Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Więch - Baranowska, Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz - Nowak (spr.), Protokolant spec. Agnieszka Wasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2012 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki budynku rekreacyjno - wypoczynkowego skargę oddala.

Decyzją z [...] lipca 2011 r. Nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: "organ odwoławczy" lub "organ II instancji"), działając na podstawie art. 138 § 1 punkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: "k.p.a.") oraz art. 83 ust. 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze. zm., dalej: "Prawo budowlane"), po rozpoznaniu odwołań: P. [...] oraz P. S. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] (dalej: "organ I instancji") z [...] czerwca 2011 r., nakazującej P. S. (dalej: "skarżący") dokonanie rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku rekreacyjno-wypoczynkowego na terenie nieruchomości przy ul. R. w W. - działka o numerze ewidencyjnym [...] z obrębu [...] w W. – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W toku prowadzonego z urzędu postępowania administracyjnego organ I instancji ustalił, iż na w/w posesji skarżący wybudował budynek murowany, dwukondygnacyjny, z czego jedna kondygnacja jest z wejściem poniżej terenu (6 schodków w dół około 1 m), a nad nią kondygnacja z dwuspadowym dachem i balkonem. Budynek usytuowany jest w narożu działki w odległości 2,30 m i 3,80 m od istniejących ogrodzeń sąsiednich, z czego w jednej ze ścian w górnej kondygnacji znajduje się okno. Drzwi wejściowe mają szerokość 80 cm, a budynek posiada wymiary:

4,86 m x

4,82 m, o wysokości

4,80 m. Według oświadczenia skarżącego powstał on w marcu 2009 r., nie jest zamieszkały, pełni jedynie funkcję wypoczynkowo-rekreacyjną z tym, że nie dokonano oględzin wewnątrz budynku ze względu na nieudostępnienie wejścia przez użytkownika. Jednocześnie podczas oględzin nie stwierdzono zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia. Organ I instancji uznał, że tak wybudowany obiekt na terenie [...] O. [...] nie stanowi altany, ani obiektu gospodarczego, które mogłyby być zwolnione z uzyskania pozwolenia na budowę na podstawie art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego. Podniósł, że budynek letniskowy w ramach Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. – Dz.U. Nr 112, poz. 1316) uznany jest za budynek mieszkalny.

Powyższe ustalenia stały się podstawą do wydania przez organ I instancji postanowienia z [...] listopada 2010 r., (sprostowanego rozstrzygnięciem z [...] kwietnia 2011 r.), którym na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego nałożył na skarżącego obowiązek przedłożenia w terminie 2 miesięcy, następujących dokumentów:

1) zaświadczenia właściwego organu o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadkach braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego;

2) czterech egzemplarzy projektu budowlanego wraz z oceną techniczną robót budowlanych samowolnie wykonanych przy budowie przedmiotowego budynku, zawierającą opinię w zakresie zgodności wykonania tych robót z przepisami techniczno-budowlanymi i Polskimi Normami, sporządzoną przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia budowlane w tym zakresie;

3) oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Skarżący nie wykonał obowiązku wynikającego z postanowienia z dnia [...] listopada 2010 r. i nie dostarczył wymaganej dokumentacji.

W związku z powyższym, decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. organ nakazał skarżącemu dokonanie całkowitej rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku rekreacyjno-wypoczynkowego na terenie nieruchomości przy ul. R. w W.

Pismem z dnia 17 czerwca 2011 r. skarżący wniósł odwołanie od wskazanego rozstrzygnięcia, powołując się na art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego, przepisy Regulaminu Pracowniczego Ogrodu Działkowego oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 października 2000 r., IV SA 363/98. Wskazał, iż altaną może być nazywany obiekt, znajdujący się na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych (ROD), który został wybudowany z zachowaniem warunków Regulaminu ROD. Podniósł, iż przedmiotowy obiekt spełnia wszystkie wytyczne Polskiego Związku Działkowców, przez co nie może być uznany za domek letniskowy, czy też mieszkalny. Konkludując wskazał, iż obiekt wybudowany na działce nr [...] jest altanką w rozumieniu Regulaminu ROD, nie przekracza 25 m2 zabudowy oraz innych wytycznych ujętych w art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego, a zatem nie jest wymagane pozwolenie na budowę.

Odwołanie od decyzji organu I instancji wniósł również [...] Związek [...], wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. Odwołujący się podniósł, że zaskarżona decyzja jest wadliwa, bo nie podaje obowiązującego przepisu prawa materialnego, tylko opiera się na stanowisku Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego, które nie może leżeć u podstaw wydania decyzji. Z art. 29 ustęp 1 Prawa budowlanego wynika, że budowa altany nie wymaga uzyskiwania pozwolenia na budowę, a przedmiotowy obiekt posiada wymagane przez art. 29 ustęp 1 punkt 4 w/w ustawy wymiary.

Rozpoznając ponownie sprawę, organ odwoławczy w decyzji z dnia [...] lipca 2011 r. podzielił stanowisko organu I instancji uznając, iż przedmiotowego budynku nie można uznać za altanę w rozumieniu art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego. W ocenie organu odwoławczego "altana", zgodnie z wykładnią językową, oznacza budowlę lub budynek w ogrodzie, zazwyczaj lekkiej konstrukcji, służące do wypoczynku i ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. W związku z powyższym w niniejszej sprawie skarżący winien uzyskać stosowną decyzję o pozwoleniu na budowę przedmiotowego budynku rekreacyjno-wypoczynkowego. Wymóg ten nie został spełniony, więc w/w obiekt został wykonany w warunkach samowoli budowlanej. Podniósł także, iż skarżący stosownie do postanowienia organu I instancji z [...] listopada 2010 r. nie przedłożył dokumentów legalizujących samowolę budowlaną. Tym samym, podjęta w sprawie decyzja o rozbiórce przedmiotowego budynku rekreacyjno-wypoczynkowego jest konsekwencją niespełnienia powyższych warunków, stosownie do art. 48 ust. 1 i ust. 4 Prawa budowlanego. W zaistniałej sytuacji przepisy Prawa budowlanego nie dają organom nadzoru budowlanego możliwości wydania innego rozstrzygnięcia administracyjnego niż decyzja rozbiórkowa.

Jednocześnie organ odwoławczy zauważył, iż skoro powierzchnię zabudowy wyznacza się przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu, przedmiotowy obiekt i tak nie mieściłby się w dyspozycji normy zawartej w art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego. Do powierzchni zabudowy wlicza się bowiem wszystkie elementy przewieszenia, które występują w elewacji (balkony, loggie itp.). Przy ustalaniu powierzchni zabudowy nie bierze się pod uwagę jedynie elementów pomocniczych, takich jak: schody zewnętrzne, markizy, daszki, dlatego przedmiotowego obiektu nie obejmowałoby zwolnienie z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, o którym mowa w art. 29 ust. 1 punkt 4 ustawy Prawo budowlane, skoro jego powierzchnia (bez powierzchni balkonu) wynosi niespełna 25 m2 (

4,86 m x

4,82 m), a rozmiary balkonu, jak wynika z dokumentacji fotograficznej, są znaczne (powyżej 2 m2).

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniach organ odwoławczy wskazał, iż organ nadzoru budowlanego jest związany przepisami prawa powszechnie obowiązującego (w tym ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane), w przeciwieństwie do postanowień Regulaminu Pracowniczego Ogrodu Działkowego. Podniósł także, iż powoływanie się na oświadczenie prezesa ROD "[...]", że obiekt spełnia wszystkie wytyczne Polskiego Związku Działkowców, przez co nie może być uznany za domek letniskowy czy też mieszkalny, nie może być wzięte pod uwagę, gdyż jak wskazano wyżej, kwestie budowy obiektów budowlanych reguluje ustawa Prawo budowlane, a wymagane pozwolenia wydają właściwe organy administracji architektoniczno-budowlanej.

W skardze na decyzję z [...] lipca 2011 r., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów:

1) art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że przepis ten nie będzie miał zastosowania w niniejszej sprawie;

2) art. 48 ust. 2 i ust. 3 w zw. z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego poprzez uznanie, iż przepis ten będzie miał zastosowanie w niniejszej sprawie;

3) art. 6 i art. 7 k.p.a. poprzez niezbadanie stanu faktycznego w należyty sposób, tj. pominięcie dokładnych pomiarów obiektu i określenie powierzchni na "niespełna" 25 m2, a następnie określenie powierzchni balkonu na "powyżej 2 m2 " oraz z błędnym oznaczeniem odległości obiektu altany od granic działki;

4) art. 7 k.p.a. poprzez zaniechanie ustalenia stanu faktycznego w zakresie zakwalifikowania obiektu wybudowanego przez skarżącego;

5) art. 7 k.p.a. (zasady słusznego interesu obywatela) poprzez uznanie, że wybudowany przez skarżącego obiekt nie jest altaną w rozumieniu art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego, pomimo że w stanie faktycznym zachodziły podstawy do uznania tegoż obiektu za altanę, a nie istnieją żadne względy społeczne, które przemawiałyby przeciwko uznaniu wybudowanego obiektu za altanę.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż argumentacja organów nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem w zakresie konieczności uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę decydujące znaczenie ma kryterium powierzchni zabudowy, nie zaś nazwy jednostkowej, jaką operuje się w stosunku do danego obiektu budowlanego. W tym zakresie skarżący powołał się na wyrok WSA w Poznaniu z 15 grudnia 2010 r., II SA/Po 570/10, cytując jego treść. Podniósł, iż wybudowany przez niego obiekt stanowi altanę, bowiem spełnia wszystkie kryteria określone w art. 29 ust. 1 punkt 4 Prawa budowlanego. W szczególności zaznaczył, iż powierzchnia zabudowy nie przekracza 25 m2, obiekt przy dwuspadowym dachu stromym posiada wysokość 4,80 m2, jest to budynek parterowy z poddaszem. Główną funkcją budynku jest ochrona przed deszczem, wiatrem oraz warunkami atmosferycznymi w trakcie pobytów skarżącego na działce. Pobyty te mają charakter rekreacyjny, podczas których pielęgnuje on ogród oraz wypoczywa. Natomiast w czasie złej pogody korzysta z pomieszczeń altany, które służą również jako magazyn na narzędzia. Tak pojęta funkcja oraz cechy niniejszego obiektu wpisują się w przytoczoną przez organ wykładnię językową wyrażenia "altana", zgodnie z którą oznacza on "budowlę lub budynek w ogrodzie, zazwyczaj lekkiej konstrukcji, służące do wypoczynku i ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi". Z przytoczonej przez organ definicji pojęcia "altana" wynika, że altana ma zazwyczaj lekką konstrukcję. Jednak w ocenie skarżącego zdarza się, że altana może być wykonana z bardziej trwałych materiałów, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie. Okoliczność wykonania altany w technologii zapewniającej jej trwałość nie zmienia charakteru obiektu.

Autor skargi wskazał ponadto, iż jeśli organ miał wątpliwości co do interpretacji wykładni słowa "altana", powinien - zgodnie z zasadą uwzględniania słusznego interesu obywatela, wyrażoną w art. 7 k.p.a., wydać rozstrzygnięcie w niniejszym postępowaniu na korzyść skarżącego.

Powołał także wyrok WSA w Kielcach z 21 października 2010 r., II SA/Ke 596/10, wyrok WSA w Gdańsku z 15 kwietnia 2010 r., II GSK 240/10 oraz wyrok WSA w Gliwicach z 20 listopada 2009 r., II SA/GL 572/09, cytując ich fragmenty dotyczące kierowania się przez organy słusznym interesem obywatela przy orzekaniu w ramach uznania administracyjnego.

Jednocześnie wskazał, iż stowarzyszenie wprowadziło Regulamin korzystania z terenów Ogrodów. Obowiązujący na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego "[...]" Regulamin normuje między innymi możliwość, jak i warunki wznoszenia altan na terenie Ogrodu. Definicja wyrażenia "altana" została w nim ujęta w następujący sposób: "Altana w ogrodzie jest obiektem wolnostojącym, parterowym, zapewniającym rodzinie warunki wypoczynku. Altana może być podpiwniczona i posiadać poddasze użytkowe". W Regulaminie nie zostały zamieszczone żadne ograniczenia czy wytyczne, z jakich materiałów altana może być wykonana. W związku z tym altana wybudowana przez skarżącego spełnia wymogi Regulaminu.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Z kolei art. 3 § 2 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., zwana dalej p.p.s.a.) stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.).

Z kolei z art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy obiekt zrealizowany przez skarżącego na terenie nieruchomości przy ulicy R. w W. na działce o numerze ewidencyjnym [...] z obrębu [...] ma charakter obiektu budowlanego, którego realizacja wymagała wcześniejszego pozwolenia na budowę. W ocenie skarżącego wybudował on altanę na działce w rodzinnym ogrodzie działkowym o powierzchni zabudowy do 25 m² oraz wysokości do 5 m przy dachach stromych, co w świetle art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego nie wymaga pozwolenia na budowę. W przepisach Prawa budowlanego nie została zawarta definicja legalna pojęcia "altana". Występuje ono w art. 29 ustęp 1 punkty 2 i 4 w/w ustawy z tym, że budowa altan o wskazanych w tych przepisach wymiarach, usytuowanych poza terenem rodzinnych ogrodów działkowych, wymaga zgłoszenia właściwemu organowi, zgodnie z art. 30 ustęp 1 punkt 1 Prawa budowlanego. Jednocześnie nie należy, zdaniem Sądu, wyciągać z przepisu art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego wniosku, że każdy obiekt, który powstanie na terenach rodzinnych ogrodów działkowych, posiadający wymagane tym przepisem wymiary, stanowi altanę. Brak wiążącej definicji legalnej tego pojęcia powoduje, że kwalifikacji obiektu, zwanego altaną, należy dokonywać po analizie formy, funkcji oraz gabarytów budowli, mając przy tym na uwadze definicję przyjętą w języku codziennym, przy uwzględnieniu również wykładni systemowej. W konsekwencji należy przyjąć, że każdy obiekt realizowany na terenie ogrodu działkowego i nie zwolniony ustawą od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, podlega wszelkim rygorom przewidzianym w Prawie budowlanym, łącznie z możliwością wydania przez organ nadzoru budowlanego orzeczenia o rozbiórce (por. wyrok NSA z dnia 6 października 2000 r., IV SA 363/98).

Sąd w pełni podziela argumentację organów obu instancji, które - definiując pojęcie "altany" - posłużyły się wykładnią z języka potocznego. Organ powiatowy wskazał w tym zakresie na stanowisko GUNB przyjmując, iż za "altanę" uznaje się niewielkie pawilony ogrodowe o lekkiej konstrukcji i ażurowych ścianach, nie związane trwale z gruntem, przeznaczone do wypoczynku oraz osłony przed słońcem i deszczem. Organ odwoławczy stanął na zbliżonym stanowisku, że "altana", zgodnie z wykładnią językową (przy uwzględnieniu dyrektywy języka potocznego), oznacza budowlę lub budynek w ogrodzie, zazwyczaj lekkiej konstrukcji, służące do wypoczynku i ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Według definicji zawartej w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) "altana" to "niewielka budowla ogrodowa, zwykle drewniana, o ażurowych ścianach". Podobnie definiuje "altanę" Encyklopedia Internetowa (wikipedia.pl): "altana – lekka budowla, często ażurowa, stawiana w ogrodzie, często ozdobna, również niewielki plac zacieniony przez krąg drzew, ma za zadanie chronić przed deszczem i słońcem, miejsce spotkań i odpoczynku". Z kolei według Małego Słownika Języka Polskiego (PWN, Warszawa 1969) "altana" to "lekki, przewiewny budynek w ogrodach, obsadzony zwykle roślinami pnącymi, osłaniający przed deszczem i słońcem".

Przedmiotowy obiekt budowlany: murowany, o dwóch kondygnacjach, trwale związany z gruntem, o dwuspadowym dachu, z balkonem, w porównaniu z powyższymi definicjami "altany", pochodzącymi z różnych źródeł, z pewnością nie stanowi altany, którą można wybudować na terenach rodzinnego ogrodu działkowego bez uzyskania pozwolenia na budowę. Jeśli więc wzniesiony przez skarżącego obiekt nie jest altaną, to niezależnie od jego wymiarów i miejsca wzniesienia wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Regulacja zawarta w art. 29 Prawa budowlanego stanowi wyjątek od zasady zamieszczonej w art. 28 ustęp 1 tej ustawy, a wyjątków od zasady nie można interpretować w drodze wykładni rozszerzającej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 grudnia 2009 r., VII SA/Wa 1546/09, LEX nr 583604). Analiza przepisów Rozdziału 4 ustawy Prawo budowlane prowadzi do wniosku, że zasadą jest, iż roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Odstępstwa od tej zasady, o których mowa w art. 29-31 cytowanej ustawy (zgłoszenie rozpoczęcia robót właściwemu organowi lub prowadzenie ich zarówno bez pozwolenia, jak i zgłoszenia), dotyczą różnego rodzaju obiektów o niskim stopniu skomplikowania przy ich realizacji. Wzniesienie altany na terenach rodzinnych ogrodów działkowych w świetle art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, bowiem ustawodawca takie obiekty zakwalifikował do najmniej skomplikowanych pod względem technologicznym w porównaniu z robotami budowlanymi, wymagającymi takiego pozwolenia lub zgłoszenia.

Zdaniem Sądu, dokonując wykładni pojęcia "altana" na użytek przedmiotowej sprawy, należy zgodzić się z organami obu instancji, że przedmiotowy budynek nie jest tego rodzaju obiektem, co wynika nie tylko z interpretacji językowej (potocznej), ale również z wykładni systemowej przepisów. Zasadnie więc organy nie zastosowały w przedmiotowej sprawie art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego, przy jednoczesnym zastosowaniu art. 48 ustęp 1 i 4 tej ustawy, uznając wzniesienie przedmiotowego obiektu budowlanego za samowolę budowlaną, czyli zakończenie budowy bez wymaganego pozwolenia na budowę. Jednak nakaz rozbiórki obiektu może być orzeczony dopiero wówczas, gdy okaże się, że nie ma prawnych możliwości legalizacji, z tym że oczywiście legalizacja samowoli budowlanej nie jest obowiązkiem, a uprawnieniem inwestora (wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2009 r., II OSK 1879/07, LEX nr 478287, wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 listopada 2010 r., II SA/Łd 990/10, LEX nr 756007). W związku z powyższym w trybie art. 48 ustęp 2 i 3 Prawa budowlanego organ I instancji dał skarżącemu możliwość zalegalizowania zaistniałej "samowoli budowlanej". Nie spełnił on jednak w wyznaczonym terminie zakreślonych postanowieniem z dnia [...] listopada 2010 r. obowiązków, co w oparciu o art. 48 ustęp 4 w związku z ustępem 1 Prawa budowlanego skutkowało decyzją nakazującą rozbiórkę obiektu budowlanego, wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Decyzja podejmowana na podstawie art. 48 ustęp 1 Prawa budowlanego ma charakter związany, co oznacza, że organ jest nie tylko uprawniony, lecz zobligowany do wydania nakazu rozbiórki, jeśli stwierdzona została samowola budowlana, a inwestor nie spełnił nałożonych na niego obowiązków (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 października 2010 r., II SA/GL 232/10, LEX nr 752712, wyrok WSA w Krakowie z dnia 11 października 2010 r., II SA/Kr 922/10).

Sąd podziela również stanowisko organu odwoławczego, że organy nadzoru budowlanego są związane przepisami Prawa budowlanego, a wymagane pozwolenia wydają właściwe organy administracji architektoniczno-budowlanej. Stąd bez znaczenia pozostaje w przedmiotowej sprawie oświadczenie Prezesa ROD "[...]", że obiekt spełnia wszystkie wytyczne Polskiego Związku Działkowców, przez co nie może być uznany za domek letniskowy, czy też mieszkalny. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że Regulamin Rodzinnych Ogrodów Działkowych ma zastosowanie tylko do członków ogrodu, którego dotyczy, nie jest natomiast aktem obowiązującym organy nadzoru budowlanego.

Wychodząc z poczynionych wyżej ustaleń pojęcia "altany", bez znaczenia pozostaje okoliczność, że obiekt wzniesiony przez skarżącego odpowiada wymiarowo przepisowi art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego. Niedokładne pomiary przedmiotowego budynku, wyrażające się w słowach: "niespełna", "znaczne", nie mają znaczenia w sprawie wobec uznania, że obiekt nie jest altaną. W tym miejscu Sąd nie podziela ustaleń organu odwoławczego, że do powierzchni zabudowy wlicza się powierzchnię balkonu jako element przewieszenia, występujący w elewacji. Do powierzchni zabudowy nie wlicza się powierzchni elementów drugorzędnych, np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego, bowiem powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu por. uzasadnienie wyroku WSA w Krakowie z dnia 5 listopada 200 r., II SA/Kr 1245/09, LEX nr 589150). W świetle powyższego wyliczenia nie ma żadnych powodów, aby powierzchnię balkonu wliczać do powierzchni zabudowy. Należy zatem przyjąć, że powierzchnia zabudowy przedmiotowego budynku jest mniejsza aniżeli 25 m². Ustalenie to nie ma jednak wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Zdaniem Sądu organy nie naruszyły przepisów art. 6 i 7 k.p.a. w zakresie wskazanym w skardze, bowiem podały prawidłową podstawę prawną zaskarżonej decyzji oraz właściwie ustaliły stan faktyczny w sprawie, łącznie z zakwalifikowaniem obiektu wybudowanego przez skarżącego. Organy uznały, że nie jest to altana, czemu dały wyraz w przekonywujących uzasadnieniach swoich decyzji, a jednocześnie wskazały, że jest to budynek rekreacyjno-letniskowy, co wobec treści art. 3 punkt 1 a Prawa budowlanego uzasadnia kognicję organów nadzoru budowlanego. W ocenie Sądu powoływanie się skarżącego na słuszny interes obywatela, którego nie uwzględniły organy przy wydawaniu decyzji, nie jest zasadne wobec ustalenia, że inwestor w realiach przedmiotowej sprawy zinterpretował rozszerzająco wyjątek z art. 29 ustęp 1 punkt 4 Prawa budowlanego od zasady wynikającej z art. 28 ustęp 1 tegoż Prawa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 p.p.s.a.