Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda, Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski (spr.), Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2016 r. sprawy ze skargi G. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z ewidencji instruktorów nauki jazdy oddala skargę.

W dniach [...] oraz [...] r. Starosta [...] przeprowadził kontrolę w Ośrodku Szkolenia Kierowców "A" G. B., ul. [...] w Z. W wyniku tej kontroli stwierdzono, że w wybranych losowo, przeprowadzonych ośmiu egzaminów (czterech teoretycznych i czterech praktycznych), żaden nie został przeprowadzony w zgłoszonym do starostwa terminie. Dodatkowo połowa z tych egzaminów została przeprowadzona przed ukończeniem kursu. Okoliczności te zostały potwierdzone zeznaniami świadków (uczestników kursu). Przesłuchana na tę okoliczność G. B. nie kwestionowała złożonych przez kursantów oświadczeń

Po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym, decyzją z dnia [...] r. nr [...], Starosta [...] orzekł o wykreśleniu G. B. z ewidencji instruktorów nauki jazy szkolenia kandydatów na kierowców kategorii B prawa jazdy. W uzasadnieniu wskazał na naruszenie przez obecnie skarżącą art. 23 ust. 4 ustawy o kierujących pojazdami, zgodnie z którym "egzamin wewnętrzny jest przeprowadzany po ukończeniu części teoretycznej i części praktycznej szkolenia oraz nauki udzielania pierwszej pomocy, o których mowa w ust. 2 pkt 1-3, przez instruktora lub wykładowcę wyznaczonych przez kierownika podmiotu prowadzącego szkolenie. Wykładowca przeprowadza wyłącznie część teoretyczną egzaminu wewnętrznego". Jako że w dokumentacji szkolenia zostały wpisane inne daty prowadzonych egzaminów, uznał, że zaistniała przesłanka przewidziana w art. 46 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami.

Na skutek odwołania złożonego przez G. B. sprawę rozpatrywało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., które decyzją z dnia [...] r. nr [...] uchyliło skarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu wskazało, iż Starosta [...] nie rozpatrzył wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Uchybił również procedurze administracyjnej. W ocenie organu II instancji Starosta [...] wykorzystując dowody uzyskane w ramach innego postępowania dotyczącego zakazu prowadzenia działalności przez OSK "A" nie wskazał wyraźnie, czy poszczególne czynności były dokonywane w stosunku do G. B. jako prowadzącej Ośrodek Szkolenia Kierowców, czy też instruktora nauki jazdy.

Podejmując ponownie postępowanie Starosta [...] przede wszystkim przesłuchał ponownie G. B. na okoliczność prawidłowości prowadzenia szkoleń w OSK "A". Nie zakwestionowała ona ustaleń organu co do nieprawidłowości w zakresie prowadzenia szkoleń. Nie zgodziła się jednak ze stwierdzeniem, że miały one miejsce "wielokrotnie". Organ umożliwił również stronie zapoznanie się z zebranym materiałem dowodowym.

Starosta [...] decyzją z dnia [...] r. nr [...] ponownie wykreślił G. B. z ewidencji instruktorów nauki jazdy. W uzasadnieniu wskazał, że trzech kursantów OSK "A" zeznało, iż odbyli egzaminy teoretyczne wewnętrzne (egzaminatorem była G. B.) tuż po zajęciach teoretycznych, a jeszcze przed rozpoczęciem zajęć praktycznych. Zostały naruszone więc obowiązki instruktora, o których mowa w art. 23 ust. 4 ustawy o kierujących pojazdami. Jednocześnie doszło do poświadczenia nieprawdy w dokumentacji szkolenia. Zostały zatem spełnione przesłanki skreślenia G. B. z ewidencji instruktorów nauki jazdy.

Odwołanie od tej decyzji złożyła G. B. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Zarzuciła w nim organowi I instancji:

- naruszenie art. 7 i 10 w związku z art. 77 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak podjęcia wszystkich czynności zmierzających do wyjaśnienia sprawy,

- naruszenie art. 107 kodeksu postępowania poprzez niewyjaśnienie stronie przesłanek jakimi kierował się organ wydając decyzję,

- naruszenie art. 46 ust. 1 pkt 4 lit. a i c ustawy o kierujących pojazdami poprzez błędną wykładnię i uznanie, że odwołująca się naruszyła przepisy w stopniu uzasadniającym wykreślenie jej z ewidencji instruktorów nauki jazdy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] r. nr [...] utrzymało w mocy skarżoną decyzję uznając ustalenia organu I instancji oraz wywiedzione z nich skutki prawne za prawidłowe.

Skargę na te decyzję do tutejszego Sądu złożyła G. B. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Domagając się uchylenia skarżonej decyzji i umorzenia postępowania względnie uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi II instancji oraz wstrzymania wykonania decyzji, podniosła zasadniczo tę samą argumentację co w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Wskazała, że jej zdaniem Starosta nie wykazał, iż stwierdzone uchybienia mają charakter rażących. Wskazane w uzasadnieniu decyzji przypadki trzech kursantów nie uzasadniają twierdzenia, iż do naruszenia ustawy o kierujących pojazdami doszło "wielokrotnie".

Odpowiadając na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowa argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." wynika, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Nie ulega więc wątpliwości, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przy tym z mocy art. 134 § 1 p.p.s.a. tejże kontroli legalności sad dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami powołaną podstawą prawną.

W sprawie bezsporne jest, że skarżąca w odniesieniu do trzech kursantów naruszyła przepisy ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r. poz. 627 ze zm.). Dotyczyło to art. 23 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym "egzamin wewnętrzny jest przeprowadzany po ukończeniu części teoretycznej i części praktycznej szkolenia oraz nauki udzielania pierwszej pomocy, o których mowa w ust. 2 pkt 1-3, przez instruktora lub wykładowcę wyznaczonych przez kierownika podmiotu prowadzącego szkolenie. Wykładowca przeprowadza wyłącznie część teoretyczną egzaminu wewnętrznego". W konsekwencji (poprzez wpisanie innych dat przeprowadzonych egzaminów) doszło do poświadczenia nieprawdy w dokumentacji szkolenia. Okoliczność ta nie jest sporna i nie jest kwestionowana przez skarżącą.

Skarżąca kwestionuje jednak zastosowanie w sprawie rozwiązania przewidzianego w art. 46 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami. Zgodnie z tym przepisem "starosta skreśla instruktora z ewidencji instruktorów w przypadku [...] dopuszczenia się rażącego naruszenia przepisów poprzez:

a) wielokrotne przeprowadzenie szkolenia niezgodnie z obowiązującym programem szkolenia,

b) wielokrotne przeprowadzenie szkolenia praktycznego jednocześnie dla więcej niż jednej osoby szkolonej,

c) potwierdzenie nieprawdy w dokumentacji dotyczącej szkolenia".

Organy uznały w sprawie, że zachowanie skarżącej wyczerpało przesłanki przewidziane w lit a i c wspomnianego wyżej przepisu. I z tym twierdzeniem organów należy się zgodzić.

Na początku należy zwrócić uwagę, iż redakcja art. 46 ust. 1 pkt 4 nie wskazuje, że dopuszczenie się zachowań przewidzianych w literach a-c musi mieć charakter "rażący". Konstrukcja tego przepisu jest zupełnie inna. Otóż za rażące naruszenie prawa należy uznać wielokrotne przeprowadzenie szkolenia niezgodnie z obowiązującym programem szkolenia lub potwierdzenie nieprawdy w dokumentacji dotyczącej szkolenia. Wystąpienie powyższych przesłanek przesądza o tym że przepisy zostały naruszone w sposób "rażący".

Z akt sprawy wynika w sposób wyraźny, że egzaminy wewnętrzne kursantów odbywały się w innych dniach niż wskazane w Karcie przeprowadzonych zajęć. Przykładowo w odniesieniu do świadka D. W. egzamin odbył się przed [...] r. Na jego karcie widnieje data [...] r. W ocenie Sądu doszło tu zatem do spełnienia przesłanki przewidzianej w art. 46 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o kierujących pojazdami.

Skarżąca, odnośnie naruszenia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 pkt 4 lit. a podnosi, iż w jej przypadku nie można mówić o wielokrotnym przeprowadzeniu szkolenia z naruszeniem przepisów. Wykazano bowiem, iż nastąpiło to w odniesieniu jedynie do trzech kursantów. Skład orzekający z taka wykładnią nie może się zgodzić. Celem rozważanego przepisu jest bowiem przeciwdziałanie powtarzającym się przypadkom naruszenia trybu prowadzenia szkoleń. W przypadku ponownego (przynajmniej powtórnego) naruszenia zasad prowadzenia szkoleń, należy zatem mówić o wielokrotności. Za antonim słowa wielokrotność należy uznać słowo "jednokrotność". Zatem i w tym zakresie skarga jest niezasadna a rozstrzygnięcie organów administracji należy uznać za trafne.

Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Rozpatrując w takim zakresie sprawę Sąd nie dopatrzył się naruszeń skutkujących koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji. W tym stanie rzeczy na mocy art. 151 p.p.s.a. Sąd oddalił skargę.