Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. z siedzibą w B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 14 stycznia 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1571/15 odrzucającego skargę w sprawie ze skargi P. z siedzibą w B. na zarządzenie pokontrolne Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Rzeszowie z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza postanawia: oddalić skargę kasacyjną

W dniu [...] sierpnia 2015 r. Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Rzeszowie (dalej: "PWIOŚ w Rzeszowie") wydał zarządzenie pokontrolne nr [...], które nakładało na P. z siedzibą w B. (dalej: "Spółka") obowiązek podjęcia działań mających na celu wypełnienie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza z instalacji kotłowni zakładowej i wyznaczało termin przekazania informacji o zakresie zrealizowanych w tym przedmiocie działań na dzień [...] października 2015 r. Zarządzenie powyższe doręczone zostało Spółce w dniu 28 sierpnia 2015 r.

Dnia [...] września 2015 r. Spółka złożyła do PWIOŚ w Rzeszowie pismo zawierające wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa z jednoczesnym wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. W uzasadnieniu wskazanego wniosku podniesiono, że Prezes Zarządu Spółki w czasie odbioru przedmiotowego zarządzenia przebywał w podróży służbowej, natomiast radca prawny był na urlopie poza granicami kraju. Wymienione osoby zapoznały się z zarządzeniem pokontrolnym dopiero w dniu [...] września 2015 r. Wskazano, że osoba, która odebrała przedmiotową korespondencję od organu źle zrozumiała treść umieszczonego w niej pouczenia odnośnie do sposobu zaskarżenia.

W piśmie z dnia [...] września 2015 r. PWIOŚ w Rzeszowie wskazał, że zarządzenie pokontrolne z dnia [...] sierpnia 2015 r. wydane zostało na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2013r. poz. 286, dalej: "ustawa o IOŚ"), która nie przewiduje środków zaskarżenia wskazanego aktu takich jak zażalenie, odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W takiej zaś sytuacji znajdzie zastosowanie regulacja art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.). Z powyższego względu organ uznał się za nieuprawniony do przywrócenia terminu do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Organ wskazał, że Spółka uchybiła 14 dniowemu terminowi do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z art. 52 § 3 P.p.s.a. i tym samym uniemożliwiła sobie obronę swoich interesów.

Pełnomocnik Spółki w piśmie z dnia [...] października 2015 r. (data wpływu do organu 14 października 2015 r.) za pośrednictwem PWIOŚ w Rzeszowie wniósł skargę na ww. zarządzenie pokontrolne do WSA w Rzeszowie, wnosząc o jego uchylenie w całości.

W odpowiedzi na skargę organ wskazał, że w związku z uchybieniem 14 dniowego terminu do wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa w niniejszej sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka odrzucenia skargi.

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę Spółki na zarządzenie pokontrolne Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Rzeszowie z dnia [...] sierpnia 2015 r.

Sąd uznał, że sądy administracyjne na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. są właściwe do rozpoznania skargi na zarządzenie pokontrolne PWIOŚ w Rzeszowie z dnia [...] sierpnia 2015 r. Sąd wskazał, że podstawą prawną jego wydania jest art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o IOŚ, zgodnie z którym na podstawie ustaleń kontroli wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać zarządzenie pokontrolne do kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej. Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowana osoba fizyczna, w terminie wyznaczonym w zarządzeniu pokontrolnym, mają obowiązek poinformowania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zakresie podjętych i zrealizowanych działań służących wyeliminowaniu wskazanych naruszeń. Mając na uwadze poglądy orzecznictwa Sąd przyjął, że zarządzenie pokontrolne ma władczy charakter i rozstrzyga indywidualną sprawę konkretnego podmiotu, wpływając na prawa i obowiązki kontrolowanego, a tym samym podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie powołanego wyżej art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.

Sąd stwierdził, że skoro zarządzenie pokontrolne jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a ustawa o IOŚ nie przewiduje środków zaskarżenia, to w myśl art. 52 § 3 P.p.s.a. skarga może zostać wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub też mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa. Przy czym sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę.

Sąd wskazał na terminy czynności podejmowanych przez Spółkę po doręczeniu jej skarżonego zarządzenia kontrolnego i stwierdził, że Spółka nie dochowała terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Podkreślono, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, które ma miejsce już po upływie czternastodniowego terminu z art. 52 § 3 P.p.s.a. jest niedopuszczalne, a zatem i nieskuteczne. Należy je więc traktować na równi z brakiem wezwania. Upływ więc takiego terminu wyłącza możliwość skutecznego zaskarżenia do sądu kwestionowanego aktu.

Sąd zwrócił uwagę na okoliczność, iż równocześnie z opóźnionym wezwaniem PWIOŚ w Rzeszowie do usunięcia naruszenia prawa Spółka wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu w tym przedmiocie, a organ uznał się za nieuprawniony do jego uwzględnienia. W ocenie Sądu nie może to zmienić rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd wskazał, że art. 1 pkt 15 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 658 nadał nowe brzmienie art. 52 § 3 P.p.s.a. Do poprzedniego brzmienia powołanego przepisu dodano zdanie o treści: "Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę." Mając to na uwadze Sąd skorzystał z nowej kompetencji i dokonał oceny kwestii uchybienia przez Spółkę czternastodniowego terminu do wezwania organu o usunięcie naruszenia prawa. Mając na uwadze argumentację strony skarżącej, przedstawioną pierwotnie we wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postaci wskazanego wezwania, ponowioną następnie w skardze Sąd uznał, że nie świadczy ona w żadnym razie o braku winy Spółki. Kwestionowane zarządzenie pokontrolne zawierało pouczenie odnośnie do sposobu i terminu jego zaskarżenia, a zarzut dotyczący jego niejasności Sąd uznał za zupełnie nieuzasadniony. Zauważył, że odwrócenie kolejności koniecznych do dokonania zaskarżenia czynności w pouczeniu nie czyni przedmiotowego pouczenia nieczytelnym. Dokładne zapoznanie się z jego treścią umożliwiało więc właściwe odkodowanie tej treści. Zdaniem Sądu, jednoczesna nieobecności w czasie odbioru zarządzenia pokontrolnego zarówno Prezesa Zarządu Spółki, jak i radcy prawnego nie wskazuje na brak winy strony. Strona powinna zapewnić taką organizację wewnętrzną, by możliwe było należyte dbanie o własne interesy. Uchybienie terminu jest niezawinione tylko wówczas, gdy nawet przy dołożeniu najwyższej staranności strona nie mogła w terminie dopełnić czynności procesowej. Przeszkody te zatem muszą mieć charakter zewnętrzny i obiektywny, a brak winy w uchybieniu terminu można uznać tylko wtedy, gdy strona nie mogła przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Sąd uznał, że podane przez Spółkę okoliczności nie pozwalają na skorzystanie z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 52 § 3 P.p.s.a. i rozpoznanie jej skargi pomimo przekroczenia przewidzianego w tym przepisie terminu. Przeciwnie, świadczą o niedbalstwie strony skarżącej, które nie może przemawiać na jej korzyść.

Skoro doszło do uchybienia terminu na wezwanie PWIOŚ w Rzeszowie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem dnia [...] sierpnia 2015 r. zarządzenia pokontrolnego, oraz Sąd ocenił, że uchybienie to było przez Spółkę zawinione, to należało skargę odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 3 P.p.s.a. Nie doszło bowiem do wyczerpania w niniejszej sprawie trybu z art. 52 § 3 P.p.s.a., warunkującego skuteczne wystąpienie ze skargą.

Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie złożyła skarżąca Spółka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając je w całości.

Na podstawie art.174 pkt 2 P.p.s.a. zarzucono, że Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 52 § 3 P.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy Spółka wyczerpała tryb z art. 52 § 3 P.p.s.a., zaś przekroczenie 14-sto dniowego terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, czyli bez winy skarżącego.

W oparciu o tak formułowany zarzut wniesiono na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie przedmiotowej sprawy do ponownego rozpoznania. Wniesiono o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

W uzasadnieniu pełnomocnik Spółki twierdzi, że Sąd I instancji w stanie faktycznym sprawy błędnie przyjął, że uchybienie terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa nastąpiło z winy skarżącej. Spółka uważa, że w sytuacji braku obecności radcy prawnego i Prezesa Zarządu zapewniła organizację wewnętrzną umożliwiającą prawidłowe zadbanie o interesy Spółki.

Wskazano, że pouczenie zawarte w treści zarządzenia pokontrolnego wprowadza w błąd co do czynności, które należy dokonać w celu zaskarżenia wydanego zarządzenia i terminów ich dokonania. Pouczenie daje mylne przekonanie, że strona ma 60 dni na podjęcie dalszych czynności w sprawie. Pouczenie jest niejasne i osobie bez przygotowania prawniczego trudno wnioskować o czynnościach koniecznych do podjęcia w celu jego zaskarżenia. Gdyby pouczenie było sporządzone w sposób prawidłowy, Spółka pomimo nieobecności Prezesa Spółki czy radcy prawnego miałaby możliwość podjęcia czynności celem ochrony swych praw. Zatem uznać należało, że Spółka nie ze swojej winy uchybiła terminowi do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, a które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc, postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie sprowadzało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej.

Z uwagi na wniosek Spółki o rozpoznanie skargi kasacyjnej od zaskarżonego postanowienia odrzucającego skargę na rozprawie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie uznania wynikającego z art. 182 § 1 P.p.s.a. przyjął, że wystarczające będzie rozpoznanie tej skargi na posiedzeniu niejawnym bowiem przedmiot sprawy nie uzasadnia przeprowadzenia rozprawy.

Zgodnie z art. 52 § 1 P.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia ustawodawca rozumie sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2). W sytuacji kiedy ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę (§ 3).

Z koli z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. wynika, że Sąd odrzuca skargę, jeżeli wniesienie skargi z innych przyczyn jest niedopuszczalne.

Zestawiając powyższe uregulowania przyjąć należy, że skarga wniesiona bez wyczerpania przewidzianego ustawą trybu zaskarżenia jest niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.

W niniejszej sprawie przedmiot zaskarżenia stanowiło zarządzenie pokontrolne PWIOŚ w Rzeszowie nr [...] z dnia [...] sierpnia 2015 r., które nakładało na P. z siedzibą w B. obowiązek podjęcia działań mających na celu wypełnienie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza z instalacji kotłowni zakładowej i wyznaczało termin przekazania informacji o zakresie zrealizowanych w tym przedmiocie działań na dzień [...] października 2015 r. Podstawę materialnoprawną do wydania tego zarządzenia stanowił przepis art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o IOŚ, zgodnie z którym na podstawie ustaleń kontroli wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać zarządzenie pokontrolne do kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej. Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowana osoba fizyczna, w terminie wyznaczonym w zarządzeniu pokontrolnym, mają obowiązek poinformowania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zakresie podjętych i zrealizowanych działań służących wyeliminowaniu wskazanych naruszeń.

Należy zauważyć, że takie zarządzenie pokontrolne, wydane na podstawie przywołanych przepisów ustawy o IOŚ, jest "innym aktem z zakresu administracji publicznej dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa", o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. (tak m.in. postanowienie NSA z dnia 28.02.2008 r., II OSK 216/08, z aprobującą glosą B. Draniewicza, "Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego" nr 6/2009, s. 147 i n.). Stanowi ono konsekwencję stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości. Badanie legalności takiego zarządzenia oznacza konieczność sprawdzenia, czy istniały podstawy do jego wydania, a to z kolei rodzi potrzebę zbadania, czy naruszenia zostały w prawidłowy sposób stwierdzone i dostatecznie wykazane. Ma ono charakter władczy bowiem nakazuje określony sposób zachowania i skierowane jest do określonego indywidualnie kontrolowanego podmiotu. Zatem w istocie spełnia wymogi uznania go za akt administracyjny.

Mając to na uwadze oraz okoliczność, że ustawodawca w ustawie o inspekcji środowiska nie przewidział trybu zaskarżania tych zarządzeń pokontrolnych należało uznać, że badanie legalności tych aktów w drodze skargi do sądu administracyjnego można zainicjować stosując tryb z art. 52 § 3 P.p.s.a. Zatem przed złożeniem skargi do sądu administracyjnego należało wezwać na piśmie organ wydający zarządzenie do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności.

Jak wynika z akt sprawy zarządzenie pokontrolne, będące przedmiotem skargi w niniejszej sprawie doręczone zostało Spółce w dniu 28 sierpnia 2015 r. Zatem słusznie wskazał Sąd I instancji, że możliwość skutecznego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa istniała do dnia 11 września 2015 r. Skoro Spółka wezwanie takie złożyła w organie dopiero 17 września 2015 r., a więc z sześciodniowym opóźnieniem, należało przyjąć, że uczyniono to po terminie. Czynność dokonana po terminie nie wywiera skutków prawnych a tym samym nie mogła skutkować uznaniem, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa miało miejsce i możliwe jest złożenie skargi do sądu administracyjnego. Ustalenie przez Sąd, że w istocie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie nastąpiło skutkować musiało stwierdzeniem, że nie został zachowany tryb wnoszenia skargi z art. 52 § 3 P.p.s.a. i wniesienie skargi było niedopuszczalne.

Złożenie do PWIOŚ w Rzeszowie wraz z dokonanym po terminie wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa wniosku o przywrócenie terminu dla dokonania tej czynności nie mogło odnieść zamierzonego skutku w postaci przywrócenia terminu bowiem organ nie miał kompetencji w tym zakresie. Stosownie do znowelizowanej ustawą z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 658 treści art. 52 § 3 P.p.s.a., to Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę.

Jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia Sądu I instancji Sąd ten dokonał oceny okoliczności, które mają znaczenie dla ustalenia czy niezachowanie czternastodniowego terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa na zarządzenie pokontrolne nastąpiło bez winy Spółki. Sąd wskazał, że okolicznościami uzasadniającymi brak winy są takie okoliczności, na które strona nie miała wpływu (zewnętrzne) i przy dołożeniu nawet najwyższej staranności w prowadzeniu własnych spraw, przy użyciu wszelkich możliwych środków nie mogła dokonać czynności w terminie, któremu uchybiła.

Zdaniem NSA, Sąd I instancji słusznie uznał, że nieobecność Prezesa Zarządu Spółki i radcy prawnego w terminie, w którym możliwe było wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa nie uzasadnia braku winy. Strona mogła i powinna była tak zorganizować pracę by wezwanie zostało sporządzone w przewidzianym do tego terminie. Okoliczność braku osób, które mogły wystąpić z takim wezwaniem sama w sobie nie uzasadnia braku winy.

Spółka w skardze kasacyjnej podnosi, że Sąd błędnie przypisał jej winę za uchybienie terminowi do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Twierdzi, że pouczenie zawarte w zarządzeniu pokontrolnym (k. 3 akt administracyjnych) było niejasne i błędnie wskazywało na kolejność czynności koniecznych do wywiedzenia skargi do sądu administracyjnego. W zdaniu 2 pkt 3 pouczenia zawartego w zarządzeniu pokontrolnym z dnia [...] sierpnia 2015 r. stwierdzono, że skargę można złożyć po wyczerpaniu środków zaskarżenia tj. w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi WIOŚ na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa lub w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, w przypadku braku odpowiedzi na wezwanie. W zdaniu trzecim stwierdzono, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa można wnieść do WIOŚ na piśmie w terminie 14 dni od doręczenia zarządzenia pokontrolnego.

Mając na uwadze treść pouczenia przesłanego Spółce stwierdzić należy, że pouczenie to precyzyjnie wskazywało czynności, które należy podjąć w celu zaskarżenia do sądu zarządzenia pokontrolnego (wezwanie do usunięcia naruszenia prawa). Wskazanie, że skargę wnosimy w terminie 30 dni od uzyskania odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa lub w terminie 60 dni od tego wezwania w przypadku braku odpowiedzi nie prowadzi do wniosku, że wezwanie do naruszenia prawa należy sporządzić w tych terminach jak przyjęła Spółka. Bez konieczności posiadania specjalistycznej wiedzy prawniczej można stwierdzić, że terminy 30 dni i 60 dni odnoszą się do wniesienia skargi do sądu a nie do wezwania do naruszenia prawa. Brak stwierdzenia wprost, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzedza złożenie skargi nie czyni pouczenia wadliwym czy niezrozumiałym. Skoro jest informacja, że skargę składamy po wyczerpaniu środków zaskarżenia, to Spółka powinna ustalić co kryje się za tym terminem. Abstrahując od tego wskazać należy, że termin na złożenie wezwania do usunięcia naruszenia prawa został wskazany prawidłowo i wystarczyło dochować tego terminu by otworzyć sobie drogę do zaskarżenia aktu. Kiedy termin ten nie został zachowany, jak ustalił Sąd z winy Spółki, to wezwanie złożone po terminie nie mogło doprowadzić do skutecznego złożenia skargi w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a. W tych okolicznościach skarga na zarządzenie pokontrolne była niedopuszczalna bowiem tryb jej wnoszenia z art. 52 § 3 P.p.s.a. nie został zachowany. Twierdzenia Spółki, iż zachowała tryb zaskarżenia przewidziany ww. przepisem są nieuzasadnione.

Stosownie do powyższych rozważań stwierdzić należy, że skarga z powodu nie zachowania trybu jej wnoszenia stała się niedopuszczalna a zatem koniecznym było wydanie postanowienia o jej odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.