Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zajda Sędziowie NSA Marzenna Zielińska del. WSA Piotr Pietrasz (sprawozdawca) Protokolant Dorota Gaj-Mizerska po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 1300/10 w sprawie ze skargi S. Z. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz S. Z. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 października 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 1300/10 w sprawie ze skargi S. Z. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z [...] marca 2010 r.; stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącego S. Z. kwotę 5257 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym.

W dniach 3 - 21 sierpnia 2009 r. upoważnieni pracownicy Departamentu Zezwoleń i Koncesji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji dokonali kontroli koncesjonowanej działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego: Agencja Ochrony Osób i Mienia "Z." (nazywanej dalej Agencją), w związku z udziałem w dniu 21 lipca 2009 r. Agencji w czynnościach egzekucji komorniczej prowadzonej wobec [...]. Sp. z o.o. w W. (nazywanych dalej [...]).

W trakcie czynności kontrolnych oraz w toku przeprowadzonego postępowania kontrolnego na podstawie zgromadzonych materiałów ustalono, że w dniu 16 lipca 2009 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla W. Ś. – R. M., w związku z terminem czynności zaplanowanych na dzień 21 lipca 2009 r. mających na celu przymusowe wydanie nieruchomości oraz ze względu na skalę i rozmiar podejmowanych czynności, powołując się na art. 39 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191 z późn. zm., dalej: "u.k.s.e."), powołał Agencję do udziału w czynnościach komorniczych, które miały zostać przeprowadzone w W., na P. D. 1 w Hali [...], mających na celu zapewnienie dostępu do miejsca czynności i ochronę obiektu Hali [...].

W związku z opisanym wyżej powołaniem do czynności komorniczych Agencja zawarła w dniu 17 lipca 2009 r. umowę na świadczenie w dniu 21 lipca 2009 r. usługi zabezpieczenia hali [...] z A. Z., prowadzącym działalność gospodarczą w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego: B. O. "P." na podstawie koncesji MSWiA Nr [...]. Zawierający umowę ustalili, że pracownicy ochrony B. O. "P." będą wykonywać wszystkie polecenia szefa ochrony Agencji oraz, że ubiór pracowników B. O. "P." w postaci czarnych spodni bojowych, czarnych butów, czapek oraz kurtek zapewni Agencja.

Ponadto, w dniu 20 lipca 2009 r. w Warszawie została zawarta umowa o dzieło Nr [...] pomiędzy m.st. Warszawa, reprezentowanym przez Prezydenta m.st. Warszawy, a skarżącym prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Agencja Ochrony Osób i Mienia "Z.". Przedmiotem umowy było zapewnienie ochrony terenu hali [...] przy P. D 1. Termin realizacji umowy ustalono od godziny 15:00 dnia 21 lipca 2009 r. do godziny 8:00 dnia 29 lipca 2009 r. Agencja w związku z zawarciem ww. umowy zobowiązała się wykonać ochronę hali [...] poprzez działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu na teren hali osób nielegitymujących się stosownym upoważnieniem w formie pisemnej wydanym przez uprawnionego przedstawiciela m.st. Warszawy.

Ponadto, na podstawie złożonych przez skarżącego pisemnych wyjaśnień kontrolujący ustalili, że w dniu 20 lipca 2009 r. około godz. 16 przedstawiciele oraz pracownicy nadzoru Agencji w osobach: T. Z. (pełnomocnika skarżącego) - licencja pracownika ochrony drugiego stopnia nr [...], K. G. (Dyrektora ds. Zabezpieczenia i Ochrony), licencja pracownika ochrony drugiego stopnia nr [...], J. B. (Inspektor Nadzoru) - licencja pracownika ochrony drugiego stopnia nr [...], M. K. (Inspektor Nadzoru) - licencja pracownika ochrony drugiego stopnia nr [...] wzięli udział w odprawie, która odbyła się w Pałacu Kultury i Nauki.

W powyższej odprawie uczestniczyli ponadto przedstawiciele m.st. Warszawy, Policji, Straży Miejskiej, Komornika i przybranej do egzekucji komorniczej ekipy technicznej. Na spotkaniu omówiono plan działania podczas czynności komorniczych w dniu 21 lipca 2009 r. Ustalono ponadto, że po wejściu do hali kilku pracowników ochrony Agencji będzie stanowiło osobistą ochronę Komornika, natomiast pozostali podejmą czynności związane z zabezpieczeniem i ochroną boksów, w tym pozostawionego w nich mienia.

Około godziny 8 pracownicy Agencji wspólnie z Komornikiem, asystującymi funkcjonariuszami Policji, ekipą techniczną udali się w rejon wejścia oznaczonego literą "I" hali [...], w środku której znajdowali się zabarykadowani kupcy. Komornik przez megafon kilkakrotnie wezwał osoby zgromadzone wewnątrz hali do jej opuszczenia i umożliwienia mu przeprowadzenia czynności związanych z wykonywaniem postanowienia Sądu Rejonowego dla W. Ś. z dnia 9 lutego 2009 r., sygn. akt I Co 204/09. Mimo wezwań, osoby znajdujące się w hali nie zastosowały się do jego poleceń, zachowywały się agresywnie, wypowiadając groźby pod adresem osób biorących udział w czynnościach komorniczych. Z uwagi na bezskuteczność wezwań Komornik zarządził otwarcie drzwi oznaczonych literą "I" przez przybraną do czynności komorniczych ekipę techniczną. W związku z tym, że duża ilość osób przebywających w hali [...] kierowała pod adresem pracowników technicznych obraźliwe określenia oraz w sposób skuteczny blokowała rozsunięcie drzwi, do pomocy przy ich otwarciu włączyli się pracownicy ochrony firmy "Z.". W momencie, kiedy udało się uchylić drzwi pracownicy ochrony użyli siły fizycznej w celu przełamania oporu blokujących drzwi kupców. Podczas tej interwencji pracownicy ochrony zostali obrzuceni przez kupców niebezpiecznymi przedmiotami, a jeden z pracowników ochrony firmy "Z." użył wobec broniących drzwi kupców gazu. W czasie kolejnej próby otwarcia drzwi osoby przebywające wewnątrz hali [...] użyły wobec Komornika oraz pracowników ochrony gazu oraz gaśnic proszkowych co spowodowało, że Komornik wraz z pracownikami ochrony wycofał się na bezpieczną odległość. W trakcie podejmowanych prób wejścia do hali [...] pracownicy ochrony używali gazu wobec kupców, co zostało potwierdzone w sporządzonych przez nich raportach służbowych z obiektu. Z uwagi na fakt, że w kierunku pracowników ochrony były rzucane niebezpieczne przedmioty, pełnomocnik Agencji wydał polecenie wyposażenia części pracowników ochrony w środki ochrony osobistej, tj. maski przeciwgazowe oraz tarcze ochronne. Około godz. 9 Pełnomocnik Prezydenta Miasta oraz Komornik poprosili o wsparcie Policję. Ponadto, Dyrektor ds. Zabezpieczenia i Ochrony Agencji – K. G. w rozmowie telefonicznej z Dyrektorem Biura Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego – E.G., zwrócił się z prośbą o udzielenie większego wsparcia przez Straż Miejską i Policję. Mimo nieudanych prób wejścia do hali [...], Komornik ponownie wydał polecenie ekipie technicznej oraz pracownikom ochrony otwarcia drzwi wejściowych oznaczonych literą "I", w celu umożliwienia wykonania czynności komorniczych. W czasie kolejnej próby otwarcia drzwi do hali [...] osoby znajdujące się wewnątrz hali w dalszym ciągu rzucały w stronę ekipy biorącej udział w czynnościach komorniczych różnymi przedmiotami, używały gazu oraz strumienia wody.

Organ przyjął, na podstawie zgromadzonego materiału, że pracownicy ochrony Agencji w godzinach pomiędzy 8 a 13 kilkakrotnie przy użyciu gazu oraz siły fizycznej próbowali sforsować zabarykadowane wejścia do hali [...].

Około godziny 13 Oddziały Prewencji Policji sforsowały wejście do hali [...] oznaczone literą "G". Funkcjonariusze Policji umożliwili Komornikowi przedostanie się do hali. W tym czasie większość pracowników ochrony firmy "Z." również weszło do hali i zaczęło wyprowadzać przebywających tam kupców, niejednokrotnie używając wobec nich siły fizycznej w tym chwytów obezwładniających.

Z materiałów dowodowych będących w dyspozycji organu koncesyjnego wynika, że pracownicy ochrony po sforsowaniu drzwi przy użyciu siły fizycznej wyprowadzili przebywające tam osoby, a jedną z nich pobili, o czym świadczą materiały zgromadzone przez Prokuraturę Rejonową W. Ś.-P.

Około godziny 15, kiedy wewnątrz hali [...] nie było już żadnych osób nieuprawnionych, pracownicy ochrony Agencji przystąpili do realizacji umowy wykonywanej na rzecz m.st. Warszawy, polegającej na ochronie hali [...] poprzez działania zapobiegające przestępstwom, wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu na teren hali osób nielegitymujących się stosownym uprawnieniem.

W celu weryfikacji i doprecyzowania informacji pochodzących od skarżącego, organ koncesyjny zwrócił się do kilku instytucji, w tym do organów ścigania oraz resortu sprawiedliwości. Jedną z kwestii szczególnych, wymagających wszechstronnego wyjaśnienia było ujawnienie przebiegu narady i treści uzgodnień między jej uczestnikami, mającej miejsce w dniu poprzedzającym podjęcie działań w hali [...], tj. w dniu 20 lipca 2009 r. Jak wynika z pisma Komendy Stołecznej Policji z dnia 21 sierpnia 2009 r. nr [...] skarżący zapewniał, że posiada adekwatną liczbę pracowników ochrony w pełni przygotowanych na ewentualne trudności wynikające z prowadzonych czynności komorniczych oraz zobowiązał się do wyprowadzenia osób pozostających w hali [...].

W związku z pytaniami organu koncesyjnego w sprawie działań podjętych przez Policję oraz Agencję związanych z eksmisją kupców z hali [...], pismem z dnia 3 września 2009 r. Komenda Stołeczna Policji potwierdziła, że pracownicy ochrony kilkakrotnie forsowali siłowo wejścia do hali [...] w celu pokonania oporu osób okupujących halę oraz wyprowadzali z budynku osoby tam przebywające.

W celu zweryfikowania prawidłowości działań Komornika oraz Agencji w dniu 21 lipca 2009 w hali [...] podczas czynności egzekucyjnych, organ koncesyjny pismami z dnia 6 i 31 sierpnia 2009 r. zwrócił się do Ministerstwa Sprawiedliwości o zajęcie stanowiska w tej sprawie.

W odpowiedzi uzyskano opinie, że obowiązujące przepisy nie zabraniają wezwania firmy ochroniarskiej do sforsowania przeszkody fizycznej uniemożliwiającej dostanie się komornika do miejsca czynności, nie mniej jednak działania takie muszą być nakierowane na rzeczy, a nie na ludzi. W piśmie zaznaczono również, że po sforsowaniu przeszkody fizycznej ochroniarze w przypadku napotkania oporu ze strony ludzi powinni odstąpić od dalszych czynności, ponieważ osoby wzięte przez komornika do pomocy w czynnościach zgodnie z art. 36 ust. 1 u.k.s.e. nie mogą podejmować działań wobec ludzi, mających na celu przełamanie ich oporu. Zdaniem Ministerstwa Sprawiedliwości, pracownicy Agencji w czasie wydarzeń w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], dokonując czynności polegających na przełamywaniu oporu okupujących kupców postąpili nieprawidłowo. Ponadto stwierdzono, że Agencja nie musiała zaakceptować "wezwania" komornika, bowiem jej udział w czynnościach nie wynikał z regulacji prawnej nakładającej taki obowiązek. Prawny obowiązek udzielenia komornikowi pomocy mają natomiast organy wymienione w art. 765 § 1 k.p.c. W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości, obowiązek skorzystania przez komornika z pomocy Policji winien nastąpić w sytuacji, gdy dostęp do miejsca czynności egzekucyjnych jest uniemożliwiony bezpośrednio przez ludzi, a więc wówczas, gdy zachodzi potrzeba przełamywania oporu w rozumieniu art. 765 § 1 k.p.c. Według Ministerstwa Sprawiedliwości, działania polegające na przełamywaniu oporu w rozumieniu art. 765 § 1 k.p.c. z zastosowaniem środków przymusu bezpośredniego mogą być realizowane jedynie przez wskazane organy państwowe i tylko w przypadkach ściśle określonych w przepisach prawa.

Pismem z dnia 20 października 2009 r. Biuro Prawne Komendy Głównej Policji, powołując się na ustawę z dnia z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 145, Nr 1221 ze zm.), dalej: u.o.o.m., Biuro Prawne KGP podkreśliło, że uprawnienia pracownika ochrony uzależnione są od tego, czy wykonuje on swoje zadania w granicach chronionych obiektów i obszarów, czy też poza ich granicami. W ocenie Policji, aby przyjąć, że pracownicy ochrony Agencji wykonywali zadania ochrony osób i mienia w granicach chronionych przez nich obiektów i obszarów, strona musiałaby zawrzeć umowę o ochronę konkretnego obiektu lub obszaru z osobą będącą ich posiadaczem, a nie z komornikiem sądowym. W przypadku zawarcia przez Agencję umowy z komornikiem zgodnie z art. 36 ust. 1 u.k.s.e., dotyczyłaby ona ochrony i pomocy w czynnościach komorniczych w terenie. Biuro Prawne KGP wskazało, że Komornik nie był posiadaczem samoistnym lub zależnym hali [...] i obszarów wokół niej, zatem pracownicy ochrony Agencji nie wykonywali zadań ochrony osób i mienia w granicach chronionych obiektów i obszarów, a więc ich uprawnienia mogły ograniczać się jedynie do ochrony komornika jako osoby fizycznej oraz rzeczy zabezpieczonych w ramach prowadzonych czynności egzekucyjnych. Ponadto, zdaniem Biura Prawnego KGP, wobec pracowników ochrony nie mają zastosowania przepisy art. 765 k.p.c. oraz aktów wykonawczych wydanych na podstawie zawartych w tym artykule upoważnień ustawowych. Jednocześnie, zdaniem Policji, pracownicy ochrony, którzy wykonują zadania poza granicami chronionych obiektów i obszarów nie są uprawnieni do przełamywania oporu biernego, jak i czynnego osób fizycznych.

W trakcie prowadzonego postępowania kontrolnego w dniu 27 sierpnia 2009 r. w siedzibie organu koncesyjnego zaprezentowano pełnomocnikowi Agencji materiał filmowy zarejestrowany przez telewizję Polsat z wydarzeń z dnia 21 lipca 2009 r. w hali [...] przedstawiający zdarzenie, w którym pracownik Agencji w sytuacji braku zagrożenia jego osoby ze strony protestujących kupców użył gazu. W piśmie z dnia 3 września 2009 r. skierowanym do organu koncesyjnego T. Z. potwierdził, że osobą używającą gazu zarejestrowaną w materiale filmowym jest pracownik ochrony firmy "Z.".

Poddając analizie całość materiału dowodowego w sprawie, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził, że działania podjęte w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...] przez Agencję ewidentnie przekroczyły zakres czynności, do których Agencja została powołana przez Komornika. Jak wynika z dokumentów, Agencja została powołana przez Komornika do udziału w czynnościach pod adresem W., P. D. 1 (hala [...]), mających na celu zapewnienie dostępu do miejsca czynności i ochronę obiektu hali [...]. Pracownicy ochrony mogli wykonać jedynie czynności polegające na usunięciu przeszkód (barykad) uniemożliwiających wejście do hali [...] Komornikowi, ale tylko w sytuacji braku oporu kupców znajdujących się wewnątrz hali. W sytuacji, kiedy napotkali opór osób powinni natychmiast odstąpić od dalszych czynności, bowiem osoby przybrane przez Komornika do pomocy w czynnościach, w trybie art. 36 ust. 1 u.k.s.e., nie mogą podejmować działań wobec ludzi mających na celu przełamanie ich oporu.

Ponadto, organ administracji stwierdził, że z punktu widzenia uprawnień określonych w ustawie o ochronie osób i mienia Agencja, wykonując w efekcie usługę polegającą na przełamywaniu oporu osób i usunięciu z hali [...] protestujących kupców wykroczyła poza dozwolone formy realizacji usług ochrony osób i mienia. Działania polegające na przełamywaniu oporu w rozumieniu art. 765 § 1 k.p.c. z zastosowaniem środków przymusu bezpośredniego mogą być realizowane jedynie przez wskazane organy państwowe i tylko w przypadkach ściśle określonych w przepisach prawa. Zdaniem organu koncesyjnego, działania pracowników ochrony Agencji miały charakter "pacyfikacyjny", noszący cechy uzurpowania funkcji publicznych organów państwowych do egzekucji prawa, przekraczający granice usług ochrony mienia.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji podał, że artykuł 2 u.o.o.m. definiuje ochronę mienia jako działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony. Tymczasem, podjęte przez pracowników ochrony Agencji działania w hali [...] miały charakter aktywnej interwencji, połączonej z usunięciem przebywających tam osób, co stworzyło dla nich bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia.

W ocenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, Agencja w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], realizując zadania polegające na przełamywaniu oporu protestujących kupców z użyciem środków przymusu bezpośredniego, rażąco uchybiła przepisom ustawy o ochronie osób i mienia. W związku z powyższym, w oparciu o przepisy art. 22 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 u.o.o.m., organ koncesyjny postanowił wszcząć wobec skarżącego postępowanie w sprawie cofnięcia posiadanej przez niego koncesji Nr [...] na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego.

Pismem z dnia 1 października 2009 r. skarżący został powiadomiony o wszczęciu ww. postępowania i o prawie do zapoznania się z aktami postępowania oraz wypowiedzenia w sprawie. Jednocześnie organ koncesyjny, działając na podstawie art. 16 u.o.o.m., wystąpił do Komendanta Stołecznego Policji z prośbą o wydanie opinii w sprawie cofnięcia skarżącemu koncesji.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2009 r. l.dz [...], Komendant Stołeczny Policji pozytywnie zaopiniował wniosek w sprawie cofnięcia koncesji Nr [...], podnosząc, że przeciwko skarżącemu do Sądu Rejonowego dla W.-Ś. II Wydział Karny wpłynął akt oskarżenia. Skarżący został oskarżony o popełnienie czynów z art. 229 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Na powyższe postanowienie strona złożyła zażalenie do Komendanta Głównego Policji, który postanowieniem z dnia [...] stycznia 2010 r. l.dz.[...] utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W dniu 15 października 2009 r. skarżący, odnosząc się do materiałów zgromadzonych w trakcie postępowania, stosownie do art. 7 k.p.a., art. 10 § 1 k.p.a. oraz na podstawie art. 32 k.p.a., art. 75 k.p.a. i art. 78 k.p.a., złożył w siedzibie organu koncesyjnego wnioski o przeprowadzenie następujących dowodów, poprzez:

1. Wystąpienie przez organ koncesyjny do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W.-Ś. R. M. z żądaniem przekazania materiałów dotyczących powołania przez niego podmiotu celem technicznej obsługi przy przejęciu hali [...] w dniu 21 lipca 2009 r. oraz o szczegółowe wyjaśnienie użytego przez niego w piśmie z dnia 7 sierpnia 2009 r. (RM KM 2675/09) sformułowania: "Powołanie do czynności Agencji związane było ze stanowiskiem prawnym prezentowanym przez Policję, według którego do obowiązków Policji nie należy m. in. usuwanie przeszkód tarasujących komornikowi wejście do hali [...]" oraz ustalenie, kto w imieniu Policji, w jakich okolicznościach i w jakiej formie (ustnie czy pisemnie) sformułował powyżej cytowane stanowisko prawne.

2. Zwrócenie się do podmiotów uczestniczących w czynnościach komorniczych w dniu 21 lipca 2009 r. o dodatkowe wyjaśnienia istniejących rozbieżności w zakresie kiedy, tj. o której godzinie nastąpiło wezwanie dodatkowych oddziałów Policji dla podjęcia interwencji i wsparcia działań komorniczych, jak również o ustalenie czy takie próby były kierowane do funkcjonariuszy Policji asystujących komornikowi od początku czynności komorniczych.

W związku z powyższym, organ koncesyjny zwrócił się pisemnie do wskazanych przez stronę podmiotów o zajęcie stanowiska odnośnie zgłoszonych wniosków dowodowych.

Pismem z dnia 30 października 2009 r. Komornik Sądowy – R. M., wypowiadając się w sprawie zgłoszonych wniosków dowodowych stwierdził, że m.st. Warszawa, jako wierzyciel, wskazało mu następujące podmioty, które miały wziąć udział w czynnościach komorniczych w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], tj.: Agencję, która miała odblokować wejścia, usunąć ewentualne barykady i zapewnić ochronę mienia po wykonaniu czynności egzekucyjnych, Spółkę "A.", która została powołana do transportu i pakowania ruchomości odnalezionych w obiekcie hali [...], Firmę "K." mającą wykonać czynności ślusarskie w celu wyłamania zamków w zablokowanych wejściach oraz podjąć inne czynności techniczne przy przejęciu hali [...].

Ponadto, odnosząc się do kolejnego wniosku dowodowego, R. M. wskazał, że w dniu 8 lipca 2009 r. odbyło się spotkanie w gabinecie Wiceprezydenta m.st. Warszawy A. J. z udziałem m. in. Komendanta Stołecznego Policji inspektora A. M., z którego sporządził notatkę urzędową. Z treści przedmiotowej notatki, której kopia została nadesłana do organu koncesyjnego wynika, że na spotkaniu omawiano różne scenariusze zdarzeń, jakie mogą zaistnieć w trakcie egzekucji komorniczej [...] Sp. z o.o. Zawiera ona również wypowiedź Komendanta Stołecznego Policji, który oświadczył, że Policja nie jest uprawniona do rozbierania ewentualnych barykad, lecz do zapewnienia ochrony osobistej komornika wykonującego czynności. Z treści notatki wynika ponadto, że przyjęto koncepcję, iż Agencja miałaby zająć się wyłącznie odblokowywaniem zatarasowanych przez kupców wejść, aby umożliwić komornikowi dostanie się wraz z Policją do obiektu hali [...].

W celu uzyskania szerszego obrazu działań podjętych przez pracowników Agencji organ koncesyjny zwrócił się do właściwej Prokuratury o udostępnienie wszelkich materiałów będących w jej posiadaniu, dotyczących przekroczenia uprawnień przez pracowników ochrony. Z analizy przekazanych protokołów przesłuchań świadków (kupców i przedstawicieli [...]) wynika, iż w stosunku do osób przebywających wewnątrz hali [...] pracownicy Agencji używali środków przymusu bezpośredniego w postaci gazu oraz siły fizycznej w sytuacji nieuzasadnionej okolicznościami. W ocenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, zeznania te niewątpliwie potwierdzają, że pracownicy Agencji wobec protestujących kupców używali gazu oraz siły fizycznej.

Pismem z 29 stycznia 2010 r., zgodnie z przepisami art. 10 § 1 i art. 73 § 1 k.p.a., organ koncesyjny powiadomił stronę o zamiarze wydania decyzji oraz o przysługującym prawie do zapoznania się i wypowiedzenia w sprawie zgromadzonych materiałów.

Strona, powołując się na przepis art. 75 k.p.a. i art. 78 k.p.a. trzema pismami z 5 lutego 2010 r. wystąpiła do Departamentu Zezwoleń i Koncesji MSWiA o przeprowadzenie następujących dowodów, tj.:

1. Wystąpienie przez organ koncesyjny do Komendanta Rejonowego Policji Warszawa I z wnioskiem o przekazanie i włączenie do materiałów postępowania notatek urzędowych funkcjonariuszy Policji udzielających asysty Komornikowi Panu R. M. przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych w dniu 21 lipca 2009 r. przeciwko dłużnikowi [...] Sp. z o.o.,

2. Wystąpienie przez organ koncesyjny do Prokuratury Rejonowej W. Ś. – P. o przekazanie i włączenie do materiałów postępowania protokołów przesłuchań w charakterze świadków pracowników Agencji w sprawie sygn. akt 2 Ds. 1474/09/VII dotyczącej stosowania w dniu 21 lipca 2009 r. w W. na terenie [...] Sp. z o.o. przemocy w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego - Komornika oraz osób mu przybranych, a także funkcjonariuszy Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z egzekucją komorniczą, tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k.

3. Wystąpienie przez organ koncesyjny do Komendanta Głównego Policji, ewentualnie do Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka z siedzibą w Warszawie o przekazanie i włączenie do materiałów postępowania pisma Komendanta Głównego Policji z dnia 4 sierpnia 2009 r. opatrzonego sygnaturą [...].

W celu zrealizowania zgłoszonych przez stronę wniosków dowodowych, organ koncesyjny pismem z dnia 8 lutego 2010 r. zwrócił się do właściwej jednostki Policji i Prokuratury o nadesłanie organowi koncesyjnemu notatek urzędowych funkcjonariuszy Policji udzielających asysty Komornikowi oraz protokołów przesłuchań w charakterze świadka pracowników ochrony firmy "Z.". Kopię pisma Komendanta Głównego Policji z dnia 4 sierpnia 2009 r. sygn. akt [...] organ koncesyjny uzyskał z ogólnie dostępnej strony internetowej Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka z siedzibą w Warszawie.

Pismem z 18 lutego 2010 r. Komenda Rejonowa Policji W. poinformowała organ koncesyjny, że notatki służbowe funkcjonariuszy Policji sporządzone w związku z udzieloną w dniu 21 lipca 2009 r. asystą Komornikowi stanowią materiał dowodowy prowadzonego śledztwa sygn. akt 2 Ds. 1474/09/VII i są w dyspozycji Prokuratury Rejonowej W. Ś. - P. Prokurator nie wyraził zgody na zapoznanie się przez organ z materiałem filmowym będącym w dyspozycji Komendy Rejonowej Policji W. oraz na udostępnienie kopii notatek urzędowych funkcjonariuszy Policji udzielających asysty Komornikowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], jak również kopii protokołów przesłuchań w charakterze świadków pracowników ochrony Agencji.

Pismem z 19 lutego 2010 r. strona w nawiązaniu do pisma organu koncesyjnego z dnia 29 stycznia 2010 r. zawiadamiającego o możliwości zapoznania się i wypowiedzenia w sprawie zgromadzonych materiałów stwierdziła, że z przysługującego jej prawa skorzysta dopiero po zrealizowaniu przez organ koncesyjny zgłoszonych wniosków dowodowych.

W dniu 22 lutego 2010 r. organ koncesyjny poinformował skarżącego, że zgodnie z pismem z 29 stycznia 2010 r. ostateczny termin do zapoznania się z aktami sprawy upływa z dniem 25 lutego 2010 r. W dniu 24 lutego 2010 r. strona zapoznała się z aktami postępowania oraz złożyła wnioski o przeprowadzenie następujących dowodów, tj:

1. Wystąpienie przez organ koncesyjny do Zarządu [...] Sp. z o.o. z wnioskiem o udzielenie wyjaśnień odnośnie udziału pracowników ochrony "G." Sp. z o.o. podczas czynności komorniczych w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], a w szczególności udzielenie wyjaśnień dotyczących:

- zasadności przebywania wewnątrz hali [...] pracowników ochrony "G." Sp. z o.o. w przypadku podejmowania urzędowych czynności przez komornika sądowego,

- czy członkowie Zarządu [...] Sp. z o.o. posiadali wiedzę na temat obecności pracowników ochrony "G." Sp. z o.o. wewnątrz i na zewnątrz hali [...].

2. Wystąpienie przez organ koncesyjny do rzeczowo i miejscowo właściwego sądu z wnioskiem o przekazanie i włączenie do materiałów postępowania informacji o wyrokach wydanych wobec osób, które w trybie określonym w kodeksie postępowania karnego dobrowolnie poddały się karze w związku z zachowaniami polegającymi na zmuszaniu Komornika oraz osób do pomocy mu przybranych do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z egzekucją komorniczą w dniu 21 lipca 2009 r. w pobliżu i w hali [...] w W., a w szczególności ustalenie ile osób dobrowolnie poddało się karze, czy wśród nich byli kupcy lub osoby znajdujące się wewnątrz hali lub osoby postronne.

3. Wystąpienie przez organ koncesyjny do Komendanta Głównego Policji o przekazanie i włączenie do materiałów postępowania analizy przeprowadzonej przez Sztab Komendanta Głównego Policji, dotyczącej działań Policji podczas zamieszek pod halą [...] w W. w dniu 21 lipca 2009 r.

Organ administracji nie stwierdził konieczności przeprowadzenia ww. dowodów, bowiem znane mu są okoliczności oraz zadania, jakie wykonywali w hali [...] pracownicy ochrony "G." Sp. z o.o.

Zdaniem organu koncesyjnego nie mają znaczenia dla prowadzonego postępowania informacje o ewentualnych wyrokach wydanych wobec osób, które dobrowolnie poddały się karze w związku z zachowaniami polegającymi na zmuszaniu Komornika oraz osób do pomocy mu przybranych do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z egzekucją komorniczą w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...]. Organ koncesyjny nie kwestionuje, iż kupcy czynnie opierali się działaniom Komornika i pracownikom ochrony używając m. in. siły fizycznej.

Organ koncesyjny uzyskał od organów Policji bardzo szczegółowe informacje dotyczące przebiegu wydarzeń, które miały miejsce w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], dlatego też brak było uzasadnienia do wystąpienia do Komendy Głównej Policji po wskazane przez stronę dokumenty.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził, że Agencja, realizując zadania w dniu 21 lipca 2009 r. wynikające z powołania jej przez Komornika do udziału w czynnościach mających na celu zapewnienie dostępu do miejsca czynności i ochronę hali [...], faktycznie podjęła się wykonania usługi polegającej na siłowym przełamaniu oporu protestujących kupców oraz usunięciem ich z tego obiektu, wykorzystując m. in. gaz oraz siłę fizyczną. Licencjonowany pracownik ochrony, wykonując czynności polegające na ochronie powierzonego mu mienia posiada określone uprawnienia, wynikające z ustawy o ochronie osób i mienia, a sposób ich wykonania reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z 18 listopada 1998 r. w sprawie szczegółowego trybu działań pracowników ochrony podejmowanych wobec osób znajdujących się w granicach chronionych obiektów i obszarów (Dz. U. Nr 144, poz. 933). Zgodnie z § 7 ww. rozporządzenia pracownik ochrony wzywa do opuszczenia obszaru lub obiektu osobę nie posiadającą uprawnienia do przebywania na obszarze lub w obiekcie chronionym albo zakłócającą porządek, informując ją o przyczynie wydania takiego polecenia. W przypadku niepodporządkowania się poleceniu pracownik ochrony wzywa Policję i sporządza notatkę służbową o okolicznościach tego wezwania. W opisanej sprawie zasady te nie zostały zachowane, bowiem pracownicy ochrony Agencji usuwali protestujących kupców z hali [...], pomimo że w rejonie ich działań znajdowali się funkcjonariusze Policji, co zostało udokumentowane w prowadzonym postępowaniu. Działania pracowników ochrony nie miały więc nic wspólnego z zadaniami ochrony określonymi w ustawie z 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, a polegały tylko na siłowym pokonaniu oporu osób okupujących halę [...] z zastosowaniem środków przymusu bezpośredniego. Agencja, podejmując się udziału w czynnościach komorniczych, w konsekwencji których pracownicy ochrony przy użyciu siły fizycznej przełamywali opór protestujących kupców oraz wyprowadzali ich z hali [...] naruszyła przepisy ustawy o ochronie osób i mienia, w tym art. 3 pkt 1 u.o.o.m.

Agencja na podstawie koncesji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z dnia 11 lutego 2000 r. uprawniona była do wykonywania usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej oraz zabezpieczenia technicznego, zatem wykonując w efekcie usługę polegającą na przełamaniu oporu osób i w konsekwencji usunięcia z obiektu hali [...] przebywających tam kupców, wykroczyła nie tylko poza zakres uprawnień wynikających z posiadanej koncesji, ale także poza dozwolone formy realizacji usług ochrony osób i mienia. W ocenie organu, działania pracowników ochrony Agencji miały charakter "pacyfikacyjny" noszący cechy uzurpowania funkcji publicznych organów państwowych do egzekucji prawa, co przekraczało granice sposobu wykonywania usług ochrony mienia ustalone w art. 3 u.o.o.m. Przywołany przepis, wskazując dopuszczalne formy realizacji usług ochrony osób i mienia, nie przewiduje możliwości usuwania osób przed objęciem obiektów ochroną. Uprawnień tego rodzaju nie mają też pracownicy ochrony w granicach chronionych obszarów i obiektów, o czym przesądza art. 36 u.o.o.m. oraz przepisy przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, ustalające szczegółowo sposób działania tych pracowników. Nie ma zatem znaczenia okoliczność, iż pracownicy ochrony firmy "Z." być może mieli zakaz używania środków przymusu bezpośredniego, skoro faktycznie, bezprawnie je zastosowali.

Ponadto, skarżący wiedział, że w trakcie czynności egzekucyjnych może dojść do usuwania z hali [...] protestujących kupców, a ich ewentualnemu oporowi i gwałtownym reakcjom miało zapobiegać niestandardowe wyposażenie pracowników ochrony w tarcze oraz maski przeciwgazowe.

Podjęte przez Agencję działania miały charakter aktywnej interwencji, polegającej na przełamywaniu oporu protestujących kupców, co w ocenie organu koncesyjnego stworzyło dla przebywających w hali [...] osób bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia.

Odnosząc się do zebranych dowodów i materiałów w sprawie, skarżący zwrócił uwagę, że organ koncesyjny ma obowiązek wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych, dotyczących przedmiotowej sprawy i to na nim ciąży obowiązek zapewnienia stronie czynnego udziału w każdej fazie postępowania w taki sposób, aby strona mogła uczestniczyć zarówno w zbieraniu materiału dowodowego, jak i mieć możliwość wypowiedzenia się co do niego. Protokół kontrolny dotyczył działań pracowników ochrony Agencji w dniu 21 lipca 2009 r., natomiast ustalenia dotyczące stanu faktycznego w przedmiotowym protokole wybiegają poza wspomniany zakres, bowiem dotyczą dni poprzedzających dzień 21 lipca 2009 r. Dodatkowo strona podkreśla, że czynności kontroli przeprowadzone w Agencji miały miejsce przed dniem 1 października 2009 r., który to dzień z punktu widzenia formalnoprawnego stanowił datę wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia koncesji. W ocenie skarżącego, powoływanie się przez organ koncesyjny w piśmie z dnia 1 października 2009 r. na ustalenia kontroli przeprowadzonej w sierpniu 2009 r. wydaje się nieuzasadnione z uwagi na odmienne przedmioty podjętych przez organ koncesyjny czynności, tj.: kontrola wykonywania koncesjonowanej działalności i cofnięcie koncesji na wykonywanie działalności. Reasumując, strona wskazała, że w dacie przeprowadzonej kontroli działalności gospodarczej, postępowanie w sprawie cofnięcia koncesji jeszcze nie istniało (nie było formalnie wszczęte), bowiem organ koncesyjny w tym zakresie nie wypowiedział się w formie pisemnej.

Skarżący wskazał również na odmienny przebieg wydarzeń będący podstawą do ustalenia stanu faktycznego niż ten, zawarty w piśmie organu koncesyjnego z dnia 1 października 2009 r., gdyż podkreśla zaangażowanie służb publicznych (Policji, Straży Miejskiej, przedstawicieli m.st. Warszawy) ze względu na rozmiary egzekucji komorniczej oraz wysokie prawdopodobieństwo oporu przy wykonywanych czynnościach. Strona podkreśliła, że to osoby znajdujące się w hali [...] jako pierwsze użyły gazu oraz niebezpiecznych przedmiotów, co potwierdzają dokumenty sporządzone przez Komornika oraz Policję.

Strona zwróciła również uwagę na fakt, że odnośnie wydarzeń w hali [...] w Prokuraturze Rejonowej W. Ś. – P. prowadzone są dwa postępowania przygotowawcze, w których nie zapadły jeszcze prawomocne orzeczenia, a żadnemu z pracowników ochrony Agencji nie przedstawiono zarzutów w związku z uczestniczeniem w czynnościach komorniczych w dniu 21 lipca 2009 r.

Zdaniem skarżącego nie została wyjaśniona również kwestia obecności pracowników "G" Sp. z o.o. w hali [...] w dniu 21 lipca 2009 r. podczas egzekucji komorniczej.

Strona zaznaczyła również, że wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na postanowienie Komendanta Stołecznego Policji zawierające negatywną opinię o przedsiębiorcy, utrzymaną w mocy przez Komendanta Głównego Policji. Zatem, w ocenie skarżącego, wydanie rozstrzygnięcia przed rozpoznaniem skargi jest przedwczesne. Strona nie zgodziła się ze stwierdzeniem organu koncesyjnego, iż w omawianym przypadku doszło do rażącego naruszenia warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, jak również, że zaistniała przesłanka w postaci zagrożenia bezpieczeństwa obywateli. Strona zwróciła ponadto uwagę na aspekt społeczny ewentualnej decyzji cofającej koncesję przedsiębiorcy, który m. in. zatrudnia (w różnej formie) ponad 2.400 osób.

Skarżący wskazał na potrzebę zawieszenia postępowania z urzędu ze względu na konieczność rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, które stanowią postępowania prowadzone przez Prokuraturę oraz rozstrzygnięcie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny na postanowienie Komendanta Głównego Policji.

Odnosząc się do wyjaśnień i zarzutów strony Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie zakwestionował, iż egzekucja komornicza hali [...] była sprawą wyjątkową, gdyż przewidywany był zdecydowany opór kupców, zatem już przed podjęciem się uczestnictwa w czynnościach komorniczych Agencja miała wiedzę, że dojdzie do siłowej próby przeciwstawienia się egzekucji. W ocenie organu, profesjonalny przedsiębiorca winien zatem ze szczególną uwagą dokonać analizy stanu prawnego odnośnie pomocy, jaką można udzielić Komornikowi w razie napotkania oporu osób. Dyskusja podjęta po zdarzeniach w dniu 21 lipca 2009 r. nie zmierzała do wyeliminowania luk w obowiązującym w tym zakresie ustawodawstwie, ponieważ przepisy prawa odnośnie udzielania pomocy Komornikowi w przełamywaniu oporu osób są jasne i precyzyjne. Przedmiotem rozważań była ewentualna zmiana przepisów w celu "odciążenia" Policji i umożliwienia wykonywania pomocy przez koncesjonowane agencje ochrony. Zarówno Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, jak i Ministerstwo Sprawiedliwości nie ma wątpliwości, iż zgodnie z art. 765 § 1 k.p.c., komornik w razie oporu osób może wezwać pomocy organów Policji. Sposób udzielenia pomocy i przypadki, w których jest wymagana, tryb postępowania, sposób dokumentowania i rozliczenia kosztów reguluje szczegółowo rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 stycznia 2002 r. w sprawie udzielania pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych (Dz. U. Nr 10, poz. 106 ze zm., dalej: rozporządzenie MSWiA z 28 stycznia 2002 r.), w tym z § 3 i § 5 ww. rozporządzenia. Przywołane przepisy nie posiadają luk, a ich interpretacja nie powinna sprawiać trudności.

Organ koncesyjny w pełni podzielił stanowisko Ministerstwa Sprawiedliwości, iż w aktualnie obowiązującym stanie prawnym osoby przybrane do pomocy w czynnościach w trybie art. 36 ust. 1 u.k.s.e. nie mogą podejmować działań mających na celu przełamywanie fizyczne oporu osób.

Odnosząc się do kwestii terminu przeprowadzonej kontroli i materiału zebranego w trakcie kontroli, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji zauważył, iż okres objęty kontrolą określony został w upoważnieniu i dotyczył działalności Agencji w 2009 r., a zatem mieściły się w nim także ustalenia dotyczące zdarzeń przed 21 lipca 2009 r. Zatem, niezrozumiały jest zarzut wykorzystywania materiału zebranego przed 1 października 2009 r. do postępowania w sprawie cofnięcia koncesji. Oczywistym jest, że aby organ podjął postępowanie w sprawie cofnięcia koncesji, co nastąpiło w dniu 1 października 2009 r., musiał posiadać materiał, który miał stanowić faktyczną podstawę do jego podjęcia. Materiał ten uzyskany został w trakcie całego postępowania kontrolnego, które rozpoczęło się wraz z przesłaniem zawiadomienia o kontroli, a zakończyło 1 października 2009 r., tj. w dniu wszczęcia postępowania w sprawie cofnięcia koncesji. Wszczęcie tego postępowania jeszcze przed podjęciem kontroli byłoby nieuzasadnione.

Organ koncesyjny nie zaprzeczył, iż w wydarzeniach związanych z egzekucją komorniczą uczestniczyły z dużym zaangażowaniem służby publiczne (Policja, Straż Miejska, przedstawiciele m. st. Warszawy), ponieważ opór kupców był przez nich zapowiedziany i należało się go spodziewać. Okoliczność, iż zdaniem strony to kupcy utrudniając egzekucję, jako pierwsi użyli gazu i siły fizycznej, nie zmienia faktu, że gaz i siła fizyczna także używane były przez pracowników ochrony Agencji.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji podkreślił, że wszczęcie postępowań karnych przez Prokuraturę w związku z wydarzeniami z 21 lipca 2009 r. nie miało wpływu na postępowanie administracyjne prowadzone przez organ koncesyjny w ramach posiadanych uprawnień kontrolnych, którego przedmiotem jest ocena czy podmiot posiadający koncesję właściwie korzysta z przyznanych mu uprawnień i czy nie narusza warunków określających tę szczególną sferę działalności gospodarczej. Postępowania te nie są od siebie zależne, wynikają z odrębnych kompetencji organów i opierają się na różnych płaszczyznach odpowiedzialności. Postępowania karne ostatecznie prowadzone wobec konkretnych osób nie stanowią zagadnienia wstępnego do oceny prawidłowości działania koncesjonariusza, który w każdym przypadku wątpliwego korzystania z posiadanych uprawnień podlega prawno-administracyjnej ocenie organu, który wydał mu koncesję.

Zdaniem organu, strona dopuściła się również rażącego naruszenia przepisów wykonawczych do ustawy, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 18 listopada 1998 r. w sprawie szczegółowego trybu działań pracowników ochrony podejmowanych, wobec osób znajdujących się w granicach chronionych obiektów i obszarów. W ocenie organu koncesyjnego, profesjonalny koncesjonariusz nie może podejmować się wykonywania usługi, która nie polega na ochronie mienia a ma charakter założonej z góry interwencji. Przymus państwowy w postaci postępowania egzekucyjnego z użyciem środków przymusu może być wykonywany tylko przez właściwych funkcjonariuszy publicznych. Dotychczas ustawodawca nie zdecydował się dopuścić podmioty prywatne do wykonywania czynności w imieniu Państwa. Odstępstwa od tej zasady muszą być wyraźnie ustawowo określone. Posiadanie koncesji w zakresie usług ochrony osób i mienia nie uprawnia do stosowania siły wobec osób w przypadkach innych, niż określone w ustawie. Każdy inny przypadek musi być traktowany jako stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa obywateli.

Podsumowując organ administracji stwierdził, że Agencja, działając na podstawie wspomnianego wyżej powołania komorniczego zrealizowała usługę polegającą na siłowym przełamaniu oporu protestujących kupców. Podjęte przez pracowników ochrony działania rażąco uchybiły przepisom ustawy o ochronie osób i mienia, bowiem żaden z przepisów ustawy i aktów wykonawczych do niej nie zezwala pracownikom ochrony na samodzielne usuwanie osób z terenu chronionego, a tym bardziej na przeprowadzanie takiego usunięcia w sposób siłowy. Pracownik ochrony ma tylko uprawnienia do wezwania osoby do opuszczenia obszaru lub obiektu, a w przypadku niepodporządkowania się temu poleceniu do wezwania Policji. Środki przymusu bezpośredniego może natomiast stosować w ściśle określonych w ustawie przypadkach, które nie zaistniały w ustalonym w sprawie stanie faktycznym.

Przedsiębiorca, który wykonał czynności polegające na usunięciu siłą osób przebywających w obiekcie uznając, że działa zgodnie z prawem, stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa obywateli. Zauważyć należy, iż skierowani przez Agencję pracownicy ochrony nie sprawdzili nawet, czy znajdujące się w hali [...] osoby są uprawnione do przebywania w tym miejscu. Natomiast w trakcie podejmowanych przez nich działań doszło do naruszenia nietykalności cielesnej oraz naruszenia czynności narządów ciała protestujących kupców, co potwierdzają zgromadzone w aktach sprawy materiały, w tym badanie sądowo-lekarskie P. Ł.

W prowadzonym przez organ koncesyjny postępowaniu kontrolnym udowodniono, że skarżący, wykonując koncesjonowaną przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji działalność gospodarczą w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego – Agencja, rażąco naruszył warunki wykonywania działalności koncesjonowanej określone przepisami prawa oraz stworzył zagrożenie bezpieczeństwa obywateli. Wobec powyższego organ koncesyjny uznał, iż zostały wyczerpane przesłanki określone w art. 22 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 u.o.o.o.m., uzasadniające podjęcie przedmiotowej decyzji.

Pismem z 15 kwietnia 2010 r. skarżący złożył wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] marca 2010 r.

We wniosku strona zarzuciła organowi koncesyjnemu:

1. Naruszenie przepisów proceduralnych mogących mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia, tj.:

- art. 7 k.p.a. polegające na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz pominięciu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli przy wydawaniu skarżonej decyzji,

- art. 8 k.p.a. polegające na prowadzeniu postępowania i uzasadnieniu skarżonej decyzji w sposób zmniejszający zaufanie obywateli do organów Państwa,

- art. 77 § 1 k.p.a. polegające na niezebraniu i niewzięciu pod uwagę przy wydawaniu zaskarżonej decyzji wszystkich faktów istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy,

- art. 80 k.p.a. polegające na wydaniu skarżonej decyzji wyłącznie na podstawie dowodów (okoliczności) przemawiających na niekorzyść skarżącego,

- art. 107 § 3 k.p.a. polegające na braku pełnego uzasadnienia faktycznego i prawnego wydanej decyzji,

- art. 5 § 1 k.p.a. poprzez przedwczesne uznanie Skarżącego za winnego zarzucanych mu czynów, co miało wpływ na treść wydanej decyzji.

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 22 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 u.o.o.m. poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na rażącym naruszeniu warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej oraz, że doszło do stworzenia zagrożenia bezpieczeństwa obywateli.

Uzasadniając wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący zarzucił organowi koncesyjnemu, iż wydając zaskarżoną decyzję oparł się na błędnych ustaleniach faktycznych. Skarżący zarzucił, iż organ koncesyjny, opisując przebieg wydarzeń, które miały miejsce w dniu 21 lipca 2009 r., pominął fakt, iż to protestujący kupcy jako pierwsi użyli gazu.

Za niezgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń skarżący uznał twierdzenie organu koncesyjnego, że pracownicy ochrony Agencji w dniu 21 lipca 2009 r. w godzinach pomiędzy 8:00, a 13:00 kilkakrotnie przy użyciu gazu oraz siły fizycznej próbowali sforsować zabarykadowane wejścia do hali [...] oraz to, że pracownicy ochrony wyprowadzali z hali [...] kupców, używając wobec nich siły fizycznej, w tym chwytów obezwładniających. Strona nie zgodziła się również z twierdzeniem, że pracownicy ochrony przy użyciu siły wyprowadzali z pomieszczenia Zarządu [...] przebywające tam osoby, a jedną z nich pobili.

Skarżący podkreślił, że organ koncesyjny nie uwzględnił wszystkich składanych przez stronę wniosków dowodowych, które miały istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego, w tym nie wyjaśnił zgłaszanych wątpliwości dotyczących obecności oraz udziału pracowników ochrony firmy "G" Sp. z o.o. w wydarzeniach w hali [...] w dniu 21 lipca 2009 r. Ponadto strona stwierdziła, że nie zostały zrealizowane wnioski dowodowe dotyczące uzyskania z Komendy Rejonowej Policji W. materiałów w postaci notatek urzędowych funkcjonariuszy Policji udzielających asysty Komornikowi w dniu 21 lipca 2009 r. oraz protokołów przesłuchań w charakterze świadków pracowników ochrony Agencji z Prokuratury Rejonowej W. Ś. - P.

Strona zwróciła również uwagę na fakt, że organ koncesyjny, wydając decyzję w przedmiotowej sprawie oparł się na stanowisku Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Biura Prawnego Komendy Głównej Policji, a w uzasadnieniu decyzji cofającej koncesję poglądy tych organów zacytował w całości, traktując je jako wykładnię przepisów prawa, nie dokonując przy tym głębszej analizy obowiązujących przepisów.

Skarżący uznał, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w sposób automatyczny przyjął stanowisko wyrażone w postanowieniach Komendanta Stołecznego Policji i Komendanta Głównego Policji, a w decyzji cofającej koncesję nie odniósł się do nich.

Strona nie zgodziła się też ze stwierdzeniem organu koncesyjnego, że pracownicy ochrony Agencji stworzyli zagrożenie dla bezpieczeństwa obywateli. W ocenie strony, to osoby protestujące swoim zachowaniem uniemożliwiły realizację czynności Komornikowi sądowemu i przybranych przez niego podmiotów, a pracownicy ochrony podejmowali jedynie działania defensywne. Jej zdaniem, powoływanie się w decyzji na fragmenty zeznań świadków z toczącego się postępowania karnego jest nieuprawnione, zwłaszcza że byli to świadkowie związani z halą [...], zainteresowani, aby ich zeznania świadczyły na niekorzyść pracowników ochrony.

Skarżący wskazał także, że organ koncesyjny przy wydaniu decyzji pominął interes społeczny oraz słuszny interes obywateli, a podanie do publicznej wiadomości w dniu 19 marca 2010 r. przez Rzecznika Prasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji informacji o wydaniu decyzji cofającej koncesję skarżącemu spowodowało potrzebę udzielania szeregu wyjaśnień swoim kontrahentom.

Po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] maja 2010 r., Nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ stwierdził, że w prowadzonym przez ponad 7 miesięcy postępowaniu zostały podjęte wszelkie kroki niezbędne do wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy. Strona kilkakrotnie zapoznawała się z materiałami postępowania zgromadzonymi w sprawie, otrzymując kopie żądanych dokumentów z akt sprawy, a organ koncesyjny realizował zgłaszane wnioski dowodowe, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia istotnych dla prowadzonego postępowania okoliczności. Ponadto, organ zasięgał opinii i prosił o stanowiska inne organy właściwe do wydawania opinii w poszczególnych kwestiach. Zarzut, że decyzja została wydana w oparciu o błędne ustalenia jest bezpodstawny, także z tego względu, iż opisany w decyzji stan faktyczny opierał się na wyjaśnieniach strony złożonych w trakcie kontroli, która miała miejsce w dniach 3 - 21 sierpnia 2009 r. Ponadto, w toku prowadzonego postępowania kontrolnego zwrócił się z wieloma pytaniami do podmiotów, które bezpośrednio lub pośrednio związane były z egzekucją komorniczą hali [...], w tym do organów ścigania oraz resortu sprawiedliwości w celu weryfikacji i doprecyzowania informacji pochodzących od kontrolowanego przedsiębiorcy.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji podkreślił, że podjęta przez pracowników Agencji w dniu 21 lipca 2009 r. pomiędzy godz. 8:00 a 13:00 próba przynajmniej czterokrotnego sforsowania zabarykadowanych wejść do hali [...] znalazła potwierdzenie m.in.: w piśmie I Zastępcy Komendanta Stołecznego Policji skierowanym do organu koncesyjnego w dniu 3 września 2009 r.

Fakt, że pracownicy ochrony używali wobec protestujących kupców gazu oraz siły fizycznej nie budzi żadnych wątpliwości organu koncesyjnego, ponieważ potwierdził to zebrany materiał dowodowy w sprawie w postaci protokołów przesłuchań świadków, materiałów filmowych oraz notatek służbowych pracowników ochrony Agencji sporządzonych na okoliczność użycia przez nich gazu wobec protestujących kupców. Ponadto T. Z. (pełnomocnik skarżącego) w piśmie z dnia 3 września 2009 r. skierowanym do organu koncesyjnego potwierdził przypadek użycia przez pracownika ochrony firmy "Z." gazu. Poza tym zgromadzone dokumenty w sprawie wskazują, że to pracownicy ochrony firmy "Z." pobili protestującego kupca P. Ł. Natomiast twierdzenie, że w sprawie pobicia ww. osoby nie toczy się postępowanie karne nie ma znaczenia dla sprawy wobec faktu ustalenia zaistnienia samego zdarzenia, bez potrzeby zindywidualizowania odpowiedzialności karnej konkretnego pracownika ochrony firmy "Z.".

Za niezasadne organ uznał twierdzenie strony, że nie zostały wyjaśnione okoliczności dotyczące obecności pracowników ochrony "G." Sp. z o.o. w hali [...] 21 lipca 2009 r., gdyż przeczą temu zgromadzone przez organ koncesyjny materiały. Organ podkreślił, że "G." Sp. z o.o. od dnia 23 listopada 2001 r. do dnia 21 lipca 2009 r. tj. od 9 lat wykonywała usługę ochrony mienia w hali w [...].

W ocenie organu administracji, nieuzasadniony jest również zarzut nie zrealizowania wniosków dowodowych dotyczących uzyskania z Komendy Rejonowej Policji W. materiałów w postaci notatek urzędowych funkcjonariuszy Policji udzielających asysty Komornikowi w dniu 21 lipca 2009 r. oraz protokołów przesłuchań w charakterze świadków pracowników ochrony Agencji, bowiem wskazane przez stronę dokumenty są w dyspozycji Prokuratury Rejonowej W.-Ś., która nie wyraziła zgody na ich udostępnienie z uwagi na dobro prowadzonego śledztwa. O fakcie tym skarżący został poinformowany.

Zaprezentowanie w decyzji stanowiska organów stojących na straży porządku publicznego - opinie Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Biura Prawnego Komendy Głównej Policji - dotyczące oceny prawidłowości działań Agencji podczas egzekucji komorniczej hali [...] są zdaniem organu koncesyjnego istotne, dlatego też znalazły się w uzasadnieniu decyzji.

Organ koncesyjny nie odniósł się do treści postanowień wydanych na podstawie art. 16 u.o.o.o.m. przez Komendanta Stołecznego Policji oraz Komendanta Głównego Policji, bowiem zgodnie z ww. przepisem zobligowany był przed wydaniem decyzji cofającej koncesję jedynie zasięgnąć opinii właściwego komendanta wojewódzkiego policji i tak też uczynił. Powyższe opinie nie mają dla organu koncesyjnego charakteru wiążącego i mogą, lecz nie muszą mieć wpływu na końcowe rozstrzygnięcie sprawy. Fakt, że organ koncesyjny nie odniósł się do wydanych opinii, co zarzucił skarżący, wynika z tego, iż powodem prowadzonego postępowania w sprawie cofnięcia koncesji są inne okoliczności, niż ta, że przeciwko skarżącemu wpłynął do Sądu Rejonowego dla W.-Ś. akt oskarżenia w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa, które ma także związek z wykonywaną działalnością koncesjonowaną. Komendant Stołeczny Policji wydając postanowienie, jak i Komendant Główny Policji utrzymujący je w mocy związani byli ww. okolicznościami, co uniemożliwiło wydanie odnośnie skarżącego pozytywnej opinii. Zdaniem organu, dotychczasowa praktyka organów opiniujących i orzecznictwo w tej sprawie wskazują, iż tak istotna informacja o przedsiębiorcy wykonującym usługi ochrony osób i mienia ma duży wpływ na treść opinii. Specyfika wykonywania działalności w oparciu o ustawę ochronie osób i mienia skłoniła ustawodawcę do umożliwienia właściwemu organowi pominięcie zasady domniemania niewinności i zawieszenia licencji w oparciu o sam fakt wszczęcia postępowania karnego w związku z popełnieniem określonego przestępstwa (art. 32 ustawy o ochronie osób i mienia).

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji podkreślił, że nie budzi wątpliwości okoliczność, że pracownicy ochrony Agencji w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...], działając na podstawie powołania komorniczego w trakcie siłowego przełamywania oporu protestujących kupców stworzyli zagrożenie życia i zdrowia obywateli. Przełamywanie przez pracowników ochrony oporu kupców z wykorzystaniem siły fizycznej oraz gazu spowodowało potrzebę udzielenia pomocy medycznej wielu osobom, co było wielokrotnie pokazywane oraz komentowane w prasie i telewizji oraz znajduje potwierdzenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Zdaniem organu koncesyjnego nie jest prawdą, że kupcy byli wyprowadzani z hali wyłącznie po objęciu jej przez Komornika, ponieważ przeczą temu zeznania świadków i materiały filmowe stanowiące dowód w sprawie, z których wynika, że pracownicy ochrony firmy "Z." jeszcze przed przejęciem hali przez Komornika wyprowadzali z niej osoby. Nie jest również prawdziwe stwierdzenie, że przejęcie hali przez Komornika nastąpiło bez udziału pracowników ochrony, ponieważ z zapisu filmowego wynika, że bezpośrednio po wejściu do hali [...] Oddziałów Prewencji Policji weszli do niej również pracownicy ochrony firmy "Z.".

Organ nie zgodził się z opinią strony, że pracownicy ochrony byli uprawnieni do używania środków przymusu bezpośredniego, wyprowadzając kupców z hali [...] po objęciu jej przez Komornika, ponieważ na co wskazywał już organ koncesyjny osoby przybrane przez komornika do pomocy w czynnościach zgodnie z art. 36 ust. 1 u.o.o.m. nie mogą podejmować działań wobec ludzi mających na celu przełamanie ich oporu.

W ocenie organu, bez znaczenia dla oceny sprawy pozostaje fakt, czy wyprowadzenie kupców nastąpiło przed, czy po objęciu hali [...] przez Komornika. Sam fakt, iż pracownicy ochrony Agencji siłowo wyprowadzali protestujących kupców dowodzi, że podjęte przez nich działania rażąco uchybiły przepisom ustawy o ochronie osób i mienia.

Organ podkreślił, że skarżący nie może usprawiedliwiać działań Agencji bierną postawą Policji oraz brakiem podjęcia przez nią interwencji. Działania Policji podczas wydarzeń w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...] nie podlegają i nie są przedmiotem oceny organu koncesyjnego. Natomiast twierdzenie strony, że pracownicy ochrony firmy "Z." działali w ramach obrony koniecznej jest bezpodstawne, gdyż to pracownicy ochrony przez wiele godzin próbowali dostać się do wnętrza hali [...], którego dostęp uniemożliwiali kupcy. Organ koncesyjny nie zaprzeczył, że protestujący kupcy wobec pracowników ochrony oraz Komornika zachowywali się agresywnie oraz używali niebezpiecznych przedmiotów. Nie zgodził się natomiast ze stwierdzeniem, że stroną atakującą w hali [...] byli wyłącznie kupcy, gdyż przeczą temu dowody potwierdzające, że pracownicy ochrony kilkakrotnie podejmowali próbę wejścia do hali [...]. Wbrew twierdzeniu skarżącego opór kupców był przewidywany i spodziewany także przez kierownictwo Agencji, o czym świadczą podjęte wcześniej przygotowania w postaci odbytych odpraw oraz uzgodnień z Policją, jak również przygotowany specjalistyczny sprzęt w postaci tarcz oraz masek przeciwgazowych.

Pismem z 26 maja 2010 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] maja 2010 r., wnosząc o jej uchylenie.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

a) przepisów prawa materialnego: art. 2 w zw. z art. 3 oraz art. 22 ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 u.o.o.m. poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

b) przepisów prawa materialnego: art. 36 ust. 1 u.k.s.e. w zw. z § 3 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobów użycia przez pracowników ochrony środków przymusu bezpośredniego, poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

c) przepisów prawa procesowego: art. 6, art. 7, art. 8, art. 77, art. 80, art. 106 § 4, art. 107 § 1 i 3 k.p.a.

Uzasadniając zarzut naruszenia przepisów postępowania (art. 6, art. 7, art. 8, art. 77, art. 80, art. 106 § 4, art. 107 § 1 i 3 k.p.a.), skarżący podtrzymał swoje stanowisko wyrażone we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczące poczynionych przez organ administracji błędnych ustaleń faktycznych, co skutkowało naruszeniem norm prawnomaterialnych. Podane naruszenie spowodowało, że organ zaniechał podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu sprawy oraz zebrania i rozpatrzenia - w sposób wyczerpujący - całego materiału dowodowego, w szczególności poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych zgłaszanych w toku postępowania administracyjnego, co pozostaje w wyraźnej opozycji do nakazów płynących z art. 7 k.p.a. oraz art. 77 k.p.a.

Strona podała m.in., że zarzuty organu bazują na założeniu, iż działania podjęte przez Agencję w dniu 21 lipca 2009 r. w hali [...] w sposób ewidentny przekroczyły zakres, do których Agencja została powołana przez Komornika, tj. asysta, celem zapewnienia dostępu do miejsca czynności i ochronę obiektu hali [...]. Strona wskazała, że w ocenie organu, pracownicy ochrony mogli wykonać jedynie czynności polegające na usunięciu przeszkód (barykad) uniemożliwiających wejście do hali [...] Komornikowi, ale tylko w sytuacji braku oporu kupców znajdujących się wewnątrz hali. W przypadku oporu powinni natychmiast odstąpić od dalszych czynności, ze względu na to, że jako osoby przybrane przez Komornika do pomocy w czynnościach w trybie art. 36 ust. 1 u.k.s.e., nie były uprawnione do podejmowania działań wobec ludzi mających na celu przełamanie ich oporu, a Komornik powinien zaniechać czynności i stosownie do art. 765 § 1 k.p.c. wezwać do pomocy organy Policji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględniając skargę wskazał, że organ nie wyjaśnił sprawy w sposób wymagany przez art. 7, 8, 77 § 1, art. 80 i 107 § 1 i 3 k.p.a., które to naruszenie przepisów postępowania administracyjnego miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd podkreślił, że organ, oceniając przywołanie przez Komornika Agencji do udziału w czynnościach przymusowego wydania nieruchomości, stanął na stanowisku, że Agencja podjęła się wykonania usługi, która faktycznie polegała na siłowym przełamaniu oporu protestujących kupców oraz usunięciu ich z obiektu hali, przy wykorzystaniu m.in. gazu oraz siły fizycznej. Usługa ta nie miała polegać na ochronie mienia, a miała charakter założonej z góry interwencji. Z drugiej zaś strony Minister przyjął, że przedsiębiorca podejmując się wykonania zlecenia Komornika uznawał, że działa zgodnie z prawem. Podkreślał przy tym, że Agencja nie miała obowiązku przyjąć zlecenia Komornika. Skutkiem czynności podjętych przez firmę skarżącego było rażące naruszenie warunków wykonywania działalności wynikających z koncesji Nr [...] oraz rażące naruszenie przepisów ustawy o ochronie osób i mienia.

Sąd wskazał na niekonsekwencję organu co do stanowiska skarżącego w zakresie realizacji zlecenia Komornika. Minister powinien był jednoznacznie wskazać czy skarżący od momentu przywołania go miał świadomość, że wykonanie zlecenia nastąpi z naruszeniem (nawet rażącym) warunków koncesji oraz prawa, czy też zakładał (bezpodstawnie albo słusznie), że czynności zostaną dokonane zgodnie z prawem, po czym podjął czynności skutkujące naruszeniem (rażącym w opinii organu) warunków koncesji i prawa. W ocenie Sądu przesądzenie powyższych kwestii miało istotne znaczenie dla oceny działań Agencji, czy należało zakwalifikować jako rażąco naruszające koncesję i prawo, czy też stanowiące zwykłe naruszenie prawa. Należy przy tym zauważyć, że Minister odrzucił w ogóle koncepcję (bez głębszego uzasadnienia), że czynności przeprowadzone przez Agencję 21 lipca 2009 r. nie naruszyły warunków koncesji, ani prawa.

Minister stanął na stanowisku, że Agencja podczas egzekucji wykonywała czynności, do których upoważniona była jedynie Policja. Skarżący twierdzi zaś, że czynności dokonane przez Agencję mieszczą się w granicach jego uprawnień koncesyjnych. Na zakres tych czynności miało wpływ stanowisko Policji, że może jedynie udzielić ochrony osobistej Komornikowi i jego asystentom, zaakceptowane przez Komornika oraz wierzyciela – m.st. Warszawa, jak i przez innego uczestnika egzekucji – Straż Miejską. Przy ocenie podejścia skarżącego do przyjęcia zlecenia od Komornika i jego realizacji miały, zdaniem Sądu, wpływ okoliczności, które wydarzyły się przed egzekucją. Organ do tej kwestii odniósł się pobieżnie, w zasadzie ograniczając się do stwierdzenia, że odbyły się dwie narady w dniach 8 i 20 lipca 2009 r. Nie przeprowadził głębszej analizy tych narad, jak i w razie wątpliwości nie przeprowadził uzupełniającego postępowania dowodowego, co do szczegółowych ustaleń podjętych na powyższych naradach, szczególnie w kontekście przyczyn i zakresu zadań, które miała wykonać Agencja, jak i Policja podczas egzekucji.

Sąd zauważył, że zarówno z notatki Komornika, jak i notatki funkcjonariuszy Komendy Rejonowej Policji W. sporządzonych po naradzie w Urzędzie m.st. Warszawy w dniu 8 lipca 2009 r. oraz pisma Dyrektora Biura Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu m.st. Warszawy z dnia 24 sierpnia 2009 r. wynikałoby, że rola Policji miała sprowadzić się do ochrony Komornika. W tej samej notatce Komornik ujął, że wobec stanowiska Policji (nie pozwalającego na wykonanie czynności wydania nieruchomości) przyjęto, że wierzyciel zatrudni agencję ochrony, która zajmie się wyłącznie odblokowaniem zatarasowanych przez kupców wejść, aby umożliwić Komornikowi wraz z Policją wejście do obiektu hali, a następnie – zajmie się ochroną mienia pozostawionego w hali przez kupców. Taki też zakres czynności Komornik wskazał Agencji w zleceniu z dnia 16 lipca 2009 r., jak i w pismach kierowanych do organu koncesyjnego w dniu 7 sierpnia 2009 r. i w dniu 30 października 2009 r. Taki też podział czynności między Agencją i Policją przedstawiono w protokole kontroli przeprowadzonej przez organ koncesyjny, w części dotyczącej narady w dniu 20 lipca 2009 r. Natomiast w piśmie Dyrektora Biura Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu m.st. Warszawy z dnia 24 sierpnia 2009 r. stwierdzono, że w oparciu o ustalenia na spotkaniu w dniu 20 lipca 2009 r. Agencja miała wyłącznie za zadanie umożliwienie Komornikowi prowadzenie swobodnych czynności wewnątrz hali. Z kolei I Zastępca Komendanta Stołecznego Policji w piśmie z 21 sierpnia 2009 r. stwierdził, że Agencja swoje uprawnienia wywodziła z upoważnień Komornika i miała przeprowadzić wszelkie czynności związane z wejściem i ewentualnym odblokowaniem obiektu, a rola Policji miała ograniczyć się do udzielenia asysty Komornikowi.

W ocenie Sądu powyższe dokumenty wskazują, że powstały wątpliwości, jakie szczegółowe zadania przydzielono Agencji i jak przewidywano ich realizację, skoro przyjęto, że egzekucja ma charakter wyjątkowy (z uwagi na charakter obiektu i liczbę osób nią zainteresowanych, medialny jej charakter), powinna być wreszcie skuteczna, a także zakładano różne scenariusze przebiegu wydarzeń podczas tej egzekucji. Ponadto z dokumentów tych nie wynikało, aby podmioty uczestniczące w przygotowaniach, a następnie w czynnościach egzekucyjnych podnosiły niezgodność czynności przydzielonych Agencji z warunkami koncesji, czy przepisami prawa, zwłaszcza ustawy o ochronie osób i mienia. Kwestia szczegółowych zadań przydzielonych Agencji i okoliczności ich przydzielenia winna być wyjaśniona przez Ministra, choćby poprzez zażądanie od wierzyciela protokołów (notatek) ze spotkań w dniach 8, 20 i 21 (z narady przed wszczęciem egzekucji) lipca 2009 r. będących w posiadaniu Urzędu m.st. Warszawy, Policji, gdy chodzi o naradę w dniu 20 lipca 2009 r., być może Straży Miejskiej, a w razie wątpliwości przesłuchania osób uczestniczących w tych naradach.

Przy ustalaniu przyczyn powołania Agencji i zakresu czynności organ powinien także wyjaśnić, czy Komornik uzyskał odpowiedź organów Policji na swoje pisma: jedno skierowane do Komendy Stołecznej Policji w dniu 24 czerwca 2009 r. (k. – 874 akt adm.) a drugie – do właściwej Komendy Rejonowej Policji, jak wynika z wyżej powołanego pisma. Komornik w swoich pismach powoływał się na art. 765 § 1 k.p.c. stanowiący, że w razie oporu komornik może wezwać pomocy organów Policji oraz na rozporządzenie MSWiA z 28.01.2002 r. w sprawie udzielenia pomocy lub asystowania komornikowi przez Policję lub Straż Graniczną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, które w § 3 ust. 1 mówi, że Policja udziela pomocy komornikowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych, jeżeli w toku wykonywania tych czynności komornik natrafi na opór, który utrudnia lub uniemożliwia mu wykonywanie tych czynności, albo jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że na taki opór natrafi, a w § 5 ust. 1 stanowi, iż udzielenie pomocy i asystowanie Policji komornikowi przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych polega na zapewnieniu mu bezpieczeństwa osobistego oraz dostępu do miejsca wykonywania tych czynności i porządku w tym miejscu.

Zdaniem Sądu dopiero dokładne ustalenie okoliczności wezwania Agencji do czynności egzekucyjnych i szczegółowego zakresu zadań jej przydzielonych będzie pozwalało na ocenę, czy zgoda Agencji na udział w czynnościach egzekucyjnych w ustalonym zakresie, w trybie art. 36 ust. 1 u.k.s.e. (pozwalającego komornikowi na zatrudnienie na podstawie umów: o pracę, o dzieło lub zlecenia pracowników oraz innych osoby niezbędnych do ochrony i pomocy w czynnościach w terenie) stanowiła naruszenie warunków koncesji oraz ustawy o ochronie mienia i osób. Dla oceny zakresu zadań powierzonych Agencji nie bez znaczenia pozostaje fakt, że pozostałe podmioty uczestniczące w egzekucji i przygotowaniach do niej były "kwalifikowanymi" podmiotami (wierzyciel - m.st. Warszawa i reprezentujące go pracownicy Urzędu m.st. Warszawy, Komornik, funkcjonariusze Policji i Straży Miejskiej), działającymi na podstawie szczegółowych przepisów regulujących ich zadania, zobowiązanymi do szczególnej wnikliwości przy wykonywaniu obowiązków, a tym samym wzbudzającymi zaufanie do legalności podejmowanych przez nich działań. Ponadto z powyżej omówionych dokumentów nie wynikało, aby pozostałe podmioty uczestniczące w egzekucji kwestionowały podział ról, w tym zadania, które miała wykonać Agencja.

Ustalenie szczegółowego zakresu zadań przydzielonych Agencji będzie także rzutowało na ocenę zachowań jej pracowników podczas czynności egzekucyjnych w dniu 21 lipca 2009 r., także w kontekście ewentualnych naruszeń warunków koncesji oraz przepisów ustawowych.

Sąd wskazał też, że Minister przede wszystkim nie wyjaśnił szczegółowo, czy i jakiego rodzaju opór stawiano pracownikom Agencji przy próbach (liczba ich też nie została wskazana, bo określono, że było ich kilka) kolejnego otwarcia drzwi. Przede wszystkim istotne było przesądzenie, czy czynności zmierzające do otwarcia drzwi, zaryglowanych od wewnątrz i blokowanych od wewnątrz, bądź zabarykadowanych przez kupców stanowiły przełamanie oporu protestujących, czy też były nakierowane na rzeczy. Sąd podkreślił, że organ bez głębszej analizy przyjął, że działania Agencji stanowiły przełamywanie oporu protestujących, mimo odmiennej argumentacji skarżącego. Przy takim stanowisku organu niezrozumiała jest – zdaniem Sądu – akceptacja przez ten organ czynności ekipy technicznej, która miała otworzyć drzwi do hali i w rzeczywistości podejmowała takie czynności, mimo blokowania ich od wewnątrz. Dalsze czynności pracowników firmy skarżącego zmierzające do otwarcia drzwi w celu wpuszczenia Komornika do wnętrza hali i umożliwienia mu kontynuowania czynności egzekucyjnych zostały natomiast uznane za ukierunkowane na przełamywanie oporu protestujących.

Sąd zauważył, że Departament Wykonania Orzeczeń i Probacji Ministerstwa Sprawiedliwości w pismach z 17 sierpnia 2009 r., 9 września 2009 r. i 19 listopada 2009 r., na które powoływał się organ uznawał za dopuszczalne działania osób przybranych przez Komornika do sforsowania przeszkody fizycznej, przy zastrzeżeniu, że jeżeli po jej sforsowaniu napotyka się opór ludzi, osoby te i komornik powinni odstąpić od dalszych czynności. W piśmie z 9 września 2009 r. Departament stwierdził, że na podstawie posiadanych informacji nie znajduje podstaw do przyjęcia, że Agencji zlecono przełamywanie oporu, a do pokonywania nie pochodzących bezpośrednio od ludzi przeszkód fizycznych uniemożliwiających dostęp do miejsca czynności uprawnione są także inne podmioty, a nie tylko organy wymienione w art. 765 k.p.c. Sąd wskazał także, że Organy Policji w swoich pismach: z 4 sierpnia 2009 r. Komendanta Głównego Policji i z 3 września 2009 r. I Zastępcy Komendanta Stołecznego Policji nie wskazywały, aby działania pracowników Agencji były skierowane bezpośrednio na ludzi. W tej sytuacji wobec omówionych dowodów, zebranych przez organ koncesyjny, zdaniem Sądu, powstały uzasadnione wątpliwości co do stanowiska zajmowanego przez Ministra.

Sąd podniósł również, że organ koncesyjny odwołał się do zeznań świadków – kupców protestujących wewnątrz hali, czujących się pokrzywdzonymi oraz przekazów medialnych zarejestrowanych przez stacje komercyjne, jednak nie przeprowadził dowodu z bezpośredniego ich przesłuchania, a posiłkował się protokołami ich przesłuchań w trakcie postępowania przygotowawczego w sprawie 2 Ds. 1598/09/VII prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową W. Ś. – P. Taki sposób przeprowadzenia dowodów stanowił, zdaniem Sądu, naruszenie art. 75 § 1 k.p.a. w zw. z art. 79 k.p.a. Przepis art. 75 § 1 k.p.a. mówi, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Z kolei art. 79 k.p.a. stanowi, w § 1, że strona powinna być zawiadomiona o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków, biegłych lub oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem, a w § 2, że strona ma prawo brać udział w przeprowadzeniu dowodu, może zadawać pytania świadkom, biegłym i stronom oraz składać wyjaśnienia.

Powyższe skłoniło Sąd do konkluzji, że skarżący został pozbawiony możliwości brania udziału w przesłuchaniu powyższych świadków, a dowody te zostały zebrane sprzecznie z prawem.

Sąd wskazał także, że Minister nie podjął działań w celu przesłuchania pracowników ochrony, wnioskowanych przez skarżącego, odwołując się do niekonsekwentnego stanowiska Prokuratury, która w tej samej sprawie odmówiła udostępnienia zeznań pracowników ochrony, zasłaniając się dobrem postępowania.

Z kolei w kwestii oceny materiałów przekazanych przez stacje komercyjne, organ poprzestał na odmowie Prokuratury Rejonowej W. Ś. – P. co do udostępnienia materiałów z przeprowadzonych czynności, nagranych przez Komornika oraz notatek policjantów udzielających asysty Komornikowi. Minister nie podjął próby przesłuchania policjantów ochraniających komornika podczas czynności egzekucyjnych, ani nie wyjaśnił sprawy nagrań dokonywanych w trakcie czynności przez przedstawiciela wierzyciela.

Sąd podkreślił, że organ pominął dowody już znajdujące się w aktach sprawy, wskazujące na odmienny od prezentowanego przez organ przebiegu wydarzeń, a także nie podjął działań w celu uzyskania dowodów na okoliczności podnoszone przez skarżącego.

Sąd wskazał organowi, że przy ocenie czynności pracowników Agencji należy także uwzględnić zapis art. 36 ust. 3 u.k.s.e. stanowiący, iż za działania osób wymienionych w ust. 1 i 2 związane z postępowaniem egzekucyjnym komornik odpowiada jak za działania własne. Organ zatem powinien również ustalić, czy czynności te były podejmowane samodzielnie przez pracowników Agencji, jedynie na podstawie poleceń ich przełożonych, czy też mimo ustaleń z narady z 20 lipca 2009 r. i z 21 lipca 2009 r., działania ich były koordynowane, nadzorowane przez jeszcze inne podmioty uczestniczące w egzekucji.

Sąd wskazał również, że organ nie był konsekwentny w poglądzie, co do tego, czy po objęciu obiektu przez Komornika i do chwili przekazania go wierzycielowi, Agencja skarżącego realizując umowę z Komornikiem w części odnoszącej się do ochrony obiektu hali, w rzeczywistości objęła obiekt w ochronę, czy też ciągle wykonywała czynności z zakresu zapewnienia dostępu do miejsca czynności. Organ raczej skłaniał się ku drugiej koncepcji, uznając, że umowa z wierzycielem w zakresie zapewnienia ochrony obiektu terenu hali obowiązywać zaczęła dopiero od godz. 15-tej dnia 21 lipca 2009 r., a działania pracowników Agencji zostały podjęte we wcześniejszym czasie. Natomiast skarżący uważał, że wyprowadzanie protestujących z hali nie stanowiło realizacji "zapewnienia dostępu do hali", a "ochrony obiektu" w rozumieniu art. 36 ust. 1 u.o.o.m., który zapewnia pracownikom ochrony znacznie szersze uprawnienia przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w granicach chronionych obiektów, aniżeli w przypadku wykonywania zadań ochrony osób i mienia poza granicami chronionych obiektów (art. 37 ust. 1 u.o.o.m.). Należało najpierw odwołać się do ustaleń dokonanych na spotkaniach poprzedzających egzekucję, czego organ nie dokonał. Agencja została bowiem przywołana przez Komornika do realizacji określonych czynności w trybie art. 36 ust. 1 u.k.s.e. Obowiązki wynikające z tego przepisu może wykonywać każda osoba, byleby działania były proporcjonalne do zaistniałej sytuacji. Wskazanym jest, aby taka osoba posiadała kwalifikacje adekwatne do charakteru czynności, które ma wykonać, aby nie doszło do przekroczenia zlecenia. Z kolei, jak dalej wywodzi Sąd, Komendant Główny Policji w piśmie z 20 października 2009 r. nie miał wątpliwości co do dopuszczalności i zgodności z przepisami ustawy o ochronie osób i mienia ochrony obiektu Hali [...] przez pracowników Agencji po zajęciu lub opróżnieniu tego obiektu przez Komornika. Ponadto organ nie uwzględnił w swoich ustaleniach dowodów: protokołu Komornika sporządzonego w dniu 21 lipca 2009 r. w miejscu dokonania czynności, pisma I Zastępcy Komendanta Stołecznego Policji z 3 września 2009 r., pisma Komendanta Głównego Policji z 4 sierpnia 2009 r. nie wynikało, aby wyprowadzanie protestujących przez pracowników Agencji miało charakter siłowy. Minister oparł się jedynie na zeznaniach protestujących kupców i materiale filmowym stacji komercyjnych, co do których Sąd miał zastrzeżenia. Co do braków w materiale dowodowym odnośnie przebiegu czynności pracowników Agencji po wkroczeniu Komornika do hali aktualne pozostają także uwagi Sądu zgłoszone przy rozpatrywaniu czynności zmierzających do sforsowania drzwi do hali.

Sąd wskazał, że organ przy ustalaniu przebiegu czynności egzekucyjnych przeprowadzonych przez Agencję winien także ustalić, czy zakończono postępowania przygotowawcze w sprawie dotyczącej stosowania w dniu 21 lipca 2009 r. przemocy w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego i osób mu przybranych oraz funkcjonariuszy Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej związanej z egzekucją komorniczą, a także w sprawie dotyczącej nieumyślnego narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu osób znajdujących się w dniu 21 lipca 2009 r. w Hali [...] oraz przekroczenia swoich uprawnień przez Komornika wykonującego czynności egzekucyjne w dniu 21 lipca 2009 r. na terenie Hali [...]. Z kolei przy ocenie prawidłowości tychże czynności winien także uwzględnić stanowisko sądów powszechnych rozpatrujących skargi na czynności Komornika związane z realizacją tych czynności przez Agencję.

Na marginesie Sąd wskazał, że umowa skarżącego z wierzycielem – m.st. Warszawa z 20 lipca 2009 r. dotycząca zapewnienia ochrony terenu Hali [...] (§ 1) stanowiła w § 4, że wykonawca wykona umowę przy pomocy osób m.in. wyposażonych w środki przymusu bezpośredniego, co też mogło świadczyć o przewidywanej skali zachowań protestujących.

Sąd zalecił organowi przeprowadzenie postępowania administracyjnego zgodnie z regułami Kodeksu postępowania administracyjnego, odniesienie się do wszystkich okoliczności faktycznych i całego materiału dowodowego, który zgromadzi w sprawie, by następnie na jego podstawie podjąć decyzję administracyjną prawidłowo uzasadnioną o przekonywującej treści. Obowiązkiem organu w toku rozpoznania sprawy będzie ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów strony zawartych w jej pismach, w tym także do zgłoszonych przez stronę wniosków dowodowych. Organ powinien przy tym pamiętać, że jedną z naczelnych zasad postępowania administracyjnego jest określona w art. 7 k.p.a. zasada dochodzenia prawdy obiektywnej, nakładająca na organy prowadzące postępowanie obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia sprawy pod względem faktycznym i prawnym. Jedynie bowiem na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego organ może ocenić, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.). Postępowanie zaś winien prowadzić w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zaskarżonemu wyrokowi, stosownie do art. 174 pkt 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 106 § 3 i § 5 p.p.s.a. w związku z art. 236 k.p.c. polegające na oparciu wyroku na dowodzie, który nie został dopuszczony i przeprowadzony w toku postępowania, co uniemożliwiło organowi ustosunkowanie się do niego i pozbawiło możliwości działania w tym zakresie,

- art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez niewzięcie pod uwagę całego materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy,

- art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na:

a. przedstawieniu stanu sprawy niezgodnie ze stanem faktycznym, oraz

b. na nieprecyzyjnym określeniu wskazań co do dalszego postępowania,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 141 § 4 i art. 133 § 1 p.p.s.a przez dokonanie oceny działań administracji wyłącznie poprzez pryzmat własnych, odmiennych od przyjętych przez organ ustaleń stanu faktycznego

polegających na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż organ uchybił

obowiązkowi w zakresie wszechstronnego i wyczerpującego zebrania materiału dowodowego i ustalenia stanu faktycznego, podczas gdy organ powyższe obowiązki dopełnił, mając na uwadze, iż zakres ustaleń (okoliczności istotne) postępowania jest determinowany przedmiotem postępowania i przepisem prawa

materialnego, jakim w tym przypadku jest art. 22 ustawy o ochronie osób i mienia,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 141 § 4 i art. 133 § 1 p.p.s.a poprzez niewykazanie w uzasadnieniu, iż wskazywane przez Sąd I instancji naruszenia przez organ przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8, art. 75 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. polegające na błędnej ocenie okoliczności faktycznych sprawy, stanowiących podstawę wydania zaskarżonego wyroku, przejawiające się w tym, że Sąd I instancji:

a) wadliwie ocenił przesłanki zastosowania art. 22 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 ustawy

z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, co w konsekwencji

doprowadziło go do uznania, iż organ nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, podczas gdy stan faktyczny niniejszej sprawy nie budził wątpliwości i został ustalony przez organ należycie, a wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały przez niego wyjaśnione,

b) w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej zbyt ogólnikowo ocenił działania organu w sprawie, stawiając mu zarzut poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, nie wyjaśniając przy tym w jaki sposób mogły one wywrzeć istotny wpływ na wynik sprawy, podczas gdy organ zebrał taki materiał dowodowy, który pozwalał na wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności stanu faktycznego i wydanie decyzji w sprawie,

c) bezpodstawnie uznał i nie sprecyzował poprzez jakie czynności organ naruszył określoną w art. 8 k.p.a. zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, w szczególności Sąd nie wskazał, czy zasadę tę organ naruszył wobec strony postępowania, czy wobec licznych świadków, czy też wobec osób postronnych, nieuczestniczących w postępowaniu w żadnej z ról, a zainteresowanych prawnymi konsekwencjami wydarzeń z Hali [...] z 21 lipca 2009 r.,

d) bezpodstawnie uznał, iż organ nie podjął wszelkich niezbędnych działań w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, nie wyjaśnił wszystkich niezbędnych okoliczności sprawy, nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący materiału dowodowego sprawy oraz nie wskazał przyczyn nieuwzględnienia twierdzeń i zarzutów strony, podczas gdy stan faktyczny niniejszej sprawy nie budził wątpliwości i został ustalony przez organ prawidłowo w oparciu o zebrany materiał dowodowy, a wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały przez niego wyjaśnione, co w konsekwencji implikuje sytuację, w której ustalenia i oceny przedmiotowego stanu faktycznego dokonane przez organ są odmienne od poczynionych w przedmiotowej sprawie przez Sąd, zarzucając naruszenie przepisów proceduralnych polegających na naruszeniu prawa strony do czynnego udziału w czynnościach dowodowych ograniczył się - w ślad za skargą - do ogólnikowych stwierdzeń, nie wskazując przy tym na jakich dowodach (poza dowodem z protokołów, co stanowi jednak odrębne zagadnienie) zostało popełnione to naruszenie, w jaki sposób mogło to wpłynąć na wynik sprawy i jakie okoliczności nie zostały w związku z tym wyjaśnione, bezzasadnie przyjął, że istotne znaczenie dla oceny działalności strony ma ustalenie stanu świadomości w zakresie przewidywania, iż wykonanie zlecenia nastąpi z naruszeniem warunków koncesji oraz obowiązujących przepisów prawa, a jednocześnie Sąd nie wskazał w oparciu o jakie czynności organ ma dokonać tych ustaleń i jakie znaczenie ma to dla rozstrzygnięcia,

e) bezpodstawnie przyjął, że sam fakt udziału w czynnościach egzekucyjnych tzw. "podmiotów kwalifikowanych" (tj. Policji, Straży Miejskiej) świadczy o legalności działań podjętych przez stronę, podczas gdy działalność gospodarcza w zakresie usług ochrony osób i mienia jest działalnością stricte profesjonalną, wymagającą posiadania odpowiednich kwalifikacji zawodowych, a więc i znajomości przepisów szczególnych regulujących tę sferę działalności. W związku z powyższym nieznajomość przepisów prawa regulujących uprawnienia i obowiązki koncesjonariusza nie może stanowić okoliczności przemawiającej na korzyść strony, gdyż podmiot ten uzyskawszy koncesję w zakresie usług ochrony osób i mienia uczestniczy w realizacji zadań Państwa w szeroko rozumianym obowiązku zapewnienia ładu i bezpieczeństwa publicznego, zaś bezpodstawne przypisanie sobie uprawnień naruszających wolności i swobody obywatelskie godzi w autorytet Państwa, a przede wszystkim zagraża bezpieczeństwu obywateli,

f) uchylił obie zaskarżone decyzje nie dokonując ich oceny merytorycznej, pomimo, że zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający i niebudzący wątpliwości co do określenia stanu faktycznego - przebiegu wydarzeń stanowiących podstawę rozstrzygnięcia organu,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 76 § 1 i art. 79 k.p.a. poprzez

przyjęcie, iż protokół z przesłuchania świadka przeprowadzonego w trybie

kodeksu postępowania karnego nie stanowi dokumentu urzędowego,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. polegające na uznaniu przez Sąd I instancji, iż organ orzekający w niniejszej sprawie nie wyjaśnił prawidłowo podstawy faktycznej i prawnej decyzji, podczas gdy zaskarżone decyzje zawierały uzasadnienie faktyczne i prawne w pełni wyjaśniające motywy rozstrzygnięcia w nich zawartego, jak również jednoznacznie wskazywały przyczyny, dla których poszczególne twierdzenia i wnioski dowodowe strony nie zostały uwzględnione w toku postępowania administracyjnego.

Wobec powyższych zarzutów kasator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i zwrócenie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Badanie zasadności powołanych w skardze kasacyjnej podstaw poprzedzić należy przypomnieniem, że skarga ta jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia, którego elementy konstrukcyjne i treściowe wyznaczają granice jej rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Zgodnie bowiem z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Granice skargi kasacyjnej są wyznaczone przez podstawy i wnioski. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stosownie do art. 176 p.p.s.a. podstawy kasacyjne powinny być również uzasadnione. Uzasadnienie podstaw kasacyjnych jest zatem obligatoryjnym elementem skargi kasacyjnej. Oznacza to, że autor skargi kasacyjnej nie może ograniczyć się tylko do wskazania przepisu prawa, który w jego ocenie został naruszony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Ma również obowiązek uzasadnić w czym dopatruje się uchybienia temu przepisowi. Sąd drugiej instancji uprawniony jest bowiem jedynie do zbadania, czy podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty polegające na naruszeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny konkretnych przepisów prawa materialnego, czy też procesowego w rzeczywistości zaistniały. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku, a nawet prawa do badania, czy w sprawie wystąpiły inne naruszenia prawa. Zatem sam autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone, uzasadniając jednocześnie swoje stanowisko.

Skarga kasacyjna została oparta na jednej podstawie kasacyjnej, wymienionej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Większość zarzutów naruszenia przepisów postępowania strona skarżąca opiera na naruszeniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8, art. 75 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., wskazując na błędną ocenę okoliczności faktycznych sprawy, stanowiących podstawę wydania zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do zarzutu wadliwej oceny przesłanek zastosowania art. 22 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, iż organ nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w istocie w skardze kasacyjnej nie zawarto zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego, a konkretnie art. 22 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 u.o.o.m., czy to poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego zasadnie Sąd pierwszej instancji wytknął szereg nieprawidłowości w postępowaniu administracyjnym, a w szczególności na etapie postępowania dowodowego, prowadzonego przez organ administracyjny.

W szczególności zasadne są rozważania Sądu pierwszej instancji odnoszące się do niewyjaśnienia kwestii szczegółowego zakresu zadań przydzielonych Agencji oraz okoliczności wezwania Agencji do czynności egzekucyjnych. Trafnie Sąd ten dostrzegł te kwestie, które należało wziąć pod uwagę podczas ustalania wskazanych okoliczności, a mianowicie to, że pozostałe podmioty uczestniczące w egzekucji, czyli Policja, Straż Miejska, Komornik nie kwestionowały owego podziału ról, w tym zadań zleconych wykonaniu przez Agencję.

Trafnie w skardze kasacyjnej wskazano, że zaskarżona decyzja, wydana między innymi na podstawie art. 22 ust. 3 u.o.o.m. ma charakter uznaniowy. Autor skargi kasacyjnej nie zwrócił jednak uwagi na to, że wydawanie przez organ administracyjny decyzji opartej na uznaniu administracyjnym w istocie wymusza na tym podmiocie swoiste zwiększenie stopnia dbałości, zarówno w zakresie ustalenia stanu faktycznego, jak też w zakresie przekonującego uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia. W treści uzasadnienia takiej decyzji powinien ponadto znaleźć swoje odbicie proces wyważania przez organ administracyjny słusznego interesu jednostki oraz interesu społecznego. Zaskarżona decyzja wskazanym standardom nie odpowiada.

Odnosząc się do rozważań autora skargi kasacyjnej dotyczących treści art. 22 ust. 2 pkt 2 u.o.o.m., zgodnie z którym organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa, warto zwrócić uwagę na to, że organ administracyjny nie wykazał, że w sprawie miało miejsce nie zwykłe, ale kwalifikowane, czyli rażące, naruszenie warunków określonych w koncesji lub innych warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określonych przepisami prawa. Z uzasadnienia zaskarżonych decyzji wynika natomiast, że organ ten niejako już z założenia przyjął wystąpienie w sprawie istnienia kwalifikowanego naruszenia warunków określonych w koncesji lub innych warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określonych przepisami prawa.

W tym miejscu zasadne jest odniesienie się do dorobku orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wskazał, że okolicznością dowodzącą rażącego uchybienia warunkom wykonywania działalności gospodarczej określonym w koncesji jest w szczególności oczywistość tego uchybienia wynikająca m.in. z pełnej świadomości naruszenia obowiązujących zasad i charakteryzująca się wysokim natężeniem złej woli w utrzymaniu takiego stanu rzeczy (wyrok NSA z 14 lutego 2001 r., sygn. akt II SA 167/00, LEX nr 51219). Przedstawione stanowisko podziela Naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie. Idąc dalej należy jednak wskazać, że tak ujęte okoliczności świadczące o rażącym uchybieniu warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej należy przyjąć celem ustalenia wystąpienia rażącego naruszenia innych warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określonych przepisami prawa.

Konsekwencją uwzględnienia powyższych rozważań jest wskazanie na trafność zarzutów Sądu pierwszej instancji zawartych w początkowej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi organ administracyjny był zobowiązany jednoznacznie wskazać, czy skarżący od momentu przywołania go miał świadomość, że wykonanie zlecenia nastąpi z naruszeniem (nawet rażącym) warunków koncesji oraz prawa, czy też zakładał (bezpodstawnie albo słusznie), że czynności zostaną dokonane zgodnie z prawem, po czym podjął czynności skutkujące naruszeniem (rażącym w opinii organu) warunków koncesji i prawa. Również w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przesądzenie powyższych kwestii miało istotne znaczenie dla oceny działań Agencji, a mianowicie czy należało zakwalifikować je jako rażąco naruszające koncesję i prawo, czy też stanowiące zwykłe naruszenie prawa. Mając na uwadze z jednej strony to, że wykonywanie działalności koncesjonowanej w zakresie usług ochrony osób i mienia jest działalnością o wyjątkowym charakterze, związaną z koniecznością zachowania szczególnych wymagań w kwestii przestrzegania prawa, z drugiej jednak strony oceniając to, czy naruszono prawo i ewentualnie jaki był stopień jego naruszenia, uwzględnić należy w szczególności wyjątkowość sytuacji jaka miała miejsce w związku z czynnościami Komornika w dniu 21 lipca 2009 r. w W.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut zbyt ogólnikowej oceny przez Sąd działań organu administracyjnego w sprawie. Z zarzutem tym koresponduje również zarzut bezpodstawnego uznania, że organ administracyjny zaniechał podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, nie wyjaśnił wszystkich niezbędnych okoliczności sprawy, nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący materiału dowodowego sprawy. Otóż należy zauważyć, że obowiązkiem organu rozstrzygającego sprawę - w ramach motywowania podjętej decyzji - jest ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w trakcie toczącego się postępowania, odzwierciedlenie tego winno znaleźć się w uzasadnieniu decyzji. Brak odniesienia się przez organ rozstrzygający sprawę do podnoszonych przez stronę zarzutów stanowi naruszenie prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Ponadto, organy administracji publicznej obowiązane są przeprowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli (art. 8 k.p.a.), jak również wyjaśnić stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwianiu spraw (art. 11 k.p.a.). Obowiązek ten ma szczególne znaczenie w odniesieniu do decyzji odmownych, a także odbierających określone uprawnienia i decyzji wydanych w oparciu o uznanie administracyjne.

Przede wszystkim jednak należy wskazać, że organ administracyjny zgodnie z brzmieniem art. 7 k.p.a., w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonych decyzji, zobowiązany był w szczególności do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. W myśl natomiast postanowień art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Przy czym zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny.

W świetle tak ukształtowanych zasad rządzących postępowaniem wyjaśniającym w toku postępowania administracyjnego trafna była argumentacja Sądu pierwszej instancji kwestionująca zaniechanie przez organ administracyjny podjęcia działań w celu przesłuchania pracowników ochrony, a także policjantów ochraniających Komornika. Kwestia ta wymaga podkreślenia jeszcze z innego powodu. Otóż organ administracyjny w pierwszej kolejności podjął nieudane próby uzyskania z Prokuratury protokołów przesłuchań wskazanych osób. Pomijając kwestię sięgania po gotowe protokoły z przesłuchań, w zastępstwie samodzielnego przeprowadzania dowodu w postaci przesłuchania świadka, do czego upoważnia organ administracyjny art. 75 § 1 k.p.a., na uwagę zasługuje to, że po nieudanej próbie uzyskania gotowych protokołów z Prokuratury organ administracyjny zaniechał przeprowadzenia wskazanych dowodów samodzielnie. Takie postępowanie organu administracyjnego jest sprzeczne z zasadami postępowania administracyjnego. Oto bowiem organ administracyjny zamiast samodzielnie przeprowadzać dowody w toku prowadzonego postępowania posługuje się materiałem dowodowym z innych postępowań.

W tej konkretnej sprawie zasadne jest także stwierdzenie Sądu pierwszej instancji wskazujące na pozbawienie strony możliwości czynnego udziału w czynnościach przesłuchania świadków, których przesłuchano w postępowaniu karnym, zaś protokoły z tych przesłuchań włączono jako materiał dowodowy do sprawy administracyjnej. Należy oczywiście zgodzić się z organem administracyjnym, iż w postępowaniu administracyjnym nie obowiązuje zasada formalnej teorii dowodów. Można ponadto wskazać, że w postępowaniu tym nie została wyodrębniona zasada bezpośredniości dowodów. Niemniej jednak organ administracyjny sięgając po dowody w postaci protokołów z przesłuchań świadków przeprowadzonych w toku postępowania karnego powinien uwzględnić szczególne okoliczności istniejące w sprawie i niewątpliwie istniejącą sprzeczność interesów zachodzącą pomiędzy świadkami w postępowaniu karnym, a stroną postępowania administracyjnego. Dlatego też, w tych właśnie szczególnych okolicznościach zasadne było przeprowadzenie dowodów bezpośrednich z udziałem świadków, co gwarantowałoby stronie postępowania bezpośredni i czynny udział w czynnościach dowodowych.

Sąd pierwszej instancji, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, wykazał istnienie okoliczności warunkujących wyeliminowanie zaskarżonych rozstrzygnięć z obrotu prawnego. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie pozostawia wątpliwości co do tego, że Sąd ten wskazał na istnienie innych naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd pierwszej instancji miał wszelkie podstawy do stwierdzenia w sprawie naruszenia przez organy administracyjne postanowień art. 8 k.p.a., zgodnie z którym, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonych rozstrzygnięć, organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli. Organy administracji publicznej powinny zatem prowadzić postępowanie w sposób budzący zaufanie do władzy publicznej przede wszystkim wśród jego uczestników. Skoro zaś Sąd pierwszej instancji stwierdził, że organ administracyjny nie rozpoznał sprawy w sposób wszechstronny i wyczerpujący i tym samym naruszył postanowienia art. 8 k.p.a., to oczywistym jest, że naruszenie zasady ujętej w tym przepisie odnosiło się przede wszystkim do strony postępowania. Już tylko na marginesie należy wskazać, ze takim oczywistym przejawem naruszenia tej zasady, właśnie w odniesieniu do strony postępowania administracyjnego było całkowite pominiecie wyjaśnień złożonych przez Skarżącego, a dotyczących przedstawienia okoliczności zawiązanych z dokonywanymi czynnościami przez pracowników ochrony. Organ administracyjny ustalając stan faktyczny w zasadzie pominął te wyjaśnienia i uznał je za niebyłe. W konsekwencji nie ustosunkował się do nich. Nie wypowiedział się dlaczego odmówił wiary tym wyjaśnieniom. Pamiętać natomiast należy, że zgodnie z postanowieniami art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Uwzględniając dotychczasowe rozważania należy zająć stanowisko, że trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał na naruszenie przez organ administracyjny postanowień art. 107 § 1 i 3 k.p.a.

Zasadne było również wyeliminowanie przez Sąd z obrotu prawnego dwóch decyzji administracyjnych wydanych w tej sprawie. Zgodnie z treścią art. 135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Uwzględniając treść wskazanej regulacji prawnej oraz to, że nieprawidłowości w przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego dotyczyły postępowań, w których wydano obie decyzje administracyjne, konieczne było ich uchylenie przez Sąd pierwszej instancji.

Nie jest trafne stwierdzenie autora skargi kasacyjnej, że Sąd pierwszej instancji przyjął, iż sam fakt udziału w czynnościach egzekucyjnych tzw. podmiotów kwalifikowanych (Policji, Straży Miejskiej) świadczy o legalności działań podjętych przez stronę. Sąd ten jedynie wskazał, że okoliczności te są istotne dla oceny zakresu zadań powierzonych Agencji i przez ten podmiot realizowanych. Trafne jest spostrzeżenie Sądu pierwszej instancji, że podmioty te, uczestniczące w egzekucji, nie kwestionowały podziału ról, w tym zadań, które miała wykonać Agencja.

Nie jest trafny również zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 76 § 1 i art. 79 k.p.a. poprzez przyjęcie, że protokół przesłuchania świadka w postępowaniu karnym nie stanowi dokumentu urzędowego. Sąd w wyroku nie kwestionował urzędowego charakteru protokołów z przesłuchań świadków, które włączono, jako materiał dowodowy, do sprawy administracyjnej. Niewątpliwie protokoły takie są dokumentami urzędowymi stosownie do treści art. 76 § 1 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Wskazane protokoły z przesłuchań świadków urzędowo stwierdzają to co zeznali (powiedzieli) świadkowie w toku czynności przesłuchań. Wskazać jednak należy, czego niestety nie dostrzegł autor skargi kasacyjnej, że szczególna moc dowodowa wskazanych protokołów nie rozciąga się na samą treść zeznań świadków.

Nie jest trafny zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 141 § 4 i art. 133 § 1 p.p.s.a przez dokonanie oceny działań administracji wyłącznie poprzez pryzmat własnych, odmiennych od przyjętych przez organ ustaleń stanu faktycznego. Otóż w pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd pierwszej instancji nie dokonywał w sprawie żadnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego. W to miejsce przeprowadził natomiast wszechstronną ocenę dokonania takich ustaleń przez organy administracyjne i stwierdził skutecznie szereg nieprawidłowości w tym zakresie.

Również nie jest zasadny zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez niewzięcie pod uwagę całego materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy. Fakt, że w uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż "organ nie uwzględnił w swoich ustaleniach dowodów: protokołu Komornika sporządzonego w dniu 21 lipca 2009 r. w miejscu dokonania czynności (k. – 594 – 595 akt adm.)", zaś według autora skargi kasacyjnej dokument ten znajduje się w aktach sprawy i organ uwzględnił go przy wydawaniu decyzji, nie daje jeszcze podstaw do skutecznego stawiania zarzutu naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a. Do naruszenia art. 133 p.p.s.a. może dojść, gdy sąd pominie dokonane w sprawie ustalenia, czy też dokona własnych ustaleń faktycznych. Stwierdzone przez Sąd pierwszej instancji nieuwzględnienie w ustaleniach dowodu w postaci protokołu Komornika, wiąże się natomiast z pominięciem tego dowodu w ustalaniu stanu faktycznego przez organ administracyjny, co w tej sprawie miało miejsce.

Nie jest także trafny zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., polegający na przedstawieniu stanu sprawy niezgodnie ze stanem faktycznym oraz na nieprecyzyjnym określeniu wskazań co do dalszego postępowania. W pierwszej kolejności należy wskazać, że art. 141 § 4 p.p.s.a. można naruszyć wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia, lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu, albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Na podstawie art. 141 § 4 p.p.s.a. nie można kontrolować konkretnych merytorycznych ocen Sądu pierwszej instancji odnośnie poszczególnych ustaleń stanu faktycznego sprawy, albowiem przepis ten dotyczy składników, zakresu i kompletności uzasadnienia, nie zaś oceny dowodów i stanu faktycznego ustalonego w postępowaniu administracyjnym i przyjętego przez sąd administracyjny. Co zaś się tyczy nieprecyzyjności wskazań co do dalszego postępowania, to stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji jasno i precyzyjnie wyraził swoje stanowisko w tej kwestii. Sąd mianowicie zobowiązał organ administracyjny w szczególności do odniesienia się do wszystkich okoliczności faktycznych i całego materiału dowodowego, a także ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów strony zawartych w pismach, w tym także wniosków dowodowych. Sąd ten, co należy podkreślić, wskazał trafnie, że dopiero prawidłowe i jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego, ze wskazaniem dowodów , na których się oparł i przyczyn, dla których odmówił wiarygodności lub mocy dowodowej. Pozwoli organowi na ocenę czy czynności Agencji stanowiły naruszenie warunków koncesji oraz przepisów prawa, a jeżeli tak, to jakim stopniu.

Nie jest także zasadny zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 106 § 3 i § 5 p.p.s.a. w związku z art. 236 k.p.c., polegający na oparciu wyroku na dowodzie, który nie został dopuszczony i przeprowadzony w toku postępowania, co uniemożliwiło organowi ustosunkowanie się do niego i pozbawiło możliwości działania w tym zakresie. Z treści skargi kasacyjnej wynika mianowicie, że Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżony wyrok posiłkował się postanowieniem Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 maja 2010 r. Jednakże analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie daje podstaw do przyjęcia takiego poglądu za zasadny. Z treści bowiem uzasadnienia wyroku nie wynika, ażeby Sąd pierwszej instancji, nawet pośrednio, odnosił się do wskazanego orzeczenia sądu powszechnego.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 16 ust. 1 pkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).