Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska (spr.) Sędziowie Krystyna Anna Stec NSA Cezary Pryca Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. Spółki z o.o. w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1767/08 w sprawie ze skargi R. Spółki z o.o. w C. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oddala skargę kasacyjną

I

Wyrokiem, zaskarżonym skargą kasacyjną, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę "R." Sp. z o.o. z siedzibą w C. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji podał, że zaskarżoną decyzją Urząd Patentowy oddalił sprzeciw "R." Sp. z o.o. z siedzibą w C. (dalej: skarżąca, spółka) złożony na podstawie art. 246 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 - t.j. ze zm., dalej: p.w.p.) wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego opublikowanej w dniu 31 stycznia 2006 r. w Wiadomościach Urzędu Patentowego RP nr [...] o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt.: "[...]" nr [...] z pierwszeństwem od dnia 6 grudnia 2004 r. na rzecz J. U. "P." z siedzibą w J. (dalej: uprawniona).

Sprzeciw został oparty na przesłankach określonych w art. 102 ust.1, art. 103 ust. 1 oraz art. 104 ust. 1 i 2 p.w.p. (brak cech nowości oraz indywidualnego charakteru wytworu) a także na art. 106 ust. 1 p.w.p. Uzasadniając oddalenie sprzeciwu Urząd Patentowy stwierdził, że sporny wzór przemysłowy jest nowy w rozumieniu art. 103 ust. 1 w związku z treścią art. 103 ust. 3 pkt 2 p.w.p. Powołując się na fakt udokumentowanej współpracy pomiędzy skarżącą a uprawnioną, organ przyjął, że zarówno ujawnienie wzoru spółce "R.", jak i przez spółkę "R.", następowało za zgodą uprawnionej. Oznacza to, stosownie do treści art. 103 ust. 3 pkt 2 p.w.p., że aby zniweczyć przymiot nowości, ujawnienie musiałoby nastąpić przed dniem 6 grudnia 2003 r. Urząd Patentowy analizując zgromadzone dowody uznał, iż sporny wzór przemysłowy nie został przed wyżej wskazaną datą ujawniony publicznie. Zdyskwalifikował dowody w postaci dokumentów nieopatrzonych datami, jako nieprzydatne do oceny daty ujawnienia wzoru. Należały do nich: ulotka "R.", fragment katalogu "B.", etykiety i instrukcje montażowe, katalog "R.", oferta cenowa "R.". Faktury nie miały, zdaniem organu, wartości dowodowej z uwagi na brak określenia w ich treści postaci wymienionych wyrobów, a niezależnie od powyższego - pochodzą z 2004 r., a zatem nie stanowią dowodu, że wzór został ujawniony przed datą 6 grudnia 2003 r. Korespondencja w formie emaili i faksów została natomiast zdyskwalifikowana, gdyż "mająca z natury rzeczy charakter poufny, nie może świadczyć o tym, że sporny wzór został udostępniony publicznie (...)". Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 106 ust. 1 p.w.p. (sprzeczność wykorzystywania wzoru przemysłowego z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami) organ wyraził pogląd, iż wymienione w tym przepisie przesłanki dotyczą cech samego wzoru przemysłowego, a nie postępowania uprawnionego, na co powołuje się skarżący. Z kolei zarzut braku indywidualnego charakteru wzoru, w ocenie organu nie został wykazany dowodowo.

Wyjaśniając podstawę prawną wyroku, wydanego w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Sąd I instancji wskazał, iż podstawowym zagadnieniem prawnym wymagającym rozstrzygnięcia była kwestia, czy sporny wzór przemysłowy pt. "[...]" nr [...] udzielony na rzecz Jolanty Urbańczyk "P." J. z pierwszeństwem od dnia 6 grudnia 2004 r. posiadał w dacie jego zgłoszenia cechę nowości. Cecha ta jest bowiem elementem definicji wzoru przemysłowego zawartej w art. 102 ust. 1 p.w.p., od istnienia, którego zależy możliwość objęcia ochroną prawną wynikającą z rejestracji. W tej sprawie podlegało ocenie, czy przedmiotowy wzór został ujawniony przed datą 6 grudnia 2003 r., oraz czy ewentualne ujawnienie miało charakter publiczny. Skarżąca podniosła argument braku nowości wzoru, powołując się na fakt publicznego udostępnienia wzoru przed datą jego zgłoszenia do rejestracji. Jak podała w sprzeciwie, wprowadzenie do obrotu w P. zadaszeń typu "markiza" zgodnych ze spornym wzorem, nastąpiło w dniu 5 maja 2004 r., zaś działania o charakterze reklamowym miały miejsce przed tą datą. Na okoliczność braku cechy nowości skarżąca złożyła 20 załączników do sprzeciwu, a ponadto "Umowę o współpracy handlowej" zawartą w dniu 1 stycznia 2000 r. pomiędzy nią a uprawnioną, jak również dokument zatytułowany "wypowiedzenie" z dnia 12 stycznia 2005 r. Jak wynika z treści sprzeciwu, umowa o współpracy łączyła strony w okresie od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia 31 lipca 2005 r., a jej przedmiotem była dystrybucja przedmiotowych zadaszeń. W oparciu o wyżej wymienioną umowę - według słów skarżącej zawartych w sprzeciwie - "od dnia 5 maja 2004 r. na rynku p. były znane, reklamowane, promowane i sprzedawane zgodnie z powyższą umową pod firmą "R." Sp. z o.o. zadaszenia drzwi o kształcie markiza według wzoru przemysłowego, na który zostało udzielone prawo z rejestracji nr [...], przedstawione na rysunkach: fig. 1 i fig. 2. W czasie trwania tej umowy wszystkie wzory tych zadaszeń w tym zadaszeń o kształcie markiza były wspólnie konsultowane i dopracowywane przez wnioskodawcę, uprawnionego oraz niemieckich partnerów C. i firmę P." (str. 8 sprzeciwu). Z cytowanej treści sprzeciwu, jak i ze zgodnych oświadczeń stron w postępowaniu przed Urzędem Patentowym, w ocenie Sądu I instancji wynikało jednoznacznie, że współpraca obejmowała sporne zadaszenia. Okoliczność powyższa słusznie została w tej sytuacji uznana za bezsporną w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Twierdzenia zawarte w skardze, iż umowa dotyczyła innego rodzaju wytworu, (skonstruowanego z innego materiału) nie mogą mieć zatem wpływu na ocenę legalności decyzji Urzędu Patentowego. Mając na uwadze fakt związania stron umową z dnia 1 stycznia 2000 r. - w ocenie Sądu, prawidłowo Urząd Patentowy uznał, iż wszelkie działania w kierunku wprowadzenia zadaszeń na rynek, także mające cechy ujawnienia publicznego, w okresie obowiązywania umowy następowały za zgodą stron. Konsekwencją przyjęcia powyższego poglądu musi być stwierdzenie, że zaprzeczeniem istnienia cechy nowości mogłoby być wyłącznie wykazanie przez skarżącą faktu ujawnienia przedmiotowego wzoru przed datą 6 grudnia 2003 r., czyli przed 12 miesiącami od daty zgłoszenia spornego wzoru do rejestracji. Sąd przyjął przy tym, iż ujawnienie musiałoby polegać na udostępnieniu o charakterze publicznym. Sąd podzielił pogląd organu, iż wszelkie dokumenty stanowiące dowód dokonania czynności mających polegać na ujawnieniu wzoru po dacie 6 grudnia 2003 r., bądź nieoznaczone żadną datą - nie mają w sprawie znaczenia. Argumentacja podniesiona przez spółkę "R." w skardze, sprowadzająca się do braku poczynienia odpowiednich ustaleń z urzędu, czy też odwołująca się do faktów znanych jako notorium, które powinny być przez Urząd Patentowy z urzędu wzięte pod uwagę - na okoliczność niezbędnych przygotowań do akcji reklamowej przed wprowadzeniem produktu na rynek (np. przygotowanie katalogu "B."), z czego wynikać miałaby "oczywistość" jego wcześniejszego ujawnienia - także nie jest trafna. Postępowanie sporne toczy się bowiem zgodnie z zasadą kontradyktoryjności i obowiązuje zasada, iż strona, która ze swoich twierdzeń wywodzi skutki prawne, obarczona jest ciężarem ich udowodnienia.

Dokonując analizy dokumentów opatrzonych datą mogącą mieć wpływ na ocenę przesłanki nowości, czyli sprzed dnia 6 grudnia 2003 r., Sąd skoncentrował się na zbadaniu, czy istotnie stanowią one dowód publicznego ujawnienia przedmiotowego wzoru przemysłowego, dochodząc do przekonania, iż żaden z przedstawionych dokumentów nie świadczy o spełnieniu powyższej przesłanki. Dokumenty te stanowią odzwierciedlenie kontaktów handlowych pomiędzy podmiotami współpracującymi ze sobą, lub zainteresowanymi współpracą.

Ponadto Sąd przyjął, że korespondencja handlowa jest z natury rzeczy w tym sensie poufna, że na jej podstawie nie można domniemywać, że jej treść mogła dotrzeć do nieograniczonego kręgu odbiorców - profesjonalistów.

II

W skardze kasacyjnej spółka ‘’R.’’ wyrokowi zarzuciła naruszenie;

1) prawa materialnego poprzez:

a) niezastosowanie art. 103 ust. 1 p.w.p. i w konsekwencji przyjęcie, iż sporny wzór przemysłowy w dacie zgłoszenia do rejestracji, tj. 6 grudnia 2004 r. był nowy, bowiem nie został ujawniony publicznie wcześniej niż w ciągu 12 miesięcy przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, a więc przed 6 grudnia 2003 r.;

b) niewłaściwe zastosowanie normy art. 102 p.w.p., poprzez przyjęcie, iż sporny wzór przemysłowy, zarejestrowany na rzecz uprawnionej z pierwszeństwem od dnia 6 grudnia 2004 r. posiadał w tej dacie cechę nowości oraz indywidualny charakter, pomimo wykazania przez skarżącą okoliczności wskazujących na pozbawienie spornego wzoru wskazanych przymiotów.

2) przepisów prawa procesowego mającego istotny wpływ na wynik sprawy a mianowicie:

a) art. 133 § 1, 134 § 1 i art. 141 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż żaden z przedstawionych przez skarżącą dokumentów, opatrzonych datą mogącą mieć wpływ na ocenę przesłanki nowości (sprzed 6 grudnia 2003 roku) nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem stanowi jedynie odzwierciedlenie kontaktów handlowych stron o charakterze poufnym, bez wyjaśnienia podstawy stanowiska w sprawie oraz sprzecznie ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

b) art. 133 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 77 oraz 7 k.p.a. poprzez pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, wynikających z akt sprawy, które zostały wykazane przez skarżącą a także poprzez przekroczenie zasady oficjalności i przyjęcie, iż dokonanie przez Urząd Patentowy RP z urzędu ustaleń w zakresie oczywistej konieczności wcześniejszego publicznego ujawnienia spornego wzoru przemysłowego w związku z prowadzeniem przez skarżącą niezbędnych przygotowań do akcji reklamowej przed wprowadzeniem go na rynek,

c) art. 141 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 8 k.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego z naruszeniem wymogu bezstronności w zakresie niewyjaśnienia podstaw przyjęcia za pewnik poufnego charakteru korespondencji z firmami niemieckimi.

Podnosząc te zarzuty skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie do ponownego rozpoznania sprawy Sądowi I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uprawniona domagała się jej oddalenia.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Przed odniesieniem się do jej zarzutów niezbędne jest określenie granic postępowania spornego, granic sprawy sądowoadministracyjnej, o których mowa w art. 134 § 1 p.p.s.a. jak i granic sprawy zakreślonych podstawami skargi kasacyjnej.

W myśl art. 255 ust. 4 p.w.p. Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę. Podstawę prawną żądania unieważnienia prawa z rejestracji spornego wzoru przemysłowego w tej sprawie wskazano w sprzeciwie, uzasadniając jego wniesienie treścią przepisów art. 102 ust. 1, art. 103 ust. 1, art. 104 ust. 1 i 2 p.w.p. a także art. 11 ust. 3 p.w.p., art. 106 ust. 1 p.w.p. i art. 117 ust. 1 i 2 p.w.p., po czym na rozprawie przeprowadzonej w dniu 13 marca 2008 r. pełnomocnik skarżącej spółki cofnął zarzut "z art. 117 p.w.p. dot. przesłanki autorstwa" (protokół z rozprawy przeprowadzonej w postępowaniu spornym str. 170 akt administracyjnych). Zacytowana treść protokołu nie pozwala na jednoznaczne odczytanie intencji pełnomocnika skarżącej, gdyż to art. 11 ust. 1 p.w.p. odnosi się do "przesłanki autorstwa", natomiast art. 117 ust. 2 p.w.p. obejmuje przesłankę naruszenia praw osobistych lub majątkowych osób trzecich. Skarżąca spółka nie skorzystała z uprawnień określonych w art. 2556 ust. 3 p.w.p. w zakresie żądania sprostowania protokołu, a z uzasadnienia zaskarżonej decyzji należy wywieść, że Urząd Patentowy wyłączył z podstaw prawnych żądania unieważnienia prawa z rejestracji zarówno art. 11 ust.1 p.w.p. jak i art. 117 ust. 2 p.w.p. (nie powołał ich przy podaniu podstaw żądania). Konkludując, przyjęte w postępowaniu spornym podstawy prawne żądania unieważnienia prawa z rejestracji to "art. 102, 103, 104" p.w.p. oraz art. 106 ust. 1 p.w.p. (uzasadnienie decyzji). W uzasadnieniu zaskarżonej do Sądu I instancji decyzji Urząd Patentowy omówił powody, dla których uznał, że zarzuty oparte na tych przepisach są bezzasadne.

Sąd I instancji orzekając w granicach sprawy, przyjął, że podstawowym zagadnieniem prawnym wymagającym rozstrzygnięcia jest kwestia czy sporny wzór posiadał w dacie zgłoszenia cechę nowości. Niemniej jednak ocenił również zaskarżoną decyzję w aspekcie jej zgodności z art. 104 ust. 1 p.w.p. i art. 106 ust. 1 p.w.p., a ta ocena nie została zakwestionowana w skardze kasacyjnej. Sąd, podobnie jak organ nie odniósł się do ewentualnej podstawy unieważnienia prawa z rejestracji wynikającej z art. 117 ust. 2 p.w.p. To potencjalne zaniechanie Sądu (z zastrzeżeniem odnoszącym się do treści protokołu z rozprawy przeprowadzonej przez Urząd Patentowy) również nie jest przedmiotem zarzutów skargi kasacyjnej.

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym obowiązuje zasada rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej. Przekładając tę zasadę na postawione w rozpoznawanej skardze kasacyjnej zarzuty, nie może budzić wątpliwości, iż obejmują one przesłankę nowości wzoru, o której mowa w art. 102 ust. 1 p.w.p., a którą definiuje przepis art. 103 ust. 1 p.w.p. Istotnym przy tym jest to, że w wyroku Sądu I instancji przesądzono, że po pierwsze strony postępowania spornego łączyła umowa o współpracy i za bezsporną uznano okoliczność, "że współpraca obejmowała sporne zadaszenie". Po wtóre, konsekwencją tego było przyjęcie, że "zaprzeczeniem istnienia cechy nowości mogłoby być wyłącznie wykazanie przez skarżącą faktu ujawnienia przedmiotowego wzoru przed datą 6 grudnia 2003 r." (uzasadnienie wyroku).

Przechodząc do zarzutów skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzuty postawione w obrębie podstawy, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. opierają się na twierdzeniu kasatora, iż w postępowaniu spornym wykazano, że sporny wzór został ujawniony publicznie przed dniem 6 grudnia 2003 r. Stawiając taką tezę skarżąca spółka zgadza się, zatem, że przymiot nowości należy oceniać z uwzględnieniem art. 103 ust. 3 pkt 2 p.w.p., zgodnie, z którym przepis ust. 1 nie wyłącza możliwości udzielenia prawa z rejestracji, jeżeli wzór przemysłowy został ujawniony w ciągu 12 miesięcy przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, jeżeli ujawnienie nastąpiło przez twórcę, jego następcę prawnego lub - za zgodą uprawnionego - przez osobę trzecią, a także, jeżeli ujawnienie nastąpiło w wyniku nadużycia popełnionego wobec twórcy lub jego następcy prawnego.

Wskazując na istnienie dowodów potwierdzających, w ocenie skarżącej, ujawnienie spornego wzoru przed dniem 6 grudnia 2003 r. w skardze kasacyjnej powołano zarówno dowody przedłożone w postępowaniu spornym jak i dowody, które w tym postępowaniu nie zostały przedłożone (np. wydruki korespondencji elektronicznej z marketami budowlanymi – OBI, NOMI, BRICOMARCHE, LEROY MERLIN). Z akt administracyjnych wynika, że jedyne dowody, które miałyby ewentualnie wykazywać tą sporną okoliczność, to materiały (załączniki) dołączone do sprzeciwu. W postępowaniu spornym, oprócz tych materiałów nie przedłożono żadnych innych dowodów odnoszących się do publicznego ujawnienia wzoru przed dniem 6 grudnia 2003 r. I tak według wykazu załączników dowodami na ujawnienie spornego wzoru przed tą datą były: kopia e-maila z dnia 1 września 2003 r. z firmy uprawnionej do skarżącej, faks z dnia 4 września 2003 r. ze "zdjęciami daszka z firmy C. N." oraz katalog "sieci marketów B. z 2004/ 2005". Oceniając te dowody Urząd Patentowy stwierdził, że korespondencja elektroniczna między uprawnioną i skarżącą a także między skarżącą i firmą C., jako wewnętrzna dokumentacja zainteresowanych firm mająca z natury charakter poufny, nie może świadczyć o tym, że wzór został udostępniony publicznie przed 6 grudnia 2003 r. Natomiast odnosząc się do dowodu z katalogu niemieckiej sieci marketów B. organ stwierdził, iż z uwagi na brak potwierdzenia daty jego powstania i sposobu publicznego ujawnienie nie może świadczyć o tym, że sporny wzór został udostępniony przed 6 grudnia 2003 r. Sąd I instancji omawiając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przyjął, że żaden z powyższych dokumentów nie świadczy o spełnieniu przesłanki publicznego ujawnienia wzoru przemysłowego przed dniem 6 grudnia 2003 r. i przedstawił powody tego stanowiska. Wobec tego nie można uznać za usprawiedliwione twierdzenie skarżącej, iż doszło do naruszenia przez Sąd I instancji art. 133 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 7 i 77 k.p.a. "poprzez pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, wynikających z akt sprawy".

W omawianym zarzucie strona skarżąca naruszenie przytoczonych przepisów upatruje także w "przekroczeniu zasady oficjalności". Zarzut ten i w tym zakresie jest nieusprawiedliwiony. Z treści art. 2551 p.w.p. wynika, że w postępowaniu przez Urzędem Patentowym zdecydowanego ograniczenia doznają zasady określone w kodeksie postępowania administracyjnego, w tym zasada oficjalności, czy też zasada czuwania przez organ administracji nad interesem strony postępowania (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 19 stycznia 2006 r., sygn. akt II GSK 320/05, niepublikowany). Z tej też przyczyny w art. 256 ust. 1 p.w.p. przyjęta została w odniesieniu do postępowania spornego reguła odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a., nie zaś zasada stosowania tychże przepisów wprost. Odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. powinno, bowiem uwzględniać specyfikę i cel postępowania spornego prowadzonego przed Urzędem Patentowym, a ponadto wyjątki - wprost wynikające z przepisów p.w.p., (np. art. 255 ust. 3 p.w.p.). Prawidłowe jest zatem co do zasady stanowisko Sądu I instancji, że z uwagi na kontradyktoryjność postępowania spornego na jego stronach spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności, z których każda z nich wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Skoro, zatem skarżąca twierdziła, że wprowadzenie zadaszeń typu "markiza" do sprzedaży w maju 2004 r. poprzedzone było przygotowaniami do akcji reklamowej i musiało się wiązać z publicznym ujawnieniem wzoru, to powinna tę okoliczność wykazać. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela poglądu spółki, że taką wiedzę powinien posiadać organ z urzędu, czy też, że na organie ciążył obowiązek "poszukiwania innych nowych dowodów na potwierdzenie faktów wykorzystaniem dostępnych źródeł dowodowych". Ta sama uwaga obejmuje twierdzenie strony, niepoparte żadnym dowodem, że wprowadzenie katalogu "B." poprzedzone było kilku miesięcznymi rozmowami handlowymi, "które musiały zostać podjęte jeszcze jesienią 2003 r.".

W skardze kasacyjnej skarżąca spółka zarzuciła Sądowi I instancji art. 133 § 1 p.p.s.a. i art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż żaden z przedstawionych przez skarżącą dokumentów opatrzonych datą mogącą mieć wpływ na ocenę przesłanki nowości (sprzed 6 grudnia 2003 r.) nie zasługuje na uwzględnienie. Przypomnieć zatem raz jeszcze należy, że dokumenty wykazujące tę okoliczność, to email z dnia 1 września 2003 r. wysłany z firmy uprawnionej do skarżącej, przesłane faksem w dniu 4 września 2003 r. zdjęcie, oraz katalog sieci marketów "B." z 2004/2005 r. Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się już do wartości dowodowej tego katalogu i w pełni podziela pogląd Sądu I instancji, iż skarżąca nie wykazała, aby przygotowanie katalogu wiązało się z oczywistością publicznego ujawnienia wzoru i to przed dniem 6 grudnia 2003 r. Zgadza się również z Sądem I instancji, że znajdująca się w aktach korespondencja prowadzona pomiędzy współpracującymi ze sobą podmiotami nie świadczy o tym, że wzór został udostępniony publicznie. Nie ma przy tym takiego znaczenia, jakie nadaje mu skarżąca użycie, przez Sąd I instancji określenia "poufna". Sąd stwierdził, że "korespondencja handlowa jest z natury rzeczy w tym sensie poufna, że na jej podstawie nie można domniemywać, że jej treść mogła potencjalnie dotrzeć do nieograniczonego kręgu osób". Ta ogólna i trafna uwaga Sądu I instancji odnosi się do korespondencji handlowej w ogóle, a nie do tego, że "jakoby ujawnienie spornego wzoru miało charakter poufny, w sytuacji, gdy tej poufności nie zastrzegano" (uzasadnienie omawianego zarzutu).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego każda korespondencja, nie tylko handlowa, nosi cechy poufności ze względu na fakt, iż ze swojej natury jest skierowana do oznaczonego podmiotu, a przekazanie mu określonych treści wiąże się z pewnym zaufaniem ze strony nadawcy. Jej upublicznienie wymaga zgody obydwu stron, zarówno nadawcy jak i adresata.

Strona skarżąca podniosła także zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 8 k.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego z naruszeniem zasady bezstronności. W dotychczasowych wywodach Naczelny Sąd Administracyjny podał przyczyny, dla których przyjął, iż w postępowaniu spornym nie zostało przez skarżącą wykazane, iż doszło do publicznego ujawnienia wzoru przed dniem 6 grudnia 2003 r. W tej sytuacji nie sposób uznać, że Urząd Patentowy naruszył zasadę bezstronności.

Odrębnego omówienia wymaga zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. powołany zarówno w zarzucie 2b i 2c skargi kasacyjnej. Zarzuty te są skonstruowane w ten sposób, że odnoszą się do wielu przepisów postępowania, przy czym odnośnie tego przepisu wskazują na niedostateczne wyjaśnienie powodów, dla których Sąd przyjął, że zaskarżona decyzja nie narusza art. 8 i 80 k.p.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela tego zarzutu i stwierdza, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera elementy niezbędne dla dokonania kontroli instancyjnej.

W oparciu o art. 174 pkt 1 p.p.s.a. w skardze kasacyjnej postawiono zarzuty naruszenia art. 103 ust. 1 p.w.p. i art. 102 tej ustawy. Zarzuty te opierają się na konsekwentnym stanowisku skarżącej, iż sporny wzór przemysłowy nie posiadał cechy nowości, gdyż został ujawniony publicznie przed dniem 6 grudnia 2003 r. Przesłanka nowości, o której mowa w art. 102 ust. 1 p.w.p. jest przesłanką materialnoprawną, jednakże ustalenie czy zostały spełnione warunki do przyjęcia, że wzór przemysłowy jest nowy, w rozumieniu tego przepisu, wymaga odniesienia się do spełnienia warunków nowości wzoru określonych w kolejnych jednostkach redakcyjnych art. 103 p.w.p. Spełnienia przesłanki nowości jest, zatem równocześnie przesłanką wynikającą z ustaleń faktycznych, a to oznacza, że nieskuteczne podważanie stanu faktycznego sprawy czyni nieusprawiedliwionymi zarzuty postawione w oparciu o art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjnych na podstawie art.184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.