowania dodatkowej opłaty."

Trafnie podnosi kasator, że tak określony zakres art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13b ust. 6 u.d.p. w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie (brzmienie to było niezmienne zarówno w dacie zdarzenia, jak i wystawiania tytułu wykonawczego), został przyjęty wadliwie. Zgodnie z art. 13b ust. 1 opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Stosownie zaś do ust. 6 pkt 1 organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą drogi: wyznacza w strefie płatnego parkowania miejsca przeznaczone na parkowanie, w tym miejsca przeznaczone na parkowanie oznakowanych pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu osób niepełnosprawnych o obniżonej sprawności ruchowej lub pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Zgodnie z treścią obowiązującego w dacie zdarzenia rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Załącznik nr 1 pkt 5.2.50 i 5.2.18) dla wskazania strefy, w której w ciągu całej doby lub w określone dni tygodnia lub w określonych godzinach za postój pobierana jest opłata stosuje się znak D-44, a dla oznaczania miejsca przeznaczonego do postoju pojazdów znak pionowy D-18.

Wskazać trzeba, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego była już dokonywana wykładnia art. 13 b ust. 1 u.d.p. (por. wyrok NSA z dnia 10.12.2015r. w sprawie sygn. akt I OSK 2356/15, opubl. Lex 2067886), z którą skład orzekający w tej sprawie się zgadza. Z przepisu tego wynika, nie tylko, że opłatę za postój pobiera się jeśli zaparkowano pojazd w obrębie strefy płatnego parkowania w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo, ale również koniecznym do pobrania opłaty jest, aby postój odbywał się w "wyznaczonym miejscu". Wyznaczone miejsce w rozumieniu art. 13b ust. 1 u.d.p. oznacza zatem wyznaczone za pomocą linii bądź znaków odpowiednie stanowisko przeznaczone na postój pojazdów samochodowych. Odczytując treść analizowanego przepisu nie można pominąć zwrotu "wyznaczone miejsce", stanowiłoby to bowiem dokonywanie wykładni tekstu prawnego wbrew zakazowi per non est – czyli w taki sposób, że pewien jego fragment został uznany za zbędny, a więc niezawierający treści normatywnej. Tym samym wyłączona jest możliwość pobierania opłaty za postój w innym niż wyznaczone miejsce. Nie jest przy tym dopuszczalne uznanie za wyznaczone miejsce całej strefy płatnego parkowania.

Podsumowując - uznać zatem trzeba za wadliwe przyjęcie przez Sąd I instancji, że istotne dla możliwości pobrania opłaty za parkowanie, a w konsekwencji, wobec jej nieuiszczenia - możliwości pobrania opłaty dodatkowej, jest wyłącznie to, że pojazd skarżącego bez uiszczenia opłaty parkował w strefie płatnego parkowania. Sąd I instancji wychodząc z tego założenia nie ocenił, czy zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wobec tego wystarczający dla uznania, że przesłanki z art. 13 b ust. 1 u.d.p. były spełnione, do czego będzie zobowiązany przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Nie są natomiast zasadne pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej.

Nie został wystarczająco sprecyzowany oraz uzasadniony zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 134 § 1 p.p.s.a. Zdaniem autora skargi kasacyjnej, WSA winien był dostrzec z urzędu, że dowody w postaci raportów kontrolerów zostały sfałszowane i w związku z tym uznać, że oba postanowienia, jako oparte na "sfałszowanych" dowodach są nieważne. Kasator nie rozwinął jednak tej myśli, nie precyzując którą z podstaw nieważności wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. należało przyjąć dla stwierdzenia nieważności. Dlatego wskazać trzeba, że zarzut ten jako oparty na niepełnej podstawie prawnej, nie mógł zostać należycie oceniony przez Naczelny Sąd Administracyjny, który, nie jest uprawniony do doprecyzowywania, czy uzupełniania zarzutów, a w konsekwencji nie mógł zostać uwzględniony.

Nie została również wskazana podstawa kasacyjna w przypadku zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego (nie podano jakiego) i nieuwzględnienie treści wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z [...].02.2012r., sygn. akt [...], uniewinniającego skarżącego od zarzutu zaparkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania i nieziszczenia wymaganej opłaty, co pozbawia ten zarzut skuteczności.

Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O kosztach postanowiono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. 2013, poz. 490).



Powered by SoftProdukt