Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Julia Szczygielska, Sędziowie sędzia NSA Henryk Ożóg, sędzia WSA Alojzy Wyszkowski (spr.), po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 19 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi J. K. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy J. L. w przedmiocie udostępnienie informacji publicznej oddala skargę w całości.

J. K. (dalej skarżący), wnioskiem z dnia 30 marca 2016 r. (data wpływu pisma do Burmistrza J. – L.) powołując się na art. 2 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm. dalej ustawa), wystąpił o wydanie i nadesłanie kserokopii decyzji administracyjnej z dnia 18 września 1992r., nr [...] wraz ze wszystkimi załącznikami w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji publicznej.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Burmistrz J. – L. pismem z dnia 13 kwietnia 2016r., nr [...] poinformował wnioskodawcę, że nie dysponuje dokumentami wskazanymi.

Pismem z dnia 5 maja 2016r. skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na bezczynność Burmistrza w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej. wnosząc o zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku skarżącego w terminie przewidzianym ustawą (14 dni), stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności oraz że bezczynność ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przyznanie na rzecz skarżącego sumę pieniężną w wysokości 1.000 złotych, na podstawie art. 200 p.p.s.a. o zasądzenie kosztów postępowania sądowego, o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

W uzasadnieniu skarżący podał, że w latach 1991 - 1992 Gmina J.-L. sprzedała inwestorom cześć swoich działek budowlanych usytuowanych na terenie [...], obręb L. położonego w J.- L., pomiędzy ulicami [...],[...],[...] i pasażem pieszym łączącym ulicę [...] z ulicą [...].

W 1992 roku został opracowany zbiorowy plan realizacyjny terenu AM-35, obręb L. na zlecenie Urzędu Miasta i Gminy [...] przez mgr inż. S. D. zgodnie z wytycznymi urbanistycznymi głównego projektanta planu miasta w oparciu o materiały do tego planu.

Zbiorowy plan realizacyjny terenu AM-35, obręb L. zawierał układ urbanistyczny obejmujący 15 pawilonów usługowo-handlowych usytuowanych na obrzeżu istniejącego skweru o powierzchni 1,00 ha, jako wyłącznie zabudowy szeregowej.

Po opracowaniu zbiorowego planu realizacyjnego terenu AM-35,obręb L. - w dniu 18 września 1992r. została wydana decyzja nr [...] ustalająca warunki zabudowy dla 15 inwestorów, którzy dla Urzędu Miasta i Gminy [...]zapłacili koszty opracowania tego zbiorowego planu realizacyjnego.

Wobec tego przyjąć należy, że Gmina [...] jest w posiadaniu wnioskowanej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu podał, że zarzuty skarżącego są całkowicie bezzasadne zarówno pod względem prawnym jak i faktycznym, gdyż pismem z dnia 13 kwietnia 2016r. udzielono pisemnej odpowiedzi na wniosek z dnia 30 marca 2016r. o udostępnienie informacji publicznej poprzez wydanie kserokopii decyzji z dnia 18 września 1992r., nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji jednoznacznie informując skarżącego, że w chwili obecnej Urząd Miasta i Gminy [...] nie dysponuje tego rodzaju dokumentami.

Dalej podał, że z mocy art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012r. poz. 647) obowiązujące poprzednio miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego utraciły moc prawną. W związku z tym w latach poprzednich dokonano brakowania dokumentacji, gdyż obowiązek przechowywania tzw. zbiorowych planów realizacyjnych oraz związanych z nimi dokumentami wynosił 10 lat.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718, zwanej dalej p.p.s.a.), kontrola – o której mowa powyżej – obejmuje m.in. orzekanie w sprawie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest bezczynność związana z udostępnieniem informacji publicznej. Należy podkreślić, że przepisy ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm., dalej ustawa).,nakładają na podmioty dysponujące informacjami publicznymi obowiązek ich udostępnienia bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 ustawy). W przypadku, gdy informacja publiczna nie może zostać udostępniona w czternastodniowym terminie, należy powiadomić wnioskodawcę o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni się informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (ust. 2).

Jak wynika z art. 1 ust. 1 ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych tym aktem prawnym. Stosownie natomiast do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna dotycząca w szczególności danych publicznych, w tym treść wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Ustawodawca konstytucyjny przewidując prawo do uzyskania informacji publicznych wskazał jednocześnie w art. 61 ust. 4 Konstytucji, że tryb ich udzielania określają ustawy. Jedną z tych ustaw jest ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Z przepisów ustawy wynika, że wniosek o udzielenie informacji publicznej powinien być załatwiony albo przez udzielenie informacji (w formie czynności materialno – technicznej) albo przez wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy albo przez zawiadomienie wnioskodawcy, że żądana informacja nie może być udzielona w trybie ustawy, albo przez wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji określonej w art. 14 ust. 2 i per analogiam w sytuacji określonej w art. 15 ust. 2, gdy wnioskujący wycofa uprzednio złożony wniosek.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ustawy będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Bliższa analiza powołanego przepisu wskazuje, że wnioskiem może być pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielania odpowiedzi. Informacje publiczne odnoszą się do pewnych danych, a nie są środkami do ich kwestionowania (por. wyrok z dnia 7 marca 2012 r. sygn., akt I OSK 2445/11 - Lex nr 1264728). Zasadniczo chodzi więc o wiadomości (fakty, dane, treści dokumentów) służące realizowaniu zadań publicznych przez organ, wytworzone lub odnoszące się do niego bezpośrednio. Innymi słowy, informacja, aby posiadała walor informacji publicznej, musi wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie organu, ze stanem określonych zjawisk na dzień jej udzielenia (por. wyroki NSA: z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, publ.: LEX nr 78062, z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, publ. LexPolonica, z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1774/10, publ.: http://oreczenia.nsa.gov.pl; ). Informację publiczną stanowi bowiem treść wszelkiego rodzaju dokumentów i inne utrwalone treści, odnoszące się do organu władzy publicznej i dotyczące sfery jego działalności. Z bezczynnością organu mamy zatem do czynienia zwłaszcza, gdy nie podejmuje w prawnie ustalonym terminie żadnych czynności w sprawie lub gdy jakkolwiek prowadzi postępowanie, to jednak mimo ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie aktu, ani innej czynności (por. wyroki NSA: z dnia 20 lipca 1990 r. w sprawie sygn. akt I SAB 60/99; z dnia 19 lutego 1999 r. w sprawie sygn. akt IV SAB 153/98; z dnia 27 stycznia 1999 r. w sprawie sygn. akt I SAB 142/98 – powołana strona internetowa). W niniejszej sprawie postępowanie o udzielenie informacji publicznej powinno zakończyć się w sposób przewidziany prawem, a więc udzielić żądanej informacji, albo wydać decyzję o odmowie udostępnienia żądanej informacji lub decyzję o umorzeniu postępowania bądź zawiadomić wnioskodawcę, że informacji tej nie posiada.

Niesporne w sprawie jest, że informacja, o udostępnienie której wnioskował skarżący pismem z dnia 30 marca 2016r. ma walor informacji publicznej, ponieważ dotyczy wydanej decyzji administracyjnej z dnia 18 września 1992r., nr 28/92 w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji publicznej.

Udzielona odpowiedź Burmistrza na powyższy wniosek pismem z dnia 13 kwietnia 2016r., nr [...] informująca wnioskodawcę, że nie dysponuje wskazanymi dokumentami została sporządzona w terminie i udzielona w prawidłowej formie, a więc w formie pisma skierowanego do wnioskodawcy i wyjaśniającego, że organ nie dysponuje dokumentami żądanymi przez skarżącego. Forma decyzji, przewidziana w art. 16 ust. 1 ustawy, ma zastosowanie jedynie dla odmowy udostępnienia informacji publicznej (z uwagi na ograniczenia z art. 5 tej ustawy lub - w przypadku informacji przetworzonej - ze względu na brak szczególnie istotnego interesu publicznego) oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy, a więc gdy zachodzą określone w tym przepisie przesłanki do umorzenia postępowania

W konsekwencji wniosek o udostępnienie informacji publicznej został załatwiony bez zbędnej zwłoki, a subiektywne przekonanie skarżącego, iż nie otrzymał odpowiedzi na swój wniosek nie może stanowić podstawy skargi. Skoro Burmistrz pismem z dnia 13 kwietnia 2016r.. wskazał, że nie posiada takich informacji, to w sposób oczywisty nie stanowi wbrew twierdzeniom skargi formy odmowy w postaci decyzji administracyjnej.

Sąd rozpoznał sprawa w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., który stanowi, że sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

Z akt administracyjnych sprawy wynika bowiem, że skarżącemu w ustawowo określonym terminie udzielono żądanej informacji publicznej pismem z dnia 13 kwietnia 2016r., co oznacza to, że termin na rozpatrzenie wniosku został zachowany stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, a więc wszelkie wnioski zawarte w skardze są bezpodstawne.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.