Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Sędziowie: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.) Sędzia WSA Bożena Kasprzak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 lutego 2021 r. sprawy ze skargi A Spółka z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2018 rok oddala skargę.

A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. [...] maja 2018 złożyła deklarację na podatek od nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A. r. nr 45, w której wykazała do opodatkowania 6.494 m² gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz 21.155,22 m² powierzchni użytkowej budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zobowiązanie podatkowe wynikające ze złożonej deklaracji w kwocie 4949.595 zł zostało uiszczone przez spółkę.

W dniu 11 lutego 2019 r. podatnik złożył korektę deklaracji na podatek od nieruchomości za 2018 r. wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 439.270 zł wskazując, że budynek domu studenckiego to budynek mieszkalny, który powinien podlegać opodatkowaniu według stawki dla budynków mieszkalnych (z wyłączeniem powierzchni zajętej na cele komercyjne).

Decyzją z [...] czerwca 2020 r. Prezydent Miasta Ł. określił spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2018 r. w kwocie 470.328 zł i odmówił stwierdzenia nadpłaty w tym podatku w kwocie 415.003 zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. po rozpatrzeniu odwołania strony zaskarżoną decyzją z [...] września 2020 r. utrzymało w mocy decyzję organu Pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji wskazano w szczególności, że zgodnie z ewidencją gruntów i budynków prowadzoną przez [...] Ośrodek Geodezji spółka jest użytkownikiem wieczystym i właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A. nr 45, składającej się z działek nr 136/12 i 139/32 o łącznej powierzchni 6.494 m². NA nieruchomości znajduje się sześciokondygnacyjny budynek mieszkalny (wg KTS) stanowiący budynek zbiorowego zamieszkania (wg PKOB) z funkcją główną dom studencki oraz jednokondygnacyjny budynek stanowiący garaż (wg PKOB). Powierzchnia użytkowa budynku mieszkalnego wraz z klatkami wynosi 19.666,93 m² a powierzchnia klatek schodowych – 1.016,60 m². Powierzchnia użytkowa do opodatkowania podatkiem od nieruchomości wynosi 18.650,33 m². Powierzchnia użytkowa garażu do opodatkowania wynosi 1.454,36 m². Łączna powierzchnia użytkowa budynków położonych w Ł. przy ul. A. nr 45 podlegająca opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości wynosi 20.104,69 m².

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1445 ze zm.) – dalej u.p.o.l. – co do zasady każda nieruchomość będąca w posiadaniu przedsiębiorcy winna być opodatkowana według stawek przewidzianych dla gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z wyjątkami wskazanymi w art. 1a ust. 2a (w tym z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami). Według danych z ewidencji gruntów działka gruntu nr 136/12 o pow. 6.459 m² została sklasyfikowana jako tereny mieszkaniowe, działka gruntu nr 139/32 o pow. 35 m² jako zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy.

Zgodnie z § 65 ust. 2 aktu wykonawczego do Prawa geodezyjnego i kartograficznego, tj. rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 roku w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. nr 38 poz. 454 (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 393), zwanej dalej "r.e.g.b." przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. poz. 1864) wynika, że Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie usystematyzowanego wykazu obiektów budowlanych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB. Grupa 1 budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Obejmuje m.in. podgrupa 11 budynki mieszkalne, rodzaj 110 budynki mieszkalne, powiązane z klasami PKOB 1110, 1121, 1122. 1130. Z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) wynika że Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, rozumianych jako produkty finalne działalności budowlanej. Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) służy potrzebom statystyki działalności budowlanej, sporządzania sprawozdań budowlanych, spisów budowli i mieszkań, statystyki cen obiektów budowlanych oraz rachunków narodowych. Ponadto klasyfikacja służy do klasyfikowania obiektów budowlanych. Klasyfikacja ustala symbole, nazwy i zakres poszczególnych grupowań klasyfikacyjnych na czterech poziomach tj.: sekcji, działów, grup i klas. Podział z PKOB wygląda następująco budynek (sekcja 1) mieszkalny (dział 11) Budynki zbiorowego zamieszkania (grupa 113) budynek zbiorowego zamieszkania (klasa 1130). W ocenie Kolegium klasa 1122: Budynki o trzech i więcej mieszkaniach obejmuje Budynki mieszkalne pozostałe, takie jak: budynki mieszkalne, o trzech i więcej mieszkaniach. Klasa nie obejmuje: Budynków zbiorowego zamieszkania (1130) Hoteli (1211) Schronisk młodzieżowych, domków kempingowych, domów wypoczynkowych (1212). Klasa 1130 obejmuje: Budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp. Budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych Budynki rezydencji prezydenckich i biskupich; Klasa nie obejmuje: szpitali, klinik i budynków instytucji z opieką medyczną (lekarską lub pielęgniarską) (1264) - Zabudowań koszarowych (1274).

Według § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jednolity Dz. U. z 2019 roku, poz. 1065 z późn. zm.) budynek zamieszkania zbiorowego to budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.

Kolegium wskazało, że wszystkie obiekty zbiorowego zamieszkania (klasa 1130) w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp. powinny być traktowane w podobny sposób, stąd też należy wykorzystać dorobek judykatury i doktryny wypracowany na gruncie takich obiektów.

W orzecznictwie sądowym ( wyroki WSA w Warszawie z 25 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 381/14, WSA w Gdańśku z 22 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 1/12, WSA w Warszawie z 25 września 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2501/16, WSA we Wrocławiu z 28 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 990/16) wskazywano, że budynki zbiorowego zamieszkania, jak akademik, dom seniora, dom opieki społecznej – wykorzystywane na cele prowadzonej działalności gospodarczej nie mogą być opodatkowane jako budynki mieszkalne. Obiekty zbiorowego zamieszkania zostały odrębnie zdefiniowane w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1065 ze zm.).

W § 3 pkt 4 rozporządzenia wskazano, że przez budynek mieszkalny należy rozumieć budynek mieszkalny jednorodzinny i wielorodzinny, w § 3 pkt 5 wskazano, że ilekroć jest mowa o budynku zbiorowego zamieszkania – należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu, w szczególności do okresowego pobytu ludzi poza stałym miejscem zamieszkania, taki jak hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, schronisko turystyczne, schronisko socjalne, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, taki jak dom rencistów, dom zakonny i dom dziecka. W budynkach mieszkalnych realizowane są podstawowe potrzeby mieszkaniowe zamieszkujących tam osób. Budynki w których ludzie z założenia mieszkają przez okres wyznaczony czasem trwania nauki nie służą zaspokojeniu podstawowych potrzeb mieszkaniowych i nie mogą być opodatkowane jako budynki mieszkalne.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się też, że budynki zbiorowego zamieszkania stanowią budynki mieszkalne, jednakże zostały zajęte przez przedsiębiorcę na cele prowadzonej działalności gospodarczej i z tego względu nie podlegają wyłączeniu z opodatkowania stawkami najwyższymi.

Zapisy w ewidencji gruntów i budynków nie pozwalają na jednoznaczną kwalifikację budynku domu studenckiego (budynek mieszkalny lub budynek zbiorowego zamieszkania. Oceny charakteru danej nieruchomości dla opodatkowania podatkiem od nieruchomości należy dokonywać z pozycji zobowiązanego (podatnika), czyli w tym wypadku Spółki, jako podmiotu, który jest właścicielem nieruchomości i prowadzi w nich działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług zamieszkiwania i dla studentów. W stosunku do spornych nieruchomości, podatnikiem jest Spółka a nie osoby korzystające z jego usług. Na wskazanych nieruchomościach Spółka nie realizuje celu mieszkaniowego, lecz wykonuje działalność gospodarczą polegającą na całodobowym udostępnianiu lokali. Z perspektywy podatnika podatku nieruchomości, nieruchomości te nie służą do realizacji celu mieszkalnego, ale do realizacji zamierzenia gospodarczego, jakim jest zarobkowe prowadzenie domu studenckiego. Nie jest więc podatnikiem podatku od nieruchomości osoba korzystająca z usług przedsiębiorcy świadczącego działalność w zakresie prowadzenia domu przeznaczonego na świadczenie tego rodzaju usług. Realizację celu mieszkalnego należy więc rozpatrywać z perspektywy podatnika, którym jest w rozpoznawanej sprawie Spółka, a nie osób, na rzecz których wynajęto pokoje studenckie (por podobnie w odniesieniu do domu opieki m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2017 roku, o sygn. akt III SA/Wa 2501/16; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w wyroku z 22 lutego 2012 roku, o sygn. akt I SA/Gd 1/12). W takim wypadku budynek i grunt są opodatkowane najwyższymi stawkami, jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. la ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).

Niezależnie od przyjętego kierunku wykładni budynek domu studenckiego oraz związany z nim grunt należy uznać za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższą decyzję A. Sp z o.o. wniosła o jej uchylenie podnoszą zarzuty naruszenia następujących przepisów:

art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji niezastosowanie w sprawie polegające na uznaniu, że budynek mieszkalny - dom studencki oraz grunt związany z tym budynkiem są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej;

art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez nieuwzględnienie w Decyzji danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków,

art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. - poprzez jego błędne zastosowanie przejawiające się w uznaniu, że budynek mieszkalny zamieszkania zbiorowego - dom studencki, w zakresie w jakim jest udostępniany osobom fizycznym na cele mieszkaniowe, jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej;

art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. - poprzez jego niezastosowanie w sprawie, w sytuacji, gdy budynek mieszkalny zamieszkania zbiorowego - dom studencki, w zakresie w jakim jest udostępniany osobom fizycznym na cele mieszkaniowe, powinien podlegać opodatkowaniu przy zastosowaniu stawki właściwej dla budynków mieszkalnych;

art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a i c u.p.o.l. - poprzez ich błędne zastosowanie, przejawiające się w uznaniu, że grunty związane z budynkiem mieszkalnym powinny podlegać opodatkowaniu PoN według stawki właściwej dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej;

art. 210 § 1 pkt 6 i art. 210 § 4 O.p. - poprzez niejednoznaczne i niepełne uzasadnienie decyzji (czym organ naruszył również zasadę przekonywania określoną w art. 124 O.p.);

art. 200 § 1 OP w zw. z art. 123 § 1 O.p. poprzez niewyznaczenie Spółce siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego;

art. 233 § 1 pkt 2 lit. a O.p. poprzez utrzymanie w mocy decyzji Prezydenta naruszającej prawo.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnić należy, iż sprawę niniejszą rozpoznano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020r., poz. 1842 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. W okolicznościach niniejszej sprawy należy potwierdzić wypełnienie się powyższych warunków, akcentując w szczególności realne zagrożenie epidemiologiczne dla zdrowia uczestników postępowania występujące na terenie miasta będącego siedzibą tutejszego Sądu. Kwestia nadmiernego zagrożenia życia i zdrowia osób uczestniczących w rozprawie jest bezdyskusyjna, nadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nie ma możliwości przeprowadzenia rozprawy na odległości z powodów technicznych.

Okoliczności faktyczne w rozpoznawanej sprawie nie są sporne. Zasadniczy spór sprowadza się do oceny, czy budynek domu studenckiego położony na działce przy ul. A. nr 45 w Ł. wraz z gruntem powinien być opodatkowany według stawek dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Według strony skarżącej sporny budynek w części wykorzystywanej jako lokale dla studentów oraz grunt w części odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej tych lokali w łącznej powierzchni użytkowej budynków powinien być opodatkowany z zastosowaniem stawki właściwej dla budynków mieszkalnych i gruntów związanych z budynkami mieszkalnymi.

Zgodnie z art. 1a ust. 3 u.p.o.l. grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a. Do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami (art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l.) i zdaniem strony skarżącej na podstawie tego przepisu budynek domu studenckiego, jako budynek mieszkalny i grunt z nim związany powinien podlegać wyłączeniu z opodatkowania jak grunt i budynek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Pogląd ten nie jest trafny.

Przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierają definicji budynku mieszkalnego i w tym zakresie należy odwołać się do przepisów prawa budowlanego. Również przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane nie zawierają definicji budynku mieszkalnego odsyłając w tym zakresie do przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1065 ze zm.). Zgodnie z § 3 ust. 4 rozporządzenia budynek mieszkalny to budynek mieszkalny wielorodzinny oraz budynek mieszkalny jednorodzinny. Dom studencki został zakwalifikowany jako budynek zamieszkania zbiorowego przeznaczony do okresowego pobytu ludzi (§ 3 pkt 4 powołanego rozporządzenia). Budynek zamieszkania zbiorowego nie może być więc utożsamiany z budynkiem mieszkalnym i już tylko z tego powodu przepis art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. nie mógł mieć w sprawie zastosowania.

Niezrozumiały jest też zarzut błędnego przyjęcia, ze dom studencki oraz grunt związany z tym budynkiem są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Skarżąca spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Strona jest użytkownikiem wieczystym spornego budynku i wynajmuje w nim pokoje studentom. Niewątpliwie w budynku przy ul. A. w Ł. spółka nie zaspokaja swoich potrzeb mieszkaniowych. Nie wiadomo więc, z jakiego rodzaju działalnością spółki (poza działalnością gospodarczą) miałby być związany sporny grunt i budynek.

Skarżąca zdaje się również nie zauważać faktu, że art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.po.l. stanowi o stawkach podatku od budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, ale również od budynków mieszkalnych (lub ich części) zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Niezależnie więc od tego, czy budynek domu studenckiego jest budynkiem mieszkalnym, czy niemieszkalnym fakt zajęcia go na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali studentom na czas nauki przesądza o konieczności opodatkowania go według podwyższonych stawek. Przyjęcie stanowiska strony oznaczałoby, że treść normy z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. nie miałaby normatywnego znaczenia i byłaby normą pustą (nie można byłoby nigdy opodatkować budynku mieszkalnego przedsiębiorcy zajętego na prowadzenie działalności gospodarczej).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja ta jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych także w postępowaniu podatkowym i ma walor dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 194 § 1 O.p. Organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji odniósł się do danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków i prawidłowo wskazał, że posłużenie się wyłącznie danymi ewidencyjnymi musiałoby się wiązać z pominięciem przepisów zawartych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych.

Nie jest też trafny zarzut naruszenia art. 210 § 1 pkt 6 i art. 210 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji odpowiada wymogom art. 210 § 4 O.p. Organ wprawdzie wskazał na dwa kierunki wykładni przepisów dotyczących budynków zbiorowego zamieszkiwania, opowiedział się jednak za jedynym z tych kierunków i prawidłowo wskazał, że w każdym przypadku sporny budynek i grunt pozostaje związany z prowadzeniem działalności gospodarczej przez stronę skarżącą.

Strona skarżąca trafnie wskazuje, że przed wydaniem decyzji, z naruszeniem art. 200 § 1 O.p. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. nie wyznaczyło stronie terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Jednak w postępowaniu odwoławczym nie prowadzono żadnego postępowania dowodowego a po przekazaniu akt do SKO strona w piśmie procesowym z 13 sierpnia 2020 r. dodatkowo przedstawiła swoje argumenty ustosunkowując się do pisma przewodniego Prezydenta Miasta Ł. zawierającego jego stanowisko co do odwołania. Brak jest więc podstaw do przyjęcia, ze powyższe naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z powyższych względów wobec braku uzasadnionych podstaw skargi z mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) należało orzec jak w sentencji wyroku.

AKE.