Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia del. WSA Cezary Kosterna Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 października 2016 r. sygn. akt II SA/Rz 94/16 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1) uchyla zaskarżony wyrok, 2) oddala skargę, 3) zasądza od A. S.A. z siedzibą w B. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 1000 zł (tysiąc złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 12 października 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 94/16 po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. S.A. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w [...] z dnia [...] października 2015 r. nr [...] oraz zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że w dniu 4 września 2015 r. inspektorzy transportu drogowego w [...] przeprowadzili kontrolę drogową autobusu marki Autosan o nr rej. [...], którym na podstawie licencji transportowej nr [...] oraz zezwolenia nr [...] na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym, skarżąca wykonywała przewóz drogowy osób w ramach linii regularnej [...]. W następstwie stwierdzonego naruszenia polegającego na wykonywaniu przewozu autobusem, który nie odpowiada warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego (brak tablicy kierunkowej bocznej) [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] października 2015 r. nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 5.000 zł, na podstawie art. 92a ust. 1, 6 i 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.) w zw. z lp. 2.5.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym za wykonywanie przewozu autobusem, który nie odpowiada wymaganym warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego.

W wyniku odwołania skarżącej Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy podzielił ustalenia organu I instancji i zasadność nałożenia na skarżącą kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł z tytułu wykonywania przewozu autobusem, który nie odpowiada wymaganym warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego, określonego w lp. 2.5.1. zał. nr 3 do ustawy o transporcie drogowym. Zdaniem organu odwoławczego, warunki dodatkowe należy zaliczyć do warunków technicznych pojazdu. Ponadto, przedsiębiorca nie dowiódł, iż nie miał wpływu na powstanie tego naruszenia.

W skardze na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła naruszenie art. 92 a ust. 1, 6, 7 ustawy o transporcie drogowym poprzez jego błędne zastosowanie. Zarzuciła także obrazę art. 107 § 1 k.p.a. poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz nieuzasadnienie w sposób wyczerpujący przyczyn nieuwzględnienia stanowiska judykatury, co do braku tablic kierunkowych bocznych, obrazę art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nienależyte wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy w zakresie zaliczenia braku tablicy bocznej kierunkowej do warunków technicznych pojazdu oraz obrazę art. 8 k.p.a. poprzez naruszenie zasady pogłębiania zaufania do organów i utrzymanie w mocy kary za brak spełnienia warunków technicznych, podczas gdy w omawianym stanie faktycznym stanowisko judykatury jest niejednolite. Zdaniem skarżącej, brak tablicy kierunkowej bocznej nie ma znaczenia dla sprawności autobusu i nie wpływa na zapewnienie bezpieczeństwa uczestników ruchu. Podniosła, że podczas kontroli nie stwierdzono żadnych innych braków, a uchybienie to ma charakter incydentalny, zaś wymierzona kara jest rażąco wygórowania i niewspółmierna do stwierdzonego naruszenia.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

WSA Rzeszowie uwzględnił skargę i uchylił wydane w sprawie decyzje organów obu instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a.) z uwagi na naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, które miało wpływ na wynik postępowania.

Sąd I instancji podkreślił, że zgodnie z treścią poz. 2.5.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym wykonywanie przewozu autobusem, który nie odpowiada warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego stanowi podstawę do wymierzenia kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł, natomiast zgodnie z poz. 2.5.2 załącznika nr 3 do ww. ustawy wykonywanie przewozu autobusem, który nie spełnia wymagań w zakresie wyposażenia i oznakowania w związku z przewozem określonej kategorii pasażerów, stanowi uprzywilejowany typ deliktu administracyjnego sankcjonowany karą w wysokości 2.000 zł. Cytowane pozycje załącznika do ustawy o transporcie drogowym nie wyjaśniają treści wyrażeń "warunki techniczne" oraz "wymagania w zakresie wyposażenia i oznakowania", różnicując przy tym wysokość nałożonych kar od charakteru naruszeń. Pojęcia te są pojęciami normatywnymi, które wywodzą się z regulacji prawa o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd uczestniczący w ruchu drogowym ma być tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego spełniało wymogi w zakresie bezpieczeństwa, porządku, spokoju i zdrowia publicznego i ochrony środowiska. Warunki techniczne są zatem związane bezpośrednio z pewnymi wymogami, które nie tylko dotyczą samego pojazdu lecz także realizują funkcje lub cele związane z ochroną pewnych wartości prawnych.

Sąd I instancji zauważył, że na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściwy minister do spraw transportu został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia. Z treści przepisu delegacyjnego wynika, że intencją ustawodawcy było ścisłe rozróżnienie pomiędzy warunkami technicznymi pojazdów (jako warunkami związanymi ściśle z ich budową i konstrukcją) oraz wymogami w zakresie niezbędnego wyposażenia pojazdów. Wykładnia językowa treści delegacji ustawowej nie daje podstawy do przyjęcia, że ustawodawca zrównał pojęcie warunków technicznych z wymogami w zakresie wyposażenia oraz możliwości operowania tymi pojęciami zamiennie. Nie ma żadnych podstaw prawnych aby wprowadzić pojęcie "warunków technicznych" sensu largo, które będzie obejmować warunki techniczne sensu stricto oraz pozostałe warunki o "nietechnicznym charakterze" (wymagania w zakresie wyposażenia pojazdu). Nie jest dopuszczalne stosowanie wykładni rozszerzającej przepisów, które są podstawą nakładania sankcji na jednostkę - również publicznoprawnych.

Zdaniem Sądu I instancji, przyjęcie, że wyrażenie "warunki techniczne" obejmuje również "wymagania w zakresie wyposażenia" prowadziłoby wbrew treści poz. 2.5.2 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym do rozszerzenia zakresu sankcjonowania naruszeń przepisów o wykonywaniu przewozu autobusem, ponieważ każde naruszenie w zakresie niezbędnego wyposażenia autobusu podlegałoby karze za naruszenie warunków technicznych. Przepis art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wprowadza pewien katalog funkcji i celów, któremu mają służyć zachowanie warunków technicznych. Tablice kierunkowe zamieszczone na autobusach regularnej komunikacji publicznej pełnią funkcję informacyjną, to zaś uzasadnia przyjęcie stanowiska, że tablice kierunkowe informujące o trasie przejazdu nie spełniają wymogów, o których mowa w art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W związku z tym zasadnym jest niezależnie od konieczności użycia reguł wykładni językowej oraz systemowej wykorzystywanie również reguł wykładni celowościowo – funkcjonalnej w kontekście wyartykułowanych celów i funkcji przepisów prawa o ruchu drogowym oraz dokonywanie prokonstytucyjnej wykładni spornych przepisów.

Ponadto, Sąd I instancji zauważył, że do dnia 31 grudnia 2011 r. załącznik do ustawy o transporcie drogowym przewidywał pod poz. 2.5 sankcjonowanie karą 500 zł za "wykonywanie transportu drogowego osób autobusem, który nie spełniał warunków technicznych". Oznacza to, że od dnia 1 stycznia 2012 r. ustawodawca rozróżnia sankcje za naruszenie warunków technicznych i sankcje za naruszenie wymagań w zakresie wyposażenia. Zdaniem Sądu, jest to przejaw dążenia ustawodawcy do wyłączenia z szerokiego rozumienia "warunków technicznych" pojazdów wymogów w zakresie jego "niezbędnego wyposażenia". Taka konieczność wynika wprost z art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Za takim rozumieniem przemawia również fakt, że ustawodawca zdecydował się na łagodniejsze sankcjonowanie naruszeń wymogów wyposażenia w innej kategorii autobusów, niesłużących do regularnej komunikacji publicznej (np. przewóz uczniów).

Sąd I instancji zalecił, by organy prowadząc ponownie postępowanie uwzględniły powyższe stanowisko.

W skardze kasacyjnej Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżył powyższy wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie i oddalenie skargi, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Rzeszowie, zasądzenie kosztów postępowania i rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi organ zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 66 ust. 1 i ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz § 18 ust. 1 pkt 13 i § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 305) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na mylnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że termin "warunki techniczne" nie obejmuje wymaganego przepisami ww. rozporządzenia wyposażenia autobusu, podczas gdy z przywołanych przepisów wynika, iż wyposażenie takie decyduje w rzeczy samej o tym, czy pojazd odpowiada warunkom technicznym wymaganym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu;

2) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 18b ust. 1 pkt 1 i art. 18b ust. 2 pkt 1 lit. b), art. 92a ust. 1, 2 i ust. 6 ustawy o transporcie drogowym oraz lp. 2.5.1 i lp. 2.5.2 załącznika nr 3 do ww. ustawy, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na mylnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że na podstawie przepisu lp. 2.5.1 ww. załącznika nie można nałożyć kary pieniężnej za stwierdzony w toku kontroli brak wyposażenia autobusu, którym wykonywane są regularne przewozy osób, w tablice kierunkowe, albowiem tablice kierunkowe informujące o trasie przejazdu autobusu należy zaliczyć do jego wyposażenia i oznakowania, o którym mowa w lp. 2.5.2 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, a nie do warunków technicznych, podczas gdy tablice kierunkowe stanowią jeden z warunków technicznych autobusu, wymaganych ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego, o którym mowa w lp. 2.5.1 tego załącznika, zaś przepis lp. 2.5.2 załącznika przewiduje sankcję za brak wyposażenia i oznakowania, a więc również naruszenie w zakresie warunków technicznych autobusu, ale wymaganych nie ze względu na rodzaj przewozu (np. regularny), ale z uwagi na przewóz określonej kategorii pasażerów, np. dzieci do szkół, osób niepełnosprawnych, itp., dla którego rozporządzenie przewiduje jeszcze inne wymagania techniczne.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów organ przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Skarżąca nie skorzystała z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zaważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, jakkolwiek nie wszystkie jej zarzuty oparte zostały na usprawiedliwionych podstawach.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Z zarzutów skargi kasacyjnej wynika, że spór prawny w rozpatrywanej sprawie odnosi się do oceny prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym stwierdził, że decyzja ta nie jest zgodna z prawem, co uzasadniało uchylenie tej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) związku z art. 135 p.p.s.a. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że według Sądu I instancji, w konsekwencji naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie organy administracji niezasadnie przyjęły w stanie faktycznym sprawy – który w tym zakresie nie jest kwestionowany – że wykonywany przez stronę kontrolowanym autobusem przewóz regularny, z uwagi na brak bocznej tablicy kierunkowej, nie odpowiadał wymaganym warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego, co skutkowało wadliwym przypisaniem stronie naruszenia wymienionego pod pozycją 2.5.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym i nałożeniem za to kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł, w miejsce – prawidłowego zdaniem tego Sądu – przypisania stronie naruszenia z pozycji 2.5.2 (niespełniania wymagań w zakresie wyposażenia i oznakowania w związku z przewozem określonej kategorii pasażerów), za które prawodawca przewidział karę pieniężną w wysokości 2.000 zł.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna zasadnie podważa zgodność z prawem zaskarżonego wyroku.

Tytułem uwag porządkujących, w odniesieniu do stawianych w pkt 1) oraz w pkt 2) jej petitum zarzutów błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, a mianowicie § 18 ust. 1 pkt 13 oraz § 21 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia oraz art. 18b ust. 1 pkt 1 i art. 18b ust. 2 pkt 1 lit. b), a także art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy o transporcie drogowym należy podnieść, że z uzasadnienia kontrolowanego wyroku nie wynika, aby Sąd I instancji dokonywał wykładni wymienionych przepisów prawa – nie zostały one nawet przywołane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia – w rezultacie której miałby wyrazić pogląd skutkujący błędnym ich rozumieniem, podważanym aktualnie przez skarżący kasacyjnie organ. Oznacza to, że na gruncie wymienionych zarzutów skarga kasacyjna podjęła próbę polemizowania z wykładnią prawa, której rezultat, ani też proces dochodzenia do tego rezultatu nie zostały odzwierciedlone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a więc innymi słowy, z wykładnią nieistniejącą. Jednocześnie – co należy podkreślić – z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika (por. zwłaszcza s. 3, s. 4 – 5), że naruszenia przepisów przywołanego rozporządzenia wskazywanych w pk1) petitum skargi kasacyjnej, skarżący kasacyjnie organ upatruje nie tyle w ich błędnej wykładni, co w niewłaściwym ich zastosowaniu, a mianowicie w ich pominięciu, jako istotnych wzorców kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, która to decyzja – zdaniem organu – jest jednak zgodna z tymi wzorcami normatywnymi, czego miał nie uwzględnić Sąd I instancji. Wskazuje na to jednoznacznie ten argument, że wymienione przepisy w relacji do regulacji zawartej w pozycjach 2.5.1 oraz 2.5.2. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym mają charakter przepisów sankcjonowanych, które nie zostały uwzględnione w procesie rekonstrukcji znamion deliktu przypisanego stronie. Nie oznacza to więc, że zarzuty te nie mogą być rozpatrzone, jak również, że nie są usprawiedliwione. Przeciwnie, należy uznać je za zasadne, albowiem skutecznie podważają prawidłowość stanowiska Sądu I instancji o braku zgodności prawem kontrolowanej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Z uzasadnienia skargi kasacyjnej nie wynika natomiast, aby naruszenie art. 18b ust. 1 pkt 1 i art. 18b ust. 2 pkt 1 lit. b), a także art. 92a ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym (pkt 2) petitum skargi kasacyjnej) skarżący kasacyjnie organ wiązał również (por. s. 3 uzasadnienia skargi kasacyjnej, gdzie wprost i wyłącznie podnosi kwestię właściwego ich rozumienia oraz znaczenia tej kwestii) – tak jak w odniesieniu do wskazanych przepisów rozporządzenia z dnia 31 grudnia 2002 r. – z niewłaściwym ich zastosowaniem w rozpatrywanej sprawie, co w świetle na wstępie przedstawionych uwag uzasadnia wniosek o braku skuteczności, a tym samym i zasadności tych zarzutów kasacyjnych.

Odnosząc się do istoty spornej w sprawie kwestii, a mianowicie prawnej kwalifikacji kontrolowanego przewozu wykonywanego autobusem w relacji do dedykowanych temu przejazdowi na gruncie przepisów obowiązującego prawa warunków technicznych ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego, należy stwierdzić, że skarżący kasacyjnie organ trafnie oraz skutecznie zarzuca Sądowi I instancji niewłaściwe zastosowanie przepisów § 18 ust. 1 pkt 13 i § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia oraz błędną wykładnię postanowień lp. 2.5.1 i lp. 2.5.2 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowy oraz art. 66 ust. 1 i ust. 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, a komplementarny charakter tych zarzutów uzasadnia, aby rozpoznać je łącznie.

Wbrew stanowisku Sądu I instancji, ujawniony w toku przeprowadzonej kontroli brak bocznej tablicy kierunkowej kwalifikować należy bowiem – tak jak uczyniono to w rozpatrywanej sprawie – jako naruszenie wymienione pod pozycją lp. 2.5.1 w załączniku nr 3 do ustawy o transporcie drogowym polegające na wykonywaniu przewozu autobusem, który nie odpowiada wymaganym warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego, a wymienionej tablicy kierunkowej, ze względu na wykonywany przewóz regularny, nie sposób jest traktować, jako (niekoniecznego, fakultatywnego, niewymaganego) elementu wyposażenia autobusu, której brak co najwyżej może być kwalifikowany, jako naruszenie, o którym mowa pod pozycją lp. 2.5.2 wymienionego Załącznika nr 3.

Podważając prawidłowość stanowiska Sądu I instancji, w punkcie wyjścia należy podkreślić, że z opisu znamion deliktu administracyjnego, o którym mowa w pozycji lp. 2.5.2 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym wynika, że polega on na wykonywaniu przewozu autobusem, który nie spełnia wymagań w zakresie wyposażenia i oznakowania w związku z przewozem określonej kategorii osób. Skoro tak, to z całą pewnością, realizację tak określonych znamion tego deliktu należałoby na przykład wiązać z niespełnianiem przez autobus szkolny warunków wymienionych w § 22 ust. 1 przywołanego rozporządzenia w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia. Z całą pewnością również, jak należałoby przyjąć w świetle tego przepisu, tablica kierunkowa nie jest koniecznym (obligatoryjnym) warunkiem (wymogiem) technicznym, który powinien być spełniony w odniesieniu do autobusu szkolnego, albowiem warunek (wymóg) ten nie jest związany przewozem określonej kategorii osób, co oznacza, że z punktu widzenia znamion deliktu, o którym mowa w sankcjonujących postanowieniach zawartych w pozycji lp. 2.5.2 załącznika nr 3 do przywołanej ustawy, nieposiadanie przez autobus szkolny tablicy kierunkowej jest okolicznością prawnie obojętną.

Jest to natomiast – co należy podkreślić – warunek (wymóg), który powinien spełniać autobus regularnej komunikacji publicznej, co jasno i wyraźnie wynika z § 21 ust. 1 w związku z § 18 ust. 1 pkt 13 przywołanego rozporządzenia wykonawczego do ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Co przy tym nie mniej istotne z punktu widzenia istoty omawianej kwestii spornej, w rozumieniu art. 4 pkt 7 ustawy o transporcie drogowym, przewóz regularny to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, a pojazd uczestniczący w ruchu – a więc także i pojazd, którym wykonywany jest przejazd regularny, co oznacza również autobus regularnej komunikacji publicznej – ma być tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę (art. 66 ust. 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym). Niepewność pasażerów co do trasy przejazdu może zaś w istotny sposób zagrozić tym wartościom, a to poprzez zakłócenie ich realziacji.

Przywołany przepis ustawy – Prawo o ruchu drogowym, na podstawie i w wykonaniu której wydane zostało rozporządzenie w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, nie może pozostawać bez wpływu na prawną kwalifikację braku posiadania przez kontrolowany autobus bocznej tablicy kierunkowej, a to z uwagi na oczywistą w świetle tego przepisu funkcję tablicy kierunkowej. Stąd też, jak jednoznacznie wynika to z § 21 ust. 1 w związku z § 18 ust. 1 pkt 13 przywołanego rozporządzenia, wyposażenie autobusu regularnej komunikacji publicznej w tablice kierunkowe należy uznać w rozumieniu tego rozporządzenia za warunek techniczny, którego brak spełniania należy kwalifikować, jako wykonywanie przewozu autobusem, który nie odpowiada warunkom technicznym ze względu na rodzaj wykonywanego przewozu regularnego – a mianowicie przewozu osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami. Tablica kierunkowa nie jest bowiem elementem wyposażenia autobusu (prawnie) obojętnym dla oceny odnośnie do prawidłowości wykonywania tego rodzaju przewozu regularnego (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2018 r., sygn. akt II GSK 3938/16).

Zwłaszcza, gdy w korespondencji do dotychczas przedstawionych argumentów podnieść, że z przepisów przywołanego rozporządzenia wynika, iż wyposażenie pojazdu (autobusu) w określone w tych przepisach urządzenia lub elementy wyposażenia jest traktowane przez prawodawcę, jako wymagania (warunki) techniczne, które dane pojazdy powinny bezwzględnie spełniać, co w konsekwencji oznacza, iż nie ma uzasadnionych podstaw prawnych do tego, aby za element wyposażenia pojazdu, nie zaś za jego warunek (wymóg) techniczny w rozumieniu przywołanego rozporządzenia, uznawać rzecz odrębną, nie będącą integralną częścią składową pojazdu (por. także wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt II GSK 1615/14). Wniosek ten potwierdza także argument z wykładni systemowej wewnętrznej tego rozporządzenia – przywołane przepisy § 21 ust. 1 oraz § 18 ust. 1 pkt 13 zawarte są w Rozdziale 5 "Warunki dodatkowe dla autobusu" Działu III tego rozporządzenia "Warunki techniczne pojazdu samochodowego i przyczepy przeznaczonej do łączenia z tym pojazdem (por. również np. wyrok NSA z dnia 28 września 2017 r., sygn. akt II GSK 3563/15).

W związku z powyższym, omawiane zarzuty kasacyjne należało uznać za usprawiedliwione.

Stwierdzając, że kontrolowany wyrok nie odpowiada prawu i powinien podlegać uchyleniu, wobec dostatecznego wyjaśnienia istoty sprawy oraz spornej w niej kwestii, korzystając na podstawie art. 188 p.p.s.a. z kompetencji do rozpoznania skargi strony na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w świetle przedstawionych argumentów skarga ta, jako niezasada podlega oddaleniu.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 151 p.p.s.a. oraz art. 203 pkt 2 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.