drukuj    zapisz    Powrót do listy

6312 Odmowa   wydania       pozwolenia    na       broń, , Komendant Policji, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Wa 1611/20 - Wyrok WSA w Warszawie z 2020-12-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 1611/20 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2020-12-18 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2020-08-24
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Wieczorek
Izabela Głowacka-Klimas /przewodniczący/
Karolina Kisielewicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6312 Odmowa   wydania       pozwolenia    na       broń
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędzia WSA Andrzej Wieczorek, Asesor WSA Karolina Kisielewicz (spr.), po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi A.C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2020 r. [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej w ilości dwóch egzemplarzy 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz A.C. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną przez A.C. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z [...] czerwca 2020 r. (nr [...]), Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] marca 2020 r. (nr [...]) o odmowie wydania skarżącemu pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że A.C. w dniu 7 października 2019 r. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej w liczbie dwóch egzemplarzy. Wnioskodawca podał, że posiada pozwolenie na broń sportową w celach szkoleniowym, kolekcjonerskim i sportowym. Od 2013 r. jest przedstawicielem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim i kolekcjonerskim, od 2015 r. jako właściciel Centrum Strzeleckiego "[...]" prowadzi strzelnicę (obecnie posiada ponad 125 jednostek broni). Wnioskodawca podniósł, że w ramach działalności szkoleniowej przewozi znaczne ilości broni i w obawie o ewentualne wejście przez osoby trzecie w jej posiadanie w sposób bezprawny, niezbędna jest mu broń w celu ochrony osobistej.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z [...] marca 2020 r. (nr [...]) odmówił wydania A.C. pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej dla celu ochrony osobistej (w ilości 2 sztuk egzemplarza), podając w uzasadnieniu, że nie wykazał ważnej przyczyny posiadania broni, określonej w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji. Organ I instancji podał, że w latach 2015-2019 nie odnotowano na obszarze województwa [...] przypadków, gdzie doszło do utraty posiadanej broni w wyniku działania sprawcy poprzez bezpośrednie oddziaływanie na właściciela broni (rozbój, kradzież rozbójnicza, wymuszenie), skarżący nie składał zawiadomień o popełnieniu przestępstwa godzącego w jego życie lub zdrowie, nie informował o możliwości wystąpienia wobec niego działań przestępczych związanych z realizowaną działalnością i nie ma podstaw do przyjęcia, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza wiąże się z ponadprzeciętnym, realnym i bezpośrednim zagrożeniem jego życia lub zdrowia.

Komendant Wojewódzki Policji podniósł, że argumentacja strony o rzekomej możliwości zapobieżenia utracie broni w wyniku działań przestępczych w przypadku posiadania broni palnej dla ochrony osobistej, nie jest przekonująca. Osoba posiadająca broń jest prawnie zobowiązana do takiego postępowania, aby broń nie dostała się w ręce osób nieuprawnionych. Jeżeli skarżący obawia się o bezpieczeństwo kolekcji broni, to powinien w pierwszej kolejności wzmóc środki ostrożności z tym związane (ograniczyć jej eksponowanie w innym miejscu niż miejsce jej przechowywania, skorzystać z usług specjalistycznych firm ochrony osób i mienia na czas przemieszczania się z bronią).

Organ I instancji dodał, że wnioskodawca w dniu 9 stycznia 2017 r. zwrócił się z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń bojową w celu ochrony osobistej, powołując te same okoliczności jak w niniejszym wniosku tj. możliwość popełnienia przeciwko niemu przestępstwa w wynikającego z faktu posiadania znacznej ilości broni, z którą przemieszcza się na różnego rodzaju szkolenia i pokazy . Wniosek ten został rozpoznany odmownie.

Komendant Wojewódzki Policji podniósł, że rozpatrując wniosek skarżącego wziął pod uwagę, że w czerwcu 2019 r. na terenie prowadzonej przez niego strzelnicy, podczas szkolenia, doszło do zabójstwa prowadzącej szkolenie (żony skarżącego) oraz usiłowania zabójstwa skarżącego przez osobę szkoloną.

Z informacji uzyskanych z jednostki prowadzącej postępowanie wynika, że podejrzany o popełnienie przestępstwa nie przyznał się do zabójstwa i wyjaśnił, że do śmiertelnego postrzelenia żony skarżącego doszło przypadkowo, na skutek nieodpowiedniego obchodzenia się przez niego z bronią palną. Jak wynika z opisu zaistniałego przestępstwa, "podejrzany działając z zamiarem popełnienia zabójstwa nie kierował się wyłącznie bezpośrednim zamiarem wyrządzenia krzywdy wnioskodawcy. Jego działanie wymierzone było wobec osób znajdujących się wówczas na strzelnicy, a więc w sytuacji, gdy prowadzącym zajęcia byłaby inna osoba, to zagrożenie dotyczyłoby jej". Podejrzany o popełnienie przestępstwa przebywa obecnie w areszcie, grozi mu długoletni pobyt w zakładzie karnym.

A.C. w odwołaniu od tej decyzji stwierdził, że nie zgadza się z uzasadnieniem zaskarżonej decyzji, w którym potrzeba posiadania broni została ponownie zinterpretowana jako ewentualna obawa. Odwołujący się podał, że "obawę miał podczas składania pierwszego wniosku w 2017 r. Teraz natomiast jego obawy stały się faktem, o czym świadczy zabójstwo jego żony oraz usiłowanie zabójstwa skarżącego". Skarżący dodał, że przebywa na strzelnicy codziennie, jest więc niemal codziennie narażony na niebezpieczeństwo. A.C. wyjaśnił, że nie zgłaszał na Policji sytuacji zagrażających jego życiu lub zdrowiu, ponieważ "nie jest paranoikiem, który za każdym drzewem za strzelnicą widzi ukrywającego się bandytę".

Komendant Główny Policji decyzją z [...] czerwca 2020 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] marca 2020 r.

W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił przebieg postępowania w niniejszej sprawie, podkreślił, że w orzecznictwie sądowym przyjmuje się jednolicie, że posiadanie i używanie broni palnej podlega daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego i nie może być zaliczone do zakresu swobód i wolności obywatelskich. Komendant Główny Policji przywołał treść przepisów będących podstawą materialnoprawną decyzji (art. 10 ust. 1, ust 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji) i podniósł, że stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia osoby wnioskującej o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej dla ochrony osobistej musi być obiektywne, wynikać z konkretnych obiektywnych okoliczności, a nie z przekonania wnioskodawcy o istnieniu takiego zagrożenia. Organ dodał, że w orzecznictwie sądowym dotyczącym tej problematyki jednolicie przyjmuje się, że zagrożenie życia lub zdrowia może uzasadniać wydanie pozwolenia na posiadanie broni jeżeli jest stałe, a więc permanentne i aktualne, realne, a więc rzeczywiste, wielce prawdopodobne i obiektywne oraz ponadprzeciętne, tzn. nadzwyczajne a nie hipotetyczne.

Organ odwoławczy podzielił zapatrywanie organu I instancji, że skarżący nie wskazał zdarzeń, które świadczyłyby o tym, że jego życie, zdrowie lub mienie znajduje się w szczególnym zagrożeniu. Przede wszystkim, jak wynika z informacji uzyskanej z Komendy Powiatowej w [...], w ciągu ostatnich trzech lat nie zgłaszał w miejscu zamieszkania zdarzeń świadczących o zagrożeniu jego życia, zdrowia i mienia (za wyjątkiem zabójstwa żony w dniu [...] czerwca 2019 r.) Po tym zdarzeniu nie odnotowano żadnych zamachów na skarżącego, jego życie lub zdrowie. Zdarzenie to "miało raczej charakter incydentalny". Organ nie posiada informacji wskazujących na to, że przed tym zdarzeniem jego sprawca groził skarżącemu lub jego żonie. Komendant Główny Policji dodał, że podejrzany o zabójstwo nie przyznał się do zarzucanych czynów i stwierdził, że do śmiertelnego postrzelenia żony skarżącego doszło przypadkowo, wskutek nieodpowiedniego obchodzenia się z bronią. Trudno w takiej sytuacji przyjmować a priori, że sprawca zdarzenia kierował się zamiarem dokonania zabójstwa, że jego celem była żona skarżącego czy skarżący, a nie np. chęć zdobycia broni.

Organ podkreślił, że zagrożenie zdrowia i życia skarżącego nie jest immanentnie związane z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej. Tymczasem do wydania pozwolenia na posiadanie broni w celu ochrony osobistej konieczne jest istnienie zagrożenia ukierunkowanego na określoną osobę. Dlatego też nie powinno się utożsamiać opisanych zdarzeń z istnieniem stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia dla życia lub zdrowia skarżącego. A.C. prowadzi działalność gospodarczą Centrum Strzeleckie "[...]" od 2015 r. i poza "przywołanym incydentem", żadne inne zdarzenia, gdzie użycie broni celem ochrony życia i zdrowia byłoby konieczne, nie miały miejsca. Tym samym nie można uznać, że poczucie zagrożenia jest obiektywnie uzasadnione. Organ dodał, że skarżący w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą może spotkać się z różnego rodzaju sytuacjami konfliktowymi, jednak posiadanie broni nie może stanowić remedium na ich rozwiązywanie. Nie można zakładać a priori, że każda osoba korzystająca ze strzelnicy będzie stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia strony lub osób tam przebywających.

W ocenie organu II instancji, uzasadnienia do wydania pozwolenia na broń palnej do ochrony osobistej nie stanowi też podnoszona przez stronę okoliczność przewożenia "znacznych" ilości broni na szkolenia i pokazy i jego obawa, że osoby trzecie mogą w sposób bezprawny wejść w jej posiadanie. Prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu strzelnicy oraz przewożeniu broni i amunicji nie świadczy o występowaniu ponadprzeciętnego zagrożenia, uzasadniającego wydanie pozwolenia na broń do ochrony osobistej.

Komendant Główny Policji podniósł, że z pisma Komendy Powiatowej Policji w [...] z 17 października 2019 r. wynika, że A.C. nie składał w KPP w [...] zawiadomień o popełnieniu przestępstwa np. w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy przeciwko jego życiu lub zdrowiu oraz ze że z uwagi na charakter prowadzonej działalności gospodarczej, podczas której często przewozi różne jednostki broni palnej i amunicji, teoretycznie narażony jest na bezpośrednie ataki osób lub grup przestępczych, które mogłyby podjąć próbę nielegalnego wejścia w posiadanie transportowej przez niego broni i amunicji. Jednakże, jak podkreślono w tym samym piśmie, takich przypadków nie odnotowano oraz takich okoliczności nie wskazała sama strona. Tym samym nie można upatrywać dla niej szczególnego zagrożenia dla życia zdrowia lub mienia, w ramach wykonywanych przez nią transportów broni, skoro w związku z tymi okolicznościami nigdy nie znalazła się w sytuacji zagrażającej tym dobrom. W latach 2015–2019 na obszarze województwa [...] nie odnotowano przypadków, gdzie doszło do utarty posiadania broni w wyniku działania sprawcy, poprzez bezpośrednie oddziaływanie na właściciela broni. Prowadzenie działalności gospodarczej, w ramach której zajmuje się prowadzeniem strzelnicy, przewożeniem broni i amunicji w związku ze świadczeniem usług w postaci szkolenia z obsługi i używania broni, nie stawia go automatycznie w grupie osób szczególnie zagrożonych.

Komendant dodał, że to skarżący chce sam prewencyjnie chronić swoje życie lub zdrowie, nie stanowi okoliczności uzasadniającej pozytywne rozpatrzenie jego wniosku o wydanie pozwolenia na posiadanie broni. Broń palna jest tylko jednym z wielu elementów systemu ochrony, co oznacza, że nie może go zastąpić, a jedynie uzupełnić i to w sytuacji, gdy inne prewencyjny środki ochrony okazały się niewystarczające. Takich okoliczności w rozpatrywanej sprawie nie wykazano.

W konkluzji organ podniósł, że pozwolenia na posiadanie broni palnej nie wydaje się na wszelki wypadek, a jedynie wówczas, gdy ustalenia faktyczne niezbicie wskazują, że inne środki dla ochrony życia, zdrowia, mienia wnioskującego o pozwolenie, są niewystarczające lub nieskuteczne. Taka sytuacja nie występuje w rozpatrywanej sprawie.

A.C. w skardze złożonej do Sądu na decyzję Komendanta Głównego Policji zarzucił, że została wydana z rażącym naruszeniem art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji oraz art. 7 w związku z art. 77 §1, art. 8 i art. 80 k.p.a. Zdaniem skarżącego, nie jest prawidłowe stanowisko organów obu instancji, że nie istnieje realne i ponadprzeciętne zagrożenie jego życia, zdrowia i mienia, uzasadniające wydanie mu pozwolenia na posiadanie broni do ochrony osobistej. Znajduje się bowiem w sytuacji stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia bezpieczeństwa osobistego w stopniu "zdecydowanie wyższym" niż inni obywatele oraz niż zwykli posiadacze broni palnej na co dzień użytkujący obiekty strzelnicy.

Skarżący w uzasadnieniu skargi powtórzył argumenty zawarte we wniosku o wydanie pozwolenia, podkreślił m. in., że jest posiadaczem znacznej ilości broni palnej, przemieszcza się ze znaczną ilością broni i nie stanowi żadnego zagrożenia dla siebie jak i dla bezpieczeństwa publicznego. A.C. stwierdził, że tragiczne w skutkach zdarzenie z [...] czerwca 2019 r., kiedy na strzelnicy pojawił się "niepozorny człowiek", który najpierw zastrzelił jego małżonkę, a następnie usiłował zabić również skarżącego (nie doszło do zabójstwa z powodu zacięcia się broni), jednoznacznie świadczy o istnieniu realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia. Skarżący stwierdził, że nie ma tu mowy o "ewentualnej obawie". Taka obawa istniała, gdy składał pierwszy wniosek o wydanie pozwolenia na posiadanie broni do ochrony osobistej i jak się okazało, była ona słuszna.

A.C. dodał, że nie podziela stanowiska organów, że jego domniemany zabójca nie stanowi już dla niego żadnego zagrożenia z uwagi na zastosowany środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania (obecnie odbywa karę 15 lat pozbawienia wolności za zabójstwo jego żony oraz usiłowanie zabójstwa skarżącego). Obawia się bowiem, że może próbować się zemścić również na nim, może przy tym współdziałać z innymi osobami pozostającymi na wolności. Zdaniem skarżącego, zagrożenie jego życia, zdrowia, mienia jest stałe, skoro nadal prowadzi działalność gospodarczą, a sprawca morderstwa może współdziałać z innymi osobami, ponadprzeciętne, albowiem trudno szukać drugiej osoby, która prowadzi tak szeroką działalność szkoleniową ze strzelectwa oraz którą spotkało już takie realne zagrożenie. To zagrożenie nie jest zatem hipotetyczne.

Z tych wszystkich powodów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

W zaskarżonej decyzji organ odwoławczy podzielił zapatrywanie organu I instancji, że nie zachodzą ustawowe przesłanki, pozwalające na wydanie A.C. pozwolenia na posiadanie broni w celu ochrony osobistej. Okoliczności, jakie podał skarżący na uzasadnienie swego wniosku, nie świadczą bowiem o istnieniu stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia dla jego życia, zdrowia lub mienia.

Rozstrzygnięcia w sprawach pozwolenia na broń są wydawane w formie decyzji administracyjnej (art. 12 ust. 1 ustawy broni i amunicji). Do tych spraw mają więc zastosowanie na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 k.p.a. przepisy tej ustawy procesowej. Ustawa o broni i amunicji nie zawiera bowiem żadnych wyłączeń w tej materii.

Według art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, ubiegający się o uzyskanie pozwolenia na posiadanie broni w celu ochrony osobistej musi wykazać, że znajduje się w sytuacji realnego, a więc rzeczywistego, obiektywnie przewidywalnego, prawdopodobnego (nie tylko hipotetycznego), stałego, czyli ciągłego i ponadprzeciętnego (a więc nadzwyczajnego, niepowszedniego) zagrożenia życia lub zdrowia, ewentualnie powinien wykazać, że pewnego rodzaju zdarzenia, które go dotykają, obiektywnie świadczą o takim zagrożeniu.

Z art. 10 ust. 1 ustawy o broni wynika, że decyzje w tych sprawach mają charakter związany. Błędne jest zatem stanowisko organu odwoławczego, że organ podejmuje decyzję w sprawie wydania pozwolenia na broń w drodze uznania administracyjnego. Do kompetencji organu należy jedynie ocena spełnienia ustawowych przesłanek (warunków) wydania takiego pozwolenia, sformułowanych za pomocą wyrażeń niedookreślonych i nieostrych. Stawia to przed organem obowiązek starannej i zgodnej z regułami wykładni interpretacji tych przepisów, umożliwiającej zrekonstruowanie wzorca sytuacji spełniającej np. warunek stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.

Należy również podkreślić, że przepis art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji nie wymienia w sposób wyczerpujący wszystkich "ważnych przyczyn posiadania broni", o czym świadczy użycie określenia "w szczególności". Wydanie pozwolenia na broń mogą więc uzasadniać inne jeszcze ważne przyczyny, niewymienione wprost w ustawie. Co za tym idzie, organ, kierując się podstawowymi zasadami i przepisami postępowania administracyjnego, określonymi w art. 7, art. 8, art. 9, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 79 a § 1 k.p.a. powinien te inne przyczyny również rozważyć i ocenić.

Zdaniem Sądu orzekającego w tej sprawie organ odwoławczy z tych obowiązków procesowych nie wywiązał się należycie.

Jak już powiedziano, Komendant Główny Policji zgodził się z organem I instancji, że w przypadku skarżącego nie zachodzą ustawowe przesłanki, pozwalające na wydanie pozytywnej decyzji w tej sprawie. Jego zdaniem okoliczności, jakie podał skarżący na uzasadnienie swego wniosku, nie świadczą o istnieniu stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia dla jego życia, zdrowia lub mienia.

Zdaniem Sądu organ oparł te stwierdzenia na faktach i okolicznościach, niewyjaśnionych dostatecznie, co nie pozwala uznać wniosków z nich wyprowadzonych za prawidłowe. Przede wszystkim chodzi tu o okoliczności związane z zabójstwem żony skarżącego, dokonanym na strzelnicy i jak twierdzi skarżący, z usiłowaniem jego zabójstwa. Zwraca uwagę fakt, że organ odwoławczy wydając decyzję z [...] czerwca 2020 r. wypowiada sądy na temat zdarzenia mającego miejsce na strzelnicy [...] czerwca 2019 r. wyłącznie na podstawie pisma - notatki policyjnej z [...] października 2019 r., artykułując przede wszystkim zawarte w niej stwierdzenie, że sprawca nie przyznał się do zarzucanych mu czynów wskazując, iż do śmiertelnego postrzelenia żony skarżącego doszło przypadkowo, wskutek nieodpowiedniego obchodzenia się z bronią. Pozwoliło to organowi na konkluzję, że tym samym brak jest jasnych motywów jej działania. W uzasadnieniach decyzji obu instancji nie znalazło się natomiast odniesienie do zawartego w aktach sprawy policyjnego "[...]" dotyczących zdarzenia na strzelnicy w dniu [...] czerwca 2019 r., w którym opisano, że sprawca po oddaniu strzałów do pokrzywdzonej (żony skarżącego) biegł z bronią w ręku w stronę męża pokrzywdzonej (skarżącego), usiłując oddać strzał w jego kierunku, jednakże uniemożliwiło mu to zacięcie się broni.

Zredukowanie przez organy wydające decyzje w sprawie pozwolenia na broń zdarzenia na strzelnicy jedynie do śmierci żony skarżącego, spowodowanej, co prawda przez konkretnego sprawcę, ale nieprzyznającego się do winy i działającego z niewyjaśnionych pobudek, rzeczywiście może usprawiedliwiać przyjętą przez organy konkluzję, że to zdarzenie nie ma istotnego znaczenia z punktu widzenia oceny zaistnienia określonej w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni przesłanki stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia. Powstałe w związku z tym u skarżącego poczucie zagrożenia zamachem na bezpieczeństwo osobiste w związku z prowadzeniem przez niego strzelnicy, ma zdaniem organów charakter jedynie subiektywny.

Organy ograniczyły więc konsekwencje zabójstwa dokonanego na strzelnicy wyłącznie do sfery osobistych przeżyć skarżącego. Konieczne jest jednak wyprowadzenie z tego zdarzenia szerszych wniosków, dotyczących bezpieczeństwa na tego typu obiekcie, mogącym niejako z natury przyciągać osoby, które np. z powodów psychicznych lub kryminalnych podejmą próby zawładnięcia bronią czy jej użycia w niedozwolonym celu. Jeżeli taki fakt miał miejsce, nie sposób racjonalnie wykluczyć, że się nie powtórzy, a więc przyjąć, że tego rodzaju zagrożenie jest nierealne i nieprawdopodobne. Z tego punktu widzenia nie mają istotnego znaczenia przywołane przez organy informacje, że takie przypadki nie zdarzały się wcześniej w tym rejonie albo że skarżący nie zgłaszał do tej pory zagrożenia zdrowia i życia swojego lub osób korzystających ze strzelnicy.

W związku z tym całkowicie nieuprawnione są stwierdzenia organów, że "ewentualne wydanie skarżącemu wnioskowanego pozwolenia na broń byłoby działaniem jedynie prewencyjnym, gdzie fakt istnienia zagrożenia dla życia i zdrowia wnioskodawcy jest okolicznością zakładaną, nie popartą zaistniałymi faktami". Po pierwsze - istotny z punktu widzenia zagrożenia dla zdrowia i życia skarżącego fakt zaistniał, nie został jednak należycie wyjaśniony i oceniony. Po drugie, posiadanie pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej powinno, zdaniem Sądu, służyć głównie celom prewencyjnym, odstraszać i zapobiegać zamachom na życie i zdrowie, a nie dawać możliwość ewentualnego odreagowania na działania godzące w te podstawowe dobra osobiste.

Aby rzetelnie ocenić realność i powagę zagrożeń dla zdrowia i życia skarżącego, m. in. na podstawie zdarzenia z [...] czerwca 2019 r., a także innych okoliczności związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, organy nie mogą poprzestać na wybiórczym zgromadzeniu i przedstawieniu dowodów w tym postępowaniu. W sprawie śmierci jego żony i usiłowania zabójstwa skarżącego toczyło się, albo toczy postępowanie karne. Zgromadzony w nim materiał dowodowy może niewątpliwie przynieść wyjaśnienie co do okoliczności mających również znaczenie w sprawie o wydanie skarżącemu pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej. Organy tą sprawą karną bliżej się nie interesowały, poprzestając na notatce policyjnej sprzed kilku miesięcy od daty wydania ostatecznej decyzji administracyjnej w sprawie pozwolenia na broń.

Mając to wszystko na uwadze Sąd uznał skargę za uzasadnioną. Komendant Główny Policji niedostatecznie wyjaśniając okoliczności faktyczne sprawy dopuścił się bowiem naruszenia przytoczonych wyżej przepisów procesowych. W konsekwencji naruszyły również art. 10 ust. 1 i 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), uchylił zaskarżoną decyzję oraz na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 powołanej ustawy, zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 200 zł. tytułem zwrotu wpisu uiszczonego od skargi.



Powered by SoftProdukt