Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz ( spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia NSA Jolanta Sikorska Protokolant Krzysztof Tkacz po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Gd 530/03 w sprawie ze skargi Spółki z o.o. F. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia dopuszczalnych do wprowadzenia do powietrza rodzajów i ilości substancji zanieczyszczających oddala skargę kasacyjną.

II OSK 238/06 U z a s a d n i e n i e

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 16 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Gd 530/03 po rozpoznaniu skargi F. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] marca 2003 r. Nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty Powiatowego w K. z dnia [...] sierpnia 2001 r. Nr [...] o ustaleniu dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń wprowadzanych do powietrza atmosferycznego dla źródeł emitorów zlokalizowanych na terenie zakładu a także w pkt 2 decyzji określającej obowiązek w zakresie przygotowania emitorów do przeprowadzenia na nich pomiarów kontrolnych, wykonania stanowisk pomiarowych oraz zamontowania króćców pomiarowych na wszystkich emitorach objętych decyzją zgodnie z Polską Normą PN-Z-04030-7/94 - uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji wniosła F. Spółka z o.o. w K. kwestionując pkt. 2 tej decyzji ze względu na to, że nie ma technicznych możliwości wykonania wymaganych przekrojów pomiarowych, które będą zgodne z Polską Normą. Organ odwoławczy wprawdzie utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję podzielając stanowisko wyrażone w tej decyzji co do konieczności wymaganego przygotowania emitorów, jednakże jednocześnie stwierdził, że przygotowanie emitorów do kontroli nie musi oznaczać, że emitory te na stałe muszą posiadać odpowiednie przekroje i długości pomiarowe zgodnie z powołaną Polską Normą, bowiem wystarczające jest przymocowanie odpowiednich przewodów rurowych do wentylatora na czas pomiaru.

W skardze na powyższą decyzję zarzuca się, że została ona wydana bez podstawy prawnej w zakresie wskazania skarżącej rozwiązań niezgodnych z Polską Normą a także z przekroczeniem kompetencji organu odwoławczego, skoro strona podnosiła w odwołaniu brak technicznych możliwości wykonania przekrojów pomiarowych odpowiadających polskiej normie. Fakt braku warunków technicznych do wykonania wymaganych przekrojów nie oznacza w ocenie strony, że nie są dokonywane badania emisji zanieczyszczeń z tych emitorów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za "częściowo uzasadnione".

Sąd wskazał, że stosownie do art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz. U. z 1994 r. Nr 19, poz. 196 ze zm./, mającej zastosowanie z mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 ar. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz. U. Nr 100, poz. 1085 ze zm./ jednostka wprowadzająca do powietrza substancje zanieczyszczające jest obowiązana, z zastrzeżeniem ust. 4, posiadać decyzję ustalającą rodzaje i ilości substancji zanieczyszczających dopuszczonych do wprowadzania do powietrza. Organ właściwy do wydania decyzji ustalającej rodzaje i ilości substancji zanieczyszczających dopuszczonych do wprowadzenia do powietrza może także z mocy art. 30 ust. 3 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska nałożyć na jednostkę organizacyjną obowiązki wynikające z potrzeb ochrony powietrza w drodze odrębnej decyzji. Dopuszczalną emisję ustala się dla każdego urządzenia, w którym zachodzą procesy technologiczne lub są prowadzone operacje techniczne powodujące powstawanie substancji zanieczyszczających /źródła substancji zanieczyszczających/, emitora oraz jednostki organizacyjnej - ( 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 18 września 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania dopuszczalnych do wprowadzenia do powietrza rodzajów i ilości substancji zanieczyszczających oraz wymagań, jakim powinna odpowiadać dokumentacja niezbędna do wydania decyzji ustalającej rodzaje i ilość substancji zanieczyszczających dopuszczonych do wprowadzenia do powietrza /Dz. U. Nr 124, poz. 819/. Metody obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł istniejących i projektowanych zostały określone w obowiązującym w dacie wydania decyzji rozporządzeniu Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 3 września 1998 r. w sprawie metod obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł istniejących i projektowanych /Dz. U. Nr 122, poz. 805/.

W związku z zarzutami skargi dotyczącymi braku możliwości technicznych wykonania wymaganych przekrojów pomiarowych odpowiadających wskazanej polskiej normie, Sąd I instancji podzielił zasadność stanowiska organu odwoławczego co do tego, że Polska Norma nie jest regułą o charakterze powszechnie obowiązującej normy prawnej, bowiem żaden przepis ustawy mającej w sprawie zastosowanie nie odwołuje się do tej Normy, jako reguł technicznych oferujących ujednolicony wzorzec weryfikacji aktów stosowania prawa z zakresu ochrony środowiska. Sąd pomimo to uznał, że "Dla skuteczności jednak wydanej decyzji i jej zgodności z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, wyrażoną w art. 8 kpa, niezbędnym jest, by sposób przygotowania emitorów do przeprowadzenia na nich pomiarów kontrolnych, wykonania stanowisk pomiarowych oraz zamontowania króćców na wszystkich emitorach został określony w sposób konkretny, nie budzący wątpliwości i wiążący". Nieprawidłowe jest więc stanowisko organu odwoławczego, który z jednej strony utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję, zaś z drugiej w uzasadnieniu twierdzi, że przygotowanie emitorów do przeprowadzenia na nich kontroli nie musi odpowiadać wymogom Polskiej Normy, postawionym w decyzji organu I instancji. W związku z treścią odwołania, organ II instancji jeżeli uznałby, że faktycznie strona nie ma możliwości odpowiedniego wykonania obowiązku nałożonego decyzją organu I instancji, powinien określić inną metodę dokonywania weryfikacji pomiarów z emitorów.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. reprezentowane przez radcę prawnego K. M. zarzucając naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 145 ( 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej "ppsa", w zw. z art. 8 Kpa poprzez błędne uznanie, iż decyzja organu odwoławczego narusza zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. W obszernym uzasadnieniu wnoszący skargę kasacyjną wywodzi, iż błędnie Sąd I instancji przyjął, że zaskarżona decyzja narusza art. 8 kpa, bowiem w zakresie nałożonych obowiązków jest ona konkretna, nie budząca wątpliwości i wiążąca.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionej podstawie.

Stosownie do art. 174 ppsa, skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach:

1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie /art. 174 pkt 1/,

2/ naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy /art. 174 pkt 2/.

Art. 175 ( 1 ppsa wymaga, aby skarga kasacyjna była sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, z zastrzeżeniami wynikającymi z ( 2 i 3. W myśl art. 176 ppsa skarga kasacyjna powinna m. in. czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.

Wprowadzenie tzw. przymusu adwokackiego /radcowskiego/ a więc nałożenie obowiązku sporządzenia skargi kasacyjnej przez określonych ustawowo profesjonalistów powoduje, iż skarga ta powinna być odpowiednio, w profesjonalny sposób sformułowana. W zależności od braków skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna nie odpowiadająca ustawowym wymaganiom, podlega oddaleniu a nawet odrzuceniu w razie uznania jej niedopuszczalności ze względów formalnych.

W niniejszej sprawie wskazuje się w skardze kasacyjnej, iż jej podstawą jest naruszenie przepisów postępowania /art. 174 pkt 2 ppsa/ i podaje, że został naruszony art. 145 ( 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 8 Kpa poprzez błędne uznanie, iż decyzja organu odwoławczego narusza zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Brak jest natomiast powiązania zarzutu naruszenia określonej regulacji prawnej ze wskazaniem, a nadto wywiedzeniem w uzasadnieniu skargi kasacyjne, czy i z jakich względów naruszenie to mogło mieć lub miało istotny wpływ na wynik sprawy. Powoduje to, iż należy uznać, że skarga kasacyjna jest pozbawiona jednego z jej konstrukcyjnych elementów wymaganych art. 174 pkt 2 ppsa.

Ze względu na powierzenie formułowania skarg kasacyjnych określonym profesjonalistom, Naczelny Sąd Administracyjny nie ma możliwości we własnym zakresie dochodzenia jakie były intencje wnoszącego skargę kasacyjną, oraz jak wnoszący skargę kasacyjną mógł w warunkach danej sprawy formułować zarówno podstawy kasacji jak też jej uzasadnienie. Należy ubocznie jedynie wskazać, że w decyzjach organów obu instancji brak jest wskazania podstawy prawnej do nałożenia na podmiot wnioskujący o wydanie decyzji o dopuszczalnej emisji obowiązku, który podmiot ten kwestionuje w odwołaniu, co umożliwiało odwołanie się w zaskarżonym wyroku do art. 8 kpa.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 ppsa.