Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 10 lipca 2019 r. sygn. II SA/Go 321/19 w sprawie ze skargi Gminy D. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Gminy D. na rzecz Wojewody [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. wyrokiem z 10 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 982/18, oddalił skargę Gminy D. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z [...] marca 2019 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy D. z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Wójta Gminy D.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] marca 2019 r. Wojewoda [...], działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2018 r., poz. 994 ze zm. – dalej jako "u.s.g."), stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy D. z dnia [...] lutego 2019 r., w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Wójta Gminy D.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewoda wskazał, że na sesji [...] lutego 2019 r. Rada Gminy D. podjęła uchwałę w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Wójta Gminy D. Po dokonaniu analizy prawnej organ nadzoru stwierdził, że ww. uchwała istotnie narusza art. 238 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm. – dalej jako "k.p.a."). Jak zaznaczył organ, Rada Gminy rozpatrywała skargę na działalność Wójta w ramach regulacji określonych w dziale VIII k.p.a., zatytułowanym "Skargi i wnioski". Przedmiotem takiej skargi, stosownie do art. 227 k.p.a. może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Załatwienie zaś takiej skargi następuje na podstawie art. 238 § 1 k.p.a., przez zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi, które stanowi prawną formę działania organu administracji.

Organ nadzoru wskazał, że zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi w trybie postępowania skargowego wyrażone w formie uchwały przez radę powinno obowiązkowo zawierać elementy wymienione w art. 238 § 1 k.p.a., tj. oznaczenie organu, od którego pochodzi, wskazanie, w jaki sposób skarga została załatwiona, oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia skargi lub, jeżeli zawiadomienie sporządzone zostało w formie dokumentu elektronicznego, powinno być opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Zawiadomienie o odmownym załatwieniu skargi powinno zawierać ponadto uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o treści art. 239.

Z treści § 1 przedmiotowej uchwały – jak wskazał organ – wynika, że skarga na działalność Wójta Gminy D. została uznana za bezzasadną (została załatwiona w sposób odmowny). Mając powyższe na uwadze, uchwała powinna zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o treści art. 239 k.p.a. Tymczasem przedmiotowa uchwała nie zawiera żadnego uzasadnienia prawnego ani faktycznego, w związku z czym w sposób rażący narusza prawo. Organ nadzoru zaznaczył, że na jego wezwanie do przedłożenia uzasadnienia do kwestionowanej uchwały Przewodnicząca Rady wyjaśniła, że "uzasadnienie do przedmiotowej uchwały wynika z przebiegu sesji oraz komisji". Ponadto z przekazanych przez Przewodniczącą Rady dokumentów wynika, że również zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi skierowane do skarżącego zawiera jedynie uchwałę w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Wójta Gminy D. bez jakiegokolwiek uzasadnienia.

Wojewoda podkreślił, że Rada Gminy uznała skargę za bezzasadną chociaż nie wiadomo czy zbadała sprawę merytorycznie i czy przeprowadziła jakiekolwiek postępowanie dowodowe w sprawie. Rada nie przytoczyła żadnych przepisów prawa, z których wynikałaby bezzasadność złożonej skargi. Obowiązkiem Rady było zaś powołanie wszystkich przepisów prawa oraz wyjaśnienie ich znaczenia w tym konkretnym stanie faktycznym, tak aby skarżący miał możliwość zapoznania się z ich brzmieniem i znaczeniem w kontekście sprawy. Uznanie skargi za zasadną albo za niezasadną świadczy o jej merytorycznym rozpoznaniu, które nie miało jednak miejsca w przedmiotowej sprawie. Organ nadzorczy podkreślił, że organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego podejmujący uchwałę w sprawie uznania skargi za bezzasadną ma obowiązek sporządzenia jej uzasadnienia, gdyż takie uzasadnienie warunkuje kontrolę legalności sprawowaną przez organ nadzoru, a w szczególności pozwala ocenić czy została ona podjęta po rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonaniu jego właściwej oceny. W ocenie Wojewody Rada Gminy D. w badanej uchwale powinna zawrzeć uzasadnienie niezasadności skargi. Uzasadnienie powinno wskazywać przepisy prawa, w których stanowisko rady znajduje oparcie, wyjaśnić ich sens w tym wypływające z nich dyrektywy (nakazy i zakazy) oraz przedstawić wszystkie okoliczności faktyczne istotne w sprawie oraz wnioskowanie, które doprowadziło Radę do nieuwzględnienia skargi. Zawarcie wyczerpującego i prawidłowego uzasadnia faktycznego i prawnego jest zatem obowiązkiem rady gminy. Tego rodzaju akt powinien w pełni przedstawić przesłanki, które doprowadziły do jego podjęcia. Rada Gminy musi w sposób nie budzący wątpliwości wykazać bezzasadność skargi i wyjaśnić skarżącemu podstawy prawne tego rozstrzygnięcia. Brak uzasadnienia – zdaniem organu – stanowi istotne naruszenie art. 238 § 1 k.p.a. i powoduje konieczność stwierdzenia nieważności uchwały.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wniosła Gmina D., zarzucając naruszenie:

1. art. 18b u.s.g. przez jego pominięcie, co skutkowało błędnym przyjęciem jako wyłącznej procedury rozpatrywania skargi na czynność wójta, procedury zawartej w K.p.a. z pominięciem przepisów zawartych w ww. ustawie jako przepisach szczególnych,

2. art. 18b ust. 3 u.s.g. w związku z § 83 ust. 5 uchwały nr [...] Rady Gminy D. z [...] września 2016 r. w sprawie Statutu Gminy D., przez ich niezastosowanie, co skutkowało błędnym uznaniem co do sposobu informowania skarżącego o rozpoznaniu skargi według procedury K.p.a., podczas gdy Statut reguluje jako sposób informowania zawiadomienie skarżącego o terminie sesji, na której ma być rozpoznana skarga,

3. art. 7a k.p.a., tj. zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść strony w ten sposób, że organ nadzorczy uznał, że Gmina naruszyła zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów władzy publicznej przez nieuzasadnienie rozpoznania skargi, co miało uniemożliwić skarżącym kontrolę legalności działania Gminy, podczas gdy Gmina zapewniła czynny udział wszystkim skarżącym na każdym etapie rozpoznawania skargi przez udział w posiedzeniach komisji, na sesjach Rady Gminy i przedkładając protokoły zawierające szczegółowe rozważania w przedmiocie skargi, zatem dopełnienie przesłanki uzasadnienia rozstrzygnięcia zostało spełnione,

4. art. 238 § 1 k.p.a. przez jego błędną wykładnię polegająca na uznaniu, że przez zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi należy rozumieć wydaną w sprawie uchwałę, podczas gdy przepis ten nie nakłada obowiązku formy pisemnej, a Gmina poczyniła zadość obowiązkowi informowania skarżących o rozstrzygnięciu skargi przez zapewnienie uczestnictwa w sesji Rady Gminy wszystkim skarżącym, na której przedmiotowa skarga została rozpoznana i uzasadniona.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumenty podniesione w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w pierwszej kolejności wskazał podstawy stwierdzenia nieważności aktów organów gminy, na podstawie których stanowisko organu nadzoru wyrażone w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym uznał za zasadne, ponieważ zakwestionowana uchwała została zdaniem Sądu podjęta z istotnym naruszeniem prawa, co uzasadniało jej wyeliminowanie z obrotu prawnego poprzez stwierdzenie jej nieważności.

Sąd podał następnie, że skarga Klubu Prospołeczni dla mieszkańców Gminy na działalność Wójta Gminy D., którą - zgodnie z treścią art. 229 pkt 3 k.p.a. - rozpoznał właściwy organ, tj. Rada Gminy D., wniesiona została w ramach regulacji Działu VIII k.p.a., zatytułowanego "Skargi i wnioski".

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organ nadzoru art. 18b u.s.g. przez jego pominięcie, co – zdaniem skarżącej - skutkowało błędnym przyjęciem jako wyłącznej procedury rozpatrywania skargi na czynność wójta, procedury zawartej w k.p.a. z pominięciem przepisów zawartych w u.s.g. jako przepisach szczególnych, Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 18b ust. 1 u.s.g. Rada Gminy D. zobowiązana była przy podejmowaniu uchwały zastosować tryb wynikający z treści art. 18b ust. 1 u.s.g. i tak też się stało, bowiem podstawę dla rozstrzygnięcia organu stanowiącego gminy stanowiła opinia Komisji skarg, wniosków i petycji. Skoro jednak skarga Klubu Prospołeczni dla mieszkańców Gminy na działalność Wójta Gminy D., wniesiona została w ramach regulacji Działu VIII K.p.a., przy jej rozpoznaniu Rada Gminy D. zobowiązana była do stosowania obowiązujących w tym względzie przepisów k.p.a. Załatwienie zaś takiej skargi następuje na podstawie art. 238 § 1 k.p.a., przez zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi, które stanowi prawną formę działania organu administracji. Jeżeli natomiast organem właściwym do rozpoznania skargi – tak jak w niniejszej sprawie - jest organ stanowiący gminy, wówczas zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi przybiera formę uchwały.

Twierdzenie strony skarżącej, że organ nadzoru nie zastosował art. 18b ust. 3 zw. z § 83 ust. 5 Statutu Gminy D., który to Statut reguluje jako sposób informowania zawiadomienie skarżącego o terminie sesji, na której ma być rozpoznana skarga, również zostało uznane przez Sąd za niezasadne. Odnosząc się do tego zarzutu podzielił on w pełni stanowisko Wojewody przedstawione w odpowiedzi na skargę. Sąd wskazał po pierwsze, że Statut Gminy D. jest aktem prawa miejscowego a zatem aktem niższego rzędu niż k.p.a., który odrębnie reguluje kwestie zawiadamiania o sposobie załatwiania skarg składanych w ramach regulacji Działu VIII k.p.a. Po drugie, w ocenie Sądu trudno jest zaakceptować stanowisko skarżącej dotyczące możliwości śledzenia przez radnych losów złożonej skargi, w tym uzasadnienia rozstrzygnięcia Rady przez odczytywanie protokołów z sesji, tym bardziej, że z treści protokołu V sesji Rady Gminy D. z 1 lutego 2019 r. (pkt 17) wynika, że pomimo próśb radnej L. W. z Klubu radnych Prospołeczni dla mieszkańców Gminy D., uzasadnienie prawne do uchwały nie zostało przedstawione.

Sąd wyjaśnił następnie, że zawiadomienie o załatwieniu skargi w trybie postępowania skargowego wyrażone w formie uchwały przez radę gminy powinno obowiązkowo zawierać wszystkie składniki wymienione w art. 238 § 1 k.p.a., w tym również uzasadnienie faktyczne i prawne. Zawarcie w uzasadnieniu uchwały wyczerpującego i prawidłowego uzasadnienia faktycznego i prawnego jest zatem obowiązkiem organu. Tego rodzaju akt wydany przez Radę Gminy powinien zatem w pełni przedstawiać wszystkie przesłanki, które doprowadziły do jego powzięcia. Sąd podał, że organ musi zawsze w sposób nie budzący wątpliwości wykazać bezzasadność skargi, wyjaśnić stronie składającej skargę prawne podstawy tego rozstrzygnięcia. Brak wyczerpującego uzasadnienia faktycznego i prawnego uniemożliwia także sądową kontrolę legalności tego aktu przez sąd administracyjny.

Końcowo Sąd wskazał, że uchwała Rady Gminy D. nie zawiera uzasadnienia faktycznego i prawnego. Organ stanowiący gminy nie przedstawił zatem przesłanek, które doprowadziły go do uznania skargi za bezzasadną. Zatem za słuszne uznane zostało stanowisko organu nadzoru, że brak uzasadnienia uchwały Rady Gminy D. z 1 lutego 2019 r. stanowi istotne naruszenie art. 238 § 1 k.p.a., które skutkować musiało stwierdzeniem jej nieważności.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Gmina D., zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:

I. prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, tj.:

1) art. 18b u.s.g. przez jego pominięcie, co skutkowało błędnym przyjęciem jako wyłącznej procedury rozpatrywania skargi na czynności wójta procedury zawartej w kodeksie postępowania administracyjnego, z pominięciem przepisów zawartych w w/w ustawie jako przepisach szczególnych,

2) art. 18b ust. 3 u.s.g. w zw. z § 83 ust. 5 uchwały Rady Gminy D. z [...] września 2016 r. w sprawie Statutu Gminy D. (dalej zwany: Statut), przez ich niezastosowanie, co skutkowało błędnym uznaniem co do sposobu informowania skarżącego o rozpoznaniu skargi według procedury kpa, podczas gdy Statut reguluje jako sposób informowania zawiadomienie skarżącego o terminie sesji, na której ma być rozpoznana skarga,

II. przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 238 § 1 k.p.a. przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że poprzez zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi należy rozumieć wydaną w sprawie uchwalę, podczas gdy przepis ten nie nakłada obowiązku formy pisemnej, a Gmina poczyniła zadość obowiązkowi informowania skarżących o rozstrzygnięciu skargi poprzez zapewnienie uczestnictwa w sesji Rady Gminy wszystkim skarżącym, na której przedmiotowa skarga została rozpoznana i uzasadniona

Wskazując na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i poprzedzającego go rozstrzygnięcia nadzorczego oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 - dalej jako "p.p.s.a".), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 p.p.s.a.).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez sąd drugiej instancji, który w odróżnieniu od sądu pierwszej instancji nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Przedmiotem rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody [...] z dnia [...] marca 2019 r. była uchwała Rady Gminy D. z dnia [...] lutego 2019 r., nr [...] w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Wójta Gminy D.

Nie jest przedmiotem sporu, że w rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewoda nie kwestionuje zgodność z prawem uchwały Rady Gminy D. z dnia [...] lutego 2019 r. w zakresie sposobu rozpatrzenia skargi. Podstawą rozstrzygnięcia nadzorczego stwierdzającego nieważność wyżej wskazanej uchwały było istotne naruszenie prawa w postaci braku uzasadnienia uchwały.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 22 ust. 1 u.s.g., organizację wewnętrzną oraz tryb pracy organów gminy określa statut gminy, który zgodnie z art. 18b ust. 3 u.s.g. ustala m.in. zasady i tryb działania komisji skarg, wniosków i petycji. W obrębie kompetencji objętej normą art. 22 ust. 1 u.s.g. mieszczą się niewątpliwie sprawy ustalenia procedury (organizacji, trybu) rozpatrywania skarg przez Radę Miejską, ale tylko w zakresie nie powielającym regulacji zamieszczonej w przepisach powszechnie obowiązujących oraz z nimi nie kolidujących. Skoro skarga na działalność Wójta Gminy D. została wniesiona w ramach regulacji Działu VII k.p.a., to winna być rozpoznana z uwzględnieniem przepisu art. 238 § 1 k.p.a.

W tym miejscu zauważyć należy, że Rada Gminy D. podejmując zaskarżoną uchwałę sama wskazała jako podstawę prawną uchwały przepis art. 229 § 3 k.p.a., a który to przepis stanowi, że jeżeli przepisy szczególne nie określają innych organów właściwych do rozpatrywania skarg organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań lub działalności wójta (burmistrza lub prezydenta miasta) i kierowników gminnych jednostek organizacyjnych, z wyjątkiem spraw określonych w pkt 2, jest rada gminy. Niewątpliwie rada gminy musi przy rozpatrywaniu skarg korzystać z działań specjalnie do tego powołanej komisji skarg, wniosków i petycji, której utworzenie jest obowiązkowe (art. 18b ust. 1 u.s.g.). To jednak, podzielić należy pogląd Jakuba Wilka, że samorządowe ustawy ustrojowe wskazują jednoznacznie, że to rada gminy, rada powiatu i sejmik województwa rozpatrują skargi, wnioski i petycje. Utworzenie komisji nie powoduje zatem, że to ten organ wewnętrzny ma dokonać rozpatrzenia skargi. Będzie to czynić rada (Jakub Wilk, Rozpatrywanie skarg, wniosków i petycji przez rady jst - komisja skarg, wniosków i petycji, komentarz praktyczny LEX/el. 2018). Zatem komisja skarg, wniosków i petycji nie może narzucić radzie gminy treści uchwały, jaką ta ma podjąć. Nie jest również uprawniona do samodzielnego udzielania odpowiedzi na składane do rady skargi. Komisja ta natomiast może w ty zakresie przygotować stosowną opinię.

Zauważyć należy, że skarga wniesiona w trybie działu VIII k.p.a. uruchamia jednoinstancyjne postępowanie uproszczone, które kończy się czynnością materialno-techniczną poprzez pisemne zawiadomienie o sposobie rozpoznania skargi przez organ do tego właściwy. Gdy organem tym jest organ kolegialny, czynność taka przybiera formę uchwały takiego organu. Uchwała organu jednostki samorządu terytorialnego podjęta na podstawie art. 227 k.p.a. jest taką samą czynnością informującą o sposobie załatwienia skargi, jak czynności innych organów wymienionych w art. 229 k.p.a, którym uchwała nie jest przypisana jako prawna forma działania. Tym samym nie może zastąpić zawiadomienia o sposobie załatwienia skargi udział wnoszącego skargę w pracach komisji skarg, wniosków i petycji, bądź zawiadomienie o terminie sesji, na której będzie rozpoznawana skarga.

Wada – w postaci braku pisemnego uzasadnienia uchwały – nie w każdym przypadku jest wadą istotną, lecz w stanie faktycznym niniejszej sprawy jest taką wadą. W myśl bowiem jednoznacznej treści art. 238 § 1 k.p.a. zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi powinno zawierać: oznaczenie organu, od którego pochodzi, wskazanie, w jaki sposób skarga została załatwiona, oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia skargi lub, jeżeli zawiadomienie sporządzone zostało w formie dokumentu elektronicznego, powinno być opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Zawiadomienie o odmownym załatwieniu skargi powinno zawierać ponadto uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o treści art. 239. Tymczasem z niezakwestionowanych przez skarżąca kasacyjnie ustaleń faktycznych wynika, że uchwała z dnia 1 lutego 2019 r. nie posiadała uzasadnienia faktycznego i prawnego, a także pouczenia.

Należy też podkreślić, że uzasadnienie wyżej wskazanej uchwały jest szczególnie ważne ponieważ zgodnie wskazuje się w orzecznictwie, że osobie niezadowolonej z odpowiedzi na skargę lub wniosek złożony w trybie rozdziału VIII K.p.a. skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje (por.m.in. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I OSK 2490/17; z 1 marca 2010 r., sygn. akt II OSK 478/09; z 25 lutego 2009 r., sygn. akt II OSK 241/09 - dostępne w internetowej bazie orzeczeń pod adresem cbois.nsa.gov.pl). Tym bardziej osoba składająca skargę powinna znać powody jej nieuwzględnienia. Zauważyć należy, że działanie organu władzy publicznej, mieszczące się w jego prawem określonych kompetencjach, ale noszące znamiona arbitralności (dowolności), nie może być uznane za zgodne z prawem. Obowiązek działania na podstawie prawa, w połączeniu z zasadą zaufania, wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego wyrażonej w art. 2 Konstytucji, stwarza po stronie organów władzy publicznej obowiązek uzasadniania jej rozstrzygnięć. Obowiązek taki jest zaliczany do standardów demokratycznego państwa prawnego. Podkreśla się, że uzasadnienie uchwały, jest m.in. wyrazem jawności działania władzy i w tym kontekście prawa mieszkańców do informacji publicznej.

W konsekwencji, nie są zasadne podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 18 b u.s.g. oraz art. 18 b ust. 3 w związku z art. 85 ust. 5 Statuty Gminy D. oraz art. 238 § 1 k.p.a. ponieważ przepisy statutu, a także art. 18 b u.s.g nie są przepisanymi szczególnymi, z których wynikałaby kompetencja dla komisji skarg, wniosków i petycji do rozpatrzenia skargi wniesionej na działalność Wójta gminy D., i które wyłączałyby zastosowanie procedury rozpatrzenia skargi zawartej w k.p.a.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna jest niezasadna i dlatego na podstawie art.184 p.p.s.a została oddalona.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. mając na względzie uchwałę składu 7 sędziów NSA z dnia 19 listopada 2012r. sygn. akt II FPS 4/12, zgodnie z którą artykuł 204 i art. 205 § 2-4 w związku z art. 207 § 1 p.p.s.a. stanowią podstawę do zasądzenia zwrotu kosztów za wniesienie sporządzonej przez profesjonalnego pełnomocnika odpowiedzi na skargę kasacyjną. W tej sytuacji, wobec oddalenia skargi kasacyjnej od wyroku oddalającego skargę Naczelny Sąd Administracyjny zasądził na rzecz organu koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego w kwocie określonej zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265) jako 50 % stawki wynikającej z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c tegoż rozporządzenia.