Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 8 maja 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. p.o. asystenta sędziego Dominika Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2014 roku sprawy ze skargi A. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz A. J. kwotę 757 (siedem pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. a.bł.

Decyzją z dnia [...], nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r., poz. 267) – w skrócie: "K.p.a.", utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...], nr [...], o ustaleniu na wniosek A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zakładu produkcyjnego (urządzeń wytwarzających energię elektryczną o mocy 3 MW), w tym paneli fotowoltaicznych, transformatora 15 kV, stacji transformatorowej pomiarowej oraz linii elektroenergetycznej kablowej średniego napięcia 15 kV, realizowanej na nieruchomości położonej we wsi S. gmina B., działka ewidencyjna nr 383.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium stwierdziło, że zgodnie z art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012r., poz. 647 ze zm.) – powoływana także jako: "ustawa" – w zw. z art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010r., Nr 102, poz. 651 ze zm.) oraz art. 3 pkt 7 i 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012r., poz. 1059 ze zm.) przedmiotową inwestycję należy zaliczyć do urządzeń infrastruktury technicznej, do których nie stosuje się art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy. W ocenie organu odwoławczego nie zmienia tego fakt, że w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2010r., Nr 213, poz. 1397 ze zm.), zabudowa systemami fotowoltaicznymi została zrównana z zabudową przemysłową dla celów określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, w tym przypadku nie wpływa na konieczność poddania się rygorom art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy. Również zaliczenie określonego obiektu budowlanego do kategorii "budowli" w rozumieniu ustawy Prawo budowlane w sensie techniczno-budowlanym, nie wyklucza posiadania przez inwestycję jednocześnie cech "urządzeń infrastruktury technicznej" w rozumieniu funkcjonalnym.

Następnie organ II instancji podkreślił, że stosownie do wymagań art. 53 ust. 4 pkt 6 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy, decyzje o warunkach zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych - w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne i leśne w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami. Z załączonych do akt sprawy wypisów z rejestru gruntów wynikało, że teren na którym inwestor zamierza zrealizować przedmiotową inwestycję jest gruntem rolnym. Zaskarżona decyzja została uzgodniona z organem właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych, tj. Starostą [...], postanowieniem tego organu z dnia [...], znak: [...]. Z kolei uzgodnienie decyzji w zakresie melioracji wodnych należało uważać za dokonane w trybie art. 53 ust. 5 ustawy. W związku z powyższym zarzuty w tym zakresie okazały się bezpodstawne.

Kolegium stwierdziło również, że analiza dokonanych w sprawie ustaleń wykazała, że spełnione zostały pozostałe warunki określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 u.p.z.p., konieczne do spełnienia w celu uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, a mianowicie spełniony został warunek dostępu terenu planowanej inwestycji do drogi publicznej, bowiem teren planowanej inwestycji, działka o nr ewid. 383 położona we wsi S. gmina B. posiada dostęp do drogi publicznej - drogi gminnej nr 105101E, poprzez działkę nr 111, stanowiącą ogólnodostępną drogę wewnętrzną będącą własnością Gminy B. Ponadto w rozpatrywanej sprawie nie znalazł zastosowania art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy, bowiem dla realizacji przedmiotowej inwestycji nie jest wymagane uzbrojenie terenu. Teren inwestycji nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolne w rozumieniu przepisów o ochronie gruntów rolnych, co potwierdziło stanowisko organu właściwego w sprawach ochrony gruntów rolnych zawarte w ww. postanowieniu uzgadniającym decyzję o warunkach zabudowy na realizację przedmiotowej inwestycji (art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy). Zdaniem Kolegium inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi, gdyż decyzja posiada uzgodnienia z właściwymi organami w wymaganym przepisami prawa zakresie.

Odpowiadając na zarzuty podniesione przez odwołujących się organ odwoławczy wyjaśnił, że zakres przedmiotowy sprawy, w tym wielkość terenu inwestycji wskazuje wnioskodawca, a organ wydający decyzję o warunkach zabudowy jest związany w tym zakresie wnioskiem o wydanie decyzji. W związku z powyższym nie było też podstaw do zaliczenia inwestycji do przedsięwzięć wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Nadto teren inwestycji nie jest położony na obszarach form ochrony przyrody określonych w ustawie o ochronie przyrody.

Na ostateczną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. skargę do sądu administracyjnego wniosła A. J., zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niesłuszne uznanie inwestycji za urządzenie infrastruktury technicznej i pominięcie przesłanek określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, a także naruszenie art. 53 ust. 3 i 4 w zw. z art. 64 oraz art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy poprzez wydanie decyzji opartych na niezasadnych, niezaskarżalnych dla skarżącej postanowień organów uzgadniających, dokonanych bez uwzględnienia przepisów odrębnych oraz nieokreślenie w treści decyzji wymogu określonego w § 3 ust. 1 pkt 52 lit b) rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przedsięwziąć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 52 ust. 1 oraz art. 52 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 64 ustawy poprzez wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji obejmującej w istocie obiekty budowlane trwale związane z gruntem pomimo tego, że wniosek nie zawierał określenia i charakterystyki żadnego obiektu budowlanego, a inwestor domagał się w nim ustalenia warunków zabudowy m.in. parku fotowoltaicznego nietrwale związanego z gruntem.

Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1, i art. 107 § 3 K.p.a. poprzez dowolne, sprzeczne z zasadami prawdy obiektywnej, ustalenie stanu faktycznego, w tym w zakresie ewentualnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i niepełne uzasadnienie prawne, pomijające kwestię nieokreślenia przez inwestora we wniosku planowanego obiektu budowlanego, który byłby trwale związany z gruntem mimo, że była ona podniesiona w uzasadnieniu pierwszej decyzji SKO z dnia [...].

Na tej podstawie skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. podtrzymało stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i w związku z tym wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargę należało uwzględnić.

Zgodnie z art. 1, art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) - dalej określanej jako: "P.p.s.a", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla ten akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a).

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Oceniając postępowanie przeprowadzone w niniejszej sprawie wskazać należy, iż organ odwoławczy badając, czy spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 61 ust. 1 ustawy, zasadnie przyjął, że przedmiotowa inwestycja jest inwestycją infrastruktury technicznej, a więc nie wymaga przeprowadzenia analizy w zakresie pkt 1 i 2 ww. przepisu. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto, że przez "urządzenia infrastruktury technicznej" należy rozumieć przewody lub urządzenia techniczne stosowane do wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania energii elektrycznej. Do tego typu urządzeń będą się zaliczały m.in. elektrownie wiatrowe, wodne czy elektrownie słoneczne, polegające na budowie systemu paneli fotowoltaicznych wraz z infrastrukturą techniczną niezbędną do ich obsługi. Dlatego w odniesieniu do przedmiotowej inwestycji aktualne są orzeczenia przesądzające o uznaniu siłowni wiatrowych wraz z towarzyszącą infrastrukturą za "urządzenia infrastruktury technicznej" (wyrok NSA z dnia 13 listopada 2012r., sygn. akt II OSK 762/12; wyrok NSA z dnia 3 marca 2011r., sygn. akt II OSK 2251/10; wyrok WSA w Łodzi z dnia 23 lutego 2012r., sygn. akt 1273/11 – orzeczenia dostępne w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych pod adresem: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W związku z powyższym wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji wymagało łącznego spełnienia warunków wynikających z art. 61 ust. 1 pkt 3-5 ustawy, w tym ustalenia, że istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem art. 61 ust. 5 ustawy, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego; teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1; a także ustalenia, że decyzja jest zgodna z przepisami odrębnym. Innymi słowy tylko łączne spełnienie powyższych przesłanek, przy jednoczesnym braku innych przepisów sprzeciwiających się inwestycji, obligowało organ do wydania pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy.

Bezspornym jest to, że nieruchomość, na której ma zostać zrealizowana przedmiotowa inwestycja jest działką rolną, a zatem należało wyjaśnić, czy nie podlega ochronie przewidzianej ustawą z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2013r., poz. 1205 ze zm., dalej jako u.o.g.r.l.). Ustawa ta reguluje w rozdziale 2 zasady ochrony gruntów rolnych i leśnych poprzez ograniczanie przeznaczania tych gruntów na cele nierolnicze i nieleśne. Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 7 omawianej ustawy przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, po uzyskaniu zgody właściwego organu administracji, może być dokonane jedynie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten statuuje ogólną zasadę, że zmiany przeznaczenia ww. gruntów można dokonać jedynie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Gruntami rolnymi w rozumieniu ustawy są natomiast grunty określone w ewidencji gruntów, jako użytki rolne. O rolnym charakterze gruntu decyduje więc - poza przypadkami określonymi w art. 2 ust. 1 pkt. 2-10 u.o.g.r.l. aktualny wpis w ewidencji gruntów. W świetle ustawy przepisów ustawy nie ma możliwości zmiany przeznaczenia gruntu rolnego, stanowiącego użytki rolne klas I-III (art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych) na cele nierolnicze, jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego tego nie przewiduje.

W rozpoznawanej sprawie organ odwoławczy uznał, że teren na którym inwestor zamierza zrealizować przedmiotową inwestycję nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze w rozumieniu ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Stanowisko w tym zakresie organ odwoławczy poparł postanowieniem Starosty [...] z dnia [...], jako organu uzgadniającego projekt inwestycji w kwestii ochrony gruntów rolnych. Jednakże powyższe stanowisko organu II instancji, w świetle znajdującego się w aktach sprawy materiału dowodowego, budzi uzasadnione wątpliwości. Wskazać bowiem należy, że pierwotnie wniosek inwestora obejmował działki o nr ewidencyjnych 115, 152, 180 i 111 (zjazd). Z załączonych do wniosku wypisów z rejestru gruntów (aktualnych na dzień 22 sierpnie 2012r.), dotyczących każdej z ww. działek wynika, że działka nr 180 stanowi grunty orne o powierzchni całkowitej 0,79 ha, z czego 0,29 ha stanowią grunty o klasie bonitacyjnej RIIIb. Inwestor wskazał we wniosku, że nie zachodzi potrzeba wyłączenia z produkcji rolnej gruntów klasy III, gdyż inwestycja zajmie poniżej 0,5 ha.

W pierwszej kolejności wskazać jednak należy, że stanowisko inwestora o braku potrzeby wyłączenia z produkcji rolnej gruntów klasy III, z uwagi na objęcie inwestycją gruntu o powierzchni poniżej 0,5 ha nie znajduje uzasadnienia w obecnie obowiązującym stanie prawnym. Zgodnie bowiem z przywołanym już art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 8 marca 2013r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2013r., poz. 503)] przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III wymaga, bez względu na powierzchnię gruntu, uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Zatem w dniu orzekania zarówno przez organ I instancji, jak i organ odwoławczy przepis ten obowiązywał już w nowym brzmieniu, czego organy w ogóle nie dostrzegły.

Po drugie podkreślenia wymaga, że z akt sprawy nie wynika, w którym momencie doszło do scalenia działek pierwotnie wskazanych (115, 152 i 180), jako teren inwestycji. Numery działek podanych we wniosku skreślono, wskazując w ich miejsce działkę nr 383 z adnotacją: "dz. scalone". Starą numeracją działek posłużył się organ I instancji, który pismem z dnia 28 marca 2013r. wezwał inwestora do uzupełnienia wniosku o ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Również inwestor w odpowiedzi na to wezwanie wskazał ww. numery działek. Natomiast nowy numer działki został wskazany w projekcie decyzji oraz w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Nowy numer działki wynika także z załączonej do akt sprawy mapy zasadniczej oznaczonej datą 23 kwietnia 2013r. Domniemywać zatem należy, że scalenia dokonano po złożeniu przez inwestora wniosku o ustalenie warunków zabudowy, ale jeszcze przed formalnym wszczęciem postępowania i chociaż sam fakt scalenia działek nie ma w niniejszej sprawie większego znaczenia, to jednak nadal istotne znaczenie ma to, czy i jaki fragment działki o aktualnym nr 383 stanowi grunt rolny o klasie bonitacyjnej RIIIb. W aktach sprawy brak jest bowiem dokumentu, z którego wynikałoby scalenie gruntów, jak również aktualnych wypisów z rejestru gruntów.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślano, że ustalenie warunków zabudowy odnosi się do działki objętej wnioskiem jako całości, nie zaś jedynie tej jej części, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana (lub w inny niż dotychczas sposób zagospodarowana). Na tym etapie procesu inwestycyjnego nie rozstrzyga się, która część działki będzie przeznaczona pod zabudowę. Obszarem takim - w rozumieniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - jest działka objęta wnioskiem inwestora jako całość (por. wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2008r., sygn. akt II OSK 1826/06, wyrok WSA w Łodzi z dnia 31 sierpnia 2010r., sygn. akt II SA/Łd 482/10 – orzeczenia dostępne pod adresem internetowym http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przepis art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie powinien być interpretowany w oderwaniu od treści art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który nakazuje ustalić, czy "teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne". "Terenem" w rozumieniu tego przepisu jest teren, którego dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, czyli obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, na których planowana jest realizacja danej inwestycji. Decyzja ustalająca warunki zabudowy przesądza jedynie - co do zasady - że na konkretnej działce wskazanej we wniosku, jest możliwość realizacji wnioskowanego przedsięwzięcia (z określonymi jego parametrami), nie określa natomiast dokładnego położenia inwestycji na działce. Stąd też konieczność badania warunków całej działki. Nie ma zatem znaczenia rozstrzygającego w sprawie, że nie cały teren działki zostanie przeznaczony faktycznie pod inwestycję oraz czy możliwe będzie nadal jej rolnicze wykorzystywanie po zakończeniu inwestycji. Nie można bowiem tracić z oczu tego, że na terenie działki nr 383 będzie funkcjonował zakład produkcyjny, którego działalność w żadnym wypadku nie będzie związana z produkcją rolniczą. Przedmiotem działalności tego zakładu będzie produkcja energii elektrycznej, która będzie odsprzedawana zakładowi energetycznemu. Gdyby produkcja tej energii była przeznaczona na zapotrzebowanie gospodarstwa rolnego inwestora, to można by było uznać, że jest to element produkcji rolniczej. Tymczasem nic nie wskazuje na to, żeby farma ogniw fotowoltaicznych była nastawiona na zaspokojenie konkretnego gospodarstwa rolnego w energię, leczy wyłącznie na jej odsprzedaży innemu podmiotowi.

Mając zatem na uwadze przytoczoną powyżej linię orzecznictwa sądów administracyjnych, terenem inwestycji jest teren całej działki, a nie tylko jej część. Organ nie ma zatem możliwości wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, jeśli chociażby część działki, na której planowana jest inwestycja wymagała zmiany przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze. Decyzja o warunkach zabudowy nie określa wszak dokładnego usytuowania obiektu na działce, co ma miejsce dopiero na etapie postępowania o uzyskanie pozwolenia na budowę, stanowi jednak promesę do wydania takiego pozwolenia w odniesieniu do całej działki, zaś organ administracji architektoniczno-budowlanej związany warunkami decyzji o warunkach zabudowy nie jest uprawniony do rozważania kwestii możliwości zabudowy z uwagi na charakter gruntów stanowiących teren inwestycji.

To właśnie w tym zakresie organ odwoławczy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.), gdyż nie ustalił wyczerpująco stanu faktycznego sprawy, a następnie na podstawie niepełnego materiału dowodowego doszedł do przekonania, że teren planowanej inwestycji nie wymaga zgody na przeznaczenie gruntu rolnego na cele nierolnicze. Z kolei braki w materiale dowodowym doprowadziły do błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego, przez przedwczesne uznanie, że inwestycja spełnia warunek określony w art. 61 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy i tym samym wadliwego uzasadnienia decyzji (art. 107 § 3 K.p.a.). Błędnie zatem postąpiło Kolegium, gdyż w uzasadnieniu swojej decyzji powołało się wyłącznie na ww. uzgodnienie, nie czyniąc w tym zakresie żadnych własnych ustaleń. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 53 ust. 5 zd. 1 ustawy uzgodnień, o których mowa w ust. 4, dokonuje się w trybie art. 106 Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że zażalenie przysługuje wyłącznie inwestorowi. Dlatego kwestionowanie tych uzgodnień w postępowaniu odwoławczym jest uzasadnione i dopuszczalne. Natomiast do organu odwoławczego należy ocena, czy uzgodnienie znajduje oparcie w przepisach, zwłaszcza wtedy, gdy tego dotyczą zarzuty odwołania. W przeciwnym razie wszyscy inni uczestnicy postępowania poza inwestorem nie mieliby możliwości kwestionowania ustaleń wynikających z uzgodnień innych organów współdziałających przy wydaniu decyzji o warunkach zabudowy. Te uwagi należy odnieść zatem nie tylko do bezrefleksyjnego oparcia rozstrzygnięcia organu odwoławczego o uzgodnienie Starosty Łowickiego, ale także o milczącą zgodę organu właściwego do dokonania uzgodnienia w zakresie melioracji wodnych.

Nie są natomiast zasadne argumenty skarżącej w zakresie obowiązku poprzedzenia decyzji o warunkach zabudowy uzyskaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 52 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 2013, poz. 1397 ze zm.) do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się zabudowa przemysłowa, w tym zabudowa systemami fotowoltaicznymi, lub magazynowa, wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż: a) 0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub w otulinach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy; b) 1 ha na obszarach innych niż wymienione w lit. a. Skoro zatem inwestor określił powierzchnię inwestycji na mniej niż hektar, to brak jest podstaw do uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w świetle art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2013r., poz. 1235 ze zm.). Ponadto z wniosku inwestora, jego uzupełnienia z dnia 23 kwietnia 2013r. oraz planu zagospodarowania działki jednoznacznie wynika, co jest przedmiotem inwestycji. Nie ma potrzeby wskazywania konkretnych rozwiązań technicznych inwestycji. Wystarczy, że inwestor opisze charakterystyczne parametry inwestycji, zwłaszcza jej wysokość i powierzchnię zabudowy, moc produkcyjną itd. Szczegółowe rozwiązania techniczne będą doprecyzowane na kolejnym etapie realizacji inwestycji, tj. przed organami administracji architektoniczno-budowlanej.

W tym stanie rzeczy sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. orzekł, jak w pkt 1 wyroku.

Na podstawie art. 152 orzeczono, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 200 i 205 § 2 P.p.s.a.

Ponownie rozpatrując sprawę organ II instancji wyjaśni ponad wszelką wątpliwość, jaką klasę bonitacyjną mają grunty objęte przedmiotową inwestycją i dopiero na tej podstawie oceni, czy inwestor spełnił wszystkie warunki do uzyskania decyzji ustalającej warunki zabudowy, o jakich mowa w art. 61 ust. 1 pkt 3-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

LS