Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Marek Krawczak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 września 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1611/20 w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 29 czerwca 2020 r. nr EA-b-744/129/20 w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na broń palną bojową do celów ochrony osobistej w ilości dwóch egzemplarzy oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 grudnia 2020 r., sygn. akt II SA/Wa 1611/20, rozpoznając skargę A. C. uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 29 czerwca 2020 r. w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej w ilości dwóch egzemplarzy.

Wyrok Sądu I instancji zapadł w następujących istotnych okolicznościach sprawy.

A. C. w dniu 7 października 2019 r. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim o wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej w liczbie dwóch egzemplarzy. Wnioskodawca podał, że posiada pozwolenie na broń sportową w celu szkoleniowym, kolekcjonerskim i sportowym. Od 2013 r. jest przedstawicielem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim i kolekcjonerskim, od 2015 r. jako właściciel Centrum Strzeleckiego "[...]" prowadzi strzelnicę (obecnie posiada ponad 125 jednostek broni). Wnioskodawca podniósł, że w ramach działalności szkoleniowej przewozi znaczne ilości broni i w obawie o ewentualne wejście przez osoby trzecie w jej posiadanie w sposób bezprawny, niezbędna jest mu broń w celu ochrony osobistej.

Komendant Wojewódzki Policji w Gorzowie Wielkopolskim decyzją z dnia 19 marca 2020 r. odmówił wydania A. C. pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej dla celu ochrony osobistej (w ilości 2 sztuk egzemplarza), podając w uzasadnieniu, że nie wykazał ważnej przyczyny posiadania broni, określonej w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2020 r. poz. 955, z późn. zm., zwaną dalej: "ustawa o broni i amunicji"). Organ I instancji podał, że w latach 2015-2019 nie odnotowano na obszarze województwa lubuskiego przypadków, gdzie doszło do utraty posiadanej broni w wyniku działania sprawcy poprzez bezpośrednie oddziaływanie na właściciela broni (rozbój, kradzież rozbójnicza, wymuszenie), skarżący nie składał zawiadomień o popełnieniu przestępstwa godzącego w jego życie lub zdrowie, nie informował o możliwości wystąpienia wobec niego działań przestępczych związanych z realizowaną działalnością i nie ma podstaw do przyjęcia, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza wiąże się z ponadprzeciętnym, realnym i bezpośrednim zagrożeniem jego życia lub zdrowia.

Komendant Główny Policji decyzją z 29 czerwca 2020 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim z 19 marca 2020 r.

W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił przebieg postępowania w niniejszej sprawie, podkreślił, że w orzecznictwie sądowym przyjmuje się jednolicie, że posiadanie i używanie broni palnej podlega daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego i nie może być zaliczone do zakresu swobód i wolności obywatelskich. Komendant Główny Policji przywołał treść przepisów będących podstawą materialnoprawną decyzji (art. 10 ust. 1, ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji) i podniósł, że stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia osoby wnioskującej o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej dla ochrony osobistej musi być obiektywne, wynikać z konkretnych obiektywnych okoliczności, a nie z przekonania wnioskodawcy o istnieniu takiego zagrożenia. Organ dodał, że w orzecznictwie sądowym dotyczącym tej problematyki jednolicie przyjmuje się, że zagrożenie życia lub zdrowia może uzasadniać wydanie pozwolenia na posiadanie broni jeżeli jest stałe, a więc permanentne i aktualne, realne, a więc rzeczywiste, wielce prawdopodobne i obiektywne oraz ponadprzeciętne, tzn. nadzwyczajne a nie hipotetyczne.

Organ odwoławczy podzielił zapatrywanie organu I instancji, że skarżący nie wskazał zdarzeń, które świadczyłyby o tym, że jego życie, zdrowie lub mienie znajduje się w szczególnym zagrożeniu. Przede wszystkim, jak wynika z informacji uzyskanej z Komendy Powiatowej w Międzyrzeczu, w ciągu ostatnich trzech lat nie zgłaszał w miejscu zamieszkania zdarzeń świadczących o zagrożeniu jego życia, zdrowia i mienia (za wyjątkiem zabójstwa żony w dniu 14 czerwca 2019 r.) Po tym zdarzeniu nie odnotowano żadnych zamachów na skarżącego, jego życie lub zdrowie. Organ nie posiada informacji wskazujących na to, że przed tym zdarzeniem jego sprawca groził skarżącemu lub jego żonie. Komendant Główny Policji dodał, że podejrzany o zabójstwo nie przyznał się do zarzucanych czynów i stwierdził, że do śmiertelnego postrzelenia żony skarżącego doszło przypadkowo, wskutek nieodpowiedniego obchodzenia się z bronią. Trudno w takiej sytuacji przyjmować a priori, że sprawca zdarzenia kierował się zamiarem dokonania zabójstwa, że jego celem była żona skarżącego czy skarżący, a nie np. chęć zdobycia broni.

W ocenie organu II instancji, uzasadnienia do wydania pozwolenia na broń palnej do ochrony osobistej nie stanowi też podnoszona przez stronę okoliczność przewożenia "znacznych" ilości broni na szkolenia i pokazy i jego obawa, że osoby trzecie mogą w sposób bezprawny wejść w jej posiadanie. Prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu strzelnicy oraz przewożeniu broni i amunicji nie świadczy o występowaniu ponadprzeciętnego zagrożenia, uzasadniającego wydanie pozwolenia na broń do ochrony osobistej.

Komendant dodał, że to skarżący chce sam prewencyjnie chronić swoje życie lub zdrowie, nie stanowi okoliczności uzasadniającej pozytywne rozpatrzenie jego wniosku o wydanie pozwolenia na posiadanie broni. Broń palna jest tylko jednym z wielu elementów systemu ochrony, co oznacza, że nie może go zastąpić, a jedynie uzupełnić i to w sytuacji, gdy inne prewencyjny środki ochrony okazały się niewystarczające. Takich okoliczności w rozpatrywanej sprawie nie wykazano.

W konkluzji organ odwoławczy podniósł, że pozwolenia na posiadanie broni palnej nie wydaje się na wszelki wypadek, a jedynie wówczas, gdy ustalenia faktyczne niezbicie wskazują, że inne środki dla ochrony życia, zdrowia, mienia wnioskującego o pozwolenie, są niewystarczające lub nieskuteczne. Taka sytuacja nie występuje w rozpatrywanej sprawie.

Skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 29 czerwca 2020 r., którą odmówiono wydania skarżącemu pozwolenia na broń palną bojową.

W ocenie Sądu I instancji, w przedmiotowej sprawie, na podstawie wszystkich przedstawionych przez stronę okoliczność i zebranego materiału dowodowego organ nie wyjaśnił wszystkim okoliczności sprawy, w tym okoliczności związanej z zabójstwem żony skarżącego, dokonanym na strzelnicy i jak twierdzi skarżący, z usiłowaniem jego zabójstwa. Zwraca uwagę fakt, że organ odwoławczy wydając decyzję z 29 czerwca 2020 r. wypowiada sądy na temat zdarzenia mającego miejsce na strzelnicy 14 czerwca 2019 r. wyłącznie na podstawie pisma - notatki policyjnej z 17 października 2019 r., artykułując przede wszystkim zawarte w niej stwierdzenie, że sprawca nie przyznał się do zarzucanych mu czynów wskazując, iż do śmiertelnego postrzelenia żony skarżącego doszło przypadkowo, wskutek nieodpowiedniego obchodzenia się z bronią. Pozwoliło to organowi na konkluzję, że tym samym brak jest jasnych motywów jej działania. W uzasadnieniach decyzji obu instancji nie znalazło się natomiast odniesienie do zawartego w aktach sprawy policyjnego "Krótkiego raportu działań" dotyczących zdarzenia na strzelnicy w dniu 14 czerwca 2019 r., w którym opisano, że sprawca po oddaniu strzałów do pokrzywdzonej (żony skarżącego) biegł z bronią w ręku w stronę męża pokrzywdzonej (skarżącego), usiłując oddać strzał w jego kierunku, jednakże uniemożliwiło mu to zacięcie się broni.

Zdaniem Sądu I instancji, aby rzetelnie ocenić realność i powagę zagrożeń dla zdrowia i życia skarżącego, m. in. na podstawie zdarzenia z 14 czerwca 2019 r., a także innych okoliczności związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, organy nie mogą poprzestać na wybiórczym zgromadzeniu i przedstawieniu dowodów w tym postępowaniu. W sprawie śmierci jego żony i usiłowania zabójstwa skarżącego toczyło się, albo toczy postępowanie karne. Zgromadzony w nim materiał dowodowy może niewątpliwie przynieść wyjaśnienie co do okoliczności mających również znaczenie w sprawie o wydanie skarżącemu pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej. Organy tą sprawą karną bliżej się nie interesowały, poprzestając na notatce policyjnej sprzed kilku miesięcy od daty wydania ostatecznej decyzji administracyjnej w sprawie pozwolenia na broń.

Mając to wszystko na uwadze Sąd I instancji uznał skargę za uzasadnioną. Komendant Główny Policji niedostatecznie wyjaśniając okoliczności faktyczne sprawy dopuścił się bowiem naruszenia przepisów procesowych. W konsekwencji naruszyły również art. 10 ust. 1 i 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Komendant Główny Policji wnosząc o jego uchylenie w całości oraz przekazanie przedmiotowej sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1) naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji w zw. z art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 79a § 1 k.p.a. przez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu, że organ oparł swe rozstrzygnięcie na faktach i okolicznościach niewyjaśnianych dostatecznie, w szczególności chodzi tu o okoliczności związane z zabójstwem żony skarżącego, podczas gdy prawidłowa wykładnia art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji prowadzi do wniosku, iż organy Policji w toku postępowania administracyjnego nie są uprawnione do ustalania okoliczności popełnienia czynu zabronionego, bowiem uprawnienie to przysługuje wyłącznie organom ścigania (art. 174 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi);

2) naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji (Dz. U z 2020 r. poz. 955.), przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na pominięciu dyspozycji tych przepisów, iż to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenie życia, zdrowia i mienia, powtarzającego się w długim czasie a nie na organie Policji;

3) naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, polegające na uchybieniu w postaci uchylenia zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy nie wystąpiły przesłanki do uchylenia tej decyzji, bowiem Skarżący nie wykazał w toku postępowania administracyjnego stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenie życia, zdrowia i mienia, powtarzającego się w długim czasie (art. 174 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżący kasacyjnie organ przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W piśmie procesowym z dnia 15 lipca 2022 r. skarżący wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest niezasadna.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego przeprowadzonego przez WSA, które ustawodawca enumeratywnie wylicza w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Niezasadny w stopniu oczywistym jest zarzut nr 3 skargi kasacyjnej, w którym strona wskazuje na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Wskazany przepis, precyzujący powody uwzględnienia skargi przez wojewódzki sąd administracyjny, jest tzw. przepisem wynikowym, który nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej, ponieważ jego naruszenie musi zostać zawsze powiązane z naruszeniami innych przepisów prawa (procesowego). Formułując więc tego rodzaju uchybienie należy - jak wskazano wyżej - powiązać je z konkretnymi przepisami prawa procesowego, które miał naruszyć WSA w toku rozpatrywania sprawy w pierwszej instancji, przy czym w odniesieniu do zarzutów procesowych, należy także wykazać istotny wpływ naruszenia na wynik sprawy. Brak takich powiązań oznacza nieskuteczność zarzutu (por. wyroki NSA z 8 lipca 2021 r. sygn. akt III OSK 3591/21, 8 grudnia 2017 r. sygn. akt II GSK 2547/17, 11 września 2020 r. sygn. akt II GSK 2989/17; 20 marca 2018 r. sygn. akt II OSK 425/18; 15 lutego 2018 r. sygn. akt II FSK 297/16; 8 grudnia 2017 r. sygn. akt II GSK 2547/17, 19 stycznia 2012 r. sygn. akt II OSK 2077/10).

W omawianym zarzucie skarżący kasacyjnie organ jedynie powołał wymieniony wyżej przepis p.p.s.a. bez jego powiązania z innymi przepisami mającymi w sprawie zastosowanie.

Z kolei jak wskazuje analiza zarzutów nr 1-2 skargi kasacyjnej, dotyczą one zarówno naruszenia prawa procesowego jak i materialnego. Sposób ich sformułowania, świadczy jednak o ich ścisłej relacji w jakiej ze sobą pozostają, co z kolei uzasadnia łączne zbadanie podnoszonych uchybień.

Omawiane zarzuty skargi kasacyjnej kwestionują przede wszystkim subsumcję normy prawnej, zrekonstruowanej z powołanych przepisów prawa materialnego, z czym powiązano również wadliwie dokonaną zdaniem organu ocenę okoliczności związanych z zabójstwem żony skarżącego na strzelnicy.

Odnosząc się do powyższego wskazać wypada, że posiadanie i używanie broni palnej stanowi w polskim systemie prawnym sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej. Prawo do posiadania broni nie należy do praw jednostki gwarantowanych w Konstytucji RP, nie ma charakteru publicznego prawa podmiotowego. Dostęp do broni poddany jest istotnym ograniczeniom wynikającym zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przymusu, jak i z potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego (por. wyroki NSA: z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1562/10, niepubl.; z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt II OSK 97/05, Lex Nr 201345; por. też M. Filar, Prawo do posiadania broni palnej jako obywatelskie prawo podmiotowe, "Państwo i Prawo" 1997, nr 5, s. 43-45). Zgodnie z art. 5 Konstytucji RP zadaniem Państwa jest, m. in. zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom. W ramach tego obowiązku Państwo musi przeciwdziałać bezprawnym zagrożeniom i zamachom wymierzonym w obywateli.

W treści art. 10 ustawy o broni i amunicji zawarta została zarówno norma kompetencyjna, jak i materialna, upoważniająca właściwy organ do wydania pozwolenia na broń: "jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni" (ust. 1). Wskazano także podstawę do określenia celów wydania pozwolenia na broń z przykładowym ich wskazaniem (ust. 2) oraz został określony, w stylizacji pozytywnej, otwarty katalog przesłanek uważanych przez ustawodawcę za "ważną przyczynę" wydania pozwolenia (ust. 3).

Decyzja o pozwoleniu na broń palną do celów ochrony osobistej ma charakter decyzji związanej. Oznacza to, że w przypadku spełnienia przez wnioskodawcę przesłanek materialnoprawnych wskazanych art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, przy braku przesłanek negatywnych, właściwy organ zobowiązany jest do wydania pozwolenia (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2013 r. o sygn. akt II OSK 1945/12). Nadmienić jednak należy, że wydając pozwolenie na broń, ustawodawca pozostawił organowi uznanie, ale w przedmiocie określenia celu, w jakim zostaje ono wydane oraz rodzaju i liczby egzemplarzy broni (art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), jak również co do tego, czy wykluczyć lub ograniczyć możliwość noszenia broni (art. 10 ust. 7 ustawy o broni i amunicji).

Zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy, za ważną przyczynę dla wydania pozwolenia na broń palną do celów ochrony osobistej uważa się w szczególności stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia.

Warto w tym miejscu przytoczyć, za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 621/12 (publ. LEX nr 1230649), że zagrożenie życia, zdrowia lub mienia stanowiące ważną przyczynę posiadania broni, o którym mowa w przywołanym wyżej przepisie, aby można było uznać je za stałe, musi się przejawiać permanentnością i aktualnością, zaś jego realność musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością, natomiast ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia. Brak poczucia bezpieczeństwa i to z różnych powodów, deklaruje bowiem bardzo wiele osób. Jednakże nie oznacza to obowiązku wydania pozwolenia na broń każdemu, kto o takie pozwolenie wystąpi, zaś ocena w tych sprawach należy do właściwych organów, które mogą prowadzić w tym względzie mniej, lub bardziej rygorystyczną "politykę".

Podkreślić należy, że wymóg "ponadprzeciętności", o którym mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, musi być odniesiony do konkretnego środowiska (por. wyrok WSA w Warszawie z 30 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2603/11), ustalonego według określonych cech relewantnych, nie zaś względem ogółu obywateli. Z kolei stopień zagrożenia musi być proporcjonalny, tak aby wydanie pozwolenia na broń było odpowiednim środkiem prewencyjnym i obronnym przed nim.

Mając powyższe na uwadze, uznać należy, że w niniejszej sprawie zasadnie Sąd I instancji stwierdził, iż Komendant Główny Policji niedostatecznie wyjaśnił okoliczności faktyczne sprawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie budzi wątpliwości trafność stanowiska wyrażonego w sprawie przez organ, że sama subiektywna ocena skarżącego, o grożącym mu niebezpieczeństwie, nie może stanowić podstawy wydania mu pozwolenia na broń palną bojową do celów osobistych.

Dostrzec jednak należy, że także nie będzie prawidłową realizacją dyspozycji art. 10 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy o broni i amunicji oparcie się przez organ na własnej ocenie, niepoprzedzonej wnikliwą analizą materiału dowodowego, która wówczas nabiera cech oceny subiektywnej.

Obowiązkiem organu jest, stosownie do art. 7 k.p.a., załatwienie sprawy w sposób uwzględniający interes społeczny i słuszny interes obywatela. Nie sposób tego uczynić przedkładając ponad wszystko interes społeczny (przemawiający za ograniczaniem ilości broni w obrocie), nad interesem obywatela pozostającego w uzasadnionym poczuciu zagrożenia życia i zdrowia.

Skarżący w toku postępowania podkreślał, iż wniosek o wydanie pozwolenie na posiadanie broni palnej do celów ochrony osobistej oparł na stałym, realnym oraz ponadprzeciętnym zagrożeniu swojego zdrowia i życia. Wskazał na tragiczne dla niego w skutkach zdarzenie z dnia 14 czerwca 2019 r. kiedy podczas prowadzenia normalnych czynności na strzelnicy zginęła jego żona, a jemu udało się obezwładnić sprawcę, zawiadomić odpowiednie służby oraz oddać zabójcę żony w ręce Policji. Podnosił w skardze również, iż sprawca morderstwa został skazany na karę dożywocia za zabójstwo żony oraz 15 lat pozbawienia wolności za usiłowanie pozbawienia jego życia.

Skarżący w toku postępowania akcentował, iż zarówno samo tragiczne zdarzenie z dnia 14 czerwca 2019 r. jak również działalność strzelecka, prowadzenie obiektu dużej strzelnicy, przemieszczania się ze znaczną ilością broni palnej, prowadzenie szkoleń strzeleckich wskazuje na fakt, iż jego potencjalne zagrożenie jest realne oraz znacznie kontrastuje z potencjalnym zagrożeniem innych obywateli.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zasadnie Sąd Wojewódzki zauważył, iż organy orzekające w sprawie konsekwencje zabójstwa dokonanego na strzelnicy sprowadziły wyłącznie do sfery osobistych przeżyć skarżącego. Konieczne jest jednak wyprowadzenie z tego zdarzenia szerszych wniosków, dotyczących bezpieczeństwa na tego typu obiekcie, mogącym niejako z natury przyciągać osoby, które np. z powodów psychicznych lub kryminalnych podejmą próby zawładnięcia bronią czy jej użycia w niedozwolonym celu. Jeżeli taki fakt miał miejsce, nie sposób racjonalnie wykluczyć, że się nie powtórzy, a więc przyjąć, że tego rodzaju zagrożenie jest nierealne i nieprawdopodobne. Z tego punktu widzenia nie mają istotnego znaczenia przywołane przez organy informacje, że takie przypadki nie zdarzały się wcześniej w tym rejonie albo że skarżący nie zgłaszał do tej pory zagrożenia zdrowia i życia swojego lub osób korzystających ze strzelnicy.

W analizowanym przypadku okoliczności podane przez skarżącego wskazują na obiektywne powody pozwalające przyporządkować występującemu zagrożeniu życia i zdrowia wnioskodawcy cechy kwalifikowane. Wynika to choćby z prowadzenia obiektu dużej strzelnicy, przemieszczania się ze znaczną ilością broni palnej, prowadzenia szkoleń strzeleckich. To z kolei może przemawiać za wydaniem wnioskodawcy pozwolenia na broń, skoro nie stanowi on zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 1891/14).

Na gruncie analizowanej sprawy trafnie Sąd I instancji dostrzegł, iż organ nie spełnił wyżej określonych, wynikających z przepisów tak ustawy o broni i amunicji, jak i k.p.a., wymogów. Mając to wszystko na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wyrok Sądu I instancji, którym uchylono decyzję organu odwoławczego jest zgodny z prawem, gdyż sprawa nie została przez organy administracji właściwie wyjaśniona. Tym samym skarga kasacyjna, zawierająca odmienne twierdzenia, nie jest zasadna.

W związku z powyższym w okolicznościach niniejszej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną. Złożenie odpowiedzi na skargę kasacyjną po terminie określonym w art. 179 p.p.s.a. powoduje, że pismo to traci przymiot odpowiedzi na skargę kasacyjną i staje się zwykłym pismem procesowym. Oznacza to, że zawarty w takim piśmie wniosek o zasądzenie kosztów postępowania jest nieskuteczny. W tych okolicznościach brak jest podstaw do zasądzenia zwrotu kosztów w postaci wynagrodzenia pełnomocnika za sporządzenie odpowiedzi na skargę kasacyjną.