Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 lutego 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Lorych-Olszanowska (spr.) Sędziowie WSA Ireneusz Fornalik WSA Marek Sachajko Protokolant: Ref. staż. Sławomir Rajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2015 roku przy udziale sprawy ze skargi X Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2014 roku nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę

Decyzją z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpatrzeniu odwołania od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2014 r., nr [...], w sprawie nałożenia kary pieniężnej, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

Dnia [...] marca 2014 r. w miejscowości W., na drodze lokalnej, przeprowadzono kontrolę drogową autobusu marki Y, o numerze rejestracyjnym [...]. Z uwagi na poczynione w toku kontroli ustalenia organ I instancji, pismem z dnia [...] marca 2014 r., zawiadomił spółkę X Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej: "strona", "spółka", "odwołująca") o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego. Następnie, decyzją z dnia [...] maja 2014 r., [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na spółkę karę pieniężna w wysokości 8.000,00 zł za wykonywanie przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że skontrolowany przewóz polegał na regularnym przewozie pracowników spółki Q Sp. z o.o. na trasie [...] - [...] - [...] – [...] - [...] (regularny specjalny przewóz osób). Organ ten stwierdził jednocześnie, że okazana w czasie kontroli umowa z dnia [...] 2006 r., zawarta ze spółką Q Sp. z o.o., w § 1 określa dokładne trasy, na których wykonywany jest przewóz zgodnie z rozkładem jazdy, to jest załącznikiem nr 1 do umowy (przy umowie okazanej przez kierowcę brak było załącznika nr 1). Do kontroli okazano także kartę drogową z dnia [...] marca 2014 r., w której w rubryce "zadanie" wpisano "[...] Pracownicze Q [...]". Na karcie tej znajdowały się wpisane przed wyjazdem godziny rozpoczęcia przewozów, trasy oraz ilość przejechanych kilometrów. Natomiast po zakończeniu kontroli przedstawiony został rozkład jazdy, który wskazuje na dokładne przystanki oraz godziny wyjazdu autobusu. Kierowca nie okazał do kontroli zezwolenia na regularny specjalny przewóz osób.

W odwołaniu strona zaprzeczyła aby wykonywane przez nią przewozy na rzecz spółki Z Sp. z o.o., zważywszy na ich charakter, stanowiły przewozy regularne specjalne w rozumieniu ustawy o transporcie drogowym. Przewozy te odbywają się na podstawie umowy z dnia [...] 2006 r., jednakże nie wykazują znamion przewozów regularnych. Brak jest w szczególności rozkładu jazdy, ponieważ przewozy odbywają się w zależności od potrzeb zleceniodawcy, a w konsekwencji sam ramowy harmonogram odwozów i przywozów pracowników ulega częstej zmianie. Dyspozycje w tym względzie zgłaszane są przez zleceniodawcę w formie pisemnej, e-mailem lub telefonicznie. Nadto nie jest możliwe określenie stałych miejsc zatrzymywania się autobusu na trasie przewozów, jak też ustalenie cennika opłat w przypadku ponoszenia kosztów przewozu przez pracodawcę w formie odpłatności za 1 km dokonanego przewozu. Zleceniodawca decyduje o terminie odwożenia pracowników, osobach uprawnionych do przewozu, a także finansuje je niezależnie od ilości pasażerów, natomiast odwołująca nie ma prawa sprzedawać biletów i ustalać tras, a także zabierać innych osób poza wskazanymi przez zleceniodawcę. Z uwagi na powyższe odwołująca nie mogła również ubiegać się o zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych, a wniosek faktycznie złożony przez odwołująca o wydanie takiego zezwolenia został pozostawiony bez rozpoznania z powodu braku załączenia do niego rozkładu jazdy.

Główny Inspektor Transportu Drogowego, utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, wskazał, że podczas kontroli kierowca G. K. okazał między innymi wypis z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, umowę z dnia [...] 2006 r. z aneksem nr 4, rozkład jazdy oraz kartę drogową. W toku kontroli ustalono, że kierowca wykonywał przewóz na trasie [...] - [...] - [...] - [...]. Przewóz wykonywany był na rzecz odwołującej.

W ocenie organu odwoławczego przewóz ten był przewozem regularnym specjalnym. Przesłuchany w charakterze świadka kierowca zeznał, że wykonywał w dniu kontroli przewóz pracowników firmy Q Sp. z o.o., który wykonywany jest codziennie o określonych godzinach, a którego pasażerowie zabierani są z określonych przystanków. Okoliczności te potwierdza również znajdująca się w aktach administracyjnych umowa z dnia [...] 2006 r. z aneksem nr 4 oraz rozkładem jazdy. Z dokumentów tych, jak stwierdził organ odwoławczy, wynika, że przewozy na wskazanej powyżej trasie są wykonywane o określonych godzinach. Pasażerowie zabierani są z określonych przystanków i są nimi pracownicy spółki Q. Za wykonaną usługę zleceniodawca uiszcza opłatę wyliczoną zgodnie z § 2 aneksu do wymienionej umowy. Z kolei przedłożony rozkład jazdy nie ma charakteru ramowego, lecz są w nim wyszczególnione godziny odjazdów z poszczególnych przystanków.

Zdaniem organu odwoławczego okoliczność, że rozkład jazdy ulega zmianie nie zwalnia przedsiębiorcy z obowiązku posiadania odpowiedniego zezwolenia na wykonywanie konkretnego przewozu. To w interesie przewoźnika jest takie zorganizowanie przewozów osób i zawarcie takich umów, aby przewozy te odbywały się zgodnie z prawem i możliwe było uzyskanie stosownych zezwoleń we właściwych organach. Odwołująca takiego zezwolenia nie posiadała.

W rozpoznawanej sprawie, jak stwierdził organ odwoławczy, odwołująca popełniła zatem naruszenie z lp. 2.1. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, co skutkuje nałożeniem kary pieniężnej w wysokości 8.000,00 zł. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie zawiera z kolei żadnych przesłanek wskazujących na konieczność zastosowania art. 92c ustawy o transporcie drogowym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu strona skarżąca, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej, zarzuciła: 1) naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 4 pkt. 7, 9 i 22, art. 5 ust. 1, art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy o transporcie drogowym, poprzez uznanie, że skarżąca wykonywała przewóz regularny specjalny w sytuacji, gdy nie zostały spełnione przesłanki ustawowe pozwalające uznać, że taki przewóz był wykonywany, w szczególności mając na względzie to, iż skarżąca nie posiadała i posiadać nie mogła konkretnego, stałego i regularnego rozkładu jazdy oraz nie miała wpływu na terminy przejazdów, miejsca postojów czy godziny zatrzymań autobusu, 2) naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, w szczególności poprzez wyciągnięcie błędnych, nielogicznych i odmiennych wniosków niż te, które wynikają z zebranego materiału dowodowego, w tym uznanie, że skarżąca wykonywała regularny przewóz specjalny, mimo iż z zawartej przez nią umowy, zeznań świadka i oświadczenia Z Sp. z o.o. wynika co innego.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że przedmiotem zawartej przez nią umowy jest usługa polegająca na wykonywaniu przewozów pracowników w ramach komunikacji autobusowej pozarozkładowej zgodnie z grafikiem przewozów (§ 1 ust. 1 umowy). Natomiast zgodnie z § 2 ust. 1 umowy zleceniodawca może wprowadzać zmiany do grafiku przewozów (m.in. zmiany w godzinach odjazdów). Zatem zdaniem skarżącej grafik ten jest wyłącznie ramową propozycją, czy też harmonogramem porządkującym i nie spełnia warunków jakie winien spełniać rozkład jazdy. Skarżąca nie może decydować o godzinach odjazdu i sporządzać grafiku przewozów. Skarżąca nie jest zatem w stanie stworzyć stałego i niezmiennego rozkładu jazdy, a sam kierowca zeznał, że go nie otrzymał (wbrew twierdzeniom organu administracji, z których wynika że rozkład jazdy został przez niego okazany). To zleceniodawca samodzielnie decyduje o godzinach odjazdów na podstawie zmiennego harmonogramu, pełniąc funkcję organizatora i posiadając pozycję dominującą. Skarżąca nie pobiera również opłat za przejazd i de facto nie decyduje o istotnych elementach transportu, podporządkowując się wytycznym zleceniodawcy. Zatem z analizy zawartej pomiędzy stronami umowy, jak i charakteru łączącego strony stosunku prawnego, jednoznacznie wynika - zdaniem skarżącej - że wykonywana usługa nie stanowi przewozu regularnego specjalnego.

Główny Inspektor Transportu Drogowego, w odpowiedzi na skargę, wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2014 r., utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2014 r., nie narusza przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym jej uchylenie (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: "P.p.s.a.").

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm., dalej: "u.t.d.").

Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d. podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w przywołanym powyżej ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy (art. 92a ust. 6 u.t.d.). Jednym z tych naruszeń jest wykonywanie przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia, bez wymaganego zaświadczenia na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzenia zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym (l.p. 2.1. załącznika nr 3 do cytowanej ustawy), za które to naruszenie ustawodawca przewidział karę pieniężną w wysokości 8.000,00 zł.

W myśl art. 18 ust. 1 u.t.d. wykonywanie przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia. Zgodnie zaś z art. 4 pkt. 9 u.t.d. przewóz regularny specjalny to niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób. Z kolei art. 4 pkt 7 definiuje przewóz regularny jako publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie o transporcie drogowym i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1173 ze zm.).

Istota sporu na gruncie kontrolowanej sprawy sprowadza się do stwierdzenia czy skarżąca spółka wykonywała przewóz regularny specjalny w rozumieniu przepisów ustawy o transporcie drogowym, to jest czy poddany w tej sprawie kontroli przewóz spełniał przesłanki warunkujące uznanie go za przewóz regularny specjalny. Przyjęcie bowiem, że poddany kontroli drogowej przewóz był przewozem regularnym specjalnym, w oparciu o przywołane powyżej regulacje, implikuje konieczność nałożenia na stronę skarżącą kary pieniężnej z tytułu wykonywania tego przewozu bez wymaganego prawem zezwolenia (ta ostatnia okoliczność, to jest brak stosowanego zezwolenia, stanowi w sprawie okoliczność bezsporną).

W orzecznictwie sądów administracyjnych, w oparciu o definicje zawarte w przytoczonym powyżej art. 4 pkt. 7 i pkt. 9 u.t.d., podnosi się, że przewóz regularny specjalny nie jest przewozem o charakterze publicznym i tym różni się zasadniczo od przewozu regularnego. Dlatego też nie ma podstaw do tego aby do przewozu regularnego specjalnego odnosić te wszystkie wymagania, które wiążą się z wykonywaniem "zwykłego" przewozu regularnego. Wspólną cechą tych przewozów jest jedynie regularność ich wykonywania (zob. m.in. wyrok NSA z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. akt II GSK 1179/12, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Podkreśla się również, że podstawowymi dwoma cechami charakteryzującymi przewóz regularny specjalny jest regularność tego przewozu oraz przewożenie określonej kategorii osób (pasażerów) z wyłączeniem innych osób (pasażerów; zob. m.in. wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 165/13, CBOSA). Wystąpienie tych dwóch okoliczności pozwala zatem zakwalifikować określony przewóz jako przewóz regularny specjalny, o którym stanowi art. 4 pkt 9 u.t.d.

Przewóz będący przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie posiadał wszystkie wskazane powyżej cechy charakterystyczne dla przewozu regularnego specjalnego. Obejmował on bowiem pewną określoną i zamkniętą grupę osób (pracowników spółki Q Sp. z o.o., obecnie spółki Z Sp. z o.o.), a nadto miał charakter regularny, to jest powtarzalny na określonej trasie i w określonych godzinach.

O powyższym świadczą w szczególności zapisy ujęte w umowie z dnia [...] 2006 r. zawartej pomiędzy stroną skarżącą a spółką Q Sp. z o.o. (k. 44-45 akt administracyjnych). Wynika z nich, że skarżąca spółka zobowiązała się do wykonywania przewozów pracowników zleceniodawcy (spółki Q Sp. z o.o.), w tym między innymi na trasie [...] - [...] - [...] - [...], zgodnie z grafikiem przewozów, stanowiącym integralną część umowy, który zawiera dane co do: liczby autobusów, długości trasy w kilometrach, miejscach przystanków i godzin odjazdu (§ 1 ust. 1 umowy z uwzględnieniem aneksu nr 4 z dnia [...] 2012 r.). Przewóz ten wykonywany miał być w dni robocze, od poniedziałku do piątku (§ 1 ust. 4 umowy). Zleceniodawca zobowiązał się natomiast przedstawić listę pracowników, którzy korzystać będą z przewozu (§ 2 ust. 2 umowy).

Istotne w sprawie okoliczności znalazły także potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanego w charakterze świadka, a wykonującego przewóz w dniu kontroli, kierowcy – G. K. (k. 40 akt administracyjnych). Zeznał on, że w godzinach od [...] do [...] wykonywał przewóz pracowników do spółki Q Sp. z o.o. z siedzibą w [...]. Z jego twierdzeń wynika, że przewóz ten wykonywany jest codziennie (przez różnych kierowców), o określonych godzinach, a pasażerów zabiera z określonych przystanków (w dniu kontroli pasażerów zabierał z przystanków: we [...] o godz. [...], [...] o godz. [...], [...] o godz. [...] oraz [...] o godz. [...]). Wreszcie okoliczności te pozostają w zgodzie z przedstawioną w toku kontroli kartą drogową kierowcy, sporządzoną na dzień kontroli (k. 47 akt administracyjnych; zostały w niej wyszczególnione czynności na wskazanej trasie przejazdu, a także godziny ich rozpoczęcia i zakończenia według rozkładu oraz według faktycznego stanu rzeczy), a także przedstawionym już po przeprowadzonej kontroli rozkładem jazdy (k. 46 akt administracyjnych; uwzględnia on w szczególności przystanki we [...] i [...], ze wskazaniem godzin, w tym godzin wyjazdu z [...], wśród których jest także godz. [...]).

Dokonując ustalenia czy wykonywany w dniu kontroli drogowej przewóz miał charakter regularny bez znaczenia pozostaje okoliczność, podnoszona przez stronę skarżącą, zgodnie z którą spółka Q Sp. z o.o. może wprowadzać korekty w grafiku przewozów, w tym zmieniać godziny odjazdów (§ 2 ust. 1 umowy z dnia [...] 2006 r.), co świadczyć ma o pozycji dominującej zleceniodawcy, a także o braku możliwości sporządzenia rozkładu jazdy o charakterze stałym, niezmiennym.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że przy ustaleniu -odnośnie przewozu regularnego specjalnego - czy zachodzi "regularność przewozów" należy mieć na względzie pewną ich cykliczność, powtarzalność kursów, z i do określonych miejsc, wprowadzone stałe zasady przewozu w zakresie jego częstotliwości, podane do wiadomości pasażerów. Chodzi o przyjętą przez przewoźnika, określoną w danym czasie, systematyczność, według ustalonego i znanego pasażerom schematu, jeżeli natomiast tenże schemat zakłada element zmienności, elastyczności co do godzin przejazdu oraz tras (przystanków) uwarunkowanych pewnymi czynnikami, to fakt ten sam w sobie nie wyklucza regularnego charakteru przewozu. Wyrażenie "w określonych odstępach czasu i określonymi trasami" nie oznacza, że raz określony rozkład nie może podlegać zmianom. Podnosi się jednocześnie, że rzeczą tylko i wyłącznie przewoźnika jest takie zorganizowanie przewozów osób i zawarcie takich umów, aby przewozy te odbywały się zgodnie z prawem i możliwe było uzyskanie stosownego zezwolenia we właściwym organie (zob. m.in. wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 165/12, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wr 512/12, CBOSA).

Wykazywana przez stronę skarżącą możliwość wprowadzania zmian w grafiku, w oparciu o który realizowane są przez nią przewozy (w tym między innymi zmian w godzinach odjazdów), przy uwzględnieniu pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie świadczy o tym, że każdy taki przewóz wymagał indywidualnego ustalenia zarówno co do trasy, jak i co do rozkładu czasowego. Sama skarżąca, jeszcze na etapie postępowania odwoławczego, podnosiła jedynie, że grafik ten (nazywany przez nią także: "ramowym harmonogramem odwozów i przywozów") podlegać ma częstej zmianie, chociaż ani nie wykazała jak często do tej zmiany faktycznie dochodzi, ani też nie przedstawiła jakiegokolwiek środka dowodowego, który wskazywałby na to, że taka zmiana w ogóle miała kiedykolwiek miejsce w rzeczywistości, powołując się na bliżej nieokreślone dyspozycje zleceniodawcy w formie pisemnej, e-mailowej oraz telefonicznej. Jednakże nawet relatywnie częsta zmiana przedmiotowego grafiku przewozów winna być oceniana, na gruncie kontrolowanej sprawy, wyłącznie jako element jego zmienności, który pozostaje bez istotnego znaczenia dla przyjęcia systematycznego, powtarzalnego charakteru realizowanych na jego podstawie przewozów. Z analizy zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie bowiem wynika, że przewóz wykonywany był od poniedziałku do piątku, na wskazanych w umowie trasach, w oparciu o grafik przewozów określający między innymi miejsca przystanków i godziny odjazdów, a więc w swej istocie pełniący funkcję rozkładu jazdy. Ocena całokształtu materiału dowodowego wskazuje również, że taki też charakter miał przewóz realizowany w dniu kontroli, zresztą bezsporne jest to, że przewóz ten realizowany był w ramach rzeczonej umowy z dnia [...] 2006 r. Należy jednocześnie dodać, że z samych regulacji ustawy o transporcie drogowym nie wynika, iż regularność wykonywanych przewozów wyklucza dopuszczalność zmian w czasowym rozkładzie jazdy i trasach przejazdów. Dla stwierdzenia regularności przewozów wystarczy zatem ustalenie, że przewóz ma miejsce według z góry przyjętego rozkładu jazdy po ustalonej uprzednio trasie, z którą to sytuacją mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie.

Okolicznością indyferentną dla rozstrzygnięcia kontrolowanej sprawy jest także "układ sił" istniejący pomiędzy stronami umowy z dnia [...] 2006 r., w tym ewentualna pozycja dominująca zleceniodawcy, która miałaby istnieć w tym aspekcie (jedynie na marginesie należy zauważyć, że analiza umowy nie wskazuje na dominującą pozycję zleceniodawcy, bowiem istotne zmiany w warunkach jej realizacji, w tym korekty w grafiku przewozów, wymagają pisemnej akceptacji skarżącej, § 2 ust. 1 in fine tej umowy). Orzecznictwo sądów administracyjnych, na jakie w powyższym zakresie powołuje się strona skarżąca (w tym zwłaszcza wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt II GSK 535/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 czerwca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 726/07, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 1460/10), zapadło na gruncie zgoła odmiennych, niż istniejący w rozpoznawanej sprawie, stanów faktycznych i odnosi się w szczególności do kwestii realizacji przewozów uczniów do i ze szkół. Argumentacja zawarta w tym orzecznictwie nie zasługuje na aprobatę na gruncie kontrolowanej sprawy. Warto przy tym zauważyć, że przywołany przez stronę skarżącą w pierwszej kolejności wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Łd 1134/11, został uchylony w przywołanym już powyżej wyroku NSA z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. akt II GSK 1179/12.

W tym miejscu należy zauważyć, że powyżej zaprezentowana wykładnia przepisów ustawy o transporcie drogowym znajduje potwierdzenie w unormowaniach unijnych, zawartych w szczególności w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. U. UE Seria L z 2009 r. Nr 300, poz. 88 ze zm.). Chociaż rozporządzenie to zasadniczo nie ma bezpośredniego zastosowania do krajowego przewozu osób, w tym nie znajduje bezpośredniego zastosowania w kontrolowanej sprawie, niemniej jednak może stanowić wskazówkę przy interpretacji przepisów prawa krajowego. Zgodnie z art. 2 pkt. 3 tego rozporządzenia "szczególne usługi regularne" (czyli jak stanowi ustawodawca krajowy - przewozy regularne specjalne) oznaczają usługi regularne bez względu na to, przez kogo są organizowane, które polegają na przewozie określonych kategorii pasażerów z wyłączeniem innych pasażerów. Z kolei zgodnie z art. 2 pkt. 2 "usługi regularne" oznaczają usługi polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i na określonych trasach, przy czym pasażerowie są zabierani z określonych z góry przystanków i dowożeni na z góry określone przystanki. W art. 5 ust. 2 lit. a omawianego rozporządzenia ustawodawca europejski wprost natomiast wskazał, że szczególne usługi regularne obejmują przewóz pracowników na trasie między miejscem pracy a miejscem zamieszkania, a fakt, że usługi te mogą być zróżnicowane w zależności od potrzeb użytkowników, nie ma wpływu na zaliczenie ich do usług regularnych.

Skarżąca nie wyjaśniła natomiast, na etapie skargi do tutejszego Sądu, dlaczego twierdzi, że nie pobiera opłat za przejazd, skoro z umowy z dnia [...]2006 r., w oparciu o którą był realizowany skontrolowany przewóz, jednoznacznie wynika jego odpłatność (§ 5 ust. 1 umowy). Okoliczność ta nie mogła mieć zresztą w sprawie przesądzającego znaczenia, jako że ustalone zostały takie cechy skontrolowanego przewozu (regularność oraz skierowanie go wyłącznie do określonej grupy osób), które w sposób wystarczający świadczą o jego zakwalifikowaniu jako przewozu regularnego specjalnego. Tym bardziej nie mógł mieć znaczenia sposób w jaki opłata ta miałaby być ustalana, czy też w jaki miałaby być uiszczana.

W związku z powyższym, wbrew zarzutom skarżącej spółki, w kontrolowanej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, w tym w szczególności przywołanego przez skarżącą art. 4 pkt. 7, pkt. 9 pkt. 22 oraz art. 92a ust. 1 i ust. 6 u.t.d. Strona skarżąca nie uzasadniła natomiast na czym miałoby polegać naruszenie art. 92a ust. 2 u.t.d., zwłaszcza, że nałożona na nią kara pieniężna nie przekroczyła wskazanej w tym przepisie kwoty 10.000 zł. Chybiony jest natomiast zarzut naruszenia art. 5 ust. 1 u.t.d., jako że istotny na gruncie kontrolowanej sprawy był brak zezwolenia, o którym stanowi art. 18 ust. 1 u.t.d.

W świetle powyższych twierdzeń w kontrolowanej sprawie nie doszło także do naruszenia art. 7, art. 77 § 1 bądź art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: "K.p.a.") i to takiego naruszenia, które mogłoby mieć istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Organ administracji publicznej zgromadził w sposób wyczerpujący istotny dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy materiał dowodowy, dokonując jego wszechstronnej analizy, w wyniku której prawidłowo ustalił, że wykonywany przez skarżącą przewóz nosi znamiona przewozu regularnego specjalnego. W szczególności organ administracji publicznej dokonał pod tym względem prawidłowej oceny umowy z dnia [...] 2006 r., na podstawie której przedmiotowy przewóz był realizowany, a także zeznań złożonych przez kierowcę, który przewóz ten wykonywał, uwzględniając jednocześnie pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Dla tak dokonanych ustaleń bez znaczenia pozostaje przedstawione przez stronę skarżącą oświadczenie spółki Z Sp. z o.o. z dnia [...] kwietnia 2014 r., jako że w sposób ogólny odnosi się ono do kwestii możliwość dokonania zmiany w ramach realizowanych przez stronę skarżącą przewozów, podkreślając, deklarowaną także przez samą skarżącą, dominującą pozycję zleceniodawcy. Jak już była natomiast mowa powyżej okoliczności te nie zmieniają charakteru przewozu poddanego kontroli. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia kontrolowanej sprawy pozostaje także i to czy znajdujący się w aktach administracyjnych rozkład jazdy (k. 46 akt administracyjnych) został przedstawiony przez kierowcę, jak błędnie stwierdził organ II instancji, czy też, jak miało to miejsce faktycznie, został on przedstawiony po przeprowadzonej kontroli drogowej. Nie budzi bowiem wątpliwości, że taki rozkład jazdy został przedstawiony, niezależnie od momentu, w którym to nastąpiło, stanowiąc jeden z środków dowodowych, w oparciu o który organ czynił ustalenia faktyczne w sprawie, do czego zresztą strona skarżąca już się nie ustosunkowała.

Mając powyższe na uwadze, skargę jako bezzasadną należało oddalić, o czym orzeczono w sentencji wyroku na podstawie art. 151 P.p.s.a.