Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.) Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Mariusz Kotulski Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2016 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Krakowie na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 1 lipca 2009 r., Nr LXXVIII/995/09 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec-Węzeł Sidzina". skargę oddala

Prokurator Okręgowy w Krakowie, działając na podstawie art. 8 § 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1, art. 53 § 3 zd. 2 oraz art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zaskarżył uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 1 lipca 2009 r., Nr LXXVIII/995/09 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina", opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego Nr 432, poz. 3152 z dnia 23 lipca 2009 r., w części obejmującej: § 6 ust. 1 pkt 20, § 10 ust. 2 pkt 1 i 2, ust. 4, § 11 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6, § 13 ust. 4, § 14 ust. 7 pkt 1 lit. "e" i "f, § 19 ust. 5 pkt 5 lit. "a", § 22 ust. 5 pkt 3, § 23 ust. 5 pkt 3, § 24 ust. 5 pkt 3 i pkt 12, § 25 ust. 6 pkt 2, § 26 ust. 5 pkt 4, § 27, § 28 i § 29, § 33 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6 części tekstowej planu oraz odpowiadającym im fragmentom części graficznej.

Zaskarżonej uchwale zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 15 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80 poz. 717, dalej; u.p.z.p.) w zw. z art. 3, art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2011 r., Nr 118 póz. 687) oraz przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny, pod względem sanitarnym, są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. z 1959 r., Nr 52 poz. 315, dalej: "rozporządzenie") poprzez lokalizację planowanego cmentarza na terenie nie odpowiadającym wskazanym w przepisach szczególnych warunkom sanitarnym, a w szczególności:

1. § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia, poprzez przeznaczenie pod planowany cmentarz terenu podlegającego okresowym zalewom, posiadającego ukształtowanie uniemożliwiające łatwy spływ wód deszczowych, o zwierciadle wody gruntowej znajdującym się na głębokości wyższej niż 2,5 metra poniżej powierzchni terenu oraz nachylonym ku zabudowaniom i ujęciom wody pitnej;

2. § 5 rozporządzenia, poprzez przeznaczenie pod planowany cmentarz gruntu nieprzepuszczalnego,

3. § 4 i § 5 rozporządzenia, poprzez ustalenie w § 27 ust. 4 pkt 7 lit. "a" i "b" planu wymogu przeprowadzenia badań podłoża gruntowego i warunków wodnych oraz wymogu uwzględnienia uwarunkowań wynikających z przepisów odrębnych dopiero na etapie uzyskiwania pozwolenia na budowę, podczas gdy już na organach planistycznych ciążył obowiązek dochowania w zakresie lokalizacji cmentarza wszelkich wymagań wynikających z rozporządzenia;

II. naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p. w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 25 czerwca 2010 r. (Dz. u. z 2010 r., Nr 130 poz. 871), poprzez określenie w:

1. § 11 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6,

2. § 33 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6 planu miejscowego

minimalnych wielkości działek, pomimo braku podstawy prawnej do zamieszczenia takich ustaleń w miejscowym planie;

III. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 15 ust. 1, ust. 2 pkt 7 i pkt 9 u.p.z.p. w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r., Nr 92 poz. 880) w zw. z art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., Nr 25 poz. 150) poprzez lokalizację cmentarza mogącego znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000: "Skawiński Obszar Łąkowy", PLH120079 oraz "Dębnicko - Tyniecki Obszar Łąkowy", PLH120065;

IV. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r., Nr 627 ) w zw. z § 3 ust. 1 pkt 67 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia na raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r., Nr 257 poz. 2573 ) poprzez zaniechanie uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń planu, zawartych w § 29 ust. 3 pkt 4, dotyczących dopuszczenia lokalizacji obiektu spopielarni i mogących znacząco negatywnie oddziaływać na obszary Natura 2000: Skawiński Obszar Łąkowy", PLH1200"9 oraz "Dębnicko - Tyniecki Obszar Łąkowy", PLH120065, podczas gdy zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 67 wskazanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. spopielanie - krematoria zaliczano do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko;

V. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p., art. 7 Konstytucji RP oraz art. 94 Konstytucji RP oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., Nr 164 poz. 1587), poprzez zamieszczenie w uchwale postanowień wzajemnie sprzecznych i wykluczających się, a to przez przyjęcie w § 13 ust. 6 pkt 2 lit. "a" zakazu realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz powodujących szczególne uwarunkowania związane z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko według przepisów odrębnych lub wymagających innego raportu wynikającego z przepisów ochrony środowiska za wyjątkiem budowy, przebudowy i remontów dróg, sieci infrastruktury oraz inwestycji celu publicznego, przy jednoczesnym ustaleniu w § 29 ust. 3 pkt 4 dopuszczalności lokalizacji spopielarni zwłok, która zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 67 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (...) zaliczana była do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej: § 6 ust. 1 pkt 20, § 10 ust. 2 pkt 1 i 2, ust. 4, § 13 ust. 4, § 14 ust. 7 pkt 1 lit. "e" i "f, § 19 ust. 5 pkt 5 lit. "a", § 22 ust. 5 pkt 3, § 23 ust. 5 pkt 3, § 24 ust. 5 pkt 3 i pkt 12, § 25 ust. 6 pkt 2, § 26 ust. 5 pkt 4, § 27, § 28 i § 29.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że:

Uchwałą z dnia 1 lipca 2009 r., Nr LXXVIII/995/09 Rada Miasta Krakowa uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina". Wg skarżącego w zakresie, w jakim uchwała ta dotyczy lokalizacji cmentarza komunalnego na terenach wskazanych w części opisowej oraz graficznej planu, obarczona jest wadami rażącego naruszenia prawa.

Uzasadniając zarzut pierwszy podniósł, że organy gminy, lokalizujące na danym obszarze cmentarz, winny w planach miejscowych tak projektować tereny, aby zabezpieczyć spełnienie wymogów dotyczących lokalizacji cmentarzy, wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny, pod względem sanitarnym, są odpowiednie na cmentarze, przy czym wszystkie przewidziane w tych przepisach wymagania winny być spełnione już na etapie sporządzania planu. Nie ma podstaw do tego, aby dopuszczać możliwość spełnienia tych wymagań dopiero na etapie urządzania cmentarzy. Dopuszczenie lokalizacji cmentarzy w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na obszarach nie spełniających na tym etapie wymagań określonych przedmiotowym rozporządzeniem, bezprzedmiotowym czyniłoby te regulacje prawne, a przynajmniej zmieniało istotnie ich cel. Podgląd ten jest ustabilizowany w orzecznictwie sądowo – administracyjnym (wyrok NSA z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. II OSK 1611/07; wyrok NSA z dnia 19 listopada 2014 r., sygn. II OSK 1486/14; wszystkie orzeczenia powołano za CBOSA: orzeczenia.nsa.gov.pl). Obowiązek, o którym mowa wyżej dotyczy w szczególności wymogów wskazanych w § 3 - 5 rozporządzenia.

Zdaniem skarżącego sytuując w ww. miejscowym planie cmentarz, organy planistyczne dopuściły się naruszenia § 4 ust. 1 i 2, § 5 rozporządzenia - pod planowany cmentarz przeznaczono bowiem teren podlegający okresowym zalewom, posiadający ukształtowanie uniemożliwiające łatwy spływ wód deszczowych, o zwierciadle wody gruntowej znajdującym się na głębokości wyższej niż 2,5 metra poniżej powierzchni terenu oraz nachylony ku zabudowaniom i ujęciom wody pitnej. Grunt na omawianym terenie jest nieprzepuszczalny i gromadzi wodę. Nie dochowano nadto wymogu przeprowadzenia badań podłoża gruntowego i warunków wodnych oraz wymogu uwzględnienia uwarunkowań wynikających z przepisów odrębnych. Zgodnie z postanowieniami planu, ustalenia w tym zakresie miały mieć miejsce dopiero na etapie uzyskiwania pozwolenia na budowę, podczas gdy już na organach planistycznych ciążył obowiązek dochowania w zakresie lokalizacji cmentarza wszelkich wymagań.

Uzasadniając drugi z ww. zarzutów prokurator podniósł, że rada miasta dla oznaczonych w § 11 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6 oraz § 33 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6 planu terenów określiła - w zakresie wielkości działek budowlanych oraz zasad podziału na działki - minimalną powierzchnię. Kompetencję do określenia minimalnych powierzchni nowo wydzielanych działek rady gmin uzyskały po nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 25 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 130 poz. 871), zgodnie z którą w art. 15 ust. 3 u.p.z.p. dodano pkt 10 stanowiący, że w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych. Skoro jednak postępowanie planistyczne przeprowadzone zostało przed wejściem w życie wskazanej wyżej ustawy nowelizującej, to zastosowanie powinny znaleźć przepisy dotychczasowe, w tym art. 15 ust. 2 i 3, które nie przewidywały kompetencji rady gminy do określenia w planie minimalnych wielkości działek. Nie jest tymczasem dopuszczalne, aby z ogólnej właściwości organów gminy w zakresie władztwa planistycznego wywodzić uprawnienie organu uchwałodawczego prowadzące - poprzez ustanowienie omawianych postanowień planu miejscowego - do ograniczeń w wykonywaniu własności nieruchomości objętych planem w razie ich podziału. Organ gminy jest związany granicami przedmiotowymi zakresu planu miejscowego, wyznaczonymi przez ustawę, co oznacza, że samodzielnie nie może określać regulacji objętej planem w zakresie określonym w art. 15 u.p.z.p. (wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. II OSK 2335/10; wyrok NSA z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. II OSK... 176/14). W konsekwencji dokonane w treści uchwały ustalenia co do wielkości minimalnej działek przewidzianych do ewentualnego podziału - stanowią naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, co w myśl art. 28 ust. 1 u.p.z.p. warunkuje stwierdzenie nieważności uchwały w oznaczonej części.

Uzasadniając zarzuty sformułowane w pkt III i IV dotyczące nienależytego uwzględnienia przez organy planistyczne, iż teren objęty ustaleniami planu sąsiaduje z obszarami ochrony Natura 2000: "Skawiński Obszar Łąkowy", PLH120079 oraz "Dębnicko -Tyniecki Obszar Łąkowy", PLH120065, skarżący podniósł, że konsekwencją pominięcia tych okoliczności było zamieszczenie w zaskarżonej uchwale rozstrzygnięć naruszających dobrostan tych obszarów, a tym samym sprzecznych z przepisami odrębnymi o ochronie przyrody. Jak wynika z dokumentów: "Standardowy formularz danych obszaru Natura 2000" dotyczących "Skawińskiego Obszaru Łąkowego" o oznaczeniu PLH120079 oraz "Dębnicko - Tynieckiego Obszaru Łąkowego" o oznaczeniu PLH120065, .w marcu 2011 r. zostały one zatwierdzone jako OZW (Obszar Mający Znaczenie dla Wspólnoty). Miało to zatem wprawdzie miejsce już po uchwaleniu zaskarżonej planu, jednak status obszarów "zaproponowanych jako OZW" uzyskały one jeszcze przed jego uchwaleniem. Jak wskazuje się w orzecznictwie sądowo - administracyjnym, ochrona obszarów Natura 2000 rozpoczyna się już na wcześniejszych etapach uzyskiwania statusu obszaru chronionego. Już projektowane specjalne obszary ochrony siedlisk Natura 2000 są objęte ochroną zgodnie z tzw. "zasadą ostrożności", wynikająca z art. 174 pkt 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, która stanowi, iż polityka Wspólnoty w dziedzinie ochrony środowiska opiera się na zasadzie ostrożności. Wynika z niej ciążący na wszystkich podmiotach obowiązek dołożenia należytej staranności w ocenie skutków, jakie dla środowiska może przynieść nowo podejmowana decyzja lub uruchamiana działalność. System właściwej ochrony znajdujący zastosowanie do terenów umieszczonych w wykazie krajowym przekazanym Komisji na podstawie art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG (dyrektywa siedliskowa) wymaga, aby państwa członkowskie nie zezwalały na ingerencje, które mogłyby poważnie zagrozić ekologicznemu charakterowi tych terenów. Państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia zgodnie z przepisami prawa krajowego wszelkich środków niezbędnych dla uniknięcia ingerencji, które mogłyby poważnie zagrozić ekologicznemu charakterowi terenów umieszczonych w przekazanym Komisji wykazie krajowym (wyrok NSA z dnia 16 września 2008 r., sygn. II OSK 1177/07; wyrok NSA z dnia 1 lutego 2013 r., sygn. II OSK 1479/12). Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody, konieczne zatem było przeprowadzenie oceny, o jakiej mowa w art. 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie oceny siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory. W procedurze uchwalania zaskarżonego w niniejszej sprawie planu miejscowego takiej oceny nie przeprowadzono w sposób prawidłowy. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ wykonawczy gminy sporządza projekt planu miejscowego m. in. zgodnie z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. W planie miejscowym zaś, w ramach wymagań ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych (art. 1 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p.) określa się obowiązkowo m. in.: "(...) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów (...)"- art. 15 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym; "szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy" - art. 15 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p. Ponadto na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 5 ustawy o ochronie przyrody, parki narodowe i obszary Natura 2000 są formami ochrony przyrody chronionymi na podstawie tej ustawy. Stosownie do wymogu art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r., poz. 1232 z późn. zm.), ograniczenia wynikające z ustanowienia w trybie ustawy o ochronie przyrody parku narodowego i obszaru Natura 2000 oraz ich otulin, uwzględnia się w szczególności w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Już na etapie uchwalania planu organ planistyczny winien był zatem uwzględnić skutki realizacji jego ustaleń dla obszarów chronionych. Jak wynika z § 29 ust. 3 pkt 4 zaskarżonej uchwały, w terenie oznaczonym w części graficznej symbolem ZCU dopuszcza się lokalizację obiektu spopielarni. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 67 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (...), spopielarnie - krematoria zaliczano do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Pomimo takich ustaleń w sporządzonej w ramach procedury planistycznej Prognozie oddziaływania na środowisko, w żadnym jej miejscu nie rozważa się wpływu lokalizacji tego urządzenia na obszar Natura 2000. Na stronie 35 opracowania stwierdza się, że wielkość emisji spopielarni zwłok będzie mogła być określona na etapie procesu realizacji. Brak jest również danych o przeprowadzeniu przez organy gminy uzgodnienia projektu planu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, dotyczącego tego zagadnienia.

Skarżący jako wzajemnie sprzeczne i wykluczające się ocenił postanowienia § 13 ust. 6 pkt 2 lit. "a" oraz § 29 ust. 3 pkt 4 uchwały. Wskazał, że w pierwszym z ww. przepisów wyraźnie sformułowano zakaz realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko powodujących szczególne uwarunkowania związane z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko - według przepisów odrębnych. Niezgodne z tym zapisem było zatem dopuszczenie na podstawie § 29 ust. 3 pkt 4 lokalizacji spopielarni zwłok.

Skarżący podniósł też, że władztwo planistyczne oraz procedura uchwalania planu miejscowego jest przejawem działania organu władzy publicznej, które może być realizowane jedynie na podstawie i w granicach prawa. W takich też ramach organy samorządu realizować mogą prawo do stanowienia aktów prawa miejscowego. Tak rozumianą zasadę legalizmu narusza stanowienie w ramach jednego aktu normatywnego norm o wzajemnie sprzecznych dyspozycjach. Stoi to zatem w sprzeczności z art. 7 oraz art. 94 Konstytucji RP oraz przepisami u.p.z.p. oraz wydanym na jej podstawie rozporządzeniem, które łącznie odczytane nakazują zamieszczenie w planach miejscowych spójnych i niesprzecznych postanowień. m. in. w zakresie zasad ochrony środowiska i przyrody.

W odpowiedzi na skargę Gmina Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie.

Przedstawiła tok formalnoprawny podjęcia uchwały Nr LXXVIII/995/09 Rady Miasta Krakowa z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina":

W dniu 8 kwietnia 2007 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę w sprawie przystąpienia do sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Sidzina". Ogłoszenie Prezydenta Miasta Krakowa o przystąpieniu do sporządzenia ww. miejscowego planu ukazało się w prasie (Dziennik Polski) w dniu 27 lipca 2007 r., a obwieszczenie Prezydenta Miasta Krakowa o podobnej treści, rozmieszczone zostało na tablicach informacyjnych w budynkach UMK. Następnie wysłano zawiadomienia o przystąpieniu do sporządzania przedmiotowego planu do organów i instytucji właściwych do uzgadniania i opiniowania planu. W dniu 28 września 2007 r. Prezydent Miasta Krakowa zarządzeniem Nr 2008/2007 rozpatrzył wnioski. Sporządzony projekt planu został przedstawiony do zaopiniowania i uzgodnienia, a następnie uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dalszej kolejności zostało opublikowane ogłoszenie prasowe Prezydenta Miasta Krakowa o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu i o terminie wglądu w dniach od 24 lutego do 24 marca 2009 r., a uwagi złożone do projektu miejscowego planu zostały rozpatrzone zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr 842/2009 z dnia 28 maja 2009 r. W dniu 28 maja 2009 r. Prezydent Miasta Krakowa, zarządzeniem nr 1176/2009 przekazał Radzie Miasta Krakowa projekt planu do uchwalenia. Rada Miasta Krakowa nie wniosła poprawek do projektu planu, w związku z powyższym, w dniu 1 lipca 2009 r. Rada Miasta Krakowa przyjęła uchwałę Nr LXXVI 11/995/09 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina. Po podjęciu przez Radę Miasta Krakowa ww. uchwały, Wojewoda Małopolski, na podstawie dokumentacji planistycznej, badał zgodność z prawem przebiegu procesu planistycznego oraz rozstrzygnięć samej uchwały o planie. W dniu 23 lipca 2009 r. ogłoszono ww. uchwałę w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego Nr 432 poz. 3152. Uchwała obowiązuje od dnia 23 sierpnia 2009 r.

Wskazano, że dowody na dokonanie opisanych powyżej, wymaganych przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, czynności proceduralnych sporządzania projektu planu znajdują się w dokumentacji planistycznej sporządzania ww. miejscowego planu. Podniesiono, że w sprawie ze skargi na skarżoną uchwałę orzekał już Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie i skargę tę oddalił (prawomocny wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt: II SA/Kr 828/13) oraz, że uchwała była badana pod kątem legalności przez Wojewodę Małopolskiego, który nie stwierdził uchybień w tym zakresie.

Odnosząc się do zarzutów skargi podniesiono, że:

Lokalizacja cmentarza komunalnego przy ul. Podgórki Tynieckie wnioskowana była już od 1998 r. (uchwała Rady Miasta Krakowa Nr CXIX/1050/98 z dnia 3 czerwca 1998 r. - w sprawie polityki inwestycji cmentarnych Miasta Krakowa, w latach 1999 - 2018). Teren ten został określony w tym dokumencie, jako rezerwa strategiczna przewidziana do realizacji do 2018 r. Rezerwa terenu została konsekwentnie umieszczona w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, w związku z powyższym, również w planie miejscowym "Tyniec - Węzeł Sidzina" dokonano stosownego ustalenia przeznaczenia obszaru pod powstanie nowego cmentarza. Wskazano, że studium jest aktem strategicznej polityki przestrzennej miasta, co przejawia się między innymi wskazaniu lokalizacji inwestycji publicznych, takich jak cmentarze, a plan miejscowy musi być z tym dokumentem zgodny. Obowiązek zachowania zgodności planu ze studium płynie wprost z przepisów art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 u.p.z.p. Oceniając zgodność postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z zapisami studium należy pamiętać, iż ustawowy wymóg zgodności planu za studium nie oznacza prostego przeniesienia zapisów studium do treści planu. Wynika to z odmiennej rangi, jaką ustawowo posiadają oba dokumenty. Studium określa politykę przestrzenną gminy (zasady zagospodarowania przestrzennego gminy). Oznacza to, iż studium nie ustala przeznaczenia dla konkretnego terenu. Również rysunki studium sporządzone są w innej skali, niż rysunek planu. Dlatego wymóg zgodności planu miejscowego ze studium stanowi wytyczną, by rozwiązania planistyczne nie wprowadzały ustaleń innych, niż studium, równocześnie je konkretyzując. Z kolei plan miejscowy stanowi uszczegółowienie zapisów studium na co wskazuje konieczność zachowania zgodności planu miejscowego z dokumentem Studium. W związku z powyższym, również w planie miejscowym "Tyniec - Węzeł Sidzina" dokonano stosownego ustalenia przeznaczenia obszaru pod powstanie nowego cmentarza. Ustalenie innych zapisów planistycznych stanowiłoby o niezapewnieniu zgodności planu z dokumentem Studium, a tym samym o naruszeniu zasad sporządzania planu. Podniesiono, że dla projektowanego cmentarza komunalnego przy ul. Podgórki Tynieckie w Krakowie (dla obszaru ca 26 ha) sporządzona została "Dokumentacja geotechniczna". Celem dokumentacji było ustalenie warunków gruntowo - wodnych oraz ocena geotechniczna podłoża w miejscu projektowanej inwestycji. W obrębie badanego terenu wydzielono trzy obszary: A, B i C o zróżnicowanej przydatności dla zlokalizowania miejsc pochówku i obiektów inżynierskich:

- obszar A - korzystny dla lokalizacji miejsc pochówku,

- obszar B - mniej korzystny dla lokalizacji miejsc pochówku z uwagi na przeważające grunty mało przepuszczalne, z możliwością wystąpienia sączeń wody gruntowej na głębokości do 2,5 m ppt.,

- obszar C - niekorzystny dla lokalizacji miejsc pochówku z uwagi na płytko występującą wodę gruntową, tj. płycej niż 2,5 m ppt.

W związku z powyższym, w opracowanej dla potrzeb planu "Ekofizjografii" podano następujące dyspozycje dla lokalizacji:

- CMENTARZA (ZC) - Tereny dla lokalizacji cmentarza wyznaczone zostały w oparciu o wykonaną na potrzeby planowanego cmentarza (zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami), dokumentacją geotechniczną. Do terenów wydzielonych dla cmentarza włączono, głównie obszary korzystne oraz średniokorzystne dla lokalizacji pochówków (A i B) oraz mniejsze fragmenty oznaczone w dokumentacji jako niekorzystne(C), tylko z możliwością realizacji obiektów inżynierskich i pochówków urnowych,

- ZABUDOWY USŁUGOWEJ (ZCU) - Tereny wykazujące uwarunkowania umożliwiające lokalizację usług związanych z funkcjonowaniem cmentarza wskazane zostały w obrębie terenu objętego dokumentacją geotechniczną – w obszarze "C", o niekorzystnych warunkach dla lokalizacji pochówków, natomiast korzystnym dla lokalizacji obiektów inżynierskich. Mając na uwadze nieuniknioną potrzebę lokalizacji usług obsługujących cmentarz i jednocześnie potrzebę wygospodarowania jak największej powierzchni pod pola grzebalne - tego typu zagospodarowanie powinno być realizowane w tej części obszaru.

Wskazano, iż w oparciu o ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określa się przeznaczenie terenu i ustala się zasady zagospodarowania terenu w miejscowym planie i dopiero w oparciu o ten akt prawa miejscowego, indywidualni inwestorzy mogą uzyskać decyzję o pozwoleniu budowę. Podniesiono również, iż normy wskazane w § 3-5 rozporządzenia z dnia 25 sierpnia 1959 r. nie dotyczą sposobu ustalania przeznaczenia pod cmentarz, lecz wskazują sposób lokalizowania cmentarza, który w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane jest budowlą (art. 3 pkt 3), która winna spełniać warunki określone w rozporządzeniu z 25 sierpnia 1959 r.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia wskazano, iż przeznaczenie obszaru w miejscowym planie pod cmentarz nie jest równoznaczne z faktycznym powstaniem obiektu w całości obszaru wyznaczonego pod tego rodzaju usługi (por. wyrok NSA z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1694/10). Dopiero uchwała rady gminy o założeniu cmentarza, uzgodniona z właściwym organem inspekcji sanitarnej, a następnie uzyskane pozwolenie na budowę, determinują zarówno obszar, na którym powstanie cmentarz, jak i obiekty budowlane, które w ramach cmentarza powstaną. Stwierdzono też, że z treści skargi nie wynika, na jakiej podstawie strona skarżąca uznała, że wyznaczony planem teren nie jest odpowiedni pod lokalizację cmentarza. Jeszcze raz podniesiono, że przed rozpoczęciem działań planistycznych została wykonana stosowna dokumentacja geotechniczna dla projektowanego cmentarza komunalnego przy ul. Podgórki Tynieckie w Krakowie, a dokument został wykonany przez wyspecjalizowany podmiot, mianowicie Przedsiębiorstwo Geodezyjne - Geologiczne GEOPROJEKT. Wnioski zawarte w tej dokumentacji znalazły odzwierciedlenie w dokumencie ekofizjografii oraz w ustaleniach skarżonego planu.

Zajmując stanowisko w przedmiocie drugiego zarzutu podniesiono, że jedną z podstawowych zasad planowania przestrzennego jest zachowanie zgodności planu miejscowego ze Studium (art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 u.p.z.p.), a w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa w brzmieniu obowiązującym w czasie uchwalenia skarżonego planu zawarto Standardy regulacji przestrzennych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego o następującym brzmieniu:

Poza obowiązującymi wymaganiami określonymi w przepisach ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz wynikającymi z przepisów szczególnych, określa się rozszerzony, niezbędny dla realizacji polityki przestrzennej Miasta zakres regulacji planistycznych które powinny być zawarte w ustaleniach i w rysunkach miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego:

- uwzględnienie stref i obszarów działań oraz ograniczeń wynikających z polityki przestrzennej, w tym ochrony i kształtowania środowiska przyrodniczego oraz dziedzictwa kulturowego, określenie terenów wymagających scaleń, celów i zasad ich przeprowadzenia,

- określenie obszarów zadań służących realizacji celu publicznego, w tym wskazanych do objęcia projektami miejskimi,

- ustalenie wskaźnika intensywności zabudowy,

- określenie zasad sytuowania budynków i obiektów (orientacja w odniesieniu

do stron świata lub otaczającej zabudowy),

- określenie linii zabudowy i przebiegu ogrodzeń,

- ustalenie szczegółowych sposobów i standardów kształtowania zabudowy,

w tym:

- gabarytów poziomych i pionowych,

- formy przekryć i dachów,

- zasad kształtowania elewacji, wystroju i zewnętrznych urządzeń elewacji,

- określenie zasad ochrony i kształtowania przestrzeni publicznych, oraz zasad

powiązań terenu inwestycji z przestrzeniami publicznymi,

- określenie zasad i sposobów kształtowania terenów zielonych i otwartych

oraz wykorzystania powierzchni wód,

- ustalenie zakresu i warunków zmiany ukształtowania terenu,

- określenie ilości miejsc parkingowych na działce (terenie inwestycji), a w tym

udziału powszechnie dostępnych miejsc parkingowych na terenach (prywatnych) usługowych i produkcyjnych,

- określenie warunków zapewniających utrzymanie równowagi przyrodniczej,

w tym:

- minimalnej wielkości działki,

- udziału (procentowego) powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni

działki,

- stosunku (procentu) zainwestowania działki do jej powierzchni lub (udziału procentowego) powierzchni biologicznie czynnej w powierzchni działki,

- sposobu wykorzystania i zagospodarowania niezainwestowanej części terenu

(działki) z określeniem rodzaju i form kształtowania zieleni.

Mając na uwadze wymóg zgodności planu ze studium, organy planistyczne były zatem zobligowane do określenia minimalnej wielkości działki, tym bardziej, że określenie tego parametru jest ściśle powiązane z innymi wskaźnikami zabudowy, takimi jak chociażby intensywność zabudowy. Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. w dokumentach planistycznych należy uwzględniać wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury. Określenie w skarżonym planie minimalnej powierzchni działki stanowi jeden z tych elementów planu, które służą osiągnięciu docelowego modelu zagospodarowania przewidzianego dla tego rejonu miasta.

Odnośnie pozostałych zarzutów skargi podniesiono, że zaskarżony plan został uchwalony zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, projekt planu został zaopiniowany i uzgodniony przez właściwe organy, w tym organy ochrony przyrody: Wojewodę Małopolskiego oraz Dyrektora Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych, który na mocy zawartego z Wojewodą Małopolskim porozumienia wykonywał uprawnienia organu ochrony przyrody w zakresie ochrony przyrody parku krajobrazowego, a następnie, w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, projekt planu został zaopiniowany przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie. Wskazane powyżej organy ochrony przyrody, pozytywnie ustosunkowały się do zawartych w projekcie planu ustaleń. Ponadto wskazano, iż postanowieniem z 14 maja 2008 r. znak: NZ-PG-420-210/08 projekt planu został również pozytywnie zaopiniowany i uzgodniony przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie, w zakresie posiadanych przez ten organ uzgadniający kompetencji. Również zgodnie z wymogami przepisów o ochronie środowiska, projekt planu podlegał ocenie oddziaływania na środowisko, w ramach której został zapewniony udział społeczeństwa. Mając na uwadze powyższe stwierdzono, iż brak jest podstaw do uznania, iż ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" przeznaczenie, zostało ustalone w sposób naruszający przepisy o ochronie środowiska. Właściwe organy współuczestniczyły w procedurze sporządzania planu i nie znalazły podstaw, by ustalone w projekcie planu przeznaczenie terenu, jak i warunki zagospodarowania, zostały wyznaczone niezgodnie z przepisami prawa. Wskazano także, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" został uchwalony przez Radę Miasta Krakowa w dniu 1 lipca 2009 r., natomiast dopiero z dniem 29 października 2009 r. została przekazana do Komisji Europejskiej lista nowych projektowanych specjalnych obszarów ochrony siedlisk Natura 2000, w skład której weszły zarówno Dębnicko-Tyniecki Obszar Łąkowy, jak i Skawiński Obszar Łąkowy. Dopiero od tej daty, akty planistyczne podlegają badaniu przez organ ochrony przyrody w zakresie zgodności ustaleń planu, mogących znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000. Zaakcentowano, że pismem z dnia 20 października 2008 r. Wojewoda Małopolski stwierdził, iż lokalizacja cmentarza nie będzie wykazywała znaczącego oddziaływania na potencjalne obszary sieci Natura 2000. Ponadto, organ sporządzający projekt planu wystąpił z pismem do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie przedstawiając informacje dotyczące dokonanych już czynności oceny oddziaływania na środowisko - w zakresie opiniowania projektu miejscowego (por. dokumentacja planistyczna, pismo z dnia 9 stycznia 2009 r.). Odpowiadając na to wystąpienie, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska zaakceptował uprzednio sporządzoną prognozę oddziaływania planu na środowisko (por. dokumentacja planistyczna: pismo RDOŚ z dnia 27 stycznia 2009 r.).

Co do zarzutu B) stwierdzono, że podniesiona w skardze sprzeczność ma charakter pozorny. Wymieniony w skardze zakaz jest bowiem zamieszczony części ogólnej tekstu planu i posiada charakter ogólnej dyrektywy. Natomiast dopuszczenie lokalizacji spopielarni zwłok znajduje się w szczegółowych ustaleniach planu i należy je odczytywać jako wyjątek od reguły. Niezależnie od tego podniesiono, że w obecnym stanie prawnym spopielarnia zwłok nie figuruje w katalogu przedsięwzięć określonym w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397 ze zm.), w związku z czym zarzut skargi całkowicie traci na znaczeniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (jeżeli ustawy nie stanowią inaczej), a stosownie do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie: Ppsa), sądy administracyjne powołane są do kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

W granicach tak określonych kompetencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny ocenia prawidłowość zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów obowiązującego prawa materialnego i procesowego oraz trafność ich wykładni.

Wykonywana przez sądy administracyjne kontrola administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 5 i 6 Ppsa).

Zgodnie z art. 147 § 1 Ppsa, Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W rozpoznawanej sprawie ze względu na przedmiot zaskarżenia, którym jest uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Sąd uwzględnić musiał również regulację szczególną zawartą w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej: u.p.z.p.), zgodnie z którą nieważność aktu prawa miejscowego powoduje naruszanie zasad sporządzania planu miejscowego lub istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Stosownie do art. 14 ust. 8 u.p.z.p. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego.

Kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie, jako kontrola legalności, ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Nie może ona dotyczyć celowości, czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć. Merytoryczna kontrola legalności zaskarżonej w sprawie uchwały, poza ww. kwestią, kognicji sądu administracyjnego, która w sprawie niniejszej zachodzi, wymaga spełnienia także innych warunków przewidzianych w przepisach ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, takich jak: posiadanie przez skarżącego zdolności sądowej oraz procesowej, nieistnienie braków fiskalnych, złożenie skargi w terminie.

W przedmiotowej sprawie wszystkie ww. przesłanki zostały spełnione.

Złożenie skargi przez prokuratora zwalnia sąd z badania przesłanek z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, dalej w skrócie u.s.g.), tj. badania wyczerpania trybu przedsądowego przewidzianego w tym przepisie i naruszenia interesu prawnego skarżącego

Zakresem zaskarżenia prokurator objął część uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina", określonej wyżej, w żądaniu skargi. Przyjąć jednak należy, że ponieważ jest to pierwsza skarga pozwalająca na zbadanie zgodności ww. planu miejscowego z prawem, to przedmiotem badania pod względem zgodności z prawem jest cała uchwała. Zaskarżona uchwała była wprawdzie przedmiotem postępowania sądowego ale ponieważ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Kr 828/13 oddalił skargę ze względu na brak legitymacji skargowej skarżącej, nie badał merytorycznych zarzutów skargi. Sąd rozpoznając nin. sprawę uznał zatem, że skargę prokuratora należy uznać za pierwszą pozwalającą i jednocześnie zobowiązującą do jej skontrolowania w całości.

Oceniając zgodność z prawem zaskarżonej uchwały Sąd uznał, co następuje:

Zgodnie z art. 28 u.p.z.p. naruszenie zasad i istotne naruszenie trybu sporządzenia planu miejscowego, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Sąd nie stwierdził, aby którykolwiek z niewłaściwych organów brał udział w uchwalaniu planu. Nie stwierdził też istotnego naruszenia procedury uchwalenia planu, które uzasadniałoby stwierdzenie jego nieważności w całości bądź w części zaskarżonej. Procedura uchwalenia planu przebiegała tak jak przedstawiono w odpowiedzi na skargę. W aktach planistycznych znajdują się wszystkie wymienione w odpowiedzi dokumenty, w tym opinie i uzgodnienia.

Przepis art. 20 ust. 1 u.p.z.p., w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 października 2010 r., w zdaniu pierwszym stanowił, iż plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Z powyższego wynika, iż dokonując ustaleń w planie miejscowym rada gminy w toku prac planistycznych zobowiązana jest do dokonania autointerpretacji uchwalonego uprzednio studium dbając, by projekt planu miejscowego odpowiadał określonej w studium polityce przestrzennej gminy, która bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.). Związanie ustaleniami studium przy sporządzaniu planu miejscowego polega zatem na kształtowaniu postanowień planu w sposób uwzględniający i wręcz wynikający z określonych w studium ustaleń kierunków zagospodarowania przestrzennego. Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie może być rozumiana ogólnie. Nie kwestionując kompetencji jednostki samorządu terytorialnego do kształtowania ładu przestrzennego i prowadzenia polityki przestrzennej na swoim terenie, trzeba wskazać, iż wyrażana w planie zagospodarowania przestrzennego swoboda kształtowania ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju mieścić się musi w granicach zakreślonych przez ustawy i pozostawać w zgodności z uwarunkowaniami zakreślonymi w obowiązującym studium (tak np. w wyrokach NSA z dnia 12 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 2460/12 i z dnia 27 stycznia 2015 r. sygn. akt II OSK 1540/13).

Uwzględniając zatem, iż studium jest prawnie określonym instrumentem kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na terenie gminy, służącej ustalaniu lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, podzielić należy stanowisko gminy, iż uregulowania zaskarżonego planu miejscowego odpowiadały wytycznym przyjętym dla tego terenu w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Krakowa (załącznik do uchwały Nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r.).

Po przeanalizowaniu akt planistycznych Sąd uznał, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" został uchwalony zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ze względu na zarzuty skargi należy podkreślić, że projekt planu został zaopiniowany i uzgodniony przez właściwe organy, w tym organy ochrony przyrody: Wojewodę Małopolskiego, Dyrektora Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych, który na mocy zawartego z Wojewodą Małopolskim porozumienia wykonywał uprawnienia organu ochrony przyrody w zakresie ochrony przyrody parku krajobrazowego oraz - w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko - projekt planu został zaopiniowany przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie. Wszystkie ww. organy ochrony przyrody, pozytywnie ustosunkowały się do zawartych w projekcie planu ustaleń. Ponadto postanowieniem z dnia 14 maja 2008 r. i postanowieniem z dnia 3 września 2008 r. projekt planu został pozytywnie zaopiniowany i uzgodniony przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie.

Zgodnie z wymogami przepisów o ochronie środowiska, projekt planu podlegał ocenie oddziaływania na środowisko, w ramach której został zapewniony udział społeczeństwa (vide: ogłoszenie, obwieszczenie i informacja Prezydenta Miasta Krakowa o przeprowadzeniu postępowania w sprawie oddziaływania na środowisko projektu planu oraz prognozy oddziaływania na środowisko). W podsumowaniu dotyczącym oceny oddziaływania na środowisko ustaleń kontrolowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdzono, że projekt tego miejscowego planu został przedstawiony do uchwalenia po przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko. W pkt 1 wskazano, że prognoza oddziaływania na środowisko do projektu planu została opracowana w kwietniu 2008 r. (aktualizacja - sierpień 2008 r.) + suplement - luty 2009 r., przy czym prognoza była opracowywana równolegle z projektem planu; a wskazania i zalecenia z niej wynikające zostały równolegle wprowadzone do projektu planu. W pkt 2 wskazano m.in., że postępowanie w sprawie oddziaływania na środowisko objęło opiniowanie przez organy: właściwego państwowego inspektora sanitarnego -uzgodnienie pozytywne - postanowienie znak: NZ-PG-420-210/08 z dnia 14 maja 2008 r. Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie oraz Wojewodę Małopolskiego - opinia znak: ŚR.III.JJ.7041-3-19-08 z dnia 5 czerwca 2008 r. Stanowisko zawarte w opinii z dnia 5 czerwca 2008 r., wydanej na podstawie przepisów Prawo ochrony środowiska do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" zawierało stwierdzenie, że projekt w większości uwzględnia wszystkie istniejące uwarunkowania przyrodnicze, jednakże równocześnie zawierało uwagi szczegółowe warunkujące uzyskanie pozytywnej opinii dotyczące m.in. ze względu na cenne siedliska roślin- możliwości odprowadzenia wód opadowych w sposób nie zmieniający istniejących stosunków wodnych w terenach 1R(Z), 2R(Z), 6ZP, 3ZP i 4 ZP. Aby spełnić postulaty opinii zmieniono projekt uchwały , m.in. poprzez usunięcie zapisu wskazującego, że odwodnienie obszaru planu miało nastąpić poprzez system rowów melioracyjnych. W ww. podsumowaniu wskazano ponadto, że w związku z wejściem w życie z dniem 15 listopada 2008 r. ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko uzyskano stanowiska merytoryczne właściwych organów w zakresie aktualności przeprowadzonego już wcześniej opiniowania projektu planu wraz z prognozą, tj. opinię Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie - pismo znak: OO.JJ.7041 -3-27-09 z dnia 27 stycznia 2009 r. oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie - pismo znak: NZ-PG-420-21/09 z dnia 19 stycznia 2009 r. Zaznaczono też, że zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 i art. 43 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25 poz. 150), w procesie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego została zapewniona możliwość udziału społeczeństwa w przeprowadzonym postępowaniu w sprawie oddziaływania na środowisko, dotycząca dokumentów projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec -Węzeł Sidzina" oraz prognozy oddziaływania na środowisko do ww. planu. Możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu w sprawie oddziaływania na środowisko została zapewniona w trakcie wyłożenia projektu planu wraz z prognozą do publicznego wglądu. Projekt planu oraz prognoza były udostępnione do wglądu w okresie od 24 lutego 2009 r. do 24 marca 2009 r. W wyznaczonym terminie do 7 kwietnia 2009 r. została wniesiona jedna uwaga rozpatrzona przez Prezydenta Miasta Krakowa Zarządzeniem nr 842 PMK z dnia 22 kwietnia 2009 r. W związku z warunkiem RDOŚ w Krakowie, zawartym w piśmie z dnia 27 stycznia 2009 r. (znak OO.J.J.7041-3-27-09) do prognozy oddziaływania na środowisko opracowanej w kwietniu 2008 r. i zaktualizowanej w sierpniu 2008 r. został sporządzony w lutym 2009 r., suplement zawierający propozycje dotyczące przewidywanych metod analizy skutków realizacji postanowień projektu miejscowego planu.

Brak jest więc podstaw do uznania, iż ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" przeznaczenie, zostało ustalone w sposób naruszający przepisy o ochronie środowiska. Organy uzgadniające nie znalazły podstaw, by przyjąć, że ustalone w projekcie planu przeznaczenie terenu, jak i warunki zagospodarowania, zostały wyznaczone niezgodnie z przepisami prawa. Bardzo ogólny zarzut negatywnego, niezgodnego z prawem, a zatem niedopuszczalnego oddziaływania cmentarza na obszar Natura 2000 (Dębnicko-Tyniecki Obszar Łąkowy, jak i Skawiński Obszar Łąkowy) nie jest więc zasadny. Zwrócić należy uwagę, że bezsporne jest, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" został uchwalony 1 lipca 2009 r., natomiast dopiero w dniu 29 października 2009 r. została przekazana do Komisji Europejskiej lista nowych projektowanych specjalnych obszarów ochrony siedlisk Natura 2000, w skład której weszły zarówno Dębnicko-Tyniecki Obszar Łąkowy, jak i Skawiński Obszar Łąkowy. Obszary te zostały przyjęte przez Komisję Europejską w dniu 10 stycznia 2011 r. (BIP UMK). Tak więc również zarzuty naruszenia przepisów obowiązujących w zakresie ochrony przyrody oraz środowiska - art. 6 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p oraz art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (...) w zw. z art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska - nie znajdują potwierdzenia. Trudno natomiast ustosunkować się do bardzo ogólnego zarzutu naruszenia dyrektywy środowiskowej, natomiast co do zasady ostrożności podnieść jedynie należy, że jednym z celów zaskarżonego planu jest "stworzenie podstaw do realizacji zasad zintegrowanej ochrony środowiska przyrodniczego i historyczno - kulturowego, poprzez równoważenie rozwoju obszaru o wysokich wartościach przyrodniczych i krajobrazowych, pełniącego funkcję obszaru węzłowego w systemie korytarza ekologicznego rzeki Wisły", a ochrona cennych przyrodniczo obszarów była uwzględniana w trakcie całej procedury uchwalania planu i znalazła odzwierciedlenie w jego postanowieniach. Ponadto pamiętać należy, że zasada ostrożności, na którą powołał się skarżący, nie tylko nie ma charakteru prawnie obowiązującego i nie należy do systemu norm powszechnego prawa międzynarodowego ale także nie uznaje się jej za normę zwyczajową prawa środowiska. Ponadto zwrócić należy uwagę, że Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Krakowie w piśmie z dnia 27 stycznia 2009 r. znak: OO.JJ.7041-3-27-09 zaakceptował sporządzoną prognozę oddziaływania na środowisko, a Wojewoda Małopolski w piśmie z dnia 30 lipca 2008 r. znak: GZ.tr.057-602-339/08 pozytywnie ocenił wpływ oddziaływania rozwiązań projektowanego planu na potencjale (wówczas) obszary sieci Natura 2000, stwierdzając, że nie będą one wykazywały znaczącego oddziaływania na ww. obszary. Wojewoda stwierdził, że teren cmentarza komunalnego, zabudowy przemysłowo-usługowej, mieszkaniowo-usługowej, zieleni urządzonej oraz infrastruktury drogowej określone w projekcie realizowane będą poza miejscami występowania chronionych gatunków roślin i zwierząt oraz siedlisk przyrodniczych wymienionych w powołanym przez niego rozporządzeniu oraz poza granicami potencjalnych obszarów sieci Natura 2000. Ponadto porównanie granic zaskarżonego planu miejscowego i granic Dębnicko-Tyniecki Obszaru Łąkowego, jak i Skawińskiego Obszar Łąkowego wskazuje, że projektowany cmentarz znajduje się poza ww. obszarami. Ulica Waligórska jest północną granicą Skawińskiego Obszar Łąkowego, który jest zlokalizowany na obszarach przeznaczonych w zaskarżonym planie symbolem 1R(Z), 1ZL, 4ZP (a zatem na płd. od zaplanowanego cmentarza).

Pamiętać też należy, że projekt ww. planu został wyłożony do publicznego wglądu, o czym ogłoszono w prasie, a także na tablicy ogłoszeń i stronie internetowej Urzędu Gminy i w Biuletynie Informacji Publicznej. Złożone uwagi nie dotyczyły z reguły ochrony cennych przyrodniczo terenów ale zawierały propozycje zabudowy terenów objętych projektem planu, nawet na terenach 1R(Z). Przeprowadzono także w dniu 16 marca 2009 r. dyskusję publiczną nad projektem planu oraz prognozą oddziaływania na środowisko. Ponadto, wcześniej w dniu 3 marca 2009 r. projekt planu został zaprezentowany radzie dzielnicy VIII miasta Krakowa.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zachowane zostały zasady sporządzania planu miejscowego, merytoryczną treść planu miejscowego kształtuje treść obowiązującego wówczas studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz stanowiska zawarte przez organy uzgadniające i opiniujące.

Sąd oceniając zgodność zaskarżonego planu miejscowego z treścią studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania stwierdził, że ta zgodność została zachowana. Zachowany został również tryb podejmowania uchwały przewidziany w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia istotnego jego naruszenia. Oceniając powyższą uchwałę pod względem legalności, Sąd nie podzielił zatem stanowiska skarżącego prokuratora.

Zarzuty skargi Sąd uznał za niezasadne.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.z.p. kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Z kolej w myśl art. 4 ust. 1 u.p.z.p w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego następuje: ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy.

Co do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 9 u.p.z.p. w zw. z art. 3, art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu umarłych (...) oraz przepisów rozporządzenia poprzez lokalizację planowanego cmentarza na terenie nie odpowiadającym wskazanym w przepisach szczególnych warunkom sanitarnym, Sąd podzielił stanowisko gminy, że przeznaczenie w planie terenu o pow. 20,24 ha (20,53%) pod cmentarz jest zgodne z kierunkami zagospodarowania przestrzennego tych terenów ustalonego w studium. Jak wskazała gmina lokalizacja przedmiotowego cmentarza komunalnego wnioskowana była już od 1998 r., a teren pod cmentarz został określony jako rezerwa strategiczna przewidziana do realizacji do 2018 r., która została umieszczona w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa obowiązującego od 2003 r. W związku z powyższym, w planie miejscowym "Tyniec – Węzeł Sidzina" dokonano ustalenia przeznaczenia obszaru pod powstanie nowego cmentarza. Podstawowymi celami planu są m.in.: 1) zapewnienie warunków prawnych i przestrzennych dla zintegrowania rozwoju przestrzennego obszaru objętego planem, w tym terenu lokalizacji cmentarza komunalnego jako wielofunkcyjnego obiektu ceremonialnego o powierzchni całkowitej (w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 33) - wynoszącej około 21,5 ha; 2) stworzenie podstaw do realizacji zasad zintegrowanej ochrony środowiska przyrodniczego i historyczno - kulturowego, poprzez równoważenie rozwoju obszaru o wysokich wartościach przyrodniczych i krajobrazowych, pełniącego funkcję obszaru węzłowego w systemie korytarza ekologicznego rzeki Wisły. Tereny przeznaczone pod cmentarz (o symbolach ZC, ZCU, KP/ZPU) w studium zostały określone jako tereny zieleni publicznej (ZP) oraz tereny otwarte (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna), system zieleni i parków rzecznych (ZO). Zgodnie z zapisami studium, dla terenów zieleni publicznej ZP, jako równorzędną główną funkcję ustalono lokalizowanie cmentarza, zatem wyznaczenie w miejscowym planie obszaru "Tyniec - Węzeł Sidzina" terenów przeznaczonych pod cmentarz i usługi związane z funkcjonowaniem i obsługą cmentarza, jak i drogi, jest zgodne z ustaleniami studium, ponieważ dla całego terenu studium przewidziało, jako główną funkcje zagospodarowania, powstanie cmentarza. W celu uszczegółowienia kierunków zagospodarowania dla obszarów, dla których studium jako główną funkcję zagospodarowania wskazuje lokalizację cmentarza, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego "Tyniec - Węzeł Sidzina" doprecyzowano przeznaczenie terenu i warunki jego zagospodarowania z uwzględnieniem funkcji, które winny zostać zrealizowane, w związku z powstaniem cmentarza. Wydzielono obszary przeznaczone do pochówku osób (ZC), obszary usługowe związane z obsługą i funkcjonowaniem cmentarza (ZCU KP/ZPU), jak i tereny przeznaczone pod obsługę komunikacyjną cmentarza (KU/KS, KD/L). Realizacja wszystkich funkcji, które wiążą się z powstaniem cmentarza, wymagała wydzielenia odrębnych stref, poprzez ustalenie przeznaczenia terenu i warunków zagospodarowania.

Za niezasadne zatem uznał Sąd przedstawione w skardze stanowisko, że przyjęte w zaskarżonej uchwale rozwiązanie w zakresie, w jakim ustalono przeznaczenie określonego obszaru pod cmentarz i warunków, które winien spełniać cmentarz, naruszają przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określania, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze. Jak wskazał organ, po pierwsze, ustalenie przeznaczenia dla spornego obszaru pod cmentarz wynika z wiążących ustaleń studium, a po drugie, o przeznaczeniu konkretnego terenu zadecydowały występujące w tym terenie uwarunkowania, tj. teren, przeznaczony w miejscowym planie pod powstanie cmentarza, zgodnie § 1 ust. 2 rozporządzenia został wyznaczony na krańcu osiedla, w izolacji od zabudowań, na gruntach przeznaczonych pod zieleń publiczną, w pobliżu miejscowej sieci komunikacyjnej. Co w sprawie istotne, dla projektowanego cmentarza komunalnego (dla obszaru ok. 26 ha) sporządzona została "Dokumentacja geotechniczna", której celem było ustalenie warunków gruntowo - wodnych oraz ocena geotechniczna podłoża w miejscu projektowanej inwestycji. W obrębie badanego terenu wydzielono trzy obszary: A, B i C o zróżnicowanej przydatności dla zlokalizowania miejsc pochówku i obiektów inżynierskich: obszar A - korzystny dla lokalizacji miejsc pochówku; obszar B - mniej korzystny dla lokalizacji miejsc pochówku z uwagi na przeważające grunty mało przepuszczalne, z możliwością wystąpienia sączeń wody gruntowej na głębokości do 2,5 m ppt.; obszar C - niekorzystny dla lokalizacji miejsc pochówku z uwagi na płytko występującą wodę gruntową, tj. płycej niż 2,5 m ppt. W związku z powyższym, w opracowanej dla potrzeb planu "Ekofizjografii" podano następujące dyspozycje dla lokalizacji: Cmentarza (ZC) - Tereny dla lokalizacji cmentarza wyznaczone zostały w oparciu o wykonaną na potrzeby planowanego cmentarza (zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami), dokumentacją geotechniczną. Do terenów wydzielonych dla cmentarza włączono głównie obszary korzystne oraz średniokorzystne dla lokalizacji pochówków (A i B) oraz mniejsze fragmenty oznaczone w dokumentacji jako niekorzystne (C), ale tylko z możliwością realizacji obiektów inżynierskich i pochówków urnowych; Zabudowy usługowej (ZCU) - tereny o uwarunkowaniach umożliwiających lokalizację usług związanych z funkcjonowaniem cmentarza wskazane zostały w obrębie terenu objętego dokumentacją geotechniczną – w obszarze "C", o niekorzystnych warunkach dla lokalizacji pochówków, natomiast korzystnym dla lokalizacji obiektów inżynierskich. Mając na uwadze nieuniknioną potrzebę lokalizacji usług obsługujących cmentarz i jednocześnie potrzebę wygospodarowania jak największej powierzchni pod pola grzebalne - tego typu zagospodarowanie powinno być realizowane w tej części obszaru. Wyniki dokumentacji geotechnicznej zostały zatem uwzględnione w postanowieniach planu i odzwierciedlone na jego rysunku poprzez wyznaczenie m.in. w ramach terenu cmentarza: powierzchni grzebalnych z miejscami na groby ziemne i murowane (ZCz) i powierzchni grzebalnych z miejscami na katakumby i kolumbaria (ZCk).

Ustalenie w § 27 ust. 4 pkt 7 lit. "a" i "b" planu wymogu przeprowadzenia badań podłoża gruntowego i warunków wodnych oraz wymogu uwzględnienia uwarunkowań wynikających z przepisów odrębnych oznacza jedynie przypomnienie o obowiązkach istniejących na etapie uzyskiwania pozwolenia na budowę, a nie - pominięcie przez organy planistyczne obowiązków koniecznych do zamieszczenia w planie przeznaczenia terenów pod cmentarz. Kwestia miejsca lokalizacji cmentarza pozostaje w zakresie władztwa planistycznego gminy, która na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określa przeznaczenie terenu i ustala zasady jego zagospodarowania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i dopiero w oparciu o ten akt prawa miejscowego, indywidualni inwestorzy mogą uzyskać decyzję o pozwoleniu na budowę. Normy wskazane w § 3-5 rozporządzenia z dnia 25 sierpnia 1959 r. nie dotyczą sposobu ustalania przeznaczenia pod cmentarz, lecz wskazują sposób lokalizowania cmentarza, który w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane jest budowlą (art. 3 pkt 3), która winna spełniać warunki określone w ww. rozporządzeniu. Przeznaczenie obszaru w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod cmentarz nie jest więc równoznaczne z faktycznym powstaniem obiektu cmentarza. Dopiero uchwala rady gminy o założeniu cmentarza, uzgodniona z właściwym organem inspekcji sanitarnej, a następnie uzyskane pozwolenie na budowę, determinują zarówno obszar, na którym powstanie cmentarz, jak i obiekty budowlane, które w ramach cmentarza powstaną. Zarzuty naruszenia przepisów rozporządzenia z 25 sierpnia 1959 r. są więc niezasadne.

Należy się też zgodzić ze stanowiskiem gminy, że ani w skardze, ani po otrzymaniu odpowiedzi na nią, strona skarżąca nie przedstawiła dokumentów podważających wiarygodność opinii znajdujących się w aktach planistycznych, przede wszystkim dokumentacji geotechnicznej z sierpnia 2007 r. zawierającej wyniki badań ujęte w dokumentacji geotechnicznej dla projektowanego cmentarza komunalnego wykonanej w lipcu 2006 r., opartej na podstawie wizji lokalnej, wierceń geotechnicznych, badań i materiałach opisanych na str. 1-2 opracowania. We wnioskach geotechnicznych stwierdzono m.in., że ocenę przydatności terenu pod projektowany cmentarz dokonano w nawiązaniu do rozporządzenia z dnia 25 sierpnia 1959 r. a przydatność terenu pod lokalizacje cmentarza jest zróżnicowana. Wskazano elementy korzystne i niekorzystne oraz w obrębie badanego terenu wydzielono trzy ww. obszary o zróżnicowanej przydatności dla zlokalizowania miejsc pochówku i obiektów inżynierskich. Porównanie rysunku planu z mapą dokumentacyjną pozwala stwierdzić, że ww. obszary zaznaczone na tej mapie zostały uwzględnione przy szczegółowym przeznaczeniu na cmentarz (str. 9 dokumentacji i mapa dokumentacyjna w opinii geotechnicznej). Brak podważenia wiarygodności czy aktualności ww. dokumentacji nie pozwala na ocenę, aby w planie "Tyniec-Sidzina" dopuszczono lokalizację cmentarza na obszarach niespełniających na tym etapie wymagań określonych rozporządzeniem Ministra Gospodarki Komunalnej z 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 2 i 3 u.p.z.p. w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 25 czerwca 2010 r. (...), poprzez określenie w § 11 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6 oraz w § 33 ust. 2 w zw. z § 33 ust. 6 planu minimalnych wielkości działek, pomimo braku podstawy prawnej do zamieszczenia takich ustaleń w miejscowym planie Sąd podziela także, w tym zakresie, stanowisko gminy. Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p w brzmieniu obowiązującym w trakcie procedury uchwalania planu i podjęcia uchwały, w planie miejscowym należało określić obowiązkowo m. in. parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym "linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy", co oznacza, że przepis wymieniał ww. wskaźniki jedynie przykładowo, a zatem wskaźnik "minimalnych wielkości działek" mieścił się w katalogu "parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu", brak więc wymienienia ww. wskaźnika w ustawie, przed jej zmianą, nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności planu w całości, czy też w części.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (...) w zw. z § 3 ust. 1 pkt 67 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (...) poprzez zaniechanie uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń planu, zawartych w § 29 ust. 3 pkt 4, dotyczących dopuszczenia lokalizacji obiektu spopielarni mogących znacząco negatywnie oddziaływać na obszary Natura 2000. Postanowienie o dopuszczeniu obiektu spopielarni od samego początku prac planistycznych było częścią projektu planu miejscowego, który uzyskał pozytywne uzgodnienia, w tym również regionalnego dyrektorem ochrony środowiska.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p. w zw. z art. 7 konstytucji RP oraz art. 94 Konstytucji RP oraz § 4 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (...) gdyż , jego zdaniem, w zaskarżonej uchwale nie zawarto postanowień wzajemnie sprzecznych i wykluczających się poprzez przyjęcie w jej § 13 ust. 6 lit. "a" zakazu realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz powodujących szczególne uwarunkowania związane z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko według przepisów odrębnych lub wymagających innego raportu wynikającego z przepisów ochrony środowiska, za wyjątkiem budowy, przebudowy i remontów dróg, sieci infrastruktury oraz inwestycji celu publicznego, przy jednoczesnym ustaleniu w § 29 ust. 3 pkt 4 dopuszczalności lokalizacji spopielarni zwłok, która zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 67 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2004 r. zaliczana była do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Po pierwsze powtórzyć należy, że jednym z głównych celów kontrolowanego planu miejscowego było stworzenie warunków prawnych i przestrzennych dla lokalizacji cmentarza komunalnego, zgodnie ze studium, a po drugie – cmentarz wraz z dopuszczoną na nim spalarnią zwłok należy do inwestycji celu publicznego, zgodnie z art. 6 pkt 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. nr 102, poz. 651 ze zm.). Co do zarzutu zbyt ogólnej oceny tej inwestycji w sporządzonej prognozie oddziaływania na środowisko wskazać należy, że organy uzgadniające ani nikt inny nie zgłosił, na etapie uchwalania planu zastrzeżeń w tym zakresie, a nadto zwrócić należy uwagę, że zgodnie z § 29 ust. 3 pkt 4 ppkt 2 warunkiem lokalizacji obiektów i urządzeń dopuszczonych w ust. 3 (podjazdów i miejsc postojowych, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej, obiektów małej architektury i obiektu spopielarni) jest spełnienie zasady, aby łączna powierzchnia terenów związanych z dopuszczonymi obiektami i urządzeniami, stanowiła nie więcej niż 20% podstawowego przeznaczenia terenu - zespołu usługowego ZCU z podstawowym przeznaczeniem terenu pod obiekty, związane wyłącznie z funkcjonowaniem i obsługą cmentarza komunalnego, o którym mowa w § 27, a powierzchnia terenu ZCU to jedynie 0,40 ha (0,41 % pow. ogólnej planu).

Biorąc pod uwagę, że postanowienia zaskarżonego planu są zgodne z ustaleniami studium, w aktach planistycznych znajdują się wymagane prawem uzgodnienia, które wyrażają jednolite stanowiska i zgodne poglądy zainteresowanych podmiotów w danej sprawie a organy planistyczne nie naruszyły zasad i w sposób istotny trybu sporządzenia zaskarżonego planu, orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 151 ppsa