Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Kurasz, Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędzia WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca), Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2010 r. sprawy ze skargi "P." sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] października 2009 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone postanowienia nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz "P." sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

1. We wniosku o interpretację skierowanym do Ministra Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w W. , Spółka P. Sp. z o.o. (dalej zwana Skarżącą) zwróciła się z pytaniem, jaka stawka podatku od towarów i usług powinna być zastosowana w odniesieniu do sprzedaży usług zakwaterowania w hotelu pracowniczym w zakresie czynszów i w zakresie opłat za świadczenia dostarczane do lokali. Skarżąca we wniosku opisała szczegółowo pokoje znajdujące się w hotelu pracowniczym, wskazała komu są one wynajmowane i na jak długo, jak również opisała mechanizm rozliczeń. Przedstawiając swoje stanowisko Skarżąca wskazała, że w jej ocenie do obu rodzajów usług powinno być stosowane zwolnienie od podatku z uwagi na treść poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 roku (Dz. U. nr 54 poz. 535 ze zm. zwana dalej u.p.t.u.).

2. Pismem z [...] września 2009 roku, organ wezwał Skarżącą w trybie art. 169 § 1 o.p. w związku z art. 14 h o.p. do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni poprzez wskazanie symbolu PKWiU świadczonej przez Skarżącą usługi, której ma dotyczyć wniosek, wskazując, że w razie trudności z ustaleniem właściwej klasyfikacji zainteresowany podmiot może zwrócić się do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania powołanych standardów klasyfikowania. Organ pouczył Skarżącą, że nie uzupełnienie wniosku w terminie skutkować będzie jego pozostawieniem bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na powyższe pismo Skarżąca wskazała, że przedstawiła już pełną prezentację stanu faktycznego i własną ocenę prawną we wniosku, spełniona zatem została przesłanka do wydania interpretacji zaś spełnienie żądania przedstawionego przez organ byłoby tożsame z przerzuceniem na podatnika ciężaru rozstrzygnięcia kwestii, o które to rozstrzygnięcie Skarżąca prosiła organ.

3. Postanowieniem z [...] października 2009 roku organ pozostawił wniosek Skarżącej o udzielenie interpretacji w części dotyczącej stawki podatku dla usług wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe bez rozpatrzenia wskazując w uzasadnieniu, że wątpliwość Skarżącej sprowadza się do sklasyfikowania świadczonych przez nią usług do odpowiedniego symbolu PKWiU, do czego Minister Finansów nie jest upoważniony.

4. Zażaleniem z dnia [...] października 2009 roku Skarżąca wniosła i uchylenie postanowienia i rozpatrzenie wniosku co do meritum podnosząc, że argumenty przemawiające za merytorycznym rozpatrzeniem wniosku powołane zostały w dotychczasowych pismach.

5. Postanowieniem z [...] listopada 2009 roku Minister Finansów utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie wskazując, że zastosowanie odpowiedniej stawki dla usług świadczonych prze Skarżącą uzależnione jest od prawidłowego zaklasyfikowania tychże usług do odpowiedniego grupowania w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. W ocenie Ministra Finansów organ podatkowy nie jest upoważniony do klasyfikowania usług, władny jest to uczynić jedynie Urząd Statystyczny w Łodzi, którego opinie wydawane są na wniosek zainteresowanego podmiotu.

6. W skardze na powyższe postanowienie (zatytułowanej "zażalenie") Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nakazanie organowi merytorycznego rozpatrzenia sprawy, wskazując w uzasadnieniu, że we wniosku o udzielenie interpretacji przedstawiła wyczerpująco stan faktyczny oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego. W piśmie z [...] grudnia 2009 roku zatytułowanym "uzupełnienie do zażalenia" Skarżąca wskazała, że otrzymała odpowiedź z Urzędu Statystycznego w Łodzi, jednak jest ona niejednoznaczna.

7.W odpowiedzi na skargę organ potrzymał wyrażone uprzednio stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. zważył co następuje :

8. Wojewódzkie Sądy Administracyjne powołane zostały do sprawowania kontroli działalności administracji publicznej, przy czym zakres tej kontroli ograniczony jest do kontroli legalności działania organów administracji (art. 1 § 1 i 2 ustawy 25 lipca 2002 roku prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz. U. nr 256 poz. 1269). Indywidualne akty administracyjne, takie jak akty wymienione w art. 3 §2 pkt 1-4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zmianami, zwana dalej p.p.s.a.) podlegają uchyleniu w razie stwierdzenia przez Sąd ich niezgodności z prawem.

Skarga analizowana według powyższych kryteriów okazała się uzasadniona.

9. Minister Finansów pozostawiając bez rozpatrzenia wniosek strony Skarżącej wskazał, że najistotniejszym elementem pozwalającym na ustalenie właściwej stawki podatkowej jest dokonanie prawidłowej klasyfikacji towaru wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, do czego organ podatkowy nie jest upoważniony.

Powyższe stanowisko Sąd uznaje za nieprawidłowe wskazując na następujące okoliczności:

10. Z obowiązujących ustaw podatkowych wywieść można normy kompetencyjne nakazujące organom podatkowym, w razie zaistnienia określonego stanu faktycznego do zastosowania przepisów prawa podatkowego. W ramach stosowania przepisów prawa podatkowego w celu doprowadzenia do skonkretyzowania określonej indywidualnej normy, która zawarta będzie w indywidualnym akcie administracyjnym skierowanym do określonego adresata, organy podatkowe zobowiązane są do wskazania nie tylko podmiotu, którego sytuację praną ukształtują swoim rozstrzygnięciem, ale również do wypowiedzenia się co do przedmiotu opodatkowania i stawki podatkowej.

Przepisy u.p.t.u. definiując przedmiot opodatkowania i stawki podatkowe odwołują się częstokroć do pojęć zdefiniowanych w aktach prawnych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Oznacza to, że organy podatkowe stosując prawo zobowiązane są do ustalenia, czy dokonana przez podatnika klasyfikacja określonego towaru lub usługi do określonego grupowania statystycznego jest prawidłowa czy też nie. W tym zakresie organy podatkowe nie są związane ewentualną klasyfikacją dokonaną przez organ właściwy z zakresu statystyki publicznej ani też klasyfikacją dokonaną przez podatnika.

Pogląd powyższy wyrażany był już wielokrotnie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W tym miejscu, tytułem przykładu przywołać można wyrok tutejszego sądu z 11 stycznia 2008 roku (III S.A./Wa 1349/07) w którym wskazano, że skoro ustawodawca podatkowy kształtując przedmiot opodatkowania, stawki podatkowe, zwolnienia od podatku posługuje się klasyfikacjami statystycznymi, to zakłada, że organy podatkowe dokonujące kontroli prawidłowej realizacji przez podatników przepisów prawa podatkowego, są uprawnione i zarazem zobowiązane do tego, aby dokonywać ich interpretacji, w ramach ustalania lub określania ciążących na podatnikach zobowiązań w podatku od towarów i usług. Nie mogą przy tym liczyć na to, że organy statystyki publicznej dokonają za nie klasyfikacji statystycznej.

11. W tym miejscu należy przywołać i podzielić pogląd wyrażony w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 listopada 2006 roku (II FPS 3/09) w którym wskazano, że interpretowanie standardowych klasyfikacji i nomenklatur należy do zadań Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Zadania te realizują w jego imieniu urzędy statystyczne (art. 25 ust. 1 pkt 6 i art. 25 ust. 2 ustawy o statystyce publicznej z 29 czerwca 1995 roku, Dz. U. nr 88, 439 ze zm. ). Interpretacje te, wyrażone w formie opinii klasyfikacyjnych organów statystyki publicznej, jak to już skonstatował Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 29 maja 2003 r. wydanym w sprawie II SA 2968/02 (Wokanda 2003 nr 10 str. 38), nie mają charakteru decyzji administracyjnych ani innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Zważyć należy, że, w myśl art. 40 ust. 1 ustawy o statystyce publicznej, Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, w porozumieniu z właściwymi naczelnymi organami administracji państwowej, opracowuje podstawowe do określenia przebiegu i opisu procesów gospodarczych i społecznych standardowe klasyfikacje i nomenklatury, wzajemne relacje między nimi oraz ich interpretacje. Te standardowe klasyfikacje i nomenklatury wprowadza Rada Ministrów w drodze rozporządzenia (art. 40 ust. 2 ustawy o statystyce publicznej).

Z ustawy o statystyce publicznej wynika, że prawem powszechnie obowiązującym są jedynie standardowe klasyfikacje i nomenklatury. Nie są nim natomiast ich interpretacje, jako że nie wchodzą w zakres rozporządzenia Rady Ministrów, o którym mowa w art. 40 ust. 2 przywoływanej w tej części rozważań ustawy. Przepis art. 30 pkt 2 ustawy o statystyce publicznej nakłada na podmioty gospodarki narodowej obowiązek stosowania w prowadzonej ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości standardów klasyfikacyjnych, ustalonych, na podstawie art. 40, rozporządzeniem Rady Ministrów wydanym z upoważnienia art. 40 ust. 2 (PKWiU). Ustawa nie zobowiązuje natomiast do stosowania się do interpretacji /tych/ standardów i nomenklatur wykonywanych przez organy statystyki publicznej. Wynika z tego, że w obszarze normatywnym prawa o statystyce publicznej interpretacje standardów i nomenklatur klasyfikacyjnych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług nie rodzą dla podmiotów gospodarczych - podatników - żadnych bezpośrednich obowiązków. Nie są również źródłem jakichkolwiek bezpośrednich ich uprawnień.

12. W realiach niniejszej sprawy, dotyczącej wydania wiążącej interpretacji przepisów prawa podatkowego oznacza to, że organ wydający interpretację nie może żądać od podatnika przedstawienia interpretacji standardów i nomenklatur wykonanej przez organ statystyki publicznej ani też żądać przedstawienia stanowiska podatnika co do zaklasyfikowania świadczonej przez niego usługi, a zobowiązany jest do samodzielnego ustalenia, czy stanowisko wyrażone przez podatnika na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego jest prawidłowe czy też nie. Skarżąca we wniosku o wydanie interpretacji wskazała, że w jej ocenie świadczona przez nią usługa najmu lokalu "pseudohotelowego" winna być zwolniona z podatku VAT, z uwagi na treść pozycji 4 załącznika nr 4 do u.p.t.u. Do organu podatkowego należy więc stwierdzenie w interpretacji, czy w przedstawionym przez Skarżącą stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 41 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 4 załącznika nr 4 do u.p.t.u. czy też inny przepis u.p.t.u.

13. W konsekwencji Sąd stwierdza, że brak było podstaw do żądania przez organ w trybie art. 169 §1 o.p. w związku z art. 14h o.p. aby strona wskazała w terminie 7 dni symboli PKWiU świadczonej przez siebie usług, co oznacza, że organ naruszył powyższe przepisy przez ich niewłaściwe zastosowanie w sprawie.

Rozpoznając sprawę organ uwzględni stanowisko sądu wyrażone w niniejszym wyroku i dokona merytorycznej oceny stanowiska przedstawionego przez Skarżącą we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Sąd wskazuje jednak, że przed wydaniem interpretacji organ zobowiązany będzie do zażądania od Skarżącej wykazania, że osoba, która podpisała wniosek o udzielenie interpretacji upoważniona była do reprezentowania Skarżącej w dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji. Jak wynika z akt postępowania, do wniosku o udzielenie interpretacji nie zostało dołączony odpis z KRSu Skarżącej, organ nie wzywał również Skarżącej do uzupełnienia powyższego braku.

14. Wobec powyższego, uznać należy, że zaskarżonymi postanowieniami organ naruszył przepisy postępowania, co z mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a. skutkowało koniecznością uchylenia zaskarżonych postanowień. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a. wobec złożenia przez Skarżącą stosowanego wniosku na rozprawie.