Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie: sędzia WSA Marta Semiczek, sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska (sprawozdawca), Protokolant: starszy sekretarz sądowy Paulina Wódka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 maja 2016 r. sprawy ze skargi A spółki z o.o. z siedzibą w P. (poprzednio: Dolnośląska Fabryka Maszyn B spółka z o.o. z siedzibą w P.) na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w P., działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w P., działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej A spółki z o.o. z siedzibą w P. 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi jest interpretacja przepisów prawa podatkowego (interpretacja indywidualna) z dnia [...].10.2015 r. wydana na wniosek A spółki z o.o. z siedzibą w P. (poprzednio: A sp. z o.o. z siedziba w P.) przez Dyrektora Izby Skarbowej w P., działającego z upoważnienia Ministra Finansów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Interpretacja została wydana po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 12 kwietnia 2012r. (sygn. akt I SA/Wr 107/12), mocą którego Sąd uchylił interpretację z dnia [...] lipca 2011 r. z uwagi na naruszenie art. 14b § 2 w związku z art. 14c § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: O.p.).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jest producentem maszyn i urządzeń dla sektora górniczego, odlewów staliwnych i żeliwnych. Swoje wyroby sprzedaje też klientom zagranicznym. Zarząd Spółki, ewentualnie wyznaczone osoby, uczestniczą w spotkanych służbowych z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami Spółki organizowanych w siedzibie Spółki, także poza siedzibą. Przedmiotem spotkań są kwestie biznesowe. W związku z organizacją tych spotkań Spółka ponosi wydatki na zakup artykułów spożywczych, serwowanych tytułem zwyczajowego poczęstunku dla gości.

Poza ww. sytuacjami Spółka przekazuje także obecnym lub potencjalnym kontrahentom drobne zwyczajowo przyjęte prezenty np. długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty za spinkami, MP4, multinarzędzia, latarki, kubki termiczne, i inne gadżety. Niektóre prezenty posiadają logo firmy inne nie, ich wartość jednostkowa jest stosunkowo niska i z pewnością nie noszą charakteru okazałości czy wystawności. Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości potraktowania wydatków ponoszonych w ww. tytułu jako wydatków o charakterze reklamowym (a nie kosztów reprezentacji) stanowiących koszt uzyskania przychodu, w sytuacji gdy omawiane prezenty są przekazywane wybranym klientom Spółki, np. podczas spotkań dwustronnych.

Na gruncie takiego stanu faktycznego Spółka zadał następuję pytanie: Czy wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem zakupu drobnych prezentów (długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty ze spinkami, MP4, multinarzędzia, latarki z kompletem narzędzi, pendrive, portfele, ramki cyfrowe, stacje pogodowe, zegary ścienne, kubki termiczne i inne gadżety), nie mających charakteru okazałości czy wystawności, przekazywanych wybranym kontrahentom podczas organizowanych dwustronnych spotkań, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki ?

Zdaniem Spółki, wydatki jakie ponosi z tytułu zakupu ww. drobnych prezentów, niemających charakteru okazałości czy wystawności, przekazywanych wybranym kontrahentom podczas organizowanych dwustronnych spotkań, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki i nie znajduje do nich zastosowania ograniczenie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm. – dalej: u.p.d.o.p.) dotyczące kosztów reprezentacji.

Ponieważ przepisy podatkowe nie definiują pojęcia reprezentacji ani reklamy, zasadnym jest słownikowe rozumienie ww. pojęć. Reklama stanowi rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, itd. Natomiast przez reprezentację rozumie się okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Zdaniem Spółki, w świetle tych definicji nie stanowi kosztów reprezentacji, przekazywanie kontrahentom wskazanych we wniosku drobnych prezentów (gadżety reklamowe) nawet jeśli są one przekazywane wybranym kontrahentom Spółki przykładowo podczas dwustronnych spotkań i to w większych ilościach, ponieważ spełniają one funkcję reklamową, nie mają charakteru okazałości ani wystawności, ich jednostkowa wartość jest stosunkowo niska, a fakt ich przekazania ma zwyczajowy charakter.

W interpretacji indywidualnej z [...] października 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w P., działający z upoważnienia Ministra Finansów, uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. W uzasadnieniu omówił regulacje art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. oraz dokonał innej wykładni pojęcia "reprezentacja". Odwołał się do języka prawnego i prawniczego oraz nauki i praktyki prawa i stwierdził, że termin reprezentacja użyty w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. powinno się definiować jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz". Ponadto kwestia wystawności lub jej braku nie ma znaczenia, co oznacza, że wydatki na wszelkiego typu artykuł wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Dalej wskazał organ interpretacyjny, że pojęcie reklamy również nie jest zdefiniowane i dla jego wyjaśnienia odwołał się do definicji słownikowej oraz orzecznictwa sądowego. Przywołał przy tym wypowiedzi doktryny i szereg fragmentów wyroków, w których omówiono pojęcia zarówno reprezentacji, jak i reklamy, akcentując różnice pomiędzy nimi. Z przedstawionych wywodów wynika, że reklama to zachwalanie produktów, usług czy towarów danego producenta lub sprzedawcy, skłonienie ludzi do ich nabywania. Pojęcie reklamy należy rozumieć jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 10 listopada 1999 r. sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935).

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Reklama polega także na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Rok 2007, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568).

Organ interpretacyjny zacytował wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 02 lutego 2010 r. sygn. akt II FSK 1472/08, który wskazuje, że "(...) pomimo tego, że wypowiedzi orzecznicze formułowane były w nieaktualnym już stanie prawnym, gdy rozróżnienie tych pojęć nie niosło za sobą tak istotnych skutków podatkowych, jak obecnie, daje się zauważyć konsekwentnie podtrzymywany kierunek wykładni, według którego reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy lub jej produktu, natomiast reprezentacja polega na działaniach zmierzających do podniesienia prestiżu firmy u jej kontrahentów. Tak więc to, co promuje logo danej firmy, jest reklamą, to co zaś przy wykorzystaniu logo innych firm ma służyć dobremu wizerunkowi własnej firmy, należy do sfery reprezentacji".

W rezultacie poczynionych wywodów Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że wydatki poniesione na zakup prezentów dla kontrahentów mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas, gdy są rozdawane masowo, tzn. przekazywane są w taki sposób, by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania. Istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku przekazywania prezentów (gadżetów) ograniczonej grupie podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych, wydatki na ich zakup należy powiązać z reprezentacją. Podkreślono, że norma art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania prezentów (gadżetów) przeznaczonych dla kontrahentów.

W konsekwencji uznano podniesioną przez Spółkę argumentację dotyczącą zwyczajowego charakteru przekazywanych kontrahentom prezentów, a także braku cech wystawności czy okazałości za niestanowiące kryterium kwalifikowania wydatków jako reprezentacji, gdyż o takim charakterze decyduje związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Wydatki poniesione przez Spółkę w związku z zakupem prezentów przekazywanych wybranym kontrahentom nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust.1 pkt 28 u.p.d.o.p.

Dyrektor Izby Skarbowej w P., działający z upoważnienia Ministra Finansów, wezwany do usunięcie naruszenia prawa, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Spółka wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej i zasądzenia kosztów postępowania sądowego, zarzucając naruszenie:

- art. 14b § 2 w zw. z art. 14c O.p. poprzez nieuwzględnienie w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej wszystkich okoliczności stanu faktycznego,

- art. 121 § 1 O.p poprzez naruszenie zasady prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych poprzez ponowne wydanie interpretacji nieuwzględniającej prawidłowo okoliczności stanu faktycznego;

- art. 15 ust. 1. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu, że poniesione przez Spółkę wydatki na zakup prezentów przekazywanych wybranym kontrahentom podczas dwustronnych spotkań, stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym, w związku z czym podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Spółka podniosła, że w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej nie odniósł się do faktu, że niektóre z przekazywanych gadżetów są opatrzone logo Spółki. W związku z powyższym, nie można stwierdzić na podstawie otrzymanej interpretacji, czy okoliczność opatrzenia prezentów logo Spółki ma jakiekolwiek znaczenia dla zakwalifikowania przez Spółką przedmiotowych wydatków jako kosztów reklamy.

Skarżąca nie zgadza się również z zaprezentowaną przez organ wykładnią pojęcia reprezentacja. Nie jest właściwym, zdaniem Spółki, odnoszenie pojęcia reprezentacji funkcjonującego w obrocie prawnym (w znaczeniu przedstawicielstwa) do pojęcia reprezentacji użytego w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., gdzie z samego zakresu ww. regulacji (wydatki w szczególności na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych) wynika, iż w żaden sposób nie odnosi sią ona do kwestii przedstawicielstwa, ale raczej do charakteru danych wydatków. Za właściwą należy uznać definicję nawiązującą do cech okazałości, wystawności, a przy tym uwzględniającą aktualną sytuację społeczno-gospodarczą w kraju. Nieuzasadnione jest także stosowanie kryterium grupy odbiorców, do jakich kierowane są określone świadczenia jako kryterium decydującego o reklamowym (masowy odbiorca) lub reprezentacyjnym (ograniczony krąg podmiotów) charakterze wydatków.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 21.05.2013 r. (sygn.. akt I SA/Wr 125/13 uchylił zaskrzoną interpretację stwierdzając, że interpretacja ta nadal nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 14b § 2 w zw. z art. 14c O.p. i narusza art. 121 §1 w zw. z art. 14h O.p. Przeprowadzony wywód prawny jest niejasny i nie wyjaśnia przesłanek, którymi kierowała się organ interpretacyjny. Ponadto nie odniesiono się do kwestii umieszczenia logo Skarżącej, na niektórych darowanych przedmiotach, co oznacza nie odniesienie się do części opisanego we wniosku stanu faktycznego.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wniesionej przez Dyrektora Izby Skarbowej, uchylił ww. wyrok Sądu I instancji wyrokiem z dnia 20.01.2016 r. (sygn. akt II FSK 2932/13) i przekazał sprawę do rozpoznanie temu Sądowi. W ocenie Sądu kasacyjnego zaskrzona interpretacja indywidualna spełnia wymogi formalne, zawiera bowiem ocenę stanowiska Spółki oraz wskazanie stanowiska prawidłowego wraz z uzasadnieniem prawnym. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, pogląd organu interpretacyjnego jest " jasny i sprowadza się do twierdzenia, że wszelkiego typu wydatki wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy mają cechy wystawności, czy też nie i niezależnie od tego czy promują tylko podatnika, czy tez oferowany przez niego produkty czy usługę".

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zakres kontroli sprawowanej przez wojewódzkie sądy administracyjne określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (teksy jedn. Dz. U. z 2014 r. poz.1647), stanowiąc w przepisie art. 1 § 2, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach, których katalog został wymieniony w przepisie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej: P.p.s.a.). W określonych przez ten przepis przedmiotowych granicach kognicji sądów administracyjnych mieści się m. in. orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego, wydane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a P.p.s.a.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Przepis w tym brzmieniu został wprowadzony art. 1 ust. 1 pkt 11 lit. a) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 217, poz. 1589). Obowiązująca od 1 stycznia 2007 r. nowelizacja sprowadzała się do likwidacji limitu wydatków na reklamę niepubliczną, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. W wyniku wprowadzonych zmian wydatki na reklamę zaliczane są do kosztów podatkowych w pełnej wysokości, bez względu na charakter reklamy, a wydatki na reprezentację zostały wyłączone z kosztów podatkowych (por. uzasadnienie do projektu ustawy, Sejm RP V kadencji, nr druku: 733).

Ustawodawca wyłączając z kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację nie sformułował w przepisach ustawy definicji pojęcia "reprezentacja". Definicji takiej nie zawierały też przepisy ustawy przed nowelizacją, brak też definicji pojęcia "reklama", także przepisy innych ustaw podatkowych nie zawierają takich definicji. Utrudnia to w praktyce ustalenie kryteriów, według których wydatki stanowiące co do zasady koszty uzyskania przychodów, podlegają wyłączeniu jako koszty reprezentacji i te które jako koszty reklamy takiemu wyłączeniu nie podlegają. Za ustawową definicją terminu reprezentacja nie można uznać przykładowego wskazania w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. usług gastronomicznych, zakupu żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Rozpatrujący niniejszą sprawę skład orzekający podziela pogląd zaprezentowany w wyroku poszerzonego, siedmioosobowego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl) i stoi na stanowisku, że każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p.

Przyjęta przez Dyrektora Izby Skarbowej wykładnia terminu "reprezentacja" poprzez odwołania się do rozumienia tego pojęcia w języku prawnym i prawniczym, tj. w znaczeniu przedstawicielstwa, reprezentowania czyichś interesów, występowania w czymś imieniu, a nie w zaznaczeniu wystawności, okazałości, czy wytworności nie jest prawidłowa. Kryteria wyprowadzone z przepisów o przedstawicielstwie nie mogą być uznane z przydatne, bowiem z treści art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. jednoznacznie wynika, że wydatkami na reprezentację są poniesione koszty usług gastronomicznych, zakupu żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. To zaś oznacza, że użyty w ww. przepisie termin "reprezentacja" jest związany z pewnymi czynnościami faktycznymi (np., spotkania z kontrahentami w restauracji itp.), a nie z reprezentacją w sensie prawnym, zatem dokonując wykładni tego pojęcia należy sięgnąć do jego potocznego znaczenia, a nie przedstawicielstwa w sensie prawnym. Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku odwołując się do etymologii terminu "reprezentacja" (od łac. "reprezentatio" - wizerunek) stwierdził, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Takie zdefiniowanie analizowanego terminu powoduje, że nie można utożsamiać określenia "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., z pojęciem "przedstawicielstwo" postrzeganym w ujęciu cywilistycznym, jako reprezentowanie określonego podmiotu przez inną osobę.

Przytoczona w zaskarżonej interpretacji rozumienie reklamy także nie jest właściwe. Reklamą jest bowiem nie tylko rozpowszechnianie wiedzy o oferowanych przez firmę wyrobach czy usługach, ale także promowanie marki firmy. W ten sposób marka firmy jest bowiem bardziej rozpoznawalna na rynku. Efektem takich działań jest jednocześnie zainteresowanie wyrobami czy usługami firmy. Promowanie marki firmy to także umieszczanie logo firmy na różnych przedmiotach. Umieszczenie na określonym przedmiocie znaku firmy powoduje, że przedmiot ten będzie traktowany jak przedmiot reklamowy.

Przenosząc przedstawione rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że opisane przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wydatki na drobne prezenty dla klientów i potencjalnych klientów (np. długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty ze spinkami, MP4, multinarzędzia, latarki z kompletem narzędzi, pendrive, portfele, ramki cyfrowe, stacje pogodowe, zegary ścienne, kubki termiczne i inne gadżety) winny być uznane za wydatki zaliczane do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. bowiem stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu. Ponadto jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, część drobnych prezentów wręczanych kontrahentom i potencjalnych kontrahentom opatrzona jest logo firmy, ma zatem charakter przedmiotów reklamowych. Wydatki poniesione na nabycie takich przedmiotów nie są wydatkami na reprezentację ale na reklamę. Nie zmiana tej oceny także fakt, że te drobiazgi reklamowe nie są rozdawane masowo, ale kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom Spółki podczas rozmów dwustronnych. Należy bowiem uwzględnić, że Spółka ma specyficzny profil działalności, jest producentem maszyn i urządzeń dla sektora górniczego, odlewów staliwnych i żeliwnych. Uwzględniając zakres prowadzonej działnosci należy przyjąć, że nabywcami wyrobów Spółki jest określony krąg podmiotów. Niecelowe zatem jest kierowanie reklamy firmy do podmiotów całkowicie niezainteresowanych jej wyrobami. Posługiwanie się zaś przez kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów gadżetami reklamowani Spółki, niewątpliwie wpływa na promocję firmy w środowisku podmiotów zainteresowanych jej wyrobami.

W ocenie Sądu, wymienione przez Spółkę drobne prezenty wręczane kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom podczas rozmów, o ile opatrzone są logo firmy winny być traktowane jako przedmioty reklamowe. Wydatki na ich nabycie winny być traktowane jako wydatki na reklamę, a nie jak wydatki na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., wyłączone z kosztów uzyskania przychodu.

W ocenie Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w zaskarżonej interpretacji dokonał błędnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Ponownie rozpoznając sprawę Dyrektor Izby Skarbowej winien uwzględnić wykładnię prawa dokonaną w uzasadnieniu niniejszego wyroku.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 146 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Orzeczenie o kosztach postepowania sądowego uzasadnia przepis art. 200 tej ustawy.