Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta i Gminy S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. akt II SAB/Kr 140/16 w sprawie ze skargi M. H. – redaktora naczelnego dziennika i portalu [...] na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: 1. uchylić zaskarżony wyrok i odrzucić skargę; 2. zwrócić M. H.- redaktorowi naczelnemu dziennika i portalu [...] kwotę 100 ( sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi.

Wyrokiem z dnia w dniu 17 listopada 2016 r., sygn. akt II SAB/Kr 140/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w pkt 1 zobowiązał Burmistrza Miasta i Gminy S. do wydania aktu lub dokonania czynności w terminie 14 dni w sprawie z wniosku M. H. – redaktora naczelnego dziennika i portalu informacyjnego "I." z dnia [...] lipca 2016 r.; w pkt 2 stwierdził, że bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; w pkt 3 zasądził od organu na rzecz skarżącego M. H. – redaktora naczelnego dziennika i portalu informacyjnego "I." kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] lipca 2016 r. M. H. – redaktor naczelny dziennika i portalu informacyjnego "I." zażądał udzielenia informacji w przedmiocie: wynagrodzenia burmistrza, zastępców burmistrza, skarbnika urzędu, sekretarza urzędu oraz innych osób pełniących funkcje publiczne w Urzędzie Miasta i Gminy w S. oraz w formie kopii imiennych kart przychodów (kart wynagrodzeń, listy płac, karty zarobkowej, etc.) wypłacanego wynagrodzenia za pracę za okres od [...] stycznia 2015 r. do dnia złożenia niniejszego wniosku. Wnoszący nadmienił, że zażądał informacji prostej, nie przetworzonej, bez danych adresowych, bez NIP, PESEL itp. oraz innych danych wrażliwych.

M. H. – redaktor naczelny dziennika i portalu informacyjnego "InfoSkawina" wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] lipca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznych. Skarżący zarzucił naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez nieudostępnienie informacji publicznej w określonym terminie. wniósł o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący wskazał, że jako redaktor naczelny dziennika i portalu informacyjnego "I." wniósł zapytanie prasowe o udostępnienie informacji publicznej. Organ od ponad 2 tygodni nie odpowiedział merytorycznie na ten wniosek i nie udostępnił żadnych danych dotyczących wniosku.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wobec faktu, iż bezczynność nie miała miejsca. Zdaniem organu zarzut bezczynności nie znajduje uzasadnienia. Pismem z dnia [...] lipca 2016 r. organ wezwał stronę do uzupełnienia złożonego wniosku o dane wymagane przepisami ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Analiza złożonego wniosku oraz przepisów powołanej ustawy prowadzi do ustalenia, iż winien on zostać rozpatrzony zgodnie z jej przepisami.

Organ zaznaczył, że do dnia wniesienia odpowiedzi na skargę skarżący nie uzupełnił wniosku z dnia [...] lipca 2016 r. Tym samym brak jest postaw do zarzucenia organowi bezczynności. Informacja, której domaga się strona skarżąca, nie została wytworzona przez gminę S. w celu publikowania jej na portalach internetowych lub dziennikach. Nie ma przy tym znaczenia również to, czy będzie ona wykorzystywana w celu komercyjnym czy niekomercyjnym. Dane dotyczące wynagrodzeń zostały wytworzone i są prowadzone w celu zgodnego z prawem i rzetelnego wypłacania ustalonego wynagrodzenia, a nie w celu publikacji w prasie. Takie wykorzystanie udzielonej informacji publicznej wyczerpuje, definicję ponownego wykorzystywania informacji. Organ podkreślił, że celem ustawodawcy nie jest zapewnienie treści czy poczytności prasie. Część wniosków o udostępnienie informacji publicznej składanych przez skarżącego służy w istocie (co potwierdza analiza treści portalu "I.") do tworzenia na bazie tych informacji artykułów, będących polemiką z ich treścią.

Na portalu "I." zamieszczonych jest szereg reklam komercyjnych i z tego tytułu redakcja uzyskuje dochody. Zdaniem organu możliwe jest stwierdzenie, że to pracownicy Urzędu wykonują nieodpłatnie pracę na rzecz dziennika "I." poprzez tworzenie informacji publicznych wypełniających ten portal, zaś redakcja dziennika ogranicza się jedynie do opatrywania ich postawioną tezą lub komentarzem. W zasadzie głównym źródłem artykułów zamieszczanych na portalu jest polemika redakcji z gminą S. oraz prowadzona w tym zakresie korespondencja. Takie wykorzystanie informacji publicznych stanowi wypaczenie idei ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ nadmienił, iż starał się wyjść naprzeciw składanym wnioskom, udzielając żądanych informacji w takim zakresie, w jakim, w ocenie Gminy, było to zgodne z prawem. Jednakże powyższe sprowadza się do obsługi portalu "I." przez pracowników Urzędu Miasta i Gminy S.. W ocenie Burmistrza nie wydaje się, aby przesłanki szczególnie istotnego interesu publicznego zostały spełnione w przypadku portalu "I.", bowiem w pojęciu tym nie mieści się prowadzenie dziennika.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 listopada 2016 r. stwierdził, że w sprawie spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność. Skarga w niniejszej sprawie nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia.

Zdaniem Sądu I instancji nie ulega wątpliwości, że informacje dotyczące wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne stanowią informację publiczną. Spór miedzy wnioskodawcą a organem sprowadza się do tego, czy wniosek ten powinien być rozpoznawany według reżimu określonego w ustawie o dostępie do informacji publicznej, czy też na podstawie przepisów ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Każda z tych ustaw określa tryb udzielania informacji o charakterze informacji publicznej. W pierwszym przypadku wniosek o udostępnienie informacji publicznej jest w znacznym stopniu odformalizowany, w drugim musi spełniać warunki wymienione w art. 21 ust. 3 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego.

Powołując się na art. 21 ust. 6 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji, organ pismem z dnia 26 lipca 2016 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych podania. Wobec braku reakcji wnioskodawcy Burmistrz również nie podjął w sprawie już żadnych więcej działań.

Jeśli stanowisko organu dotyczące zastosowania w niniejszej sprawie ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego byłoby prawidłowe – to nie byłoby w niniejszej bezczynności organu. Jeżeli przedmiotowy wniosek podlegałby rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej, to nie byłoby podstaw prawnych do wzywania do usunięcia jego braków formalnych, a wniosek powinien zostać załatwiony merytorycznie.

WSA w Krakowie podkreślił, iż cele instytucji udostępnienia informacji publicznej i jej ponownego wykorzystywania są różne. W pierwszym przypadku jest to kontrola władz publicznych (transparentność władzy). W przypadku ponownego wykorzystywania informacji publicznej celem wprowadzenia tej instytucji jest rozwój ekonomiczny, naukowy, informatyczny państw oraz dostęp do danych cyfrowych będących w posiadaniu podmiotów publicznoprawnych, a także ustalenie niedyskryminujących zasad dostępu do tych informacji.

Nie może decydować o rozróżnieniu tych dwóch trybów dostępu do informacji zamiar opublikowania np. w internecie uzyskanej od władz informacji publicznej. Bardziej sformalizowany tryb dostępu na podstawie przepisów ustawy o ponownym udostępnieniu informacji sektora publicznego nie może również być nadużywany celem ograniczenia czy też utrudnienia dostępu do tych informacji.

Przedmiot badanego wniosku – wynagrodzenie osób pełniących funkcje publiczne – stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jawność tej informacji wynika z art. 5 ust. 2 zdanie drugie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Uzyskanie takiej informacji ma służyć zapewnieniu transparentności życia publicznego, niezależnie od faktu, że wnioskodawca może takie informacje po ich uzyskaniu opublikować np. w internecie. Bez znaczenia dla tej oceny jest również fakt, na który Burmistrz Miasta i Gminy S. kładzie duży nacisk, że portal "I." w znacznej części opiera się na informacjach uzyskanych przez M. H. w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a na portalu tym prezentowane są również reklamy, a zatem mamy do czynienia z celem zarobkowym uzyskania informacji.

W treści wniosku skarżący wymienił wprost burmistrza, zastępców burmistrza, skarbnika urzędu, sekretarza urzędu w Urzędzie Miasta i Gminy w S., ale również wskazał, że wniosek dotyczy także "innych osób pełniących funkcje publiczne". Burmistrz powinien rozpoznać wniosek, ustalając krąg podmiotów nim objętych zgodnie z definicją zawartą w art. 115 § 19 Kodeksu karnego.

Sąd I instancji podkreślił, że o ile samo wynagrodzenie osób pełniących funkcje publiczne stanowi informację publiczną, bowiem niewątpliwie ma związek z pełnieniem tej funkcji, o tyle konkretne informacje dotyczące np. potrąceń z wynagrodzenia związku takiego mieć nie musi. Burmistrz powinien rozważyć, które elementy żądanych informacji będą podlegały ochronie z uwagi na prywatność osób pobierających to wynagrodzenie i ewentualnie w określonym zakresie wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Sąd I instancji podkreślił również, iż stwierdzona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Na przyjęcie takiego stanowiska miało wpływ to, że Burmistrz nie pozostawał w całkowitej bezczynności, lecz wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, co było wynikiem przyjęcia nieprawidłowego trybu procedowania nad wnioskiem. Rozróżnienie dwóch omówionych wcześniej trybów dostępu do informacji publicznej nie jest jasne i oczywiste, dlatego też trudno dopatrzeć się w takim zachowaniu organu działania celowego, oczywiście lekceważącego wnioski skarżącego czy też jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy.

Burmistrz Miasta i Gminy S. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący kasacyjnie zarzucił naruszenie:

‒ art. 57 § 1 w związku z art. 46 § 1 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez przyjęcie, że skarżący M. H. jest redaktorem naczelnym dziennika i portalu informacyjnego "I.", a skarga nie zawierała braków formalnych,

‒ prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 21 ust. 3 i ust. 6 ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego i przyjęcie, że należało rozpatrzyć wniosek skarżącego, a nie pozostawić go bez rozpoznania, co sprowadza się do niewłaściwego zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ wniósł o uchylenie zapadłego wyroku, odrzucenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania, względnie o uchylenie wyroku, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i zasądzenie kosztów postępowania.

W ocenie skarżącego kasacyjnie w przedmiotowej sprawie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł M. H. – redaktor naczelny dziennika i portalu informacyjnego "I.", a nie M. H. – osoba fizyczna. Do skargi nie dołączono dokumentu potwierdzającego, że M. H. jest redaktorem naczelnym dziennika i portalu informacyjnego. Zatem Sąd winien wezwać skarżącego do uzupełnienia braków formalnych, pod rygorem odrzucenia skargi. W sprawie sygn. akt II SA/Kr 892/16 skarżący, mimo prawidłowego wezwania, nie uzupełnił braków formalnych skargi poprzez złożenie dokumentu lub jego uwierzytelnionego odpisu wykazującego, iż jest on redaktorem naczelnym portalu, zatem skarga podlegała odrzuceniu. W orzeczeniu wydanym przez Naczelny Sąd Administracyjny, na skutek wniesienia skargi kasacyjnej (sygn. akt I OZ 1290/16) Sąd orzekł, iż skarga, aby została rozpoznana przez sąd administracyjny, powinna być kompletna oraz nie może zawierać braków formalnych, musi spełniać wymagania określone w art. 46, art. 47 § 1 i art. 57 § 1 P.p.s.a.

Skoro jako strona skarżąca wystąpił podmiot określający się jako redaktor Naczelny Portalu "I.", to za skarżącego nie może być uznany M. H. jako osoba fizyczna. Podając nazwę strony skarżącej, to sam skarżący ukierunkował dalsze czynności procesowe Sądu związane z badaniem, czy pismo procesowe spełnia wymogi formalne.

Skarżący kasacyjnie zaznaczył, że skarżący wniósł o udostępnienie informacji publicznej poprzez niezwłoczne udostępnienie informacji w formie e-maila w formie cyfrowo przeszukiwalnej.

Pismem z dnia [...] lipca 2016 r. organ wezwał stronę skarżącą do uzupełnienia złożonego wniosku o dane wymagane przepisami ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, bowiem analiza złożonego wniosku oraz przepisów powołanej ustawy prowadziła do ustalenia, iż winien on zostać rozpatrzony zgodnie z jej przepisami.

Do dnia wniesienia odpowiedzi na skargę skarżący nie uzupełnił wniosku ani nie oświadczył, że nie będzie powtórnie wykorzystywał informacji sektora publicznego. Zatem organ działając na podstawie art. 21 ust. 6 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, pozostawił wniosek bez rozpoznania.

Skarżący kasacyjnie nie neguje faktu, że żądane informacje stanowią informację publiczną a Burmistrz Miasta i Gminy S. jest organem obowiązanym do jej udostępnienia. W rozpatrywanym stanie faktycznym, wobec powtórnego wykorzystywania przez skarżącego informacji publicznej w celach komercyjnych innych niż pierwotny cel, dla którego informacja została wytworzona, zastosowanie winny znaleźć przepisy ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego. Bezsprzecznie informacja, której domaga się strona skarżąca, nie została wytworzona w celu publikowania jej na portalach internetowych lub dziennikach. Nie ma przy tym znaczenia to, czy będzie ona wykorzystywana w celu komercyjnym czy niekomercyjnym.

Dane dotyczące wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze stanowiska zostały zebrane i są przetwarzane w celu rzetelnego i zgodnego z przepisami prawa ustalania wysokości wynagrodzenia, prowadzenia kartotek, zabezpieczenia środków finansowych, rozliczania.

W ocenie organu każde wykorzystanie informacji znajdujących się w posiadaniu jednostek sektora publicznego w celu innym niż cel, dla którego dana informacja została pierwotnie wytworzona, oznacza jej ponowne wykorzystanie.

O tym, który z trybów udostępnienia informacji publicznej należy stosować w danym przypadku, decyduje charakter informacji publicznej. Skarżący nie odpowiedział na wezwanie organu z dnia [...] lipca 2016 r. do uzupełnienia złożonego wniosku, ani nie oświadczył, że nie będzie powtórnie wykorzystywał żądanych informacji.

Wobec pouczenia wnioskodawcy o konsekwencjach nieuzupełnienia wniosku, to sam wnioskodawca zdecydował, że zastosowanie w sprawie znajdzie art. 21 ust. 6 cyt. ustawy. Od wnioskodawcy zależało, czy uzupełni wniosek, czy złoży oświadczenie, że nie będzie ponownie wykorzystywał informacji sektora publicznego. Z akt sprawy wynika, że skarżący milcząco zgodził się na pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Trudno w takim stanie rzeczy przypisywać organowi bezczynność.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2017 r. poz. 1369) – dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, w sytuacji zaistnienia przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 183 § 2 pkt 1-6 P.p.s.a. Ponadto odstępstwo od zasady związania granicami skargi kasacyjnej przewiduje też art. 189 powołanej ustawy, który wyposaża Naczelny Sąd Administracyjny w kompetencję do uchylenia wydanego w sprawie orzeczenia sądu pierwszej instancji oraz odrzucenia skargi lub umorzenia postępowania, jeżeli skarga ulegała odrzuceniu albo istniały podstawy do umorzenia postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym (zob. uchwała NSA z dnia 8 grudnia 2009 r., II GPS 5/09, publ.: ONSAiWSA 2010 r. nr 3, poz. 40) Oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny, niezależnie od zarzutów i wniosków skargi kasacyjnej, ma obowiązek zbadania, czy wojewódzki sąd administracyjny prawidłowo nadał sprawie bieg, tzn. czy w sprawie nie zachodzą przesłanki do odrzucenia skargi lub umorzenia postępowania. Sąd administracyjny zobowiązany jest bowiem z urzędu do badania dopuszczalności skargi na każdym etapie rozpoznawania sprawy (w tym również w postępowaniu przed sądem drugiej instancji). Stwierdzenie niedopuszczalności skargi powoduje, że sprawa nie może być rozpoznawana w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

W niniejszej sprawie skarżący kasacyjnie organ, oprócz zarzutu naruszenia prawa materialnego, podniósł zarzut naruszenia art. 57 § 1 w związku z art. 46 § 1 P.p.s.a. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, iż Naczelny Sąd Administracyjny w analogicznej sprawie o sygn. akt I OZ 1290/16 stwierdził, że skoro – jako strona skarżąca – wystąpił podmiot określający się jako Redaktor Naczelny Portalu "I.", to za skarżącego nie może być uznany M. H. jako osoba fizyczna. Dlatego też Sąd I instancji zasadnie wezwał M. H. do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez złożenie dokumentu lub jego uwierzytelnionego odpisu wykazującego, że jest on Redaktorem Naczelnym Portalu "I.". Wobec niezłożenia uwierzytelnionych odpisów dokumentów, w ocenie NSA, Sąd I instancji zasadnie skargę odrzucił (I OZ 1290/16)).

Oceniając przedstawioną kwestię, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, iż w rozpatrywanej sprawie zarządzeniem starszego referendarza sądowego WSA w Krakowie z dnia 18 sierpnia 2016 r. wezwano skarżącego – M. H. – Redaktora Naczelnego Dziennika i Portalu Informacyjnego "I." do usunięcia braków formalnych skargi w terminie 7 dni – pod rygorem odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.) poprzez "złożenie dokumentu lub jego uwierzytelnionego odpisu wykazującego, iż jest on Redaktorem Naczelnym Dziennika i Portalu Informacyjnego "I.".

Wezwanie to zostało doręczone skarżącemu w dniu [...] sierpnia 2016 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 22 akt sądowoadministracyjnych). W piśmie z tego samego dnia, złożonym poprzez e-puap, stanowiącym odpowiedź na wezwanie, skarżący wyjaśnił między innymi, iż portal/czasopismo jest ujawniony w jawnym rejestrze dzienników i czasopism prowadzonym przez Sąd Okręgowy w W. pod adresem: [...]. Ponadto skarżący stwierdził, że już raz składał do WSA w Krakowie takie dokumenty.

Do pisma tego skarżący dołączył w formie elektronicznej kopię postanowienia Sądu Okręgowego w K. [...] Wydział Cywilny z dnia [...] stycznia 2013 r. o wpłaceniu do rejestru dzienników i czasopism pod numerem rejestru: [...] tytuł dziennika lub czasopisma I. [...] oraz kopię postanowienia tego Sądu z dnia 12 marca 2014 r. zmieniająca adres redakcji wydawcy i redaktora naczelnego a także czasookres wydawania tytułu InfoSkawina.

Następnie przy piśmie z dnia [...] października 2016 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Sądu do uzupełnienia braku formalnego pisma z dnia [...] sierpnia 2016 r. poprzez jego podpisanie, skarżący przedstawił Sądowi Wojewódzkiemu kserokopie ww. postanowień Sądu Okręgowego w K..

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Zgodnie z treścią art. 49 § 1 P.p.s.a. jeżeli pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienia w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba że ustawa stanowi inaczej. Przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w Rozdziale I Działu III "Pisma w postępowaniu sądowym" określają wymagania formalne, jakim powinno odpowiadać pismo w postępowaniu sądowym. Wspomniane regulacje, a także zawarte w Rozdziale II tego Działu zatytułowanego "Skarga" (np. art. 57 § 1, art. 58 § 1 pkt 3) wskazują, że przez "warunki formalne", o których mowa w art. 49 § 1 P.p.s.a. należy rozumieć warunki określone w art. 46-48 i art. 57 § 1 tej ustawy. Przedstawione unormowania prowadzą do wniosku, że skarga, aby została rozpoznana przez sąd administracyjny, powinna być kompletna oraz nie może zawierać braków formalnych jako pismo procesowe (a więc musi spełniać wymagania określone w art. 46, art. 47 § 1 i art. 57 § 1 P.p.s.a.). W przypadku wniesienia skargi obarczonej brakiem formalnym, jak miało to miejsce w sprawie niniejszej, Sąd pierwszej instancji zasadnie wezwał stronę skarżącą do jego uzupełnienia. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący w wymaganym terminie nie zastosował się do wezwania i nie uzupełnił braków formalnych skargi w sposób wskazany przez Sąd.

Zarządzenie referendarza sądowego o wezwaniu do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez złożenie dokumentu lub jego uwierzytelnionego odpisu wykazującego, iż jest on Redaktorem Naczelnym Portalu "I." było sformułowane precyzyjnie, jasno i jednoznacznie. W takiej sytuacji nie może być wątpliwości odnośnie przedmiotu wezwania i rygoru grożącego w razie niezastosowania się do treści zarządzenia. Za uzupełnienie braków nie można uznać, przedłożenia nieuwierzytelnionych kopii postanowień Sądu Okręgowego z dnia [...] stycznia 2013 r. i z dnia [...] marca 2014 r., co winno było skutkować odrzuceniem skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.

Dodać należy, że zgodnie z art. 57 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 46 § 1 pkt 1 P.p.s.a., skarga zawiera imię i nazwisko lub nazwę stron. Skoro jako strona skarżąca wystąpił podmiot określający się jako Redaktor Naczelny Portalu "I.", to za skarżącego nie może być uznany M. H. jako osoba fizyczna. Podając nazwę strony skarżącej, sam skarżący ukierunkował dalsze czynności procesowe Sądu związane z badaniem, czy pismo procesowe spełnia wymogi formalne.

Nie jest też trafny pogląd strony skarżącej, iż wystarczające jest złożenie dokumentów potwierdzających fakt bycia redaktorem naczelnym czasopisma w innej sprawie sądowoadministracyjnej. Zgodnie bowiem z art. 29 P.p.s.a. przedstawiciel ustawowy lub organ albo osoby, o których mowa w art. 28, mają obowiązek wykazać swoje umocowanie dokumentem przy pierwszej czynności w postępowaniu. Strona zobowiązana jest zatem uzupełnić braki formalne pisma w każdej indywidualnej sprawie (por. postanowienia NSA: z dnia 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 1586/09 i z 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt I FSK 1305/10).

W zaistniałej sytuacji odniesienie się przez Naczelny Sąd Administracyjny do zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego nie może wyjść ponad stwierdzenie, że odrzucenie skargi z powodu jej niedopuszczalności oznacza brak podstaw do merytorycznej oceny zgodności z prawem zaskarżonego wyroku, a zatem stwierdzenie niedopuszczalności skargi wyklucza możliwość oceny zasadności zarzutu związanego z kwestią zgodności z prawem działania organu w sprawie wszczętej wnioskiem z dnia [...] lipca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej.

W związku z tym, że jak wyżej podano, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w Krakowie powinien był odrzucić skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a., czego nie uczynił, tylko rozpoznał ją merytorycznie Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 189 P.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i skargę odrzucił.

O zwrocie wpisu od skargi na rzecz skarżącego orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a., zgodnie z którym Sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego.